სანდრომ მანქანა ქალაქის ცენტრში, ერთ-ერთ პრესტიჟულ უბანში გააჩერა და მაღალ სართულიან კორპუსს ახედა.
- როგორც ჩანს ჩემები სახლში არიან, სინათლე ანთია.
-შენ აქ ცხოვრობ?-გაკვირვებულმა ავაყოლე მეც თვალი შენობას.
-კი აქ ვცხოვრობ, რამე პრობლემაა ამაში?
-არა რათქმა უნდა არა,- ჩავილაპარაკე ჩუმად და უკან ავედევნე მანქანიდან გადასულს...ლიფტის მოლოდინში სადარბაზოს შესასვლელთან გავჩერდით.
-ახლა დამაცადე შენ როგორ უნდა გავაცურო ჩემები. შენ არაფერი არ თქვა და არ შეიმჩნიო,უბრალოდ ამყევი,-ჩაეიღიმა მას
-რას ამბობ?
-ჩემებს ძალიან უნდათ რომ დავქორწინდე და ახლა ამით კარგად ვიხალისებ,- თქვა მან და კარზე ზარი დარეკა. ვერაფრის თქმა ვეღარ მოვასწარი, საკეტი გაჩხაკუნდა და კარი გაიღო, შუახნის, გემოვნებით ჩაცმული ელეგანტური ქალბატონი შემოგვეგება. ჩვენს დანახვაზე თვალები გაუფართოვდა და ხმის ამოღება ვერ გაბედა,
-დედა ჩვენ მოვედით, ხელი დამავლო სანდრომ და ასე შემიყვანა სახლში, ქალმა კარი დაკეტა და დაბნეული მოგვყვა უკან.
-შვილოო ეს შენი ცოლია?... აკანკალებული ხმით ჰკითხა ქალმა.
მე ოთახს თვალი მოვავლე და ოთახის სიღრმიდან მომავალი, ასევე შუახნის მამაკაცი დავინახე რომელიც ჩვენსკენ მოდიოდა. უხერხული სიჩუმე ჩამოვარდა, მხოლოდ სანდრო იდგა და ყურებამდე გაღიმებული .
-დეეე სანდრო მოვიდაა?, -მომესმა წკრიალა ხმა და სამზარეულოდან ახალგაზრდა გოგონამ გამოყო თავი, მხიარულად ჩამოეკიდა სანდროს კისერზე და ლოყაზე აკოცა, მერეღა შემამჩნია მე. უხმოდ შემომიარა გარშემო ისე თითქოს გასაყიდად გამზადებული ნივთი ვიყავი და მერე გაოცებისგან აღმოხდა.
-ვაუუ ძმაო. მაგარი გოგოა, მაგარი გემოვნება გაქვს
-შვილო როგორ გავიგოთ ეს?-ჰკითხა მამამ
-ნუთუ ცოლი მოიყვანე?
-სამედიცინო ფორმა რატომ აცვია? რა იყო პირდაპი საავადმყოფოდან მოიტაცე?-გაიცინა გოგომ
-იმიტომ აცვია რომ ექიმია, გააწყვეტინა სანდრომ და დასერიოზულდა,-დამშვიდდით ცოლი არ მომიყვანია, რაღაცნაირად გულში რაღაც ჩამწყდა. თავს გამოვუტყდი რომ უკვე მასზე ვფიქრობდი. რეალობაში დაბრუნება ცოტა მტკივნეული იყო
-მოკლედ ეს სალომეა ჩემი მეგობარი, იცრუა მან და ხელზე ხელი მომიჭირა.-რაღაც პრობლემები აქვს და რამდენიმე დღით ჩვენთან დარჩება. სალომე ეს დედაჩემია ნანი,მამაჩემი- ოთარი და ჩემი კუსკუსა დაიკო თიკო,
-კეთილი იყოს შენი ფეხი ჩვენს ოჯახში შვილო.
-მადლობთ ბატონო ოთარ,..
-აბა ეგეთები არ გვინდა, ოთარი დამიძახე უბრალოდ...
-უხერხულია..
-არფერიც არაა უხერხული. მოდი შვილო ჩამოჯექი ფეხზე ხომ არ უნდა იდგე, სანდრო, თიკო ეგაა თქვენი მასპინძლობა?
