ჩემი სახელია აარონ ვრაითი. მისტერ ჩევისმა, ჩემმა ლიტერატურის მასწავლებელმა მითხრა, რომ არასდროს, არასდროს დამეწყო წერა „ჩემი სახელია“-თი. სხვა გზა მაინც არ მაქვს. მისტერ ჩევისს მოუწევს შეეგუოს ჩემს დასაწყისს.
რასაც აქ წაიკითხავთ, შეიძლება არ შეესაბამებოდეს თქვენს გემოვნებას ან არ ჩამთვალოდ საზოგადოებაში ყოფნის ღირსად. ბევრი საშინელება ჩამიდენია, მინახავს და გამიკეთებია ისეთი რაღაცეები, რაც სხვისთვის შემზარავია. სხვა მხრივ, იმედი მაქვს ჩემი ისტორია მოსაწონია, ისეთია როგორსაც საღამოს დაწოლისას წაიკითხავ.
გარწმუნებთ ეს ისტორია დაგაინტერესებთ. უნდა წაიკითხოთ ყოველი ხაზი, უნდა სცადოთ და გემო გაუსინჯოთ ყველა სიტყვასა თუ წინადადებას. ჩემი ცხოვრების ზოგიერთი დღე ჩვეულებრივია, ზოგი კი ექსტრაორდინალური, მაგრამ ყველაფერი რაც აქ წერია სიმართლეა. ყველაფერი რაც აქ არის ჩემი დღიურიდანაა. თითქმის ყოველი დღე აქ არის ასახული. არ მეგონა თუ ოდესმე შევკრებდი და გამოვაქვეყნებდი როგორც ნოველას, მაგრამ აი აქ არის, მეც აქ ვარ და ყველაფერს გიყვებით. ნამდვილად არ ვწუხვარ თუ აქ მოთხრობილი რამე შოკში ჩაგაგდებთ. ჩემთვის მართლა შოკი იყო. სხვა გზა არ მქონდა, ამით უნდა მეცხოვრა. მხოლოდ პატივისცემას ვითხოვ, მჭირდება ვიღაც, ვინც ამ ისტორიას მოისმენს.

9 მარტი, 2014.
დილით გვიან გავიღვიძე და სკოლის დაგვიანებული ავტობუსით მგზავრობა მომიწევდა.
- დაიკიდე - მითხრა ალექსმა - ოც წუთშიც შეგიძლია სრულყოფილად გამოიყურებოდე.
- ჰო აბა რა - ვუპასუხე და თვალები გადავატრიალე.
ნამდვილად არ ვცდილობდი, რომ სრულყოფილი ვყოფილიყავი. უბრალოდ ალექსის ძმა ვარ (არაბიოლოგიური მაგრამ მაინც) და მეშინია არ დავიჩრდილო. თანაც ჩვენი ურთიერთობა ძმურზე მეტია...
ავტობუსი უაზრო ბავშვებით იყო გადაჭედილი. ყველა მათგანი თოთხმეტ წლამდე იქნებოდა და შეეძლოთ ნებისმიერი რამე ესროლათ უფროსკლასელებისთვის. რა თქმა უნდა რამდენიმე მაღალკლასელიც იყო, რომლებსაც დააგვიანდათ, მაგრამ უმეტესად ჩვენი თანატოლები მანქანებით დადიან. ტეხავს როდესაც თხუთმეტის ხარ, ცხოვრობ ქალაქში სადაც შეგიძლია შენს ასაკში მართვის მოწმობის აღება, მაგრამ მანქანა არ გყავს.
მთელი გზა პატარა ბავშვების ხმაურში ვიარეთ.
- ალექს - ვთქვი მე - ნიძლავს ჩამოვალ, არც ისეთი რთულია მანქანის მოპარვა. ბავშვების უმეტესობა კარადაში ტოვებს გასაღებს. შეგვიძლია მოვიპაროთ.
ალექსს ჩემს დრამატულ ტონზე გაეცინა და თქვა - მანქანა რომ სახლში მივიყვანოთ, დედა და მამა დაგვხოცავენ.. თან მითუმეტეს მათი ნაყიდი თუ არ იქნება.
ამოვიოხრე და თავი მხარზე დავადე. ავტობუსის სწრაფად გაჩერების და უსწორმასწორო გზის გამო თავი ამტკივდა. ალექსმა იცოდა ჩემი „მგზავრობის ავადმყოფობის“ შესახებ, განსაკუთრებით ავტობუსით მგზავრობისას. ჩემს დასაწყნარებლად თმებზე მეფერებოდა. სასიამოვნო შეგრძნება იყო, მაგრამ მე ყოველთვის ვიმორცხვებდი, როდესაც საზოგადოებაში ვიყავით. სკოლაში ყველამ იცის რომ ძმები ვართ, მაგრამ არავინ იცის ჩვენი ურთიერთობის შესახებ. ხალხისთვის ეს ჩვეულებრივი შესახედი იქნებოდა, მე კი სიმართლე მათზე უკეთ ვიცოდი ამიტომ...
- ალექს, სკოლის ავტობუსში ვართ - ჩავიჩურჩულე მე.
ალექსმა ჩაიხითხითა, ისე როგორც მხოლოდ მას შეეძლო, თითქოს სარკაზმით, მაგრამ ვინც კარგად იცნობს, ყველა მიხვდება განსხვავებას მის სარკაზმულ და გულიან სიცილს შორის.
- სწორედ ამიტომ ვაკეთებ ამას იდიოტო, თავი არ გტკივა?
ამოვიოხრე მაგრამ არ ვუპასუხე. საშუალო სკოლის მოსწავლეებს ალბათ არც აინტერესებდათ რას ვაკეთებდით. როდესაც ავტობუსი გაჩერდა და კარი გაიღო, სასწრაფოდ ჩავირბინე. არ მახსოვს ოდესმე ესე საშინლად მემგზავროს ავტობუსით. ალექსმა ხელი მომკიდა, ნაზად მომეფერა და არ გამიშვა სანამ სიარული არ დავიწყეთ.
ჩვენს სკოლაში ყველამ იცის რომ ძალიან ახლოს ვართ, არავინ იცის რომ იმაზე ახლოს ვიდრე წარმოუდგენიათ... მიხვდებით რასაც ვგულისხმობ...
ჯენის, პაულს და სემის იქ შევხვდით სადაც ყოველ დილით ვხვდებით, მაშინაც კი როდესაც გაკვეთილის დაწყებამდე წუთებია დარჩენილი.
მე და სემის პირველი ლიტერატურა გვაქვს, ერთადერთი კლასი რომელშიც ერთად ვართ. ის ალექსთან უფრო მეგობრობს ვიდრე ჩემთან, მაგრამ ვინ არ მეგობრობს ალექსთან? სემი ტენისს თამაშობს, ალექსის თქმით საკმაოდ კარგად. მე რომც მენახა ვერაფერს მივხვდებოდი, ამიტომ მის შეფასებას ვენდობი. სემის, ჩემგან განსხვავებით, ლიტერატურა არ უყვარს. მხოლოდ ამ კლასში არ მეძინება და მარტო მასწავლებლის გამო არა.
მე და მისტერ ჩევისი ახლოს ვართ. მომწონს მის საკლასო ოთახში დარჩენა, როდესაც ალექსს ველოდები სანამ ის ფეხბურთის ან კალათბურთის ვარჯიშებზეა. ვსაუბრობთ წიგნებზე და ვკითხულობთ. სკოლის ბევრი გოგონაა მისტერ ჩევისზე შეყვარებული. მასწავლებელი გამხდარი და ფერმკრთალია, მაგრამ გასაოცარი ცისფერი თვალები აქვს. ვფიქრობ მომწონს, მაგრამ იმიტომ რომ ალექსს მახსენებს.
- გილოცავთ ახალი სასწავლო წლის დაწყებას, ასევე წმინდა ლიტერატურის ახალ საფეხურზე გადასვლას - დაიწყო მისტერ ჩევისმა - შექსპირი, დიკენსი... მეორე სემესტრში დიდებულებს შევისწავლით. თუ სერიოზულად მიუდგებით, ისინიც შეგისწავლიან. ეს არის ის, რასაც ნამდვილი ხელოვნება სიტყვების საშუალებით აკეთებს. გაფიქრებს იმაზე თუ ვინ ხარ, რა გინდა და რატომ არსებობ. თუ არ იქნებით ფრთხილად, ნოველები შეგიპყრობენ და ვეღარ მოახერხებთ მათგან თავის დაღწევას, მაგალითაც როგორც ჩემი ერთი ნაცნობი.
მისტერ ჩევისი მომიბრუნდა და თვალი ჩამიკრა, კლასმა ჩაისისინა. მე წიგნის ჭიის რეპუტაცია მაქვს. ისე არ გეგონოთ თითქოს არანორმალურად ბევრს ვკითხულობ! უბრალოდ, ასე ვთქვათ, ბიბლიოთეკარი იმდენად დაიღალა ჩემით, რომ თავისი კომპიუტერის პაროლი მომცა და შემიძლია ჩემით ვნახო რაც მინდა.
- ამ სემესტრში ჩვენ ვიმუშავებთ... დაიცადეთ... - მასწავლებელმა უჩინარი დრამის ჯოხები დაიჭირა და გაერში დააბრახუნა. თვალების ატრიალებისგან თავი ვერ შევიკავე. მან დამინახა და ისევ თვალი ჩამიკრა. უკვე ვესაუბრე და მითხრა რის გაკეთებას აპირებდა, დაგეგმვაშიც კი დავეხმარე.
- პოეზია - გამოუცხადა კლასს.
ყველამ ერთიანად ამოიოხრა. თითქმის ხილული შეიქმნა კლასის ყველა იმედი როგორ გაფრინდა ფანჯრიდან.
- ოჰ კარგით რა. არც ისეთი ცუდია! - მისტერ ჩევისმა ხელები ჰაერში აიქნია - შემდეგ სემესტრში, ყოველ დღე მოგიწევთ დაწეროთ ლექსის ერთი სტროფი, თუნდაც ვერლიბრის და მოიძიებთ პოეზიის შესახებ. ეს კარგი გზაა რომ თქვენი კრეატიული იდეები გადმოაფრქვიოთ.
ამის შემდეგ, კიდევ ერთხელ ჩამიკრა თვალი. მისტერ ჩევისმა სონეტების შესახებ მასწავლა, რომლებიც ჩემი აზრით, სახალისო დასაწერი და საკითხავი იყო. გაკვეთილის ბოლოს სემის ხელი დავუქნიე, ვანიშნე, რომ ჩემს გარეშე წასულიყო. მე მასწავლებლის მერხის უკან დავჯექი.
- ძიება? - ვკითხე მე.
კარგად მახსოვს როგორ გაიცინა.
- ოჰ, დიახ, სახალისო იქნება აარონ! კალათბურთი მალე დაიწყება, ასე რომ შეგეძლება სკოლის შემდეგ დარჩე.
ამოვიოხრე, მაგრამ არ შემეძლო არ დავთანხმებოდი რომ საინტერესო იქნებოდა. დღის დანარჩენმა ნაწილმა სწრაფად ჩაიარა. პირველი დღე, საზაფხულო არდადეგების შემდეგ უკვე დასრულდა.
როდესაც სკოლიდან გამოვაღწიე 3:35 იყო.
მე და ალექსი მეგობრებს დავემშვიდობეთ და ერთმანეთს შევხვდით, მე თუ მკითხავთ ბევრი ნაცნობი არც გვყავდა.
- ბევრი დავალება გაქვს? - მკითხა ალექსმა როდესაც ავტობუსში ავედით.
- არც ისე - ვუპასუხე.
მან ამოიოხრა - ჩემი შესაძლებლობები ამოიწურა, როგორ ახერხებ კლასში ამდენი რამის გაკეთებას?
გავიცინე და ჩემი გონებამახვილური პასუხი შევუბრუნე. ვცდილობ გავიხსენო, მაგრამ არ ვიცი ზუსტად რა ვუთხარი.
სახლისკენ მგზავრობისას ალექსის მხარზე ჩამეძინა და მოუწია გავეღვიძებინე. მამა როგორც ყოველთვის სამუშაოზე იყო და დედა სახლში, პატარა ანალაინთან ერთად. ის ალბათ ყველაზე საყვარელი ბავშვია მთელს სამყაროში. არ ვხუმრობ. გოგონას ქერა თმა და დიდი მრგვალი, მწვანე თვალები აქვს, რომლებშიც მუდამ სინათლის სხივი კიაფობს. მხოლოდ ერთი თვისაა, მაგრამ შემიძლია დავიფიცო, უკვე ისეთივე გამომეტყველება აქვს როგორც ზრდასრულს.
მე და ალექსს ღია ყავისფერი თმა გვაქვს, რომელიც ნატურალურად მბზინავი და სწორია. ალექსს მოკლედ აქვს შეჭრილი და ზემოთ აწეული, რაც მის სახეს უფრო ლამაზს ხდის, მაგრამ ამავე დროს მამაკაცურს და სექსუალურს. მე გრძლად მაქვს თმა, სახე კი როგორც ყველა ამბობს ლამაზი. ჩვეულებრივ ბიჭები შეხვედრას მთხოვენ, მაგრამ მათი სახელებიც კი არ მახსოვს.
მე და ალექსი ჩვენს საერთო ოთახში ავედით და ჩანთები საწოლზე დავყარეთ, რომელიც წესით ჩემი უნდა იყოს, მაგრამ არასდროს ვიყენებ რადგან უმეტესად ალექსთან მძინავს.
- მოდი აქ აარონ - თქვა ალექსმა და საწოლზე ჩამოჯდა.
მის კალთაში ჩავხტი და ვნებიანად მაკოცა, თითები თმებში შემიცურა. მისი ტუჩები ისეთი ტკბილი და სავსე იყო.. ღმერთო, დიდებული შეგრძნება იყო. მთელი დღის განმავლობაში ველოდებოდი. ესე გაგრძელდა დაახლოებით ხუთ წუთს, მანამ სანამ არ მოვშორდი და ამოვისუნთქე.
- ვიფიქრე დავალებებით იყავი გადატვირთული? - ვკითხე და გავიკრიჭე, როგორც მას უყვარდა.
ამოიოხრა - აარონ!
გავიცინე და ავდექი, მერხთან მივედი სადაც ეხლა ვწერ. ვფიქრობ, ჩემი დღეც დასასრულს უახლოვდება.

10 მარტი, 2014.
ღამის ორი საათია, ვზივარ საწოლზე და ვწერ.
ალექსს რამდენიმე ხნის წინ ჩაეძინა, მაგრამ მე ვერ ვიძინებ, არ აქვს მნიშვნელობა როგორ კომფორტს შემიქმნის. მძულს ჩემი ბავშვურობა, მაგრამ როდესაც მეშინია თავს ვერაფერს ვუხერხებ. ხელები მიკანკალებს და ალექსისკენ რაც შემიძლია ახლოს ვიჩოჩებ. როგორც ვფიქრობ უნდა მოვყვე რა მოხდა.
სამი საათის წინ, ალექსთან ჩახუტებულს ჩამეძინა. ორივეს ორსაწოლიანი საწოლები გვაქვს, მაგრამ მაინც ერთად გვძინავს.
ეს კოშმარები ერთი წელია უფრო გამიუარესდა. უმეტესად, სიზმრებში მკვდარ ალექსს ვხედავ, ან ალექსს რომელიც მიდის, ან ალექსს რომელიც აღიარებს რომ ვძულვარ, დემონად გადაიქცევა და მკლავს. ყოველ ჯერზე ცივ ოფლში მეღვიძება, ჰაერისთვის ვიბრძვი და უშინაარსოდ, არაბუნებრივი ხმით ვჩურჩულებ.
ალექსი ამბობს, რომ ჩემი სიზმრები მას უფრო აშინებს ვიდრე მე. ყოველთვის, როდესაც მე სასოწარკვეთილი ვიყავი, ჩემი ან ჩემი ძმის სიკვდილის გამო, ალექსი ჩემს გვერდით იყო. ვაღიარებ, რომ მასთან ძილის გარეშე არამგონია სიზმრებს გადავურჩე.
ამ ღამითაც მსგავსმა კოშმარმა გამაღვიძა: მე და ალექსი ერმანეთის ზურგზე ვიყავით მიბმულები. ოთახში ძალიან, ძალიან ბნელოდა. მეშინოდა, მაგრამ თავს მშვიდად ვგრძნობდი, რადგან ჩემი ძმა ჩემს ზურგს უკან იყო. მახსოვს ვუთხარი რომ მიყვარდა და კიდევ რაღაცაზე ვლაპარაკობდით. მერე არ ვიცი რა მოხდა, რაც მახსოვს არის სისველის გრძნობა ჩემს ხელებზე. სიზმარში მივბრუნდი და ალექსი დავინახე, ნაცემი და დასისხლიანებული, მკვდარი, ჩემს ზურგზე მობმული. ესე დაახლოებით ერთ საათს ვიყავით.
როდესაც გავიღვიძე ვტიროდი. ალექსი თმებზე მეფერებოდა და მსუბუქად მკოცნიდა რომ დავეწყნარებინე. რაღაც მიზეზის გამო ამ სიზმარს თავს ვერ ვაღწევდი მიუხედავად იმისა, რომ ყველაზე საშინელი არ იყო რაც მინახავს. ვერ ვსუნთქავდი და შეუჩერებლად ვკანკალებდი.
- აარონ, რონი - ალექი ყურში განუწყვეტლივ ჩამჩურჩულებდა - ჩშშ, ყველაფერი კარგადაა, აქ ვარ. არ იტირო, ჯანდაბა, მიყვარხარ რონი, კარგად იქნები.
ისე ვკანკალებდი თითქოს ვიყინებოდი.
- ჩშშ, მოიცადე - თქვა ალექსმა და გაჩუმდა.
შემდეგ მეც გავიგე ნაბიჯების ხმა, რომელიც სწრაფად მოიწევდა ჩვენსკენ. ორივე ვხვდებოდით რომ დედა იყო. მან იცოდა ჩემი კოშმარების შესახებ, მაგრამ აქამდე არასდროს მიტირია და არც ესე გვიან გამიღვიძია. მისი ნაბიჯები ახლოვდებოდა და იმდენად სწრაფად მოიწევდა, რომ ჩემს საწოლში გადასვლას ვერ მოვასწრებდი. ალექსს ჩამოვშორდი და საბნის ქვეშ შევძვერი. მასთან სიშორემ სიცივე მომგვარა და მუხლები ნიკაპამდე ავიტანე. მხოლოდ ტრუსები მეცვა და გადასაფარებელი არ მათბობდა.
ვცადე ცრემლები შემეკავებინა, მაგრამ უფრო მეტად ავკანკალდი.
დედამ წუთის შემდეგ შემოამტვრია კარი. ალბათ ვერ ხვდებოდა, რომ ამ დროს თინეიჯერებს სძინავთ, ვერც იმას აცნობიერებდა, რომ თუ კარს ყოველ ჯერზე შემოამტვრევდა და შემდეგ მიაჯახუნებდა, ნაწილებად დაშლიდა.
- ყველაფერი კარგადაა? - იკითხა მან ხმამაღლა. დედა ყველაფერს ხმამაღლა აკეთებდა.
- კი - მოკლედ უპასუხა ალექსმა, ისეთი ხმით რომელიც ამბობდა „ მადლობა ჩემი გაღვიძებისთვის“ - ესე გვიან რატომ გღვიძავს?
-მომესმა თითქოს ვიღაც ტიროდა, შენი ძმა სად არის? - იკითხა მან, როდესაც შეამჩნია, რომ საწოლში არ ვიყავი.
- სააბაზანოში გავიდა - უპასუხა ალექსმა.
მახსოვს თვალები გადავატრიალე. პირობა დავდე, ჩემს გამო აღარასდროს მოუწევდა მოტყუება. არც მახსოვს რამდენჯერ შევპირდი ამას ჩემს თავს, მაგრამ ყოველ ჯერზე ვარღვევდი.
- კარგი, ღამე მშვიდობის. დაიძინეთ - თქვა დედამ და კარი გაიჯახუნა.
როდესაც დავრწმუნდი, რომ მისი ნაბიჯების ხმა აღარ ისმოდა, საბნიდან გამოვძვერი და ალექსთან დავბრუნდი. აღარ ვკანკალებდი, მაგრამ მაინც მივეკარი.
ჩამეხუტა და ჩემს თმაში ჩაიცინა. მითხრა, რომ ამის შემდეგ დავფიქრებულიყავი რამდენად ხმამაღლა ვტიროდი. პასუხი არ გავეცი და უბრალოდ ხელები უფრო ძლიერად შემოვხვიე. ცოტა ხნის შემდეგ, ალექსს ჩაეძინა და ოთახში მისი მშვიდი სუნთქვა გაისმა.


