-კარგი ლუკა,გამატარე -ხელს ნელა ვაშვებინებ და სახლიდან სწრაფად გავდივარ.გარეთ დეა აღარ მოჩანს,ალბად სადმე შეეფარა ან ვინმეს ჩაუხტა მანქანაში,თუმცაარც ეს აღარ მაინტერესებს.მანქანაში ვჯდები და აეროპორტისკენ ვიღებ გეზს.კიდევ კარგი ბოლო გაფრენას მივუსწარი დროულად,უშიშრად ავდივარ თვიღნმფრინავში და ვიკავენ კუთვნილ სკამს.
მაწვება მოგნებები ერთბაშად,გული შუაზე მეპობა არ მინდა ვიფიქრო მაგრამ ”მეფიქრება” ამ საძაგლობაზე.
კარგი,დეა ჯანდაბას დავუშვათ იკადრა,ლულამ როგორ გაბედა ამის გაკეთება ჯერ ვერ ვხვდები.სასოწარკვეთილი მთელ დროს ამაზე ფიქრში ვატარებ,ისე ჩავდივარ თბილისამდე ვერც ვამჩნევ.
საზლში მისვლას არ ვაპირებ,თუმცა არც დედაჩემს დავტოვებ იქ,დამხმარე ექთანს ვურეკავ და მის წაყვანას ვთხოვ სახლში,თავად კი ჯერ არ ვიცი სად წავალ.სახლში რომ წავიდე ლუკა უთუოდ მეორე დღესვე მომძებნის იქ,სხვა ადგილი მესაჭიროება.იმ წამსვე ნიაკო მახსემდება და ვურეკავ მას
-ალიო ნინა ეს საქართველოს ნომერია თუ?-ნამძინარევი ხმით იმ წამსვე კითხვას მაყრის
-ხო ნია ეგრეა,სად ხარ?
-რაჭაში ვარ სიხარულო რა ხდება?
-მოვდივარ და იცოდე -ტელეფონს ვუთიშავ.სახლამდე შეუმჩნევლად ვიპარები,ჩემს მანქანის გასაღებს ვართმევ მეკარეს და რაჭისკენ ვადგები გზას.
გამთენიისას ნიას ჭიშკარს ვუახლოვდები,ზარს ვუშვებ და ისიც ჭიშკრის კარებს მიღებს.მანქანას ეზოში ვაყენებ და სირბილით ავდივართ ”გაღუღუნებულ” სახლში.
ჩემოდანს ვაგდებ ტახტთან და ნიას გაოცებულ მზერას ვგრძნობ,ვერ იკავებს დიდ ხანს თავს და ბოლოს მაინც მეკითხება
-ნინა რა ხდება?-ჩემ გვწრდით ჯდება,გაშტერებული ბუხარს შევყურებ,ვერადერზე ვფიქრობ გარდა იმ ღამისა.
ლუღლუღით ვიწყებ მოყოლას,გაოცებული ნია კი ზის და მამხნევენს.ბოლოს კი როგორც უმკაცრესი კრიტისოკი ჩემს ცხოვრებაში
მაინც უმწარებს რჩევებს
-ნინა რამ დაგაწყებინა სამსახური იქ?ვერ მოისვენე?
-არ ვიცი ნია,არ შემეძლო ისე ჯდობა ! ბავშვობიდან მიჩვეული ვარ მუშაობას ხომ იცი
-მესმის შენი დამშვიდდი და კარგად დაისვენე ეხლა კარგი?-მეხვევა და მაყენებს ფეხზე ასე ჩაკონილი.
ამ ღამით ნიასთან ერთად ვიძინებ საწოლში,ეს ის ადამიანია რომელიც ყველაზე
დიდ ტკივილსაც კი მიამებს გასაჭირისას.ასე დარდსა და ტორილში მეძინება საუკეთესო მეგობრის გვერდით.

-ნიი ადექი ყავა დავლიოთ-დილით მაღვიძებს ნიაკო,ფარდეს სწევს აქეთ-იქით მაგრამ სუსხიანი დღის გამო არც მის სხივები და არც სინათლე ცის არ მჭრის თვალს.საწოლიდან აუდგომლად ვიცვამ ტანსაცმელს,რომელსაც ნია მთხოვნის და ჩუსტებში ვყოფ ფეხებს.ქვევით ჩავდივართ და უკვე მომზადებული ყავა ისე მსიამოცნებს როგორც არასდროს არაფერი.
