ყველაფერი გავამზადეთ ისეთი სუფრა გავშალეთ, რო წუნსაც კი ვერ უპოვნიდით, გიორგი წამითაც არ მომშორებია გვერდიდან. ლუკა და ანი 2 საათში მოვიდოდნენ სუფრა გავაწყვეთ და მისაღებში გავედით.
- გამიმხელ სიმართლეს თუ ისევ დაველოდო?
- დაელოდე, მაინც მალე გაიგებ.
- კარგი კარგი.
- შენ რას აპირებ? გამოსაცვლელად გადახვალ სახლში?
- არა, შენთან გამოვიცვლი ყველაფერი აქ მაქვს წამოვიღე.
- გასაგებია, იცოდე პირველი მე შევდივარ შხაპის მისაღებად.
- მისმინე შენ არ გამოაღწევ იქედან მალე ასე, რომ ჯერ მე შევალ და მერე შენ.
- კარგი რა გიორგი დამითმე გთხოვ.
- არა მშვენიერო, დაგასწარი.
მართლაც მალევე გამოვიდა, თვალი მომჭრა მისმა უნაკლო სხეულმა მომიახლოვდა და სცელი სახე ჩემს თმებში ჩამალა, ნაზად მეამბორა ყელზე და ჩაიღიმა.
- ახლა შენ შედი ჩემო მშვენიერო.
აბაზანაში შევედი შხაპი მივიღე და საათის შემდეგ გამოვედი.
- ვაუ, არაჩვეულებრივად გამოიყურები.
- შენ რას აპირებ? რომელი კაბა შეარჩიე საღამოსთვის.
- ჯერ არ გადამიწყვეტია.
-ხოო? ერთად ხომ არ ავარჩიოთ?
- როგორც გინდა.
- კარგი მაშინ ერთად ავარჩიოთ.
ბევრი ძებნის შემდეგ გიორგიმ შავი მოკლე კაბა მომაწოდა და ამავე ფერის ფეხსაცმელები. აბაზანაში შევედი საყვარელი კრემით შევიზილე სხეული კაბა ჩავიცვი და გიორგის ვთხოვე დახმარება, უეცრად ზურგზე თითების დასრიალება ვიგრძენი, ჩამეღიმა. გიორგიმ ხელები შემომხვია და ასე ვყავდი ჩახუტებული.
- ძალიან მიყვარხარ.
- მე კიდევ ძალიან მომწონხარ.
- ვიცი.
ნაზად მეამბორა ყელზე და ისევ ჩამიკრა გულში, მისაღებ ოთახში ჩავედით ლუკას და ანის მოსვლას დაველოდეთ. დათქმულ დროს ისინიც მოვიდნენ, ერთმანეთს გადავეხვიეთ, ვიჭორავეთ და შემდეგ სუფრას მივუჯექით, მივირთმევდით, ვსვამდით, დროს კარგად ვატარებდით, ვიცინოდით და ასე შემდეგ.
ანიმ ყველანი შეგვაჩერა, რამოდენიმე წამით მე გამეღიმა, რადგან სიმართლე ვიცოდი. ბიჭები გვიცქერდნენ და გაოცებულებიც იყვნენ.
- კარგი დაიწყეთ ახლა თორემ დავიღალე მთელი დღეა გელოდებით ორივეს.
- რას გულისხმობ გიორგი?
- ვერ ხვდები ლუკა, რომ რაღაცას გვიმალავენ.
- სწორედ ამიტომ არ წამოვიდნენ რესტორანში?
- დიახ სწორედ ამიტომ.
- ბიჭებო მე თქვენთვის ახალი ამბავი მაქვს.
- გისმენთ ანი.
- ლუკა განსაკუთრებით შენ მოემზადე.
- რა ხდება ანი?
- ლუკა გილოცავ შენ მალე მამა გახდები.
- რა? როგორ? მოიცა რა თქვი?
- შენ მამა გახდები, მუცლით შენს პატარას ვატარებ.
- ღმერთო ჩემო ანი, ძვირფასო.
ლუკა ანისთან მივარდა გულში ჩაიკრა და მთელი სახე დაუკოცნა.
- გილოცავთ გილოცავთ.
ვულოცავდით და ერთმანეთს ვეხვეოდით სუყველა ლუკა კი სიახარულისაგან ჭკუზე აღარ იყო. ანის ეხუტებოდა, ეფერებოდა, კოცნიდა.
ბავშვები ჩემთან დარჩნენ, გვიანობამდე ვიცინოდით ფილმებს ვუყურებდით და დროს კარგად ვატარებდით, ღამით ლუკა და ანი საძინებელში გავიდნენ მე და გიორგი კი ცოტა ხნით სასტუმრო ოთახში დავრჩით.