11 მარტი, 2014.
დღეს... დაბრკოლებებს გადავაწყდი... ვეცდები ყველაფერი მოვყვე რაც მთელი დღის განმავლობაში მოხდა.
როდესაც დილით გავიღვიძე, აღელვებული მოუსვენრად ვცქმუტავდი. არ ვიცი, ზოგჯერ უძილობის შემდეგ ძალა უფრო მემატება, თითქოს გაახალგაზრდავებული ვარ. ალექსმა ჩემი განწყობა შეამჩნია.
- დღეს ხალისიანი ხარ - ჩაიცინა და გაიზმორა.
ადრე ავდექი და გარეთ ნაგვის გადასაყრელად გავედი.
- დიახ - ვუპასუხე, ხელი მოვკიდე და საწოლიდან ავაყენე - ასე რომ შენც კარგ ხასიათზე იქნები - ვუბრძანე.
თვალები გადაატრიალა, მაგრამ ვხვდებოდი რომ სიამოვნებდა.
ვიბანავეთ და ჩავიცვით. იმის გამო რომ მისი მაისურები მიხდება, ხშირად ვიცმევ მის სუნს რომ ვგრძნობდე. ალექსი ამ დილით ხშირად მკოცნიდა თავზე.
ავტობუსით წავედით სკოლაში. არ მახსოვს რაიმე განსაკუთრებული მგზავრობისას. ოჰ, გუშინ კალათბურთი დაიწყო. როდესაც ზარი დაირეკა ალექსმა კუთხეში შემატრიალა.
- ხუთზე შემხვდი კარგი? - მკითხა მან, დაიხარა და ტუჩებზე ნაზად მაკოცა.
მომენტალურად დაჰიპნოზებული ვიდექი და დამავიწყდა რომ სკოლაში ვიყავით. ხელები თმაში ავუხლართე და თვალები დავხუჭე, მას გაჩერება მოუწია და გავაანალიზე რას ვაკეთებდი. ალექსმა გაიცინა და შეწითლებულ ლოყებზე ნაზად მომეფერა.
- იცი ზოგჯერ როგორი საყვარელი ხარ?.. - შებრუნდა და დერეფანს გაუყვა - მისტერ ჩევისთან დარჩი კარგი? - თვალები გადავატრიალე როდესაც შეჩერდა და შემომხედა
- თითქოს არ მენდობი - მივაძახე მე.
ლიტერატურაზე წავედი სადაც ბავშვები სასჯელს იხდიდნენ. მისტერ ჩევისმა თავის მერხთან მიმიხმო და მეც მის გვერდით, ჩემს ჩვეულ ადგილზე, დავჯექი. თითებს მერხზე ვაკაკუნებდი. ვიცოდი, ეს აღიზიანებდა, მაგრამ იმდენად მოვწონდი რომ არაფერი თქვა ჩემს შესაჩერებლად. დავეხმარე ტესტების შეფასებაში. მოსწავლეები გავიდნენ და მარტო დავრჩით.
- რას ფიქრობ, რა უნდა გავაკეთოთ პოეზიის თავისთვის აარონ? - მკითხა მან.
ჩავიცინე - ბევრი იდეა მაქვს. რა თქმა უნდა ლექსები დაგვჭირდება. ასევე ჩვენ შეგვიძლია ვისწავლოთ შექსპირის სონეტები. ამაში ეჭვის შეტანაც არ შეიძლება. ასევე...
- შვილო - მომიჭრა მან - ყველა შენნაირი არ არის პოეზიასთან დამოკიდებულებაში.
ვერ მივხვდი რა იგულისხმა - სწორედ ამიტომ გვჭირდება, რომ უფრო ახლოს გაიცნონ ნამდვილი ლიტერატურა.
მისტერ ჩევისმა გაიცინა და მივხვდი როგორ ჟღერდა ჩემი ნათქვამი.
- ოჰ მაპატიეთ, ვიგულისხმე რომ... ესე არ მიგულისხმია.. აჰმ.. - ჩავიბუზღუნე ოდნავი სიცილით, თმაზე ნერვიულად ხელი გადავისვი.
- არაუშავს. მოგვიწევს რამდენიმე სახის პოეზია ვისწავლოთ. ლიტერატურაში მეცხრე საფეხურზე უმეტესად პოეზიას გავდივართ.
დიდხანს ვისხედით და იდეებს განვიხილავდით. მშვენიერ მეთოდს მივაგენით ჰაიკუსის სწავლისთვის, რაზეც ორივემ ვიცინეთ. შემდეგ გავაანალიზე რა დრო იყო. მერხზე საათი 5:08 - ს აჩვენებდა. სკამიდან წამოვდექი.
- მისტერ ჩევის. მაპატიეთ, დროის შეგრძნება დავკარგე - ჩემი ნივთების ალაგება დავიწყე.
- არაუშავს - მითხრა მან.
უკვე გავდიოდი როდესაც მასწავლებელმა კითხვა დამისვა.
- აარონ შეყვარებული გყავს?
შევტრიალდი, არ ვიყავი დარწმუნებული როგორ უნდა მეპასუხა - არა სერ - ვთქვი ბოლოს.
მან ჩაიცინა და თავი გააქნია, ვერ მივხვდი რატომ.
- კარგი მაშინ, შეგიძლია წახვიდე.
- მოიცადეთ, რატომ მკითხეთ?
შეიძლება ითქვას რომ სევდიანად შემომხედა, თითქოს რაღაც ლტოლვით.
- აარონ, უბრალოდ შეხედე შენს სახეს და მოუსმინე შენს სიტყვებს. არ შემიძლია ავხსნა, ისე საუბრობ, როგორც ნამდვილი სიყვარულით შეყვარებული ადამიანი ილაპარაკებდა.
შეეძლო მიმხვდარიყო მიყვარდა თუ არა ვინმე ჩემი ლაპარაკით? ნაცნობი სიწითლე ვიგრძენი ლოყებზე და ალექსზე გავიფიქრე. მისტერ ჩევისისმა ჩაიცინა
- აი ეხლა ვიცი რომ მართალი ვარ. ვინც არ უნდა იყოს, იღბლიანია შენ რომ ჰყავხარ - გამიღიმა მასწავლებელმა.
მოიცადე, ის რა მეფლირტავებოდა? ხელები გადავიჯვარედინე და დაკვირვებით შევათვალიერე. მახსოვს ლტოლვის გარდა ვერაფერს ვხედავდი. ეს არ იყო სექსუალური. მცირედი გამოცდილების მიუხედავად, შემიძლია განსხვავება დავინახო ვნებასა და დეპრესიაში. ის თითქოს... სევდიანი იყო. შეიძლება მისტერ ჩევისს უნდოდა, რომ ვინმეს ჰყვარებოდა და უნდოდა თვითონაც განეცადა ისეთი სიყვარული, როგორიც ჩემში დაინახა.
- მადლობა მისტერ ჩევის - თავი დავუქნიე - დარწმუნებული ვარ, ვინც არ უნდა დაიმსახუროს თქვენი სიყვარული, ასევე იღბლიანი იქნება.
ამაზე გაიცინა, თავი გააქნია და თქვა - ყოველთვის ფორმალური ხარ. მართალია შვილო. ეხლა წადი და არ დაგავიწყდეს ერთი სტროფის დაწერა ღამით.
- არ იდარდოთ მისტერ ჩევის. პოეზია არასდროს დამავიწყდება.
გავუღიმე და სწრაფად გავედი ოთახიდან. ალექსს ჩვენს ადგილზე შევხვდი. როდესაც მივედი, კალათბურთის გუნდი უკვე წასული იყო. ჩემმა პატარა საუბარმა მისტერ ჩევისთან, იმაზე მეტი დრო წამართვა ვიდრე ველოდი.
- დაიგვიანე - ჩაიბუზღუნა ალექსმა, სცადა გაბრაზებული გამოჩენილიყო, მაგრამ მომინდა მისთვის მეკოცნა - აარონ ავტობუსი უკვე წავიდა, მთელ გუნდთან ერთად!
ტუჩზე ვიკბინე და მხრები ავიჩეჩე - მაპატიე, დროის შეგრძნება დავკარგე. ფეხით წავიდეთ.
გაბრაზებულმა შემომხედა, ჩემსკენ გადმოიწია და მკლავებში მომიქცია. მისი ტუჩები ჩემსას შეეხო. კოცნა უხეში იყო, მაგრამ ჩემი გონება სამოთხეში დაფრინავდა. როდესაც უკან დაიხია ვიცოდი, რომ ტუჩები დაწითლებული მექნებოდა. არ მაღელვებდა, მის გარდა ვერაფერს ვხედავდი. ბოროტად გამიღიმა. როგორ შეძლო ესეთი გრძნობები გამოეწვია ჩემში? ჩემი არაბიოლოგიური ძმაა, მაგრამ მაინც, უბრალო შეხებითაც კი ახერხებდა ჩემს დადნობას.....
სახლისკენ წავედით. ტელეფონი დილით სახლში დამრჩა, ამიტომ ალექსმა მიწერა დედაჩვენს და უთხრა რომ დავაგვიანებდით. ხელები ერთმანეთს ჩავკიდეთ.ალექსი ყოველ შესახვევში მაჩერებდა, მკოცნიდა და მეხუტებოდა.
კოცნა რამდენჯერმე ვნებიანი გახდა, თითქმის მაისური შემომახია. ასე თუ ვივლიდით ერთი საათით დავაგვიანებდით სახლში, როგორც ჩანს დიდად არც ერთს გვადარდებდა. ბოლო შეჩერების შემდეგ გზატკეცილს გავუყევით. ღრმად ვსუნთქავდი და მუხლებში სისუსტეს ვგრძნობდი, დარწმუნებული არ ვიყავი მყარად დგომას რამდენ ხანს შევძლებდი.
- ალექს - მას დავეყრდენი, თითქოს მისმა კოცნებმა დამათრო - რატომ აკეთებ ამას?
მან თავი გააქნია და თმაზე მომეფერა - უბრალოდ უცნაური შეგრძნება მაქვს, თითქოს დიდი ხნით ვერ უნდა გნახო.
ყველაფერს გეფიცებით მართლა ეს მითხრა!
ალექსის ინტუიცია ნამდვილად ძლიერია. ერთხელ, როდესაც ფერმის სახლში უნდა წავსულიყავით, ცუდი შეგრძნება ჰქონდა და ამიტომ გადავიფიქრეთ. მანამდე წუწუნებდა სანამ მშობლებმა არ თქვეს რომ შეგვეძლო შემდეგ წელს წავსულიყავით. ბოლოს აღმოჩნდა, რომ თუ წავიდოდით, ტორნადო გადაგვივლიდა და დავიხოცებოდით. სწორედ ამის გამო, უმეტესად ალექსის ინტუიციას ვენდობოდი, მაშინ კი უბრალოდ გავიცინე.
- ნუ სულელობ - მივეკარი, ხელები სახეზე მოვკიდე - მე ყოველთვის შენთან ვიქნები.
ვიგრძენი თავი დამიქნია და ისევ მაკოცა, ამჯერად ნაზად და ტკბილად, ტუჩები სულ ოდნავ შემახო. სიარული განვაგრძეთ. 5:30 იყო როდესაც ფურგონი შევნიშნე. დიდი, თეთრი ფურგონი მინესოტის ნომრით და დაბურული მინებით. ჭუჭყიანი იყო და ძალიან, ძალიან ნელა დადიოდა. ჩვენ მოგვყვებოდა.
- ალექს, ეხლა არა... ეხლა გაიხედე - ცერა თითი ხელზე მოვუჭირე - ფურგონი მოგვყვება.
მანქანას გახედა - თუ ნერვიულობ შეგვიძლია შევუხვიოთ და სხვა გზით წავიდეთ.
თავი დავუქნიე, ძალიან ვნერვიულობდი. ტელეფონი არ მქონდა და თავს დაუცველად ვგრძნობდი. ვიცი პათეტიკურია, მაგრამ როგორც ყველა თინეიჯერი ტექნოლოგიაზე დამოკიდებული ვარ.
სახლების გარემოცვაში შევუხვიეთ და როგორც მოსალოდნელი იყო ფურგონიც გამოგვყვა. ალექსს ხელს ძლიერად ვუჭერდი. იმდენად ძლიერად რომ ალბათ ვტკენდი. არაფერი უთქვამს. ოჰ ღმერთო, როგორ მიყვარს ამის გამო.
არასდროს დაიჩივლებდა,
- არ ინერვიულო რონი - ჩამჩურჩულა ნაზად - მათ არაფრის გაკეთება შეუძლათ, ჩვენს გარშემო სახლებია.
ალბათ მართალი იყო... მაგრამ მაინც ვკანკალებდი. რატომ ვარ ესეთი ბავშვური?
მოულოდნელად ფურგონმა სიჩქარეს მოუმატა. ისევ ჩვენ მოგვყვებოდნენ. მე და ალექსმა სირბილი დავიწყეთ. ვიცოდი, ჩემს გამო ნელა დარბოდა. შეეძლო 14 წამში 100 მეტრი გაერბინა, მაგრამ მე სუნთქვას ვერ ვახერხებდი. ხელიც არ გამიშვა და ისე მჭიდროდ მიჭერდა, თითქოს სიცოცხლის უკანასკნელ ხაზს ებღაუჭებოდა.
უეცრად ფურგონი ჩვენს წინ გაჩერდა და მოგვიწია ჩვენც გავჩერებულიყავით. ცხელი ცრემლები ლოყებზე ჩამომდიოდა, ალექსს კი თავი ძლიერად ეჭირა. შევტრიალდით და სხვა გზით გავიქეცით, მაგრამ ნიღბიანები მანქანიდან გადმოვიდნენ და ჩვენ გამოგვედევნენ. წამები დასჭირდათ და ჩვენთან გაჩნდნენ. თავის გადასარჩენად ვკიოდი და ფეხებს ვიქნევდი.
- ალექს - დავიყვირე როდესაც მასთან ჩამომაშორეს.
ის იბრძოდა და სიამაყე ვიგრძენი მისი ყურებისას. ალექსს შავი ქამარი თუ რაღაც მსგავსი ჰქონდა კარატეში და მალევე შეძლო ერთი კაცის ჩამოშორება. სახეში ჩაარტყა და ჩემსკენ გამოიქცა. მე რომელიღაც ნიღბიანს ვეჭირე და მცდელობის მიუხედავად მისი ძლიერი მკლავებისგან თავს ვერ ვაღწევდი.
- ალექს დამეხმარე! - დავიყვირე სასოწარკვეთილმა, შიშმა შემიპყრო - ალექს! დამეხმარე!
ჩემსკენ გამოიქცა, მაგრამ უკვე გვიანი იყო, კაცი ფურგონის უკანა ნაწილში მაგდებდა და მე გაუჩერებლად ვყვიროდი. ის კაცი, რომელიც ალექსმა სცემა, უცბად თავს დაესხა ჩემს ძმას და შეაჩერა. ყველანი ფურგონისკენ წამოვიდნენ და უკვე ორი ცდილობდა მანქანაში ჩავესვი. არ წავიდოდი! ვყვიროდი და უკვე ვიცოდი რაც მოხდებოდა.
ბოლოს რაც მახსოვს, სანამ მეტალის კარი დაიხურებოდა, იყო ჩემი ძმის ცრემლი. ის არასდროს ტიროდა! ის.არასდროს.ტიროდა!! როდესაც დავინახე როგორ იწვა ძირს, ტკივილით და როგორ უმწეოდ მიყურებდ, გული გამიტყდა. ამ სანახაობამ ყველაფერი დაამსხვრია ჩემში.
- რონი! - მისი არანორმალური ხმა, როდესაც მიყვიროდა - მიყვარხარ! არ მივცემ უფლებას ჩემგან წაგიყვანონ!
და ამის შემდეგ კარი დაიკეტა. ყველაფერი სიბნელემ მოიცვა და მანქანა დაიძრა. კარებს ვურტყავდი. ალბათ გარედან ჩაკეტეს.
- ალექს... - ჩუმად აღმოვთქვი.
- არც კი სცადო კარის გაღება - ზურგს უკან მომესმა ხმა. პანიკაში ჩავარდნილმა წრიალი დავიწყე - ვხედავ როგორ ცდილობ, მაგრამ კარი არ გაიღება. ძალიან ვწუხვარ. არ აქვს აზრი ისეთი რამის გაკეთებას, რაც მათ გააღიზიანებს. მოგკლავენ.
სახის წინ მოტანილ საკუთარ ხელებსაც ვერ ვხედავდი. განსაკუთრებით ვერ დავინახავდი მას, ვინც ჩემს წინ იჯდა.
- ვინ...ვინ ხართ? - ამოვიკვნესე.
- ჩემი სახელი ფრედრიკია. შენ? შენ ვინ ხარ?
- აარონი - ჩავიჩურჩულე.
გერმანული კილო ჰქონდა, მაგრამ ფურგონში იყო, ნიუ-იორკის შუაგულში. როგორ მოხვდა აქ?
- რამდენი ხანია რაც აქ ხარ? - ვკითხე პასუხის შიშით.
- დღეები, კვირდები. ზუსტად არ ვიცი, დღე ექვსჯერ იყო და მხოლოდ ეს არის რაც ვიცი. ამოვიოხრე. ციოდა. ათასგვარი კითხვა მიტრიალებდა თავში. ტკივილს ვგრძნობდი, რომელიც ფიზიკურთან კავშირში არ იყო. ჩემი ძმა მჭირდებოდა. ზურგჩანთა მოვიხსენი და ვეცადე ფიქრები განმედევნა თავიდან. მნათობი კალამი და დღიური ამოვიღე. ჩემი ტელეფონი?
- ფრედრიკ, ტელეფონი გაქვს? - ვკითხე უეცრად.
- კი - თქვა საწყლად - მათ წამართვეს და დაამსხვრიეს.
ამოვიოხრე და კლავები მუხლებზე შემოვიხვიე. არც წერა მინდოდა და არც ლაპარაკი, არც არაფრის გაკეთება, უბრალოდ სახლში დაბრუნება მინდოდა. როგორ თბილად ვიქნებოდი, კომფორტულად, მაგიდასთან ალექსის მოპირდაპირედ ვიჯდებოდი და ფარულად ვეთამაშებოდი ფეხებით მაგიდის ქვეშ, როგორც ყოველ საღამოს. ეს ნორმალური იქნებოდა.
ალბათ ჩამეძინა და როდესაც გავიღვიძე, ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს საათები გასულიყო. ამას ეხლა ვწერ, მნათობი კალმით, როდესაც გზაზე მანქანა ხტის.
ალექსი მჭირდება, ძალიან მჭირდება. თითქოს ვიღაც გულს მართმევს და ისე უჭერს როგორც სარეცხ ღრუბელს. მჭირდება, რომ ალექსმა მკლავები შემომხვიოს და მითხრას, რომ ყველაფერი კარგად იქნება. ისევ ვიხსენებ ყველა იმ კოცნას გზაში. ვნატრობ, რომ უკეთესად მახსოვდეს. მისი ტუჩები და ენა შაქარივით ტკბილი იყო.
არაფერი აღარ ვიცი. ვგრძნობ, რომ უფრო და უფრო ცხელა და მალე სუნთქვას ვეღარ შევძლებ. ფრედრიკი არ ლაპარაკობს. ვნატრობ მისი დანახვა შემეძლოს. ვნატრობ ვიცოდე სად მივდივართ. ვნატრობ...
ვაპირებ საშინაო დავალება, რომელიც მისტერ ჩევისმა მოგვცა, ყოველდღე დავწერო. იმიტომ რომ ვიცი თუ.... არა! როცა აქედან გავაღწევ, მას მოუნდება ამის წაკითხვა. ერთი თავისუფალი სტროფი ყოველ ღამით.