რატომღაც მხოლოდ ოთარი აქტიურობდა და მამაშვილურად დამელაპარაკა.ნანი ხმას არ იღებდა და შევამჩნიე რომ ჩემი თვალიერებით იყო დაკავებული.
-მიხარია თქვენი გაცნობა ჩავილაპარაკე მე და თავი დავხარე.
-დეე აბა გაგვიმასპინძლდი, უკვე საღამოა და თან ერთი-ორი ჭიქაც დავლიოთ ჩვენი გაცონობის, მე კი წავალ წყალს გადავივლებ, თიკო შენ გაბარებ.
-წამოდი შენ ოთახს გაჩვენებ , თიკომ ხელი მომკიდა და ოთახისკენ წამიყვანა. -შენ შხაპი მიიღე, მე კი ამასობაში წავალ და ჩემს ტანსაცმელს მოგიტან. როგორც ჩანს დაგჭირდება.-მითხრა მან და ისევე მალე გაუჩინარდა ოთახიდან როგორც თავიდან გამოჩნდა...
ოთახს მოვავლე თვალი. პატარა და მყუდრო ოთახი იყო, სადად და გემოვნებით მოწყობილი, თავისი სააბაზანო ჰქონდა. როგორც ჩანს სახლი საკმაოდ დიდი იყო და ბევრი ეწვალიათ მის მოწყობაზე.
ცხელი შხაპი ძალიან მესიამოვნა. ზამთარი ნელ-ნელა ძალას იკრებდა და ამის ფონზე ცხელი შხაპის ქვეშ ნებივრობა ნამდვილად ბედნიერება იყო. სააბაზანოს ხალათი მოვისხი და უკან დავბრუნდი ოთახში. თაკოს საწოლზე დაელაგებინა რამდენიმე წყვილი ტანსაცმელი და ფუშფუშა ოთახის ჩუსტები, მის დანახვაზე გამეცინა. ჯინსის შარვალი ამოვიცვი და თხელი ლურჯი ზედა გადავიცვი, პირსახოცით თმა გავიმშრალე.მისი შეკვრა ვცადე მაგრამ არ გამომივიდა, სარკესთან მივედი და საკუთარ გამოსახულებას თვალი გავუსწორე,
-ნუთუ ამისთვის იბრძოლე სალომე დევდარიანო რომ ასე დამნაშავესავით იმალებოდე უდააშაულო? ფიქრებში წავედი წარსულმა თვალწინ ფილმის კადრებივით გამირბინა, ვერ გავიგე როგორ შემოვიდა სანდრო ოთახში და მხარზე ხელის შეხება რომ ვიგრძენი მაშინ დავბრუნდი რეალობაში
-აქ რა გინდა?
-ტირიხარ?-დაიბნა ის.-რამე ისე არაა როგორც უნდა იყოს?
-არა, არა შენ არაფერ შუაში ხარ, ცრემლები მოვიწმინდე და გაღიმება ვცადე.
-მაპატიე არ მინდოდა ხელის შეშლა. მეტყვი რატომ ტიროდი?-ის ჩემსკენ წამოვიდა
-განა სატირალი არ არის რომ დამნაშავესავით ვიმალები? სახლიდან გამოვიქეცი და ვიღაც არაკაცის გამო ახლა სრულიად უცხო ადამიანებს ვაწუხებ? რაც უფრო მეტად ვაღწევ წარმატებას, მით უფო მეტად წარუმატებელი ვარ პირად ცხოვრებაში და მით უფრო მემატება პრობლემები.- უცებ ემოციებს ვეღარ გავუმკლავდი, ჩემს წინ მდგარ სანდროს მოვეხვიე და ავღრიალდი. ჯერ ისიც დაიბნა მერე ხელები მომხვია და დამშვიდება დამიწყო.
-კარგი ნუ ტირიხარ. მარტო შენ არ ხარ ასე, აი მეც არ მაქვს პირადი ცხოვრება აწყობილი ხომ ხედავ გოგოები მარტო იმიტომ დამდევენ რომ ჩემი ფული, ქონება და სახელი აინტერესებთ. ყველაფერი მოგვარდება, გული არ გაიტეხო.
