7 მაისი, 2016.
ხომ იცით დღეები როდესაც არ ვწერ, იმიტომ რომ არაფერი ხდება? ამჯერად საპირისპიროდ იყო. ყველაფერი ისეთი მოხდა რაც ნამდვილად ღირს მოყოლად და მე უბრალოდ არ მქონდა დრო რომ დამეწერა.
როდესაც იმ დღეს გავიღვიძე ისევ ალექსთან ვიყავი და თვალს ვერ ვაშორებდი. მშობლები მოგვიანებით შემოვიდნენ და ორივე ერთ საწოლში გვიპოვეს, მე მიკრობილი ალექსთან. მათ იფიქრეს რომ საყვარლობა, ნორმალური , ძმური სიყვარულიიყო. თავი არ შემიწუხებია შემესწორებინა. ალექსზე ისე ვარ გონებადაკარგული, რომ მის გარდა ვერაფერს ვამჩნევ.
მასთან ერთად ყოფნა არარეალუსტური იყო. სულ მას ვუყურებდი, რომ დავრწმუნებულიყავი ისევ აქ იყო მთელი დროის განმავლობაში, როდესაც ექიმი ლაპარაკობდა და ხშირად ვხვდებოდი ამ გასაოცარ ცისფერ თვალებს.
ჯანდაბა, ისევ ისე ძლიერ მიყვარდება.
ექიმმა, ორი დღის წინ მითხრა, რომ ერთი კვირით კიდევ დავრჩებოდი და მე ამოვიოხრე. მინდოდა სახლში წავსულიყავი, საწოლში, სადაც ალექსის სუნი იქნებოდა, სადაც შემეძლებოდა მასთან ერთად ყოფნა მთელი ცხოვრების ბოლომდე. ექიმმა თქვა რომ დარჩენა ყველაზე კარგი იქნებოდა ჩემთვის. ჭრილობებზე ნაკერები დამადეს, მაგრამ როდესაც ვმოძრაობდი, ტკივილს სიგიჟემდე მივყავდი. ბეეეეეეეეეეევრ გამაყუჩებლებს მიკეთებდნენ. მთელი ოჯახი დაეთანხმა ექიმს, განსაკუთრებით ალექსი და თქვა, ვციტატებ:
" - როგორ აპირებ ჩემთან ყოფნას, როდესაც ნორმალურად დაჯდომაც არ შეგიძლია?"
ვღელავდი რომ ალექსი განსხვავებულად მომექცეოდა. ვგულისხმობ რომ ორი წლის მანძლიზე ერთმანეთის გარეშე გავიზარდეთ. სამი თითი არ მქონდა მარცხენა ხელზე, არ ვახსენებ რომ პორნო ვარსკვლავი ვიყავი. (ალექსმა ბოლო ფაქტის შესახებ ჯერ არაფერი იცის). მაგრამ თითქოს იქიდან დაიწყო სადაც დავშორდით, მაგრამ უფრო ძლიერი სიყვარულით. ის ხუმრობდა, სარკაზმული იყო, უხეში, ტკბილი და ყველაფერი რაც მენატრებოდა.
მხოლოდ ერთი პრობლემა იყო.
უეცრად ალექსი გახდა ერთადერთი რომელსაც ჩემი შეხება შეეძლო.
დედაჩემმა სცადა ჩამხუტებოდა ისევ სხვა დღეს მაგრამ თავი გავიგიჟე. მისი შეხება ბატონისას მახსენებდა, წარმოდგენა არ მაქვს რატომ. უბრალოდ ის... არ იყო... ალექსი.
ჭკუიდან შევიშალე. თავიდან მოვიშორე ყვირილით და კივილით და თვალებ გაფართოებული დავბრუნდი საწოლში. ქალმა გაოცებით და შიშით შემომხედა, როდესაც ალექსის მკლავებში მოვიკალათე საწოლში, როგორც ყოველთვის. ღრმად ვსუნთქავდი როდესაც ის ყურში ჩამჩურჩულებდა ისე, რომ იცოდა დავწყნარდებოდი.
ვცდილობდი მის მიმართ გრძნობები დამემალა სხვების გარეშე. ისე ვიყავი მიჩვეული ყოველთვის შიშში ყოფნას, აზრი არ ჰქონდა რაილი რას მეტყოდა, მაინც ვერ ვწყნარდებოდი, მეთვითონაც გამიკვირდა ალექსმა თავი უკეთ რომ მაგრძნობინა.
ექიმი შემოვიდა და თქვა რომ ალბათ PTSD (Posttraumatic stress disorder - ტრამვის შედეგად მიღებული სტრესი) მქონდა, რაც ნორმალური იყო ჩემს მდგომარეობაში. ჩემმა მშობლებმა ჯერ კიდევ არ იცოდნენ რა მომივიდა. ალექსმა იცის რომ ეს რაღაც საშინელი იყო.
გუშინ ღამით, კოშმარი მესიზმრა. ვიდექი ნაცრისფერი მინდორზე, სიგარეტი ხელში მეკავა. ჩემს მარცხნივ, მადამი იდგა, რომელსაც რაილი და ლორანი ჰქავდა და დანა ჰქონდა მათ ყელზე მიბჯენილი. ჩემს მარჯვნივ, ბატონი იდგა და ალექსს ახრჩობდა.
'აირჩიე'
დაისისინა უჩინარმა ხმამ, რომელიც ათასობით გველისას ჰგავდა.
'აირჩიე'
და მე დაღონებული ვიყავი, საშინლად ვგრძნობდი თავს, რადგან ვიცოდი ჩემი არჩევანი. როდესაც მე ჩემი სიყვარულის სიცოცხლის გადასარჩენად წავედი, ჩემს საუკეთესო მეგობარს სიკვდილი მივუსაჯე.
