თვალები რომ გაახილა თავი ძლიერად ასტკივდა, ხელფეხს ვერ ამოძრავებდა, ყურებში სულ წუილის ხმა ესმოდა. ყრუ ტკივილმა გაიარა მთელს სხეულში და მწარედ ამოიკვნესა. სირენების ხმამ უფრო აატკია ისედაც ატკივებული თავი მაგრამ რაექნა თვალები ისევ დახუჭა და უსასრულობაში გადაიკარგა. ცოტახანში ისევ გამოეღვიძა, ამჯერად საკაცეზე იწვა, საავადმყოფოს ნათურები საშინლად აღიზიანებდა თუმცა ყველაზე მეტად ის აშინებდა რომ ვერ იხსენებდა, ვერც საკუთარ სახელს და ვერც იმას თუ რა დაემართა, ფაქტიურად გონზე არიყო. ცდილობდა თავი წამოეწია თუმცა რაღაცამ ხელი შეუშალა, ბოლოს ხელი აწია და სისხლი მოლანდა, შიშისგან ხმამაღლა შეჰყვირა, ვერგაეგო რამოხვდა მისთავს, ბოლოს მის თავზე დამდგარ ექთანს ახედა და მანაც რაღაც უთხრა, ოღონდ ვერგაიგო, საერთოდ არაფერი ესმოდა, წამიერად გაიფიქრა იქნებ დავყრუვდიო თუმცა ხმაურის ხმა მაინც ესმოდა ერთადერთი იმ ექთნის ნათქვამ სიტყვებს ვერ იგებდა, საბოლოოდ გაითიშა და ეს გაურკვევლობაც დროებით დასრულდა.

8888888888888888

-ლანა ვიკა სად არის?.ყვირილით შევარდა გიორგი ლანას ოთახში.
-თბილისში წავიდა.
-როდის?.
-ახლა რომელი საათია?
-12.
-ალბათ ჩასული იქნება.
-ვიცოდი რო იმათ არ გაყვებოდა რაა.თავზე ხელი შემოირტყა ლაშამ.
-ხო მეც ეგ მითხრა არმინდაო ჩემით წავალო.
-ვიკა წავიდა?.გაოცებულმა შეჰყვირა ვაჩემ.
-ხო ახლა უკვე თბილისში იქნება.
-დავურეკავ მოიცა.ტელეფონი ამოიღო ლაშამ და ნაცნობი ნომერი აკრიბა, ზარი გადიოდა თუმცა არავინ იღებდა.-არიღებს.ჩუმად ჩაიდუდუნა და ახლიდან ცადა.
-გისმენთ.გოგონას ხმა რომ მოესმა გაუკვირდა.
-ვიკა შენხარ?.
-ვინ ბრძანდებით?.
-მე ლაშა ვარ დარსალია თქვენ ვინ ბრძანდებით?.
-ცოტახნისწინ თბილისთან ახლოს ავარია მოხვდა მიკროავტობული სატვირთოს შეეჯახა ეს ერთ-ერთი პაციენტის ტელეფონია იქნებ გვითხრათ ვის ეკუთვნის ეს ნომერი რომ ისტორიაში ჩავწერო.
-რამოხვდა? ახლა როგორარის? სადხართ რომელ საავადმყოფოში?.გაოცებულმა შეჰყვირა და თვალებზე ცრემლი მოადგა.
-იაშვილის კლინიკაში წევს მდგომარეობა არც ისე კარგია თავის ტრამვა აქვს ახლახანს შეიყვანეს საოპერაციოში, გთხოვთ მისი მონაცემები ჩამაწერინეთ.
-რასქვია არც ისე კარგადაა? ცოცხალია? მითხარით ხომ გადარჩება?.
-ბატონო დაზუსტებთ ვერაფერს გეტყვით ჯერ მხოლოდ ახლა შეიყვანეს საოპერაციოში და კიდევ ერთხელ გიმეორებთ ამ გოგონას მონაცემები ჩამაწერინეთ.
-ვიკა ჩემია 20 წლის, ახლავე გამოვდივარ.ეს თქვა და ტელეფონი გათიშა.
-რახდება გამაგებინე.
-ვიკა ავარიაში მოყვა იაშვილში წევს თავის დაზიანებაო თუ რაღაც კაროჩე ძაან ცუდადაა.
-რაა? ვიკა? ღმერთოჩემო ჩემი ვიკა.იმწამსვე აქვითინდა ლანა.
-ჩქარა ბარგი ჩაალაგეთ 15 წუთში გავდივართ.ხმამაღლა შეჰყვირა ვაჩემ და სახლიდან გავარდა.


ფრენაფრენით მიდიოდნენ თბილისისკენ უკვე მერამდენე ჯარიმა აირტყეს უკვე არიციან, მათთვის მთავარი მხოლოდ ის იყო რომ ვიკასთან მისულიყვნენ და ენახათ. 2 საათში თბილისშიც ჩავიდნენ და პირდაპირ იაშვილისკენ წავიდნენ, საავადმყოფოში სირბილით შევარდნენ ყველანი და მიმღებში მივიდნენ.
-ვიკა ჩემია როგორაა? მისი მდგომარეობა მაინტერესებს ცოცხალია?.