მშვიდად ვარ,ვიცი უკვე. რომ დედა სახლშია,საუკეთესო ხალხი უვლის.მეცსაუკეთესო ხელში ვარ,თუმცა დარდი ჯერ კიდევ იტალიას ებჯინება.
ტელეფონა ვრთავ და ზუსტად 33 გამოტოვებული ზარი მხვდება,რა თქმა უნდა ლუკასგან
-ჩამობრძანდა-ირონიულად ვიღიმი,ნია იქავე ხვდება ვისზეც მაქვს ლაპარაკი
-აქ რომ ხარ არ იცის?
-რა თქმა უნდა არა გაგიჟდი?
-როდემდე აპირებ დამალვას?მაიმც მოგიწევთ დალაპარაკება ბოლოს-მოღუშული სახით ვუყურებ ნიას,ვაანალიზებ რომ მართალია მაგრამ ვჯიუტდები
-სადამდეც შემეძლება იქამდე ნია,ძალა არ შემწევს რომ დაველაპარაკო ამჯერად-ჩუმდევა და თავს მანებებს,ხვდება რომ ისედაც ბევრს ვდარდობ ამის გამო და დამატება აღარაა საჭირო.
კიდევ ტელეფინის ზარი ისმის,ამჯერად უცხო ნომერია
-გისმენთ-ვპასუხობ და ფეხზე ვდგები,რადგან ლუკას ხმა ჩანრსნის ყურში
-ნინა სად ხარ?
-არ ვარ თბილისში
-მეც ვიცი რომ აქ არ ხარ,დღეს ღამემდე ჩამოდი -ტელეფონს მითიშავს.გაოგნებული შევჩერებივარ ნიაკოს და არ ვიცი რა გავაკეთო,ის კი ნამდვილ მეგობრულ რჩევას მაძლევს
-მოდი ნინა წადი დღეს,ისაუვრეთ და თუ რამეა ჩამოდი ჩემთან კარგი?რაც მალე გარკვევ მით უკეთესი ხო?-ვუფიქრდები მის სიტყვებს და გაშტერებული მზერით ვპადუხობ
-ხო-ვდგები და ვკოცნი ლოყაზე,ვუღიმი მეგობრული მზერით და მანქანის გასაღებს ვავლებ ხელს,ღონე მოცემული მთელი შემართებით მივიწევ ისევ თბილისისკენ.
გზაში ვფიქრობ რა უნდა ვუთხრა,ვფიქრობ იმაზე რაც შეიძლება რომ მოხდეს და შიგა და შიგ ისე ვირევი ფიქრებში მანქანის დამორჩილება მიჭირს.

თბილისში შესვლის თანავე ტელეფონზე ვურეკავ ლუკას და შეხვედრას ვუნიშნავ.იქამდე კი სანამ ვნახავ სახლში მივდივარ,დედას ვნახულობ და ვემზადები მოსალოდნელი მოვლენებისთვის.
როცა ჩვენი შეხვედრის დრო დგება უფრო და უფრო ვეძლევი აღელვებას,ნერვიულობა მიტაცებს და შიშით მუხლები იწყებენ კანკალს.თავს ვიმშვიდებ და ძლიერი ქალის როლს ვირგებ,ლუკას მეორე სახლში პირველი მივდივარ და სამზარეულოში გაშინაურებული ვიდუღებ ყავას.ცოტათი აგვიანდება მაგრამ იმდენხანს მაინც ვერა,ყავის მშვიდად დალევა რომ შევძლო.
კარები მძიმედ იღება და იკეტება,როგორც ჩანს მოღალატე მობრძანდა.ფეხს ვიდებ ფეხზე და მკაცრ სახეს ვიღებ,შემოდის გაწითლებულ ცხვირიანი ლუკა და სკამზე დინჯად ჯდება.ხმას არ იღებს,კრიალოსანს ათამაშებს ხელის თითებით და მზერას არ მაცილებს,ელოდება პირველი როდის დავიწყებ ლაპარაკს მაგრამ ამაოდ.ბოლოს ხვდება რომ ჩემს ლოდინს არ აქვს არანაირი აზრი,კრიალოსანს მაგიდაზე აგდებს და
მუხლებზე იდაყვებით ეყრდნობა,შუბლზე იდებს ორივე ხელს და იზელს.