-არ მოგვარდება. შენ სიმართლე არ იცი და იმიტომ ამბობ ასე.- მას მოვშორდი და საწოლის კიდეზე ჩამოვჯექი. უცებ სანდრომ გადაიხარხარა.
-რა გაცინებს?-დაბნეულმა შევხედე
-ეს რა რის? ვერ ჩერდებოდა ის და გულიანად იცინოდა. ფეხებზე დავიხედე და მეც გადმომედო წამშივე მისი სიცილი.
-შენ დამ მომიტანა, ბავშვია რას იზავ.
-კურდღლები. როგორ აქვთ ყურები დაცქვეტილი .ისე იყურებიან თითქოს ეშინიათ და გაქცევა უნდათო,
-ხო, სასაცილო ფაჩუჩებია,-გამეცინა მეც.
-მიხარია რომ გაგამხიარულე.ჩემს გვერდით ჩამოჯდა ის. -აღარ იტირო კარგი.
-ეს ადვილი არაა.
-როგორც კი დაგინახე მაშინვე გამიჩნდა სურვილი დაგხმარებოდი. თუ მომცემ ამის უფლებას ყველაფერს მოვაგვარებ. ნუ გეშინია, გპირდები ვეღარავინ გაბედავს შენს წყენინებას.
-შენ სიმართლე არ იცი და ამიტომ ლაპარაკობ ასე, სიმათლეს რომ გაიგებ არა მგონია ამის სურვილი კიდევ გქონდეს.
-ამას მე გადავწყვიტავ კარგი?-მოკლედ მომიჭრა მან.-ახლა კი წავიდეთ, ნანიმ სუფრა გაშალა და ვახშამზე გველოდება, კი მოგიწევს დღეს მაგით წამოსვლა ხვალ კი რამეს გიშველი,- ჩაეიღიმა მას.
სუფრა სასადილო ოთახში იყო გაშლილი და ჩვენ გველოდნენ. ჩვენც გამოვჩნდით და სავახშმოდ მივუსხედით მაგიდას. ისეთი მხიარულება და სითბო იგრძნობოდა რომ მეც მაშინვე ვაიძულე თავი რომ ეს საერთო მხიარულება არ გაემფუჭებინა. სანდრო ჩემს წინ იჯდა და მთელი საღამო ვგრძნობდი მისგან მწველ მზერას, რამდენჯერმე ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეხვდა და დავიბენი.
-სანდრო დაასხი სასმელი და ერთი სადღეგრძელო შევსვათ,- თქვა ოთარმა.
მანაც მაშინვე შეასრულა მამის დავალება.
-სალომე შვილო, ამ ოჯახში არასოდეს არ გამოლეულა სტუმარი და არც არასოდეს ყოფილა ისე რომ ვინმე გარეთ დაგვეტოვებინოს, ან რამე არასწორად გაგვეკეთებინოს.. არც ვკითხულობ რატომ ხარ აქ, რა პრობლემები გაქვს ან რამდენი ხანი დარჩები , უბრალოდ მინდა რომ კეთილი იყოს შენი ფეხი ამ ოჯახში, შენ გაგიმარჯოს როგორც ჩვენს სტუმარს და ჩვენ გაგვიმარჯოს როგორც მასპინძლებს. უფალი იყოს ჩვენი მფარველი.-საოცარი კაცი იყო ოთარი. ამას მაშინვე მივხვდი და მის მიმართ საოცარი სითბო ვიგრძენი. ყველამ დალია სადღეგრძელო და მე მელოდნენ
-აბა შენი ჯერია,-მითხრა სანდრომ და ჭიქისკენ მიმითითა.
-ძალიან დიდი მადლობა ასეთი თბილი დახვედრისთვის და ასეთი სითბოსთვის. დიდი ხანია ადამიანებისგან ეს არ მიგრძვნია. მოდით ყველას ერთად გაგვიმარჯოს. ვთქვი და ოდნავ მოვსვი სასმელი. ჭიქა დავაბრუნე თავის ადგილზე და სანდროს გავხედე. ვგრძნობდი ისიც მე მიყურებდა. გულის სიღრმეში მინდოდა ამ ოჯახის წევრი გავმხდარიყავი. ვახშამი გვიან დავასრულეთ. საუბარში დრო ისე გაგვეპარა ვერც გავიგეთ. ოთახამდე სანდრომ მიმაცილა. საინტერესო იყო რომ ჩვენი ოთახები ერთმანეთს უყურებდნენ.
