-ახლა კმაყოფილი ხარ?!-დაუღრიალა ნიკას ძმაკაცმა
-შენ ხო არ უბერავ ?-არც ნიკა დარჩენია ვალში
-მაგ გოგოს რას ერჩოდი?! რა დააშავა ასეთი? რა მაგის ბრალია ნაბო*რი მამა რო ყავს?-არ ცხრებოდა ვატო
-რაც მამა ისაა შვილი გაიგე?! შენ რას იცავ ამ კატოს? ხოარშეგიყვარდა შემთხვევით?-სარკასტულად გადაიხარხარა ნიკამ
-ეე ბიჭო თქვენ ხო არ გაუბერეთ?!-ჩაერია გიორგი და ბიჭები გააშველა
-რას აპირებ ამის მერე?-კითხა ნიკას გიორგიმ
-რას უნდა ვაპირებდე? ეგ გოგო არ მაინტერესებს ჯანდაბაშიც წასულა
-მამენტ ხოო ბიჭო მარა ცოდოა გოგო
-მოიცა შენც ვატოს მხარეს ხარ თუ რა მაფიაა ?-წამოენთო ნიკა
-ეგ რა შუაშია ? ადამიანური გადმოსახედიდან ვამბობ
-მამაჩემი არ იყო ცოდო სიკვდილამდე რო მიიყვანეს მაგ ნაბიჭვრებმა?!-არ ცხრებოდა ნიკა,მთელ ხმაზე ღრიალებდა
-დაწყარდი ბიჭო,ვსიო ხო იძიე შური? დაწყნარდი ეხლა?
-აუ „დაახვიეთ“ რა -ხელი აიქნია ფურცელაძემ და ქუთაისში წამოვიდა
მხოლოდ პირველ დღეს იგრძნო თავი კარგად,ეგონა შურისძიება შვაბს მოუტანდა,თუმცა შეცდა,რაც უფრო მეტად გადიოდა დღეები მით უფრო მეტად ენატრებოდა კატო და ხვდებოდა,რომ შეცდომა დაუშვა,თანაც საშინელი შეცდომა,მაგრამ უკვე გვიანი იყო,კატო ამას არასოდეს აპატიებდა.ან გრძნობებზე თამაში როგორ უნდა აპატიო ადამიანს. ბევრჯერ სცადა მასთან დარეკვა,თუმცა ტელეფონი გათიშული ჰქონდა.ამის შემდეგ გადაწყვიტა,რომ თბილისში წასულიყო კატოსთან,მიუხედავად ყვლაფრისა,იმედი მაინც არ დაუკარგავს. ძლივს გაბედა მასთან სახლში მისვლა,თუმცა იქიდანაც რა თქმა უნდ აუარით გამოისტუმრეს,არც მისმა სანათესაომ იცოდა კატოზე არაფერი,თიტქოს მიწამ ჩაყლაპაო,არსად ჩანდა,არცერთმა მისმა მგობარმა არაფრი იცოდა მის შესახებ.საშინელ სისნდისის ქენჯნას განიცდიდა ფურცელაძე,ასეთი არასოდეს ყოფილა,მამის სიკვდილის შემდეგ დაიფიცა,რომ ამ ოჯახზე შურს იძიებდა,თუმცა ამან შვბა არ მოჰგვარა,პირიქით უარესად გახადა,ახლა მხოლოდ ერთი სურვილი ჰქონდა,კატოს პოვნა და მისტვის ბოდიშის მოხდა. თითქმის ერთი თვის მანძილზე იყო თბილისში,იმ იმედით რომ სადმე კატოს წააწყდებოდა,სამსახურთან ათენებდა და აღამებდა,თუმცა კატო იქ აღარ მუშაობდა,თანამშრომლებიც სათითაოდ გამოჰკითხა.სუხიშვილების სტუდიაშიც იყო მისული,იქაც არავინ არაფერი იცოდა,ერთი გაფიქრება ისიც კი იფიქრა თავს რამე ხომ არ დაუშავაო,ამის გაფიქრებისას გული საშინლად ეტკინა,რაც უფრო მეტი დრო გადიოდა მით უფრო მეტად ხვდებოდა,რომ კატო უზომოდ ენატრებოდა და მის გარეშე სიცოცხლე აღარ შეეძლო. რამდენიმე დღეში უკან დაბრუნდა ქუთაისში.
-შენ ისევ იმ გოგოზე ფიქრობ?-კითხა თავისმა ძმამ ზუკამ
-იმ გოგოს სახელი აქვს-უპასუხა ისე,რომ მისთვის არც კი შეუხედავს
-ხომ იცი დედა არასოდეს მოგცემს უფლებას,რომ ის გიყვარდეს
-სიყვარულს ვერავის აუკრძალავ
-დედა აგიკრძალავს,არ გახსოვს როგორ გვზრდიდა? ნიკა მოეშვი რა მაგ გოგოზე ფიქრს,მიხედე ნათიას ხო ხედავ გოგო კვდება ისე უყვარხარ თან დედასაც მოსწონს
-რა ნათია შენ ხო არ უბერავ ბიჭო?
