ტაკ, ნუ არც კიი ვიცი რითი დავიწო. მე ლიზა ვარ. 16წლის, არც ისე კარგად ვიქცეოდი და მშობლებმა შემიყვანეს რაღაც უჟას პანსიონში. მე ამას ინტერნატს ვეძახი. მთელი 3თვე იქ უნდა ვიცხოვრო წარმოგიდგენიათ? დაჟე ჩემ შეყვარებულს დამაშორეს. ნუ ისედაც 1თვე ვიყავით ერთად და არც მანაღვლებდა. ეხლა კი ჯანდაბა... ვიღაც დებილი მდიდარი ხალხის შვილებთან უნდა ვეგდო.
-ელზა!
-რამდენჯერ გითხრა ელზას ნუ მეძახი დედა
-ლიზა ქვევით!(დედა)
-ჩამოვდივარ-ჩემოდანს დავავლე ხელი და ჩავედი ქვემოთ. იქ დედა და მამა იდგნენ. დამავიწყდა მეხსენებინა მე დედისერთა ვარ. აბა დავიწყეთ. ეს 3თვე ალბათ ჩემთვისაც და თვენთვისაც დაუვიწყარი იქნება.

(მანქანაში)
-მე არ მინდა ამ დებილურ ინტერნატში
-სკოლიდან გამოგაგდეს და ამიტომ დაისჯები
-ყველა გამოაგდეს!!(ლიზა)
-ყველა ჩვენი შვილი არაა(დედა)
-მერე რა დიდი დიდი ტესტები მოვიპარეთ ამის გამო ვინ აგდებს სკოლიდან(ლიზა)
-როგორც ხედავ ყველა!(მამა)
-ჯანდაბა. თვენთან ლაპარაკს ხომ აზრი არ აქვს
-ლიზა მოგეწონება ინტერნატში. იქ შენნაირი რთული თინეიჯერები სწავლობენ
-რას ქვია რთული(ლიზა)
-იმას. გეხვეწები რა ნუ მირთულებ საქმეს. მოვედით ლიზ დაგეხმაროთ ამობარგებაში(დედა)
-არა მადლობა. ნახვამდის-გადავკოცნე ჩმი მშობლები ავიღე ჩემოდანი და შევედი სკოლის ეზოში. დიდი თეთრი შენობა რკალისებრი ფორმით. შევედი სკოლაში, არაფერი ახალი. ჩვეულებრივი იყო. კლასები და კლასები... ჰო და კიდე კლასები. დირექტორის კლასში შევედი.
-ლიზა ხომ? (დირექტორი)
-აჰა
-დაბრძანდით
დაბრძანდითო. რა ზრდილობიანია. რათქმაუნდა დავუჯერე და ,,დავჯექი’’.
-ლიზა შენ 10კლასში ხარ. შენი ოთახის ნომერი იქნება 102.
-რატო 102
-არ გაწყობს?
-რაღაცნაირი რიცხვია ოკ გააგრძელეთ
-ფორმა
-ფორმა? უკაცრავად?
-უბრალოდ თეთრი ზედა და ქვევით რაც გინდა ის ჩაიცვი გარდა მოკლე იუბკებისა და შორტების
-აჰა მაგარი სკოლაა
-გაკვეთილების ცხრილს ცოტახანში გადმოგცემენ სწავლა ხვალ იწყება.
-კარგი-ღმერთო ეს სად მოვხვდი შევედი ჩემ ოთახში. იქ ჩემნაირი ქერა დამხვდა ერქვა მემგონი ტატიანა? ხო
-მე ტატიანა ვარ
-ვიცი ერთად შევავსეთ მაშინ ის დოკუმენტი
-მე ახალი არ ვარ. დიდიხანია აქ ვსწავლობ
-ვიცი
-ლიზა. მოგწონს ჩვენი სკოლა?
-ხო. ჩვენ ოთახში კიდე ვინმე არის?უი ხო უნებურად წამომცდა
-არა არავინ. წამო დანარჩენებს გაგაცნობ
ტატიანას გავყევი ჰოლში. 3ბიჭი იდგა. ერთი ქერათმიანი საშა ერქვა, მეორე ყავისფერთმიანი და ყველაზე სიმპატიური მაქსიმი, მესამე შავგვრემანი, ლამაზი თვალების ფერით მემგონი მიშა.
