...ვერ ვიტყვი, რომ ნაგლი და თავშიავარდნილი გოგო ვიყავი ვცდილობდი ყველასთან საერთო ენა გამომენახა, არც გაჭირვება არ ვიცოდი რაიყო. მამა ადრე დამეღუპა, მაშინ 13 წლის ვიყავი, მართალია მამაჩემი ბოლო პერიოდში ალკოჰოლზე დამოკიდებული გახდა და შირად,როდესაც სახლში ბრუნდებოდა მცემდა , ზოგჯერ სრულიად უმიზეზოდაც, მაგრამ მაინც მამა იყო და მიყვარდა. ყოველდღე იმის შიშში ვიყავი მამა მთვრალი არ მოსულიყო ან თუ მოვიდოდა რამე ზედმეტი არ მეთქვა. დედა ყოველთვის ცდილობდა ჩემს დაცვას,ის ჩემთვის დედაც არის, ჩემი უფროსი დაც და საუკეთესო მეგობარიც. დიდი წვალებით და შრომით თბილიში ბინაც მიყიდა ,რადგან უნდოდა დამოუკიდებლად ცხოვრება მესწავლა იცოდა,როგორი მიამიტიც ვიყავი თუ,როგორ ადვილად ვენდობოდი ხალხს, სულ მიმეორებდა ,,ნუ ხარ ასეთი,მეშინია იმედი არ გაგიცრუვდესო,, , თუმცა არავინ არიყო ისეთი, რომ ჩემთვის ეწყენინებინა. ჩემი საუკეთსო მეგობარი,ანა ჯაფარიძეა,ჩემი ტოლია ისიც 19 წლის არის ყოველთვის, ყველგან მიცავს და გვერდში მიდგას ,ხომ მართლა, მე ლიზა მაჩაბელი ვარ,შავი თმით და ნაცრისფერი თვალებით, ეხლა კი ორივენი ჩემს სახლშივართ და ბატი-ბუტ მომარაგებულები ,,დაუვიწყარ გასეირნებას,, ვუყურებთ და ერთმანეთზე მიხუტებულები ცრემლებს ვღვრით.
-აუუ ლიზა ეს რა დრამაა,რამდენი ვიტირე შეიძლება ესე??
-ხო,მაგრამ აღიარე,რომ კარგი ფილმია?
-არა ხო,ფილმი ნამდვილად კარგია,მაგრამ ამდენი არცერთ ფილმზე არ მიტირია,ახლა ნამდვილად განტვირთვა გვჭირდება, რომ ამდენი ემოციისგან დავიცალოთ.
-ანუ?რისი თქმა გინდა?
-ბარში წავიდეთ და ცოტა დავლიოთ
-კარგი ოღონდ ცოტა
-ჰო წამო გავემზადოთ, კაბას ხომ მათხოვებ??
-რომელიც გინდა,შენ მარტო თითი დაადე...
სარკის წინ საათობით ვიტრიალეთ,ათასჯერ მოზომილი კაბები,კიდევ 1000-ჯერ მოვიზომეთ.საბოლოოდ როგორც იქნა დავაყენეთ საშველი და ავარჩიეთ.ანას შვინდისფერი კაბა ეცვა,გულზე ამოღებული და იდაყვს ოდნავ ჩამოცდენილი სახელოებით,არც ძალიან გრძელი,არც ძალიან მოკლე კაბა იყო,მუხლს ოდნავ აცდენილი,ამავე ფერის ფეხსაცმლით და ამავე ფერის ვარდი დაიმაგრა თმაში
-რა ლამაზი ხარ.ვუთხარი გულწრფელი ღიმილით საყვარელ დაქალს
-შენც ჩემო ლამაზო (ანა)
ნუ,მე გიპიურეს შავი კაბა მეცვა,ტანზე მომდგარი,ასევე გულამოღებული,შავი ბალეტკები და თმები ბოლოებში ოდნავ დავიტალღე. კიდევ ერთხელ შევათვალიერეთ ჩვენი თავები სარკეში და სახლი დავტოვეთ.