ტირილით და ყვირილით გავიღვიძე, ალექსი მაწყნარებდა და ექთნების ჯგუფი შემოცვივდა. შემრცხვა მაგრამ ვერაფერს გავაკეთებდი. უბრალოდ ჩემი ძმის სურნელს ვისუნთქავდი და ყველაფერი მავიწყდებოდა. ჰო, საოცრება. მართლა გასაკვირი იყო, რადგან თუნდაც ექიმის შეხებაზე კრუნჩხვა მეწყებოდა.
ვფიქრობ ნორმალური არ ვარ.
დღეს, დეტექტივი მოვიდა რამდენიმე კითხვით. პატარა გულის შეტევა გადავიტანე, როდესაც თქვეს რომ მთელი ოჯახი უნდა გასულიყო სანამ მკითხავდნენ. რათქმაუნდა ალექს არ ვუშვებდი მას შემდეგ რაც ისევ გავერთიანდით. ფილტვები შემეკუმშა, სუნთქვა მიჭირდა, ალექსი ისე იყურებოდა ალბათ ვინმეს დაახრჩობდა. მას შემდეგ რაც ნახევარი საათი მარწმუნეს, ყველამ დატოვა ოთახი მხოლოდ თხუთმეტი წუთით.
ყველა კითხვას ავტომატურად ვუპასუხე, მუხლები მკერდთან მივიხუტე და ხელი ტკივილით მიბჟუოდა. შეძრწუნებული ვიყავი რომ ალექსი ისევ დამტოვებდა.
პოლიციას ყველაფერი ვუთხარი (ინგლისურად) და ეს იმიტომ რომ მინდოდა დანარჩენები დაეხსნათ. მათ მითხრეს რომ ცდილობდნენ ბანაკის პოვნას, მაგრამ რადგან არ იცოდნენ ზუსტი მისამართი, გაუჭირდებოდათ.
დაკითხვის შემდეგ, ალექსი პირველი იყო, რომელიც ოთახში შემოხტა. გადამეტებულია იმის თქმა რომ შვება ვიგრძენი?
- სალამი სიყვარულო - ჩამჩურჩულა ყურში და მე ჩავიხითხითე.
- სალამი.
ღიტინი დამიწყო, მე ვხტუნავდი და ვიცინოდი ერთდროულად.
- ბიჭებო! საავადმყოფოში ვართ - თქვა მამაჩემმა, უკვე გაღიზიანებულმა იმით, რომ შორს იყო სამუშაოსგან.
დავწყნარდით, ალექსს ჩავეხუტე. ანალაინი საწოლზე ამოძვრა და ვთამაშობდით. და უნდა ვთქვა რომ მისი გრამატიკა საშინელი იყო! ის ლაპარაკობდა უკეთესად, როდესაც ექვსი თვის იყო ვიდრე ის ახლა!
- იცი ვერცერთმა ჩვენგანმა ვაიძულეთ სწორად ელაპარაკა. შემ ერთადერთი ხარ ვისაც ეს შეუძლია - თავისთვის დამახასიათებლად გამიღიმა.
- ამმ... - გონება დაბურული მქონდა, ყველაფერი დამავიწყდა, როდესაც მის ღიმილს შევხედე.
ჩემს სახეზე გაიცინა და თამაშს დავუბრუნდით. რამდენიმე წუთის შემდეგ, დედა შემოვიდა ტელეფონით.
- გამოიცანი რა მოხდა? - მკითხა მხიარულად.
- რა? - შევათვალიერე.
- ცუდი არაფერი! - გაიცინა მან - შენი მეგობრები ჩამოფრინდნენ შენს სანახავად! მოსაცდელში არიან.
ყბები ჩამომივარდა. გულისხმობდა რომ ჯენი ჩამოვიდა?
- შემოიყვანე! - დავუყვირე, ლამის ვხტოდი და ვოცნებობდი გადასვლა და მათ სანახავად ჩარბენა შემძლებოდა.
ცოტა ხანში სამივე დავინახე. ღმერთო ჩემო ისინი ისე სხვანაირად გამოიყურებოდნენ! ჯენის თმა წელამდე ჰქონდა (უხდებოდა), სემის თმა ქერად შეეღება და სახე უფრო მრგვალი ჰქონდა. გეი რომ არ ვყოფილიყავი... ის ისეთი სექსუალური იყო. პაული...კაიფში მყოფს გავდა. წვერი გაეზარდა და პატარა ქუდი ეფარა. გამხდარი იყო და ტანსაცმელი ზედ ეკიდა, მაგრამ მისი თვალები ბრწყინავდნენ როდესაც მე შემომხედა.
- აარონ! - ჯენიმ დაიყვირა და ჩემსკენ გამოიქცა.
ხელები წინ გავწიე და თვალები მაგრად დავხუჭE. ხელებს ვუქნევდი რომ გაჩერებულიყო და შუა ჩახუტების დროს გაჩერდა.
- გამარჯობა ჯენი - ვუთხარი უხერხულად.
- რა, ახლა ძალიან მაგარი ხარ ჩახუტებისთვის მისტერ დაწყევლილი-ორი-წელი-წასული-ვიყავი? - თავაწეული მიყურებდა.
ეს უბრალოდ ძალიან... ჯენის საქციელი იყო და სიცილი დავიწყე - ოჰ ღმერთო, როგორ მომენატრე!
გამიღიმა და შევცბი, წარბები კითხვით აწია და ვცადე გამერიმა. ის სხვანაირი იყო, მაგრამ ჩემს საუკეთესო მეგობარი. თვალები ჩაუცრემლიანდა და გამიღიმა იმ ღიმილით, რომელსაც ბაღიდან ვცნობდი.