- მართლაც არაჩვეულებრივი დრო გავატარე.
- ხო ვამბობდი კარგი იქნება მეთქი.
- პატარაზე, რატომ არაფერი არ მითხარი?
- იმიტომ, რომ სიურპრიზი იყო და თან მე არ მქონდა უფლება ანის საიდუმლოს ვერ გავცემდი.
- მართალი ხარ ღირდა ცდად, მართლაც ბედნიერი ვარ ჩემი ნათლული მალე გაჩნდება.
- ან ჩემი, შენ რა იცი, რომ მე არ ვიქნები მისი ნათლია?
- მოკლედ ერთ-ერთს მოგვიწევს უარის თქმა.
- ეგ რატომ?
- იმიტომ, რომ ჩვენ მალე ვიქორწინებთ.
- ჯერ თანხმობაც კი არ მითქვამს.
- არც არის საჭირო, მე ხომ ვიცი ახლაც ჩემი ხარ.
- დარწმუნებული ხარ?
- ასი პროცენტით ჩემო ლამაზო.
ჩამეხუტა და სემდეგ ნაზად მაკოცა ლოყაზე.
- წავიდეთ დასაძინებლად?
- რატომაც არა წავიდეთ.
საძინებელ ოთახში ავედით საწოლზე წამოვწექით და ერთმანეთს ჩავეხუტეთ, არც კი ვიცი, როდის ჩამეძინა.დილით, რომ გავიღვიძე საძინებელში მარტო ვიყავი, საათს დავხედე და გამიკვირდა ასე ადრე გიორგი სად წავიდოდა? ფიქრებიდან მალევე გამოვფხიზლდი გიორგი აბაზანიდან გამოდიოდა და მიღიმოდა.
- დილამშვიდობისა ლამაზო.
- დილამშვიდობისა.
- როგორ გეძინა?
- კარგად, შენს გვერდით თავს მშვენივრად ვგრძნობ.
- მეც მშვენიერო.
ნახევრად სველი მომეკრო სხეულზე და ყელზე მაკოცა, მისმა სურნელმა თავბრუ დამახვია და ისევ მივეკარი სხეულზე.
- მიყვარხარ მარიამ.
-მეც მიყვარხარ გიორგი.
- ვიცი, რომ ფინალურ გამოცდებზე დამთანხმდები, მაგრამ...
- დარწმუნებული ხარ?
- ასე პროცენტით, შენ ახლაც ჩემი ხარ.
-ხოო?
- დიახ ასე, რომ კიდევ ერთხელ გკითხავ, მარიამ ბერიძე თანახმა ხარ თუ არა, რომ გახდე ჩემი შეყვარებული?
- თანახმა ვარ.
- მიყვარხარ.
- ვიცი.
ნაზად შემიცურა თითები თმებში და მთელი არსებით მისკენ მიმიზიდა ნაზად დამიკოცნა ლოყები და თითები დამისვა ბაგეზე ცოტა ხნის შემდეგ ჩაიღიმა და ისე ვნებიანად მაკოცა ტუჩებში, რომ სიამოვნებისაგან მეგონა ჩავიკეცებოდი, მაგრამ გიორგის ისე ვყავდი მის სხეულზე მიკრული, რომ ამის შიში არ უნდა მქონოდა ერთმანეთს ვკოცნიდით და მის სურნელში ვიკარგებოდი. ნაზად დამისვა თითები ყელზე და შემდეგ ტუჩებიც ჩააცურა ოსტატურად, მეგონა მთელს სხეულზე ჭიანჭველები დაცოცავდნენ. ვერც კი გავაცნობიერე თუ, როგორ აღმოვჩნდით საწოლზე ფერებაში ლამის საკუთარი თავიც დავკარგე, მაგრამ მისი სიახლოვე იმდენად დიდ სიამოვნებას მანიჭებდა, რომ მისი შეჩერების სურვილიც არ მქონდა.
- მიყვარხარ მარიამ.
- მეც მიყვარხარ გიორგი ძალიან მიყვარხარ.
- მინდა, რომ ჩემთან იყო მინდა, რომ ჩემი იყო.
- ვიცი, მაგრამ ასე არ შეიძლება.
- ვიცი მესმის შენი.
ნაზად მაკოცა ლოყაზე და სამზარეულოში ჩავიდა. ღმერთო ჩემო ეს რა იყო? აბაზანაში შევედი შხაპი მივიღე და ფიქრებს სევუერთდი. იმდენად რთული იყო ჩემთვის თავის შეკავება, თითოეულ მის შეხებას ჭკუიდან გადავყავდი, მისი სურნელი თავბრუს მახვევდა მის თვალებში ვიძირებოდი. აბაზანიდან გავედი თავი მოვიწესრიგე და სამზარეულოში ჩავედი.
