ჩაბნელებულ ოთახში ოთხი პაგონიანი მამაკაცი რაღაცაზე გახელებული საუბრობს და ერთ-ერთი მათგანი ვიღაცის მოკვლით იმუქრება. საბოლოო ჯამში ხრინწიანი ხმით წარმორტქვამს დ ათან აქეთ-იქით დამფრთხალი იყურება
- რუსეთის მაფია.
ამბობს ერთი
- დიდი მაფია.
პასუხობს მეორე
- ყველას დავხოცავთ ან დავიჭერთ
განაგრძობს მესამე
- დიმიტრი გალეცკი
ასრულებს საუბარს მეოთხე პაგონიანი და სამივეს ფერი ეკარგება სახეზე.


- მაშოოო.მაშკაა
ქუთუთოებს მძიმედ ვაშორებ ერთმანეთს და მაქსიმალურად ვცდილობ ჩემი ქმრის ღრიალი ყურად არ ვიღო, თუმცა ეს ფაქტიურად შეუძლებელია.
- სწრაფად ადექი და საუზმე მომიმზადე, რადროს ძილია?
უკმაყოფილოდ აღებს საძინებლსი კარებს და თვალებ მოჭუტული დამცქერის ლევანი.
უხმოდ ვდგები წვრილ ტანზე ატლასის ხალათს ვიცმევ და ხვეულ, ქერა თმას კოსად ვიკრავ
- დილამშვიდობის ლევან
ჩემს ქმარს უღიმღამოდ ვესალმები და ჩაიდანს გაზქურაზე ვდგავ. ლევანი ისე, რომ ჩემსკენ არც იხედება ოდნავ მიკრავს თავს და სარკეში თავის თავის თვალიერებას აგრძელებს. ღმერთო სად გაქრა ის კაცი მე, რომ ცოლად გავყვები. ვფიქრობ ჩემთვის და უხალისოდ ვჯდები სკამზე.
- მოკლედ მაშინკა დღეს რესტორანში მივდივართ.
- სწორედ ამაზე მინდოდა ლევან საუბარი
მთელს ჩემს ძალისხმევას ვიკრებ
- პარიზში მაგზავნიან სამსახურიდან
- დაივიწყე.
ერთ სიტყვას მიგდებს ლევანი და მოწოლილ ცრემლებს ვყლაპავ.
- რას ქვია დავივიწყო ლევან?
- რამდენ კითხავს მისმევ მაშო?გითხარი არა და მორჩა არსად არ წახვალ
- მაგრამ ეს ჩემი სამსახურია, რომელიც მომწონს და მიყვარს. ეს საქმე მსიამოვნებს და ამას გარდა უნდა აღინიშნოს, რომ 10 კაცში მე ამარჩია უფროსმა.
ყვირილამდე ცოტაღა მეკლდა.
- მაგ შენი უფროსის დედაც მოვტ**ნ გასაგებია?სანამ ლამაზი ხარ მოკეტე და გაემზადე ნახევარ საათში გავდივართ.
ხმა აღარ ამომიღია ან რა აზრი ჰქონდა. 20 წლის ასაკში ცოლად გავყევი ქართველ მამაკაცს, რომელიც ჩემი კერპი იყო. იდეალი კაცი და ახლა?ახლა უბრალოდ სამსახურია მისთვის ყველაფერი და მე მეორე ხარისხოვანიც კი აღარ ვარ მისთის. აი ასე ერთ დღეს აღმოაჩენ, რომ კაცი, რომელიც გიყვარდა მხოლოდ რამდნიმე წელი არსებობდა, მერე უბრალოდ მან თავისი ნამდვილი სახე გამოავლინა და 30 წლის ასაკში მისი შეხებაც კი გულს მირევს.როდის?როდის მოხდა ეს ყველაფერი?როდის გავუფერულდით ასე?!


