19 მარტი, 2014
თექვსმეტში უაზრობა იყო.
გავიღვიძე და მაშინვე სიგარეტი მოვწიე, ტკბილმა გემომ შემიმსუბუქა ტკივილი. მე და რაილის გვეჩხუბნენ რადგან წინა დღით შეშა არ მივიტანეთ, მიუხედავად იმისა რომ უამრავჯერ გავიმეორეთ რაც მოხდა. ხელები მცველმა დამიგრიხა და დალურჯებებიც დამიტოვა.
ჩვიდმეტში აღარ მტკენია არაფერი, მადლობა უფალს. ბევრი თამბაქოს მოპარვა მოვახერხე და ათი სიგარეტი ექვს საათში მოვწიე. ჰო, ალბათ წარმატება მქონდა ფილტვის კიბოთი სიკვდილში.
ჩვიდმეტში შეტყობინება მივიღეთ. მე და ლუკა ფოტოგადაღებისათვის მივდივართ, სამუშაო დღის შემდეგ.
შოკში ვიყავი თავიდა, შემდეგ შემეშინდა. არმინდოდა ლუკას წინაშე შიშველი ვყოფილიყავი. ლუკა... მაშინებდა. არმინდა რომ მან მაკოცოს. არმინდა მასთან ერთად ვიპოზიორო. ერთადერთი რაც კარგია აქედან ის არის, რომ არ მომიწევს ვიდეოს გადაღება ორმოცი წლის კაცთან ერთად.
რაილის უკან კაბინაში გავყევი.
- კარგია, შენი ფრანგული უკეთესი ხდება - მხოლოდ ეს თქვა რაილიმ.
- რა?
- შენ რამდენიმე წინადადება ფრანგულად თქვი ეხლახანს, ვერ მიხვდი?
თავი გავაქნიე. მართლა დავილაპარაკე სხვა ენაზე გაანალიზების გარეშე?
რაილიმ გაიცინა - ეს მართლა კარგია! ეხლა შემიძლია სხვა ბიჭებს ვუთხრა, რომ აღარ არის აუცილებელი შენს გარშემო ინგლისურად ილაპარაკონ, ზოგიერთ მათგანს სძულს ეს ენა. მალე ისწავლი.
გავფითრდი - მაგგრამ იქნებ ვერ გავიგო რა ხდება?
- Vous aurez! - მითხრა მან, ჩემს გონებაში გადავთარგმნე "გაიგებ"
ამაყი ვიყავი ჩემი თავის და ბედნიერი როდესაც კაბინაში შევედი, მაგრამ შემდეგ ლუკა დავინახე.
- გამარჯობა მაქს, მზადხარ? - მისი იტალიური აქცენტი ძლიერი იყო.
ნერწყვი გადავყლაპე როდესაც ჩემთან მოვიდა და საზარდულით მომეკრო, მე კი კედელს მივეკარი..
- მორჩი ლუკა! - რაილიმ მოაშორა ჩემგან - იცი რომ ეს წესების დარღვევაა.
- რა? უბრალოდ პრაქტიკას გავდიოდი ამ ღამისთვის - ჩაიცინა მან.
- ჰო მაგრამ ყველაფერი დადგმაა! ისინი ამ ფოტოებს ყიდიან ფულისთვის და იცი ეს. არცერთი ჩვენგანი იქნებოდა აქ რომ არ გვაზალებდნენ - რაილიმ ჩაიღრინა.
ლუკამ მხრები აიჩეჩა და უკან დაიხია - ოჰ ვიცი. არასდროს ვაკოცებდი ბიჭს აქ რომ არ მოვსულიყავი. მაგრამ აქ რომ არ ვიყო, ვერასდროს გავიგებდი ზოგიერთი რა ტკბილია არა?
მან თვალი ცამიკრა და სიგარეტის მოწევა განაგრძო. შემდეგ ძირს დააგდო და ფეხსაცმლის ქუსლით გასრისა.
- თქვენ ორის წასვლის დროა - სტივენი შემოვიდა ოთახში.
ლუკამ თავი დაუქნია - წამოდი მაქს, პორნოს წარმოების დროა.