-ეს ლიზაა. ეს მაქსმიმი, მიშა და საშა.
-ზდაროვა-უხეშად მითხრა მაქსიმმა და გაიხედა
-რათქმაუნდა მალბორო ხო?(ლიზა)
-რა თქვი გოგო?!-მომიტრიალდა და გაკვირვებულმა შემომხედა
-გამოვიცანი? მალბოროს ეწევი(ლიზა)
-და კტო ტი ტაკაია?(ვინ ხარ) (მაქსიმი)
ხო ისიც დამავიწყდა მეთქვა რომ მე რუსეთში ვცხოვრობ.
-დაა.. შენნაირებს არ შევხვედრივარ ესე გვიან ხვდები ყველაფერს?(ლიზა)
-მომისმინე ლიზიკო, საყვარელო მოხვედი აქ და გგონია მაგარი გოგო ხარ? აქ ყველა მდიდარის შვილია(მაქსიმი)
-მე მდიდარის შვილი არ ვარ-იდიოტი მე სტიპენტიატი ვარ.
-ნუ უსმენ მაქსს. ეს სუ ესეთია(საშა)
-ნერვოზისგან წამალი არ აწყენდა-გაეცინა მიშას
-მიშკა!! დებილო არ გაგიგონ-თავში წამოარტყა ტატიანამ და მასაც გაეცინა.
-და...
ამ დროს ერთი შავგვრემანი გოგო მოვიდა.
-დაშ რა მალე(საშა)
-აჰაჰ.(დაშა)
-ეს დაშაა საშას შეყვარებული(ტატიანა)
-აჰა(მაქსიმი)
-მაქს! გეყო(ტატიანა)
-შენ და მაქსი ერთად ხართ?(ლიზა)
-რაო?-მაქსი გადაბჟირდა
-არა არ არიან(მიშა)
-კაი იყო თქვენთან ლაპარაკი მარა მეჩქარება
-სად კონკია(მაქსიმი)
-მაგრა ხუმრობ მაქს. სასიამოვნო იყო შენი გაცნობა-მერე გავიდა კაფეტერიაში. მაგიდას მიადგა და დაუწყო საჭმელს ყურება. არჩევდა რომელი აეღო. უცებ ხმა მოესმა.
-ახალი ხარ გეტყობა.
-ლიზა
-ვილი.
-ვილი? აქაური არ ხარ?
-არა ამერიკიდან. აქცენტზე მეტყობა?
-სახელზე. უჩვეულოა
-აა. მერამდენე კლასში ხარ
-მეთერთმეტე
-მე მეათე
-ხოო? ჰმ.. ალბათ გაიცანი მაქსიმი
-კი
-დაგკერა?
-ნწ. ვერ მოასწრო ზედმეტად უხეშია
-ზუსტად ამითი კერავს ყველა გოგოს. წამო ჩვენ მაგიდასთან დაჯექი(ვილი)
-კაი
ლიზა ვილს გაყვა და დჯდა მათ მაგიდასთან.