- მეც მომენატრე ძვირფასო.
- ჰეი, ჩვენ არ დაგავიწყდეთ - სემიმ ხელი დამიქნია და პაულთან ერთად ახლოს მოვიდა.
- ძმაო, წარმოდგენა არ გაქვს რა კარგია შენი დაბრუნება - პაულმა ამოიოხრა, თვალები ნისლით დაეფარა.
- ჰო, ალექსი საშინელება იყო და ეს მომაბეზრებელი ხდებოდა - დაამატა სემიმ.
თავი ალექსისკენ შევატრიალე, რომელიც დამნაშავესავით მიყურებდა.
- განდეგილი გახდი და ჩვენს მეგობრებთან აღარ ერთობოდი?
კისერზე ხელი ნერვიულად მოისვა და ამოიოხრა - შეიძლება... ოდნავ.
- ოდნავ? ცდილობდი არც ერთ წვეულებაზე არ წამოსულიყავი, ლანჩზე არ ლაპარაკობდი ორი წლის მანძილზე! - სემიმ დაუყვირა და მხარში ჩაარტყა.
ოთხი საათის მანძილზე ვლაპარაკობდით და ვიცინოდით, არცერთი წუთი ერთმანეთის გარეშე არ გაგვიტარებია. ეს ისე კარგი იყო. საუბრები ლანჩზე და ერთმანეთთან ღამის გათევა გამახსენდა. ბევრს ნიშნავდნენ ჩემთვის. დავეხმარე ჯენის თავისი პირველი დაშორების გადატანაში.
ჩემი მეგობრები მიყვარს.
- ჰეი აარონ, უნდა წავიდეთ, რადგან ჩვენ არ ვართ ისეთი იდიოტი, რომ მთელი ღამე საავადმყოფოში გავატაროთ, როგორც ერთი ადამიანი - სემიმ ალექსს გადახედა - მაგრამ ხვალ მოვალთ. კარგად ჟღერს?
- Magnifique mes amis (მშვენიერია მეგობრებო) - დავილაპარაკე, უკვე დაღლილი ვიყავი ბევრი ლაპარაკით.
- ვოაჰ! ეხლა ფრანგულად ლაპარაკობ? სად ისწავლე ფრანგული! როგორ მოხდა რომ ამის შესახებ არ გვითხარი! შვილო, რა გამოვტოვეთ აქ?
ალექსი საწოლიდან გადაძვრა და ხელი ჯენის მხარზე დაადო.
ჩვეულად ამოვიოხრე სიახლოვის დაკარგვით და ოდნავ ჩავეჭიდე მის მაისურს სანამ გავუშვებდი. დავინახე ამან ტკივილი მიაყენა მას, თუნდაც სამი ნაბიჯით მომშორებოდა.
- დამშვიდდი. აარონი დაღლილია, საავადმყოფოში რაღაც მიზეზით არის ისე რომ იცოდეთ. შეგიძლიათ ხვალ დაბრუნდეთ - ყველა გააცილა კარიდან და ჯენიმ ხელი დამიქნია.
მეც უხალისოდ ვუპასუხე, სიცივენ დამიარა ალექსის გარეშე. ვიცი, პათეტიკურია არა? ან შეიძლება ეს უბრალოდ ნამდვილი სიყვარულია.
გავიდნენ თუარა ოთახიდან ალექსი ჩემსკენ მობრუნდა. ტკივილი მთელს სახეზე ეწერა, ისეთი ძლიერი რომ მეც გადმომედო.
- ალექს, რა ხდება?
საწოლზე ამოცოცდა ჩემს გვერდით, მკერდზე მიმიკრო და წინ და უკან დაიწყო ქანაობდა. მის შეხებაზე დავდნი და მალევე დავმშვიდდი. სახეზე შევხედე და დავინახე ღრმად სუნთქავდა თავის დასაწყნარებლად. შეშინებული ვიყავი, ხელი მისი ყბისკენ წავიღე და გაუპარსვავ წვერს გადავუსვი,
(წვერი? რა უსამართლობაა? ერთი ასაკის ვიყავით და ჩემი ნიკაპი ბავშვის უკანალივით გლუვი იყო!)
- რა ხდება? - ისევ ვიკითხე.
თვალები დახუჭა და შუბლი ჩემსას ნაზად მოადო. როდესაც ხმა ამოიღო, დაბალი და ჩახლეჩილი ჰქონდა.
- ეს არ გააკეთო რონი!
- რა არ გავაკეთო? - ვღელავდი რა გავაკეთე ცუდი.
- არ ამოიოხრო და არ შემომხედო დიდი თვალებით, როგორც წეღან! ეს უფრო საშინელია ვიდრე ორი წლის წინ იყო! ჯანდაბა! - ამოისუნთქა და მკერდზე მიმიხუტა, ლოყაზე ცრემლი უბრწყინავდა - არ მომანდომო ტირილი და შენი ჩახუტება და შენი კოცნა და შენი დაცვა და შენთან ყოფნა ერთდროულად.
- დამიჯერე, გრძნობა ორმხრივია.
-აჰ, ეს ერთ ერთი ჭკვიანური პასუხია აარონ ვრაითის.
- რომ იცოდე, ჩემი თავი ესეთი გულიანი რომ არ ვიყო, ანევრიზმა დაგემართებოდა ჩვენ შორის მოწყენილობით.
- აი კიდევ ერთი!
ჩავიხითხითეთ როგორც მესამე კლასელმა გოგონებმა. შემდეგ მაკოცა ნაზად, რომელიც უფრო ვნებიანად გადაიქცა.
- ოჰ, რონი, რონი, ეს ... საავადმყოფოა... გახსოვდეს - ღრმად ამოისუნთქა კოცნებს შორის.
