გამოფენის დარბაზში შესული ვრწმუნედბი რომ ამხელა მზადება მხოლოდ გამოფენის გამო არ მომხდარა. აშკარაა რომ აქ სხვა მნიშვნელოვანი საქმეებიც წყდება. მთელი დარბაზი სავსეა თბილისის წამყვანი საზოგადოების წევრებით. აქაა ბიზნესმენები, პოლიტიკოსები, პროფესორები, მსახიობები და ზოგადად თავისი საქმის წამყვანი სპეციალისტები. უმეტესობას ტელევიზიით ვიცნობ, ნაწილს კი ანდრიას და ბესოსგან. მათი ხშირი სტუმრები არიან.
მარიტა გვერდიდან არ მცილდება და ჩუმად მეჩურჩულება ახლად გაცნობილების შესახებ ინფორმაციას. ხელკავს მიკეთებს და სანაცნობო წრისკე მექაჩება. ამ დროს ანდრიას ხელებს ვგრძნობ, წელზე მიცურებს და მარიტას მაშორებს. თავისკენ მიზიდავს და სხეულზე მიკრავს. სირცხვილისგან აშკარად ვწითლდები და ირგვლივ საზოგადოებას თვალს ვავლებ. ყველა ჩვენ გვიყურებს. ანდრიას ტუჩებს ყურებთან ვგრძნობ.
- გვერდიდან არ მომშორდე. - მიჩურჩულებს და იმართება. გაღიმებული თამამად ავყურებ და მისგანაც ღიმილს ვიღებ საპასუხოდ.
მთელ საღამოს სტუმრების გაცნობასა და აღფრთოვანებული კომპლიმენტების მოსმენაში ვატარებ. მამაკაცების უმეტესობა დაუფარავი შურით ულოცავს ანდრიას ასეთი „განძის“ ხელში ჩაგდებას და შანსს არ უშვებს რომ თუნდაც ხელზე ამბორის ხარჯძე ერთხელ მაინც შემეხონ. მათი ეს ქცევა იმდენად მაწუხებს რომ ანდრიას თვალებით ვეძებ და ზურგს უკან ორ ნაბიჯში ვხედავ. გაბოროტებული სახით როგორ უყურებს ჩემს მორიგ თაყვანისმცემელს ამ წუთას ხელზე რომ მეამბორება. ჩვენი თვალებიც ერთმანეთს ხვდება და ანდრიაც უცერემნიოდ ტოვებს ქალბატონ ლილიანას და ჩემსკენ მოიწევს. ეს გადაპრანჭული ქალი აქ როდის გაჩნდა?! გაღიზიანებული ვავლებ თვალს ლილიანას და მის გაწელილ, დამცინავ ღიმილს არაფრისმთქმელი სახით ვპასუხობ.
- როგორ ხარ თინია? - შორიდან მეიაზვება და მეც უბრალოდ ვუღიმი - ნაძალადევად. თუმცა არც ანდრია მაცლის რამეს, ნაცნობებს ემშვიდობება, წელზე ხელს მხვევს და მეორე დარბაზში გავყავარ. აქ უფრო სიწყნარეა და ნახატების დანახვაცაა შესაძლებელი. გაღიზიანებული იმით რომ ლილიანას გამო მომშორდა გვერდიდან, ანდრიას ზურგს ვაქცევ და სურათებისკენ მივიწევ. ის ხელით მიჭერს და ისევ გულზე მიკრავს. ზედმეტი ალერსისგან თავს იკავებს აშკარად. ისეთი ძალით მიჭერს ხელებს წელზე რომ ვიცი უეჭველი სილურჯეებად დამემჩნევა. გაბრაზებული მისკენ ვბრუნდები და თვალებში ვუყურებ.
- მეტკინა - გაბუტული ბავშვივით ვეწუწუნები და მისი ხელებისკენ ვიყურები.
- ვიცი - მპასუხობს გაღიმებული. სწრაფად იხრება და ტუჩებში მკოცნის.
- ახლა რა მოხდა? - ძლივს აზრზე მოსული ვიწყებ შეწუხებული ლაპარაკს, ვითომ წამის წინ შინგანი აფეთქება არ მოეწყო იმ კოცნას.