-ბავშვებო ეს ლიზაა მეათეკლასელი
-პრივეტ ლიზა მე ვიკა ვარ
-მე სემი
-სემი გოგოს სახელი არაა?(ლიზა)
-კი. ბიჭისიც.(სემი)
-მე იურა(იურა)
-იურა სუ მეცინება შენ სახელზე(ვიკა)
-არც შენ გაქვს მაგარი სახელი. ისე როგორც შეამჩნია ყველა კლასში უფრო ბევრი ბიჭია ვიდრე გოგო(სემი)
-მე ნატი ვარ. არ უსმინო ამათ. ეხა რაღაც დებილურ ლეგენდებს მოგიყვებიან(ნატი)
-არა არ შევაშინებთ(ვილი)
-რას ქვია შემაშინებთ. რა უნდა მომიყვეთ(ლიზა)
-არ იცი? ამ სკოლაში დადის ლეგენდები რომ ყოველ 5წელიწადში კვდება 3გოგო და 2ბიჭი, ხან მეათე კლასიდან ხან მეთერთმეტედან. ეს ყველაფერი დაიწო 1981წლიდან. დირექტორი იყო ზედმეტად მკაცრი, მემგონი მას ვიქტორს თუ რაღაცას ეძახიან. ერთხელაც ბავშვები წავიდნენ ტყეში, იმ ვიქტორის დაუკითხავად და რაღაც მისი ნივთი რამაც ძალიან გააბრაზა ვიქტორი ტყეში წასულა და აღარავინ არ უნახავთ. მერე 5წლის მერე იგივე განმეორდა, კიდე 5წლის მერე და კიდე 5წლის... ამ წელსაც იგივე უნდა მოხდეს და ამჯერად მეათე კლასის ჯერია(სემი)
-სემ კარგი რა(ვიკა)
-ნუ უჯერებ. ეს ყველაფერი დამთხვევაა(ნატი)
-აჰა. დიდი იმედი მაქვს-რას მაშინებენ ეს იდიოტები. რა გონიათ დავუჯერებ? ჰმ...-ბავშვებო ბიბლიოთეკა სადაა წიგნები უნდა ავიღო(ლიზა
-აქედან რო გახვალ პირდაპირ და მარჯვნივ დიდი კარია.
-მადლობა.
შევედი.შიგნით ყველაზე ძველი წიგნი ავიღე და მაგიდასთან დავჯექი. ზედმეტად თანამედროვე ბიბლიოთეკას გავდა. კომპიუტერები იდგა მაგიდებზე. მართალს ამბობდა სემი. 1981წელს 5თინეიჯერი გარდაიცვალა ამ სკოლაში. მათთან ერთად ამ სკოლის დირექტორი. სამი წელი ეს სკოლა არავის არ გაუხსნია, შემდეგ მისმა შვილიშვილმა ანდრეიმ გადაწყვიტა სკოლის გახსნა. ის მხოლოდ და მხლოდ 28წლის ახალგაზრდა იყო, ისიც 5თინეიჯერთან ერთად გარდაიცვალა. ისევ სამი წელი არავის გაუხსნია სკოლა. შემდეგ გამოჩნდა მსურველი ამ სკოლის განახლების, მას ჰენრი ერქვა. იგივე ბედი მასაც ეწია.შემდეგ იყო ჰენრის შვილი ჯორჯი და ახლა სკოლას მართავს მისი ქალიშვილი, სახელად ანასტასია სტარკოვა. მოიცა ანუ დაშა ანასტასიას შვილია? ჰაჰ. დირექტორის შვილი ჩემ კლასში. ჰმ.. კაი მაინც არ მჯერა ამ ლეგენდის. არა მაინც არ მინდა ამ სკოლაში... ჩვენ კლასში 4გოგოა და 3 ბიჭი. 1 გოგო და 1ბიჭი გადარჩება. ჰმ... ნიძლავს დავდებ ეს მაქსიმი იქნება მას უმართლებს.
-ლეგენდა ამ სკოლაზე? გჯერა?(საშა)
-არ ვიცი... მეთერთმეტეებმა უკვე მომიყვეს
-აა. ეხლა მეათე კლასის ჯერია. მისმინე დაიკიდე არავინ არ მოკვდება. ჩვენ არც დირექტორს გავაბრაზებთ და არც მის ნივთს წავიღებთ.(საშა)
-ხო ალბათ მარა აღიარე ნამდვილად შემძვრელია ეს ლეგენდა
-ლეგენდა ლეგენდაა. დირექტორი ანუ დაშას დედა ამბობდა რომ მამამისს უბრალო ინფაქტი დაემართა და მეტი არაფერი. ლეგენდა არაფერ შუაშია
-და ის ხუთი მოსწავლე?