„ შევარდნები იყურებიან ოქროს ხეებიდან,
საკუთარი სიცოცხლისთვის ყვირიან.
ოჰ, შიშით როგორ იბუზებიან მათი
მკონტროლი ამინდისას,
მის გარეშე გამოუსადეგარნი არიან.
ალბათ ფიქრობენ, რომ თუ ცას
თავიანთ გასაჭირს შესჩივლებენ,
მათ ტკივილს საშველი ექნება.“

11 მარტი, 2014.
ისევ სიბნელეში გავიღვიძე. არ ვიცოდი რა დრო იყო და ვხვდებოდი, რომ აზრი არ ჰქონდა. დაახლოებით ერთმა დღემ მაინც ჩაიარა. ყელს შიგნიდან თითქოს ათასობით დანა მისერავდა, წყლის ნაკლებობის განვიცდიდი. მთელს ფურგონში დამპალი განავლის სუნი იდგა. ფრედრიკთან არ მისაუბრია. სასოწარკვეთილი ვიყავი.
არ შემიძლია ალექსის გარეშე დავიძინო. მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი, რომ ალექსი ჩემს დასახსნელად მოვიდოდა. ვიხსენებდი დროს, როდესაც პირველად შემიყვარდა ან როდესაც პირველად გავაანალიზე რომ მიყვარდა.
‘ ორი წლის წინ, დედამ და მამამ კარნავალზე წაგვიყვანეს. საშინელება იყო, მე ცამეტის ვიყავი და ყველაზე მეტად ეშმაკის ბორბალზე მინდოდა დაჯდომა. მთელი გზა გაბუტული ვიყავი და ამიტომ მშობლები გზაშივე გამიბრაზდნენ.
- აარონ, თუ წუწუნს არ მორჩები მთელი დღის მანძილზე არაფერზე იკატავებ - მითხრა მამამ როდესაც ბორბალთან მივდიოდით.
- კარგი არ მინდა! - ჩავიბუზღუნე ჩემთვის.
- საკმარისია! - დაიყვირა დედამ - ნახევარიც ვერ გავიგე რას ბუზღუნებ, მაგრამ თუ ხასიათს არ შეიცვლი დაისჯები, არ წაიკითხავ და კომპიუტერთან არ დაჯდები ორი კვირის მანძილზე!
ამან მომაკეტინა.
დედა საპირფარეშოში მიდიოდა და მამაც მას გაჰყვა. მე და ალექსი ერთ ატრაქციონზე მარტონი მივედით.
- წამოდი რონი, გთხოვ.. მხოლოდ ერთხელ! გთხოვ?!- ალექსი მეხვეწებოდა, რომ იმ ატრაქციონზე წავსულიყავი საიდანაც ვიცოდი, რომ გულისრევით გამოვიდოდი.
- მეათასედ გეუბნევი, არა!
მე და ალექსი ახლოს ვიყავით, პატარაობიდან ყველაფერს ერთად ვაკეთებდით, მაგრამ ისე ახლოს არ ვიყავით როგორც ეხლა. ეს იყო ძმური სიყვარული და წარსულში ორივე უარვყოფდით, რომ შეიძლებოდა უფრო მეტი ყოფილიყო. ჩვენს გონებაში იმ დღემდე არაფერს მსგავსს არ გაუვლია.
ბოლოს დანებდა და თვითონ წავიდა, ამასობაში მე სკამზე დავჯექი და ვუყურებდი როგორ ტრიალებდა დიდი, მეტალის ატრაქციონი. როდესაც ჩემს წინ ჩამოივლიდა, ალექსი სასაცილო სახეებს აკეთებდა და მაცინებდა. მაინც ვდილობდი მხიარულება არ შემემჩნია.
როდესაც დასრულდა და ჩამოვიდა კბილების კრეჭვით, ყბა ჩამომივარდა.
გქონიათ მომენტი, როდესაც უყურებთ ვიღაცას და აცნობიერებთ „ ოჰ, ღმერთო ჩემო, ეს ყველაზე ლამაზი ადამიანია მთელს პლანეტაზე?“
სწორედ იმ მომენტში გავაცნობიერე. მზე ღრუბლებს შორის იკვლევდა გზას და ერთი სხივი ჩემი ძმის სახეს ეცემოდა. მისი თმა ოქროსფერი იყო და ჟანგისფერში გადადიოდა, აბრეშუმივით უმოძრავებდა, მანამდე ამას არასდროს დავკვირვებივარ. სახე სიხარულით უნათებდა, კანი ფერმკრთალი, მაგრამ მბრწყინავი და გლუვი ჰქონდა. სუნთქვა შემეკვრა და ლაპარაკის უნარი დავკარგე, დრო იმ მომენტში გაიყინა და ერთადერთი აზრი მიტრიალებდა თავში მისი სახის დანახვისას.
სილამაზე.
ამ დროს გავაცნობიერე რომ ჩემი არაბიოლოგიური ძმა მიყვარდა, სიგიჟემდე, შეუცვლელი, დაუვიწყარი სიყვარულით.
- კარგად ხარ რონი? - ხმა დაბალი, ჩახრინწული და ბოხი ჰქონდა ცამეტი წლის ბიჭის კვალობაზე.
მისი ღიმილი თვალისმომჭრელად ბრწყინავდა, ტუჩებიდან ალმასებივით ჩანდნენ მისი უზადო კბილები. გონებაში მხოლოდ ერთ რამეს ვფიქრობდი „ ოჰ ღმერთო ჩემო. ღმერთო. ჩემო. ღმერთოჩემოღმერთოჩემოღმერთოჩემო“.
მოულოდნელად მაჯაში მოვკიდე ხელი და ატრაქციონის სამართავი მოწყობილობის უკან წავიყვანე. მხედველობის არიდან გავედით და ვეღარავინ დაგვინახავდა. მახსოვს პეპლები, რომლებიც ჩემ მუცელში დაფრინავდნენ, გაშმაგებით ცდილობდნენ ყელიდან ამოსულიყვნენ.
ალექსთან ახლოს მივედი, მის ცხელ სუნთქვას ტუჩებთან ვგრძნობდი.
არ შემეძლო მეტის მოთმენა.
ჩვენს შორის მანძილი უფრო შევამცირე. ამის შემდეგ მან დაამთავრა ჩემი დაწყებული. სუსტად ამოვიკვნესე როდესაც თითები თმაში შემიცურა. ჩვენი ტუჩები ერთად ნაზად მოძრაობდნენ, ერთმანეთს ისე ეწყობოდნენ როგორც თავსატეხის შესაფერისი ნაწილები. ვგრძნობდი რომ სიამოვნებისგან გული მიმდიოდა. არასდროს დამავიწყდება მისი ჩაცინება.
- რონი - ჩაიჩურჩულა წარმოუდგენლად სექსუალური ხმით - მე... მე ვფიქრობ რომ მიყვარხარ.
- მართლა შერლოკ? - ვუთხარი მოგუდული ხმით, კოცნისგან ისევ თავბრუდახვეული ვიყავი - აპირებ კიდევ მაკოცო თუ...?“

ცრემლებით გამოვფხიზლდი, ხელები მუხლებს შემოვხვიე და თავი ჩავრგე, იმდენად მცირე გავხდი რამდენადაც შემეძლო. მშიოდა, დაღლილი და სევდიანი ვიყავი. სხეული ჩუმი ცრემლებისგან მქონდა ნაწამები. ღმერთს ვთხოვდი ვინმეს ვეპოვე.
საათები, ან შეიძლება წუთები გადიოდა. ეხლა ვწერ, ისევ მნათობი კალმით. ფურგონი ნელა მოძრაობს და მესმის ფრედრიკის მოძრაობა. ალბათ კარგის ნიშანია.
მოულოდნელად მანქანა გაჩერდა.
ნაუცბათევად ვწერ სიტყვებს. იქნებ დამიხსნეს? ან იქნებ ჩვენს მოსაკლავად გაჩერდნენ? აჰ... ძალიან სწრაფად განათდა. თვალები დამიბრმავა, კარი გააღეს. ვერ ვხედავ კარგად, გაქცევას ვერ შევძლებ, მხოლოდ ჩემს წინ ფურცელს ვხედავ. ხმა მესმის, სიტყვებს ვერ ვარჩევ. შეიძლება ინგლისურიც არ არის. ფრანგულს გავს.
ფრედრიკი ჩემს უკან ჩურჩულებს რაღაცას. ისევ ვერაფერს ვხედავ და სმენაც არ მიმუშავებს.

„ ქარს იმედი არ აქვს რომ მოუსმენენ.
ბედის ვარსკვლავის ნაწილი, შევარდნის ფრთისკენ იკვლევს გზას.
შევარდენი ისევ ტირის და მოსთქვავს
რაღაც ჰქონდა და დაკარგვას გლოვობს ,
მაინც ენატრებათ
თუნდაც მათი პატარა გონება
ვერ ხვდებოდეს ამას.
ბედის ჰაერში გაჭრას არ აქვს ხმა,
მაგრამ რა თქმა უნდა შევარდენს ესმის,
ადამიანები ვერ იგებენ.
მოქნევა და მტრედიც იქ არის,
მიუწვდომლად,
ვერასდროს ინატრებ მის შეპყრობას.“

