უკვე გასვლის დრო იყო, ზემოთ ავედი და ჩაცმა დავიწყე: შავი მოგრძო კაბა, რომელიც ახალი ნაყიდი მქონდა მოლში, შავი მაღალქუსლიანები, საკმაულები, თმების გაკეთება ძალიან ლამაზად გამომდის ამიტომ სალონში არ წავსულვარ ჩემით გავიკეთე შედევრი. ქვემოთ ჩავედი და ნიკას დანახვაზე აღფრთოვანება ვერ დავმალე, არა რაა , რაც მართალია მართალია, ამ ბიჭს კოსტუმი საოცრად უხდება, საოცრად.:
-რა ლამაზი ხარ
-შენც ძალიან სიმპათიური ხარ
მანქანამდე მივედით და უხმოდ ჩავჯექით, ასევე უხმოდ ვიმგზავრეთ. ნინას და გეგას მეჯვარეები ჩვენ ვიყავით. დანიშნულების ადგილზე მალე მივედით:
-გვრიტებოო-ჩავეხუტე ჩემ გოგოს და ჩემ ბიჭს.
ნინა გაღიმებული და უზომოდ ბედნიერი იყო:
-ნინ როგორ გაიბერეე.
-გაიბერა რომელია, ლოგინზე ვეღარ ვეტევით.-თავისებურად იხუმრა გეგამ
ნინამ გაბუსული სახე მიიღო, მაგრამ ხომ ვიცოდი სინამდვილეში რა ბედნიერიც იყო , როგორც წესი 1 თვის იყო, მაგრამ ძალიან გაბერილი ჩანდა .
ჯვარი დაიწერეს და რესტორანში წავედით. უი ხო დამავიწყდა ნინამ და გეგამ გადაწყვიტეს მარტო ჩვენ ოთხნი ვყოფილიყავით. ნიკა ფეხზე წამოდგა:
-წამო რა ვიცეკვოთ.
-წამოდი.
გავედით და ზუსტად ცენტრში მოვექეცით, აი ისევ, ყველაფერი ჩემს გარშემო ბრუნავდა...ბოდიში შემეშალა, მე და ნიკას გარშემო. ვიდექით და ვცეკვავდით ნელ ცეკვას და ამ წამს ყველაზე ლამაზი წყვილი ვიყავით, ეს რომ გენახათ , ჩვენ უბრალოდ დავივიწყეთ, რომ გარშემო კიდევ არსებობდნენ: ბოროტები, შურიანები და თუმდაც კეთილები და კარგები, უბრალოდ ნიკასაც და მეც გვქონდა დახუჭული თვალები თითქოს იმ დაკარგულ 23 წელს ვინაზღაურებდით ასე რომ გვეკლდა ერთმანეთი. ჩემთვის სიყვარული უცხოა , მე ხომ მის მეტი არავინ არ მყვარებია ... ჯერ...არავინ. დავუბრუნდები თხრობას , შორს აღარ წავალ:
ასე ბედნიერები ვიდექით , იმდენი ხანი ვცეკვავდით უკვე ხალხის მზერას ვგრძნობდი, ზოგის კეთილი სურვილებისგან გამოწვეული სახე, რომლებიც იღიმოდნენ, ზოგიც ბოროტებისგენ ნესტოებდაბერილი სახე, რომელიც კარგს არაფერს გვიქადდა, მაგრამ ჩვენ ხომ არავინ გვაინტერესებდა? შემდეგ მე ნელნელა ავიხედე ნიკასკენ რომელიც დაჟინებით მიყურებდა მზრუნველი მზერით და ჩვენი თვალები უკვე ყველაფერს ამბობდნენ:
"თვალები მოღალატეები არიან , ისე არავინ გიღალატებს როგორც თვალები"- იცით ხანდახან ბედნიერი ვარ რომ არსებობენ თვალები, რომლებიც საიდუმლოებს ვერ ინახავენ და შეუძლიათ გაგყიდონ და უთქმელად თქვან შენი სათქმელი, ხანდახან კი ვფიქრობ, რომ არ მინდა არსებობდეს მოღალატე თვალები რომლებიც უდროო დროს მყიდიან, აი ახლა კი ვფიქრობდი, რომ თვალები ჩემი საჩუქარი იყო. რამოდენიმე წუთის განმავლობაში მე და ნიკა ვცეკვავდით და დაჟინებით ვუყურებდით ერთმანეთს, თითქოს მეტი არაფერი იყო საჭირო, ჩვენი თვალები უკვე ამბობდნენ ნანატრ სიტყვას "მიყვარხარ"-ს და ეს მართლა ყველაფერს უდრიდა. ბოლოს სახლში წავედით. მანქანაში ხმა არ ამოგვიღია. სახლში რომ მივდიოდით , უკვე ოთახში შევდიოდი, უეცრად ნიკას ხელი შემეხო ხელზე მხრიდან დაიწყო და თითებამდე ჩამოვიდა:
-ანო სიყვარულზე რას ფიქრობ?
მოვტრიალდი და ნიკას პასუხი გავუმზადე:
-მე ვერ გეტყვი , მე ხომ არ ვიცი, მაგრამ ალბათ ჩვენი წარმოსახვაა, ილუზიები რომელიც საოცრად ბედნიერებს გვხდის. და შენი აზრით?
-ჯერ მასე კარგად არვიცი, ახალი დაწყებული მაქვს.-თავისი საოცარი ღიმილით გამიღიმა და ოთახისკენ შემიძღვა, გაშეშებული შევედი ოთახში და დავწექი, შემდეგ უბრალოდ გავითიშე, ნუთი მართლა ვუყვარდი? ალბათ ამ ამბისგან თავზარდაცემულს ასევე გაშეშებულს ჩამეძინა, ეს ბიჭი რაღაც ამ ბოლო დროს ბევრ მინიშნებას მაძლევს და პირდაპირ, რომ თქვას სათქმელი არ უნდა ნეტავ? ისევ ოცნებებში დამეძინა...ბუხარი...ცხელი ჩაი...ნიკა და მე.....ეს ყველაფერს უდრიდა.....

რას იტყვით? ძალიან გამიხარდა წინა თავი მართლა ისე თუ მოგეწონათ როგორც კომენტარებში ჩანდა, ძალიან მიყვარხართ, რომ ახალბედას ასეთ სტიმულს მაძლევთ, თქვენ ჩემი დღის ნათელი წერტილები ხართ..... მადლობა რომ არსებობთ! <3