-თქვენ ვინ ბრძანდებით მისი?.
-როგორარის მითხარით!.
-ოჯახისწევრების გარდა ვერავის ვერ შევატყობინებთ მის მდგომარეობას.
-მომისმინეთ ჩვენ ყველანი მისი ოჯახივართ, და თუ არ გვეტყვით გეფიცებით იმდენს ვიზავ მაინც გავარკვევ მისმდგომარეობას!.
-ნოდარი თუ შეიძლება. ექთანმა უცებ ვიღაც ახალგაზრდა მამაკაცს გასძახა.-ეს მამაკაცი თუ შეიძლება გაიყვანეთ.
-ლაშა? აქ რაგინდა?.ის ნოდარი ნაცნობი აღმოჩნდა.
-ნოდო ვიკა აქ მოიყვანეს ცუდადაა ესენი კი მის მდგომარეობას არ მეუბნებიან.
-ვინ ჩვენი ვიკა კაცო?.
-ხო ვიკა ჩვენი ვიკა ავარიაში მოყვა.
-ნათია ყველაფერი უთხარი.
-საოპერაციოდან არ გამოუყვანიათ, მდგომარეობა ჯერ უცნობია.
ეს ავარია აღმოჩნდა თურმე ყველაზე მწარე შედეგი ვიკასთვის, განა რა უნდა მომხვდარიყო ამაზე ცუდი, გოგონა საოპერაციოს მაგიდაზე იწვა და სიკვდილს ებძვოდა, აქეთ კი მისი მეგობრები ელოდებოდნენ მის ამბავს. სულისშემძვრელი აღმოჩნდა ვაჩესთვის ვიკას ამბავი, გულში სულ ერთიანად ეღვრებოდა სინანულის გრძნობა, რას არ მისცემდა ახლა მისი საყვარელი ქალი ისევ რომ ეხილა ცოცხალი და სახსალამათი, როგორ უნდოდა უკან დროში დაბრუნებულიყო ის სიტყვები გაექრო და ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი რამ ეთქვა „მიყვარხარ“. ბიჭმა ლოცვა დაიწყო, დიახ ლოცვა, მთელი ამ დროის განმავლობაში ხალხს ათეისტად ყავდა შერაცხული, დიდად ღმერთის არც ჯეროდა არც ბედისწერის, ამიტომ ყოველთვის თავისთავის იმედად იყო და თუ რამე ცუდი მოხვდებოდა ის თავის საქმეს თვითონვე აგვარებდა მაგრამ ახლა სულ სხვა შემთხვევაა, საქმე საყვარელ ქალს ვიკას ეხება რომელიც მართლაცრომ სიგიჟემდე უყვარს, არამხელს თუმცა მთელი 2 წელია მასზე გიჟდება, ახლა ვიკას სიცოცხლე მხოლოდ ღმერთის და ექიმების ხელში იყო, თვითონ ვერაფერს მოახერხებდა. სიყვარულისგამო ღმერთი იწამა, მის არსებობაში ეჭვის შეტანას აღარ იწყებდა, იცოდა რომ ახლა მასზე იყო გადარჩებოდა თუ არა მისი სიცოცხლის ერთადერთი წყარო. თავზე ხელებშემოწყობილი ცრემლებს ძლივს მალავდა, არუნდდა ვინმეს დაენახა თუ როგორ ტიროდა ვააჩე არღვლიანი. მამაო ჩვენოს უკვე მერამდენედ იმეორებდა გულში და ღმერთ უკვე მერამდენედ შეევედრა რომ ვიკა გადაერჩინა, გიჟად იყო ქცეული ვერისვენებდა, სკამზე იჯდა მაგრამ ფეხს კანტუზიანივით ათამაშებდა, ბოლოს რომვერგაუძლო ფეხზე წამოხტა და ისეთ ადგილას გავარდა სადაც არავინ იყო, ყველანი მას გაჰყვვა ეს კი ყველაზე ნაკლებად უნდოდა.
-მარტო დამტოვეთ.მეგობრემს ისე შეუღრინა არც შეუხედავს.
-ვაჩე დაწყნარდი, კარგად იქნება.
-რასქვია კარგად იქნება ვერხედავ? კარგად რომიყოს საოპერაციოში იქნება?.
-რადაგემართა შე*ემა? ჩვენც ისე ვნერვიულობთ როგორც შენ.
-არგესმისთ არცერთს არაფერი.
-მომისმინე ბიჭო კარგად იქნება! შენრაგგონა ჩვენ არ ვღელავთ? ჩვენც ზუსტად ისე გვიყვარს და ისე გვიძნელდება როგორც შენ.
-ვიკა მიყვარს გაიგე? მიყვარს.
-ვიცი ტო რო გიყვარს მარა დაწყნარდი კარგად იქნება.
-ისე არმიყვარს როგორც თქვენ გგონიათ.
-რისი თქმა გინდა?.
-როგორც მეგობარი არა როგორც ქალი ისე მიყვარს ახლა გაიგე?.მთელხმაზე ყვიროდა ვაჩე და ამ ყვირილს მთელ ტკივილს ატანდა.
-კაი ტო დაწყნარდი.
-არშემიძლია, მას რომ რამე დაემართოს გეფიცები თავს არ ვიცოცხლებ.
