ექიმა წამლები დამიწერა და სასტროს ადმისნისტრაციამ უკან დამაბრუნა.
ოთახი მოსუფთავენული დამხვდა. ცოტა დავიღალე წამოვწექი და ბობოლაც შემოვარდა.
- დაჟე ორნიც არიან არა?!- გაავებული თვალებით მიყირებდა და რაც ხელში მოხვდა კედელს შეახეთქა. - წამალს ვერ ეღირსები , ერთ აბსაც არმოგიტან , ისე გაგიხდი საქმეს რომ მუცელშიე ამოგილპეს ეგ მგლის ნაბიჭვრები.
ოთახიდან გავარდა და ტირილი ავტეხე, რამოდენიმე წუთში თავი ხელში ავიყვანე და დავმშვიდდი. ბაბშვები შეიძლება მართლაც დამეკარგა და მე ამას ვერ გადავიტანდი .
ნამტვრევები მოვკრიფე და მოვწესრიგდი . ფამჯარა გამოვაღე . ტბა ლივლივენდა და სუსზი მოჰქონდა ჰაერს .
მძიმე წუთები იყო. ღამე მეღვიძებოდა და შიმშილი მაწუხებდა. მუცელს ვეფერებოდი წარმოვიდგენდი ჩემს გვერდით მწოლიარე დემნას , და მაშონვე მივლიდა ყველაფერი.
კვირები გადიოდა და იმინიტეტი მიქვეითდებოდა . სიარული მიჭირდა , ფრჩხილები მემტვროდა თმა გამცვივდა და სახეზე ფერი დავკარგე. მომატების მაგიერ ნეკნები მეთვლებოდა, ხელზემალი დამემჩნა და თითქოს სასიკბდილო წამებიც მიახლოვდებოდა. აილ ცოტა პური და წყალი , ჩემი კვების რაციონი მხოლოდ ეს იყო , მელი იფრო მეტი მინდოდა , მინდოდა ხილი წვენი , ხშირად ისე ძალიან მინდოდა გემოსაც ვგრძნობდი და მხოლოდ დემნას გახსენება მისი თვალები და მისი სიბრზისგან აცახცახებული ნიკაპი რომ წარმომედგინა ვივიწყებდი , შომშილსაც და წყურვილსაც.
მუცელი საკმაოდ მეტყობოდა , იმდენად დავსუსტდი, რომ საზიარებლად მღვდელი მოვითხოვე .
ბობოლამ წამსვე შემისრულა თხოვნა. ორი ბერ მონაზონი მომიყვანა მამათა მონასტერიდან . თუმცა ვხედავდი მის თვალებში შიშს, სინანულს და გაკვირვებას ხუთი თვე გავიდა და კიდევ ვაუნთქავდი.
ბერ მონაზვნებთან მარტო დავრჩი. საწოლზე ჩამოვჯექი და ავტირდი.
- თქვენ ჩემი ბოლო იმედი ხართ.....უნდა დამეხმაროთ მცოლოდ იმიტომ მინდა თქვენი შველა , რომ ჩემი პატარები გადავარჩინო.- საბანი გადავიხადე და გამოუშტული მიცელი რომ დაინახეს გაპგნდნენ. აშკარად ბობოლას არუთქვამს ჩემი ფეხმძიმობის ამბავი.
ცოტა ვისაუბრეთ შემომთავაზეს პოლიციისთვის მიემართათ თუმცა უარი ვითხარი , ვიცოდი აზრი არექნბოდა . ყველამ იცოდა , რომ მე მისი საცოლე ვიყავი და ტყუილად გაიხარჯებოდნენ. ვთხოვე ხშირად მოსულიყვნენ . წამლის რეცეპტი მივეცი და ვთხოვე ცოტა ხილოც მოეტანათ.
იმდღის შემდეგ ორი თვე მოდიოდნენ. ცოტა წამოვდექი . ჩუმათ წამლებსაც ვიღებდი და ფერიც მომივიდა ცოტა. მონაზვნები დღედაღამ ლოცულობდნენ ჩემი პატარენისთვის.
საწოლის უკან თაბაშირ მუყაოს , კედელი დავფხიკე და ცარცის ნაფხვენი წყალში გავურიე. ისე მსიამოვნებდა მისი დალევა , რომ ყოველდგე ვსვავსი.
ბერების მორიგ ვიზიტზე , ოთახიდან გამიყვანეს და ლოპოტაზე გამასეირნეს. გაზაფხულის სუსტი მზე ასხივებდა , ჰაერი მესიამოვნა.