-იმათმაც გადაწყვიტეს ხალხის შეშინება ვითომ ლეგენდა აღმოჩნდა ეს ყველაფერი და მორჩა. მათ მშობლებს რო დაურეკეს და შეატყობინეს ისინი არც აღელვებულან. ეს ტყუილია.(საშა)
-როგორც იტყვი მარა მე ეს სკოლა მაშინებს მინდა წამიყვანონ აქედან
-აქედან ვერ წახვალ კიდე სამი თვე(საშა)
საშა გავიდა. რას ნიშნავს ამის იდიოტური საუბრები. ჩემს ოთახში გავედი იქ ტატიანა, დაშა და მაქსი იჯდნენ. მაქსი ეწეოდა და ჩემ საწოლზე იჯდა. არც არაფერი მითქვამს რომ შევედი გაჩუმებულები იყვნენ. ჩემი ჩანთა ავიღე და ინჰალატორი ამოვიღე. მე ასთმა მაქვს. მაქსმა მაშინვე ჩააწვა სიგარეტი და მე შემომხედა. მე სპაზმი დამეწყო და ინჰალატორი შევისხი. ის იყო უნდა გავსულიყავი რომ ტატიანის ხმა გავიგე
-კარგად ხარ?
-ხო, უბრალოდ ასთმა
-ასთმა გაქ?(დაშა)
-აჰამ.-ინჰალატორი უნდა ჩამედო ჩანთაში მარა მაქსმა ჩანთას ფეხი გაკრა-ატარე ერთი რა ეგღა გვაკლია ვინმე მოკვდეს აქ ასთმის გამო-უხეშად მითხრა მე ეს მართლაც ესე მივიღე სიუხეშედ მარა ბავშვები ამბობდნენ რომ მაქსი ესე ზრუნავდა ხალხზე მხოლოდ.
-შენი საქმე არაა-მაინც ჯიუტად ჩავდე ჩანთაში და გავედი.
-მაქს შტო სტაბოი(ტატიანა)
-ნიჩიო. ასტავ მენია პაკოიე(დამანებე თავი) (მაქსი)
-ტატიანა მართლა დაანებე თავი-დაშა და მაქსი ადრე ერთად იყვნენ მაგრამ მაქსი რთული ადამიანია და დიდხანს არცერთ გოგოსთან არ ჩერდებოდა. ყოველშემთხვევაში მე ესე ვიცოდი. კიდე ერთი გოგო იყო რომელიც მე ჯერ არ მყავდა გაცნობილი მარა სახელი ვიცოდი. სარა ერქვა. მასთან არ მეგობრობდნენ რადგან არც ის მეგობრობდა მათთან. ის მეთორმეტე კლასელებთან იჯდა რადგან მისი ძმა სწავლობდა იქ. გავედი ოთახიდან და საერთოდ სკოლის ეზოში გავედი. სიგარეტი ამოვიღე და მოწევა დავიწყე. ტელეფონი ამოვიღე ჯიბიდან. ჩემი საუკეთესო დაქალი მირეკავდა ანნა.
-ალო?
-ალო?! მთელი დღეა არ დაგირეკავს როგორ მოეწყვე?
-რავი. აქ უკვე გვიანია
-აქ? მეც ამ ქალაქში ვარ სიხარულო
-ნუ ხო. ბნელა. რაღაც უჟასი ლეგენდა გავიგე-ყველაფერი მოვუყევი და რეაქციას დაველოდე
-მაშინვე წამოდი მერე მაქედან რას ელოდები
-ბავშვები ამბობენ ტყუილიაო. ანასტასია არის ჰენრის შვილი და ამბობს რომ მამამისი ინფაქტისგან მოკვდა. დანარჩენები ბავშვები კი ღადაობდნენ და მიდიოდნენ აქედან რმ ლეგენდა მართალი გამოჩენილიყო თუ არადა მართლა მოკვდებოდნენ ალბათ
-ეს ხომ სისულელეა
-არ ვიცი. ყოველ წელს 1 გოგო და 1ბიჭი ცოცხალი რჩება.
-ნუ გეშინია შენ გადარჩები ასე თუ ისე შენ ხომ ძლიერი ხარ
-აჰა.
-მოდი გამოვიცნო ეწევი
-ხო ვერ ვანებებ თავს. კაი ან უნდა წავიდე გვიანია ვშიშობ მგლები შემჭამენ და მეზარება სიკვდილი
-ნუ ხუმრობ ეგრე. კაი წავედი
ანნამ გამითიშა. კარგია რომ ამ მივარდნილ ადგილას ტელეფონები მაინც მუშაობს. უკნიდან ხმა გავიგე. სარკასტული რათქმაუნდა მაქსი...
