ყურმილის არავინ არ იღებს,უფრო ვნერვიულობდი,ვგრძნობ დარდისგან როგორ მაცახცახებს,სხეული როგორ მეყინება შიგნიდან.ყელში ბურთი მეჩხირება და კანკალი მიტაცებს.სავარძელში ვჯდები და საფეთქლებს ვიზელ,ვცდილობ დავმშვიდდე და ცუდზე არ ვიფიქრო.ტელეფონზე ისევ ვკრეფ ნომერს და ვრეკავ,ამ ჯერად მალევე იღებენ ყურმილს
-ლელა შენ ხარ?-ანერვიულებული ხმოთ
ვეკითხები,ისიც არანაკლებ შეშინებული ჩანს ხმით თუ ვიმსჯელებთ
-კი ქალბატონო
-რამე ხდება მანდ?-ვიმედოვნებ რომ ცუდ ამბავს არ მეტყვის
-დეაა ჩამოსული,ქალბატონი ნატოსთვის ბარგს ალაგებს,უნდა წავიყვანო აქედანო განაცხადა,ზისტად ახლა ვაპირებდი დარეკვას თქვენთან-ადგილს ვეყინები,ვერ დავუთმობ დედას დეას,გამწარებული ვდგები ფეხზე და ქურთუკს ვავლებ ხელს.კიბეებზე ბრახუნით ჩავრბივარ,უკან ლაშა და ნია მომსდევენ,კითხვების გარეშე მიხტებიან მანქანაში და მომყვებიან.რაც კი შემიძლია სწრაფად ვატარებ,ნახევარი გონება უკვე თბილისშია,ვემზადები ორთაბრძოლისთვის.დეა ყველაზე ძვირფასს შეეხო ჩემთვის,მართალია მისი დედაცაა მაგრამ არა! დარწმუნებული ვარ ამას ჩემს გასამწარებლად აკეთებს,თორემ დედა რომ ყვარებოდა აქამდე მოიკითხავდა.
თბილისში შესვლისთანავე ნერვები მიტაცებს,მეშინია არ გამასწრონ,მეკარე უკვე გაფრთხილებული მყავს რომარსად გაუშვას დეა,მითუმეტეს ნატოსთან ერთად.
სახლის ჭიშკართან ბორბლების ფხაჭუნით მივდივარ,გადავდივარ და კარებს ორივე ხელით ვხსნი,მეკარეები კი ზუსტად დეას აჩერებენ.ვხედავ თუ არა ამ სიტუაციას ტელეფონს ვისვრი ბეტონზე,დეას ვვარდები და ხელებიდან ვგლეჯ დედას.
-სახლში შეიყვნეთ-ნატოს ხელს კიდებენ და სახლში შეყავთ.
მე და დეა ისევ ერთმანეთის პირისპირ ვდგავართ.საშინელი სურვილი მაქვს გამოვასალმო სიცოცხლეს მაგრამ მაინც როგორღაც გაშეშებული ვახერხებ დგომას.
-შენ რა უფლებით მაცლი დედაჩემს ხელებიდან?-როგორც ცატყობ ენა ამოიდგა,რაღაც არ მომწონს მისი მსგავსი შემართება
-შენ რა უფლებით მიგყავს ჩემს დაუკითხავად?მთელი უფლება მასზე მე გამაჩნია და არა შენ -ნიშნის მოგებით ვეუბნები და სიცილს იწყებს,ვერ ვხვდები ამ
ავადმყოფს რა აცინებს საერთოდ,არ ვიმჩნევ მის მსგავს საქციელს
-ნინა როგორი გამწარებული ყოფილხარ?-თვალებს ადიდებს და ცდილობს გამაღიზინოს
-მე?არანაირად,გამწარებული მე კი არა შენ ხარ შუა ღამით შიშველმა კარგად ისეირნე გარეთ?
-სხვათაშორის არა,იქამდე სახლში ლუკასთან ყოფნა უკეთესი იყო-ლუკას ხსენებაზე ერთიანად მასხამს ტვინში სისხლი,მზად ვარ ახლავე და აქვე ჩემი წიხლის ქვეშ მოვაქციო.ჩემს შიგნით ცეცხლი ბზვინვარებს,კისერს ვიტკაცუნებ და თმებს უკან ვიყრი,ახა კი მის თავს ვერ გამომძიძგნიან ხელებიდან.