-იმედი მაქვს ცოტა გაგამხიარულე და ცოტა ხნით დაგავიწყეთ შენი პრობლემები
-კი ცოტა კი არა ძალიან კარგი დრო გავატარე. დიდი მადლობა ამ ყველაფრისთვის.
-არ არის მადლობა საჭირო, უბრალოდ დამპირდი რომ ტირილს მორჩები და ძლიერი იქნები?
-კარგი გპირდები.-გავიღიმე მე.
-შენთვის უთქვამს ვინმეს რომ როცა იღიმები საოცრად ლამაზი ხარ?
-ისე არ ვარ?
-არა ისეც, როგორ არა. უბრალოდ ღიმილი ძალიან გიხდება. დაიბნა ის
-იშვიათად ვიღიმი და იმიტომ გეჩვენება განსხვავებულად.
-მთელი დღეა ჩემთან ხარ და თითქმის მთელი დღეა იღიმები
-უბრალოდ ასეთი რაღაც ჩემს ცხოვრებაში იშვიათად ხდება, მაშინაც არ მომხდარა როცა შეყვარებული ვიყავი..უცებ ენაზე ვიკბინე და გავჩუმდი. მივხვდი ზედმეტი წამოვროშე
-იმედია ხშირად გაიღიმები დღეიდან. ცდილობდა არ შეემჩნია ეს, მაგრამ წყენა მაინც აშკარა იყო.-ღამემშვიდობის. დამემშვიდობა და ოთახში გაუჩინარდა.
-რა სულელი ვარ. როგორ წამომცდა.- ხმაურით დავხურე კარი და საკუთარ თავზე ვბრაზობდი.-ადამიანს ჩემი დახმარება უნდა მე კიდევ რა სისულეებს ვლაპარაკობ და რა სისულებს ვაკეთებ.
ლოგინში ჩავწექი და განვლილ დღეზე ვფიქრობდი. საოცარი დღე იყო. საოცარი დღე მაჩუქა სანდრომ. აღფრთოვანებული ვიყავი მისით, ნეტავ ახლა რას ფიქრობს? ძალიან ვაწყენინე თუ ცოტა? ნეტავ ის რას ფიქრობს ამ ყველაფერზე? რატომ ვდარდომ იმაზე როგორ იქნება ან რას იფიქრებს ის? მერე გამახსენდა როგორ უნამუსოდ მოვექეცი მეგობარს და მთელი დღე არც მოვიკითხე. მასთან მინდოდა დამერეკა მაგრამ გამახსენდა რომ მობილური არ მქონდა. -არაუშავს ხვალ სანდროს ვთხოვ და დამარეკინებს, თვალები დავხუჭე და დაძინება დავაპირე,მაგრამ არ ჩამეძინა, ამაოდ ვიწრიალე მთელი საათი საწოლში. მერე წამოვდექი ოთახიდან გავედი. ფრთხილად დავაკაკუნე სანდროს ოთახის კარზე.
-რას ვაკეთებ?ასე პიჟამოებით წამოვედი. რას იფიქრებს ის ბიჭი ნახევრად შიშველი რო მივადექი. სანამ ჩემს სისულელზე ვფიქრობდი კარი გაიღო და ნახევრად მძინარე სანდრო გამოჩნდა, თითქმის შიშველი.
-ვაიი. ვიყვირე მე და პირზე ხელი ავიფარე. რომ სახლში მყოფებს არ გაღვიძებოდათ. სანდრო დაბნეული ამოეფარა კარს და მხოლოდ თავი გამოყო.
-რა ხდება ხო მშვიდობაა? რატომ არ გძინავს.?
-შეგიძლია ტელეფონი მათხოვო? ეკას გავაგებინებ რომ კარგად ვარ.
-ახლავე. ოთახის სიღრმეში გაუჩინარდა და რამდენიმე წამში მობილურით დაბრუნდა.
-აი აიღე და შენთან იყოს თუ გინდა.