-ასთმა და ეწევი. სასაცილოა
-შენ მეტი საქმე არ გაქ გარდა იმისა რომ ხალხს სდიო?
-ეს ჩემი ადგილია აქ ვეწევი ხოლმე
-ბოდიში სხვაგან მოვწევ-ის იყო უნდა შევსულიყავი რომ მაქსი აღმიდგა წინ-რატო მოხვედი აქ. თავისი ნებით არავინ მოდის-მკითხა
-სკოლიდან გამრიცხეს-გავწიე და შიგნით შევედი
-არ დაიკარგო-იგივე ტონით მომმართა და მერე შევედი ოთახში. დაშა და ტატიანა ისევ ისე იჯდნენ და ლაპარაკობდნენ.
-საღამო მშვიდობის(დაშა)
-გვიანია უკვე(ტატიანა)
-ხო. მაგიტო შემოვედი-სიგარეტი ჩავდე ჩანთაში. პიჟამო ჩავიცვი. ზურგზე დიდი შრამი მაქვს, პატარაობაში შავი ძაღლი გამომეკიდა ტყეში როცა ველოსიპედით მივდიოდი, უცებ ქვა არსაიდან გაჩნდა წამოვედე და ჩიხში გადავიჩეხე. ვიღაცას ეგონებოდა რომ ხმლით დამჭრეს. პიჟამო ჩავიცვი და შევწექი საწოლში. ცნობისმოყვარეობა მკლავდა. ავიღე კომპიუტერი და ის ლეგენდა მოვძებნე კომპიუტერში. იქ ერთადერთი რამ იყო რომ ეს სკოლა დაწყევლილია, მერე დამეზარა წაკითხვა და დავიძინე. ღამე გამეღვიძა, ოთახში შუქი იყო ანთებული. საშა,მაქსი და მიშა ჩვენ ოთახში შამპანურის ბოთლით იყვნენ. დაშაც ჩვენ ოთახში იყო. აქ მესამე საწოლი იდგა და როგორც აღმოჩნდა დაშა ზოგჯერ აქ რჩებოდა რადგან სარასთან უსაფრთხოდ არ გრძნობდა თავს. ან კიდე სარას იქ მეთორმეტე კლასელები შეყავდა... წამოვდექი თვალები მოვფშვნიტე და მერე მივხვდი რო ყველა მე მიყურებდა.
-შამპანური?-დაშამ ხელი აწია და დამანახა ბოთლი
-ხო-ის იყო უნდა მოეცა რომ მაქსმა გამოართვა
-ბეეეემ. ბავშვებისთვის აკრძალულია-ისევ ისეთი სარკასტული სახე დამღალა უკვე!. მაგრამ ძალიანაც მევასება ესეთი ნერვების მომთხრელი ადამიანები რადგან მე ვარ ესეთივე.
-რამე ხდება? ვინმეს დაბადების დღეა?
-ბოდიში ლიზა რო გაგაღვიძეთ ყოველ ღამე მასწავლებლები რო იძინებენ მაშინ გამოდიან ესენიც
-ღამურები(ლიზა)
-იუმორის გრძნობა კარგი გაქვს(მიშა)
-მიშკაა. (ტატიანა)
წამოვდექი და ფეხზე კეტები ჩავიცვი. სასაცილოს ვგავდი ოდნავ სადა ვარდისფერი ზედა მეცვა გრძელმკლავიანი და შავი სპორტულები მოტკეცილი. შავი კედები ამოვიცვი და ავდექი.
-სად მიდიხარ(დაშა)
-რომელი საათია(ლიზა)
-ბევრი(მაქსი)
-მაქს, დაღალე უკვე გოგო. დილის 4მემგონი. 4საათში უნდა ავდგეთ ისედაც(დაშა)
ამ დროს ტელეფონზე ლუკასმა დამირეკა. ეს ჩემი მეორე საუკეთესო მეგობარი იყო და ამავდროულად გიჟი სულ ესეთ დროს მირეკავდა. მე მგონია რომ ის ვაპმირია და არასდროს ძინავს :დ.