ფეხი დიდ დარბაზში შევდგი თუ არა მთესლ სხეულში უსიამოვნო შეგრძმნებამ დამიარა, საოცრად ლამაზ შენობას უამრავი პოლიციელი "აბინძურებდა". ერთად შეკრებილიყვნენ და მათი შემხედვარეს გულის რევამდე ცოტაღ ამეკლდა. ღორებს უფრო ჰგავდნენ ვიდრე ადამიანებს. ჭამდნენ. არა უფრო სწორედ პირში იტენიდნენ ყველაფერს და შვილის ტოლ გოგონებს კალთაში ხელებს უფათურებდნენ. 10 წელია ამის ატანა მიწევს. როგორ ვერ ვიტან ვერც ერთს.
ღრმად ჩავისუნთქე და დარბაზში შევედი, ქერა გაშლილი თმა წინ გადმოვიყარე და მოჩვენებითი ბედნიერი ნიღაბი ავიკარე სახეზე.
- ჩვენი გემრიელი ხალხი მოსულა
გადაგვკოცნა გაქონილმა პოლიციელმა და მის გვერდით მიგვითითა დასასხდომად.
- ლევან ფორმაში ხარ
თვალი ჩემსკენ გამოაპარა გაქონილმა და თვალი ჩაუკრა ლევანს, ისიც რათქმაუნდა აყვა ხუმრობაში
- ეს რაარის ბატონო კონსტანტინე დღეში 3, 4 ჯერ მაინც ვკავდებით სექ სით
ურცხვად ცრუობდა ლევანი, ამით კი მეტად მაზიზღებდა თავს.
- იმედია უკნიდანაც ურჭობ ხოლმე
სახეზე წამოვწითლდი და მომინდა მაგიდაზე მდგარი ყველა ბოთლი თავში მერტყა მისთის.
- რათქმაუნდა, ნამდვილმა მამაკაცებმა არ იციან ნაზი ალერსი
ჩემზე, ისე საუბრობდა ლევანი თითქოს ნივთი ვყოფილიყავი და არა მისი ცოლი. მხოლოდ იმიტომ, რომ მისი უფროსის გული მოეგო და მე ამ ყევლაფერს ამდენი წელი ვიტანდი. ახლა სიამოვნებით გადავბუგავდი ამ რესტორანს და არცერთი წამით არ შემეცოდებოდა, ძალაუფლებისგან გაამპარტავნებული აქ მსხდომნი.
- ლევან შეიძლება?სასწრაფო საქმეა
მოგვიახლოვდა კიდევ ერთი პაგონიანი და ჩემი გულის ამრევი ქმარი წაიყვანა.
ერთ ჭიქა შამპანურს, მეორე მივაყოლე, მეორეს მესამე და ვერც კი შევნიშნე, როგორ მომეკიდა სასმელი მხოლოდ ის ვიგრძენი, რომ საოცრად მსუბუქად ვგრძნობდი თავს, ფეხზე წამოვდექი და ჩემი მოკლე კაბა კიდევ უფრო მაღლა ავქაჩე და ცეკვა დავიწყე.
მახსოვს დედას, როგორ დავყავდი იძულებით ცეკვაზე მე კი გამუდმებით ვტიროდი ამის გამო და გამოყვანას ვთხოვდი, როცა მივხვდი ცეკვა ჩემი ნაწილი იყო, მაშინ უკვე ლევანი აღარ მრთავდა ნებას მეცეკვა.
დამავიწყდა ყველა და ყველაფერი. გაქონილ, გარყვნილ პოლიციელებს ჩემს სიფრიფანა ტანს ვუხახუნებდი და მათ მსუქან ხელებს არ ვიმჩნევდი ჩემს ტანზე. გათიშულმა მთვრალმა ერთადერთი რაც შევამჩნიე იყო თვალები, მწვანე თვალები მიყურებდნენ დარბაზის მეორე კაბინიდან. კარზე აყუდებული მამაკაცი მომშტერებოდა და ტუჩის კუთხე საოცრად მომხიბვლელად ჰქონდა ჩატეხილი, მეც ამით გათამამებულმა მეტად მოვინდომე ცეკვა და ახლა არავინ და არაფერი მახსოვდა მხოლდო მის თვალებს ვუყურებდი, როცა ვიღაც მწვდა და გარეთ გამათრია.
აზრზე ცივ კედელზე შეხეთქებამ მომიყვანა
- შენ ხო არ ანძ რევ ?
მიყვიროდა ლევანი,მე კი უბრალოდ ვიცინოდი
- ამას კიდევ ერთხელ გააკეთებ და მოგკლავ გესმის?მოგკლავ?
მკლავებზე ცხოველივით ჩამბღაუჭებოდა და სახეზე ყველა ძარღვი ამოყროდა.
- შეეშვი
მისმა თანამშრომელმა ხელიდან გამოსტაცა ჩემი თავი იქვე მიმაგდო და ორივე გაუჩინარდა. ძირს დავარდნილმა გავაანალიზე რაც მოხდა, ცივი ქვაფენილი შემეხო სახეზე და მეც თითქოს გონება გამინათდა.
- ადექი
ბოხმა ბარიტონმა სხეული გამიყინა და დაბლიდან შეშინებულმა ამოვიხედე, როდესაც თავზე დამდგარი მწვანე თვალება დავინახე ინქსტიქტურად ხელი გავუწოდე და მკერდძე მივეკარი.
- კარგად ხარ ?
გაბრუებულს ხმის ამოღების ძალაც არ მქონდა, ფეხზე ძლივს ვიდქი. მისი გრილი სურნელი კიდევ უფრო მაბრუებდა და წაქცევამდე ცოტაღა მეკლდა. იქვე სკამზე დამსვა და სალფეტკი მომაწოდა, ჩემთან ძალიან ახლოს იდგა. იმდენად ახლოს, რომ ოდნავ, რომ გარხეულიყო ცხვირით შუბლზე შემეხებოდა. ახლაღა დავაკვირდი სახეზე, გადაპარსული თავი ჰქონდა, წარბთან გაჩენილი იარა მეტ მამაკაცურობას სძენდა, გამოყვანილი ყბები ერთმანეთს კიდევ მეტად დაეჭირა და სრულყოფილებამდე ცოტაღა აკლდა. ამ შავ სმოკინგში ისეთი სექსუალური იყო ღმერთო. გონს მოვეგე. სასწრაფოდ გამოვართვი სალფეთკი და ტაქსის გასაჩერებლად რესტორნის ეზოდან გავვარდი.


გამარჯობათ. დავიკარგე მუზა გამექცა :დ მომენატრეთ ძალიან. ძველ ისტორიებს გავაგრძელებ ეს ახალია <3