-თორნიკე ძმაო. -მივარდა იოანე.-სად იყავი თორნიკე, როგორ მომენატრე-შეხედავდა, ჩაეხუტებოდა
-მეც მომანტრე იოანე. გთხოვ ამდენი ემოცია არ არის საჭირო-ამოიბუტბუტა თორნიკე
-ჩემო საყვარელო ძმაო. წლებია გეძებთ. სად იყავი?
-ქუჩის ბიჭი გავხდი, ასე ვთქვათ ბომჟი მაგრამ მთლიანად არა. თავიდან ძალიან გამიჭირდა, ხან ერთ მეგობართან ვრჩებოდი, ხან მეორესთან. მერე ვინც ჩემსავით პრობლემები ქონდათ ოჯახში იმათთან დავმეგობრდი. ერთად ვათენებდით ღამეს. ერთად გვეძინა ღამე. ასე ვცხოვრობდი წლების მანძილზე-გაუღიმა ძმას თორნიკემ
-წამოდი თორნიკე სახლში, გთხოვ. მშობლები ძალიან ნერვიულობენ შენზე.-თხოვდა იოანე
-მშობლები?-ჩაიცინა?-მე მხოლოდ მშობელი მყავს, ერთი მშობელი, დედა. მხოლოდ დედას გამო წამოვალ. ძალიან ვნერვიულობდი მასზე. მინდა მისი ნახვა
-კარგი თორნიკე.
-იო ჩვენც დავიშლებით ნელნელა, მიდი წაიყვანე თორნიკე შენ. დიდი მადლობა ასეთი საჩუქრისათვის- უთხრა ერთი ამოსუნთქვით ლიზამ
-კარგი ჩემო საყვარელო. ძალიან დიდი ბოდიში რომ ვერ გაცილებთ. ტკბილი ძილი-და შუბლზე მაკოცა.
რესტორანს დავუბრუნდი. გიო ანის ელაპარაკებოდა, სანდრო მაშკას. მოკლედ წყვილ წყვილად. გიო კი აპარებდა ჩემკენ თვალს ანერვიულებული მაგრამ ისევ ანას უბრუნდებოდა.
-მაშკაა-დავუძახე
მოირბინა
-თორნიკე დაბრუნდა
-რაა?-გაოცებას ვერ მალავდა-ვაიმე რამაგარიაა-შეჰკივლა
-კი, ძალიან მაგარია-შემოვკარი ტაში.
ცოტახანში ჩვენც დავიშალეთ. სახლში მივედით მე და ინგა.
-ძალიან დავიღალე დღეს-აწუწუნდა ინგა
-ხო, მაგრამ ღირდა. ძალიან კარგი დაბადებისდღე იყო.
ინგამ ყურებამდე გამიღიმა და თავის ოთახში შევიდა
-მე ვწვები დეი
-მეც დეი, ტკბილი ძილი
-შენც ლიზა.
ლოგინზე დავეგდე, სრული ამსიტყვის მნიშვნელობით დავეგდე. არაფრის თავი მქონდა. ენერგიის ნატამალიც კი არ გამაჩნდა. ტელეფონი ავიღე და იოს მივწერე.
-ყველაფერი კარგად არის კრუასანო?
-ჯერჯერობით, კი. ყველაზე მეტად მიყვარხარ და იცოდე.
-მეც.
სიმღერები ჩავრთე და ფიქრებში გადავეშვი.
...................................................................................................
ლიზას ვუყურებდი და მისი თვალები მაგიჟებდა.
უცებ უკან ვიღაცის ჩრდილს მოვკარი თვალი.
-თორნიკე?-სუნთქვა შემეკვრა მე
-გამარჯობა ძამიკო.
ჩემი თორნიკე დაბრუნდა, რას ვიფიქრრებდი თუ ლიზას დაბადებისდღეზე ის დაბრუნდებოდა. გავგიჟდი ისე მიხაროდა. თორნიკე სახლში წავიყვანე
-დედა სიურპრიზი მაქვს შენთვის
-რახდება იოა....თორნიკე-იკივლა დედამ
-დედა-მივარდა და დედას ჩაეხუტა
-ჩემო საყვარელო თორნიკე, სად იყავი თორნიკე, რატომ მანერვიულებდი , გვანერვიულებდი დედა ამდენს. როგორ მომენატრე დედა-და ეხუტებოდნენ ერთმანეთს.
უცებ მამა გამოვარდა.
-რახდება-და თორნიკეს დანახვაზე შეკრთა
-მე ვხვდები გია-გაუღიმა თორნიკემ და ოთახიდან გავიდა
-ეე თორნიკე, არგინდა რა ძმაო-დაედევნა კარში იოანე
-უბრალოდ არმინდა ამ კაცთან გავატარო დრო.-შემომიბღვირა
-კაი რა ჩემი ხათრით.
-კაი, კაი.
და ზემოთ ავარდა თორნიკე, დედაც გაყვა. ამოვისუნთქე. ვეღარ გადავიტანდი თორნიკეს მეორედ დაკარგვას.
უცებ ჩემი გოგოს წერილი დამხვდა ტელეფონში. ვხვდებოდი რომ რაც დრო გადიოდა ლიზა ძალიან მიყვარდებოდა.
..............................................................................................