-ლუკას მოიცადე ორი წუთი-გავედი ოთახიდან
-რათქმაუნდა ყველაფერი მომიყვა. არ დაუჯერო მაგ სისულელეებს ამ სამ თვეში შენ დაბრუნდები ისე რო არაფერი მოგივა.
-აჰა. ყველაზე მაგარი ისაა რომ ჩემ დაბადების დღეს აქ გავატარებ.
-ნუ გეშინია არ მოიწყენ
-დიდი იმედი მაქვს. ეხლა აქედან უნდა გავიპარო რომ შამპანური ვიყიდო, ან რამე ეგეთი ეხა ჩემი ასე ვთქვათ კლასელები სვამენ
-მერე რას ელოდები მახსოვს სასმელი ჩვენზე მეტად გიყვარდა ადექი და დალიე
-იქ ერთი ტიპია რომელიც მაგრა მიშლის ნერვებს და ღადაობს თავის ჭკუით არ დალიოოო. ბავშვი ხარო.
-რა ქვია
-მაქსი
-შენ მაგ მაქსაც მოათვინიერებ
-რავი მაგარი დებილია
-კაი წავედი აბა.
-ოკ. რომელზე გაქ გაკვეთილები
-9ის ნახევარზე უნდა ავეთრე რო ვისაუზმო და ბლა ბლა...
-ანუ გაგაღვიძო?
-ჩემი პასუხი მაინც არ გინდა სუ ეგრე აკეთებ
-კაი მიყვარხარ და მენატრები
-მეც
გავთიშე. ლუკასი, ალბათ გონება რომ მოვწონვარ მაგრამ ეს ასე არაა 2წლიდან ვიცნობ მასაც და ანნასაც. სულ ერთად მოვდიოდით. შიგნით შევბრუნდი, სამზარეულოში გავედი და მაცივარში დავიწყე ქექვა. ღმერთო ჩემო არ აქვთ ამ ხალხს რამე დასალევი? ჯანდაბა. ოთახში გავბრუნდი და გზაზე ვილი შემხვდა.
-ჰეი ლიზა
-ვილ? ესეთ დროს გღვიძავს?
-ყველა მაღალ კლასელს ღვიძავს ეხლა რადგან სკოლის პირველ დღეს ტრადიციაა ესეთი აღნიშნავენ ოთახებში
-ხო ჩემთანაც ეგრეა
-წამო ცოტახანს ჩვენთან მაინც იცნობ ჩვენ სასტავს
-კაი
შევედი უამრავი ხალხი იყო, ის სარაც იქ ეგდო რათმაუნდა. რა არის გასაკვირი. ვიკამ მაშინვე შემამჩნია და ჩემკენ წამოვიდა. ხელში რაღაც სასმელი შემომაჩეჩა და ბავშვებთან დაბრუნდა. მეც გადავკარი. დიდიხანი ვერთობოდი ამათთან ერთად. სარაც გამომელაპარაკა მითხრა მომეწონე და ვიმეგობროთო. მეთქი ოკ. მერე 1-2საათის მერე დავბრუნდი ოთახში. ყველა ცეკვავდა. მე საწოლში დავწეექი.
-ლიზ სად იყავი ამდენ ხანს?(ტატიანა)
-მეთერთმეტეებთან(ლიზა)
-იცნობ?(დაშა)
-კი ვილმა გამაცნო ყველა და სარაც გავიცანი(ლიზა)
-ვაუ პირველი დღეა აქ ხარ და უკვე მაღალკლასელებთან დადიხარ(ტატიანა)
-აჰა-მერე გადავბრუნდი და დავიძინე. ცოტახანში ყველა გავიდა თავის ოთახში. დაშა ჩვენთან ერთად დარჩა და ბოლოს დამეძინა.
ეს ყველაზე გრძელი დღე იყო ჩემ ცხოვრებაში.ამ ლეგენდამ კი ცოტა არ იყოს შემაშინა.
***
დიდი იმედი მაქვს მოგეწონათ <3