შეიძლება თქვენთვის ჩემი ისტორია მოსაწყენი აღმოჩნდეს რადგან სულ ვსაუბრობ გარდაცვლილ ადამიანზე ვის შესახებაც ბევრი არაფერი იცით... მე ასეთი ვარ, სრულიად არ მაინტერესებს პირადი ცხვორება, გართობა და ასე შემდეგ მხოლოდ ერთი მიზანი მაქვს გამოვიძიო გიორგის ამბავი ისე რომ არცერთი კითხვის ნიშანი აღარ დარჩეს. ამდენი ხნის შემდეგ მომბეზრდა ერთფეროვნება და გადავწყვიტე სადმე წყნარ ადგილას დავჯდე, ყავა დავლიო და დღიურს დავუთმო მთელი დრო. ვირჩევ ადგილს და მშვიდად ვჯდები
-გამარჯობა, მარტო ხარ?
-დიხ
-შეიძლება დავჯდე?
-როგორც გინდათ
-ანუ ღინააღმდეგი არ ხარ
-ანუ, არ ვარ
-შეიძლება სახელი გკითხო?
-ელენე მქვია, თავად?
-თორნიკე
-სასიამოვნოა
-გვარი?
-გალოგრე
-მეც სვანი გახლავარ
-მართლა? რა გვარიხარ?
-ავალიანი
-მიყვარს სვანები რა!
-მეც ძალიან მიყვარს სვანი ხალხი, ასევე სვანეთზეც ვგიჟდები
-მთელს ზაფხულს სვანეთში ვატარებ
-რა დამთხვევაა? მეც ზუსტად ასე ვიქცევი
ორივეს გაგვეღიმა
-მოდი შენზე რამე მომიყევი
-რა გაინტერესებს?
-სწავლობ ელენე?
-მეორე კურსზე ვარ
-მეც ასევე
ისევ ღიმილი და ოდნავი მორიდება რომელიც როგორც ყოველთვის ყველა ურთიერთობის დასაწყისში იჩენს ხოლმე თავს
-შეიძლება სასაცილოდ ჟღერს მაგრამ უკვე მომწონხარ
-როგორი თამამი განაცხადია?!
-არ მოელოდი?
-არანაირად
-დავიჯერო შენ არ მოგწონვარ?
-რა სისულელეა
-რატომღაც არცერთ გოგოს არ დაუტოვებია იმხელა შთაბეჭდილება ჩემზე რაც შენ რამოდენიმე წუთში მოახერხე
-მოხარული ვარ
-უნდა დაგტოვო, ლექციაზე მაგვიანდება
-ნახვამდის
-რაღაცას გთხოვ და უარი არ მითხრა
-ნომერი?
-როგორ მიხვდი?
-ღმერთო რა ბანალურობაა
-მეტყვი?
ჩემი ნომერი ჩაიწერა და ამაყად დატოვა ტერიტორია, ნამდვილად არვიცი რატომ მაგრამ მასთან თავი მშვიდად და კომფორტულად ვიგრძენი.. რათქმაუნდა სრული სისულელეა რომ ჩემსა და თორნიკეს შორის რამე გამოვა ამაზე ფიქრიც კი ზედმეტია.. მე დაკავებული ვარ უბრალოდ არ მცალია.
მოსაღამოვდა რაც იმას ნიშნავს რომ ტელევიზორში ჩემი საყვარელი გადაცემა იწყებოდა, მეც მოვკალათდი გავემზადე საყურებლად მაგრამ ვინ გაცდის
-გისმენთ
-გამარჯობა ელენე
-რომელი ხარ?
-თორნიკე, დღეს რომ გაგიცანი
-გამახსენდა, გაგიმარჯოს
-უკვე მეორედ ვაპირებ გითხრა ბანალური წინადადება
-გისმენ აბა
-დღეს ჩემი დაბადების დღეა, რესტორანში წამოხვალ?
-დაბადების დღეს გილოცავ, მაგრამ შენს მეგობრებთან ერთად არ მსურს
-არავინ იქნება, მხოლოდ მე და შენ
-მოვიფიქრებ...
-რამდენ ხანში?
-ერთ საათში
-კარგი, დაგირეკავ
ტელეფონი გავთიშე და სერიოზულად დავფიქრდი წავსულიყავი თუ არა ადამიანთან ერთად რომელსაც მხოლოდ რამდენიმე საათია ვიცნობ მაგრამ უკვე მოახერხა ჩემი გაღიმება და ჩემი ცივი გულის გალღობა, ერთი საათი მგონი ძალიან ბევრია ამის მოფიქრებისთვის მეთვითონ გადავურეკავ
-ელენე?!
-უკვე მოვიფიქრე
-აბა გისმენ
-წამოვალ!
-როგორ გამახარე, მალე გამოგივლი გაემზადე
-კარგი
ზოგადად გაპრანჭვა და ასე შემდეგ დიდად არ მიზიდავს, ყოველთვის ყველგან უბრალოდ დავდივარ მაგრამ დღეს ვარღვევ ტრადიციას და ვიცვამ კაბას რომელიც ორი ზომით პატარა მაქვს მაგრამ ჩემი სხეულის ღირსეულ ნაწილებს ლამაზად აჩვენებს, ვიცმევ ქუსლან ფეხსაცმელს რომელიც უფრო მამშვენებს და ვიშლი თმას რომელიც კარგა ხანია შეკრულია.