მაგრამ ვის დასცინოდა? არცერთს შეგვეძლო ერთმანეთზე უარის თქმა. ხელები გავიწვდინე და მის თმაში ავხლართე.
შემდეგ კარი გაიღო.
- ოჰ ჰეი, მაპატიე უბრალოდ დამავიწყდა... რა ჯანდაბას აკეთებთ თქვენ ორნი?
ერთმანეთს მოვშორდით და სემის შევხედეთ, პაული და ჯენი შემოსასვლელიდან გვიყურებდნენ.
- შეგვიძლია აგიხსნათ... - აკექსნა დაიწყო მაშინვე.
- აგვიხსნა რა, როგორ იწოვდით ერთმანეთის სახეებს?
სახე ამიწითლდა და ალექსს მოვეჭიდე.
უეცრად სემი ღიმილით გაიბადრა და პაულს და ჯენის გადახედა.
- ჰმ, როგორც ვფიქრობ ოცი დოლარი გმართებთ თქვენ ორს? - ორივემ ამოიოხრეს და ფული ხელში ჩაუდეს.
ყბები ჩამომივარდა.
- ნიძლავი დადეთ? - დავიყვირე.
- ჰო, ალექსი ისეთი ნაღვლიანი იყო და ურთიერთობები ისე სძულდა, როგორღაც მივხვდი. ყველამ ვიცოდით, მაგრამ ჯენი და პაული უარყოფდნენ - ამოიოხრა მან.
- რამდენი ხანია თქვენ... რაღაც გაკავშირებთ? - ჯენიმ იკითხა.
- ცამეტი წლიდან - ჩუმად ამოვიბუტბუტე.
- ამდენი წლების მანძილზე, როდესაც გეხმარებოდი პაემნებისთვის გამოსაწყობად, შენ შენს ძმას ხვდებოდი?!? - დამიყვირა მან.
შევხტი და ვეცადე ალექსის მკერდში თავი არ ჩამემალა - ჰო?!
სახე გაუნათდა - კარგი ამ შემთხვევაში ვფიქრობ 'ეს ყველასე მაგარი რამაა მთელს სამყაროში!'
პაული შეიშმუშნა - თუ თქვენი ბედნიერები ხართ მე რა მეთქმის.
მე და ალექსმა ერთმანეთს გადავხედეთ, რატომ გვეშინოდა სიმართლის თქმის თუ არაფერი ჰქონდათ საწინააღმდეგო?
- ანუ, თქვენ პრობლემა არ გაქვთ? - იკითხა ალექსმა და დაბნეულმა გადახედა.
ოდნავ ნერვიული ჩანდა და ღმერთო, ისეთი საყვვარელი იყო.
- ოჰ ჯანდაბა, რათმაუნდა ! - დაიყვირა სემიმ - შეიძლება ოდნავ არალეგალურია მაგრამ ძალიან მაგარია!
- სემი ბინძური აზრები აკონტროლე - პაულმა შეახსენა.
- ჰო, თითქოს შენ უკეთ იყო. ვხედავ რა ხდება შენს გონებაში.
ჩავიცინე და სემიმ შემოგვხედა - კარგი, ეხლა წავალთ, რაღაც შეგაწყვეტინეთ მგონი - თავი დაიცავით!
- სემ ჩვენ დაწყევლილ საავადმყოფოში ვართ, შე გონებადაბინძურებულო ქალო! - ალექსმა დაუყვირა და კარი დაიხურა.
როდესაც ალექსმა შემომხედა ოდნავ გავუღიმე და მანაც გამიღიმა.
- ოჰ ღმერთო - ჩაიჩურჩულა და ტუჩები ოდნავ შეახო ჩემსას - დიდებული ხარ.
- ჰო, ბევრჯერ მომისმენია - ვუპასუხე.
და მან ისევ მაკოცა.




(ალექს ვრაითის მხრიდან)
ალექსმა გაიღვიძა, თვალები ნელა გაახილა და მზის ამოსვლას შეხედა.
ოჰ და მზე მომნუსხავი იყო. მისი მზე, მისი რონი, ყველაზე ბრწყინვალე რამ იყო რაც ოდესმე ენახა.
სინათლე საავადმყოფოს ფანჯარაში შედიოდა და მის სიყვარულს ეცემოდა, მმის თმას ოქროსფრად ღებავდა და მის ფლუვ სახეს წარმოუდგენელ სილამაზეს სძენდა. ალექსი სუნთქვაშეკრული უყურებდა. ღმერთო, აარონი რომელიღაც სხვა სამყაროდან იყო.
ელოდა რომ აარონი სხვანაირი იქნებოდა, მაგრამ ზუსტად იგივე დარჩენილიყო. მისი რონი გარუჯული, გამხდარი, სრულყოფილების ღმერთი. ის არაფრის ფასად არ დათმობდა აარონს. ალექსმა ამოიოხრა და თავის ძმას, რბილ შუბლზე აკოცა ნაზად, რომ არ გაეღვიძებინა. წარბები შეეჭმუხნა ძილში და ალექსთან უფრო ახლოს მიიჩოჩა.
'რა საყვარელია' ალექსმა გაიფიქრა.
რამდენიმე წუთის შემდეგ მისი ოჯახი შევიდა და შეაწყვეტინეს ლამაზი ხედით ტკბობა.
- ჰეი - მამამისმა ჩაიჩურჩულა - ალექს , არ გააღვიძო შენი ძმა. დეტექტივს უნდა შევხვდეთ.
ალექსი შეცბა - აარონს არ დავტოვებ.
