სანდრო წინ მსხდომ ორგოგოს აკვირდებოდა. აქსანა ზურგით იჯდა , სახეს ვერხედავდა . ხოლო ლეას კარგად უყურებდა.
-ლუკა ეს გოგოები აქ ხშირად დადიან ამკაფეში?
- აბა - ლუკამაც გოგოებ გახედა და გოგოებმაც იგრძნეს მზერა ჩაის ფინჯნები დადგეს და კაფე დატოვეს. - არა აქ მხოლოდ ჩვენი ხალხი დადის.
- ალბად ეწყინათ ჩვენი ყურადგება- ბიჭებმაც მალე დატოვეს კაფე და სამუშაოს მიუბრუნდნენ.

- აქსო ხვალ კორპორაციულია , აუცილებლად უნდა დავაკვირდეთ , უეჭველი უნდა გავიგოთ ვინმეს ხომარ გადასცა საბუთები და ეცადე , შენებურები არდაიწყო წვეთს არდალევ , გასართობად ქრმივდივართ სამუშაოა და არდაგავიწყდეს...
- კაი რა ლეა, ცოტა გართობა არცშენ გაწყენდა. სულ საქმეზე ფიქრობა და როჟით მოძრაობ....
- გართობა მერე , სუფთა ფურჩლიდან რომ დავიწყებ ცხოვრებას . ეხა სახში დაგტოვებ და მალე მოვალ დედასთან უნდა წავიდე.
- მომიკითხე თამარი დეიდა და ჩამილოცნე...
გოგოები დარმშვიდობნენ ერთმანეთს და ლეაც ფსიქიატრიულ სავადმყოფოში წავიდა.


- ბატონებო- უფროსი შესვენებიდან დაბრუნებულ თანამშრომლებს ელაპარაკებოდა.- ხვალ მნიშვნელოვანი კორპორაციული ბანკეტი ინართება, ჩემი ინფორმაციით გრანდიოზული წვეულება უნდა იყოს, და ამ ბანკეტზე ბატონი დავითიც იქნება. ჩვენი ვალია დავაკვირდეთ ბანკეტს და დავიცვათ ბატონი დავითი შეიძლება ჩვენი მანდილოსნები გამოჩნდნენ , რადგან სახლიდან არაფერი წაუღიათ, ეჭვი მაქვს ბატონ დავითის სიცოცხლეა საფრთხეში. - კაცმა ღრმად ამოისუნთქა გამომძიებლებს თვალი მოავლო და გააგრძელა- ბანკეტზე ათი კაცი წავა . შიგნით სტუმრის ამილაში ორი შევა . ბატონი სანდრო და ბატონი ლუკა. დანარჩენები გარეთ გავნაწილდებით. - იმედია ბიჭებო შეაფრისი სმოკინგები გაქვთ.


- გამარჯობათ- ლეა კლინიკის დირექტორს მიესალმა- დედას სანახავად მოვედი მისი მდგომარეობა მაინტერესებს , იმედია კარგა მეტყვით.
- ქალბატონი თამარის მდგომარეობა დღეისვარაუდით ისევ ისეა. არანაირი რეაქცია არ აქვს. წამლედ სვავს არგვეწინააღმდეგება. ხშირად გკითხულობთ, არავისთან საუბრობს , ამბოლოდროს კვებაც აკრძალა, სახლში წასვლას ითხოვს.
- მალე წავიყვან ექიმო ძალიან მალე..- ლემა კაბინეტი დატოვა და დედის პალატაში შევიდა. ქალი საწოლზე იჯდა და ერთ წერტილს მიშტერენოდა . დამამშვიდებლის ზემოქმედების ქვეშ იყო,
- დე..... დედიკო- მოედვია და ამოღამევულო თვალები დაუკოცნა.- დე ცოტაც დე..... ნახავ სახლში წაგიყვან და ერთად უდარდელად ვიცხოვრებთ.- მკაცრი ლეა სადღაც გამქრალიყო. დეფისწინ სრილიად უსუსური ბავშვი იჯდა და გულამომჯდარი ტიროდა- დედი ჩემო ლამაზო დედი.... - ქალს თმაზე ეფერებოდა - შემომხედე რა დედი. შენი პატარა გოგო მოვედი დე.... - ტირილს უმატებდა და გულში იკრავადა ავადმყოფ დედას. - რომ ოცოდე როგორ მომენატრეეე , შენი მოფერება მომენატრააა დე. რვა წელი დე .... იშენოდ ბევრიია დე ..... გთხოვ ისეროგირც არასდროს დე იბრძოლე დე ჩენთვის დე ......
ქალბატონი თამარი თითქოს გონს მოვიდა შვილს ხელები მოხვია და წელზე მიეფერა .
- ლეა .... თბილად ჩაიცვი ოცოდე დედა არგამცივდე- ქალო ისევ წარსულში იყო ჩარჩენილი . ვერავის ვერ იხსენებდა . შვილსაც იშვიათად ცნობდა და როგორც პატარა ათიწლის ბავშვს ისე ელაპარაკებოდა.
შვილოს კალთაში მშვიდად ჩაეძინა ქალბატონ თამარს. ლეა მის გამოღვიძებას დარლოდა. ცოტა წვნიანი აჭამა. საყვარელ დედას კიდევ ბევრჯერ აკოცა და კლინიკა დატოვა.