სწორდება და ისიც ფეხს იდებს ფეხზე,წარბ აწეული უემოციოდ შემომცქერის ისევ
-ასე უნდა იჯდე?-მეკითხება და სწორსება,თითებს ათამაშებს მაგიდაზე,კარგად იცის რომ ეს ყველაზე მეტად მაღიზიანებს,მაგრამ მაინც!
-აბა რა გავაკეთო? მოღალატე ქმარს ტუჩები დავუკოცნო?
-ეგ არც მითხოვია,არ მჭირდება კოცნა
-აჰ კარგი აბა რისთვის დამიბარე? რომ მიყურო?
-ასეც რომ იყოს უფლება მაქვს მე ამის-იღიმის და თვალს მიკრავს-აი რაც შეეხება იქ მომხდარს ნინა,რა სცენები გამართე?-უფრო მეშლება ნერვები,ანუ საკუთარ თავს არც ადანაშაულებს
-მეტს იმსახურებთ
-და რატომ?
-ლუკა,მოდი რას გეტყვი იცი? ეს იყო ჩემი შეურაწყოფა! მე შეიძლება შევცდი ხო! არ უნდა დამდტოვებინეთ მარტო,შეუძლება სულელი აღმოვჩნდი ამასთან დაკავშირებით,მაგრამ შენ? შენ რა გააკეთე? პირველივე ს გაქიცინებაზე აეკონწიალე ჩემს დას-ფეხზე დგება და მეც ინსტიქტურად ვიწევის სკამიდან-ხო ჩემი და ამ საკითხში მეძავის როლშია,მაგრამ ის ჩემი და არი,მე ვერ წარმოვიდგენდი მსგავს რამეს,ერთმა დედამ გაგვაჩინა ბავშვოვა ერთად გავატარეთ! მან კი....-ვცდილობ ცრემლებს გასაქანი არ მივცე და ვაგრძელებ მკაცრად ახსნას-შენ ცდები ლუკა,შენ .. მე მესმის,დებილი ვარ სამსახურის გარეშე ვერ შევძელი ვერც თაფლობის თვის დროს,მაგრამ შენ კარგად იცი მე რომ არ ვმუშაო ჩამივარდება საქმე,ამდენი დასაქმებული ადამიანი გარეთ ამოყოფს თავს,შენ უნდა შეგეშვა ტვინამდე ის,რომ ამას სიკეთის გამო ვაკეთებდი და არა ჩემი ახირების მიზნით,მაგრამ არა!! რას გიხსნი ? შენ ის კაცი არ ხარ ჩემს სამკერვალოში გაიძვერა კაცუვით რომ შემოძვრა? ვითომ გაეორვებული,ვითომ უსახლკარო კაცის იერით,ბოლოს კი თურმე ჩემზე მდიდარი აღმოჩნდი,იმდენად მდიდარი რომ შენ შრომა არ გჭირდება ჩემგან განსხვავებით ლუკა ლუკმა პური რომ იშოვნო,მე კი ბევრი ტკივილის ატანა მომიწია სანამ აქამდე მოვიდოდი,გესმის ? ახლა ხვდები რამხელა განსხვავებაა ჩემსა და შენს. შორის? როგორც ცა და დედამიწა ისე ვართ,შენ ერთხელ მიღალატე,მეორედ უფლებას არ მოგცემ იგივე გააკეთო-მაინც ვერ ვიკავებ ცრემლებს სიტყვის დასრულების შემდეგ,სიმწრით ვიწმენდ ორივე ხელით დაზველებულ ღაწვებს და შევცქერივარ ჩემს წინ მდგარ მამაკაცს,რომელსაც თავისი თავის სრცხვენია.სახეზე ათასობით ფერი გადასდის,სოტყვას თავს ვერ აბამს,ასე შეჩერებული დგას!
ბოლოს ლუღლუღს იწყებს,საფეთქლებს იზელს და ისე მიყურებს
-ნინა მე არ ვიცი რა გინდა შემ,არ მესმის რისთვის ხარ ჩემს ცხოვრებაში
-შენს ცხოვრებაში შემოსვლის უფლება შენ თვითონ მომეცი,მე ვერ დამადანაშაულებ-ქურთუკს ვკიდებ ხელს და ვიცვამ,გავდივარ სამზარეულოდ და უკან ვიყურები, ის ისევ დგას ისე როგორც დავტოვე.სახლიდან გავდივარ და მანქანაში ვჯდები,ახლა შემიძლია ვიტირო იმდენი რამდენსაც ჩემი თვალები შეძლებენ.