- CNN - ი გვიღებს თუ მარიტა სელფაობს ჩვენს ფონზე? - ჩემს „ძალიან“ შეწუხებულ სახეზე სიცილი უტყდება. ისევ მტკივნეულად მიჭერს ხელს წელზე და ჩემს მართლა შეწუხებულ სახეს მტაცებლის სახით აკვირდება.
- შენს გამო... შენს გამო...მე საკუთარ თავს და პრინციპებს გადავახტი, გესმის შენ? - გაურკვეველ თემაზე იწყებს საუბარს. და მეც შეწუხებულ- გაკვირვებული სახით ვაცქერდები და ხელებზე ჩემი ხელებით ვეჭიდები, იქნებ მოვაშვებინოთქო. ჩემს შეხებაზე წამიერი კანკალი უვლის და ვხედავ როგორ ეხორკლება კანი. - ვერ ხვდები არა? ამდენი ხნის შემდეგ საკუთარი პირობა ჯანდაბაში მოვისროლე. შენი ბრალია რომ იცოდე. აწი უკან დახევას არ ვაპირებ. - ისეთი სახით მიყურებს წამიერად შიში მიპყრობს. ტკივილი მაწუხებს და ვხვდები რომ თავს ძლივს იკავებს რომ აქვე არ მეცეს და გადამყლაპოს. სწრაფად მიშვებს ხელს და ერთი ნაბიჯით მშორდება.
- შენ ვერც კი წარმოგიდგენია რა სასურველი ხარ. მანიტივით მიზიდავ. წადი ახლა ჯობია. ცოტათი მაინც მომშორდი. - გარიმებული ხელებს ზურგს უკან მალავს და მეც გამომწვევი ღიმილით თავს გვერდზე ვხრი და წარბებს ვუთამაშებ. სწრაფად ბრუნდება გვერდზე და სურათის დათვალიერებას ისეტი ინტერესით იწყებს თთქოს მის გამო იყოს აქ მოსული. ვიცინი და მეც ადგილზე ვტრიალებ. კედლებზე დაკიდებულ სურათებს თვალს ვავლებ და დარბაზის ბოლოში, ყველაზე დიდი კედელზე დაკიდებულ ერთადერთ სურათზე მიშტერდება თვალი. გაოგნებული ადგილიდან ვწყდები და სტუმრებს შორის სწრაფად მივიკვლევ გზას. სურათის წინ ორ მეტრში ვჩერდები და სუნთქვაშეკრული ვაკვირდები.
პეიზაჟი გეგონებოდათ რომ არა ერთი ქალის სილუეტი, აფრიალებული შავი თმითა და ჭრელი კაბით. უკან კი ოდნავ მოშორებით დიდი ტოტებ გაშლილი ნაძვი დგას. ცალ მხარეს ძლიერი ქარისგან მომტვრეული ტოტებით. ყველაფერი ზუსტად ისეა როგორც მახსოვს. მთის წვერი, მისი ნახევრად ხრიოკი ფერდობი, გვერდით და უკან კიდევ ორი მთა და ცემს წვერვალზე მოშრიალე ნაძვები. იქ კი, სულ წვერზე - მე. ეს ის ხედია, რომელიც ყოველ დილით თვალწინ მეშლებოდა მთელი ოცი წელიწადი. ეს ის ხედია ანდრიამ რომ ნახა ჩემი ტყეში გაქცევის შემდეგ.
ბედნიერი და სუნთქვაშეკრული თვალს ძლივს ვწყვეტ ნახატს და უკან ვიხედები. ანდრიას ვეძებ. სადაც დავტოვე იქ არ ჩანს. გაღიმებული ვავლებ დარბაზს თვალს და ვხედავ როგორ ეჭიდება ლილიანა ხელზე და ვიწრო კარში გაყავს. ერთადერთი რის დანახვასაც ვასწრებ ანდრიას გაღიზიანებული სახეა და დაჭიმული ყბა.
- მოგწონთ? - მესმის გვერდიდან სასიამოვნო ხმა და მეც ისევ სურათისკენ ვბრუნდები. გულამოვარდნილი და გაფითრებული.