12 მარტი, 2014.
როდესაც თვალები სინათლეს შეეგუა, ორი კაცი დავინახე : ერთი შავი თვალებითა და ტუჩზე შემხმარი სისხლით, მეორე საზიზღარი ღიმილით. ორივე ფურგონის კართან იდგნენ. ერთ-ერთი კაცის დაზიანებების დანახვამ, სიამაყე მაგრძნობინა, მაგრამ შემდეგ საშინელი ტკივილი მომგვარა იმის გახსენებამ, რომ პიროვნება, რომელმაც ეს დაზიანებები მიაყენა, ჩემთან არ იყო.
- Allez (მოდი) - დაიყვირა მეორემ, სავარაუდოდ ფრანგულად. შიშისგან გაქვავებვული ვიდექი და ყველაფერი ისევ მხედველობის დამბინდავად ნათელი იყო.
ზურგს უკან მოძრაობის ხმა მომესმა და ფურგონიდან ვიღაც გადმოვიდა, ხელები თავს ზემოთ აეწია რადგან ორი იარაღი იყო მისკენ დამიზნებული. მივხვდი, რომ ეს ფრედრიკი იყო. მის დანახვაზე ნერწყვი გადავყლაპე.
ოჰ, ღმერთო როგორი სექსუალური იყო. სუპერმოდელივით სექსუალური. ქერა თმა შუბლზე ლამაზად ეფინა, კანი სრულყოფილად გარუჯული ჰქონდა და მწვანე თვალები, ტყუპი ზურმუხტებივით უბრწყინავდა. ზედმეტად სრულყოფილი იყო. ისეთი ლამაზი, არანაირი ნაკლი არ ჰქონდა, იმდენად სექსუალური რომ ყალბი ჩანდა. ბიჭი ვერასდროს იქნებოდა ბუნებრივად ლამაზი, მას არ ჰქონდა სილამაზე ისეთი, როგორიც ალექსს... ოჰ, ღმერთო, მასზე უბრალო ფიქრს შეუძლია ტირილი დამაწყებინოს.
- Allez connard (მოდი აქ) - თქვა ერთ-ერთმა კაცმა და იარაღი ფრედრიკს შუბლზე მიადო.
- ჩ-ჩ-ჩეემი სახელლი ა-არ არის ქონარდი, მაპატიეთ, ვერ ვიგებ რ-რისი თ-თქმა გინდათთ...
წამოიყვირა ფრედრიკმა და გაჩუმდა, როდესაც დაშავებულმა კაცმა საზარდულში ფეხი ჩაარტყა.
- Maintemant l’autre! Allez depechez-vous. Allez! (ეხლა შენ! წამოდი სწრაფად - შენ. წამოდი!) მეორე კაცი იარაღის ქნევით მიხმობდა. ფურგონიდან გადავძვერი. ფეხები გაუნძრევლად ყოფნისგან დაბუჟებული მქონდა და მოძრაობისას მტკიოდა.ისევ შევხტი როდესაც მკვეთრ სინათლეზე გავედი. დავინახე ფრედრიკს თვალები როგორ გაუფართოვდა როდესაც შემათვალიერა. თავი უხერხულად ვიგრძენი... კიდევ რაღაც ვიგრძენი რაც არ მომეწონა. თითქოს ფრედრიკი, მწვანე, ძლიერი თვალებით, შესაძლოა ძალიან, ძალიან სახიფათო ყოფილიყო.
შუბლზე ცივი მეტალის შეხება ვიგრძენი. ეს იყო.... ვერასდროს დავივიწყებ როგორი გრძნობა იყო, შიშმა ჩემი სხეული მთლიანად მოიცვა. თავი ჩუმი სლუკუნისგან ვერ შევიკავე, ყოველთვის ამას ვაკეთებ როდესაც ძალიან, ძალიან შეშინებული ვარ და ტირილი არ შემიძლია. ალექსი ამბობს რომ ეს ხმა გულს სტკენს და ყოველ ჯერზე, როდესაც იგებს, სურვილი აქვს ჩამეხუტოს. არ მგონია, რომ ამ კაცებშიც იგივე რეაქცია გამოიწვია. მათ გესლიანი შეძახილებით, სიცილი დაიწყეს, ამის მიხვედრა ენის უცოდინრობის მიუხედავადაც შემეძლო.
- Quoi, vous etes un petit beb? Oh allez, tu vas pleurer petit bebe? Pleurer! ( რა, პატარა ბავშვი ხარ? ოჰ კარგი რა, აპირებ იტირო პატარავ? იტირე!)
თვალები მაგრად დავხუჭე, ვგრძნობდი მთელი სხეული როგორ მიკანკალებდა. მჭირდებოდა რომ თავი შემემაგრებინა და ჩემს მდგომარეობას გავმკლავებოდი.
ზურგზე ხელის კვრა ვიგრძენი და სიარული დავიწყე. თვალები გავახილე და გარემო შევათვალიერე. მწვანე ფერდობები, ხეებით გარშემორტმული, საშინელი სიცხე და ჩახუთულობა იყო. ვიგრძენი ოფლი ღვარად ჩამომდიოდა კისრიდან. ისეთი სიცხე და სიმწვანე იყო. პირველად ტროპიკულმა ადგილმა გამიელვა თავში, მაგრამ როგორღაც ეს საკმარისად არ აღწერდა გარემოს. შეხუთული კი სრულიად შეესაბამებოდა.
ცივილიზაციის არანაირი კვალი არ ჩანდა. ხეებს შორის მივდიოდით ხის ქოხებისკენ. მათ უკან მინდვრები იყო. ფრედრიკი მიყურებდა, მის გამოხედვას ზუსტად ვერ აღვწერდი. თავიდან ავღელდი და გადავწყვიტე ყურადღებით ვყოფილიყავი. გავუღიმე, მინდოდა დამერწმუნებინა რომ კარგად ვიყავი, მან უბრალოდ შემომხედა და გზა განაგრძო სანამ ქოხებამდე არ მივედით. კაცები ყველაზე დიდ კაბინაში შეგვიძღვნენ, რომელიც როგორც შევამჩნიე შიგნიდან უფრო კარგად გამოიყურებოდა.
მარმარილოს იატაკი და მინის ფანჯრები, დიდი, სუფთა მაგიდით და მბზინავი ჭაღით. ფრედრიკმა ჩაუშტვინა კიდეც და საპასუხო დარტყმაც მიიღო მხარში.
უეცრად ნაბიჯების ხმა გაისმა და დაახლოებით ორმოცი წლის კაცი გამოჩნდა. არ მოვიტყუები, მეგობრული ჩანდა. უფრო მეტიც, თითქმის ანგელოზური. იმდენად კეთილი და თბილი გამომეტყველება ჰქონდა, რომ ჩემდაუნებურად მოვდუნდი. ჩვეულებრივი შავი პიჯაკით, შარვლითა და ლაკის ფეხსაცმლით იყო შემოსული. შავი თმა და ბრწყინვალე, თბილი ღიმილი ჰქონდა.
- Ces sont les novelettes? ( ესენი არიან ახლები?) - ბოხი და ტკბილი ხმით ჰკითხა ჩვენს უკან მყოფ კაცებს.
- Ouais, bon n’est-ce pas? ( კარგია არა? )
კაცმა გაიღიმა და ჩემთან მოვიდა, ისე რომ ფრედრიკისკენ არც გაუხედავს. უჩვეულოდ მომეჩვენა, რადგან ფრედრიკი უფრო შესამჩნევი გარეგნობის იყო. ჩემი ნაკუთები კაცმა თითით შემოხაზა, შემაჟრჟოლა.
ცუდი გრძნობა დამეუფლა და მისმა გამოხედვამ შემაშინა. მისმა სუნთქვამ აჩრდილივით გადამიარა სახეზე და სიცივე მომგვარა. ისევ სლუკუნი ამოვაყოლე სუნთქვას, მაგრამ მან ჩაიცინა და ენით თხელი ტუჩები გაილოკა. მუცელში ზიზღის გრძნობა დამეუფლა, როდესაც მისი ტუჩები ჩემს ყვრიმალებს შეეხო. ქვასავით გაუნძრევლად ვიდექი, წინ ვიყურებოდი და ალექსზე ვფიქრობდი. ეს რომ მისი ტუჩები ყოფილიყო და არა ესეთი გაყინული, ლორწოვანი, ვიღაც უცხოსი, ყველაფერი სხვანაირად იქნებოდა. უსაფრთხოდ ვიგრძნობდი თავს.
- შენ... ყველაზე ლამაზი არსება ხარ რაც ოდესმე მინახავს - თქვა კაცმა, ვიგრძენი მისი ტუჩები ყურთან და მისი ფრანგული აქცენტი.
გამხდარი, მაგრამ მაინც ძლიერი ხელი წელზე შემომაჭდო, შემდეგ სიცილი გავიგონე, ავფართხალდი. უკან გადამაგდო ხელის კვრით და ერთ-ერთი ავაზაკის ხელებში ჩავვარდი.
- ოჰ ბავშვებო, თქვენგან კარგი შინაური ცხოველები გამოვლენ. წესები მარტივია, გააკეთეთ რასაც ვიტყვით, ყოველთვის. მინდვრებზე იმუშავებთ და მოხვალთ რომ... ჩემთან ერთად რაღაცეები გააკეთოთ. ბატონს დამიძახებთ. არ დაგავიწყდეთ. სხვებთან არ იჩხუბოთ - თბილად გამიღიმა. გულის მწველი ტკივილის გასაქარვებლად დღიურს ჩავებღაუჭე.
ის აღარ გამოიყურებოდა თბილად და სანდომიანად. უფრო შეშლილს ჰგავდა.
- Quels sont leurs noms? ( რა ჰქვიათ?) - მიმართა ჩვენს უკან მდგომთ.
- ფრედრიკ ბრანსენი და აარონ ვრაითი.
- N’etait-il pas son frère? ( მისი ძმა არ იყო?) იკითხა ბატონმა და თვალები დაუვიწროვდა. დამაინტერესდა რა იკითხა ისეთი რამაც გააბრაზა.
- Oui, mais il etait plus… difficile a attraper. Il etait Alex Wright, nous avons soulement reussi a obtenir Aaron. (კი, მაგრამ მისი დაჭერა გაგვირთულდა, ის ალექს ვრაითი იყო, ჩვენ მხოლოდ აარონის დაჭერა მოვახერხეთ) - ერთ-ერთმა უპასუხა და უხერხულად შეიშმუშნა.
ჩემს ძმაზე ლაპარაკობდნენ.
- Nous allons poursuivre cette discussion plus tard. ( ამის შესახებ საუბარი არ დაგვისრულებია) - ბრალდებულმა კაცმა ჩაიღრინა და ხელი აიქნია.
გაგვიყვანეს. მინდოდა მეყვირა, „ დაიცადეთ! დამაბრუნეთ ჩემს ძმასთან!“, მაგრამ ვიცოდი რომ ეს შეუსრულებელი თხოვნა იყო, თითქმის შეუძლებელიც კი. ალექსმა ალბათ უკვე მიაკითხა პოლიციას. მალე გადამარჩენენ. მალე გადავრჩები. დარწმუნებული ვარ!
ორმა კაცმა მე და ფრედრიკი კაბინიდან გაგვიყვანეს, იარაღებს გვიმიზნებდნენ. შედარებით მცირე ქოხში შეგვყარეს. ჯოჯოხეთურ ხვრელს ჰგავდა.
სიგარეტის კვამლის გამო ხველება დავიწყე. ჩემს დღიურს ძლიერად ვეჭიდებოდი, ხელის სახსრები გამითეთრდა. ჩვენს წინ ბიჭების მთელი რიგი იდგა. ჩემი აზრით ისინი ღმერთებს ჰგავდნენ, მაგრამ სიგარეტის კვამლში გახვეულებს.
ყველა მათგანი შესანიშნავი გარეგნობის, დაახლოებით 12-დან 17 წლამდე იყვნენ. ზოგიერთი ისეთივე მიმზიდველი როგორიც ფრედრიკი, ან იქნებ უფრო მეტადაც. უხეშები ჩანდნენ, მაგრამ ადვილად მისახვედრი იყო, რომ იმავე ნავში ისხდნენ რომელშიც ჩვენ.
- Vous la, ces gars-la sont les nouveaux. Dites-leur les regles. Rappelez-vous, ne pas… jouer… avec eux. Surtour la jolie. C’est nouveau favori du maitre. (ესენი ახლები არიან. უთხარით წესების შესახებ. დაიმახსოვრეთ არ.. ითამაშოთ.. მათთან. განსაკუთრებით ლამაზთან, ის ბატონის ახალი რჩეულია) - ერთმა კაცმა რიგში მდგარი ბიჭისკენ მიბიძგა.
ბიჭს შავი თმა და გარუჯული კანი ჰქონდა. სიგარეტს უდარდელი გამომეტყველებით ეწეოდა, მაგრამ ვხვდებოდი, იცოდა, რომ იარაღიანი ხალხი საშიშები იყვნენ. სიგარეტი ბათინკის ძირით ჩააქრო. ჩვენთან მოვიდა და შეგვათვალიერა. მზერა ჩემზე განსაკუთრებით დიდხანს გააჩერა, თითქოს თვალებით მაუპატიურებდა. მინდოდა ხელები სხეულზე დამცველობითი მანერით შემომეჭდო, მაგრამ იარაღი ისევ შუბლზე მქონდა მობჯენილი.
- Ouais, je connais les regles. Ces debutants sont en de bonnes mains. (დიახ, ვიცი წესები. დამწყებები კარგ ხელში არიან) - შავთმინმა ბიჭმა გაიღიმა და მისმა თეთრმა კბილებმა გამოანათეს.
მისი ფრანგული სხვანაირად ჟღერდა. დაბრკოლების გარეშე, მაგრამ აქცენტით საუბრობდა. ალბათ სხვა ქვეყნიდან ჩამოიყვანეს, როგორც მე და ფრედრიკი.
კაცებმა დაგვტოვეს. საშინელი შეგრძნება, რომ იარაღები ჩვენსკენ იყვნენ დამიზნებულნი, გაქრა და შვება ვიგრძენი. ტირილი მინდოდა. ჩემს თავს შევახსენე, რომ ეს ბიჭებიც არანაკლებ საშიშები შეიძლება ყოფილიყვნენ.
- კარგი, იდიოტებო რომელიმე თქვენგანი ინგლისურად ლაპარაკობთ? - იკითხა შავთმიანმა და აქცენტი იტალიურს მივამსგავსე.
მეც და ფრედრიკმაც თავი დავუქნიეთ.
- კარგი, წესებს გაგაცნობთ. ყველაფერი რაც გგონიათ რომ იცით ცხოვრების შესახებ, ღირსება, მორალი, ფასეულობები, ინდივიდუალობა, ყველაფერი დაივიწყეთ. ამიერიდან გააკეთებთ ყველაფერს, ყველაფერს რომ გადარჩეთ - ბოროტად გაგვიღიმა.
ვიცოდი რომ მართალი იყო. უნდა გადავრჩენილიყავი და ყველაფერს გავაკეთებდი ალექსთან დასაბრუნებლად.
- წინასწარი წარმოდგენები დაივიწყეთ. ეს არალეგალური პორნოგრაფიული ბანაკია, შეგიძლიათ ასე უწოდოთ. მოგიწევთ გააკეთოთ ისეთი რაღაცეები, რაც თქვენს ხასიათს და ჩვეულებებს ეწინააღმდეგება. უფრო მეტიც, იძულებულნი იქნებით მოგწონდეთ ამის კეთება. იმუშავებთ მინდვრებზე, გააბედნიერებთ ბატონს და არ ეცდებით გაქცევას.
უეცრად ჩემთან მოვიდა და მაცდურად გამიღიმა. მოძრაობის უნარდაკარგულს განმიმარტა და თვალები გამიფართოვდა მისი მონოლოგის გაგონებისგან - შენ კი, თუ გადარჩენა გინდა უნდა შეწყვიტო და ასეთი მაცდური აღარ იყო.
შებრუნდა, ახალი სიგარეტი აანთო და კვამლში გაუჩინარდა. შოკში ჩავარდნილი გაუნძრევლად ვიდექი, სანამ ბიჭი არ მოვიდა და ხელი მეგობრულად არ გადამხვია.
- არ მიაქციოთ ლუკას ყურადღება, ის უკანალის ტკივილია. ფიქრობს რომ აქაურობას მართავს, მაგრამ ერთადერთი რაც ჩვენ გვმართავს სიგარეტია - ბიჭს ყავისფერი კულულები ჰქონდა, რომელიც ყურს უკან გადაეწია და ყავისფერი, კარამელის მსგავსი კანი. სიგარეტს სახესთან მიქნევდა.
- ღმერთო, ამით ვცხოვრობთ. მოკლედ, ჩემი სახელი რაილია. შეგიძლია ჩემზე ამ დღიურში დაწერო - ჩემს შავ დღიურზე მიმითითა - დაგეხმარები ყველაფრის გარკვევაში და არა, არ ვეცდები შენს საწოლში შეტყუებას, რომც მინდოდეს ამის გაკეთება წესების დარღვევა იქნება. ვიცი თავს როგორც გრძნობ. მხოლოდ მე ვარ ამათგან ინგლისურის კარგად მცოდნე, ამიტომ სანამ ფრანგულს ისწავლი მოგიწევს მე მესაუბრო.
თავი დავუქნიე, ოდნავ განცვიფრებულმა როგორ და რაზე საუბრობდა, მაგრამ მე არ ვიყავი ისეთ სიტუაციაში ვინმე რომ გამეკრიტიკებინა.
- კარგი, აქ თერთმეტი... არა მოიცადე, უკვე ცამეტი ადამიანი და ჩვიდმეტი გოგოა სხვა ქოხში. ამ კაბინაში სულ ბიჭები არიან. ბედნიერი იყავი რომ არ მოგიწევს უფრო მეტ ადამიანთან ადგილის განაწილება. აქ არიან სტივენი, ქუინი, ლევანი, ლუკა ბლეი, ჯორჯი, ჯინი, კაენი და აბელი, ისინი ძმები არიან, ქრეკი და მე. ქრეკის ნამდვილი სახელი არავინ იცის და ის უარყოფს ამის გარდა, ყველა სხვა სახელის დაძახებას. შენ შეგიძლია ჩემს ოთახში იყო, უფროსწორად საწოლი გავიყოთ. სულ სამი ოთახია და ქვინი, ბლეი და ლევანი ჩვენს ოთახში იქნებიან.
მიხსნიდა და მე გაშტერებული ვუყურებდი, ვცდილობდი მის სწრაფ ლაპარაკს არ ჩამოვრჩენოდი. ოთახის კართან მივედით, საშინელი სანახავი იყო. მივხვდი რამდენად ჭუჭყინანი იყო აქაურობა, მას შემდეგ რაც კვამლიდან გამოვაღწიეთ, რომელიც ისევ ჩვენს გარშემო იყო, მაგრამ არა იმდენად როგორც მისაღებში. ყელი დამეწვა.
- მარტო დაგტოვებ ოთახში, ვიცი თავიდან სტრესი იქნება. დამიჯერე, რაც მეტად არ იფიქრებ სახლზე, მით გაგიადვილდება აქ დარჩენა - რაილიმ თანაგრძნობით გადმომხედა - დამიძახე თუ რამე დაგჭირდება. აქ არის სანთებელა. ჯობს ეხლავე ისწავლო თამბაქოს შეხვევა, რადგან მოგიწევს მინდორზე შენით მოიპარო.
სამი სიგარეტი გადმომაწოდა, ერთ-ერთს თავი უკვე მომწვარი ჰქონდა.
- დამავიწყდა მეკითხა - შეჩერდა უცბად გასვლისას - რა გქვია?
ისე შემომხედა, თითქოს მეუბნევოდა „ აირჩიე რაც თავში პირველად მოგივა“.
- მაქსი - ის ვუთხარი რამაც პირველად გამიელვა თავში - მაქსი.
შემდეგ ოთახი დატოვა. მარტო დავრჩი და ჭერს ვუყურებდი, ვიწექი ბინძურ გადასაფარებელს და წერის დაწყებას ვაპირებდი.
ყველაფერი სწრაფად ხდება, უფრო მარტივი გამოსავალი ვიპოვე რომ არ ვიფიქრო ჩემს ახლანდელ მდგომარეობაზე, ბიჭებზე სხვა ოთახებიდან, სიბინძურეზე და ბოროტ ღიმილიან კაცზე.
ალექსი ჩემს გადასარჩენად მოვა, პოლიცია გვიპოვის, ყველაფერი კარგად იქნება, მალე დასრულდება. აქ ცხელა, ძალიან ცხელა. იმდენ ოფლს ვღვრი, რამდენიც ცხოვრების მანძილზე ერთად არ დამიღვრია. თავს ბინძურად ვგრძნობ, მაგრამ.... რაღაც მჭირდება კომფორტისთვის. სავარაუდოდ რწყილით სავსე გადასაფარებელს ვეხუტები. ასევე ვიღებ სიგარეტს, სანთებელას და ვუკიდებ. აქამდე მხოლოდ ორჯერ მომიწევია, მაგრამ ეს განსხვავებული, უფრო კარგი გემოსია. ღრმად ვიწოვ კვამს ფილტყვებში და თავს უფრო კარგად ვგრძნობ. კარგი გემო აქვს, ყელის წვა და თავბრუსხვევა გონებაში მეუბნევა რომ დავივიწყო, დავივიწყო დავივიწყო, დავივიწყო, მაგრამ ვიცი, რომ ვერასდროს შევძლებ ალექსის დავიწყებას.
„ ჩიტებისა და სიზმრების დევნას შორის
არ არსებობს განსხვავება,
ფრთების შესხმა შეუძლებელია,
მაგრამ ოცნება პოულობს მფრინავ მოგონებას,
ტვინში იღვენთება მის გასაკონტროლებლად.
როგორ შეუძლია ტკბილ მელოდიას
გამოიწვიოს სისხლმოწყურებული მდევარი?“