ბარში მისვლისას ჯერ იქაურობას თვალი მოვავლეთ,ცარიელი მაგიდა მოვძებნეთ და ჩვენ-ჩვენი კუთვნილი ადგილი დავიკავეთ,საბედნიეროდ ძალიან ბევრი ხალხი არიყო,ცოტა ხანს ჩვეულებრივ ვიჯექით, შემდეგ კი სასმელი მოგვინდა
-წავალ მე მოვიტან კარგი?-ვუთხარი მე და სკამიდან წამოვდექი ბართან მივედი და ერთი მარწყვის და ერთი ატმის კოქტეილი შევუკვეთე,სანამ ბარმენი გაამზადებდა ბართან ჩამოვჯექი,გვერდით ვიღაც ბიჭი იჯდა საკმაოდ დაძაბული და გაღიზიანებული ჩანდა,ვერც კი გავაცნობიერე რომ მივაშტერდი.
-რას მიყურებ?-მომმართა უცნობმა და თავიდან ფეხებამდე ამათვალიერა
-მე... მე.. ისა.. ბოდიში არ მინდოდა
-კარგი არაუშავს რა გქვია?
-ლიზა-სახელი არ მიკითხავს ზოგადად არ მიყვარს კითხვების დასმა
-სასიამოვნოა ლიზა-ღმერთო ჩემი სახელი ასე არავის უთქვამს
-რამდენი წლის ხარ ლიზა??-მკითხა მან. ღმერთო ისევ ჩემი სახელი,როგორ მინდა მხოლოდ მან იმეოროს,იმეოროს და იმეოროს უსასრულოდ.
-მე... მე... 19
-რატომ იბნევი ლიზა??
-არა,სულაც არა.
-აქ ახლოს ცხოვრობ?
არა,არცისე,რატომ მეკითხები?-აქ უკვე მეც დავინტერესდი.
-არა ისე უბრალოდ,თუ მეტყოდი სად ცხოვრობ შემიძლია საღამოს გამოგიარო და გავისეირნოთ,თუ შენც თანახმა იქნები და გენდომება
-კი , დიდი სიამოოვნებით-ვუთხარი და გავუღიმე.
იქვე დადებულ ფურცელს და პასტას ხელი წამოავლო და წინ დამიდო,მეც დავუწერე მისამართი და მივაწოდე.
-ნომერს არ მეტყვი?-მკითხა და ფურცელი ისევ მომიცურა.
-კი!-ვუთხარი და ნომერიც მივაწერე. ფურცელი თავისკენ მისწია და ნომრის ქვეშ ,,ლიზა,, დააწერა იმის გაფიქრებაზე თუ როგორ თქვა ჩემი სახელი ჟრუანტელმა გამიარა და უნებურად ტუჩზე ვიკბინე მივხვდი რომ შეამჩნია და ჩაეღიმა. შემდეგ ისევ მე შემომხედა ,ცოტა ხანს ჩაფიქრდა და განაგრძო.
-ჰმ,საინტერესოა!-თქვა და ნიკაპზე ხელი მოისვა.ვერ გავიგე ამით რის თქმას ცდილობდა- ყველას ასე მარტივად ენდობი??
-თითქმის კი- ვუთხარი და დამნაშავე ბავშვიშით მხრები ავიჩეჩე
-არ გირჩევ ლიზა-თქვა და სკამიდან წამოდგა
-მიდიხარ?კიდევ ცოტა ხანს არ იქნები?
-ნუ ხარ ასეთი მიამიტი,ბევრი გაწყენინებს.-თვალი ჩაუკრა და იქაურობას გაეცალა.ამასობაში ბერმენს ჩვენი კოქტეილებიც გაემზადებინდა ხელი წამოვავლე და ისევ ჩემს მაგიდას დავუბრუნდი...

-აბა რახდება??-მკითხა ანამ
-არაფერი,იქ რომ ბიჭი იყო დაინახე??
-არა, რა არი რო??
-ეგ გავიცანი ახლახანს
-მართლა და რქვია??
-ჰმ... არ ვიცი კითხევბს ის სვამდა-და მხრები ავიჩეჩე
-და შენც როგორც ყოველთვის სულელი ბავშვივით პასუხობდი?
-მეკითხებოდა და ვპასუხობდი
-ეჰ ლიზა,ლიზა,როდის მოგეცემა ჭკუა, როდის მიხვდები რომ ასე მარტივად არავის არუნდა ენდო ბედი შენი,რომ არავინ ცდილობს გაწყენინოს
-რატომ უნდა მწყენინონმე ხომ არაფერს ვუშავებ?