- ძალიან - ჩუმად ვპასუხობ და იმ მარტოსულ ქალწულს ვაკვირდები საკუთარი თავისუფლების დემონსტრაციას რომ ახდენს. - ულამაზესი ხედია. ნეტავ რეალურია? - ძლივს ვპოულობ ძალას რომ საუბარი განვაგრძოთ.
- ეს ჩემი ნამუშევარია, როგორც სხვა დანარჩენი. - აშკარად თავს იწონებს მხატვარი და მეც რბილად ვუღიმი. -თუმცა ეს მე არ მინახავს, მაგრამ დაზუსტებით გეტყვით რომ ეს საქართველოს ერთ-ერთი ულამაზესი კუთხეა და წარმოიდგინეთ ეს ტყის დედოფალიც რეალურია. სადღაც აქვეა და თავისი სილამაზით აქაურობას ანათებს. ისე სიმართლე გითხრათ ჩემს წარმოდგენებში ამ ამორძალს თქვენს მსგავსს წარმოვიდგენდი. გრძელი თმით, ტყისფერი თვალებით - ხან მუქსა და ხანაც ნათელს. დედოფლის სადარი პატარა აპრეხილი ცხვირით და ველური ვარდისფერი ტუჩებით. როგორ უნდა უყვარდე ღმერთს რომ ამხელა სილამაზით დაგაჯილდოვოს და თანაც ყველასგან მოწყვეტით მწვერვალზე გაცხოვროს რომ ეს სილამაზე შურმა და ბოღმამ არ შელახოს. - გაშეშებული და ცრემლ მორეული ვისმენ მის სიტყვებს და გონებით ისევ იმ კარს მიღმა ვარ.
- ეს ჩემმა ახლო მეგობარმა ამიღწერა და მთხოვა რომ დამეხატა. ისე რომ არც ეთხოვა მაინც დავხატავდი. მას კი არა უკვე მეც მიყვარს ეს ამორძალი. - დაბნეული ვაბრუნებ თავს მისკენ და მის სიტყვებს გონებაში ვიმეორებ „მას კი არა უკვე მეც მიყვარს“ ... - ველოდები მათ მოსვლას და აუცილებლად გაგაცნობთ. თუმცა მანამდე დამდეთ პატივი თქვენი სახელის გაგებით და მომანიჭეთ თქვენი კავალრობის ბედნიერბა. როგორც ვხედავ მარტო ხართ. - უარის ნიშნად გაღიმებული ვაქნევ თავს და ისევ იმ კარისკენ ვბრუნდები. ნელი ნაბიჯებით მივიწევ იქითკენ და ვგრძნობ რომ ნახატების ავტორიც თან მომყვება. ვხედავ როგორ იღება კარი და სწრაფად ვჩერდები ერთ-ერთი სურათის წინ. ვითომ დაკვირვებით ვათვალიერებ და ნელა ვაბრუნებ თავს ოთახიდან გამომსვლელებისკენ.
ანდრიას გაღიზიანებულ და გაბოროტებულ სახეს ვათვალიერებ. საყელოს რომ აწვალებს და სწრაფი ნაბიჯებით ცილდება დაწყევლილ კარცს. მის უკან კი ზეკმაყოფილი სახით მომავალ ლილიანას ვხედავ, ტუჩის ქვემოთ თითს რომ იტარებს და ცბიერი ღიმილით გადის დარბაზიდან. ამდენ ხანში ეტყობა ანდრია გვამჩნევს და უკვე გვარდით მიდგას. მხატვრის გაოცებული შეძახილები მესმის, მგონი ბოდიშსაც მიხდის და ორივე ხელს მიკოცნის. მაგრამ გათიშულს არაფერი მესმის. ერთადერთი რის აღქმასაც ვახერხებ ეს ანდრიას ცისფერ პერანგზე დარჩენილი წითელი პომადის პატარა კვალია.