12 მარტი, 2014.
დღევანდელი დღე საშინელი იყო. სანამ მოყვები მხოლოდ ამას ვიტყვი.
ყველაფერი უძილო ღამით დაიწყო. ვბორგავდი და სუნიან მატრასზე ვტრიალებდი, სავარაუდოდ რაილის ვაღიზიანებდი. ჩემი თეორია გამართლდა, არ შემიძლია ალექსის გარეშე ძილი. თუ კარგად დავაკვირდებოდი შემეძლო, ცრემლიანი თვალებით მივშტერებოდი ჭერს. უძილობაში დადებითი ის იყო, რომ კოშმარები არ დამსიზმრებია.
- წამოდი Connard, დავაგვიანებთ - რაილი მხარზე შემეხო, გადავტრიალდი - ოჰ ღმერთო, საშინლად გამოიყურები.
- რას ნიშნავს „Connard“-ი? - მის კომენტარს ყურადღება არ მივაქციე და ვკითხე.
- ნაბიჭვარს, ყოველ შემთხვევაში მხოლოდ ამ კონტექსტში გამოიყენება - ჩაიცინა და ჯერ მე გადამაძვრა, შემდეგ კი საწოლიდან გადავიდა.
როდესაც მისი მუხლი მუცელში მომხვდა ამოვიკვნესე, რაილიმ გაიცინა, მაგრამ მე გაღიმების თავიც არ მქონდა. ბიჭი ადგომაში დამეხმარა, თვალები დავიზილე და მან სიგარეტი გადმომიგდო. ერთდროულად ავანთეთ. ოთახს თვალი მოვავლე და შევამჩნიე, რომ ბიჭები წასულიყვნენ. იმდენად ღრმად ვიყავი ფიქრებში ჩაფლული, რომ მათი წასვლაც ვერ შევნიშნე. ჭუჭყიანი ფანჯრიდან მზის სინათლე ოდნავ აღწევდა.
- ისინი უკვე წავიდნენ - მაჯაზე ხელი მომკიდა - ეს იმას ნიშნავს რომ დავაგვიანეთ და ტანსაცმელი უნდა ავიღოთ.
კედლის ხვრელში შემიყვანა და ჭუჭყიანი, დაგლეჯილი ტანისამოსით სავსე ადგილი გამოჩნდა.
- ბევრი არ არის, მაგრამ ყველას ესენი გვაცვია. ჭუჭყიან მდელოზე ესეც გეყოფა, სუფთას მხოლოდ ქალის თეთრეულს ჩაიცმევ - ჩაიცინა რაილიმ და პატარა ტანსაცმლის გროვა გადმომიგდო.
სწრაფად გამოვიცვალე და რაილიმ თავი დამიქნია.
- როგორი უსამართლობაა, ძონძებშიც კი დიდებულად გამოიყურები.
თავი გავაქნიე და კაბინიდან გავედით. სანამ ბოლო კაბინას შემოვურბენდით მდელოზე მისასვლელად, რაილიმ მითხრა, რომ სიგარეტი ჩამექრო.
- არ უნდა ვიპარავდეთ თამბაქოს, თუ დაგვიჭერენ ალბათ მოგვკლავენ.
- კაბინაში კვამლზე რას იტყვი?
- სიგარეტს თუ ვერ დაინახავენ, მტკიცებულება არ ექნებათ კვამლი საიდან მოვიდა. წამოდი.
მდელოზე მივყევი, სადაც ბიჭები უკვე ჩამწკრივებულიყვნენ. მოშორებით გოგონებიც ჩანდნენ.
- Se prepare. Il est nouveau (მოემზადეთ, ეს ახალია) - თქვა რაილიმ.
„nouveau“ - აქამდეც რამდენჯერმე ახსენეს ეს სიტყვა. გავიფიქრე ალბათ კაცის სახელი იყო. კაცი მითითებულებებს იძლეოდა. ღმეღთო, ვოცნებობდი ფრანგული მცოდნოდა.
- Allez sur les bords exterieurs aujurd’hui, tout le desherbage. Pas de voler comme d’abitude, mais nerecolte pas non plus. Aller de l’avant.
ყველანი გავიშალეთ, კაცი თვალს გვადევნებდა.
- რა თქვა? - ვკითხე რაილის.
- ისეთი არაფერი. ნაპირებისკენ წადით, არ მოიპაროთ. მხოლოდ მოფარცხვა გვევალება, მოსავალს სხვა დროს ავიღებთ.
- იცი სად ვართ? - ვკითხე მოულოდნელად.
რაილიმ რამდენიმე წუთს იფიქრა და შემდეგ მიპასუხა - არა. ვფიქრობთ რომ მექსიკაში ვართ, მაგრამ ყველა მათგანი ფრანგულად ლაპარაკობს, უცნაურია.
სიჩუმეში ვიმუშავეთ. თავი ვაიძულე საქმეზე გადავრთულიყავი და არ მეფიქრა.
ოფლში ვცურავდი და მზე უფრო საშინლად აჭერდა. სარეველა ბალახს ვიღებდი და უკან ვყრიდი, ეს კი ყველაზე საშინელი საქმიანობა იყო მთელს პლანეტაზე.
დაახლოებით ერთი საათის მუშაობის შემდეგ, რაილიმ ღიღინი დაიწყო, ცოტა ხანში კი სიმღერა. მისმა ჩახლეჩილმა, ტკბილმა ხმამ თავი მშვიდად მაგრძნობინა, ყველა ცუდი აზრი დამავიწყა.
- amour oublie (დავიწყებულო სიყვარულო)
Nous sommes ici ensemble ( აქ ერთად ვართ)
Lucioles brillent comme mille charmes (ციცინათელების სიმხურვალე, ათასობით სილამაზე)
Reste avec moi ( ჩემთან დარჩი)
Ce soir. (ამ ღამით)...
როდესაც ხმა ნელ-ნელა ჩაჩუმდა, მას შევხედე.
- სად ჯანდაბაში ისწავლე სიმღერა? - ვკითხე სუნთქვაშეკრულმა.
სევდიანად გამიღიმა - დედაჩემმა მასწავლა. რა თქმა უნდა ის ფრანგულად არ მღეროდა ძილისპირულებს, მე... ‘ის’ მაიძულებს ვიმღერო. ჩემი სიმღერა მოსწონს.
დაბლა დავიხედე, ვფიქრობდი კაცზე, რომელსაც გუშინ შევხვდი - ის არის... ამ ადგილის მმართველი?
- ჰო, ჩვენი აზრით ეგრეა. ის არის რომელიც გვაუპატიურებს პორნოს გადაღებისას.
შევბარბაცდი - მართლა... მართლა.... ამას აკეთებს?
რაილიმ შემომხედა - ჰო მართლა. თავის არიდება არ შეგვიძლია მაქს.
რად გადაიქცა ჩემი ცხოვრება? რა თქმა უნდა რაღაცეები გამიკეთებია... ალექსთან, მაგრამ არასდროს... აქ მთლიანად უმანკო აღმოვჩნდი, თითქმის უმანკო.
პორნოგრაფია.
რატომ არ შეიძლებოდა მაფიას დავეტყვევებინე? ბოლოს და ბოლოს სწრაფად მაინც მოვკვდებოდი.
- ლამაზი ხმა გაქვს - ჩავიჩურჩულე.
მხოლოდ ამის თქმა შევძელი.
- მადლობა - ჩაიცინა რაილიმ.
შესვენების ოთახში წაგვიყვანეს, ოფლიანი სხეულებით ჩაგვამწკრივეს რომ პური და წყალი აგვეღო. ბევრი არ იყო, მაგრამ მგელივით მშიოდა. დავინახე მხოლოდ მე არ ვიყავი ესე, სხვა ბიჭებმა ჩემზე ადრე დაასრულეს ჭამა.
- Allez (წამოდით) - დაიყვირა კაცმა და ისევ მინდორზე დაგვაბრუნეს.
ცოტა ხნის შემდეგ გონება გამინათდა Allez, allez, allez…. = წამოდით. მშვენიერია, ფრანგულად ორი სიტყვა ვისწავლე.
სანამ მზე ნელ-ნელა არ ჩავიდა და ცისფერი ჰორიზონტის უკან არ ჩაიმალა, მანამდე არ გაგვაჩერეს. მცველმა ისევ ჩაგვამწკრივა და ამ დროისთვის მასთან ერთად კიდევ ვიღაც იდგა.
ქალს გრძელი, წითელი შეღებილი თმა და შესანიშნავი პროპორციების სახე ჰქონდა, რომელსაც ყოველ წერტილში პლასტიკური ქირურგიის ხელი ეტყობოდა. მისი გამხდარი ხელები და გამხდარი სხეული თხელ ტანისამოსში ჩანდა. მისი კანით თუ ვიმსჯელებთ, დაახლოებით ორმოცი წლის უნდა ყოფილიყო. როდესაც დაილაპარაკა, ისეთი შეგრძნება დამეუფლა თითქოს ფრჩხილები მინაზე ჩამოუსვეს.
- Oui, je pense que le plus recent qu’on va faire pour ce soir. Oui, la belle avec la peau juste. Maitre est tres desireux d’avoir du plaisir avec lui. - თქვა მან და კაცმა ბოროტად ჩამიღიმა.
რა ჯანდაბა თქვა? რაილის სხეული დაეჭიმა. როდესაც მცველმა და ქალმა ერთმანეთში დიალოგი გამართეს, რაილის მივუტრიალდი.
- რა თქვა? - ჩავჩურჩულე თითქმის გაუგებრად.
- ყველაზე ახალი წამოვა ამ ღამეს. ყველაზე ლამაზი და სუფთა კანის. ბატონი მოხარული იქნება რომ მასთან ერთად გაერთოს - მითარგმნა მან.
გულის ცემა ამიჩქარდა. იმაზე სწრაფად ხდებოდა ყველაფერი ვიდრე ვფიქრობდი.
- Allez (წამოდი) - დამიქნია ქალმა ხელი - სწრაფად წამოდი - თქვა მან, მძიმე და რბილი ფრანგულით.
- თავისდა საუბედუროდ ძალიან ლამაზია... - გავიგონე ვიღაცის ჩურჩული.
რაილიმ კაბინისკენ წამიყვანა და შესვლისას კარი დახურა. საშინელი სუნი იდგა და სუნთქვა მიჭირდა.
- შემომხედე მაქს.
არ შემეძლო თვალი მისთვის გამესწორებინა.
- ჯანდაბა მაქს, შემომხედე!
თავი ავწიე და მის მზერას წავაწყდი. მის მბზინავ თაფლისფერ თვალებს - ეს ქალი Madame (ფრანგულად- ქალბატონი) იყო. თქვა რომ ‘სახლში’ 15 წუთში უნდა იყო... მისმენ მაქს? - ისე მელაპარაკებოდა როგორც ბავშვს, თავს უაზროდ ვუქნევდი.
- ასე განაგრძე. მტკივნეული იქნება, ძალიან მტკივნეული. იძულებული იქნები კამერების წინ იყო. ბევრჯერ მოგიწევს ამის გაკეთება, მაგრამ აი რა მინარჩუნებს სიცოცხლეს ერთი წლის მანძილზე:
‘გააკეთე რაც მათ უნდათ!’ დადგი შოუ, იყავი მაცდური, რაც შენთვის ძნელი არ უნდა იყოს. თუ შენი წარმოდგენა მოეწონებათ, არ გატკენენ.
‘ჭამე იმდენი რამდენიც შეგიძლია!’ ისინი საჭმელს მოგცემენ, ასე რომ იმდენი ჭამე რამდენსაც შეძლებ, მაგრამ ისე რომ გული არ აგერიოს. ეს დაგეხმარება ძალა მოიკრიბო მინდორზე ყოფნისას.
და ბოლოს.. ‘არ იტირო!’ მაქს, ტირილის უფლება არ გაქვს გესმის? ერთი ცრემლიც არ დამიღვრია ამ ავადმყოფური ტანჯვისას, არც ტკივილისას. აქ მოსვლის დღიდან არ მიტირია. უნდა დამპირდე, დამპირდი რომ არ იტირებ. კედლები უნდა ააშენო რომ ძლიერი იყო. არაფერს უნდა შეეძლოს ამ კედლის დანგრევა. არ იტირო! გესმის?
- გპირდები - დაცარიელებული ხმით ვთქვი,
იმ მომენტში რაღაც სასაცილო მოხდა. პირობა დავდე, რომელსაც ვიცოდი შევასრულებდი. არ ვიტირებ, არც ტკივილით, არც შიმშილით, არც კოშმარებით. მაშინ დავპირდი რაილის, რომ არ ვიტირებდი. მხოლოდ ეს შემინარჩუნებდა სიცოცხლეს.
- ეხლა წადი იდიოტო.
ჩენს ოთახში ავედი და დღიური ბალიშიდან გამოვაცურე. პატარა ფურცელი ამოვიღე და მოპარული თამბაქო გავახვიე. ღრმა ნაფაზი ჩავუშვი ფილტვებში სანამ წერას დავიწყებდი. ნელა დავიწყე იმის ფურცელზე გადმოტანა რაც დღეს მოხდა. ვგრძნობ დაჭიმული ნერვები როგორ მიწყნარდება. ზუსტად ვიცი რაც მოხდება, მაგრამ პირობა დავდე და ვიცი რომ გადარჩენისთვის უნდა ვიბრძოლო.

„ჰორიზონტი, ყველა მომკვდავი არსების ფერითაა შეღებილი,
არაფერია ისეთი, რასაც ღამე ღვიძავს.
ჩიტები ფრთებს თავისთვის ინახავენ,
ფრენას გადადებენ, როგორც დასრულებულ წიგნს თაროზე.
ერთი მეორეს მიყოლებით ძირს ეცემიან.
მტრედი უყურებს როგორ ეხვევა მისი მეგობარი ნაცრისფერ ბურუსში,
თეთრი ფრთები მარტივი შესამჩნევია
თავისი ჯიუტობით მტრედი იძულებულია უყუროს ღამეს,
რომელსაც ყველაფერი კლანჭებით მიაქვს რაც ოდესმე მას ჰყვარებია.“


13 მარტი, 2014.
თავს ყველაფრის გახსენება უნდა ვაიძულო და მოვყვე.
მოგონებები ტკივილს მაყენებს, მაგრამ ვიცი, რომ ამ ყველაფრის გამეორება ისევ მომიწევს, ამიტომ მირჩევნია დავწერო. სანამ დავიწყებ მინდა გითხრათ, არ მიტირია. არც ერთხელ. ვყვიროდი, ვემუდარებოდი, გონებას ვკარგავდი, მაგრამ არც ერთი ცრემლი არ გადმოსულა ჩემი თვალებიდან.
როდესაც გუშინ წერა დავამთავრე, რაილი შემოვიდა და პრაქტიკულად გამაგდო.
- დაგვიანება არ შეიძლება! - აგრძელებდა ყვირილს რაილი - Vous ne pouvez pas etre en retard ( არ უნდა დააგვიანო)!
ბოლოჯერ შევხედე სანამ სახლისკენ წავიდოდი. რაილი, თითქმის ჩასული მზის შუქზე, სილუეტად მოჩანდა. სევდიანად იღიმოდა, მწუხარება მის სრულყოფილ სახეზე ისახებოდა, მართლა არ მესმის როგორ შეიძლება ვინმე ფიქრობდეს რომ მასზე ლამაზი ვარ.
- რას უყურებ Connard () - თქვა მან მხიარული ხმით, ამის მიუხედავად, შემეძლო დამეფიცა, თვალები ცრემლიანი ჰქონდა, მაგრამ სულ რამდენიმე წამს. გავუღიმე, შემდეგ შევტრიალდი და გავიქეცი. ჰაერის ტენიანობა კანს მიწვავდა. მალე კართან ვიდექი და ვაკაკუნებდი. არ მჯერა რომ ბანაკიდან არ გავიქეცი, მაგრამ ეს ერთადერთი ადგილი იყო კილომეტრების მანძილზე სადაც წყალი მოიპოვებოდა. ეხლა რომ ვიხსენებ, ვფიქრობ ჯობდა გავქცეულიყავი. მადამმა კარი გააღო.
- აჰ მოხვედი? შემოდი შემოდი - ფერმკრთალი ხელით შესასვლელად მიმიხმო.
სახეზე მაკიაჟი უფრო მეტად ეტყობოდა. სახლის ცენტრალური ოთახისკენ გამიძღვა, სადაც პირველად მოსვლისას ჭაღი ვნახე. შემდეგ კიბისკენ წავედით და ზემოთ ავედით. როდესაც კიბის ბოლოს მივაღწიეთ დავინახე, რომ მთელს მეორე სართულზე მხოლოდ ერთი საძინებელი ოთახი იყო. დიდი საწოლი, ნახევრად გამჭვირვალე გადასაფარებლებით. ოთახის კედლის გაყოლება კამერებით იყო სავსე. ეს კამერები ყველაფერს ჩაიწერდნენ რაც ამ ოთახში მოხდებოდა. ამის დანახვაზე შემაჟრჟოლა, მაგრამ რაც შემდეგ დავინახე მთელი სხეული ამიკანკალა.
ბატონი ჩემსკენ, ბოროტი ღიმილით მოაბიჯებდა. სახე საშიშად უელავდა. ჯინსები ეცვა და მაისურის გარეშე იყო. ფერმკრთალი, გამხდარი მკერდის მიუხედავად პრესი ეტყობოდა.
- Oui madame, nouis laisser ( ქალბატონო, დაგვტოვე) - უთხრა მან ქალს, რომელიც ჩემს ზურგს უკან იდგა.
- აარონ - მომმართა კაცმა დაბალი ხმით - მოხარული ვარ რომ აქ ხარ - ჩაიჩურჩულა მაცდურად - ამ ღამით იმას გააკეთებ რასაც ვიტყვი.
თავი დავუქნიე, ისევ პირდაპირ, გაყინული მზერით ვიყურებოდი. ბატონმა თავისი სხეული ჩემსას მოაწება და ყვრიმალზე საჩვენებელი თითი ჩამომისვა.
არ შემეძლო ამაზე ფიქრი, გონება სხეულისგან განვაცალკევე. მხოლოდ ალექსს შეეძლო ესე შემხებოდა... ალექსზე ფიქრმა სხეული მომიდუნა. ბატონმა ალბათ იფიქრა, რომ ის მაგრძნობინებდა თავს კომფორტულად და ჩაიცინა.
- Venir chez les garcons! (შემოდით ბიჭებო) - თქვა მან და დაახლოებით ათი კაცი შემოვიდა ოთახში.
ერთს დიდი ლანგარი ეკავა, საჭმლით სავსე. თვალის მოშორება არ შემეძლო. სხვებს კამერები ეკავათ და რაღაც რაც ტანისამოსს ჰგავდა.
- აარონ, მშიერი იქნები, მოდი ჭამე. ის გააკეთე რასაც ვიტყვი - ჩამჩურჩულა ბატონმა ყურში.
მთელი ჩემი არსება წინააღმდეგობის გაწევას მთხოვდა, მაგრამ ვეცადე ეს არ მეჩვენებინა. თეფშთან მივედი. არაფერი გამისინჯავს ასეთი გემრიელი, ან იქნებ იმიტომ მეჩვენებოდა კარგად რომ თითქმის არაფერი მქონდა ნაჭამი სამი დღის მანძილზე. მეოთხე კერძს ვჭამდი, როდესაც რაღაც ცივის შეხება ვიგრძენი მაისურის ქვეშ და შევხტი. ბატონი თავის ხელს ჩემს ზურგზე დააცურებდა, მისი გრძელი თითები ჩემს კანზე იკვლევდნენ გზას
- საკმარისია ჭამა - თქვა მან.
ჩემი მსუბუქი სხეული ჰაერში აიტაცა და საწოლზე დამაგდო. გადასაფარებლებში ჩავარდი და შიშით ავკანკალდი. არანაირი კონდინციონერი არ იყო და უკვე ოფლისგან ვიღვრებოდი. ბატონმა ერთ-ერთ კაცს რაღაც გამოართვა და ჩემთან მოვიდა. მაისური შემომახია და ხელები საწოლზე მუხლებით დამიკავა. გავიგე რაღაცამ გაიწკაპუნა, ვგრძნობდი როგორი ავადმყოფური სიტუაცია იყო. შემდეგ ბატონი დაიხარა და მაკოცა. შოკში ვიყავი და სუნთქვა შემეკრა.
თავს ბინძურად ვგრძნობდი, თითქოს ალექსს ვღალატობდი, თითქოს ჩემს თავს ვღალატობდი. და მაინც, მე მაინც ვაკეთებდი იმას, რასაც ბატონი მეუბნევოდა. ყველაფერმა აზრი დაკარგა და ვერაფერს ვგრძნობდი. სხეული გონებას ჩამოშორდა და ბატონის ბრძანებებს ავტომატურად ვასრულებდი. მხოლოდ წარმოუდგენელ ტკივილს ვგრძნობდი, მესმოდა კამერების ხმა და ნათება, მაგრამ თითქოს ყველაფერი ჩემგან შორს იყო. თან იქ ვიყავი და თან სხვაგან. ვგრძნობდი, მაგრამ თითქოს ჩემს მაგივრად სხვა იწვა იქ და მე მის ტკივილს განვიცდიდი....
დილითაც ტკივილმა გამაღვიძა. ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს ჯოჯოხეთური ცეცლი მწვავდა. პირველი რაც შევნიშნე ის იყო, რომ სუფთა ვიყავი. თმა დაბანილი მქონდა და ტანზე არომატული საპნის სუნი ამდიოდა. გვერდებზე, ბატონისგან დატოვებული, წითელი ლაქები მემჩნეოდა. ამოვიოხრე, საწოლიდან გადმოვძვერი და იატაკზე დავეცი. თვალები დავხუჭე, ცრემლების შეკავება ვცადე.
ნელა ავდექი ფეხზე და კუთხისკენ წავედი, სადაც ჩემი ტანსაცმელი დაკეცილი ეწყო. ყველა ნაბიჯი ტკივილს მაყენებდა. ზურგი მეწვოდა. დამბანეს, მაგრამ ტანსაცმელი ისევ ჭუჭყიანი იყო. კიბით ქვემოთ ჩავედი, ცარიელი ოთახისკენ აღარ გამიხედავს. არ მინდოდა არაფრის გახსენება. დაბლა არავინ იყო, ამიტომ გარეთ გავედი. ისევ ბნელოდა როდესაც კაბინაში დავბრუნდი. ოთახი კვამლით იყო სავსე და დავახველე, სიგარეტი მომინდა. საძინებლისკენ წავედი. რაილის გვერდით დავწექი, უკვე ეღვიძა და ჩემსკენ გადმობრუნდა. გაფართოებული თვალებით შემომხედა, ვხვდებოდი უნდოდა რაღაც ეკითხა.
ერთადერთი რამ რისი თქმაც, აკანკალებული დაბალი ხმით მოვახერხე... - შეიძლება სიგარეტი ავიღო?
რაილიმ ჩაიცინა და თამბაქო მომცა. ავანთე და მოვწიე. კვამლს ჰაერში, საწოლის თავზე ვუშვებდი. არცერთ ჩვენგანს არაფერი გვითქვამს. ვფიქრობ ორივემ ვიცოდით რომ მხოლოდ სიჩუმე იყო ის, რაც უნდა თქმულიყო.
მთელი დღის განმავლობაში, მაშინაც კი როდესაც ტკივილი მკლავდა, მინდორზე ვმუშაობდი. რაილის არაფერი უთქვამს, რის გამოც მადლიერი ვიყავი. ეშმაკმა დალახვროს, მას კარგად ესმოდა ჩემი.
ეხლა სიგარეტისა და მთვარის შუქზე ვწერ. არასდროს მეგონა ესეთი კარგი მხედველობა თუ მქონდა. დღეს ‘სახლში’ ლუკაა. შემიძლია დავიფიცო, მესმის მისი კივილი, სიშორის მიუხედავად მაინც მესმის. არ მებრალება, უცნაურია, რამდენი რამ შეიცვალა ჩემში ერთი ღამის მანძილზე. ვფიქრობ ჩემი თავის შებრალების ძალაც აღარ შემწევს. ჰაჰ. რას იტყოდა ალექს ეხლა რომ ვენახე? მიცნობდა ამ მკაცრი გამომეტყველებით? მისტერ ჩევისი ვერ მიცნობდა. ჩემი ოჯაცი ვერ მიცნობდა. ჯენი ვერ მიცნობდა. რაღაც მიზეზით, რაღაც დაწყევლილი მიზეზით, ეს სახე არ მაწუხებდა. ოდნავადაც კი არ მაწუხებდა.
ეხლა მაქსი ვარ.
მაგრამ თუ ეს სიმართლეა, მაშინ აარონს რატომ უყვარს ისევ ალექსი?