სუფრა გავშალეთ, ლუკასა და ანის დაველოდეთ, მივირთვით, ვიცინეთ და დროც კარგად გავატარეთ.
- ბავშვებო ზეპირ გამოცდებამდე სვანეთში ვიქნები და აი ინევიულოთ.
- ზეპირი გამოცდები ორ კვირაში გვექნება და მთელი ეს დრო...
- ვიცი მეც ძალიან მომენატრები მშვენიერო.
- მოიცა ჩვენ რამე გამოვტოვეთ?
- ჩემი გოგოა ლუკაჩო.
- დაფიქრდი ხო მაინც ჩემს წინადადებაზე, მიხარია.
- გილოცავთ ჩემო საყვარლებო.
- მადლობა ანი.
ერთმანეთს დავემშვიდობეთ ლუკა და ანი წავიდნენ, გიორგი რამოდენიმე წამით დარჩა და მწვანე თვალები ეშმაკურად აათამაშა.
- მისმინე ორი კვირა უშენოდ...
- ვიცი, რომ ძალიან მოგენატრები.
- მომენატრები და თან ძალიან, მივეჩვიე შენთან ყოფნას.
- მარტო მაგიტომ?
- არა მარტო ამიტომ არა, ძალიან მიყვარხარ და მომენატრები.
- მეც მიყვარხარ და ძალიან მომენატრები.
კარებამდე მივაცილე ერთმანეთს ჩავეხუტეთ, ვაკოცეთ და ასე ვიყავით რამოდენიმე წამის განმავლობაში. მკოცნიდა და მეც თითოეულ მის მოქმედებას ვყვებოდი, ვკოცნიდი და მის სურნელს ხარბად ვისრუტავდი ძალიან რთული იყო ჩემთვის მასთან გაშორება.
როგორც კი ერთმანეთს დავშორდით გიორგიმ მაკოცა და გამიღიმა.
- მიყვარხარ პატარავ.
- მეც მიყვარხარ გიორგი.
რამოდენიმე ნაბიჯით გაცდა ჩემს სახლს მე კი თვალს არ ვაშორებდი მას ბოლოს კი მაინც გავიქეცი და მთელი არსებით მას ჩავეკარი, არც კი ვიცი რამდენი წამი გავიდა, მაგრამ მის მკავებში თავს კომპორტულად ვგრძნობდი.
ერთმანეთს დავემშვიდობეთ სახლში დავბრუნდი და მთელი არსებით ვიგრძენი, რომ გიორგი მაკლდა. დღეები ერთმანეთს გავდა ლექციები, კონსპექტები, წიგნები და ასე შემდეგ.
ყოველ ღამით ფანჯრიდან გავყურებდი გზას იმ იმედით, რომ მას ვნახავდი ან თუნდაც მისი ჩამოსვლის შესახებ რამეს გავიგებდი. მენატრებოდა საშინლად, მართალია ერთმანეთს ყოველდღე ვწერდით ვსაუბრობდით, მაგრამ ეს მაინც არ იყო საკმარისი ჩემთვის. დღეებს ვითვლიდი ისე ძალიან მინდოდა მასთან ყოფნა, მისი ღიმილი მენატრებოდა, მისი მწვანე თვალები, რომლებიც დანახვისთანავე შემიყვარდა, მისი სურნელი, რომელიც თავბრუს მახვევდა. დრო კი გადიოდა კიდევ ერთი კვირა და ისიც ჩამოვა. მიხარია, მაგრამ მთელი ერთი კვირა კიდევ მის გარეშე რთულია.
დილით უნივერსიტეტში წავედი, ერთი და იგივე, როგორც ყოველთვის ბავშვებს დავემშვიდობე და ჩემი მსობლებისაკენ წავედი დიდი ხანია რაც არ მყავდა ისინი ნანახი მართალია ტელეფონით ვეკონტაქტებოდი, მაგრამ მაინც არ იყო საკმარისი. ბევრი ვიჭორავეთ ვიცინეთ და დიდი ხვერწნის მიუხედავად სახლისაკენ წამოვედი, რატომღაც გული მიგრძნობდა, რომ სახლში უნდა ვყოფილიყავი, კონსპექტები გავაკეთე პიჟამოები ჩავიცვი და წიგნი ავიღე წასაკითხად, უეცრად კარზე დამიკაკუნეს არავის არ ველოდი ნუთუ ისაა? გახარებული გავარდი კარი გავაღე და ადგილზევე გავშეშდი მის აქ ნახვას არ მოველოდი მითუმეტეს ასეთ მდგომარეობაში.
ესეც ასე მომდევნო თავი. იმედია მოგეწონებათ. <3