-მომისმინე!.ლაშა მასთან მივიდა ხელები სახეზე მოკიდა და შუბლი შუბლზე მიადებინა.-კარგად იქნება გაიგე? თავი ხელიში აიყვანე გეფიცები რო გამოჯანმრთელდება ყველაფერს გავაკეთებ რომ შენი ვიკა შენთან იყოს გაიგე?!.
-მის გარეშე ვერგავძლებ.ხელები თავზე შეოილაგა და ჩაიცუცქა.არცკი იცოდა რა გაეკეთებინა, ასეე უმოქმედოდ რომ იჯდა ეს კლავდა, რომ ვერაფერს აკეთებდა ეს ტანჯავდა, თავს ვერაფრით იმორჩილებდა, გულისტკივილს იმდენად გადაყავდა ჭკუიდან საერთოდ არ აინტერესებდა ხალხი მის რეაქციაზე რას იფიქრებდა, მხოლოდ ის უნდოდა რომ ექიმი გამოსულიყო და მათთვის სასიხარულო ამბავი ეთქვა. გავიდა რამოდენიმე საათი თუმცა არავინ არაფერს ამბობდა, მხოლოდ დუმილი მეტი არაფერი.
-შენ იცოდი ვაჩეს ვიკა რო უყვარდა?.გვერდით მიუჯდა ლაშა ლანას.
-ხო ვიკამ მითხრა.
-ვიკას?.
-ვიკასაც უყვარს.
-მერე რა უშლიდათ ხელს?.
-მოვლენები.
-რა მოვლენები?.
-დეტალებში ვერგეტყვი.
-ამ ყველაფრის გამო იყო ვიკა მაშინ ცუდად?.
-ხო მაგიტომ.ისევ ცრემლები წასკდა გოგონას თვალზე.-ხომ კარგად იქნება?.
-კი კარგად იქნება.

საღამოხანი იყო ყველანი მიმღებში იყვნენ უცებ საოპერაციოდან ექიმიც გამოვიდა და მათთან მივიდა.
-რახდება როგორაა?.იმწამსვე მიცვივდნენ სუყველა და ვიკას ამბავი იკითხეს.
-ოპერაციამ წარმატებით ჩაიარა, თავზე ტრამვა აქვს მიღებული ახლა უგონოდაა, ერთადერთი რაც დაგვრჩენია ის არის რომ მის გაღვიძებას ველოდოთ.
-ხომ გაიღვიძებს?.
-კი გაიღვიძებს მაგრამ არვიცი შემდეგ რა მოხვდება?.
-ექიმო რას გულისხმობთ?.
-ნაადრევად ვერაფერს გეტყვით.ეს თქვა და პალატაში შევიდა. ვიკას მშობლები საზღვარგარეთ იყვნენ წასულები ამიტომ მათთან დაკავშირება გაძნელდა, გადაწყვიტეს ვიკას გამოკეთებას დალოდებოდნენ რაგდან არუნდოდათ ისედაც დიდი სანერვიულო დამატებოდათ, უცხოეთში ვიკას ბიძასთან იყვნენ ჩასულები რადგან ისიც არიყო კარგად, სწორედ ამიტომ გადაწყვიტეს რომ ჯერჯერობით გაჩუმებულიყვნენ. ერთმა ღამემ ისე გაიარა ვიკა არც კი განძრეულა, ყველამ ღამე გაუთია თუმცა ამაოდ. დილას ბიჭებმა გადაწყვიტეს რომ ვაჩე სახლში გაეშვათ, ამის გამო შელაპარაკება მოუხვდათ ერთმანეთში თუმცა მაინც დაითანხმეს თან კი ლანა გააყოლეს. მხოლოდ გიორგი და ლაშა იყვნენ საავადმყოფოში დარჩენილები როდესაც ვიკა გონს მოვიდა, ექიმმა ლაშას ნება დართო რომ ცოტახნით ენახა და ისიც გახარებული შევარდა რეანიმაციაში.
-ვიკა გღვიძავს?.ლურჯად შეფუთული ვიკას მიუახოვდა და ხელზე ხელი მოკიდა.
-სადვარ?.ორივე თვალი წამიერად გაახილა და ლაშას გახედა.
-საავადმყოფოში ხარ ვიკუს ავარიაში მოყევი მაგრამ ახლა ყველაფერი კარგადა.
-რაა? ავარიაში?.
-არგახსოვს? არაუშავს ახლა დაისვენე და მერე ვაჩეს შემოვუშვებთ.
-ვის?.
-ვაჩეს.
-ვინ არის ვაჩე?.
-ვიკა შემომხედდე აბა ვაჩე ჩვენი მეგობარი არღვლიანი.
-ვაჩე? და შენ ვინ ხარ?.ამის გაგონებაზე ლაშას სახე ეცვალა სიმწრის ღიმილი სახეზე შეახმა და ანერვიულდა.
-ვიკა არგახსოვარ?.
-მე ვიკა მქვია?.
-ექიმო სადაა ექიმი.სირბილით გავარდა ლაშა გარეთ.
-რახდება?.
-არვახსოვარ.ანერვიულებულმა უთხრა.