-რატო რა? მშვენიერი გოგოა,კი გჟდებოდი?-ჩაეცინა ზუკას
-აუ თუ ძმა ხარ რა-ხელი აიქნია და ტელეფონს დასწვდა
-სიმარტლეს გეუბნები,დედა მაგას არ შემოუშვებს სახლში ხო იცი და რატო ატრაკებ? დაივიწყე რა ეგ გოგო
-გაა*ვი რა!
მიუხედავად ყველას წინააღმდეგობისა მაინც მზად იყო კატოს მოსაძბნად,თუ ოჯახი არ მიიღებდა გადაწტყვიტა ცალკე ეცხოვრა,იმუშავებდა და თავის ცოლსთა ერთად თუნდაც ერთ ოთახიან ნაქირავებ ბინაში იცხოვრებდა.გული საშინლად სტკიოდა კატოს თვალების გახსენებისას,მხოლოდ ახლარა გრძნობდ აროგორ ატკინა მას,მზად იყო ამის გამო მთელი ცხოვრება ბოდიშები ეხადა მისთვის.ვერ ისვენებდა,რამდენჯერმე წავიდა ისევ თბილისში,იმ ადგილებში დადიოდა სადაც ადრე კატოსთან ერთად იყო ნამყოფი. დეიდამისთანაც მივიდა საირმეში,თუმცა არც იქ დახვდა კატო.მის ძებნაში გაილია 7 თვე და ბოლოს მისი ადგილსამყოფელი ვატომ შეატყობინა,პირველად არ დაუჯერა ძმაკაცს,შემდეგ კი სულ თავქუდმოგლეჯილი წამოვიდ აქუთაისიდან საათნახევარში უკვე თბილისში იყო ისე სწრაფად მიჰყავდა მანქანა,ეშინოდა ვაითუ იქ აღარ დამხსვდესო.კატოსთან ლაპარაკის შემდეგ იმედები გადაეწურა,თუმცა უფრო უარესსაც მოელოდა,რომ გაიგო ბავშვი თავისი იყო ბედნიერებისგან ცას ეწია.ვატოსთან ავიდა
-ჰა რაო?-ღიმილით ჰკითხა ძმაკაცმა
-მაგრად ვკიდივარ,თუმცა ის მაინც აღიარა რო ბავშვი ჩემია-სავარძელში მძიმედ ჩაეშვა და ამოისუნთქა
-აბა რას ელოდი ძმობასგაფიცებ?
-აუ რავი ტო თავი მისკდება ისე ვარ,კიდევ კარგი რო მივასწარი,წასვლას აპირებდა უკვე,უნდა ნახო როგორი ლამაზია-თვალები აუციმციმდა და გაეღიმა
-შენზე ადრე მე ვნახე ხოადაგავიწყდა?-გაეცინათ ორივეს
-შენი აზრით არ მაპატიებს?-ნიკაპი მოისრისა
-რავი ტო რა გითხრა? ცოდოა გოგო რეები ჩაუტარე აღარ გახსოვს? მართლა გიყვარს ?
-აუ კაი რა,მეღადავები? შემომხედე გიჟს ვგავარ კაცი,ამას სიყვარული აღარ ქვია,დაასხი რა თუ ძმა ხარ-არყისკენ მიუთითა ვატოს.

დილით ადრე ავდექი,ლევანს საუზმე გავუმზადე,ხალათით ვტრიალებდი სამზარეულოში,მუცელეში ყრუ ტკივილი ვიგრძენი და ამოვიკნავლე.
-რა მოხდა?-უცებ მომვარდა ლევანი შეშინებული თვალებით
-ამტკივდა,მგონი დამეწყო-ამოვიკნავლე და ლევანს დავეყრდენი
-ჯერ მეშვიდე თვეში ხარ კატო-თვალები გაუფართოვდა და ტელეფონს ეცა
ვგრძნობდი როგორ უნდოდა ჩემს პატარას გამომძვრალიყო,თუმცა ჯერ არ იყო დრო,კიდევ 2 თვეც უნდა მოეცადა. ტკივილები თითქოს მინელდა,ლევანს ვთხოვე რომ დამხმარებოდა წამოწოლაში,აღარ იყო საჭირო საავადმყოფოში წასვლა.
-ცრუ განგაშია ლევან-გამეცნა და ღრმად ამოვისუნთქე
-დარწმუნებული ხარ?-ისევ შეშინებული მიყურებდა
-კი,კი-გამეცინა ისევ
პლედი გადამაფარა და ქივე სკამზე ჩამოჯდა.ორივენი ფანჯარაში ვიყურებოდით, გაზაფხული ყოველთვის მიყვარდა,განსაკუთრებით კი მაისი.