„ მიწაზე დაცემულ მზეს
ყოველდღე უფრო უძნელდება დილით ამოსვლა.
დამღლელი სამუშაოა განათდეს ყოველ დილით.
სიბნელისთვის ეს უფრო მარტივია,
ბევრად მარტივი.
მზე მაინც არ ეშვება თავის საქმეს,
მაგრამ მაინც დაიღალა.
ყველაფერმა ძალიან დაღალა.“


16 მარტი, 2014.
რამდენიმე დღეა არ დამიწერია.
სიმართლე გითხრათ, მგონია სულ ხუთი წუთი გავიდა. ჯერ გათენებამდე ადრეა. ჭუჭყიანი საათი 2:30ს აჩვენებს. რაილის ჩემს გვერდით სძინავს, გუშინ ისე ამოვიდა და საწოლზე გაითიშა, რომ იფიქრებდი მთვრალი იყო.
ბოლო დღეები დამღლელი იყო. ფარცხვას ისე მივეჩვიე ხელები ავტომატურად აკეთებენ საქმეს. ყოველ ღამე რომელიმე ბიჭი მიდის ფოტო ან ვიდეო გადაღებებზე. ვიღაცამ თქვა, არ მახსოვს ვინ, რომ გოგონები დღის განმავლობაში მიდიან. ბინძურმა აზრმა გამიელვა თავში, რომ ბატონი ალბათ ძალიან დაღლილი უნდა იყოს.
იმდენი სიგარეტი მოვწიე, ალბათ უკვე ფილტვის კიბო უნდა მქონდეს. რაილი ამბობს რომ კარგი თამბაქო ესეთ დამოკიდებულებას აჩენს. ოჰ კიდევ, ფრანგულის გაგებას ვიწყებ, ბრძანებები კარგად მესმის.
ამ ღამეს, გასული დღეებისგან განსხვავებით, რაღაც საინტერესო მოხდა. ცამეტივე ბიჭი მისაღებ ოთახში შევიკრიბეთ. ლევანმა „სიმართლე თუ მოქმედება“-ს თამაში დაიწყო. ბიჭს შესანიშნავი წითელი თმა და სუფთა კანი აქვს, ნაკუთები კი ელფის მსგავსი. ვერ დავუძახებდი სექსუალურს, მაგრამ მის ღიმილს ჰეტეროსექსუალის მოხიბვლაც შეეძლო.
- მზად ხართ? ვიწყებ. ბლეი, სიმართლე თუ მოქმედება? - ლევანმა ჩაიღიმა და ხელი აზიელი ბიჭის მიმართულებით აიქნია.
- მოქმედება.
- იატაკი ალოკე და შემდეგ... ქრეკს აკოცე.
- რა? ეს ჩემს მიმართ უსამართლობაა - ქრეკმა, აფრიკელ-ამერიკელმა ბიჭმა, გააპროტესტა.
ლევანმა გაიცინა. ბლეიმ მხოლოდ ამოიოხრა, ქრეკი კი ცოტაც და ლევანის საცემად გაიწევდა.
როდესაც ბლეიმ შეასრულა დავალება, ის და ქრეკი კუთხეში დასხდნენ. მათი სახეების დანახვისას ყველას გაგვეცინა.
- ბლეი შენი ჯერია! - დაიყვირეს კაენმა და აბელმა.
მათი საუბარი ცოტა უცნაური იყო, თუ ერთი ლაპარაკობდა, მეორე წინადადებას ასრულებდა ან ორივე ერთდროულად საუბრობდნენ.
- კარგი - თქვა ბლეიმ, აშკარად თამაშის ხალისი დაკარგა.
- ოჰ, ნუ იქცევი ძუკნასავით, მხოლოდ იმიტომ რომ ქრეკს აკოცე - უთხრა რაილიმ და ყველამ გაიცინა, ბლეიმაც კი.
მე ჭუჭყიან, წითელ დივანზე ვიყავი რაილისა და ლუკას შორის ჩაჭ....ტილი. არ ვიცი რატომ, მაგრამ ლუკასთან სიახლოვისას ყოველთვის ვწითლდებოდი. ვფიქრობ იმიტომ რომ მისი კანი ალექსისას ჰგავდა.
- ჰმმ... ლუკა სიმართლე თუ მოქმედება? - იკითხა ბლეიმ.
ყველამ ლუკას შევხედეთ. რაილისგან გავიგე, რომ ის ყველაზე დიდხანს იყო აქ, თორმეტის მოვიდა, ეხლა კი თექვსმეტის იყო.
- სიმართლე - თქვა მკვახედ.
ვერ ვხვდებოდი როგორ შეეძლო ერთი სიტყვა ესე უხეშად ეთქვა. იტალიური აქცენტი კი უფრო უმკაცრებდა ტონს.
ბლეი ცოტა ხანს დაფიქრდა - ვის აქვს ყველაზე სექსუალური უკანალი ამ ოთახში?
ლუკა წუთით დაფიქრდა, შემდეგ კი ღიმილით მომიტრიალდა - მაქსს.
გაწითლების მაგივრად ავდექი და დავტრიალდი. გავიგონე მათი შეძახილები, როგორც ამბობენ ნამდვილად მაცდური ვარ. ჰაჰ.
რაილი გვერდზე მომიდგა - ფეხები და უკანალი კარგი გაქვს, მხოლოდ ისღა დამრჩენია გასწავლო როგორ გამოიყენო.
დაბნეულმა შევხედე, ბიჭებმა კი გაიცინეს.
- წარმატებები მაქს - ჩაიღიმა ლუკამ - რაილი საუკეთესო სტრიპტიზ მოცეკვავეა აქ, ვფიქრობ სტრიპტიზიორად დაიბადა.
თვალები გამიფართოვდა, მაგრამ რაილიმ გაიცინა და ორივე ხელი გვერდებზე დამაწყო.
- მთავარი გვერდებია მაქს, ნელა უნდა ამოძრაო.
წყნარად ამოძრავებდა ჩემს გვერდებს აქეთ-იქით. ჩემს წინ დადგა და ცეკვა დაიწყო. ღმერთო, მისი მოძრაობები, შემიძლია მხოლოდ სიტყვა „ტკბილით“ ავღწერო. ტანს თავისუფლად მოძრაობის საშუალებას აძლევდა.
- ხედავ? მოდუნებული უნდა იყო. შემდეგ ხელებს თავზე იწყობ და ნელა, გვერდების ქნევით მოძრაობ - ბავშურად გაიღიმა, რაც მის მოძრაობებს არ უხდებოდა.
გრაციოზულად მოძრაობდა. ნერწყვი გადავყლაპე, მე მისი სხეულის მოძრაობას ვაღიარებდი, დანარჩენები კი მის ბავშვურ სახეზე იცინოდნენ.
- მიდი სცადე! - შემომთავაზა მან.
უხერხულად ვიგრძენი თავი, მაგრამ ვეცადე დამევიწყებინა ეს გრძნობა.
სიგარეტი ჩავაქრე, ფერფლი შარვლიდან ჩამოვიბერტე და ნელი გვერდების მოძრაობა დავიწყე. თავიდან უცნაური შეგრძნება იყო, შემდეგ მოვეშვი და გავიღიმე. ხელები თავს ზემოთ ავწიე, მაცდურად ვცეკვავდი. ალექსზე ვფიქრობდი, როგორი სრულყოფილი იყო ის, როგორ ნელა ახამხამებდა თვალებს როდესაც დაღლილი იყო, როგორ მკოცნიდა მთელი სინაზით, სექსუალურად, რბილად, ჩემი ძმის მოგონება ცეკვაში ჩავდე.
ვმხიარულობდი. გამიკვირდა. როდესაც პატარა ვიყავი დედამ მითხრა როგორ ყიდდდნენ სხეულებს გოგონები, რომლებიც არ იყვნენ თავდაჯერებულები და ფიქრობდნენ, რომ სხვა არაფერი ჰქონდათ შესათავაზებელი. მეც ამას ვაკეთებდი, გარდა იმისა, რომ ჩემს სხეულს არ ვყიდდი. მაგრამ მე სექსუალურად და ძლევამოსილად ვგრძნობდი თავს და დიდი ხნის მანძილზე, პირველად გავიღიმე.
ცოტა ხნის შემდეგ გავაანალიზე რომ არავინ აღარ იცინოდა და არც ლაპარაკის ხმა ისმოდა. ცეკვა შევწყვიტე და გარშემო მიმოვიხედე. ყველა ბიჭი, რაილის ჩათვლით მე მიყურებდა, დაბნეული თვალებით და ზოგიერთს ცოტაც და დორბლი ჩამოუვიდოდა.
- რატომ გაჩერდი? - ჩაიჩურჩულა რაილიმ.
- ყველა რატო მომაჩერდით? - ვუთხარი უხერხულად და ხელები მკერდზე გადავიჯვარედინე.
მოულოდნელად ლუკა წამოხდა და მაკოცა. გაკვირვებულმა ამოვიკვნესე როდესაც ბიჭმა მხრებზე ძლიერად მომიჭირა. მისი სიგარეტის სუნი სახეზე მეცემოდა და თვითონ ვნებით დაბინდული თვალებით მიყურებდა.
- ჯანდაბა, შემიძლია დავიფიცო რომ გეი არ ვიყავი - ჩაიჩურჩულა და უხერხული სიცილით უკან დაიხია - მაპატიე, უბრალოდ... შენ... შენ..
- საუკეთესო მოცეკვავე ხარ ვინც ოდესმე მინახავს - შეაწყვეტინა რაილიმ.
ყველამ საუბარი დაიწყო, ზოგიერთი ჩემთან მოდიოდა და ისევ უკან იხევდა რომ ლუკასავით არ მოქცეულიყვნენ.
- ღმერთმა დასწყევლოს - დაიწყო კაენმა - ეს ყველაზე სექსუალური რამ იყო რაც ორი წლის მანძილზე მინახავს - დაასრულა აბელმა.
ორივემ საჩვენებელი თითი ჩამომისვა სახეზე და შევკრთი. გონებაში რაღაც ფიქრმა გამიელვა. რა იქნებოდა მათ ალექსის შეპყრობაც რომ მოეხერხებინათ? ისე ვიქნებოდით როგორც კაენი და აბელი? უფრო მარტივი იქნებოდა? რათქმაუნდა. ალექსი რომ აქ ყოფილიყო ყველაფერი უკეთ იქნებოდა. ყელში თითქოს ბურთი გამეჩხირა და ჩემს ძმაზე ფიქრი გონებიდან განვდევნე.
- ოჰ მართლა? - ვკითხე ძმებს.
ჩავიღიმე და ტუჩზე ვიკბინე, ისე როგორც ვიცოდი ალ... არა მასზე არ ვიფიქრებ. მოკლედ, უბრალოდ ტუჩზე ვიკბინე, თითები ორივე ბიჭის მკერდზე ავაცურე და ხმამაღლა გავიცინე, თვალები აენთოთ. ხელიდან დავუსხლტი და დივანზე, რაილის გვერდით დავჯექი. ვიცოდი ისიც თავს იკავებდა ზედ რომ არ მომკრობოდა და არ ეკოცნა. ლუკას კოცნის შესახებ ისედაც დაბნეული ვიყავი და არ ვიცოდი კიდევ ერთს თუ გავუძლებდი.
რაილიმ გამიღიმა და სიგარეტი აანთო - ვიცეკვოთ, კოცნის გარეშე. ვინმე არის ვისაც არ უნდა?
მხოლოდ სტივენმა ასწია ხელი. ბიჭი ძლიერი, მაგრამ ჩუმი იყო, არ ჩანდა სტრიპტიზის ცეკვის მსურველი. მის გარდა ყველამ ცეკვა დავიწყეთ. მე და რაილიმ რამდენჯერმე შევხედეთ ერთმანეთს. კარგი იყო მისნაირი მეგობარი რომ მყავდა.
დაახლოებით ოთხმა სცადა ჩემთვის ეკოცნა და ოთხივემ ‘საცეკვაო მოედანი’ დატოვა. რაილი მიხვდა რომ ვერ დამამარცხებდა და ბოლოს დანებდა. შემდეგ საშიში ისტორიების მოყოლა დავიწყეთ. ჩვეულებრივ ამ ისტორიებზე ოთახში ვიჯდებოდი ალექსთან ერთად და შიშით გვერდიდან არ მოვშორდებოდი... მაგრამ ეხლა მაქსი ვარ.... მაქსს არაფრის არ ეშინია.
თერთმეტისკენ დავიშალეთ, ყველას ოთხზე გვიწევდა ადგომა, ასე რომ არ შეგვეძლო გვიანობამდე დავრჩენილიყავით. რაილის გვერდზე ვბორგავდი, ოფლით გაჟღენთილი.
- რა გჭირს მაქს? - ჩაიჩურჩულა ბიჭმა სიბნელეში.
მთვარის შუქზე მხოლოდ მის ჩრდილს ვარჩევდი.
- კოშმარები მაქვს, საშინელ კოშმარებს ვხედავ - ვაღიარე.
- აქამდე არ გქონია - აღნიშნა მან.
- უბრალოდ არ გამიღვიძებიხარ - შევუსწორე - მეც მიკვირს, მაგრამ ამ ღამით ვგრძნობ, რომ გავიღვიძებ და შენც გაგაღვიძებ.
- ჩშშ - რაილი ნაზად ჩამეხუტა, ბიჭი მხოლოდ წლინახევრით იყო ჩემზე დიდი - ჩშშ, არაფერი მოხდება. უბრალოდ დაიძინე, ხვალ კიდევ ერთი დღე გათენდება,
- რაილი, მგონი ეს ყველაზე დებილობაა რაც ოდესმე გამიგია. რა თქმა უნდა ხვალ კიდევ ერთი დღე გათენდება.
ორივემ ჩავიცინეთ და მას მალევე ჩაეძინა. ხელებიდან დავუსხლტი და დღიური ავიღე. სასაცილოა, დიდი ხნის განმავლობაში მხოლოდ იმან გამამხიარულა, რომ სტრიპტიზი ვიცეკვე პორნოგრაფიულ ბანაკში.

„ მელანი იღვრება დღის ქოთნიდან და სინათლის ვენებში მიედინება,
სინათლეს მთლიანად სიბნელე შთანთქავს,
მხოლოდ ხვრელს ტოვებს ვარსკვლავის ქსოვილზე,
როდესაც ღამეში ყველაფერი ნელა კვდება,
მტვერში გახვეული მტრედი ცრემლებად იღვრება,
ვარსკვლავები მოშორებით ბრწყინავენ,
ისე შორს არიან რომ შეიძლება ყალბებიც კი იყვნენ.
მაგრამ ისინი არ არიან ჩამქრალნი,
მათ რაღაც დასაწყისი აქვთ.“