-არა ახლავე დაგიბრუნებ მხოლოდ შეტყობინებას გავგზავნი. სწრაფად ავკრიფე ტექსტი და ეკას გავუგზავნე რომ კარგად ვიყავი. მერე სანდროს მადლობა გადავუხადე, ტელეფონი დავუბრუნე და ახლა უკვე საბოლოოდ დავემშვიდობე. ოთახში შევდიოდი როცა ჩუმად დამიძახა.
-სალომეე.
-რაა. მოვბრუნდი და კარში გავჩერდი
-ასე ნახევრად შიშველმა აღარ იარო თორემ შეიძლება თავი ვერ გავაკონტროლო და მერე შენს თავს დააბრალე რაც მოგივა. -ჩაეღიმა მას
-მართლა და რა მომივა? -მისი გამოწვევა ვცადე. თან გულში გავიფიქრე,-როდიდან ხარ ასეთი თამამი და როდიდან იქცები ასე ვით სალომე დევდარიანო? .
-გაჩვენებ რაც მოგივა. სანდრომ სწრაფად დაკეტა კარი და სათქმელი არ დაასრულა...

დილით გვიან გამეღვიძა. იგივე ტანსაცმელი ამოვიცვი. თმა უკან შევიკარი უბრალოდ და ასე გამოვფრატუნდი მისაღებში.
-დილამშვიდობის. მივესალმე ყველას.
-როგორ გეძინა?-მკითხა ნანიმ
-კარგად ქალბატონო... ნანი დეიდა...დიდი მადლობა ყურადღებისთვის.
-შენ უკვე გაშიანურდი?-შემოიქროლა სანდრომ.
-ღმერთო რა ლამაზია ეს ბიჭი. გავიფიქრე და გავუღიმე.
-აბა როგორ. თავი ისე უნდა იგრძნოს როგორც საკუთარ სახლში. ჩაერთო ოთარი.
-მოდით რაა თორემ დამაგვიანდება. დაიძახა სასადილო ოთახიდან თიკომ და ჩვენც იქით გავემართეთ.საუზმე მშვიდად მიმდინარეობდა.
-სალომე შვილო რას საქმინობ?-მკითხა ნანიმ
-დედა სალომე როგორც უკვე იცი ექიმია. ჩვენი ექიმია ნაკრების და მასთან ვმკურნალობთ ხოლმე.მივხვდი რომ იცრუა დ მას გავხედე ისეთი თვალებით თითქოს ვეკითხეოდი ასე რატომ თქვა. მან თვალი ჩამიკრა და გამიღიმა პასუხად.
-ძალიან კარგია რომ ასეთი წარმატებული ხარ და კარიერა აგიწყვია. მშვენიერი გოგო ხარ. ნანის ამ ნათქვამს ყურადღება არ მივაქციე. მხოლოდ მოგვიანებით მივხვდი რატომაც თქვა.
-დღეს ოდნავ შემაგვიანდება. ვარჯიში მაქვს და მერე რაღაც საქმეები, გვიან მოვალ. იმედია ჩემს მოსვლამდე არ მოიწყენთ.
-მე კი წასვლას ვაპირებდი და ვიფიქრე დაგემშვიდობებოდი
-სანამ შენი მეგობარი არ გვეტყვის რომ ყველაფერი კარგადაა ვერ წახვალ,- შემომიბღვირა მან.
-მეც უნდა წავიდე სალო, ლექციები მაქვს და საღამოს მოვალ ასე რომ არ მოიწყინო. გასართობი ბევრ გვაქვს სახლში. ჩემს ოთახში ლეპტოპია,შეგიძლია აიღო და გაერთო. -მითხრა თიკომ
-დიდი მადლობა თიკო...
-დარჩი შვილო რა გეჩქარება წასვლა? წასვლას ყოველთვის მოასწრებ. მთხოვა ოთარმა.
საუზმის შემდეგ სანდრო დავიმარტოხელე ოთახთან და ვკითხე
-რატომ იცრუე?
-თუ გინდა გავალ და ვიტყვი სიმართლეს,- გამიცინა მან
-სანდროოოო.. სერიოზულად გეკითხებიი
-იმიტომ რომ გაეგოთ გუშინ გაგიცანი კითხვებს დაგაყრიდნენ და უხერხლდ იგრძნობდი თავს. ასე ჯობდა.