- ამ საღამოს დედოფალს მისივე სახელობის სურათი საჩუქრად - მესმის განცხადებით როგორ გამოდის დიმიტრი, მგონი დიმიტრი ჰქვია მხატვარს. ხალხი ჩვენს ირგვლივ იკრიბება და არ მახსოვს როგორ მაგრამ ჩემი ტყის ნახატთან ვდგავარ და მოლოცვებს ვღებულობ. ანდრია გერდით მიდგას და საკოცნელად მიაქვს ჩემი ხელი. სწრაფად ვაცლი მტევანს და დიმიტრის ვართმევ. იმ ალქაჯის ნაფერებ ტუჩებს გავასვრევინებ ჩემს ხელს... მეტი საქმე არ მაქვს. სახეში ვუყურებ და მის გაფითრებულ ნაკვთებს ირონიული ღიმილით ვაყოლებ მზერას. ხელით საყელოს იმიტირებას ვაკეთებ საკუთარ ყელთან და თვალებით ვანიშნებ გაისწორეთქო. ანდრია გამწარებულ სახეს იღებს და თავს გვერდით ხრის და უარყოფის ნიშნად აქეთ-იქით არხევს.
როგორც კი მცილდება ხალხი, ხელს მძლავრად მჭიდებს და დარბაზიდან მიმარბენინებს, მთავარი საგამოფენო დარბაზის გავლით ჰოლში გავყავარ და მორკალული კიბეებით ზემოთ მიმარბენინებს. გული ამოვარდნას მაქვს უკვე. ხელზე ვეჭიდები იქნებ გავაშვებინოთქო, მაგრამ არაფერი გამომდის. მეორე სართულის გრძელ ჰოლს სირბილით მივუყვები და მის ბოლოს ერთ-ერთ ოთახში შევყავარ. ჩემს უკან კარებს კეტავს და შუქს ანთებს. ხელებს მაინც არ მიშვებს და გაცოფებული სახით მიყურებს. გული მასაც აჩქარებული აქვს. აქაც კი მესმის როგორ ჰარმონიულად ეწყობა ჩემი გულის ხმას. ისიც ჩემსავით ძლივს ითქვამს სულს და მისკენ მქაჩავს.
- არ გაბედო - ვყვირი ხმამაღლა და ისევ უკან ვიხევ.
- არაფერი ყოფილა. - დინჯად იწყებს ლაპარაკს და მაინც მისკენ მქაჩავს - ის რაც ადრე ლილიანასთან მაკავშირებდა მხოლოდ ინსტიქტები იყო და სხვა არაფერი. მაგრამ დღეს არაფერი ყოფილა. რომ დარწმუნდა რომ მასთან საბოლოოდ მოვრჩი, შენზე ყველაფრის თქმით დამემუქრა, და სპეციალურად დამისვარა პერანგის საყელო.
- ანუ რა გამოდის? რომ დავქორწინდით მერეც გრძელდებოდა თქენი ურთიერთობა? - გაოგნებული ვეკითხები და როგორც იქნა ხელს ვითავისუფლებ. გაბჟუებული მაქვს და თითებს ვერ ვამოძრავებ. - მაგ საქციელს მგონი ღალატი ჰქვია არა? - გესლიანი ხმით ვეკითხები და ხელს ვიზელ.
- მთელი წელიწადნახევარი თინია მხოლოდ იმპოტენტი თუ გაძლებდა. მე კაცი ვარ და ჩემში ინსტიქტები უფრო ძლიერია, ვიდრე ემოციები. თავს არ ვიმართლებ. იმიტომ რომ ... შენც იცი რატომაც არ გეკარებოდი აქამდე. დღეს კი ყველაფერს გადავაბიჯე და იმის დასაკუთრება გადავწყვიტე რაც თავიდანვე მე კუთვნოდა. ხო ლილიანაც იყო და სხვებიც. მაგრამ არცერთი ყოფილა ჩემი საყვარელი. გრძნობა არცერთის მიმართ არ გამჩენია. მხოლოდ შენ. მხოლოდ შენ ამირიე ცხოვრება და დამამსხვრიე თავზე საკუთარი პრინციპები. ყველანაირ კაცურ და ადამიანურ შეხედულებებზე მათქმევინე უარი. შენი სურვილით ვარ შეპყრობილი უკვე 18 თვეა და მეტად საკუთარ თავს შევეწინააღმდეგები. - უკვე ჩემს ტუჩებთან ამოთქვამს ბოლო სიტყვებს და მხეცივით მეტაკება. ხელებს წელისკენ მიაცურებს და გულზე მიკრავს. ორივე ხელით ვეწინააღმდეგები და თვეის არიდების შემდეგ სილასაც ვაწნი სახეში.