-მოვედი, მალე ჩამოხვალ?
-მოვდივარ
კარი მშვიდად გამოვხურე და დაძაბული ჩავდივარ კიბეებზე, რამის უკან შევიდე გამოვიცვალო და ჯინსით წავიდე მაგრამ ჩავედი, ათი წუთი იდგა და მიყურებდა
-დიდხანს უნდა იყო ესე?
-აუ, რაღაცას გეტყვი და არ გეწყინოს რა
-მითხარი
-ულამაზესი და საშინლად სექსუალურიხარ
-კომპლიმენტია?
-რათქმაუნდა
-მაშინ მადლობა, ეხლა წავიდეთ გავიყინე
ალბათ თქვენთვის ჯერ კიდევ არ მითქვამს რომ საშინელი სიმთვრალე მაქვს, ეს წელში შეიძლება ერთხელ ან ორჯერ მოხდეს მაგრამ თუ ხდება ისიც რაღაც საშინელებით მთავრდება. ულამაზეს რესტორანში მიმიყვანა სადაც უამრავი ხალხი იყო, ბოლოში კი პატარა მაგიდა მოჩანდა რომელიც ულამაზესად იყო გაშლილი, სწორედ ის აღმოჩნდა ჩვენი.
-სადღეგრძელოს იტყვი?
-ნამეტანი მოინდომე
-ჩემი დაბადების დღეა
-კარგი, კარგი დამისხი
წითელი ღვინო ლამაზად ჩამოასხა ჩემს ჭიქაში
-მოკლედ გილოცავ! წესიერად არც კი გიცნობ, არვიცი ვინ ხარ, რაგინდა მაგრამ გილოცავ და მინდა გისურვო ბედნიერება
-დიდი მადლობა ქალბატონო გალოგრე
-გვარიც დაგიმახსოვრებია
-აბა როგორ
გაგვეცინა... მოკლედ საღამო ძალიან კარგად გავატარეთ იმდენად კარგად რომ ვერც კი წარმოვიდგენდი თუ ასე შევძლებდი მისთვის გულის გადაშლას, რათქმაუნდა ყველაფერი არ მომიყოლია მაგრამ რაღაც დეტალები მაინც ვუთხარი. რამოდენიმე ჭიქამ სრული ზემოქმედება მოახდინა ჩემზე და მთლიანად დაიმონა ჩემი სხეული
-მგონი ჩემი ბედი ხარ
-საიდან მოიტანე?
-უკვე მიყვარხარ, თანაც სულაც არ მიშლი ნერვებს
-მე არავის ვუშლი ნერვებს
-ჩემთან წამოხვალ?
-შენთან?
-ჰო, სახლში
-არა
-რატომ?
-შენთან რა მინდა?
-მარტო ვცხოვრობ, ცოტა დავლიოთ და მეთვითონ მიგაცილებ სახლის კარამდე
-უკვე გვიანია
-არც ისე...
-კარგი, მხოლოდ იმიტომ რომ შენი დაბადების დღეა
სახლში ავედით, დიდმა და ლამაზმა ოთახებმა ჩემი ყურადღება მალევე მიიპყრო
-მოგწონს სახლი?
-ძალიან
-გინდა შენიც იყოს?
-არა მადლობა მეც კარგი სახლი მაქვს
-მაგას მე შევაფასებ
-ნუ ხარ ასეთი დარწმუნებული
-ღმერთო რა საოცარი სუნი გაქვს
-დაასხი რა
როგორც ჩანს დავთვერი, ვეღარ ვაზროვნებ... თორნიკე მიახლოვდება
-ასე ახლოს რატომ მოდიხარ?
მხოლოდ ეს ვიკითხე მეტი არაფერი, ნაზად მეხება და ცდილობს თმა ყურზე გადამიციოს, მეორე ხელით კაბას მიწევს და ცდილობს მკერდზე ნაზად შემეხოს, მკოცნის... მისი თბილი ტუჩები ნაზად მეხებიან. კაბა გამხადა ახლა ცდილობს საცვლებიც მიაყოლოს კაბას და მთლიანად დაეპატრონოს ჩემს სხეულს
-ისეთი ლამაზი ხარ, მცხვენია რომ შეგეხო
-გააგრძელე
-მაძლევ უფლებას?
-კი
ალკოჰოლის ზემოქმედების ქვეშ ვარ და ვერ ვაცნობიერებ თუ რას ვაკეთებ, საკუთარ თავს და სხეულს არ ვეკუთნი. თორნიკე უფრო მიახლოვდება და ბოლოს სრულ სიამოვნებას ვგრძნობ ჩემს ფეხებს შუა აქვს მოქცეული თავი და ენერგიულად აგრძელებს საქმიანობას, ხელით მკერდზე მეხება და საკმაო ძალით მიჭერს მასზე
-მტკივა
-ბოდიში ვეღარ მოვზომე
ისევ ჩამესმის ხმა ქვეცნობიერში, ისევ და სასიამოვნო ხმა რომელიც წყვეტილად აღარ ისმის მისი ხმა გამართულია „ვიცი ვერაფერს გრძნობ, ვიცი დაკარგული ხარ, ვიცი უბრალოდ პრობლემების დავიწყება გინდა მაგრამ ეს არ გააკეთო“ ხმა ქრება და როგორც ყოველთვის ვერ ვასწრებ კითხვას ვინ არის, რა უნდა, საიდან მოდის, სად მიდის...