სამწუხაროდ ერთი ნაბიჯის გადადგმის თანავე ეზოში ლუკა შემოდის მანქანით,აჩერებს ჩვენს წინ და ბუღს აყენებს.ყველას ხველება გვიტყდება მტვერზე,თბალებს ვიფშვნეტ და მგონია ჩემკენ მომავალი სილუეტი ლუკას მოჩვენებაა.ხელს მხარზე მახებს და ვხვდები რომ ნამდვილად ის არის
-ლუკა?-წარბებს ვჭმუხნი და ხელებს ვყრი ქვევით,ჩვენს გვერდით მდგარი დეა ფეხს ნერვულად ათამაშებსდა გვიყურებს აქაჩული წარბებით.ლუკა მცილდება გვერდიდან და მისი მიმართულებით მიდის,ნუთუ მასთან ყოფნა განიზრახა? ვფიქრობ გულში და მის მოქმედებებს თვალების დაუხამხამებლად ვადევნებ თვალს.
არ ვიცი რატომ,არ ვიცი როგორ მაგრამ წამის მეათრდში მესმის იმდენად ძლირერი ხმა,თანაც გარტყმის რომ ამას სულიერი ვერ გაუძლებდა.მოდუნებული ისევ ვიძაბები და დაბნეული ვაცეცებ თვალებს ირგვლივ,სრუად არ მოველოდი ლუკას მსგავსს საქციელს,ჩემს წინ ძირს მუხლებზე დამხობილი დეაა გამოჭიმული,მუშტმოღერებული ლუკა უდგას და დაძარღვულ ხელებს ანთავისუფლებს და ასვენებს.
დაბნეული ნია და ლაშა ხან მე ხანაც დეას უყურებენ,ვერ ხვდებიან რა მოხდა ასე უცბად.
კარგად ვაკვირდები ჩემს დას,თავდახრილი კბილებს ცრის,ცალი ხელი ლოყაზე წაუვლია და მეორე ხელით მიწას თხრის.სიმწრის ცრემლებს ყრის და ქვიშაზე ამჩნევს წვეთებად,ვუახლოვდები და ლუკას ვუდგები გვერდით.დეამ პატარაობაშიც ასე იცოდა,დაემხობოდა ხოლმე და თავდახრილი ილანძღებოდა ჩვენი მიმართულებით.ვიქინდრები და მას ვუთანაბრდები,ახლა O
ორით ერთია ჩემს სასარგებლოდ,ხელზე ხელს ვკიდებ და ვიღიმი ნასიამოვნები
-ჯობდა არ შევხვედროდით-მშვიდად ვეუბნები და უხეშად მაცლის ხელს,მკრავს და მეც ქვიშაზე ნვებერტყები.მალევდ ვსწორდები და შარვალს ვიფერთხ,აზრზე არ ვარ როგორ გაიგეს გადაღებმა ჯგუფებმა ეს ამბავი,მოაჯირიდან ფოტოაპარატის ჩხაკუნის ხმაა,ახლა დეას შერცხვენა არ ასცდება,უკვე მეორედ.
-გაათრიეთ და ისე ქენით რომ დაბრუნდეს იტალიაში-მცველები ქეჩოში ავლებენ ხელს და ძალისძალით მიათრევენ
-ნინა ჩვენ წავალთ ხო?-ლაშა გვიღიმის მე და ლუკას და ნიას ხელს კიდებს,გადიან ორივენი ერთად და შორდებიან ეზოს.
მე და ლუკა ვდგავართ და სიცილი გვიტყდება, ვერცერთი ვრრ ვჩერდებით
-ეს რა იყო?-ვსწორდები და მომღიმარი ვეკითხები
-არ მინდა ჩემგან შორს იყო ნინა-კითხვას ბანზე მიგდებს,მიახლოვდება და მხრებზე ხელებს მავლებს,მოსიყვარულე თვალებს არ მაცილებს
-ლუკა მე,მე არ ვიცი...-ვბორგავ ერთ ადგილზე,მაწყნარებს და პირზე ცერა თითს მაბჯენს რომ გავჩუმდე.
-ნურაფერს იტყვი! უბრალოდ არ დამტოვო
-ვერ ვივიწყებ იმ ყველაფერს
-უნდა დაივიწყო! უნდა დაივიწყო თუ გიყვარვარ,თუ ჩემს გვსრდით ყოფნა ჯერ კიდევ გინდა,საფიქრელად ბევრი დრო მოგეცი,არ შეგაწუხე..გთხოვ არ მიპასუხო რომ წახვალ ჩემგან-ვდუმდები და ადგილზე ვხევდები,არ ვიცი რა ვთქვა ან რა მოვიმოქმედო.
ფაქტი ის არის რომ მის გარეშე არ ვარ მე მე,არ შემიძლია არსებობა,მაგრამ მერე ფაკტი ისაა რომ მიღალატეს...