მეორე დღეს ავდექი. სააბაზანოში მოვწესრიგდი. გამოვედი, თავი გახეთქვაზე მქონდა.
-იოო, გამო რა გთხოვ, ძაან მენატრები-მივწერე იოს
-გამოვალ ჩემო პატარავ. მეც ძალიან მომენატრე.
მალე ერთმანეთს შევხვდით
-ჩემო სიყვარულო-ჩავუხუტე-როგორ ჩაიარა გუშინდელმა ღამემ?
-ნორმალურად. მაგრამ ვფიქრობ დროდადრო მიეჩვევიან ერთმანეთს.
-იმედი მაქვს-გავუღიმე და მივაკარი.
-ამათ ვის ვხედავ-მოგვეპარა უკნიდან თორნიკე და ახარხარდა.
-თორნიკეე.-გაეცინა იოს-გაიცანი ეს ჩემი შეყვარებულია, ლიზა
-ლიზა. ლიზიკო-იმეორებდა თავისთვის, ერთწუთს გიჟი მეგონა-სასიამოვნოა ლიზა. ჩემძმას რომ არ გადაკიდებოდი არა?-შემომხედა გველი სახით.
-უკაცრავად?-ძლივს ამოვღლუღე.
-თორნიკე რა დღეში ხარ?-გაუბრაზდა იო
-რა დღეში ვარ ჩემო დიდო ძამიკო. უბრალოდ ცხოვრება მიხარია. კარგი წავედი მე იჭუკჭუკეთ თქვენ და ზედმეტი არ მოგივიდეთ-შეტრიალდა და თვალი ჩამიკრა.
-უკვე ნერვები მაწყდება- ვთქვი გაბრაზებული ხმით.
-კაი, ცხოვრებაზე გაბრაზებულია, დაიკიდე, მისი ყოფნის.
რამდენიმე საათში საერთოდაც გადაგვავიწყდა, ვსეირნობიდით და ვლაპარაკობდით.
-რამდენი შვილი გინდა?-მკითხა გაკვრით იომ
-ორი-და დავეჭყანე-შენ?
-მე რაღას გავაწყობ-და გაეცინა.
-აუუშენ რამდენი გინდა მითხარი-ვუთხარი სიცილნარევი ხმით.
-მეც ორი მინდა შენთავსფიცავარ. გოგო და ბიჭი.
-მეეც ზუსტადდ. გოგოს რას დაარქმევ?
-ბავშვობაში სულ ვოცნებობდი რომ ბავშვზე დამერქმია გოგოზე ბებიას სახელი თინიკო. ადრე ბავშვობაში შევპირდი დავარქმევ თქო.
უცებ მოვიღუშე. იო ჯერ დაიბნა. მერე მოწვა სიტუაცია და მითხრა.
-ჩემთვის მნიშვნელობა არ აქვს ჩემო საყვარელო. რაცგინდა დავარქვატ-და ჩამეხუტა.
-თინა-გავუღიმე და მოვეხვიე.
ბოლოს სახლში მიმაცილა. სახლშ ავედი. დეიდა დამხვდა სახლში.
-დე მოხვედი?-
-კი დეიდუკა
-მოდი რა დემახმარე ფარდები ვერ დავკიდე.
მოკლედ უბორკა მოვაწყვეთ მაგ დღეს. ყველაფერი დავალაგეთ. ღამით ისე მეძინებოდა დავწექი თუ არა Zzz
…………………………………………………………………..
მთელი დღე ერთად ვიყავით მე და ჩემი გოგო.თორნიკეც გვესტუმრა და ძალიან გავუბრაზდი, ასე ვთქვათ აიგდო ლიზა. მაგრამ მაინც ჩვენებურად ვბედნიერობდით და ვიყავით. სახლში მივედი თუ არა თორნიკეს ცივმა მზერამ მომჭრა თვალი.
-რახდება თორკნიკე?დღეს რა დღეში ხარ
-არაფერი ისეთი-მომარიდა თვალი და ოთახში ავიდა
-ამ ბავშვს ვეღა ვცნობ-გავხედე დედას.
დედამ თავი გააქნია და ოთახში შევიდა.
ღამე რაღაც მაწუხებდა, ვერ ვისვენებდი, ვერ ვიძინებდი. რაღაც მაკლდა. და მივხვდი რაც
-რას შრვება ჩემი გოგო-მივწერე ლიზას.
შენ გოგოს ძინავს გავიფიქრე გულში 5 წუთის შემდეგ და თვალები დავხუჭე.
მე თორნიკე და ლიზა. ლიზა ულამაზესი წითელი კაბით. მაგრამ ვხვდები რომ წითელი არ არის. ის მისი სისხლია. თორნიკე? გავხედე. ხელები დასისხლიანებული აქვს და იცინის. ლიზა ძირს ეცემა. თორნიკე ჩემსკენ მორბის და დანას მიმიზნებს და ამდროს ვიღვიძებ. ოფლში ვცურაობ. ცივი ოფლი მასხამს. სასწრაფოდ შევდივარ სააბაზანოში, ვფხიზლდები და სიზმარის გაანალიზებას ვცდილობ. მისაღებში გავდივარ.
-იო ასე გვიან რატომ ადექი?-მიყურებს თორნიკე და იცინის.