მამამისმა თვალები აატრიალა, აშკარად დაღლილი იყო მათი პატარა სიყვარულობანით. ალექსმა იცოდა მამამისსს ერჩივნა ნებისმიერგან ყოფილიყო, ოღონდ აქ არა და ის გრძნობდა უნდოდა შვილთან ყოფნა, რომელიც ორი წლის მანძილზე არ ენახა. და უნდა სდომოდა. მამამისი ბიჭს ნერვებს უშლიდა.
- წამოდი, ის არც გაიღვიძებს. დაბლა ჩამოდი, უნდა გავიგოთ რა მოუვიდა აარონს.
ეს უკვე სხვა საქმე იყო. აარონი არ ლაპარაკობდა რა მოუვიდა ორი წლის მანძილზე და ალექსს ცნობისმოყვარეობა ჰკავდა და აკვირვებდა მისი ძმა რატომ არ აძლევდა არავის შეხების უფლებას. ყველაზე მეტად კოშმარები აფრთხობდა, მისი კუნთები, არაადამიანური სექსუალურობა. (ნუ ბოლო ნაწილი უბრალოდ აღსანიშნავი იყო). აარონს გადახედა და გადაწყვიტა, არაფერი მოხდებოდა თუ ცოტა ხნით გავიდოდა. მხოლოდ თხუთმეტ წუთს წაართმევდა ეს საქმე. არ უნდოდა წასვლა, მაგრამ ძალიან, ძალიან აინტერესებდა რა მოუვიდა მის სიყვარულს.
- კარგი, მოვდივარ - ჩაიბუზღუნა და საწოლიდან გადაძვრა.
შეაკანკალა სიცივეზე, აარონის შეხება აკლდა. მამამისს გაჰყვა, გარუჯული და უცხო ადამიანებით სავსე დერეფანში. პატარა საოფისე ოთახში შევიდნენ, დიდი ფანჯრებით საიდანაც სიცხე შემოდიოდა და ქალაქის ხედი ჩანდა. დეტექტივი ბრაუნი და კიდევ ერთი პოლიციელი იყო ოთახში, სადღესასწაულო სახეებით. ალექსის დედა უკვე იქ იყო, ანალაინის გარეშე. გოგონა ალბათ დეიდასთან ან ბებიაბთან იყო.
- გთხოვთ, დაბრძანდით.
ორი სკამი დადგეს და დასხდნენ, დეტექტივ ბრაუნს შეხედეს. ალექსი ცქმუტავდა თავის სკამზე, აარონთან ყოფნა სჭირდებოდა, მისი სურნელის შესუნთქვა და მისი კოცნა. ეს გრძნობა ისეთი ძლიერი იყო... ღმერთმა დასწყევლოს.
- როგორც უკვე იცით, აარონს ნერვიული შეტევები აქვს. ძნელი იყო მისი ალაპარაკება ყველა ჩვენგანისთვის და შეიძლება უფრო გაუძნელდეს ოჯახთან საუბარი.
- მაგრამ რატომ? - ალექსის დედამ შეაწყვეტინა - ჩვენი მისი ოჯახი ვართ!
- ზუსტად - დეტექტივმა ბრაუნმა თქვა მშვიდად - ზუსტად ამიტომ იქნება რთული. ასე რომ გთხოვთ, მხოლოდ ელაპარაკეთ ამაზე როცა თვითონ იქნება მზად. სერიოზული დაზიანაბები აქვს, ფიზიკურიც და ფსიქიკურიც. რთულია ხახისთვის ილაპარაკონ იმ ძალადობაზე რაც გადაიტანეს.
- ძალადობა? - ალექსის დედამ იკითხა - აარონს ცუდად ეპყრობოდნენ?
ალექსმა ხელები მომუშტა. თითები გაუთეთრდა. ვიღაც მის აარონს ცუდათ ექცეოდა?
- არა მხოლოდ ეს მისის ვრაით - დეტექტივმა თავი გააქნია და ამოიოხრა - ბოლო წლების მანძილზე თქვენი ვაჟი ახალგაზრდა პორნო ვარსკვლავი იყო.
დეტექტივმა ჟურნალი გამოიღო და მერხზე დადო. ბრჭყვიალა გარეკანზე ფრანგული ნაწერით, ორი ბიჭი პოზიორობდა (ცოტა არ იყოს სექსუალურად)
ერთი ერთი ძალიან კარგი გარეგნობის იყო, შავი თმით და ლამაზი მწვანე თვალებით, როდესაც მეორე... ნუ მეორე გასაოარი იყო. მისი კანი პრიალა და გარუჯული იყო, ნაკუთები სიმეტრიულობის სრულყოფილება. ახალგაზრდულად და უცოდველად გამოიყურებოდა, რბილი კულულები სახეზე ეხარა და მისმა სხეულმა ალექსი გამოაშტერა. ულამაზესი, აჩეჩილი, ოქროსფერი თმა და ცისფერი თვალები...
ჯანდაბა, ღმერთმა დასწყევლოს.
'ეს დიდებული კაცღმერთი რონი იყო'
ალექსს ყბა ჩამოუვარდა - რა???
პორნო ვარსკვლავი? დაწყევლილი პორნო ვარსკვლავი? როგორ შეეძლო აარონს ამის გაკეთება? რატომ გააკეთებდა ესეთ რამეს? ალექსი სკამზე ვერ ჩერდებოდა და გარეკანს უყურებდა. უნდა ეღიარებინა, ჟურნალის ასლი მასაც უნდოდა რადგან ეს ხელოვნების შედევრი იყო, მაგრამ აარონი? როგორ შეეძლო ესე ეღალატა ალექსისთვის? ბრაზმა ალექს თავიდან ფეხებამდე ჩაუარა. ორი წლის მანძილზე ალექსი ტიროდა ყოველ ღამე, როდესაც მის ძმას სამხრეთ ამერიკაში ვიღაცასთან ეძინა?