ბერენს მანქანა გაეჩერებინათ . მივუახლოვდით და ორივენ ხელი ჩამჭიდეს მანქანაში ჩამსვევს და სწრაფად წავედით. დაუჯერებელი იყო მაგრამ მე ყვარელი დავტოვე , ბედნიერების პიკი მქონდა სადაც იყო დემნასაც გამოუშვებდნენ და მე მას ვნახავდი , ვახარებდი ტყუპებს და ბეთანიას დავადგებოდით.
მგზავრობა გამიჭირდა ცუდად ვიყავი ტყუპები უკვე მოძრაობდნენ და მტკენდნენ.
ერთერთმა ბერმა თავის კელია დამითმო და მოვისვენე.
ორიკვირა დამმალეს . მერე მანქანა მათხოვეს და თბილისს დავადექი.
მივდიოდი და გული მელეოდა. წინასწარ გამიგეს ჩემმა მფარველენმა დემნას გამოსვლის თარიღი.
პატარებს ვეხვეწებოდი ვოტაც მოეთმინათ და მუცელზე ხელს ვისმევდი.
ორ საათში ციხის კართან მანქანას მიყიდებული ვიდექი მუცელს ვიჩერდი პატარები , თითქოსდა გრძნობდნენ მამის მოახლოვებას.
დიდი ჭიშკარი გაიხსნა . შავი სილიეტი გამოჩნდა . წიმ მოიწევდა მაგრამ ვერ მცნობდა. გაკვირვებულ დიდ თვალებს აბრიალებდა და ნიკაპი უKანკალებდა.
შემეშინდა .
ცოტა გამაგლებული მომეჩვენა , წვერი მოეშვა და თმა წამოზრფიდა. შავი პერანგი და ჯინსი ეცვა . წინ ამესვეტა და თვალებში ჩამხედა :
- ეკატერინე- მუცელზე დამხედა - აქ......როგორ.....მართლა???- თვალები აუციმციმდა ხელები წამოწია . ჩანთა ძირს დააგდო . ნაზად შემეხო და მომეფერა. - ვინაა .....რომელია?????
- დემნა ...- თვალებიდან ცრემლი ნაკადულებივით გადმოდიოდა . ჩვენი გრძნობა იმდენად მყარი და რეალური იყო. წამითაც კიარ დაეჭვებულა რომ შეიძლებოდა მისი არ ყოფილიყო ბავშვები . ბედნიერი ვიყავი , ჩემს წინ ჩემი დემნა ჩემი აუნთქვის აზრი და ჩემი დიძლიერე იდგა. - დემნა ორია დემნა .....
- რა კატუშ ?!!!!!!......როგორ კატიუშ.....
დემნა გაოცების პიკზე იყო ორინაბიჯით უკან დაიხუა კარგად ამათვალიერ ჩამათვალიერა და საკოცნელად წამოვიდა.........
ამაზრზენი ......
სულის შემძვრელი ხმა....
დამამხო.....
დამაქცია......
ისევ ისკადრიიი დემნა იჩოქებს ხერხემლიდან სისხლი სდის და ვხედავ შავი მანქანა წივილით , როგორ სწყდება ადგილიდან....
მხოლოდ ტკივილს ვგრძნობ და მეტა ვეღარაფერს.
დემნა გაჭირვებით გადამყავს მანქანაში , ვაწვენ და საჭეს ვუჯდები.
რამდენიმე წუთში სავადმყოფოს კართან ვაჩერებ, და ფეხებთან წყლის ნაკადს ვგრძნობ.
იმ ღამის ჩვენ ორს გვიჭირდა ..... ორივეგ გვთკიოდა .... მეორმაგად მტკიოდა მისი და პატარებსი დკარგვის მეშინოდა ....
უმძიმესი ოპერაცია ...
საშინელი ტკივილები და პირველი ტირილი მერე იდენტური მეორე ბავშვის ტირილი....

გასროლიდან თვე ნახევარი გავიდა .
დემნა ოპერაციას გადაურჩა თუმცა კომაშია. მეკი სავადმყოფოში დავიდე ბინა. თუმცა პატარებიც აქ მყავს პირველივე დღეებიდან კენგურითი დამყავს , აქ დემნას გვერდით ვიძინებთ და დემნას გვერდით ვიღვიზებთ.
ღვთის წყალობით პატარები ჯანმრთელები დაიბადნენ. კომიდან ხუთი თვის თავზე ექიმმა აპარატის გამორთობა შემომთავაზა, თუმცა ამას ჩემი დიდი პროტესტი მოყვა ....
ბავშვებს ჩემი გადამრჩენი ბერების სახელები დავარქვი. ნეო და ისაია... არმიკითხავს შეიძლება თუარა მარა არვიცოდი დემნას რაინდოდა სახელად ამიტომ დავარქვი..