-მოიცადე.სირბილით შევარდა ექიმი პალატაში.-ვიკა შვილო კარგად ხარ?.
-რაა? ვიკა? ვინხართ? რაგინდათ? რამჭირს.
-ვიკა ლაშა არ გახსოვს? შენი მეგობარი.
-ვინ არის ლაშა?.
-დედაშენი ვინ არის ის თუ გახსოვს.
-არა არაფერი მახსოვს, გამაგებინეთ რახდება ვინვარ.პანიკებში ჩავარდა გოგონა და ყვირილი დაიწყო. ექიმი იმწუთასვე მივარდა და დამამშვიდებელი გაუკეთა.

-არახსოვს ბიჭო ვინაა ეგეც არახსოვს.
-რაა? ექმო რახდება გამაგებინეთ რატო არ ახსოვს არაფერი?.
-დაავადება წარმოიშობა თავის ტვინის იმ ნაწილების დაზიანების გამო, რომლებიც მეხსიერებაზე აგებენ პასუხს შესაბამისად მას დისოცირებული ამნეზია აქვს.
-ეს რას ნიშნავს?.
-მას არაფერი ახსოვს პირად ცხოვრებაზე, შესაბამისად არც თქვენ ახსოვხართ.
-ისიც არ ემახსოვრება ვინც უყვარს?.
-სამწუხაროა მაგრამ მას არაფერი ახსოვს.
-მეხსიერება ხომ დაუბრუნდება?.
-ამნეზიას შეიძლება ჰქონდეს დროებითი ან მუდმივი სახე.
-ანუ არიცით დაუბრუნდება თუ არა მეხსიერება?.
-მკურნალობაა საჭირო.
-გაწერას როდის შეძლებთ?.
-ხვალ, მას არ აღენიშნება მოტეხილობები მხოლოს თავის ტრამვა შესაბამისად ხვალ შეძლებთ სახლში წაიყვანოთ, ოღონდ ჯერ სხვადასხვა პროცედურებუ ინდა ჩაუტარდეს ამის შემდეგ კი ნერვოლოგის და ფსიქოლოგის კონსულტაცია იქნება საჭირო.
-კარგით მადლობთ.
-ბიჭო ვაჩე გაგიჟდება.
-რაგავაკეთო მერე.
-ჯერ არაფერი არ ვუთხრათ იქნებ რომ გამოვიყვანთ რამემ გაახსენოს.
-ხოიცი მერე გაბრაზდება.
-ხო მარა ასე ჯობია ახლა რომ ეს ამბავი გაიგოს თავს რამეს დაუშავებს.
-კარგი მაგრამ იცოდე ვერ გადავურჩებით, აი რეკავს ახლა რა ჯანდაბა ვუთხრათ.
-უთხარი რომ გონზე მოვიდა და ჯერ მისი ნახვა არ შეგვიძლია.

დაღამებულს ისევ მოვიდა ვაჩე საავადმყოფოში და ერთი ამბავი ატეხა ვიკას რომ არ ანახებდნენ. ბიჭები ბევრს ეცადნენ რომ გაეჩერებინათ ლაშა ხელითაც კი შეეხო მაგრამ ვერაფერს გახდნენ სანამ ექიმმა არ უთხრა რომ ხვალ გაწერდნენ. ეს ღამეც როგორც იქნა გადააგორეს.
-ვაჩე გთხოვ სახლში წადი იქ დაგველოდე.
-რატო ვითომ?.
-ვიცი ყველაფერი ლანამ მომიყვა და ცოტაარიყოს ცუდად იმოქმედებს ეს ყველაფერი მასზე.
-ლაშა რეებს ბოდავ რა უნდა იმოქმედოს სახლში ვერმნახავს მერე?.
-მომისმინე ახლა! წადი და მოვალთ მანამდე გზაში დაველაპარაკებით.
-რაღაცას მატყუებ და არმომწონს მე ეს საქციელი.
-ვაჩე გთხოვ სახლში დაგველოდე.
-კარგი მაგრამ იცოდე რამე სხვანაირად რომ იყოს გეფიცები ვერ გადამირჩები ჩემს თავზე სასუხს არ ვაგებ.თითისქნებით დაემუქრა ლაშას და საავადმყოფოდან წავიდა.
როგორც იქნა გამოსაწერად მოამზადეს, ლაშამ როგორც კი გადასახადები გადაიხადა პალატაში ვიკასთან შევიდა.
-აბა მზად ხარ?.
-არვიცი.
-ვიკა მომისმინე ვიცი არგახსოვარ მაგრამ მედაშენ მთელი ცხოვრებაა მეგობრები ვართ გიორგიც და ლანაც ვაჩეც შენი მეგობარია, ჩვენ ერთი დიდი ოჯახი ვართ არგახსოვს სულ ამას ამბობდი.
-კიმაგრამ დედა ან მამა მყავს?.
-კი როგორარა შენ ყველაზე მაგარი დედმამა გყავს.
-მაშინ სადარიან?.
-ბიძაშენი ალიკა მას სიმსივნე აქვს და მასთან არიან უცხოეთში, ამიტომ ჯერ არიციან შენი ამბავი.
-არვიცი იქნებ მატყუებ.