ამას ვერ დაიჯერებდა და მაინც... დაიჯერა. საბუთი თვალ წინ ედო. მისი აარონი, მისი რონი, იდგა ვიღაც შავთმიან ბიჭთან ერთად, მაისურის გარეშე. თავი საშინლად იგრძნო. აარონს ეს უნდოდა? რათქმაუნდა უნდოდა, ისინი პრაქტიკულად თვალებით აუპტიურებდნენ ერთმანეთს სურათზე. ალექსმა ტკივილი იგრძნო და ბრაზი ერთდროულად. უნდოდა საავადმყოფოს ოთახში შევარდნილიყო და აარონისთვის პასუხი მოეთხოვა. რას ელოდა ალექსისგან როდესაც ამას აკეთებდა ბოლო ორი წლის მანძილზე? ეს შეურაწმყოფელი იყო!
- გთხოვთ, მინდა გაიგოთ. აარონის სხეული შერიყული იყო ბევრნაირად, ძნელია ამაზე ფიქრიც კი. ეს გაუპატიურება იყო, ბავშვთა პორნოგრაფია, რაც არალეგალურია. ის შეიპყრეს და აიძულეს ეცხოვრა თავისი წესების გარეშე ორი წლის მანძილზე. უნდა გაიგოთ, ამან დიდი ტრამვა მიაყენა მას და კვალიც დაუტოვა - დეტექტივი მშვიდ ხმას ინარჩუნებდა, სამივე ვრაითების ოჯახის წევრი კი შეძრწუნებული და შოკში მყოფი.
ალექსმა აზრი შეიცვალა ყველაფერზე.
გააუპატიურეს?
მაგრამ პორნოგრაფია... სამუშაო არ იყო? ეს ნიშნავდა რომ აარონს შანსი ჰქონდა რასაც აკეთებდა ჰო? ალექსმა თვალები ისევ ჟურნალის გარეკანს მიაპყრო, სადაც აარონი სექსუალურად იღიმოდა. ეს აარონს არ ჰგავდა, რაღაც მის გამომეტყველებაში ძალიან მოჩვენებითი იყო, რაღაც ნორმალურად არ იყო. გაიფიქრა მასზე ეხლა, დაზიანებული მკერდითა და ნაკლები თითებით ლამას, მარცხენა ხელზე.
ძალადობა.
უეცრად, სხვანაირი ბრაზი იგრძნო ალექსმა. ბრაზი იმ ხალხის მიმართ, რომელმაც ეს გაუკეთეს მის პატარას, წაიღეს მისი უმანკოება და აიძულეს ეპოზიორა, აიძუულეს შეშინებოდა შეხებისაც კი! რა ფიქრი სჭირდებოდა რომ აარონი შეშინებული იყო და ვერაფერს ამბობდა, ალბათ ეს იყო მისი კოშმარების მიზეზი!.
- ვინ გაუკეთა ეს? - ალექსმა წამოიყვირა, მშობლებმა ინტერესით შეათვალიერეს.
ალექსი... ურჩხულად გრძნობდა თავს. შეეძლო ყველა გამოეფატრა. უნდოდა ის მოეკლა საკუთარი ხელებით, რომელმაც მის სიყვარულს ეს გაუკეთა.
- ჩვენ.. ჩვენ არ ვიცით, აარონს ძლივს ვათქმევინეთ რამდენიმე სიტყვა. თქვა რომ კაცს ბატონს ეძახდნენ. აარონს არ შეეძლო მასზე ლაპარაკი ნერვიული შეტევის გარეშე.
ეხლა, ალექსი გააფთრებული იყო. უნდოდა მთელი საფრანგეთი გადაექექა სანამ არ იპოვიდა კაცს. მის შიგნით მყოფმა დემონმა გაიღვიძა და გამოსვლას ლამობდა.
- ან-ანუ ეს კაცი, ბატონი, აუპატიურებდა მას? - ალექსის დედამ ამოიჩურჩულა.
დეტექტივი დაეთანხმა - უამრავჯერ, უამრავჯერ თვეში. და მის გამოა აარონი ესეთ მდგომარეობაში.
ალექსი მხოლოდ სისხლს ხედავდა.
- ვცდილობთ ვიპოვოთ 'ბანაკი' რომელზე აარონი ლაპარაკობდა, როგორც აღმოჩნდა ბიჭები და გოგონები არიან იქ და დახსნას ელიან. ძნელია რადგან ბევრი თამბაქოს ფერმაა, არ ვიცით რომელია ზუსტად და ყველას გადამოწმება გვიწევს.
- ანუ მან არ იცის სად იყო ორი წლის მანძილზე? როგორ გამოიქცა?
- დიახ და ის გადმოხტა ფურგონიდან, როდესაც გაყიდვის პორცესში იყო და ახლო მდებარე სოფლამდე მივიდა.
ალექსს უნდოდა ეყვირა.
" მისმინეთ, ვფიქრობ უკეთესი იქნება დეტალებზე მას თუ დაელაპარაკებით, როდესაც მზად იქნება. ამ დროში ექიმი გეტყვით მედიკამენტებზე, რომელსაც აარონი მიიღებს...
ალექსი მშვიდად შებრუნდა და გავიდა ოთახიდან. ღრმად სუნთქავდა და ჰოლში მიდიოდა. ხედვა დაებურა ბრაზით. არ აღელვებდა თუ ზედმეტად დამცავი იყო. ვინც არ უნდა ყოფილიყო, აარონის ტკივილის მიზეზი, ამაზე პასუხს აგებდა.