- ღირსი ხარ. - გავყვირი ბოლო ხმაზე - ღირსი ხარ მაგ ტყუილში ცხოვრების. გიკრძალავ ჩემზე სეხებას! გესმის შენ? - ვაგრძელებ ყვირილს და კარებისკენ მივიწევ.
- საით გაგიწევია? - მესმის მისი ბრაზიანი ხმა და მოულოდნელად მთელი ძალით მაბრუნებს მისკენ. - რა ტყუილზე მეუბნები თინია? -ჩემსკენ დახრილი უკვე ნაპერწკლებს ყრის თვალებიდან და გასაქანს არ მაძლევს.
- აი რომელშიც ცხოვრობ, იმ ტყუილს ვგულისხმობ ბატონო ანდრია. შენი მამაკაცური და მორალური პრინციპები რომ ედგა აქამდე სადარაჯოზე, აი იმ ტყუილზე გეუბნები. ამ წამიდან მოყოლებული არაფერს გეტყვი. ღირსი ხარ ზუსტად ისე დაიტანჯო როგორც მე ვიტანჯებოდი აქამდე. არაფერს გეტყვი გესმის? შენსკენ ნაბიჯსაც არ გადმოვდგამ. - სველ ტუჩებზე ვხვდები რომ ვტირი უკვე.
- ამაზე მეტი რა უნდა დავიტანჯო გამაგებინე? - ბოლო ხმაზე ბღავის ანდრია და შეშინებული პირს მაგრად ვკუმავ. - ამაზე დიდი სასჯელი არსებობს კიდევ რამე? ხელის გასაწვდენზე მყავდე და ვერ გეხებოდე. ჩემი ცოლი გერქვას და შენზე უფლება არ მქონდეს... გამაგებინე არის ამაზე უფრო დიდი სასჯელი რამე? - ხმაჩამწყდარი მეკითხება და მთელი ძალით მიკრავს გულში.
- ვაი რომ არის ანდია. - გამწარებული ვეჩურჩულები ყურში და მის მოშორებას ვცდილობ. -მაგრამ არ გეტყვი. ახლა ამაზე ფიქრით დაიტანჯე. ღირსი ხარ და იმიტომ. - მაგრამ სიტყვას მისი ტუჩები მაწყვეტინებს. მთელი ძალით მაწყდება ტუჩებზე და გიჟურად მკოცნის. თითქოს პირველად ეხებოდეს ქალის ტუჩებს... თითქოს სასოწარკვეთით... თითქოს ვუყვარდე.
- ნუ მეხებითქო - ვახერხებ მის ტუჩებში ამოთქმას და ისიც მაშინვე მშორდება. ოთახიდან გავდივარ და მალე საგამოფენო ცენტრსაც ვტოვებ. ტაქსს ვაჩერებ და სახლის მისამართს ვეუბნები. სახლთან ჩამოსული, მომავალი მანქანის ფარები თვალს მჭრის, ხელს ვიფარებ და ადგილზე ვჩერდები. ტაქსი ფეხებთან მიჩერებს და იქედან ანდრია გადმოდის. სწრაფი ნაბიჯებით მოიწევს, ხელს მჭიდებს და ჭიშკრისკენ მიმარბენინებს.
- გამიშვი - ვუძალიანდები, მაგრამ ისეთი სახით მიყურებს ჯერ მე და მერე ჩვენს გადაჭდობილ ხელებს რომ წამში ვკარგავ წინააღმდეგობის სურვილს. სახლში ჩუმად შედის და მეორე სართულისკენ მიმარბენინებს.
- გეძინება? - მოულოდნელად მეკითხება საძინებელში შესული. უარის ნიშნად თავს ვაქნევ. უკვე ძალიან მეშინია მისი.
- მაშინ ჩემოდნებს მოვიტან და ახლავე ვიწყბთ ჩალაგებას. - კბილებს შორის ცრის და ოთახიდან გადის.