-მომისმინე მახსოვს როგორ ველოდებოდი შენს დაბადებას 5 წლის რომ ვიყავი იმსმერე დასავით შემიყვარდი ერთხელ ცუდად ვიყავი და შენი ძვლისტვინიც კი გადამინერგეს ასე იძახოდი ერთი ძვლისტვინით ვმოძრაობთო, ამზაფხულს ერთად ვიყავით ლანასთან სოფელში ჩვენ საუკეთესო მეგობრები დები და ძმები ვართ.
-სურათი არგაქვს რამე?.
-როგორარა.ჯიბიდან ტელეფონი ამოიღო და ვიკას გაუწოდა, ფოტოები კი იმდენი იყო მაინც ვერ გაიხსენა, ყველა ფოტოში ვიკა დომინირებდა, მომღიარი.
-როგორ მინდა მახსოვდეს.
-გაგახსენდება ჩემო პატარა.მასთან მივიდა გულში ჩაიკრა და თავზე აკოცა. უხერხულობისგან შეიშმუშნა ვიკა თუმცა დიდად არც უნდოდა გამოეხატა ეს საშინელი მომენტი.-წავიდეთ სახლში მეგობრები გელოდებიან.
-ნაცნობგზას უკვე მერამდენედ გადიოდა მაგრამ ახლა უკვე სხვა გრძნობით, ლაშას სახლში მიდიოდა და ისიც კი არ იცოდა სად ცხოვრობდა, გზადაგზა გიორგი უყვებოდა რომელ კაფეში უკვარდა ცხელი შოკოლადის დალევა, რამდენ კოვზ შაქარს ყრიდა ჩაიში, რომელი მუსიკოსი უყვარდა და რაც კი საერთოდ მის პიროვნებას ეხებოდა ყველაფერი უთხრა. გაოცებული იყო იმით რომ ილიას უნივერსიტეტში სწავლობდა იურიდიულ ფაკულტეტზე, ვერგაეგო ეს მის შესაძლებლობებს შეესაბამებოდა თუ არა, თავისი გვარით იმდენად მოიხიბლა წამიერად ეგონა რომ გაახსენდა რაღაც წერტილი თუმცა არა ეს ემოცია უფრო იყო ვიდრე წარსულის გამოძახილი. თავს უცნაურად გრძნობდა, ეგონა უცხო ადამიანი სულ სხვა სხეულში მოათავსეს თავისთავს ვერ ერგებოდა, ეს კი ისე აგიჟებდა რომ არიცოდა რა გაეკეთებინა. უცნობ ადგილას გაჩერდა ავტომობილი და ბრთხილად გადმოვიდა. „ნებისმიერმა ნაცნობმა ადგილმა შეიძლება გაახსენოს ყველაერი“ ეს ნათქვამი უტრიალებდა თავში და ცდილობდა წარსულში ხელებით ქექვა დაეწყო თუმცა ვერაფერს ვერ გახდა რადგან მთელი მისი წარსული თეთრი ფურცელი იყო სადაც ნაწერები ბურუსისფრად მოჩანდა.
-ვიკა აქეთ.ხმა მოესმა თუმცა უცებ თავისი სახელი ვიკა თუ იყო გადაავიწყდა.
-ვიკა რამე გაგახსენდა?.უცბად მივარდა ლაშა.
-აქ ჩემი სახლია?.
-აქ ჩემი სახლია აი მეოთხე და მეხუთე სართული შეხედე, ხომარ გაგახსენდა? ეს სახლი შენი სახლიცაა.
-შენი სახლია და ჩემიც რანაირადაა?.
-დამიჯერე შენიცაა, მე რომ მოვკდები ყველაფერი შენ დაგრჩება საყვარელო მაგრამ მანამდე ყველაფერი უნდა გაგახსენო.
-ეს ადგილი, საერთოდ არ მახსოვს.
-არაუშავს გაიხსენებ.ხელისკვრით უბიძგა კორპუსის წინ მყოფ პარკისკენ, იქვე ჯგუფჯგუფად ჩამწკრივებული ხალხი მოლანდა ყველა უცნაურად უყურებდა ეს კი ისე აღიზიანებდა რომ მუშტს კრავდა.
-ჩემი ვიკუსია.სწრაფად წამოვიდა ლანა მისკენ და გადაეხვია.-ვიკა მე ლანა ვარ შეიძლება არ გახსოვარ მაგრამ ჩვენ საუკეთესო მეგობრები ვართ.
-არმახსოვხარ ლანა.მოწყენილმა ჩაილაპარაკა.
-არაუშავს გაიხსენებ, გპირდები ყველაფერი გაგახსენდება.
-რომარგამახსენდეს?.
-ვიკა შემომხედე გაგახსენდება შენთავსფიცავარ გაიხსენებ.მასთან ახლოს მივიდა ლაშა.
-წამოდი სახლში შევიდეთ.ხელისკვრით დაიძრნენ კორპუსისკენ როდესაც უკნიდან ვაჩეს ხმა მოესმათ.