რთულიიყო იყო ნამდვილად რთული იყო. ველოდებოდი მის თითის გატოკებას , მის თვალების გახელას და უშედეგოდ გადიოდა დღეები , კვირეებიც მისდებდა და თვეებიც ჩამოვიტოვეთ. ვიჯექი ბავშვებით ცელში და ყოველ წამს ველოდი. თუმცა ისევ იძრავად იწვა . ბავშვები წამოიზარდნენ , ხოხვა ისწავლეს კლინიკაში დაციცავდენე და ხან მამას ხელზე ექაჩებოდნენ.
ამხნის მანძილზე მშობლებს არცკი გავხსენებივარ მშობლებს . ბავშვები კლინიკაში დამეგობრებულ გოგოს დავუტოვე და მშობლების სახლში წავედი.
ზარი არდამირეკავს, ისეშევედი საუზმობდმრნ და ლაპარაკობდნენ.
- როგორც ვატყობ ლამაზი და მშვიდი დილა გაგითენდათ ხომ?!- ირონია არმომიკვლია.
- დაშენ აქროგორ გაბედე მოსვლა?- მამაჩემი ფეხზე წამოდგა და ხმას აუწია . ამან უფრო შემმატა მხნეიბა და მეც ხმას ავუწიე....
- და კიდე მეროგორ გავბრდე?!- ხმა ამიკანკალდა მარა მალევე გადავყსვი გრძნობებს ხაზი და გაბიყინე.- საკუთარი შვილის გაყიდვა გინდოდათ, ორსული მიმაგდეს კახეთში , მშიერი მარტო ჰაერის ამარა, ტქვენ იცით მერას ვჭამდი????- მაგიდიდან კრუასანები და ყავა გადავყარე- თაბაშირ მუყაოს ვფხვნიდი, და იმას ვჭამდი,რომ ვშობიარობდი თქვენ სად იყავით?! ყავას ავავდით?? ხომ?!!!!! - ღრმად ამოვიდუნთქე და დავმშვიდდი-მოკლედ და კონკრეტულად . ფული მჭირდება, - გაიცებულებმა შემომხედეს. ჯერკიდევ თვრამეტიქლისას გადამიგორმა მამაჩრმმა ქონება და ვეღარ შეცვლიდა- იმ ნაბიჭვარს გადაეცით თუკიარ ჩამომშორდება მუხლებში გადავამტვრევ, დავაინვალიდებ და საკუთარ ცხოვრებას უმისოდ ვაყურებინებ .
კარი გამოვიჯახუნე და ორსაათში ანგარიშის ნომერი მომწერა ბანკმა . მთელი ფული გამოვიტანე , მანქანა ვიყიდე , ბავშვებს სათამაშიები ვუყიდე და ბეთანიის სახლში ავედი.
დემნას ოთახი ჩვენს საძინებლად გადავაქციე , ხოლო ჩემი ოთახი ტყუპების ოთახად მოვაწყე . ხალზი დავიწირაბე და პატარებს ხღაპრილი საძIნებელი მოუწყეს.
სავადმყოფოში დავბრუნდი და პატარები ჩავიკარი გულში . როგორც ყოველთვის გამვლილო დღე მოვუყევი დემნას და ბავშვები კალთაში დავაძინე. ბოლო თერთმეტი თვეა სავარძელში გვძინავს მედა ბაბშვებს. სულაც არვწუწუნებ . ვიცი ცოტაც და დამიფასდება ჩემი მოლოდინი. თუკი გონება გამეთიშება და მეტის მოთმენა აღარ შემიძლია , მაშინვე ვურეკავ ბერებს და ისინი მანუგეშებენ , ისინი მამხიარულებენ და მეც ახალი შენართებითადა განწყობით ვათენებ გამეს.
ექიმები მთხოვენ, რომ აპარატი გამორთონ მკი არვიცი რავქნა.
- ეკატერინე ნუთუ გიღირს ამდენი ტანჯვა?!-მეჰობარი ექთანი გიგო მანუგეშებდა.- იქნებ მასაც ტანჯავ და დაასვენო?!
- ნუმეუბნები , რომ ვტანჯავ...- ხმას ავუწიე და ცოტა შევაშინე თინა . არქვა ექთანს. - მე მას იმშემთხვევაში დავტანჯავ თუკი ბავშვების მახვის ერთადერთ შანსს დავუკარგავ. მეის დამპირდა , რომ სულ ჩემთან იქნებოდა ...... მას ჯერ კიდევ არუთქვამს , რომ ვუყვარვარ.... - თინა მიყურებდა და ჩემთან ერთად ტიროდა - მე ის მჭირდება. თუკი გამოვრთავ აპარატს მეც მოვკვდბი და ისიმედიც რაც დღემდე მასიმთქებს. ნეოს და ისაიას მამა სჭირდებათ ....... მამა სჭირდებათ .... მხოლოდ დემნა სჭირდენაბათ....