მეორე დღეს ანდრია სიტყვას ასრულებს და დატვირთულები შუადღეს ჩვენს ახალ სახლს ვადგებით. ეს უფრო ახლოსაა თბილისთან, მაგრამ აქ უფრო ცივა. მანქანიდან გადავდივარ და გალავანს მივუყვები, დიდ ჭიშკარს ვაწვები და ვაღებ. ეზოში შევდივარ და ადგილზე ვშეშდები. ჩემს წინ ულამაზესი სამსართულიანი სახლია ზღაპრულ ეზოში ჩაფლული. უამრავი ხეები და მარად მწვანე ბუჩქები. წვრილი ბილიკები ეზოში მიმოფანტული და ულამაზესი ნაძვები სახლის ერთ მხარეს. ეზოს სწრაფი ნაბიჯებით ვჭრი და შესასვლელ კართან ვჩერდები „გასაღები“ მახსენდება გონებაში და უკან შებრუნებული ანდრიას გულმკერდს ვაწყდები.
- აი გამომართვი. - მიწვდის გასაღებს და მეც ისე ვართმევ რომ ზედმეტად არ შევეხო მტევანზე. მისკენ არც კი ვიხედები, ისევ კარებს ვუბრუნდები გასაღებს ვუყრი და ის ისაა უნდა გადავაბრუნო, რომ მისი მტევანი ეფარება ჩემსას ზემოდან ახლა უკვე ის მაბრუნებინებს გასაღებს. „ერთი“ ... ვითვლი გონებაში „ორი“... „სამი“ ...და „ოთხი“... ხელს მაცილებს და სახელურისკენ მიმითითებს. სახელურს ვეჭიდები და დაბლა ვქაჩავ. კარები იღება და მეც ნაბიჯს ვდგამ შიგ შესასვლელად. ანდრია წამში მიცურებს მარჯვენას მუხლს ქვემოთ და ხელში მიმაფრიალებს.
- ააა - ვკივი შეშინებული და მის ბედნიერ თვალებსაც ვაწყდები. - დამსვი - ვაგრძელებ ჩხუბით და მის სახეს საკუთარს ვარიდებ. - მე ხომ გითხარი აღარ შემეხოთქო - ვახსენებ წინადღის გაფრთხილებას და პირდაპირ ხელიდან ვუხტები. ვიცი რომ ძალიან ლამაზად ვხტები ფეხებზე. ანდრიას გმინვის ხმა მესმის და გაქცევით ვშველი თავს. წინ კიბეებს ვხედავ, საფეხურებს ვაფრინდები და მეორე სართულზე ასული, პირველსავე კარებში შევრბივარ. კარებს ვხურავ და საკეტს ვეძებ. ჯანდაბა გასაღებები არა აქვს. ოთახს თვალს ვავლებ და კარებს ვამჩნევ. იქეთკენ მივრბივარ და ლამაზ აბაზანას ვაფარებ თავს. უკან კარების შემოგლეჯვის ხმა მესმის და აბაზანის კარებს საკეტით ვკეტავ.
- თინია გამოდი - მესმის ანდრია ძლივს დაყენებული ხმა და ღიმილი მეპარება სახეზე.
- მე შენ გითხარი რომ აღარასოდეს მომკარებოდი - გავყვირი კარებს ზურგით აფარებული და ვცდილობ სუნთქვა დავარეგულირო.
- თინია გამოდი - უფრო მშვიდად იმეორებს.
- არა. სანამ არ შემპირდები რომ თითსაც კი არ დამაკარებ, მანამდე აქ ვიქნები. უფრო დრამატული ხმით ვაგრძელებ ლაპარაკს და კარებისკენ ვბრუნდები.
- თინია გამოდი - მესმის მისი ჩამწყდარი ხმა.
- არა. - ვპასუხობ მტკიცედ - შემპირდი.
- კარგი. - მესმის მისი გაღიზიაებული ხმა და წამებში კარის გაჯახუნების ხმა. ოცამდე ვითვლი ნელა და საკეტს ვატრიალებ.




ვასრულებ სიტყვას და ვდებ ახალ თავს. ველი თქვენს შეფასებას და მხარდაჭერას. ძალიან ვცდილობ რომ გასიამოვნოთ და იმედი მაქვს ვახერხებ ამას. მადლობა წინასწარ. მიყვარხართ ყველანი
პატივისცემით სალი