დილიდან მოემზადნენ გოგოები. მოსაწვევები აქსანამ იჩალიჩა , საღამოს ექვსი საათისთვის ორი ილამაზესი გოგო რეატორნი წინ იდგნენ და გეგმას განიხილავდნენ.
- თვალი არმოაშორო მაგრამ თავი არავის დაამახსოვრო- ლეა აქსას მოძღვრავალდა.- ახლოს არმიხვიდე შორიდან უყირე, იმათაც დააკვირდი ვისაც დაელაპარაკება და დიდხანს შეყოვნდება. კამერევსაც მოერიდე ეცადე ხშირად არიმოძრაო. ისე შევალთ ვითომ საერთოდ არვიცნობთ ერთმანეთს.
აქსანა მშვიდად და ყურადღებოთ უსმენდა დაქალს. კოდე რამოდენიმე წითი ილაპარაკეს და დარბაზში შევიდნენ.
ორი მზეთუნახავი, მათი შესვალ ნამდვილი ფურორი იყო. ყველამ მათ დაიწყოთ ყურება .
ლეას შავი ტქნზე მომდგარი გრძელი კაბა ეცვა. ცალი ფეხიდან ააკმაოდ შეხსნილი. არცთუისე მაღალი ფეხსაცმრლი, რადგან თავისი სიმაღლითაც კამყოფილი იყო. თმა დასწორებული და გაშლილი. მაკიაჟი სადა. ღია ყავისფერი ტიჩსაცხი და ხელში ბრჭყვიალა შავი ქლაჩი.
აქსანა საკმაოდ მაღლებზე შესკუპდა . ტანზე მომდგქრი წითელი მუხლს კარგად ზემოთ , ბრჭყვიალა კაბა . წელი სულ მოშიშვლებული. და თმა ცხენის კიდივით შელრული.
ეს, ორი ერთმანეთისგან რადიკალურად განსხვავებული გემოვნებითადა განვლილი ცხოვრებით , ექვსი წლისწი დამეგობრდნენ , ერთად სწავლობდნენ და ბოლო ორწელია ერთად ,, მუშაობენ''.

დატბაცის სხვადასხვა მხარეს მოთავსდნენ და ხალს შეიმჩნებლად დაიწყეს თვალიერება.
ამდროისთვის პოლიციას ადგილები დარკავრნონა და სანდრო და ლუკაც პოსტებზე იყვნენ. ისე მოხდარპმ სანდროს ლეას მაგიდასთან მოუწია ჯდონა. გოგონა ადვილად შენიშნა , კარგად რომ დააკვირდა ლეაში წინადღის კაფეში მჯდარი დახეულ ჯინსებიანი და კედებიანი გოგო ამოიცნო .
- უკაცრავად- სანდრომ ლოანკენ სკამი მიაჩოჩა და ლაპარაკი დაიწყო- მეთქვენ გუშინ კაფეში გნახეთ.
- არმახსოვხართ- ლეამ გაკვირვებულმა შეხედა.
- ჩაის მიირთმევდით . რამოდენიმე წამს გიყურებდით და მალევე წახვედით.
- აჰ გამახსენდა - ლეამ მზერა აარიდა და დარბაზში მოცეკვავე წყვილებს შორის აქსანა დაინახა და გაბაზდა.