რაილიმ ხელი დამიჭირა სანამ გავიდოდი - თუ იღბლიანი ხარ, ბატონი არ იქნება იქ. უბრალოდ დაიმახსოვრე ყველაფერი სიცრუეა და ლუკას არ შეუძლია გავნოს ან რამე გააკეთოს, გასაგებია?
- ჰო - ჩავიცურჩულე, ვგიქრობდი ლუკას არ ადარდებდა წესები.
შემდეგ კაბინიდან გამოვედი. როდესაც მინდორს გავდიოდით თავი შევატრიალე გოგონების კაბინის დასანახად. ლორანზე ვფიქრობდი, როგორი უმანკო იყო. მაინტერესებდა რამდენ ხანს იყო აქ. მაინტერესებდა თუ ვინმე დატოვა, რომელიც ისე უყვარდა როგორც მე ალექსი.
- გღვიძავს Connard? - ლუკამ ხელი ჩემს სახესთან აიქნია, როდესაც სახლის წინ შევჩერდით.
- ჰო კარგად ვარ - ვუპასუხე ჩუმად.
ვოცნებობდი შემძლებოდა მეთქვა რომ მომშორებოდა. ვოცნებობდი ძლიერი ვყოფილიყავი და მეთქვა, რომ არ ვიყაივი სათამაშო. ვოცნებობდი ესეთი სუსტი არ ვყოფილიყავი. მაგრამ მხოლოდ იმიტომ რომ არ ტირიხარ, არ ნიშნავს რომ ძლიერი ხარ.
- vous etes a la fois ici. Bon allons dans et obtenir nettoye (დროზე მოხვედით, შედით და გასუფთავდით) - თქვა მადამმა, მისი თვალის ჩრდილი იასამნნისფერი იყო.
გავიგე რომ თქვა შევსულიყავით, მაგრამ ბოლო ნაწილი ვერ გავიგე. უბრალოდ ლუკას მივყევი სახლში. მივედით დიდ დასაბან ოთახში, სადაც ორი ქალი, მომსახურე პერსონალი, ისხდნენ, გველოდებოდნენ. მივხვდი რომ უნდა გავსუფთავებულიყავით.
ცოტა დროში ერთმა ქალმა გამხადა და დამბანა. თავი დამბანა და ფრჩხილებიდან ჭუჭყი გამისუფთავა, ჭრილობები დამიფარა ხელზე და სახეზე კოსმეტიკა დამადო. სუფთად ვიგრძენი თავი. სასიამოვნო იყო, დიდი ხანია ესე არ მიგრძვნია თავი. იმის შემდეგაც კი როდესაც წინა ღამით გავსუფთავდი. მაშინ ისევ ტკივილს ვგრძნობდი. მან ქვედა საცვალი მომცა და გამიხარდა რომ ქალის არ იყო. შევტრიალდი და ლუკას შევხედე.
სუნთქვა შემეკვრა რამდენიმე წამს. ლამაზი იყო. მისი კანი ჯანმრთველად ბზინავდა და თმა რბილი მოუჩანდა. სახის მაკიაჟი შეუმჩნეველი იყო და მის შავ თვალებს უფრო მკვეთრს ხდიდა. მივხვდი რომ ისიც მე მიყურებდა.
-Uomo, ero furtunato stasera. (ღმერთო, ამჯერად იღბლიანი ვარ.) - ჩაიჩურჩულა. ფრანგული არიყო, ალბათ იტალიურად თქვა.
- რა თქვი? - ვკითხე, როდესაც კარში გავდიოდით.
-არაფერი - მიპასუხა მოკლედ.
ზემოთა სართული სხვანაირად გაიმოიყურებოდა. დიდი საწოლი დაფარული იყო და კუთხეში იდგა. კამერები ისევ იგივე ადგილზე იყვნენ. იატაკის დიდი ნაწილი ბალიშებით იყო დაფარული. ყველა მათგანი ოქროსგერი იყო, უკანა ფონი კი მწვანე. ლუკა ბალიშებზე გადავარდა და გამოაჩინა თავისი გამხდარი მაგრამ მაინც დაკუნთული მკერდი.
- Bien, etes-vous Fredrik ou Aaron? (კარგი, შენ ფრედრიკი ხარ თუ აარონი?)- კაცი ჩვენთან მოვიდა და მკითხა.
რამდენიმე წუთი დამჭირდა იმის მისახვედრად რომ მეკითხებოდა ვინ ვიყავი.
