ტელეფონზე ზარია. ლიკაა.
-რაო დაგთანხმდა?
-კი,მაგრამ არამგონია კარგი აზრი იყოს.
-ადამიანო,დაგთანხმდა, მეც დამპირდი და უკან დახევა გვიანია.-გამითიშა
ისევ ზარია.
-ხო კაი წამოვალ, ოღონდ არ დამიწყო ეხლა ლექციების კითხვა.
-სად?-ყურში ბოხი ხმა ჩამესმა/
-სანდრო?
-ხო.
-ლიკა მეგონე.
-მივხვდი. როგორ ხარ?
-რავი. სად დაიკარგე?
-ქალაქგარეთ ვიყავი გასული. იქნებ დღეს საღამოს მნახო?
-საღამოს? არ შემიძლია. ლიკას დავპირდი და მას უნდა შევხვდე. ბოდიში.
-კარგი,არაუშავვს, კარგი კარგად. სკოლაში გნახავ.



სახლში მივედი და გარდერობში ქექვა დავიწყე.
-ლიკუნ, რა ჩავიცვა?
-ძაან ცუდ დროს დაეკე. მერე გადმოგირეკავ.
-მოიცა. ის მაინც მითხარი სად მივდივართ და მე ავარჩევ რა ჩავივა.
-ბარში გვპატიჟებს ბექა ნამცხვრებზე. ეხლა ვთიშავ.
"ღმერთო, როგორ უყვარს ამ ბიჭს ნამცხვრები"
საბოლოოდ არჩევანი ბრიტელებიან, მარჯვენა ფეხის მხარეს შეხსნილ, ნაცრისფერ კაბაზე შევაჩერე. კარზე ზარია. შავი ტყავის ქურთუკი მოვიცვი და კარის გასაღებად შემოსასვლელისაკენ გავედი. კარი გავაღე, ლუკა ზღურბლზე გაშეშდა და მომაშტერდა.
- დორბლი მოგდის, მოიწმინდე.
-რა?-- დაიბნა ლუკა, რომელიც სადაცაა დორბლებს გადმმოყრიდა.
-რა და ადრე მოდი.
- არ შემომიშვებ? გავიყინე ლამის. შენ კიდე ნაღდად გაიყინები მაგაში- და ხელით ტანსაცმლისაკენ მიმითითა.
-წასვლის დროა, არ არის საჭირო შემოსვლა.
-აბა ადრეაო?- მაჯის საათზე დაიხედა. - მართლა ადრეა.
-ვთქვი უკვე. გავედით.



-ხო გითხარი ადრეამეთქი-გაბრაზებული მზერა მესროლა ლუკამ.
-მოვლენ მალე-იხტიბარს არ ვიტეხდი.
-ნახევარი საათი აქ ვზივარ და კი მვლენ აწი.
-მოკეტე რა... არ მაქვს შენთა ჩხუბის თავი.
-ვინ გთხოვს მეჩხუბეო?-ხელები გადაიჯვარედიინა და ენა პატარა ბავშვივით გამომიყო. - ისე,მაგარი გასატყეპი ხარ ასე ადრე რო გამომიყვანე.
აუ არ მაქვს ამის მაიმუნობის თავი რა.. თავი გავატრიალე და სანდრო დავინახე, რომელას მზერა ჩემსკენ და ლუკასკენ ჰქონდა მომართული. რომ დამინახა,რომ ვუყურებდი მზერა სხვისკენ გადაიტანა და მაგიდას მიუჯდა. რა ჰქნა ახლა? "ნივიჟუ ჩამირტყა?"
- აქ დამელოდე.-მაგიდიდან ავდექი და ლუკას მივაძახე.
-ნნივიჟს გაუმარჯოს!
-ტყუილსაც!
-რა?
- არ მეგონა ბიჭებს თუ ერქვათ ლიკა.- ლუკასკენ გაიხედა. ჯანდაბა!
-არა უბრალოდ ლიკამ მთხოვა,რომ...
-არ არის საჭირო ახსნა.-ნაძალადევად გამიღიმა და მაგიდიდან ადგა.
-და ხო, ლუნი. შეგეძლო უბრალოდ უარი გეთქვა.
-მომისმინე.
-არ არის საჭიროთქო. კარგად- და ბარიდან გავიდა.