-რას არქმევ?-სიჩუმე ლევანმა დაარღვია
-ლევანს-ღიმილით ვუპასუხე
-რაა?-კინაღამ სკამიდან გადმოვარდა თვალები გაუფართოვდა
-ხო რა იყო? რატო გაგიკვირდა?-მხრები ავიჩეჩე
-ლევანს არქმევ მართლა?-გაეცინა
-კი,ლევანს ვარქმევ რა იყო წინააღმდეგი ხარ?
-არა მაგრამ გამიკვირდა,არ მოველოდი ნამდვილად-სახიდან ღიმილი არ შორდებოდა
-რატო? არ შეიძლება შვილს იმის სახელი დავარქვა ვინც მისი და დედამისის სიცოცხლე გადაარჩინა? შენ რომ არა არც კი ვიცი დღეს სად ან როგორ ვიქნებოდი,ასე რომ ეს ყველაზე მცირედია რაც შემიძლია შენთვის გავაკეთო.თანაც ლევანი კარგია სახელია,მომწონს-ორივეს გაგვეცინა
არ ვიცი საიდან ან როგორ გაიგო ნიკამ ჩემი მისამართი,თუმცა ფაქტია კინაღამ გული იქვე წამივიდა მისაღებში ლევანთა ერთად მდგარი რომ დავინახე,წავბარბაცდი,იქვე მდგარ სკამს მოვეჭიდე რომ არ წავქცეულიყავი.
-შენ აქ რა გინდა?-ხმა ამიკანკალდა
-შენს სანახავად მოვედი-ისეთი საწყალი თვალები ჰქონდა
-ხომ მნახე? ახლა წადი-მივუგე მკვახედ
-კატო-გამომხედა ლევანმა
-რა იყო? არ მოგიყევი რა გამიკეთა? რატო შემოუშვი ? ან როგორ მომაგენი საერთოდ?
-მაგას რა მნიშველობა აქვს,როგორ ხარ? რამე ხომ არ გჭირდება?
-არაფერი მჭირდება შენგან,იქნებ წახვიდე? რატომ არ მიდიხარ?-ყბა მომეღრიცა
-მინდა შენზე და ბავშვზე ვიზრუნო კატო
-კიდევ რამე ხომ არ გინდა?
-მეტი არაფერი-ორივეს გაეცინათ
-კიდევ კარგი
-დალევ რამეს?-შესთავაზა ლევანმა და ბართან მივიდა რომ ჭიქები და სასმელი გადმოეღო
თავი დაუქნია ნიკა და დივანზე ჩამოჯდა ისე,რომ ჩემთვის თვალი არ მოუცილბია,იდიოტივით მიყურებდა
-რა ლამაზი ხარ კატო
-ეგრე იდიოტივით რატო მიყურებ?
-ამ იდიოტს მაგრად უყვარხარ და უნდა რო სახლში წაყვე-გაცინა
-არც კი იოცნებო მაგაზე და თუ კიდევ მეტყვი მაგას ვერასოდეს ვეღარ გვნახავ ვერც მე და ვერც ჩემს ბიჭს
-ჩვენს ბიჭს-მშვიდად შემისწორა
არაფერი მითქვამს,აივანზე გავედი ლევანთან ერთად შიგნით იყო და სვამდა,რაღაცაზე ლაპარაკობდნენ და ზუსტად ვიცოდი რაზეც,მასთან შერიგებას არ ვაპირებდი,პირველ რიგში ისე გადამთელა,რომ ამ ტკივილს ვერასოდეს დავივიწყებ,მეორე ის რომ მის მიმართ ნდობა გამიქრა,მესამე კი მისი ოჯახი,რომელიც არასოდეს მიგვიღებს მე და ჩემს შვილს.
-შემოდი გრლა,მე უკვე მივდივარ,ვიცი რომ არ გსიამოვნებს ჩემი დანახვა
-კიდევ კარგი მიხვდი-შიგნით შევედი
დავემშვიდობა,ლევანს მადლობა გადაუხადა და წავიდა.
-რა სწერვა ხარ-ხარხარებდა ლევანი
-სწერვა? რაც გამიკეთა მაგის შემდეგ საერთოდ რომ ველაპარაკები მალდობა არ უნდა თქვას? რაო რას გელაპარაკებოდა?
-მაგრად უყვარხარ კატო
-კარგი რა შენც დაგაბოლა?
-კატო შენი აზრით ვგავარ იმ ტიპს ვინც ესე ადვილად ბოლდება?
-და რა გინდა რომ გავაკეთო?
-მე ის მინდა გააკეთო რაც შენს გულს უნდა
-გულს რომ ვუსმინე მაგიტომ იყო ასე რომ დამემართა
-არა კატო არა! ყოველთვის შენს გულს უნდა მიყვე
-არ მინდა ლევან აღარ მინდა!
მეტად აღარ მილაპარაკია მასთან,ოთახში შევედი და დილამდე მშვიდად მეძინა.შაბათი დილა გათენდა,ამინდიც არაჩვეულებრივი იყო.