გამწარებული ხელს ვურტყამ მანქანის სავარძლებს,საჭეს და ვყვირი,არ ვიცი გარეთ ჩემს ხმას გაიგონებს თუ არა ვინმე გამვლელი მაგრამ არც ეს მაინტერესებს,მე ჩემს უფლებას ვიყენებ!
მანქანას ვძრავ და ისევ რაჭისკებ მივდივარ,თვალები და გგული უკან მრჩება,მაგრამახლა ვერ მივბრუნდები,უკვე ძალიან ღრმად შევტოპეთ.პირველი ღალატის შემდეგ ეს დიდი არაფერია,მაგრამ ქალისთვის რომელიც ერთ დროს მიატოვეს და შვილი მოაკვლევინეს ბევრს ნიშნავს.

ვცდილობ გავამართლო მაგრამ არ გამომდის,ჩემს თავს ვერ ვამტყუნებ,ვერ შევძლებ და ვერ დავიდანაშაულებ თავს.
მე თუ არა მას ჰქონდა საღი გონება,მას დაეცვა ჩვენი ქორწინება ,მაგრამ კაცო რისი კაცია თუ ღალატისმენ არ წაუცდება ფეხი?
ვცდილობ დავმშვიდდე,მოვდუნდე რადგან წინ გრძელი გზა მელის.
ტელეფონზე ზარი მაფხიზლებს
-ლაშა?-ამ გლოვის ჟამს ჩემი ბებდნიერების პატარა ნაპერწკალმა გაიარა
-ნიინა როგორ ხარ ჩემო სიყვარულო?
-კარგად ვარ ჩემო ბიჭო,სად დამეკარგე?
-ხომ იცი არ ვიყავი აქ? ხოდა ახლა ვარ და შენი ნახვა მინდა-მეცინება და ახლაღა ვხვდები რომ ცრემლები შემაშრა თვალებზე
-ახლა არ ვარ თბილისში,რაჭაში მივდივარ გზაში ვარ,ნიაკოსთან ჩამოდი შენც
-ჩემი ნიაკო,როგორ მომენატრეთ ლამაზებო,ახლავე მეც რაჭისკენ დავადგები გზას
-გახსოვს სახლი ნიასი?
-კი კი მახსოვს,იქ შევხვდებით-ვთოშავ ტელეფონს,ცოტა ხნით მავიწყდება პრობლემები.
ჩასვლის თანავე ნიაკოს ვუყვები ჯერ ლაშას ჩამოსვლის ამბავზე,შემდეგ ლუკას და ჩემს საუბარზე.
გახარებული ნია ლაშას მოლოდინში ფანჯარასთან დგას,აშკარად ნახევარზე მეტი ჩემი მოყოლილიდან ყურამდე არც მისდის და ვჩუმდები.

მეგობრობა იმდენად დიდი ბედნიერებაა,ყველას რომ არ აქვს ბედნიერება ამის ქონის!
მეგობრობაა ტკივილიც,სიხარულიც,ლხინიც და ჭირიც,მხოლოდ ამ
გრძნობას შეუძლია გაგაძლიეროს მარტოსულობის ჟამს.
ბევრი მეგოვარი გვეკარგება,ქრება ჩვენს გზაზე ისევე როგორც ლაშა დამეკარგა,მაგრამ ვერც მანძილი და ვერც დრო ვერ დაგავიწყებს მას..
ლაშა ჩემი დიდი ხნის მეგობარია,იმის გათვალისწინებით რომ მას ვუყვარდი მე კი არა,მეგობრული ურთიერთობა შევინარჩუნეთ..მას მერე ბევრი დრო გავიდა,მისი სიყვარული წარსულს ჩაბარდა და გულწრფელ მეგობრად მექცა კიდეც.

ჭიშკართან მანქანის სიგნალის ხმაა,უკვე ჩამობიდა ისიც.ორივენი ვხტებით ფეხზე და გახარებულები ჩავრბივართ კიბეებზე,ჭიშკარს ვაღებთ და მის მანქანას ვატარებთ.