-ვიკა.გაოგნებული მიტრიალდა ვიკა, ვაჩე კი სირბილით წავიდა მისკენ და მთელი ძალით ჩაეხუტა.-რატომარდამელოდე?! ერთად რომ წამოვსულიყავით ხომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა, კიდევკარგი კარგად ხარ ჩემი პატარა, ახლა აღარასოდეს გაგიშვებ არსად და ააღარასოდეს დაგტოვებ მარტო.მთელი ემოციებით ელაპარაკებოდა გაოცებულ ვიკას და სულაც არ ეგონა რომ ეს სიტყვები გოგონაში მხოლოდ შიშს გამოიწვევდა.
-მომაშორე ხელები.მთელი ძალით მოიშორა ვიკამ ვაჩე და ლაშას უკან დადგა.
-ვიკა მომისმინე მაპატე მართლა არმინდოდა შენი წყენინება ბოდიში რამეგონა ასე თუ მოხვდებოდა.
-ვინხარ? ლაშა რაუნდა ამბიჭს?.გაურკვევლობისგან უკვე თავი უსკდებოდა, თავი რომ ვერ შეიკავა ცრემლები გადმოცვივდა.
-ვაჩე წამოდი ორიწუთი.გვერდით გაიყვანა გიორგიმ ვაჩე.
-რახდება *ეჩემა?.
ვიკა და ლანა სახლში ავიდნენ, გიორგი და ლაშა კი ვაჩესთან დარჩნენ. ბიჭი განადგურებული იყო იმ ფაქტით რომ ვიკას ამნეზია დაემართა, ხმას ვერ იღებდა, სუნთქვა ეკროდა, მანხომ კინაღამ დაკარგა მისი ვიკა, შემდეგ გაიგო რომ გადარჩა მაგრამ ახლა ყველაზე უარესი რამ მოხვდა, საყვარელ ქალს დაავიწყდა თუ ვინ უყვარდა და ვინ იყო მისთვის უძვირფასესი ადამიანი. გაანადგურა იმ ფაქტმა რომ მისი სიყვარული ასე უკვალოდ გაიფანტა ვიკას გონებაში, ისე რომ ერთი პატარა ნაპერწკალიც არ დატოვა რომ შეხებით გაღვივებულიყო, მისი ერთადერთი იმედი სწორდ რომ ჩახუტება იყო და ამან უფრო შეაშინა პატარა ქალბატონი. რაეგონა ოდესმე თუ ასეთ საშინელ ტკივილს იგრძნობდა, რაეგონა თუ ვინმეს მისი ნათქვამი სიტყვები დაავიწყდებოდა.
-რატომარმითხარით? ახლა ხომ მას შევძულდები!.რომვერმოითმინა ხმამაღლა დაიღრიალა და ლაშას საყელოში ხელი სტაცა.
-გაგიჟდებოდი.
-და ახლა არვარ გაგიჟებული? მაგის დედავატირე ასე **ოჭულად არ მოვიქცეოდი.
-დაწყნარდი *ეჩემა ექიმმა მკურნალობით გაიხსენებს ყველაფერსო.
-და რომარგაიხსენოს? გესმით მაინც რა მოხვდება? როვერამიხსენოს?.
-გაგიხსენებს.


-ის ბიჭი ვინიყო?.წყლისჭიქას ხელში ძლივს იჭერდა რადგან ასეთი შეგრძნება ოდესმე თუ განეცადა არახსოვდა.მისთვის ეს მიკრო ინფაქტი იყო.
-ის ვაჩეა ჩვენი მეგობარი.
-ხო მაგრამ უცანურად მელაპარაკებოდა.
-ეგ სულ ეგრეა.სიცილლით ჩაილაპარაკა და ვიკაც ოდნავ გააღიმა.
-ამ სახლში ხშირად დავდიოდი ხოლმე?.სახლი რომ შეათვალიერა ღრმად ამოისუნთქა.
-ფაქტიურად აქ ცხოვრობდი.
-მშობლებთან ცუდი ურთიერთობა მაქვს?.
-არა შენ შენს მშობლებთან ძალიან მაგარი ურთიერთობა გაქვს ლაშათან უბრალოდ წლებია მეგობრობ მართლა ღვიძლი ძმასავითაა, დაჟე მაგასთან იძინებ ხოლმე.
-ვიძინებ?.გაოცებისგან თვალები გაუფართოვდა.
-კაი ახლა მოგიყვები შენზე რაღაცეებს, ესეიგი ვიკა ჩემია 20 წლის ილიას უნიში სწავლობ იურიდიულზე, საყვარელი ფერი ლურჯი,ჩვენ ვართ იმენა ძაან მაგარი მეგობრები, ამმ ზაფხულს ჩემთან იყავი წამოსული, ხოდა ერთმა ბიჭმა შოთიკომ ძაან გაგაბრაზა რადგან გაავრცელა რომ შენთან იწვა მაგრამ არიდარდო ვაჩემ ცემა და არავის დაუჯერებია მაგის ნაბოდვარი, კიდე გიყვარს ჟელიბონი და შოკოლადი,დაბადებისღე გაქვს 20 აპრილს, და ვაჩე გიყვარს.
-ვინმიყვარს?.ამაზე უფრო გაოგნდა საწყალი გოგო.
-ზაფხულში მაგაზე ამბები იყო ტიტუუ.
-რა ამბები?.
-მოგიყვები მაგასაც.
-მოიცა ვაჩესაც ვუყვარვარ?.
