ბედნიერებაა,როდესაც ოჯახი შეკრულია და ისევ სითბო და სიხარული სუფევს.
პირადად ჩემთვის პოზიტივია ჩემი ოჯახი.
ცოტახნის შემდეგ ლუკამ დამირეკა..
ლუკა:ლიიზ,როგორ ხარ?
ლიზა:კარგად ლუკააა,ამ წუთებში მითუმეტეს,ძალიან გახარებული ვარ.. შენ როგორ ხარ?
ლუკა:მეც კარგად,და გაგიკვირდება და მეც ამ წუთებში გახარებული ვარ.
აბა ჯერ შენ მითხარი რა ხდება პატარა ქალბატონო??
ლიზა:დედა შეურიგდა ლევანს და რუსკას,კარგი საღამოც გამოგვივიდა დღეს,შენსკენ რა ხდება?
ლუკა:აბა თუ გამოიცნობ?
ლიზა:აუუუ მითხარი რაააა
ლუკა:აუუუ (იცინის),თბილისში ჩამოვდივააარ ❤
ლიზა:რაა? მართლააა? ხო არ მატყუებ
ლუკა:არააა,მართლა,მართლა.
ლიზა:აუ რა მაგარიაააა,კიდევ ერთი კარგი ამბავი..
აუ რა კარგად ჩაიარა ამ დღემ,შენთან რა ხდებოდა?
ლუკა:რავიცი,ისეთი არაფერი.
ხო მართლა ლიზ,რომ ჩამოვალ,ჩემებს მინდა ვუთხრა შენზე,იქნებ გაგაცნო კიდეც,წიმააღმდეგი თუ არ იქნები.
ლიზა:ძალიან კარგია,მაგრამ მეშინია,არა კი არ მეშინია ვნერვიულობ.
ლუკა:რაზე გოგო? არ გამაგიჟო! (იცინის)
ლიზა:იქნებ არ მოვეწონო შენებს?!
ლუკა:ჩემს მშობლებს რომ მოეწონები,ამაში ორი აზრი არაა ლიზ..
ლიზა:და რა იცი შენ?
ლუკა:ჩემი მშობლები არიან და ვიცი(იცინის).
ლიზა:კარგი,დედასაც ვეტყვი და..
უი მართლა ჩემმა ძმამ გაიგო შენზე.
ლუკა:მერე? რაო,რა გითხრა.
ლიზა:არაფერი,ვიცნობო ლუკას,კარგი ბიჭიაო..
ლუკა:ხოო? რა ქვია შენს ძმას?
ლიზა:სანდროოო.
ლუკა:სანდრო ბერიძეე? ფეხბურთზე ხო არ დადის შემთხვევით?
ლიზა:შემთხვევით კი არა,ფეხბურთელია ჰოო.
ლუკა:ხო,ვიცი ვინცააა))(იცინის). ბევრჯერ შემხვედრია,ვიღაც გოგო დადიოდა ხოლმე სტადიონზე და ესწრებოდა ვარჯიშს.
ლიზა:აჰაა,ამას უყურეე,რა დღეში ყოფილაა))(იცინის).
ლუკა:ხოო,მომენატრე ძალიან ჩემო გოგო!
ლოზა:მეც,მეც ძალიან მენატრებიი ლუუ ❤
ლუკა:მნახავ დღეეს? საღამოს უკვე მანდ ვიქნები.
ლიზა:სიმართლე გითხრა არ ვიცი,ვნახოთ დედას ვკითხავ თუ გამომიშვებს საღამოსთვის
ლუკა:მე დაველაპარაკები და გამოგიშვებს.
გამეცინა მის ასეთ დამოკიდებულებაზე)) ის ხომ ჯერ კიდევ პატარაა,ასეთი ლაპარაკი კი კაცებს შეშვენით. ხოდა ამიტომაც გამეცინა მასზე.
ლიზა:ოხ(იცინის),გაჩერდი,გაჩერდი რაის მთქმელი ხარ შენ ბიჭო? შენ თვითონ ბავშვი ხარ ჯერ კიდევ(იცინის).
რაის-ასე ხუმრობით მივმართე მას))
ლუკა:აბა აბაა,შენ თუ მიგაჩნია,რომ მე არაფრის მომგვარებელი ვარ ძალიან ცდები,მადლობა რომ ასე ფიქრობ ჩემზე.
ლიზა:კარგი,რაა ლუუ. ნუ გწყინს,ვიხუმრეე..
ლუკა:ხოო,კაი წავედი!
სინამდვილეში,სულაც არ აპირებდა წასვლას.
ჩემს სიტყვებზე გაბრაზდა,ცოტაც ეწყინა,ცოტა კი არა კარგადაც ეწყინა..
ლიზა:კარგი რაა ლუ,ნუ გაიბუტები ახლა.
ლუკა:კარგად თქო ლიზა.
აი ახლა კი,მე მეწყინა მისი სიტყვები. სწორედ ეს არ მიყვარს მასში.ამიტომ გადავწყვიტე მეც ასევე მიმემართა მისთვის,სულაც არ ვაპირებ ვეხვეწო,თუ არც უნდა რაა.
ლიზა:კარგად იყავი.. და დავასწარი მობილურის გათიშვა.
დიდი ხანია ვფიქრობდი დღიურის დაწერას,მინდოდა,რომ ვინმესთვის გამეზიარებინა ჩემი აზრები და ყველაფერი გულწრფელად გამომეხატა.
რათქმაუნდა,დედას არაფერს ვუმალავ და არც არასდროს დავუმალავ,მაგრამ ყოველ კამათზე რომ მივირბინო,რაღაც არ მიმაჩნია სწორად.
ავიღე,ფუმფულა,იასამნისფერი ბლოკნოტი და დავიწყე დღიურის წერაც.
პირველი ფურცელი დავიწყე იმით,თუ რატომ გადავწყვიტე დღიურის წერა.. და დედასთამ აღარ ვბუზღუნებდი,ახლა დღიურში გადმოვცემდი ჩემს ყველა ემოციას,რაც ძალიან მამშვიდებდა.
მყავს საუკეთესო მეგობრებიც რუსკას და ანის სახით,მაგრამ წარმოიდგინეთ,უბრალოდ რამე თუ მოხდება,ყოველთვის მათთან ხომ ვერ დაიწყებ ბუზღუნს. რამდენჯერაც ცუდ ხასიათზე ვიქნები იმდენჯერ რომ მივიდე,მათთვისაც მოსაწყენი იქნება.
მეგობარი,მეგობარია.. ხო,აბა რის მეგობარია თუ არ გაიზიარა შენი პრობლემები,მაგრამ დღიური ცალკე თემაა..
ვფიქრობ მეგობრებთან ერთად ხშირად უნდა გაერთო და საერთოდაც ყოველთვის უნდა გაერთო მათთან.მხიარულება და არა მოწყენილობა,არა ბუზღუნი და არა წუწუნი.
მეგობრები არიან ის ადამიანები,ვინც მთელი ცხოვრების მანძილზე გაგყვებიან,მაგრამ ყველა არა! და ნამდვილ მეგობრებსაც დრო გიჩვენებს.ჯობია ცოტა გყავდეს და ნამდვილი,ვიდრე ბევრი და ყალბი.
ეს იყო მე-19თავი მეგობრებო,იმედია მოგეწონებათ ❤ მადლობა,ვინც კითხულობთ. გამიხარდება თუ თქვენს შენიშვნებს ან აზრს დააფიქსირებთ ხოლმე კომენტარებში.