-სანდროოო წამო რააა. მაგვიანდება .-მოისმა გასასვლელიდან თიკოს ხმა.
-კარგი წავედი, აბა შენ იცი არ მოიწყინო. დამემშვიდობა ის და სახლიდან გავიდნენ.
არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა, ამიტომ სამზარეულოში გავედი და ნანის შევთავაზე დახმარება. მან უარი მითხრა.
-წადი შვილო გაერთე, დაისვენე შენ სტუმარი ხარ და აბა როგორ დაგსაქმებ?-თავზე დედასავით გადამისვა ხელი და გულში ჩამიხუტა.-ყავას მოვადუღებ და რამეს ვუყუროთ ერთად თან ვიჭორავოთ მე და შენ.
-მაშინ ერთი პირობით, ყავას მე მოვადუღებ.
-კარგი,- დამთანხმდა ის მცირე ყოყმანის შემდეგ,-გავსინჯავ შენს მოდუღებულ ყავას.
რამდენიმე წუთში ტელევიზორის წინ ვისხედით, ფილმს ვუყურებდით ერთად და ყავას მივირთმევდით.
-ძალიან გემრიელია, შემიქო ნახელავი
-დიდი მადლობა, მაგრამ სიმართლე რომ გითხრათ დიდად არ მეხერხება სამზარეულოში ტრიალი და კულინარობა. სტუდენტობის დროს ძირითადად ქუჩაში მიწევდა ჭამა სწრაფი კვების ობიექტებში.
-არაუშავს მთავარი მონდომებაა,თან ეტყობა არ გჭირდებოდა, რომ დაგჭირდება ყველაფერს ისწავლი. აი მე მაგალითად ოთარს რომ გავყევი ცოლად კვერცხის შეწვაც კი არ ვიცოდი. მაგრამ რომ დამჭირდა ვისწავლე. მარტო ვცხოვრობდით და აბა ვინ მოამზადებდა საჭმელს.-გაეცინა მას.
-ბებო მეუბნება ხოლმე ქმარს მოკლავ მშიერსო. მეც ვაბრაზებ და ვპასუხ ხოლმე რომ რესტორანში შევუკვეთავ და მზა საჭმელს მოვატანინებ-თქო და ამაზე გული მოსდის. მეჩხუბება რომ დიდი გოგო ვარ. უნდა ვისწავლო უკვე. მამაკაცისკენ მიმავალი გზა კუჭზე გადისო მეუბნება. ვერ დავაჯერე რომ დრო შეიცვალა.- ჩემს ნათქვამზე ორივეს გავეცინა.
-დრო კი შეიცვალა შვილო და ამას ახლა ყურადღებას აღარ აქცევენ, მაგრამ მაინც სასიამოვნოა როცა ქალმა იცის კერძების მომზადება. მეუღლე ორმაგად აფასებს. ერთს გეტყვი კიდევ ქართველი კაცი მაინც აზიატია და რამდენიც არ უნდა იძახოს დრო შეიცვალა და არ აქვს მნიშვნელობა ჩემს ცოლს ეცოდინება თუ არა საქმის კეთება და სადილების მომზადებაო, გულის სიღრმეში მაინც სიამოვნებს როცა ცოლს სამზარეულოში მოფუსფუსეს ხედავს.
-გავითვალისწინებ ნანი დეიდა და სანამ აქ ვიქნები ვეცდები თქვენგან ვისწავლო საღაცეები. ნუ ეხლა კარტოფილის და კვერცხის შეწვა კი ვიცი და მთლად მშიერს არ მოვკლავ ქმარს.
ორივემ ვიმხიარულეთ და კარგდ გავუგეთ ერთმანეთს. მერე ოთახში განვმარტოვდი, ლეპტოპი ავიღე და ინტერნეტ საიტები მოვინახულე. დიდი ხანია ჩემი ფეისბუქი არ მომინახულებია, საიტს ვეწვიე, უამრავი სიახლე დამხვდა. ნიკას გამოგზავნილი შეტყობინებები. ძირიათად საშინელებებს მწერდა და მემუქრებოდა, ამიტომ ის დავბლოკე და პროფილი გავაუქმე, წავშალე ყველა მეგობარი და ფოტო. მერე ფიქრები გადავეშვი და ჩამთვლიმა. როდის დაბრუნდნენ სახლში თიკო. ოთარი და სანდრო არ გამიგია. მხოლოდ მაშინ გამოვხიზლდი როცა სახლი ახმაურდა და მისი ხმა მომესმა.