-მართლა, ვინ არის ეგ ბიჭი?-მკითხა ლუკა, როცა მაგიდას მივუჯექი.
-სკოლელია-მოკლედ მოვუჭერი .
-ხოარა?!-მაგიდიდან ადგა. ჯანდაბა! "ახლა ესეც წავა?"
-ლუკა!
-ლიკუნ!როგორ ხარ?- მაგიდისჯენ მომავალ ლიკას და ბექას მიეგებაა.
-ხორავა! რამდენი ხანი არ მინახიხარ-დალუკას გადაეხვია.
ბავშვობიდან სამივეს ერთმანეთთან კარგი ურთიერთობა გვქონდა. ძალიან უხაროდა ლიკას მე და ლუკა ერთად,რომ ვიყავით. რომ დავშოდი სულ მეკამათებოდა სისულელე გააკეთე . ეგეთ ბიჭს ვეღარ ნახავო. მე კიდე სულ არაფრად ვაგდებდი მის სიტყვებს. ახლა კი, დარწმუნებული ვარ, ეცდება მე და ლუკა შეგვარიგოს.
-დიდხანს გველოდებით? ცოტა შეგვაგვიანდა.
-არც ისე. -ღიმილით გადმომხედა ლუკამ.
-გამოხარდა,რომ ერთდ ხართ.- შუა საუბარში "დაააფერთხა" ლიკამ.
-ხომეც.-მომეწება ლუკა და ხელი გადამადო. თავის მართლება დავისყე:
-არ ვართ. შევრიგდით მაგრამ...- ლუკა ტუჩებით ლოყაზე შემეხო და ხმაურიანად მაკოცა.
სკამიდან გაცეცხლებული წამოვდექი.
- ხორავა გამომყევი საქმე მაქვს. - ლუკამ და ბექამ ერთმანეთს გაკვირვებით გადახედეს. ლუკაც ადგა და უკან გამომყვა.
-შენ ბიჭო ხოარ გაჟრუალებს?
-რა მოხდა?
-მეკითხები უკვე რა მოხდა? რა სცენები კოაწყე? ერტად ვართ და არ ვიცი? რას დამიდორბლე ლოყა?
-კარგი. დამშვიდდი.ახლა სცენებს შენ აწყობ.წავედით თორე გველოდებიან.

მალე დავიშალეთ და სახლისაკენ გავწიე,როცა შავმა მანქანამ ნელი სვლით ჩამომიარა. ხორავა! ფანჯარა ჩამოსწია და თავი გადმოყო.
- ჩაჯექი, სახლში წაგიყვან.
-არ მინდა
-არ მიკითავ რა გინდა
-არ დავჯდები მაინც
-დანელია! ან ჩაჯდები ან მე ჩაგაჯენ ძალით!-მანქანაში ჩავჯექი. 10 წუთი უხმოდ მივდიოდით. სიჩუმე ლუკამ დაარღვია.
-როგორი ბიჭია?
-ვინ? აააა. რავი ნორმალურად არც ვიცნობ.
-მოგწონს?-მრავლისმთქმელი თვალებით გადმომხედა.
-არა, მაგრამ შენ კი გჯობია ცნობისთის.
-ეგ არც მიკითხავს . მოვედით
-გმადლბ . კარგად.
- რას მემშვიდობები? მეც მოვდივარ!
-სად? არ დამიპატიჟებიხარ ცნობისათვის.
-შენ არა, შენმა ძმამ დამპატიჟ.-ძრავა გამორთო, მანქანიდან გადმოვიდა და სახლში ამომყვა.


-მოვედი-გავძახე ნიკას, როცა სახლში შევედი.
-ლუნი, სტუმარი გყავს!
-შენც.
-მეც?!-ოთხში შევედი და სანდრო დაინახე. გამიღიმა, შემდეგ სახე შეკრა, როცა ჩემს უკან მდგომი ლუკა დაინახა. ლუკასა არ გახარებია სანდროს დანახვა,
-სანდრო?აქ რა გინდა?
-დალაპარაკება მინდოდა. მგონი ცუდი დრო შევარჩიე. წავალ. უკაცრავად- ნიკას გადახედა და ოთახიდან გასვლა დააპირა. ლუკას სახე გაებადრა. "მოგართვი"
-შენი არ ვიცი, მე მაქვს სალაპარაკო, დარჩი. - ლუკამ მუშტები შეკრა- ჩვენ გარეთ გავალთ და მალე მოვალ.- ნიკას ვუთხარი და სანდროსთან ერთად ეზოში ჩავედი.
-მისმინე,-სანდრომ დაიწყო.
-არა, შენ მისმინე. მართლა მინდოდა, რომ შეგხვედროდი, უბრალოდ ლიკამ მთხოვა ბარში წასვლა ვინმესთან ერთად, ლუკასთვის ნათქვამიც მქონდა უკვე თორემ...- წინადაების დამთავრება ვერ მოვასწარი, რომ მისი ბაგები ჩემსას მიეწება.