ალექსი საავადმყოფოს პალატაში შევარდა, სადაც აარონისთვის უნდა ეყვირა თუ ვინ იყო ბატონი და სად უნდა ეპოვათ და მოეკლათ ის. მაგრამ შევიდა თუარა შეჩერდა, როდესაც დაინახა პატარა ფიგურა საწოლზე.
აარონი ცუდად გამოიყურებოდა. მისი თმა აჩეჩილი იყო და სახე გაფითრებული ცრემლებით სავსე. დახვეული იყო ისე პატარად როგორც შეეძლო. პირი გაეღო და აბსოლიტურად შეშინებული ჩანდა, ტუჩებიდან ჩურჩულით რაღაცას გამოთქვავდა. მისმა დანახვამ, მისმა მოსმენამ, მთლიანი სიბრაზე გააქრო.
- აარონ, პატარა! მე აქ ვარ, მაპატიე რომ დაგტოვე მაპატიე, ძალიან ძალიან,ძალიან ვწუხვარ - ალექსი მივიდა და საწოლზე აძვრა.
აარონი ჩურჩულებდა თავისთვის და ცდილობდა ალექსის მკლავებს მოშორებოდა. ალექსმა იცოდა ყველაფერი ცუდათ იყო.
-აარონ? რონი? მე ვარ პატარა - ჩურჩულებდა, ოდნავ შეშინებული როდესაც ძმის შეშლილ თვალებს უყურებდა.
- ა-არ დამიძახო ე-ეს! რ-როგო-ორ გაი-გე ვ-ვინ ვარ? მ-მხოლოდ ჩ-ჩ-ჩემმა ძმამ იცის ეს ს-სახელი - აარონის ხმა სუსტი იყო და გატეხილი.
ალექსმა ამოისლუკუნა.
- გთხოვ, რონი, მე ვარ! ალექსი! აქ ვარ! - ის კოცნიდა მას ლოყაზე და აარონი ისევ ყვიროდა.
- არა! აღარ, აღარ! - კანკალებდა და მუხლებს ეხუტებოდა მკერდით. უკვე შორს იყო ალექსისგან და საწოლიდან გადავარდებოდა მალე - ყველაფერს გავაკეთებ, ვფიცავ! უბრალოდ არ მინდა მატკინოთ, გთხოვთ!
და მაშინ ალექსის გული ორად დაიმსხვრა - არასდროს მოგაყენებ ტკივილს - ჩაიჩურჩულა მან.
- ა-არა ბატონო, გთხოვთ, გთხოვთ. ვიცი გინდათ, უბრალოდ სხვა ბიჭი წაიყვანეთ, მე გუშინ ღამით ვიყავი! ისევ მტკივა! გთხოვთ!
ალექსი ტიროდა, როდესაც უყურებდა თავისი ძმის უმიზეზო შიშს და ტკივილს, რომელიც სინამდვილეში იქ არ იყო. ალექსმა ბიჭი ჩაიხუტა, ის ცდილობდა თავი გაეთავისუფლებინა მაგრამ ალექსი უფრო მეტად ეხუტებოდა, ოდნებობდა მოსიყვარულე ხელებს რეალობაში დაებრუნებინათ.
- რონი, რონი, სიყვარულო, გთხოვ დამიბრუნდი, მიყვარხარ, გთხოვ ჩემთან დაბრუნდი.
აარონი განაგრძობდა ბრძოლას, მაგრამ ნელნელა დასუსტდა. ალექსმა წინ და უკან ქანაობა დაიწყო, როგორც ყოველ ღამეს. აგრძელებდა ტირილს და კვნესას აარონის ყურში და თმაში. ცდილობდა მის დაბრუნებას. მალევე ბიჭის ქვითინი გაჩერდა და ძლიერი ტირილით ჩანაცვლდა.
- ალექს! -აარონმა ტირილით ახედა თავისი ძმის მოსიყვარულე სახეს.
-ალექს, რა დამემართა?
ალექსმა განაგრძო ძმის კალთაში რწევა, ამჯერად შვებით - პანიკური შეტევა გქონდა როგორც ექიმმა თქვა, მხოლოდ ესაა რონი,
მან არ შეწყვიტა ტირილი - სად იყავი როდესაც გ-გავიღვიძე? ვიფიქრე რომ ისევ დამტოვე!
ალექსმა იგრძნო გული როგორ შეეკუმშა, აარონის ნიკაპი ასწია ისე რომ თვალებში შეეხედა - მაპატიე, აარონ, ამას აღარ გავაკეთებ. არასდროს, არასდროს, არასდროს დაგტოვ, გასაგებია?
აარონი ტიროდა და მოსთქვავდა - სად იყავი?
ალექსმა უხერხულად გაიხედა - დეტექტივი... მე...
- მან გითხრა... ჩემს შესახებ არა? - აარონმა ჩუმად ამოიკვნესა.
ისეთი გატეხილი და შერცხვენილი ხმა ჰქონდა. ალექსი ისევ გაბრაზდა ყველაზე ვინც ეს დამართა.
- კი - დაისისინა - რატომ არ მითხარი უფრო ადრე?
აარონი აკანკალდა ძმის ტონზე - მ-მ-მაპატიე, უბრალოდ. არ მინდოდა გეფიქრა რომ ბინძური ვარ. არ მინდოდა მიგეტოვებინე რომ შენთვის სწორი არ ვიყავი.
ერთმანეთს ჩაჭიდებულ ხელებს დახედა და ამოიოხრა - არა აარონ, შენზე არ ვარ გაბრაზებული, ვერასდროს ვიქნები და არასდროს ვიქნები. უბრალოდ მინდა იმ ადამიანის ყელი გადავმტვრიო რომელმაც გატკინა. უბრალოდ მინდა ვიცოდე სად ვიპოვო.