- აარონი, mais appelez-moi Max. (მაგრამ მაქსი დამიძახეთ) - ვუპასუხე.
-Ouiმაქს (კარგი) - თავი დამიქნია კაცმა.
ნელა დავჯექი ბალიშებზე, არაკომფორტული მატერია ჩემს შიშველ ფეხებზე ცუდათ იგრძნობოდა, მაგრამ არ შევიმჩნიე. ლუკამ ჩემთან მოიჩოჩა როდესაც კაცებმა კამერებთან ადგილები დაიკავეს.
- Juste agir naturel. - თქვა კაცმა, რომელიც ცოტა ხნის წინ მესაუბრა, სიტყვები გავიგე როგორც " მოიქეცით ბუნებრივად".
ლუკამ ბოროტად გამიღიმა და ბალიშებზე დამაწვინა, სახეზე ნაზად მეფერებოდა. კამერები გიჟებივით იღებდნენ ყველაფერს. ის ნელა დაიხარა და ტუჩები ჩემს ყურს მოაწება. თავი უკან გადავწიე, სიამოვნების გასათამაშებლად მაგრამ სინამდვილესი დაძაბულს უფრო ვგავდი. უბრალოდ არ შემეძლო ამის გაკეთება.
- იცი რამდენიხანია ეს მინდა? იცი მაინც რამდენად ლამაზი ხარ? როგორი ძნელია ყველა ბიჭისთვის ხელი არ დაგაკარონ? ეხლა ჩემი ხარ. ლუკას ხმა ყურს მისუსხავდა.
ხელები ჩემს მკერდზე ჩამოაცურა და ზურგი ავზნიქე. ტუჩები ყბაზე ჩამომატარა და ხელები წელზე ჩემოვხვიე. ჩემს თავს ვუთხარი რომ ის ალექსი იყო. ალექსის ხელი იყო ჩემს მკერდზე, და მისი თბილი სუნთქვა ლოყაზე. თუ კონცენტრირებას არ მოვახდენდი, შემეძლო ეს გამეკეთებინა. თუ არ მივაქცევდი ყურადღებას მწევლის სუნს, რომელიც ალექსს არასდროს ექნებოდა, ოდნავ მსხვილ თითებს რომელიც ალექსს არ ეკუთვნოდა, შემეძლო წარმომედგინა რომ მასთან ვიყავი.
ალექსი ლავიწზე მკოცნიდა, ძალიან ნელა, თითები მის თმაში ავბლანდე. კამერების ხმას ვეღარ ვიგებდი. ალექსი ჩემს კლავებზე წრეებს ხატავდა და ჟრუანტელს მგვრიდა. მის შეხებას ვგრძნობდი და ჩემს ხმას, სიამოვნებით გამოწვეულს. არ ვიცი რამდენხანს გაგრძელდა დადგმა ბოლოს ყელზე კბენამ გამომაფხიზლა, ვიცოდი ალექსი ასეთ ტკივილს არასდროს მომაყენებდა.
თვალები გავახილე და დავინახე მწვანე ფონი და უამრავი კამერა რომელიც სახეში მანათებდა. ჩემს პარტნიორს შევხედე რომელიც ჩემი ალექსი არ იყო. ლუკას მოვშორდი და სახეში შევხედე. მისი ტუჩებიდან სისხლი ჩამოედინებოდა. ტუჩები რომელსაც ცოტახნისწინ ვკოცნიდი. ავკანკალდი და მისგან მოშორება დავიწყე. ავდექი და როგორც შემეძლო, სხეული დავიფარე. არ ვაქცევდი ყურადღებას კაცს, რომელიც მიყვიროდა.
- Je suis fait (მე მოვრჩი) - ჩავიჩურჩულე.
კედელზე დაკიდებულ საათს შევხედე და მივხვდი რომ სამი საათი გასულიყო.
- მოვრჩი - ამჯერად ფრანგულად აღარ მითქვამს.
მისაყვედურა, მაგრამ დამრთო ნება ოთახი დამეტოვებინა. საბედნიეროდ საკმარისი ფოტოები გადაიღეს. კიბეზე ჩავირბინე და ჭუჭყიანი ტანსაცმელი ჩავიცვი. დავინახე ლუკაც ჩამოდიოდა კიბიდან.
