ყველაზე მაგარი ადამიანი ვინც გვყავს ეს დედაა!! ის,რომ არა,ჩემი ცხოვრება ვერ წარმომიდგენია როგორი იქნებოდა.წარმოდგენა არც მჭირდება,იქნებოდა ერთფეროვანი,უფერული და უინტერესო..
ალბათ რა ძნელია მათთვის ვისაც დედა არ ყავს ან აღარ ყავს,რა ძნელია როცა დედა ბავშვთა სახლში გაბარებს,აქამდე არც დავფიქრებულვარ ამ ყველაფერზე,ახლა კი..
სახლში რიგორც კი მივედი დედას ოთახში შევვარდი.
დეეეეე,ხმამაღლა ვეძახი.დედა კი შეშინებული გამოვარდა.
დესა:რაიყო ლიზა? მშვიდობაა?!
ლიზა:კი კიი,ბოდიში უბრალოდ შენთან დალაპარაკებას ვჩქარობდი.
დედა:მოდი,შემოდი. რა ხდება აბა დაიწყე.
ყველაფერი მოვუყევი და აი პასუხად რა მივიღე..
დედა:და ამაზე გაუბრაზდი იმ საწყალ ბიჭს?
ლიზა:ხოო აბა,არ არის საწყენი?
დედა:ლიზა,ესე არ ხდება,ერთი ხელის მოსმით ვერ დაანგრევ ყველაფერს.არასწორად ფიქრობ და იქცევი,ზედმეტი მოგივიდა და მგონი ბოდიშიც უნდა მოუხადო
ლიზა:რაო? ბოდოშიო?ხომ არ დავუჩოქო კიდეც,დედაა შენ ხვდები რას ამბობ?რეები მითხრა,ხო გაიგე.
დედა:ლიზ,ერთ ერთმა რაღაც უნდა დათმოს ყოველთვის,ეს ესეა!აბა შენ რა გგონია შეყვარებულის ყოლა?საწყალი ბიჭი შენი გადამკიდე,კიდე როგორ გიძლებს(იცინის).
ლიზა:კარგი ხო დაგიჯერებ.მეც ვფიქრობ,რომ ზედმეტები მომივიდა,თან სპეციალირად ვამწარებდი და (იცინის).
დედა:მე მგავხაარ (იცინიხ),მეც ასე ვუშლიდი ხოლმე მამაშენს ნერვებს,შენი ტოლი რომ ვიყავი.
ეს თქვა და ამოიოხრა. მივხვდი რაც იმალებოდა მისი სიტყვების უკან.
მე კი გავედი ჩემს ოთახში.
ლუკას დავურეკე და ბოდიშიც მოვუხადე ჩემი "ქარაფშუული" საქციელისთვის.(იცინის)
ლუკამ თავისი გაუაზრებელი სიტყვებისთვის მომიხადა ბოდიში და ასე შევრიგდით.
ლუკა:რა ვქნათ?ხვალ მიდიხარ,ჩვენ კი ვერ დავილაპარაკეთ.
ლიზა:ხოო,აღარ მინდა აქედან წასვლა.თან ჩასვლისას ისეთი ამბები იქნება.
ლუკა:რა ამბები?!
ლიზა:ხო მოგიყევი,ჩემმა ძმამ ცოლი რომ მოიყვანა.
ლუკა:აა ხო ხო,ისე საღოლ მაგას რააა.
ლიზა:უფ,შენი ჭირიმე რააა!რა საღოლ,დებილია!როგორც დააორსულა ეხლა ის გოგო,თან ჩემი საუკეთესო მეგობარი,ისე კარგად მოიყვანა ეხლაც ცოლად.აბა რაზე ფიქრობდა ან რა ეგონა!
ლუკა:კაი ნუ ჯავრობ მაგაზე რა,ჩვენ რა ვქნათ?
ლიზა:არ ვიცი რაა
ლუკა:მე ვიციშენთან მოვალ ეხლა.
ლიზა:შენ სუულ გააფრინე ბიჭო?
ლუკა:ხოო შენმა სიყვარულმა გადამრია და გადამიყვანა ჭკუიდან(იცინის)
მეც გამეცინააა
ლუკა:აივანზე ამოვძვრები რაა,რა იყო.
ლიზა:არ გაბედო!დედაჩემმა რომ გაიგოს მომკლავს ალბათ.
ლუკა:არ გაიგებს,მოვდივარ რაა..
ყურმილი გათიშა,გულმა ფორიაქი დაიწყო,ერთ ადგილას ვეღარ ვჩერდებოდი.. გავდიოდ გამოვდიოდი აქეთ იქით,ვაი და დაინახოს ვინმემ..
საკმაოდ მალე გამოჩნდა არეალზე და გავიგონე კენჭის ხმა,თუ როგორ მოხვდა ჩემს ფანჯარას,გავიხედე და ქვევით ლუკა იდგა.
ფანჯარა გავაღე და თითქოს ხმაჩახლეჩილი ვეუბნები..
ლიზა:ფრთხილად და ჩუმად იყავიი
ლუკა:გაგიგონია ასეთი რამ?აქ როგორ ვიქნები ჩუმად,ამოვდივარ..
ვაიმეეე,ისტერიკები დამეწყო. სულ გაგიჟდა ეს ბიჭი.მაგრამ ამავდროულად ძალიან მიხაროდა.
ამოხოხდა ლუკა აივანზე და ჩამეხუტა,მესიამოვნა.
ვილაპარაკეთ რაღაცეებზე,თან მეფერებოდა და შუბლზე მკოცნიდა.
ლუკა:გამიჭირდება შენი გაშვება,რა იქმება ცოტახანი დარჩე კიდევ.
ლიზა:არა,ვეღარ დავრჩები.. ჩემს ძმასაც ვჭირდები ეხლა.თორე ხო იცი მეც ძალიან მინდა დარჩენა.
ლუკა:კარგი,რა გაეწყობა მაშინ. იქნებ გამოგაცილო?
ლიზა:მეუხერხულება,ზედმეტი ხო არაა? დედასთან ერთად ვარ მაინც..
ლუკა:კარგი ჰო,ჩემო ბუზღუნაა,ძალიან მიყვარხარ ლიზაააა.
ლიზა:ოოჰ(გამეცინა სიტყვა ბუზღუნაზე)
ლუკა:რაა? არ ხარ ბუზღუნაა?
ლიზა:ვარ ვარ(იცინის)..
ცოტახნით ჩამოვარდა სიწყნარე,ერთმანეთს ვუყურებდით,შემდეგ კი მორხვად ჩავხარე თავი..
ლუკამ ამაწევინა თავი,ხელით ტუჩის ბაგეებს შეეხო,თმებს და ახლოს მოიწია,თვალებშო ვეღარ ვუყურებდი.
ლუკა:შეიძლება გაკოცო ლიზ?
მე კი მორცხვად დავუქნიე თავი და ჩვენი პირველი კოცნაც შედგა.ბანალურად არ ჩამითვალოთ.
ესეც მე15-ე თავი,იმედია მოგეწონათ,დააფიქსირეთ თქვენი აზრი კომენტარებში.