- მეცეკვებით?- სანდრო ფეხზე წამოდგა და ლეას პასიუხს დარლოდა.
- არა მადლობთ. - ლეა წამოდგა და აივანზე გავიდა. სანდროც უკან გაყვა.
- მოწევთ? - კენტის კოლოფი გაიეოდა ქალს და თვითონაც ამოიღო ერთი ღერი.
- არა არვეწევი- სუფთა ჰაერი სასიამოვნო იყო. დარბაზი ჩაიხუთა და გჩერება აუტანელი გახდა.
- აქ მარტო ართ? - ნაფასი დაარტყა და ლეას მიუბტინა ალექსანდრე.
- არა . მეგობართან ერთდ თქვენ?- ლეა თვალებში უტირებდა ბიჭს და ცდილობდა მის წაკითხვას.
- მეც მეგობართან ერთად. - სანდრო ეწეოდა და ლეას თვალს არ აშორებდა.
- მერე მერატომ შემომთავაზეთ ცეკვა?
- იმიტომ, რომ ჩემი მეგობარი ბიჭია და მასთან ცეკვა მეუხერცულა. - ორივემ გაიცინეს . სანდრომ სიგარეტის ნამევავი მოისროლა და ლეას დარბაზში შეყვა- ვიცეკოთ?- გამომცელად შეხედა და თვალი ჩაუკრა.
- კაი- დარბაზში ისევ ვალსი იყო გამეფებული.
წყვილი შუაგულში ცეკვით მინარნარდა . ჩაბნელევულ სივრცეში ლამალამოების შუქუ მბჟუნტქვად ანათებდა. სიჩუმე და მხოლოდ ვალსი.
ლეას ოცდაოთხი წლის ნაგროვი და შეკავებული ემოცია , ერთიანად მოეძალა . სანდროს მხარზე თავი დაადო და მომენტის ბედნირრბით დატკბა. ცკვავდა თავისთვის . სიჩიმეში . სინაზეში. მამაკაცს ხვევდა ხელებს რომელიც არამაკლებ სიმპატიური იყო. ახოვალი მაღალი. ძლიერი მკალვებითა და ლამაზი თბის ფერით. იმწუთას დაივიწყა ყველა და ყველაფერი . დაივიწყა თავისი ცხოვრება. ისრომ ამდატბაზში ვიღაცის სათვალთვალოდ იყო და თუნდაც ისრომ ვინმეს შეეძლო დაემახსოვრა მისი სახე.
ბედნიერი იყო რომ ცეკვავდა . ხელებს კისერთან მჭიდტოდ ხვევდა და გრძნობდა მამაკაცის ხელებს წელზე. სანდროს სუნამო თავბრის ხვებდა და ფილტვრნს ჰაერით უვსებდა.
დაავუწყდა ყველა ტკივილი.უდარდელი იყო , ტკვებოდა და დაცურქბდა ბურუშში.
სანდრომ ხელები უშვა , ვალსი დამთავრდა მაგრამ ლეა ისევ ეკვროდა ბიჭს. შემდეგ რომ გაანალიზა მუსიკის ტემპის ცვლილება დენდარტყმილივით უშვა ხელები და მაგისკენ წავიდა.
თვალებით აქსანა მოძებმა. ბათონი დავითი ვეღარსად დაინახა , აქსანას დაუძახა და გასასვლელისკენ წავიდა.
- მე წაგიყვანთ სახლში - სანდრო წამოეწია ლეას.
- მადლობთ , ხომ ვთქვი მარტო არვარ და ....- აქსანაც მივიდა სანდროს მიესაომა და ლეას ნიშანს დაელოდა წასვლაზე.
სანდრო კნუტის თვალებით იყირებდა ქალს და ლეაც დათახმდა. აქსანას გადაღრბი მისცა და უთრა მალე მოვალო.
ცოვი და მკაცრი ლეა სადღაც გამქრალიყო . კაცის წინა იდგა ემოციებ ამოხეთქილი ქალო, რომელსაც შეეძლო ეტირა ეყვირა და თუნდაც ეცინა.