წამებში ვაანალიზებ ყველაფერს,თვალებს ვხუჭავ და ისე ვპასუხობ,ნახევარი ენა კი მეყლაპება
-არ დაგტოვებ-ნელნელა ვახელ თვალებს,ლუკა იცინის,თვალებზე მომდგარ ცრემლებს ვერ იკვებს და გამგელებული ხელში მიტაცებს.წამებში მავიწყდება წყენა და მის გვერდით თავს ვკარგავ.
ცოტახანში მე და ლუკა ვცალკევდებით,ლალისთან საქმის გამო გარბის მე კი სახლში ვრჩები.
დედაჩემს გვერდიდან არ ვცილდები,მართალია უკვე სძინავს მაგრამ მისი თვალებმოხუჭული მზსრით ვტკბები.სკამზე მეც ძილი მიტაცებს დაღლილს,მაგრამ ტელეფონზე ზარი მაფხიზლებს
-გისნენთ-ვპასუხობ მშვიდი ხმით
-ნინა თქვენ ხართ?-მამაკაცის ხმაა,მსგავსი ხმა არ მსმენჯა ჯერ,აშკარად უცხოა ჩემთვის ეს ადამიანი
-დიახ რამე მოხდა?
-თუ შეიძლება პოლიციის განყოფილებაში გამოცხადდით-ტელეფონს მითიშავს უცნობი,ნომერს გაოგნებული ვუყურებ და ვერ ვხვდებო რა ჯანდაბა მოხდა.სასწრაფოდ ვდგები ფეხზე და ვემზადები,დამხმარე ქალს ვუბარებ რომ თუ მოვა ლუკა ყველფერი მოუყვეს რაც ტელეფონზე ვისაუბრე.
სირბილით ჩავდივარ ეზოში და მანქანის გამოყვანას იქვრ მდგარ ტაქსით წასვლას ვამჯობინებ
-პოლიციის განყოფილებაში წავედით,რაც შეიძლება მალ!-მძღოლი მანქანას მართლაც სწრაფად ძრავს,ადგილს ვწყდებით..
განყოფილებასთან ჩამოვდივარ და ასლარიან ვუტოვებ,ხირდის გამორთმევისთვის არ მცალია,სიბილით შევდივარ განყოფილებაში.პოლიციელი მამაკაცი მაჩერებს
-სად მიბრძანდებით?
-დაბარებული ვარ -ვპასუხობ და აქეთ იქით ვიყურები,ჩემკენ მაღალი დახლეჩილ სახიანი კაცი მოდის და პოლიციელს უშვებს.კაბინეტში შევყავარ და მაგიდასთან მსვამს
-რამე მოხდა?-შეშინებული შევყურებ
-კი მოხდა,კარგი არაფერი
-რა მოხდა?
-სალომე სეფისკვერაძე-ყურებში ჩამესმის სალომე სახელი მრავალჯერ
-რა სალომე?-გული გახეთქვას მაქვს
-გარდაცვლილი ნახეს საკუთარ სახლში-სკამიდამ ვხტები შეშინებული,საქმე არ მიმდის აშკარად კარგად
-რას მეუბნებით?როდის?
-ამ საღამოს,ერთ-ერთი რჭვმიტანილი თქვენ ხართ
-უკაცრავად?-პირველად მესმის,ეჭვმიტანილი საკუთარი ფეხით მიდიოდეს განყოფილებამდე.რა ლოგიკა აქვთ?
-თუ შეიხლება დაბრძანდით ქალბატონო
-როგორ დავჯდე? რეებს მაბრალებთ?
-თქვენ მისი პირველი ქმრის მეორე ცოლი ხართ,ანუ ეჭვიანობის ნიადაგზე შეიძლება მოგეკლათ-ახლა საერთოდ ვიბნევი,რა პირველი ცოლზეა ლაპარაკი საერთოდ?
-მოიცა სალომე რა მისი ცოლი იყო?-გაოგნებული ვჯდები ისევ
-კი რამდენიმე წლის წინ,კონტაკტი დღებდე რომ ქონდათ მტკოცდება სატელეფონო საუბრებით და მიმოწერით
-და,მე ეს არ ვიცოდი,არ მესმის ბატონო-მამაკაცს სახეზე ეტყობა რომ სჯერა ჩემი,მაგრამ
უფლება არ აქვს ასე უბრალოდ გამიშვას.არ ვიცი რა გავაკეთო,ცხოვრებაში პირველად ვდგავარ მსგავსი დილემის წინაშე
-შეიძლება დავრეკო?-ხმას ვიღებ ძლივსძლიობით
-კი -ტელეფონს ვავლებ ხელს და ლუკას ვურეკავ
-ლუკა სასწრაფოდ განყოფილებაში მოდი
-რა ხდება ?