მან ვერ ნახა , როგორ იტირეს პირვლად. როგორ გაიცინეს, როგორ ჩამეს და როგორ აიძინეს.... მათ ჯერა უწუწავიათ ა ჯერარ უთამაშიათ ....
ბავშვები სიარულს ცდილობდნენ. კალიდორში, ხანრომელი ექთანი დაასწირნებდათ და ხან რომელი ექიმი... მელი ვიჯექი და ვიყურებდი დმნას. როგორ ჩაუცვივდა თვალები, როგორ ჩაუვარდა ლოყები. ყვრიმალების ძვლები დაეთყო , ცხვირის ძვალიცკი ეტყობოდა . გაფითრებულს არსად ჰქონდა სიცოსხლის მიშანი ვარდიაფერი კვალი წასულიყოო....
ბავშვებს ერთი წელი უსრულდებოდა სავადმყოფოს ისნაწილი მოვრთეთ სადაც დემნას პალატა იყო. ყველა ექიმითუ ექთანი ყველა ულოცავდნენ პატარებს და უამრავ ფუმფულა სათამაშოებს ჩუქნიდნენ...
პალატაში შევედი დემნას ტუჩემს ნაზად შევეხე და მიულოცე ჩვენი შვილების იუბილე....წელიწადი და ექვსი თვე დემნა ვერ ვნახე მხოლოდ იმდღეს ზუსტად ერთი წლის უკან . ისრOდენინე სიტყვა და მთელი გრძნობა.
აპარატები აზმუვლდნენ და ყრთასმენა დამეხშო .
- ექიმო ჩქარა - დავიყვირე და წამავე შემიცვიბდენე .
დემნას ხელს არვუშვებდი ექიმები აპარატეს ამოწმებდნენ. ცრემლები მომდიოდა და ვიგრძენი შეხება . დემნამ თვალები გაახაილა. ჩაცვენილიცკი ისეთი ლამაზი ჰქონდა . დემნა კომიდან გამოვიდა თუმცა დროწბითი პარალიზება ჰქონდა რადგან ტყბიამ ხერხემალი დაუზიანა და უამრავი ოპერაციის შემდეგ ნერვული სისტმა შეინარჩუნეს და ამერთლიწწლის განმავლობაში ოთხი ძვლისტბინი ოპერაცია გაუკეთესძ
- კარგად , რომ მოვიდა გონს ბავშვები გავაცანი დაიჩემა მე მგვანანო.
ორითვის მერე გაგვწერეს. სახლი მოეწონა ბავშვების ოთახზე გაგიჟდა , თუმცა რაც მეძინა უნდა ავინაზღაურო და ჩრმთან დავიწვენო.
ჩემი სრულუოფილი ბედნიერება მაშინ იყო როდესაც დავინახე ჩემი ცხოვრების სამი მამაკაცი , როგორ ცდილობდნენ გამართულ სიარულს და ეღტმანეთს შესციცინწნდნენ.
- დემნა- გვერდით მიუწექი და ვაკოცე-ერთი წელი გამირბოდი ძილში , გთხოვ აღარ გამექცე....... დარჩი ჩემთან....
- ეკატერინე - დემნამ ნიკაპი ამაწევინა და თვალებში ჩამზედა- მიყვარხარ.......
მევნახე , მათი სიცილი, როგორ წიწაობდნნ დ როგორ ხალისობდნენ. მევიყირებდი დემნას ბავშობას და ორ იდენტყრ ბიჭინას. მევიყურე მათ აშენებულ თოვლის ბაბიას, ვნახე მათი გაყინული ცხვირები და მესოდა ხმები , როგორ ეჭიბტებოდნენ დედიკოს სოყვარულს.
მებედნიერი ვიყავი. მადლობა უფალს იმედი არ გამელია და დენმას შანსი არდავუკარგე.
- კატო მადლობა შენ , შენ მაჩუქე სიცოცხლე . შენ ..... მე ..... კატო მაოცებ კატო.... ჩემიკერპიზარ კატო .- დემნა მკოცნიდა მეფერებოდა და მაფრიალებდა- კაატ კიდევ მინდა ტყპები კატ............



ესეც ბოლო . რაგაც მეეჭვება ვინმე ელოდებოდეს მაგრამ.....