-ზოგი შენს გულუბრყვილობას ცუდად გამოიყენებს და მერე გამიხსენებ..მითხრა ანამ და სასმელი მოსვა

****************
საყვარელ ქალთან სახლში მივდიოდი ,დიდი ვარდის ბუკეტით ხელდამშვენებული,სიხარულით მეცრე ცაზე ვიყავი,რადგან ვიცოდი,რომ ის ჩემი იყო და მარტო მე მეკუთვნოდა. სახლთან,რომ მივედი ყოველგვარი დაკაკუნების და ზარის დარეკვის გარეშე შევედი,მინდოდა ჩემი ისვლა მოულოდნელი ყოფილიყო,თუმცა,როდესაც ოთახის კარი შევაღე დავინახე თუ როგორ კოტრიალობდა ვიღაც ბიჭთან ლოგინში მე,რომ დამინახა გაშრა... ლოგინიდან გადმოვიდა ხალათი მოიცვა და ჩემსკენ წამოვიდა, ხელები კისერზე შემომხვია და აზლუქნდა
-საყვარელო მაპატიე,ეს ის არარის რაც შენ გგონია
-სწორედ ისარის რაც მგონია!-ვუთხარი და ხელები მაჯაში მოვუჭირე და უხეშად მოვისროლე-ყველაფერი გასაგებია მე ვერ გაკმაყოფილებ,ხოდა იყავი ამასთან.
-არა მოიცა,არ წახვიდე
-ბო*ი ხარ!-გამატარე თორემ ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ დარჩი და გააგრძელე გართობა ჩემი სახელი აღარ ახსენო. იმ ბიჭთან მივედი ვისთანაც წუთის წინ გორაობდა ეს გოგო დაა ერთი კარგი მუშტი ვუთავაზე.
-მშვიდობაში მოიხმარეთ ერთმანეთი-ვუთხარი და გამოვბრუნდი სანამ კარში გავიდოდი სოფომ ხელი დამიჭირა
-არ წახვიდე გთხოვ მაპატიე...
-შე-მე-შვი! გასაგებია??-ვუთხარი და კარი რაც ძალი და ღონე მქონდა მოვიჯახუნე მანქანაში ჩავჯექი და გიჟივით მოვწყდი ადგილიდან,ახლომდებარე ბარში შევედი და ბარმენს სასმელი შევუკვეთე,უცებ გვერდით მივიხედე და დავინახე გოგონა,რომელიც მოშტერებული მიყურებდა და თვალს არ მაშორებდა ,,ამას რაღა უნდა,, გავიფიქრე ჩემთვის და მასთან საუბარი გავაბი კარგი გოგო ჩანდა მასთან გართობას შეძლებდა კაცი,თუმცა ძალიან ზედაპირული იყო ასეთი სულელი არსება ჩემს ცხოვრებაში არ მინახავს მხოლოდ ერთი წუთი გინდოდა , რომ მთელი მისი ცხოვრება გაგეგო ,,არა მაინც არ მესმის ასეთი მიმნდობი,როგორ უნდა იყოს ადამიანი მითემეტეს გოგო,, მასთან ლაპარაკმა ცოტა ხნით დამავიწყა ჩემი პრობლემა ,,ეს გოგო კიდევ დამჭირდება,, გავიფიქრე ჩემთვის და მისი მისამართი და მობილურის ნომერი მისივე ხელით დავაწერინე. მართალია არ უნდოდა ,რომ წავსულიყავი,მაგრამ მე ჩემი საქმეები მქონდა თანაც ახლა არც იმის დრო და არც იმის ადგილი იყო,რომ ამ სულელ არსებასთან ვყოფილიყავი. ,,ყველაფერს თავისი დრო და ადგილი აქვს,, გავიფიქქრე ჩემთის და ბარი დავტოვე...
მანქანაში ჩავჯექი და სახლში ავედი,არაფერის თავი არ მქონდა,ემოციებისგან დაცლა მჭირდებოდა,ტანსაცმელი გავიხადე პირსახოცი ავიღე და აბაზანაში შევედი თბილმა წყალმა მთელი ჩემი სხეული მოადუნა დღეს არსად წასვლის თავი არ მაქვს ამიტომ აბაზანიდან გამოსული ლოგინზე მივესვენე და დავიძინე...