17 მარტი, 2014.
ხელები მიკანკალებს, სიგარეტი 16 საათია არ მქონია. უკვე ცუდათ ვარ. ჩემი ნაწერი თითქმის გაურკვეველია. რაილიმ მითხრა, რომ დამოკიდებული გავხდი. მასზე ნაწყენი ვიყავი, მაგრამ დიდხანს ვერ დარჩები რაილიზე გაბრაზებული, მალევე ისევ შეგიყვარდება მისი მომხიბლავი ტალღოვანი თმა და თავხედური ღიმილი.
ეხლა დივანზე ვწერ, მთლიანად მტვრით და კვამლით ვარ გარშემორტყმული. უკვე საღამოა და დაახლოებით სამი ბიჭია რომელიც აქ ზის, ეწევა და დაბალ ხმაზე საუბრობს. ვცდილობ მათი კვამლი შევისუნთქო, მაგრამ შორს ვარ და თან არ მინდა შემამჩნიონ. თანაც პასიური მწეველი თუ ხარ არც ისე სასარგებლოა.
დღემ ნორმალურად ჩაიარა, მაგრამ დილით უცნაურად დაიწყო. დასიებული თვალებით და მოდუნებული სხეულით გავიღვიძე. თითქმის არ მძინებია, ნახევარი ცეკვაში გავატარე და როდესაც დავიძინე ერთ საათში კოშმარმა გამაღვიძა. კარგია რომ მხოლოდ რაილი გავაღვიძე. არ მიყვირია. როდეაც ვემზადებოდი წასასვლელად, თითქმის ტრანსში ვიყავი. ზომბივით ვმოძრაობდი, ფეხებს მივათრევდი და იმის თავიც არ მქონდა თამბაქო შემეხვია.
-Vous deux! J’ai besoin de vous pour recueillir du bois de la cabine arriere. Apportez tout cela! Allez! ( თქვენ ორნი! მინდა რომ შეშა მოიტანოთ მაღალი კაბინიდან. მოიტანეთ! სწრაფად!) - მიგვითითა მცველმა მე და რაილის.
მხოლოდ „თქვენ ორნი“ „კაბინა“ და „წადით გავარჩიე. რაილიმ სწრაფად მითარგმნა დანარჩენი და გამიხარდა რამდენიმე სიტყვის გარჩევა რომ შევძელი.
- მას უნდა რომ შეშა შევაგროვოთ კაბინის უკანა მხრიდან და მთლიანად მოვიტანოთ.
თავი დავუქნიე, შეიძლება ითქვას რომ ბედნიერი ვიყავი ფარცხვა რომ არ მომიწევდა, ჯერჯერობით მაინც. შეშის მოზიდვა ცოტახანს მაინც მოგვიწევდა, შეიძლება მთელი დღეც და ვამჩნევდი სხვა ბიჭებიც ხვდებოდნენ ამას. ისინი გულისწყრომით იყურებოდნენ ჩვენკენ. თავს ვაიძულებდი ენის გამოყოფის სურვილი დამეძლია, დაწყებით სკოლაში ხომ არ ვიყავით.
- წავედით!
რაილის გავყევი. ამ მხარეს არასდროს ვყოფილვარ და შევამჩნიე რომ კაბინა ჩვენსას ჯობდა. უცებ რაღაცას მივხვდი.
- რაილი, ეს გოგონების კაბინა არაა?
- ჰო - მიპასუხა მან - გინდა შევიხედოთ? რამდენიმე ძალიან სექსუალურია.
- არა.
ბიჭმა გაიცინა - დარწმუნებული ხარ? დამიჯერე, ზოგიერთ მათგანს ყველაზე დიდი მკერდი აქვს რაც ოდესმე მინახავს...
გავიცინე, ვფიქრობდი რატომ გამოგვგზავნა მცველმა აქ, თანაც ეს წესების დარღვევა იყო. კაბინის უკან მივედით.
- მაქს, აქ შეშა არ არის... - თქვა შემცბარმა რაილიმ.
- რა?
- შეშა არ არის!
შემობრუნდა და დაბნეულმა შემომხედა. მზერა ჩემს უკან რაღაცაზე გადაიტანა და შიშით ნერწყვი გადაყლაპა. ნელა შევბრუნდი, ძალიან ნელა და ყველაზე დიდი ადამიანი დავინახე ვინც კი მანამდე მენახა. თეთრი თმა და დანაოჭებული სახე ჰქონდა, ისე რომ მისი თვალების დანახვაც კი რთული იყო. დიდი მხრები ჰქონდა და მიუხედავად იმისა რომ მოხუცი იყო, ვგრძნობდი ცარიელი ხელით შეეძლო ნებისმიერის მოკვლა.
- Qu’est-ce que vous faites revenir ici deux? (თვენ ორნი, რატომ გამოხვედით აქ?) - მისმა ხმამ ჰაერში დაიჭექა..
რაილიმ პირი გააღო და ისევ დახურა, თითქოს თევზი იყო. ტვინი ამიმუშავდა და ლაპარაკი დავიწყე. მადლობა სამოთხის მბრძანებელს რომ კარგი მატყუარა ვარ.
- ღმერთო ჩემო, სერ, საერთოდ არ დამინახიხართ! დაახლოებით რვა გულის შეტევა დამმართეთ ერთდროულად! - ხმას რამდენიმე ოქტავით ავუწიე და გამარჯვებულივით გავიღიმე. თითზე მხრებამდე თმა დავიხვიე. კაცის სახეზე დაბნეულობა შევნიშნე.
- რრ... რას აკეთებთ აქ? - მომმართა მან.
არ დავიბენი, ტუჩები გამოვბურცე და მარჯვენა ქუსლი მარცხენასთან დავდე, ძალიან ქალურ პოზაში დავდექი - არ ვიცი რას გულისხმობთ სერ, ჩვენ უბრალოდ სუფთა ჰაერის ჩასაყლაპად გამოვედით, გავიგე რომ ჯანმრთველობისთვის კარგია? ასე რომ მე და ქრისთი გამოვედით. ვიფიქრეთ გამოვისეირნებდით და რამე მაგარს ვიპოვიდით, როგორც ფილმებში ხდება ხოლმე. გინახავთ „ნაციონალური განძი“? განსაკუთრებით მთავარი გმირი, ძალიან სექსუალურია, მითუმეტეს მაშინ როდესაც ჭუჭყიანია. ღმეღთო ჩემო, არ მოგეწონა ქრისთი? მთელი ფილმის განმავლობაში მის კოცნაზე არ ფიქრობდი? ჰოო ვიცი, ფიქრობდი. ცოტა სულელურია, რომ ცნობილ ადამიანზე ხარ შეყვარებული და შემდეგ ხვდები და აცნობიერებ სინამდვილეში როგორი მოსაწყენია. მოიცადე, რას ვლაპარაკობ, არასდროს შევხვედრივარ ნამდვილ ცნობილ ადამიანებს. რომც შევხვედროდი დარწმუნებული ვარ ისეთივე სექსუალურები იქნებოდნენ. ხომ მართალი ვარ ქრისთი? ჰო მართალი ვარ. გინახავს...
- საკმარისია! - დაიყვირა კაცმა და უაზრო ლაპარაკი შემაწყვეტინა. რაილის თავი დახრილი ჰქონდა, მცველს რომ მისი შესამჩნევი კაცური ნაკუთები არ დაენახა. თვალები სწრაფად ავახამხამე და ტუჩზე მაცდურად ვიკბინე. კაცმა კისერი მოიფხანა და ვხედავდი ვერ გადაეწყვიტა ჩემთვის დაეჯერებინა თუ არა. პირველად ვინატრე ცხოვრებაში რომ მკერდი მქონოდა.
- ქრავლერ? რა ხდება?
დაიძახა თბილმა ხმამ. დაახლოებით ცამეტი წლის გოგონა მოვიდა ჩვენთან. სუფთა, მუქი კანი და აბრეშუმის მსგავსი თმა ჰქონდა. უცოდველი, გულუბრყვილო გამომეტყველებით იყურებოდა. გარეცხილი ტანსაცმელი ეცვა და გრძელ ფეხებზე დაზიანების კვალი არ ეტყობოდა. ვიგრძენი როგორ შემშურდა. როგორ შეეძლო ტკივილისა და ყველაფრის მიუხედავად, ესე ლამაზად და ჩვეულებრივად ეცხოვრა? გამახსენდა ჩემი ჭრილობები და სისხლიანი ბარძაყები. როდესაც ეჭვიანობამ გადამიარა, შესაძლებლობა გამოვიყენე.
- ოჰ გამარჯობა - მივესალმე მხიარულად, თვალის კუთხიდან დავინახე რაილიმ როგორ შეათვალიერა ჩემი უკანალი.
- გამარჯობა? - გოგონა დაიბნა, არასდროს ვუნახივარ მანამდე და მიხვდა რომ ბიჭი ვიყავი, მაგრამ დარწმუნებული მაინც არ ჩანდა.
- ჰო გამარჯობა! ქრავლერი გარეთ ყოფნის გამო გვსაყვედურობდა, მაგრამ ვფიქრობ რომ სწორედ შენ ხარ ის ვინც აქ გამოსვლა გვირჩია, ხომ ასეა? შენ არ თქვი რომ სუფთა ჰაერი კარგია?
თვალებით ვევედრებოდი. არ ვიცი მე ვიყავი ძალიან სექსუალური თუ ის იყო ძალიან დებილი, მაგრამ თავი დამიქნია.
- ოჰ დიახ ქრავლერ, სუფთა ჰაერი კარგია შენთვის, ასევე ამ ორი.... გოგონასთვის.. რომლებიც ჩემი რჩევით გამოვიდნენ.
- და ეს მშვენიერი რჩევა იყო - დავეთანხმე.
დაბნეულმა მცველმა ჩაიბუზღუნა - კარგით, უბრალოდ შარში არ გაეხვეთ... - თქვა და გაგვეცალა.
მხედველობის არიდან რომ გავიდა, როლი მოვიშორე და რაილის მივეყრდენი - მადლობა ღმერთს - ვთქვი ნორმალური ხმით - მადლობა ღმერთს ინგლისურად ლაპარაკობ - გულიანად გავიცინე.
- რომ გაეგო მოგკლავდათ - პატარა გოგონამ თვალები გადაატრიალა - რას აკეთებთ აქ?
- გვითხრეს რომ შეშა უნდა მიგვეტანა, მაგრამ აქ არაფერია - ჩაიბურტყუნა რაილიმ.
გოგონამ მხრები აიჩეჩა - დროა თქვენს მხარეში გადახვიდეთ, თუ არ გინდათ რო... ისევ მოდის!
- ჯანდაბა - რაილიმ მხარზე ხელი მომკიდა და გავიქეცით. გოგონაც გამოგვყვა და კაბინის კართან მივირბინეთ. ადრენალინისგან სამივე ღრმად ვსუნთქავდით. ერთმანეთს გავუღიმეთ.
- რა გქვიათ? - იკითხა გოგონამ.
- მე რაილი, ეს მაქსია - რაილიმ ხელი გადამხვია.
- გოგოს კარგად განასახიერებ მაქს - გამიღიმა - მე ლორანი ვარ, სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა.
ხელი ჩამოვართვით. მისი პატარა და თბილი ხელი, ბევრად ნაზი იყო ჩემთან შედარებით. პატარა კაბინა შევათვალიერე. რაილი მართალი იყო, შეშის კვალიც არ ჩანდა. ოთახი თითქმის ცარიელი იყო... თითქმის.
- ფორტეპიანო - ამოვთქვი მოგუდული ხმით. ოთახი გადავჭერი, სკამიდან მტვერი გადავბერტყე და დავჯექი. ისეთი გაფუჭებული იყო, გამიკვირდა რომ არ დაიშალა. დაახლოებით ათი კილო მაინც დავიკელი რაც აქ ვარ.
სახურავი ავწიე და თითები კლავიშებს გადავატარე. მტვრის დიდი ფენის გამო, სპილოსძვლისფერი არ ჩანდა. ხელები ნაზად დავალაგე კლავიშებზე და მხოლოდ რამდენიმეს დავაწექი. ტონალობისგან ოდნავ ამცდარი იყო, მაგრამ ისევ მუშაობდა.
მე და ალექსი ფორტეპიანოს გაკვეთილებზე პატარაობიდან დავდიოდით. ორივე ერთ სკამზე ვსხდებოდით, ჩვენი ხელები სიმფონიურად ქმნიდნენ ლამაზ მელოდიებს. მახსოვს პირველი რაც ვისწავლეთ იყო „მთვარის სონატა“, დუეტში. უცნაურია. რთული კომპოზიციაა დამწყებთათვის, მაგრამ მე და ალექსს ამაზე მეტად არაფერი გვეამაყებოდა. შეგვეძლო დავმსხდარიყავით და თვალდახუჭულებს დაგვეკრა, მხრებით ერთმანეთს ვეხებოდით და თითები კლავიშებზე ცეკვავდნენ...
ცარიელ სივრცეს დავხედე, რომელიც სკამზე გაუცნობიერებლად დავტოვე. მწველი ტკივილი ვიგრძენი ყელში და სწრაფად გადავყლაპე. ისიც კი არ მახსოვდა როგორ უნდა მეტირა.
- შენ... ფორტეპიანოზე უკრავ? - მკითხა ლორენმა.
მას შევხედე. დიდი, ყავისფერი თვალები ჰქონდა, ღია, თითქმის თაფლისფერი. მათში ვხედავდი უმანკოებას, განათლებასა და სილამაზეს. სევდიანად გავუღიმე, არასდროს მინდოდა მსგავსი ტკივილი განეცადა, რასაც მე ვგრძნობდი.
- არ ვუკრავ... მარტო.
- გთხოვ? - ჩაიჩურჩულა მან.
ამოვიოხრე და თითებს დავხედე. დაწყებას ელოდნენ მაგრამ მზად არ იყვნენ.
- მიდი რა მაქსი - ამჯერად რაილიმ დაიწუწუნა - თამბაქოს მოგცემ თუ ბოლომდე დაასრულებ.
ეს სულ სხვა საქმე იყო. ვიცოდი სერიოზულად ამბობდა და თუ არ დავუკრავდი და დავამთავრებდი ხვალამდე ვერ მოვწევდი.
დაკვრა დავიწყე და ლორანს შევხედე. ნოტები გონებაში დაფრინავდნენ. ტკბილმა მელოდიამ გაიჟღერა, მაღალი მელოდიები ერთმანეთს ერწყმოდნენ. სონატაზე არც კი ვფიქრობდი, უბრალოდ ჩემს გონებაში იყო. ნოტები ჩემგან სუნთქვასავით გადმოდიოდა, თითქოს გუშინ დავუკარი, სიმღერა სუსტი, დაბალი, ჰარმონიული იყო, მაგრამ ამას ალექსი უკრავდა.... როდესაც მელოდია უფრო მელანქოლიურში გადავიდა, ვიგრძენი როგორ მივუახლოვდი ტირილს. ეს მე და ალექსი ვიყავით, მე ალექსთან ერთად ვუკრავდი, ალექსი და მე... ჩემი ნახევარძმა... ის არ უკრავდა აქ ჩემთან ერთად... ცრემლები ჩავყლაპე და თითები ამიკანკალდა.
კბილები ერთმანეთს ძლიერად დავაჭირე და დაბლა დავიხედე, ვიცოდი რაილი თავს აარიდებდა თავხედურ ღიმილს ნიძლავის მოგების გამო, მანამდე მაინც სანამ არ ეცოდინებოდა რომ ამის ატანა შემეძლო. თითებმა მოძრაობა შეწყვიტეს და დავიფიცებ, მესმოდა მთვარის სონატის დარჩენილი ნოტები როგორ უკრავდნენ ჩემს გონებაში. მტვრიან, დავიწყებულ პიანინოს დავყურებდი, ვგრძნობდი, რომ სადღაც ალექსიც უკრავდა.

„ მთვარე სიბნელეში მაკრატლით ამოჭრილ ხვრელს ჰგავს.
სრულყოფილი წრეა, ბრილიანტის მკაფიო, უხეში კიდეებით.
ერთადერთია, რომელიც ღამის ცაზე იდუმალებით განათებულა.
როგორ უნდა გაუგო მთვარეს?
მგლები, სიბნელის სიღრმეს შესჩივიან თავიანთ გასაჭირს,
ისინიც მთლიანად შთანთქავენ მათ.
მარტოსული მტრედი თავს ფრთებში მალავს,
არ შეუძლია მოზეიმე, განათებულ მთვარეს უყუროს,
არც ის შეუძლია მისი სწამდეს.“