- არ ვიცი - თქვა მან - არ ვიცი ალექს, მისი სახელიც კი არ ვიცი.,
ისევ კანკალი აუტყდა - შეიძლება მასზე არ ვილაპარაკოთ?
ალექსი მიხვდა რა გააკეთა და თავი სწრაფად დააქნია. აარონი კალთაში ჩაისვლა და ნაზად აკოცა. როდესაც დაშორდნენ ერთმანეთს აარონი იღიმოდა.
-მადლობა, ვფიქრობ ეს მჭირდებოდა - გაიღიმა მან, თავისი ნორმალური მხრით.
ალექსმა გრძელ კულულებზე მოფერება დაუწეო. დიდხანს ისხდნენ სიჩუმეში.
- რა ხდება ალექს? - აარონმა იკითხა ბოლოს, თავისი ტკბილი ხმით.
ალექსმა ამოიოხრა და თავი გააქნია. როგორ შეეძლო ყოველთვის სცოდნოდა რას ფიქრობდა ბიჭი. ესეთი მარტივი იყო ამოცნობა?
- მე ... - დანებდა და ისევ სიმართლის თქმა ამჯობინა - უბრალოდ მინდა მეტი ვიცოდე. მინდა გკითხო ყველა კითხვა მაგრამ არ მინდა გაგანერვიულო.
აარონმა ცოტა ხნით შეხედა, თვითონაც ფიქრობდა. შემდეგ ამოიკვნესა თითქოს რაღაც სტკიოდა - დაწყევლილი სიგარეტი მჭირდება.
- ოჰ, ანუ ეხლა ეწევი? - ალექსმა ოდნაავ გაიცინა.
აარონმა ამოიოხრა მოგონებაზე, მისი ხმა ალექსის მუხლებმა ჩაახშო - ჰო, მხოლოდ კარგ რამეებს საყვარელო. ვფიქრობ თავის დანებებაზე.
ალექსის რამდენიმეწუთიანი ხითხითის შემდეგ, აარონი წამოჯდა და ბიჭს შეხედა - არ მინდა რომ გითხრა. თავი მტკივა, ჩემი... ნუ ყველაფერი... მტკივა და არ მინდა კიდევ ერთი პანიკური შეტევა - ცოტა ხანს შეიცადა - მაგრა ყველაფერი დავწერე. ყოველთვის ვწერდი როცა შემეძლო.
აარონმა ბალიშის ქვეშ შეყო ხელი და დამახინჯებული დღიური გამოიღო. ალექსმა ოდნავი სისხლის ლაქები შეამჩნია, აშკარად უკეთესი დღეებიც უნახავს. ამის გარდა ათასობით ფურცელი დაკაწრული იყო და სხვადასხვა ნივთები გვერდებს შორის გახვეული. ალექსმა გამოართვა.
- შენი დღიურია? - ჰკითხა ალექსმა.
აარონმა თვალები გადაატრიალა და დაეთანხმა - ჰო, დღიურია. მოგცემ უფლებას წაიკითხო თუ წყნარად დაძინების საშუალებას მომცემ.
და ესეც მოიქცნენ. ალექსი მთელი დღე იჯდა საწოლზე, შემსვლელებს ყურადღებას არ აქცევდა და კითხულობდა. აარონი მის კალთაში იწვა.
ალექსს ზოგჯერ უნდოდა რამდენიმე ბიჭისთვის დაერტყა დღიურის გვერდებიდან. მაგრამ ეს ლამაზი იყო, არასდროს შეეძლო მთლიანად დაენახა თავისი ძმის გონება და ეს, რაღაც გასაოცარი იყო. აარონს ფაქტიურად თავისი ფიქრები ფურცელზე გადაჰქონდა, მაგრამ ალექსისთვის ეს დაუმუშავებელი სილამაზე იყო.
ძალიან მადლიერი იყო რაილისი, რომელიც ძმასავით იცავდა აარონს და მასზე ზრუნავდა. კითხულობდა აარონის ცხოვრების შესახებ ისე როგორც ბიჭი ხედავდა და... ეს აღსაცვიფრებელი იყო, სიტყვები ვერ აღწერდა ამ ყველაფერს.
ასევე მტკივნეული იყო. ძალიან.
როდესაც აარონის ტკივილზე კითხულობდა, თვითონაც გრძნობდა ამას.
როდესაც რამდენიმე დღის წინანდელზე წაიკითხა, ტიროდა რადგან ისიც ისევე გრძნობდა აარონის დაკარგვას როგორც აარონი მისას.შუაღამე იქნებოდა, კითხვას რომ მორჩა.
დღიური ბალიშის ქვეშ ფრთხილად შეაცურა და აარონს ჩაეხუტა, მთლიანი პატივისცემით რასაც მის მიმართ გრძნობდა, ბიჭი ძალიან ძლიერი იყო, იმაზე ძლიერი ვიდრე ალექსი ფიქრობდა, ასევე აარონმა რაღაც მნიშვნელოვანი, ძალიან პერსონალური გაუზიარა ალექსს. ეხლა მას ესმოდა ყველაფერი უკეთესად.
- მადლობა რონი - ჩასჩურჩულა, როგორც ეგონა, მძინარე აარონს.
აარონი მისდა გასაკვირად გადაბრუნდა და ახლოს მიიჩოჩა, ისე რომ ცხვირებით ერთმანეთს ეხებოდნენ - ეხლა გძულვარ?
ეს ინტერესით სავსე მზერა აარონის თვალებში, გასაკვირი იყო. როგორ იფიქრა რომ ალექსს შეეძლო მისი სიძულვილი? რა მნიშვნელობა ჰქონდა როგორი საშინელება იყო დღიურში აღწერილი?
- თუ ეს შესაძლებელია რონი, ვფიქრობ უფრო მეტად მიყვარხარ.