-ბევრი ინფორმაცია ვნებს ტვინს ჯერ სხვა რაღაცეები და მაგ მერეე.სახლში შემოვიდნენ ბიჭები და ვაჩეს დანახვაზე სულმთლად გაწითლდა.
-აუ მშია არ ვჭამოთ?.მუცელზე ხელი მოისვა გიომ.
-მე და ვიკა სამზარეულოში გავალთ და სუფრასაც გავშლით.ხელი მოკიდა ლანამ გოგონას. 15 წუთში სუფრაც გაშალეს და ყველანი სკამზებზე მოკლათდნენ. ვიკა დაბნეული იყო ჭამის თავი საერთოდ არ ჰქონდა მაგრამ ლაშამ იმდენი ქნა ძალით გადმოუღო ცეზარი.
-რაგემრიელია.ისე მოეწონა ხმამაღლა წამოსცდა და ნეტარებისგან თვალები მინაბა.
-ცნობისთვის ეგ შენი საყვარელი საჭმელია.
-მართლა?.გაოცებისგან მაღლა აიხედა და ვაჩეს მზერას წააწყდა,სახეზე სულმთლად წამოწითლდა და თავი დაბლა ჩახარა.უცბად მისი ტელეფონი აწკიალდა ნომერს რომ დახედა უცნობი იყო არაფერი არ ეწერა,ეკრანს თითი გადაუსვა და გააგონა.-ალო.
-ვიკა დედიკო როგორ ხარ?.ყურმილიდან ვიღაც ქალის ხმა მოესმა. დედიკო როცა მოისმინა მიხვდა რომ დედამისი იყო ამიტომ არ შეიმჩნია.
-კარგად დედიკო შენ როგორ ხარ?.უცნაური ხმით წარმოთქვა.
-კარგად, რაგჭირს ხმაზე ხო კარგად ხარ?.
-კი კარგად ვარ.
-კარგია სიხარულო, მე და მამაშენი კიდევ 2 კვირა აქ უნდა დავრჩეთ, ბიძაშენი ცუდადაა ექიმებმა ცოტახნის სიცოცხლე დარჩაო.
-ბიძია? კარგი დედა ახლა უნდა წავიდე.
-კარგად მომიკითხე ყველა და მიყვარხარ ძალიან.
-მეც.ხმადაბლა ამოიჩუღცულა და ტელეფონი გათიშა.ყველა იმედიანი თვალებით მიაჩერდა ვიკა კი ისე დაიბნა რომ ფეხზე წამოდგა და აივანზე გავიდა.
-კარგად ხარ?.უკან ლანა მიჰყვა.
-არვიცი,საერთოდ არაფერი ვიცი, ისიც კი არვიცი წესივრად ვინარ და საერთოდ რა ნომერი მაქვს, სადმე რომ დავიკარგო და ტელეფონის ნომერი არმქონდეს? მერე რაღავქნა.
-არსად დაიკარგები იმიტომ რომ შენს გვერდით ვიქნებით.
დღეები გადიოდა, ვიკა ექიმის დანიშნულებას პირნათლად ასრულებდა, ფსიქოლოგთან უკვე მეხუთედ მივიდა მაგრამ უშედეგოდ, ვერაფერს ვერ იხსენებდა საერთოდ ვერაფერს, ბიჭებს იმედები ეწურებოდათ თუმცა ვაჩეს შემყურე ცდილობდნენ ეს არ გამოეხატათ, ლანა ყოველთვის მასთან ერთად იყო, თავიდან დაუდაქალდა გოგონას, ყველას ენატრებოდა ის ძველი ცელქი და ლაღი ვიკა თუმცა ჯერ მისი გამოჩენის იმედი არიყო. დროის გასვლასთან ერთად ვაჩეს მოთმინებაც იწურებოდა, როგორ უნდოდა სწრაფად მისულიყო მასთან ხელები მთელი ძალით მოეხვია და ის მარწყვისფრად მოელვარე ტუჩები დაეგემოვნებინა მაგრამ ვერა, ასე ხომ დააბრთხობდა, მეტიც შეძულდებოდა.. ერთიწამი იმასაც ფიქრობდა იქნებ ყველაფერი გაეხსენებინა მაგრამ მალევე გადაიტანდა სხვა რამეზე ყურადღება კერძოდ კი სოფოსკენ.
