მოკლედ ეს უკვე 2 თავია. ნუდაიზრებთ და თქვენი აზრი გამოხატეთ კომენტარებში. ჩემთვის მნიშვნელოვანია იმის ცოდნა რომ 1 ადამიანი მაინც კითხულობს ამას. მადლობა უკლებლივ ყველას.

ამდენ ლაი-ლაიში დამთავრდა ამირეჯიბის ლექცია. ისევ უაზროდ განვლო დრომ. დღეს მხოლოდ ეს ერთი ლექცია მქონდა და ვიფიქრე სახლში წავალ, ცხელ ჩაის დავლევ მერე ისევ თბილ პიჟამოებს ჩავიცმევ და ძილის შებრუნებას ვეცდებითქო, ძილითუარ შემიბრუნდა მთელი დარჩენილი დრო ტელევზირის ყურებაში გავატარებ. მოკლედ დავგეგმე ახლო მომავალი და უნებურად ჩამეღიმა. ამ ნეტარებაში ვიყავი ტელეფონის ზარმა რომ გამომაფხიზლა.დავხედე ნომერს, ჩემი თამაშრომელი იყო, ნია. უკვე მივხვდი რაც უნდოდა, რომ მისთვის სამუშაო დღე გადამცვალა, ძალიან კიმეზარებოდა ეს ყველაფერი, ძალიან, მაგრამ რამექნა ვერვივიწყებდი იმას რომ მასაც ბევრჯერ გაუწევია ჩემთვის მსგავსი სამსახური, სინდის-ნამუსი არმეშვებოდა და ამიტომ ვუასუხე ზარს. - გისმენ ნია.. - კი მოვახერხებ.. არა არაა პრობლემა თავისუფალი მაქ მთელი დღე.. რისი მადლობა.. კაი აბა ნახვამდის.. კარგად გაერთე.
მეგობრის დაბადებისდღეზე მიბრძანდება გოგო თურმე. რავქნა ახლა მე? ჯერ მხოლოდ 2-ია. ესეიგი სამისაათი დრო კიდევ მაქვს. რამოვასწრო სამ საათში? ძილი ჭამა თუ დასვენება? მოკლედ არ შემერგო შაბათი დღე რაა. უკმაყოფილოდ გავაბი დიალოგი ჩემ თავთან. ხუთ საათზე უნდა მივსულიყავი თბილისის ერთ-ერთ ზედმეტად ძერსკულ და პრესტიჟულ ბარში. აი ისეთი მანდ დაჩექინება აუარებელ ლაიქებს და კომენტარებს რომ იწვევდა სოციალურ ქსელში. ბარში სულ ისეთი ხალხი ირეოდა, გარედ რომ ბრჭყვინავენ და ანათებ. ბიჭებსაც მხოლოდ იმიტომ ეკიდებიან რომ მაგარ ტიპად გამოჩნდნენ. ეს ბოლომოდის და არნახულ ფასად ღირებული ჩანთაც მხოლოდ იმიტომ უკავით რომ ჩენაირ ამჩემფეხება და უფრო მნიშნველოვანი პრიორიტეტების მქონე ადამიანებს თვალწინ უფრიალონ. ბიჭები მოდიოდნენ მამიკოს ფულით ნაყიდი ჯიპებით, თან ახლდათ „ნაშობა“ ეს უკვე თემა იყო. „კაი ბიჭებად“ მოჰქონდათ თავი და არც დამითვლია თუ რამდენჯერ მაქვს მათი საუბრისთის მიყურადებული, ღამის სამზე და ოთხზე დედამის რომ მუდარით შესთოვდნენ: „ნახევარი საათიც და მოვა რა დე.. ბიჭებთან ვარ და გამისწორე რა“ ასეთი იყო ჩემი სამსახრი ჩვეულებრივ მხოლოდ სამშაო დღეებს მიწევდა იქ მისვლა თუმცა ამ საშნიად დამქანცველ 5 დღეს ეს იღბლიანი შაბათც მიემატა. სამსახური მჭირდებოდა, არა უბრალოდ კიარ მჭირდებოდა, არამედ სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი იყო ეს „ქარაფშუტების ბუდე“ ჩემთის, რადგან ერთადერთი შემოსავალი ეს იყო, ამით ვიხდიდი სწავლის ფულს. მასმერე რაც 18 ელი შემისრულდა დედაჩემი ბათუმში გადავიდა საცხოვრებლად. მამის წასვლის შემდეგ ვეღარ ჰგუობდა მშობლიურ კერას, მხოლოდ ჩემ გამო ითმენდა ნაცნობ სახლს, ნაცნობ ეზოს, ნაცნობ ქუჩებ და ნაცნობ ქალაქს, მერომ წამოვიზარდე დაჰკრა ფეხი და შეიცვალა არა სახლი და უბანი? არამედ ქალაქი. რაუნდა მეთქვა? პატარვარ და დარჩი გამიჭირდება უშენოდ თქო? არვარ ასეთი ადამიანი, ეს ამაზრზენი ინსტიქტი არმაძლევს უფლებას ვიღას რაღაც ჩემ გამო „დავაძალო“, თუნდაც დედაჩემს. ხოდა რასვაბობდი, რომ ბედის ანაბარა დარჩენილს მომიწია ხელ-ფეხი გამენძრია და მეშოვნა სწავლის ფული, სახარჯოს კი მიგზავნიდა დედაჩემი თავისი მწირი ხაზინიდან. ასე მოვხვდი ყველაზე გაჩითულ და „სამარიაჟო“ ბარში. მესიკვდილებოდა იქ მისვლა. უგემოვნო მუსიკას აყოლილი ასევე უგემოვნოდ ჩაცმული ხალხი, უსუფთაო სულებით და დამღუპველი, ღიმილიანი მზერით, რომელიც ერთამენეთის მოტყუებას ცდილობენ და თავიან ჩახლართულ გზები იკარგებიან.
როგორციქნა მივადექი ჩემი სახლის კორპუსს. ალვის ხესავით აღმართულიყო და მედიდურად გადაჰყურებდა ეზოში მსხდარ ძიაკაცებს, მინუს ნოლიმთელი ნოლნოლნოლ გრადუსში ცივი ლუდით რომ იჯერებდნენ გულს. ჩქარი ნაბიჯით ავირბინე ხუთი სართული, სიცივსგან გათანგული ხელებით ძლივს მოვნახე ჩანთაში გასაღები და კარებს მოვარგე. შევედი, სინათლე ავანთე, ჩანთა გვერდით მოვისროლე და პალტო გავიძრე. გავეშურე ჩემი ოთახისკენ და ლოგინზე უმოწყალოდ დავეცი. ალბათ ნახევარი ან საათიც კი დავყავი ასეთ მდგომარეობაში, როცა წოლით გული ვიჯერე, შიმშილის გრძნობამ მიტია. სამზარეულოში გავედი.ძალიან მდარე და მშრალი საკვები მივირთვი, ყავა დავაყოლე. მაინც მაკლდა რაღაც. მთელი დღე ეს შეგრძნება მაწუხებდა. რაღაც მინდოდა თან ვიცოდი რამინდოდა თან არვიცოდი. თილ ხალათსი გავეხვიე და ტელევიზორის წინ მოვკალათდი, ვუსმენდი მისგან წამოსულ სიტყვებს და ვგრძნობდი რა მონოტონური მოძრაობთაც მიდოდა ეს ინფორმაცია ტვინამდე, ისევე მონოტონურად ბრუნდებოდა უკან. მერე თვალები მივლულე, გამომაფხილზა ახალგაზრდა წიკვინა გოგოს ხმამ, რომლის კონცერტსაც საინფორმაციო გამოშვება აანონსებდა. სრული ნონსენსია - ჩავილაპარაკე ჩემთვის ჩუმად. საათს დავხედე. ხუთი დაწყებულიყო. უცბად გამახსენდ მოსახდელი ვალი და „მეგობრისთვის“ მიცმეული პირობა. სახე მომერყა. ვერ ვგუობდი შაბათ დღეს მუშაობას. ზლაზვნით ავდექი, ჩავიცვი, გამოვემშიდობე ღუნღულა ხალათს, მკლედ გამოვეწყვე და გავეშურე სამსახურში.