- დაიცადე - დამიყვირა.
არ დამიცდია.
ერთი წუთიც არ დამჭირდა კაბინაში დასაბრუნებლად. ჰაერის ტენიანობისგან სულ ოფლიანი ვიყავი, არც სიგარეტის კვამლი მეხმარებოდა. რაილს, კაელს და აბელს არ ეძინათ მიუხედავად იმისა რომ უკვე გვიანი იყო. სავარაუდოდ მე მელოდებოდნენ.
- Comment, ca s'est passe?. - რაილი წამოხდა და მკითხა "როგორი იყო?"
- არ განიხილება - ვუთხარი წყნარად.
ოთახში ავირბინე და ბალიშიდან სანთებელა და თამბაქო გამოვიღე. გავახვიე სიგარეტი რომელიც წინა დღეებში მოვიპარე და ავანთე. რაილი ოთახში ამოვიდა და გვერძე დამიწვა. გავიგე კარის ჯახუნის ხმა როდესაც ლუკა დაბრუდნა. ამას ბევრი იტალიური გინება მოჰყვა და ბოლოს მიჩუმდა როცა ლუკა გვერძე ოთახში შევიდა.
- ვფიქრობ პრობლემა მაქვს- ვუთხარი რაილის.
- და რა პრობლემაა ეს მაქსი? - მკითხა მან.
- ცოცხალი ვარ - ვუპასუხე ჩაფიქრებულმა.
ამოიოხრა - ეს პრობლემა ყველას გვაქვს.
მის დამამშვიდებელ მკერს მივეკარი და დაველოდე ცრემლებს, რომელიც ვიცოდი არასდროს მოვიდოდა.
დღეს აჩეჩილი თმით და შავი უპეებით გავიღვიძე. მინდორზე გავედით, გავიგეთ რომ მალე მოსავლის აღების დრო მოდიოდა. გამიხარდა ფარცხვა რომ აღარ მომიწევდა, მაგრამ არასდროს ამიღია მოსავალი ასე რომ ერთმანეთს ვერ შევადარებდი სანამ არ ვცდიდი.
მთელი დღე ვფარცხვდი და ვფიქრობდი რა მალე იზდებოდნენ ეს პატარა მონსტრები და რამდენ ძალას მოითხოვდა მათი ამოღება.
თითქმის დავკარგე იმედი, ოდესმე გათავისუფლების. სამწუხაროა არა? როგორ გასუსტებს ტყვეობა. შეიძლება აქ მოვკვდე. შეიძლება ვერასდროს ვეღარ ვნახო ალექსი. ალექსი ჩემს გარეშე დაბერდება, სხვა შეყვარებული ეყოლება, ბედნიერად იცხოვრებს, შეიძლება დავავიწყდე კიდეც. თხუთმეტი წელი არც ისე ბევრია ცხოვრებიდან ამოსაღებად...
უნდა შევწყვიტო ესე ფიქრი. მომენტით უნდა ვიცხოვრო, მე მაქსი ვარ და მორჩა. რაილი ჩემი მეგობარია. არავინ სხვა, ჯენი არ არსებობს, სემი არ არსებობს, პაული არ არსებობს.... ალექსი... არა. არ შემიძლია ვთქვა რომ ის არ არსებობს. ის უბრალოდ... აქ... არ არის.
საწოლში ვწერ. ლუკა ცდილობდა ჩემთან დალაპარაკებას, მე კი თავს ვარიდებდი. აქ წერა უფრო და უფრო რთულდება. ფანქარი თითქმის გამითავდა და არ მომწონს გახსენება დღეების, რომლებსაც აქ გავდივარ.


მტრედი ბოლოს მაინც იძინებს.
სიბნელე შეიპყრობს მას როგორც მოჩვენება,
ლამაზი ჩიტი სიზმარშიც გატეხილია.
მისი თეთრი ფრთები ნელნელა ცვივა,
ამჟღავნებს რაც მათ შიგნითაა.
თითოეული დაცემული ფრთა მტრედის სიზმრიდან,
თითო დამარცხებაა რომელსაც განიცდის.
თუ ყველაფერი რაც გარედან აქვს ჩამოსცვივდება,
მაინც ცოცხალი დარჩება მტრედი?