საღამო იყო, ყველანი ერთად იყვნენ შეკრებილნი, ცოტახანში მათ რიცხვს სოფო და ნინი შეუერთდა. გაოცებული დარჩა იმ ფაქტით ვიკა როცა სოფო და ვაჩე ერთად დაინახა, ვერგაეგო როგორ უყვარდა ისეთი ბიჭი რომელსაც შეყვარებული ყავდა, ცოტათი გულიც კი დაწყდა თავისუფალი რომ ვერ მოიგულა მაგრამ სუფთა ჰაერზე გავიდა და თავის თავს შემოუძახა რომ ყველაფერი უნდა დაელაგებინა და მხოლოდ წარსულზე უნდა მმოეხდინა კონცენტრაცია და არა ბიჭებზე. თვალები მჭიდროდ დახუჭა და თვალებზე ხელები აიფარა, მაგრად დააჭირა თითები და თვალები ერთმანეთს, შავ ფონს ისე ინტერესით უყურებდა თითქოს რაღაცას ეძებდა, თავს ძალას ატანდა რომ რამე ეპოვა თუმცა ამაოდ, უკვე ნერვები ეშლებდა რომ ვერაფერს იხსენებდა და თავისთვის პირდაუღებლად და ჩუმდად, გულში დაიბღავლა, წამიერად რაღაც დაინახა, მთელი სისწრაფიდ გაირბინა ერთმა მონაკვეთმა, ხელები უცებ ჩამოიშორა და ღრმად სუნთქვა დაიწყო. ნათლად აღუდგა გონებაში თუ როგორ ჰყავდა ხელებში მოქცეული ვაჩეს და როგორ იხსნა გადავარდნისგან. სიხარულისგან ცრემლები წასკდა, გული საშინლად აუჩქარდა და სუნთქვა გაახშირა. ვერიჯერებდა რომ მისმა გონებამ რაღაც აღიდგინა, ის პატარა ნაწილაკი გაახსენდა ვაჩეს რომ ეჭირა, გულმა ახლა სხვანაირად დაიწყო ღელვა, არღვლიანის მიმართ სულ სხვა რაღაც იგრძნო, ვერმიხვდა რაიყო მაგრამ მერე ლანას ნათქვამი რომ გაახსენდა თქვა მგონი სიყვარულმა იჩინა თავიო, გახარებული შევარდა სახლში რომ ეს ამბავი ყველასთვის ეხარებინა, გაბადრული სახე ჰქონდა ხელები სულ უკანკალებდა და სათქმელს თავს ვერ უყრიდა.
-გამახსენდა რაღაც გამახსენდა.ბედნიერებისგან სახეგაბრწყინებულმა ძლივს შეაკოწიწა ეს სიტყვები და სწრაფად მიახალა იქ მჯდომ ხალხს.
-რაგაგახსენდა?.ლაშა გახარებული წამოემართა ფეხზე და გოგონას გვერდით დაუდგა. თქმა დააპირა თუმცა იმწამსვე მოკუმა პირი როცა ვაჩე და სოფო ერთმანეთზე აკრულები მოლანდა. ენაზე შეახმა მისი სათქმელი, ვერგაეგო ეს რომ ეთქვა რამე აზრი თუ ექნებოდა ვინმესთვის, უბრალოდ მან ხომ იცოდა რომ გაიხსენა მაგრამ არიყო აუცილებელი კერძოდ ის გახსენებული ფაქტი ეთქვა რაც ვაჩეს და სოფოს ემოციებით გაამდიდრებდა.
-დედაჩემი.ხმადამწყდარმა ამოიოხრა და ვაჩეს თვალი არ მოაცილა.
-აუ ტო რამაგარია.ბედნიერებისგან ენერგიამოსულმა ლაშამ ხელში ააფრიალა სიფრიფანა გოგონა და გულში ჩაიკრა.
-მეტი არაფერი გაგხსენებია?.იმედიანი თვალებით შეაჩერდა ვაჩე.
-არა.თავი გააქნია და ლანას გადახედა რომლის გამომეტყველებითაც მიხვდა რომ მან ყველაფერი იცოდა თუ რა აზრები უტრიალებდა საწყალ გოგონას თავში.-მე ოთახში ავალ.უემოციოდ თქვა და დაქალს თვალებით ანიშნა ამოდიო, ისიც სირბილით გაყვა გაოგნებულ გოგონას და ოთახში მყუდროდ შეიკეტა.
-აბა ახლა მითხარი მართლა რა გაგახსენა?.
-ვაჩე გამახსენდა.ყურებჩამოყრილმა ჩურჩულით ამოილაპარაკა.
-რა მომენტი?.
-არვიცი ეს სიმართლეა თუ არა მაგრამ აი ის მგონი აივნიდან ვარდებოდი და ხელები მომხვია.
-ეგაა.თვალი ჩაუკრა და მხარი გაკრა.
-ანუ ეს სიმართლეა?.
-რა?.
-ვაჩე მართლა მიყვარს?.
-ადრე გიყვარდა და ახლა რავიცი მე.
-ის სოფო შეყვარებულია?.
-არა ნაშაა.
-რა?.
-ნაშაა.
-მაინც შეყვარებული გამოდის.
-ხო რავიცი.მხრები აიჩეჩა გოგონამ.
-ფიქრობ გამახსენდება კიდევ რამე?.
-ვფიქრობ კიარა დარწმუნებული ვარ რომ ყველაფერი გაგახსენდება.ხელები თბილად მოხვია საუკეთესო მეგობარს და თავი მის კისერში ჩარგო.


ყველას ძალიან დიდი მადლობა რომ კითხულობთ და თქვენს აზრს გამოხატავთ, ამ დროის განმავლობაში კარგად ვერ ვაქცევდი თქვენს შენიშვნას ყურადღებას დროის უქონლობის გამო უბრალოდ რაც თავში მომდიოდა ისე ვწერდი, ძალიან დიდ ბოდიშს გიხდით ჩემი შეცდომებისთვის ამის მერე ყველანაირად შევეცდები ეს ყველაფერი გამოვაწორო.. მიყვარხართ ყველანი ძალიანნ.