-მოდი-შეშინებული ვყვირი და ვთიშავ ტელეფონს.მამაკაცი ხმას არ იღებს,მაკვირდება სახეზე,ნერვიულობისგან ცუდათ გავდე ლამის.გულის რევის შეგრძნება მეუფლება და სხეუული მეთოშება
ლუკა მალევე მოდის,კაბინეტში მშვიდად შემოდის,მამაკაცი დგება და გადის
-ცოტა ხანს შეგიძლიათ ისაუბროთ-კარებს კეტავს..
-სალომე შენი ცოლი იყო?-ლუკას ფერი გადასდის
-საიდან მოიტანე?
-მითხრეს ნუ დამიმალავ გთხოვ ამას მნიშვნელობა აღარ აქვს-ხელზე ვეხები
-არ მინდოდა ასე გაგეგო,ვაპირებდი თქმას მაგრამ შემეშინდა რომ ისევ მიმატოვებდი
-ახლა ორივე შემთხვევაში მიგატოვებ ლუკა,შეიძლება პატიმრობა მომისაჯონ
-რატომ?იმის გამო რომ ჩემი ცოლი ხარ?
-არა სალომე მოკვდა-ვახლი იქავე,ცოტახანს ჩუმდება
-მოკვდა?
-კი მოკვდა
-რამ მოკლა?
-აზრზე არ ვარ ლუკა საერთოდ რა ხდება,მაგრამ ეჭვმიტანილი მე ვარ-ვდგები ფეხზე და აქეთ-იქით ვიწყებ სიარულს
-არა ნინა დამშვიდდი შენ არ დაგაპატიმრებენ-ტელეფონს იღებს ხელში და რეკავს სადღაც,მოსმენას ვერ ვასწრებ ოთახში ორი პოლიციელი შემოდის და აქეთ იქიდან მკოდებენ ხელს,ლუკა ხტება ფეხზე
-სად მიგყავთ?-ყვირის მაგრამ ჩემამდე არ უშვებს არავინ,ატირებული უკან ვიყუტები და ჩემს საყვარელ მამაკაცს ვშორდები
-სად მიგყავართ?
-სანამ დაგიმტკიცდება დანაშაული იქამდე არ იქნები
-საკანში ანუ?-უფრო ვუმატებ ტირილს,ისინი კი სულ არ მაქცევებ ყურადღებას,საკანში მაგდებენ და მიკეტავენ კარებს.
საშინელი სიცივეა,მოკუნტული კუთხეში მჯდარი ერთანეთს ვუხახუნებ ხელებს და ვცდილობ თავი შევითბო..

*****
ადამიანი როგორც კი საკუთარ თავთან მარტო რჩება,იწყებს ძალიან ბევრ ფიქრს,უნდა თუ არ უნდა იგი მაინც ფიქრობს.
მეც მარტოდ მჯდარი სიცივეში,მოღუნული მატლოვით ვუფიქრდები ყველაფერს,რამდენი რამ მოხდა ამ ცოტა დროში ? ჩდმი და ლუკას სიყვარულს რამდენი რამ უდგება წინ? ნუთუ გვეღირსება ოდესმე ბედნიერება?

-გააღეთ კარი-მესმის ყვირილის ხმა,ფეხზე ვხტები და ველოდები კარის გაღებას
-ლალი?-ტირილი მიტყდება ისევ,ვეხუტები ჩემს საყვარელ დედამთილს და ხელებს არ ვუშვებ
-არ ინერვიულო დედი კარგი?კარგად იქნება ყველაფერი გპირდები-ხელებით მწმენდს ცრემლებს
-არ შემიძლია ასე,თქვენ გარეშე მიჭირს,რა გეშველებათ?დედაჩემს რა ეშველება?
-არ ინერვიულო აქ არ დაგტოვებთ გესმის? ნინა,მითხრეს რომ დაკითხვის პერიოდში ცუდად გახდი რამოდენიმეჯერ
-ხო იმდენი ვინერვიულე ლალი არც მიკვირს
-არ ვიცი სულელურად ვიქცევი თუ არა მაგრამ ტესტი გამომართვი-ჩანთიდან იღებს ორსულობის ტესტს და მაწვდის ხელში
-ასე ფიქრობთ?-ვეკითხები მაგრამ
პასუხის გაცემას ვერ ასწრებს,გაყავთ საკნიდან.
ისევ მარტო ვრჩები საკუთარ თავთან,ან არ ვრჩები
მარტო ..

გამარჯობათ,იმედი მაქვს მოგწონთ ისტორია,ამის შემდეგ დაიდება დასასრული,დიდი თავი და ამით დამთავრდება ეს ისტორია :*
მიყვარხართ ყველა