-დედა სალომე სად არის?
-ოთახშია შვილო. დილის მერე არაფერი უჭამია და ცოტა ვნერვიულობ.
-შენ სუფრა გააშალე და ჩვენც ახლავე მოვალთ.-მისი ხმა თანდათან ახლოვდებოდა და მალე ოთახში კაკუნის ხმა გაისმა.
-ხომ არ გაგაღვიძე? შემოვიდა სანდრო
-არა არა. მოდი.- წამოვჯექი საწოლზე .
-შენს მეგობარს დავურეკე და შენი პირადი ნივთები მოგიტანე, დაგჭირდება. ის წინ ჩამოჯდა და პაკებში ჩაწყობილი ჩემი ნივთები წინ დამწყო
-დიდი მადლობა, რატომ შეწუხდი?.
-ხომ იცი ეს დიდი არაფერია. კიდევ აი ეს მოგიტანე ჩემგან საჩუქრად. სანდრომ ახალი თაობის მობილური ტელეფონი ამოიღო და ისიც ნივთების გვერდით დააწყოო.
-სანდროოო ეს არ იყო საჭირო მართლა. ასეთი საჩუქარი როგორ მივიღო?
-როგორ და ჩვეულებრივად
-არა არ შემიძლია
-გინდა მაწყენინო?
-ისედაც ასე მეხმარები და ასეთი ძვირადღირებული საჩუქრები როგორ მივიღო.
-მაშინ გათხოვებ და დამიბრუნე მერე როცა ყველაფერი მოგვარდება. ახლა კი წამოდი ვივახშმოთ
-ასე თუ გავაგრძელეთ მე გავსუქდები.იმიტომ რომ ჭამოს მეტს არაფერს ვაკეთებ და მთელი დღე ვისვენებ
-მე მსუქანიც მომეწონები. გაიხუმრა მან და ხმამაღლა გაიცინა
-არ მინდა,დღეს უჩემოდ ივახშმეთ.
-ასე არ გამოვა უნდა წამოხვიდე თუ არადა ძალით წაგიყვან
-ოოო არ მინდაა,- დავამანჭე ჭირვეული ბავშვივით.
-კარგი მაშინ შენ თავს დააბარალე. მოულოდნელად ხელში ამიტაცა და სასადილო ოთახისკენ გამაქაანა.
-დამსვი სანდროოო, ხმაამაღლა მომივიდა ნათქვამი, ვცდილობდი დავსხლტომოდი ხელიდან, მაგრამ მას ძლიერად ვყავდი მიხუტებული სხეულზე და მხოლოდ მხოლოდ მაშინ დამსვა როცა სუფრასთან მივედით.
-რა ხდება? რა ხმაურია შვილო?-გამოვარდა სამზარეულოდან ნანი შეშინებული
-საჭმელად არ მოდიდოდა და ძალით გამოვიყვანე.
-ბოდიშით თუ შეგაშინეთ. შემრცხვა ჩემი საქციელის.
-მე არ ვიცი რა პრობლემები გაქვს. რა ხდება შენს თავს მაგრამ ჯანმრთელობას გაუფრთხილდი შვილო. მითხრა ოთარმა და სუფრის თავში მისთვის განკუთვნილი ადგილი დაიკავა. სანდრომ ძალით დამსვა სკამზე. ჩემს გვერდით დაჯდა. სალათს დასწვდა, თეფშზე გადმომიღო და მანიშნა ჭამეო. რომ არ გავინძერი. ჩანგალი მოიმარჯვა,მოზრდილი ლუკმა აიღო და მომიბრუნდა:
-აბა გააღე პირი თვითმფრინავი მოფრინავს .... მის ხუმრობაზე ბავშვობა გამახსენდა, გულიანად გადავიხარხარე და პირი გავაღე. ო რა სასიამოვნო იყო როცა ვიღაც ასე ზრუნავდა ჩემზე. გული სიხარულით ამევსო და ჩანგალი გამოვართვი, გავუღიმე და ცემით გავაგრძელე ჭამა.....