ვეხვევით და ვკოცნით მონატრებულ მეგობარს,ცოტაც და ხის ჭიასავით მივასრისავთ,სახლამდე ძლივს ადის ჩვენი წყალობით და ბუხართან ჯდება
-კაი გეყოთ ყავა მომიდუღე ნია გთხოვ-ხელებს ითბობს და გვიღიმის
-კი რათქმა უნდა-გარბის ნია და ლაშას გვერდით ადგილს ვიკავებ
-აბა ლაშა როგორ ხარ?
-კარგად შენ როგორ გიკითხო?
-ნუ იტყვი,საშინლად ვარ-თავს ვაქნევ აქეთ-იქით
-რამე ხდება?
-ჩემს ქმარს ვეჩხუბე
-რატომ რა მიზეზით?-როგორ მიყვარს ღმერთო ეს ადამიანი,შეუძლია საათობით იჯდეს და შენს სისულელეებს უსმინოს.ვუყცები ავსოლიტურად ყველაფერს,ის კი გაპგნებული მისმენს და თან ცხელ ყავას სვამს,დასრულების თანავე ფინჯანს იატაკზე დებს,შეომცქერის და ჩემს სიცოცხლეში პირცელად ნაჩუმებს
-ნინა შენ ხვდები რა ხდება თქვენს შორის ახლა?-ნეკითხება გაკვირვებული
-რა თქმა უნდა ლაშა,ამას რა მიხვედრა უნდა? ალბად ბოლოს დავშორდებით ასე ვფიქრობ
-გაგიჟებულხართ-მიღიმის და მზერას ნიასკენ აპარებს
-მგონი აჯობებს ასე,მის დანსხვასაც ვერ ავიტან -ტელეფონს ვავლებ ხელს და ეს ესაა უ და დავურეკო ადცოკატს ლაშა მაცლის ტელეფონს ხელებიდან,გაბრაზებული ისვრის ტახტზე და მებღვირება
-არც გაბედო ნინა,შენი ოჯახია ეს და არა სუპერ მარიოს თამაში
-მესმის ლაშა
-არ გესმის კარგად,გაბრაზებულ გულზე ნუ მიიღებ გადაწყვეტილებას გთხოვ-ცდილობს გადამაფიქრებინოს მაგრამ
ჯერ მაინც ჩემს აზრზე ვდგავარ მყარად.ამჯერად ვემორჩილები მას და არ ვრეკავ არსად.

დღე ლაპარაკში გაგვყავს,არაფერი მნიშვნელოვანი სხცისთვის მაგრამჩვენ სამისთვის დიდი მნიშვნელობის მატარებელი დღეა.გვიან ღამემდე ვტიტინებთ,ხან ტელევიზორს ვუყურებთ და ხანაც ინტერნეტით ვსარგებლობთ.
სოციალურ ქსელში შესული ვარ,უეცრად მოგდებს ახალ სიახლეს სადაც დიდი შავი ასოებით წერია ჩემი და ლუკას ჩხუბის შესახებ,სათაურით ”რატომ ინგრევა მდიდრების ოჯახები”
გაკვირვებული ვზივარდ ა ვხსნი,ვიწყებ კითხვას
:::როგორც ცნობილია ჩვენთვის
ახალ დაქორწინებული სამკერვალოს მფლობელი და უდიდესი ბიზნესის მქონე ერთმანეთს ექიშპებიან.
ქალბატონი ნინა და ბატონი ლუკა,წყვილი რომელიც არ ჩამლუვარდება ჰოლივუდურ წყვილდებს,მათი ჩხუბის და მოსალოდნელი განქორწინების მიზეზი ნინას დაა,დეა აცხადებს რომ მისი დის ქმარს უყვარს ის,ნინა კი აღარ სჭირდება.
გამწერებულმა ნინამ ეჭვიანობის ნიადაგზე გარეთ,შუა ღამით ყინვაში,შიშველი და გააგდო საკუთარი და და შემდეგ ის წგაემგზავრა იმავე ღამითვე იტალიიდან.”

ვეღარ ვკითხულობ დანარჩენს,ვჩერდები და ლეპტპს ძლოერად ვხურავ.ეს ამბავი საიდან გავიდა ვერ ვხვდები,დეა იტალიიდან ქართულს მედიას ვერ ჩაუკარკლიდა ყველაფერს..
დეა..ხოო დეა!
ვფიქრდები დ ფეხზე ვხტები,იქნებ ისიც საქართველოშია?
თუ ადეა პირველ რიგში დედასთან წავიდოდა
ტელეფობს ვკიდებ ხელს და ვრეკავ ექთანთან