19 მარტი, 2014.
თექვსმეტში არაფერი მომხდარა
გავიღვიძე და მაშინვე სიგარეტი მოვწიე. ტკბილმა გემომ შემიმსუბუქა ტკივილი. მე და რაილის გვეჩხუბნენ, წინა დღით შეშა რომ არ მივიტანეთ. აზრი არ ჰქონდა რამდენჯერ გავუმეორებდით რაც მოხდა, მაინც არ სჯეროდათ. ხელები მცველმა დამიგრიხა და დალურჯებებიც დამიტოვა.
ჩვიდმეტში აღარ მტკენია არაფერი, მადლობა უფალს. ბევრი თამბაქოს მოპარვა მოვახერხე და ათი სიგარეტი ექვს საათში მოვწიე. ჰო, ალბათ ჩემს ფილტვის კიბოს პროგრესი ჰქონდა. ჩვიდმეტში შეტყობინება მივიღეთ, მე და ლუკა, სამუშაო დღის შემდეგ, ფოტოების გადაღებისთვის მივდივართ.
თავიდან შოკში ვიყავი, შემდეგ შემეშინდა. არ მინდოდა ლუკას წინაშე შიშველი ვყოფილიყავი. ლუკა.... მაშინებდა. არ მინდოდა მისი კოცნა. არ მინდოდა მასთან ერთად მეპოზიორა. ერთადერთი დადებითი ის არის, რომ არ მომიწევს ვიდეოს გადაღება ორმოცი წლის კაცთან ერთად.
რაილის კაბინაში გავყევი.
- კარგია, შენი ფრანგული უკეთესი ხდება - თქვა რაილიმ.
- რა?
- ეხლახანს რამდენიმე წინადადება თქვი ფრანგულად, ვერც კი მიხვდი?
თავი გავაქნიე, მართლა დავილაპარაკე სხვა ენაზე გაუცნობიერებლად?
რაილიმ გაიცინა - ძალიან კარგია! ეხლა შემიძლია სხვა ბიჭებს ვუთხრა, რომ შენს გარშემო აღარაა აუცილებელი ინგლისურად ლაპარაკი. ზოგიერთ მათგანს სძულს ეს ენა. მალე უკეთ ისწავლი.
გავფითრდი - მაგრამ იქნებ ვერ გავიგო.
- Vous aurez! - მითხრა მან. გონებაში გადავთარგმნე რომ „გაიგებ“-ს ნიშნავდა.
გამიხარდა, მაგრამ კაბინაში რომ შევედი ლუკა დავინახე.
- გამარჯობა მაქს, მზად ხარ? - მკითხა მკვეთრი, იტალიური აქცენტით.
შიშით ნერწყვი გადავყლაპე როდესაც ჩემთან ძალიან ახლოს მოვიდა, ფაქტიურად ჩემს სხეულს ეკვროდა.
- მორჩი ლუკა! - რაილიმ უკან დახევა აიძულა - იცი რომ წესებს არღვევ,
- რა? უბრალოდ პრაქტიკას გავდიოდი საღამოსთვის - ჩაიცინა მან.
- ჰო, მაგრამ ყველაფერი დადგმაა! ისინი ამ ფოტოებს ფულისთვის ყიდიან და ეს შენც კარგად იცი. აქ ყველაი იძულებით ვართ - ჩაიღრინა რაილიმ.
ლუკამ მხრები აიჩეჩა და უკან დაიხია - ოჰ ვიცი, არასდროს ვაკოცებდი ბიჭს აქ რომ არ ვიყო. ასევე ვერასდროს გავიგებდი ზოგერთი რა ტკბილია არა?
თვალი ჩამიკრა და სიგარეტი მოწევა განაგრძო, შემდეგ ძირს დააგდო და ფეხსაცმლით ჩააქრო.
- თქვენი წასვლის დროა - სტივენი ოთახში შემოვიდა და თქვა.
ლუკამ თავი დაუქნია - წამოდი მაქს, ფოტოების დროა.
სანამ გავიდოდი რაილიმ ხელი დამიჭირა - თუ იღბლიანი ხარ ბატონი არ იქნება, ურბალოდ დაიმახსოვრე ყველაფერი სიცრუეა და ლუკას არ შეუძლია გავცნოს ან რამე გაიძულოს, გასაგებია?
- ჰო - ჩავიჩურჩულე. სინამდვილეში კი ვფიქრობდი, რომ ლუკას წესები ვერ შეაჩერებდა.
კაბინიდან გამოვედი. როდესაც მინდორს გავდიოდით, თავი გოგონების კაბინისკენ შევატრიალე. ლორანზე ვფიქრობდი, როგორი უმანკო იყო. მაინტერესებდა რამდენ ხანს იყო ბანაკში. მაინტერესებდა ვინმე თუ დატოვა, ისეთი ვინც ისე უყვარდა, როგორც მე ალექსი.
- გღვიძავს Connard? - ლუკამ ხელი სახესთან ამიქნია. სახლის წინ შევჩერდით.
- ჰო კარგად ვარ - ვუპასუხე ჩუმად.
ვოცნებობდი შემძლებოდა მეთქვა რომ თავი დაენებებინა ჩემთვის. ვოცნებობდი ძლიერი ვყოფილიყავი და მეთქვა რომ სათამაშო არ ვიყავი. ვოცნებობდი ესეთი სუსტი არ ვყოფილიყავი, მაგრამ მხოლოდ ის რომ არ ტირიხარ, არ ნიშნავს რომ ძლიერი ხარ.
- Vous etes a la fois ici. Bon allons dans et obtenir nettoye ( დროულად მოხვედით, შედით და მოწესრიგდით) - თქვა მადამმა, თვალები იასამნისფრად ჰქონდა შეღებილი.
გავიგე გვითხრა შევსულყავით, მაგრამ ბოლო ნაწილი ვერ გავარჩიე. ლუკას შევყევი. მივედით დიდ, დასაბან ოთახში. ორი ქალი და მოსამსახურე პერსონალი გველოდებოდნენ. მივხვდი, უნდა მოვემზადებინეთ. ცოტა ხანში ერთმა ქალმა გამხადა და დამბანა. ფრჩხილებიდან ჭუჭყი გამისუფთავა, ჭრილობები დამიფარა და სახეზე კოსმეტიკა დამადო. სუფთად ვგრძნობდი თავს. სასიამოვნო იყო, უკვე დამვიწყებოდა ეს შეგრძნება. ქალმა საცვალი მომცა და გამიხარდა ქალის რომ არ იყო. შევტრიალდი და ლუკას შევხედე.
სუნთქვა რამდენიმე წამს შემეკრა. ლამაზი იყო. კანი უბზინავდა და თმა რბილი მოუჩანდა. სახის მაკიაჟი შეუმჩნევლად ჰქონდა და მის შავ თვალებს უფრო მკვეთრს ხდიდა. გავაანალიზე რომ ისიც მე მიყურებდა.
- Uomo, ero furtunato stasera (ღმერთო, ამჯერად იღბლიანი ვარ) - ჩაიჩურჩულა. ფრანგული არ იყო, ალბათ უფრო იტალიურად დაილაპარაკა.
- რა თქვი? - ვკითხე როდესაც კარში გავდიოდით.
- არაფერი - მომიჭრა მოკლედ.
ზედა სართული შეეცვალათ. დიდი საწოლი გადაფარებული, კუთხეში დაედგათ. კამერებისთვის ადგილი არ შეეცვალათ. იატაკის დიდი ნაწილი ბალიშებით იყო დაფარული, ყველა მათგანი ოქროსფერი იყო და უკანა ფონი მწვანე. ლუკა ბალიშებზე გადავარდა და თავისი გამხდარი, მაგრამ მაინც დაკუნთული მკერდი გამოაჩინა.
- Bien, etes-vous Fredrik ou Aaron? ( კარგი, შენ ფრედრიკი ხარ თუ აარონი?) - ერთ-ერთი კაცი ჩვენთან მოვიდა და მკითხა.
რამდენიმე წუთი დამჭირდა რომ მივმხვდარიყავი რას მეკითხებოდა.
- აარონი, mais appelez-moi Max. ( მაგრამ მაქსი დამიძახეთ) - ვუპასუხე.
- Oui Max ( კარგი) - თავი დამიქნია.
ნელა დავჯექი ბალიშებზე, არაკომფორტული მატერია ჩემს შიშველ ფეხებს ეხებოდა, არ შევიმჩნიე. ლუკამ ჩემთან მოიჩოჩა და კაცებმა კამერებთან დაიკავეს ადგილი.
- Juste agir natural - თქვა კაცმა რომელიც ცოტა ხნის წინ მესაუბრებოდა. გავიგე თქვა „მოიქეცით ბუნებრივად“.
ლუკამ ბოროტად გამიღიმა და ბალიშებზე დამაწვინა. სახეზე მეფერებოდა და კამერები ყველა კადრს აფიქსირებდნენ. ბიჭი ჩემსკენ დაიხარა და ტუჩები ყურთან მომიტანა. თავი უკან გადავწიე, თითქოს სიამოვნებას ვიღებდი, სინამდვილეში კი ალბათ დაძაბულს ვგავდი. უბრალოდ ამის გაკეთება არ შემეძლო.
- იცი რამდენი ხანია ეს მინდა? იცი მაინც რა ლამაზი ხარ? როგორი ძნელია ყველა ბიჭისთვის თავის შორს დაჭერა? ეხლა ჩემი ხარ.
ლუკას ხმა ყურს მისუსხავდა. ხელები მკერდზე ჩამიცურა და ზურგი ავზნიქე. ტუჩებით ჩემს ყბას ჩაუყვა და მე წელზე შემოვხვიე ხელები. ჩემს თავს ვუთხარი რომ ის ალექსი იყო. ალექსის ხელი იყო ჩემს მკერდზე, მისი თბილი სუნთქვა მედებოდა ლოყაზე. თუ კონცენტრირებას არ მოვახდენდი შემეძლო ეს წარმომედგინა. თუ ყურადღებას არ მივაქცევდი სიგარეტის სუნს რომელიც ალექსს არასდროს ექნებოდა, ოდნავ მსხვილ თითებს რომელიც ალექსს არ ეკუთვნოდა, შემეძლო წარმომედგინა რომ მასთან ვიყავი.
ალექსი ლავიწზე მკოცნიდა, ძალიან ნელა. თითები თმაში შევუცურე. კამერების ხმაც აღარ მესმოდა. ალექსი მკლავებზე წრეებს მიხაზავდა და მისი შეხება ჟრუანტელს მგვრიდა. მის შეხებას ვგრძნობდი და ჩემი, სიამოვნებისგან გამოწვეული ხმა მესმოდა. არ ვიცი რამდენ ხანს გაგრძელდა დადგმა, ბოლოს ყელზე კბენამ გამომაფხიზლა. ვიცოდი ალექსი ასეთ ტკივილს არასდროს მომაყენებდა.
თვალები გავახილე და დავინახე მწვანე ფონი და უამრავი კამერა. ჩემს პარტნიორს შევხედე, რომელიც ჩემი ალექსი არ იყო. ლუკას მოვშორდი და სახეში შევხედე. მისი ტუჩებიდან სისხლი ჩამოედინებოდა. ტუჩებიდან რომელსაც ცოტა ხნის წინ ვკოცნიდი. ავკანკალდი და მისგან შორს გავიჩოჩე. ავდექი და სხეული ხელებით რამდენადაც შემეძლო დავიფარე. კაცი მიყვიროდა, მაგრამ ყურადღებას არ ვაქცევდი.
- Je suis fait ( მე მოვრჩი) - ჩავიჩურჩულე.
კედელზე დაკიდებულ საათს შევხედე და მივხვდი, რომ სამი საათი გასულიყო.
- მოვრჩი - ამჯერად ფრანგულად აღარ მითქვამს.
მისაყვედურა, მაგრამ ნება დამრთო ოთახი დამეტოვებინა. საბედნიეროდ საკმარისი ფოტოები გადაიღეს. კიბეზე ჩავირბინე და ტანსაცმელი ჩავიცვი. დავინახე ლუკაც ჩამოდიოდა.
- დაიცადე - დამიყვირა მან.
არ დამიცდია.
ერთი წუთიც არ დამჭირდა კაბინაში დასაბრუნებლად. ჰაერის ტენიანობისგან სულ ოფლიანი ვიყავი, არც სიგარეტის კვამლი მეხმარებოდა. მიუხედავად იმისა, რომ უკვე გვიანი იყო, რაილის, კაელს და აბელს არ ეძინათ. სავარაუდოდ მელოდნენ.
- Comment, ca s'est passe? - წამოხტა რაილი და მკითხა „ როგორი იყო?“
- არ განიხილება - ვუთხარი წყნარად.
ოთახში ავირბინე და ბალიშიდან სანთებელა და თამბაქო გამოვიღე, გავახვიე და ავანთე. რაილი მალევე ამოვიდა და გვერდზე დამიწვა. გავიგე კარის მიჯახუნების ხმა როდესაც ლუკა დაბრუნდა. ამას კი იტალიური გინება მოჰყვა და ბოლოს მიჩუმდა როდესაც ბიჭი ოთახში შევიდა.
- როგორც ჩანს პრობლემა მაქვს - ვუთხარი რაილის.
- რა პრობლემა მაქს? - მკითხა მან.
- ცოცხალი ვარ - ვუპასუხე ჩაფიქრებულმა.
ამოიოხრა - ეს პრობლემა ყველა ჩვენგანს აქვს.
მის დამამშვიდებელ მკერდს მივეკარი და დაველოდე ცრემლებს, რომელიც ვიცოდი არ მოვიდოდნენ.
დღეს აჩეჩილი თმით და შავი უპეებით გავიღვიძე. მინდორზე გავედით, გავიგე რომ მალე მოსავლის აღების დრო მოვა. გამიხარდა ფარცხვა რომ აღარ მომიწევს, მაგრამ არასდროს ამიღია მოსავალი ასე რომ ერთმანეთს ვერ შევადარებ სანამ არ ვცდი. მთელი დღე ვფარცხავდი და ვფიქრობდი, რა მალე იზრდებოდნენ ეს პატარა მონსტრები და რამდენ ძალას მოითხოვდა მათი ამოღება.
იმედი თითქმის დავკარგე რომ ოდესმე გავთავისუფლდები. სამწუხაროა არა? როგორ გასუსტებს ტყვეობა. შეიძლება აქ მოვკვდე. შეიძლება ვეღარასდროს ვნახო ალექსი. ალექსი ჩემს გარეშე დაბერდება, სხვა შეყვარებული ეყოლება, ბედნიერად იცხოვრებს, შეიძლება დავავიწყდე კიდეც. თხუთმეტი წელი არც ისე ბევრია ცხოვრებიდან ამოსაღებად...
უნდა შევწყვიტო ესე ფიქრი. მომენტით უნდა ვიცხოვრო. მე მაქსი ვარ და მორჩა. რაილი ჩემი მეგობარია. არავინ სხვა, ჯენი არ არსებობს, პაული არ არსებობს, სემი არ არსებობს, ალექსი.... არა. არ შემიძლია ვთქვა რომ ის არ არსებობს. ის უბრალოდ... აქ... არ არის.
საწოლში ვწევარ. ლუკა ცდილობდა ჩემთან ლაპარაკს, მე კი თავს ვარიდებდი. აქ წერა უფრო და უფრო რთულდება. ფანქარი თითქმის გამითავდა და არ მომწონს დღეების გახსენება რომლებსაც გავდივარ.

„ მტრედი ბოლოს მაინც იძინებს,
სიბნელე შეიპყრობს მას როგორც მოჩვენება,
ლამაზი ჩიტი სიზმარშიც გატეხილია,
მისი თეთრი ფრთები ნელნელა ცვივა
ამჟღავნებს მტრედის სხეულს
მტრედის სიზმარში დაცემული თითოეული ფრთა
მისი თითოეული დამარცხებაა.
თუ ყველაფერს დაკარგავს რაც აქვს,
მაინც შეძლებს მტრედი გადარჩენას?“


23 მარტი, 2014.
საშინელი სიცხეა.
ფანქარი დამიმთავრდა და ამის გამო ვერ ვწერდი. კალამს ვიყენებ, რომელიც ქრეკმა ჩემთვის მოიპარა ბატონისგან. ვერ ვხვდები საიდან აქვს ამ ბიჭს ამდენი გამბედაობა,.
ორი ღამის წინ წავედი, „ გადაიღო-პორნო-ორმოცი-წლის-კაცთან-ერთად“-ის სესიაზე და ისეთი მტკივნეული არ იყო როგორც პირველად. ჩემი სხეული ისევ დაბუჟებულია, მაგრამ არა ისე როგორც მაშინ. არაფერი საინტერესო მომხდარა გარდა შტორმისა.
გეუბნევით, არაფერია ტროპიკული ჭექა-ქუხილის მსგავსი ამ სამყაროში. ჰაერი ტენიანია, ნისლი ისე დააწვა მთებს როგორც კეთილმოსურნე მეგობარი. დამსხვრეული ფანჯრიდან ვუყურებდი წვიმას. თვითონ ცა საოცარი სანახავია. შტორმამდე არასდროს აღმიქვია ნაცრისფერი ლამაზ ფერად. სიტყვებით ვერ აღვწერ სანახაობას, როდესაც მზე, მასზე გადაფარებულ ღრუბლებს შორის მოჩანს და წვიმის წვეთები მის სხივებს ირეკლავენ.
კაბინაში მყოფ ყველა ბიჭს თავი აქვს ფანჯრიდან გაყოფილი ან კარიდან იყურება. იმის მიუხედავად, რომ წვიმის წვეთების ხმა სახურავზე განუწყვეტლივ ისმის, მაინც მოუთმენლად ველი შემდეგ შტორმს.
დღეს კარგი დღე იყო. ქრეკს ვთხოვდი კალმის მოტანას, მინდოდა ეს ყველაფერი დამეწერა.
ყველაფერი იმით დაიწყო, რომ მინდვრებიდან ადრე გამოგვიშვეს, საშინლად ტალახიანი იყო და ყველანი იმდენად გავჭუჭყიანდით, რომ ძნელი იყო ერთმანეთის გარჩევა. მცველმა გვითხრა, სადილის შემდეგ წასვლა შეგვეძლო და ამან სიხარულის შეძახილების გამოიწვია. მე და რაილი პირველები წამოვედით კაბინაში, რაც იმას ნიშნავდა რომ ყველაზე ადრე ჩვენ გადავივლებდით წყალს.
როდესაც დავიბანეთ, ერთმანეთს შევხედეთ და ორივემ ვიცოდით ერთი და იგივეზე რომ ვფიქრობდით.
- ჯერ სიგარეტი - ვუთხარი მას.
ღიმილით დამიქნია თავი. ოთახამდე შევეჯიბრეთ (მან მოიგო) და ორივემ ავანთეთ ერთი სიგარეტი, მეორე კი შევახვიეთ და მაისურში შევინახეთ. სანთებელა ავიღე და ყველას გასაკვირად კარიდან გავცვივდით.
- ჰეი! Ou etes-vous deux allez? - გავიგონე ვიღაცამ დაგვიყვირა „ თქვენ ორნი სად მიდიხართ?“
- Nous reviendrons plus tard! - გავძახე მე „თქვენი საქმე არ არის“ და რაილიმ გაიღიმა, რაც იმას ნიშნავდა რომ სწორად ვთქვი.
ვიმედოვნებდი არავინ გამოგვყვებოდა, სხვა შემთხვევაში შარში გავეხვეოდით. შემოსავლელი გზით წავედით, ბუჩქებში ვიმალებოდით და ისევ ტალახში ამოვისვარეთ.
- უბრალოდ მივიდეთ და დავაკაკუნოთ? - ჩავჩურჩულე რაილის, მან მხრები აიჩეჩა.
- როგორც ჩანს სხვა გზა არ გვაქვს - მიპასუხა ფრანგულად. ნერვიულობისგან ძლივს ვარჩევდი სიტყვებს.
კართან მივდიოდით, ნერვიული გამომეტყველებით და ტალახში კვალს ვტოვებდით. როდესაც მივედით, ისევ შევნიშნე რამდენად კარგი იყო მათი კაბინა ჩვენთან შედარებით. უფრო დიდიც კი იყო. ეჭვიანი ფიქრებიდან კაკუნმა გამომაფხიზლა. თითქმის მაშინვე გაიღო კარი და ქერა გოგონა გამოჩნდა, უდიდესი მკერდით რაც ოდესმე მინახავს. ძალიან ლამაზი სახე ჰქონდა და თანაც არანაირი მაკიაჟი არ ესვა. თვით სასწაული.
თვალები გაუფართოვდა ჩვენს დანახვაზე. ნერვიულად მოვწიე სიგარეტი, ვფრთხილობდი სახეში არ შემებოლებინა. თეთრი, სუფთა მაისური ეცვა და იასამნისფერი პიჟამოს შარვალი. მასთან შედარებით ჭუჭყიანად ვიგრძენი თავი. ჩვენი ტანსაცმლის ფერის გარჩევაც კი თითქმის შეუძლებელი იყო. მომხიბვლელად გავუღიმე და თმა ყურს უკან გადავიწიე. რაილის მზერას ვგრძნობდი, როგორც ჩანს ზედმეტად მაცდური ვიყავი.
- Salut, nous sommes a la recherche pur Loranne? (გამარჯობა, ლორანის ნახვა გვინდა?) - ვკითხე, იმედი მქონდა იცოდა სად იყო ლორანი.
- ჰმ oui(დიახ) - ჩაიხითხითა, ხელი თმაში შეიცურა და გამიღიმა.
კარგი ცდაა, გავიფიქრე ჩემთვის.
- ლორანი? - რაილიმ ჩაიბუზღუნა, გოგონამ ისე შეხედა, თითქოს მაშინ შეამჩნია რაილის არსებობა.
- რა თქმა უნდა - ჩაიჩურჩულა და შეტრიალდა.
ამერიკელს ჰგავდა.
რამდენიმე წუთში გაღიმებული ლორანი გამოჩნდა. თმა კუდად შეეკრა, რაც უფრო ახალგაზრდულს და მიამიტურს აჩენდა.
- ბიჭებო აქ რას აკეთებთ? - დამიძახა მან.
არ შემეძლო ღიმილით არ მეპასუხა, რაილიმ ანიშნა გამოგვყოლოდა. გაუცნობიერებლად წავედით ცარიელი კაბინისკენ, სადაც პიანინო იდგა.
- როგორც ჩანს თქვენც ადრე გამოაღწიეთ - თქვა რაილიმ სიჩუმის დასარღვევად.
- ჰო, ექვსი თვის მანძილზე, რაც აქ ვარ ესეთი შემთხვევა არ მომხდარა. კარგი შეგრძნებაა - ჩაიხითხითა - როგორ იყავით?
- ჭუჭყიანად - ვუპასუხე მაშინვე.
ლორანმა ამოიოხრა - როგორც ჩანს ამას არაფერი ეშველება. ბიჭები ზოგჯერ... მაქს მორჩები ამ საშინელების ჩემს სახეში შემობოლებას?
მე და რაილიმ გავიცინეთ, კიდევ ერთი ნაფაზი დავარტყი და პირდაპირ სახეში შევაბოლე, ხველება აუტყდა, დავინახე როგორ აეწია ტუჩის კუთხეები, ღიმილის დაფარვას ცდილობდა.
კაბინაში შევედით და რაილიმ მეორე სიგარეტი აანთო. ლორანი ზიზღით უყურებდა მოწევას, როგორც აღმოჩნდა გოგონები თამბაქოს არ ეკარებოდნენ. არ მესმის როგორ ცოცხლობდნენ ამის გარეშე. ბევრი ვილაპარაკეთ, ყველაფერზე. გავიგე, რომ რაილის ფეხბურთი უყვარს, ლორანი კი ცეკვავს, რამდენიმე მოძრაობაც გვაჩვენა მტვრიან იატაკზე. ვუთხარი რომ მე უფრო ლიტერატურა მომწონს და არა სპორტი, გაიცინეს.
- რა თქმა უნდა - თქვა რაილიმ.
ერთადერთი ოჯახზე არ გვისაუბრია. ვფიქრობ ეს ყველასთვის მტკივნეული თემა იყო.
დაახლოებით ერთი საათი ვლაპარაკობდით სანამ ეს მოხდა. ორიენტაციაზე დავიწყეთ ლაპარაკი, არ მიხსენებია რომ გეი ვარ. არა იმიტომ რომ დამალვა მინდოდა ან მცხვენოდა, უბრალოდ არ მინდოდა საუბარი სერიოზული გამხდარიყო. პორნო ვარსკვლავებით სავსე ბანაკში ვიყავით, ორივე სქესის წარმომადგენლები და მეშინოდა რომელიმე ჩემი მეგობარი ჰომოფობი არ ყოფილიყო .
მოკლედ, ლორანი მე და რაილის ერთად ძილის გამო დაგვცინოდა, ამბობდა რომ შესაძლოა ღამე ერთმანეთს ვკოცნიდით და ვერც ვხვდებოდით. სიცილს ვერ ვიკავებდი, რაილიმ კი მხარზე ხელი გადამხვია.
- ნაჰ, ის ჩემი პატარა ანგელოზია, არა ძმაო?
გავშეშდი. ჩემი სხეული მთლიანად უმოძრაოდ გაჩერდა. რაილის საყვარელ და მეგობრულ სახეს ვუყურებდი, მაგრამ მის მაგივრად თოთხმეტი წლის, უკვე საოცრად სიმპატიურ, ყავისფერთმიან და სიცივისგან გაწითლებულ ალექსს ვხედავდი.

„ - ოდესმე მასთან ერთად ყოფნით იღლები ალექს?
- ნაჰ - მისი საყვარელი ხმა გონებაში ისე ცხადად წარმომიდგა, თითქოს ჩემს გვერდით იყო - ის ჩემი პატარა ანგელოზია, არა ძმაო? „

ამოვიოხრე და რაილის ხელი ვკარი, თვალებგაფართოებულმა შევხედე - არ თქვა ეს! - დავუყვირე მას - არასდროს აღარ თქვა!
დაბნეულმა შემომხედა, მე კი ბრაზით შევცქეროდი. არ მაინტერესებდა რომ რაილიმ არ იცოდა რას ამბობდა, მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი, რომ ჩემი ძმა არ იყო ჩემთან ამ სიტყვების სათქმელად. ეს რაილი იყო, მხოლოდ რაილი და არა ჩემი ცხოვრების სიყვარული. უეცრად საშინლად გავბრაზდი.
- რა პრობლემა გაქვს? - მკითხა რაილიმ.
ლორანმა ფრთხილად უკან დაიხია.
- შენ! - დავიყვირე - უბრალოდ მორჩი, გაჩერდი!
- რას მოვრჩე, ჩემი თავი აღარ ვიყო? - ისიც გაბრაზდა.
- ჰო! უბრალოდ მოკეტე! არ ხარ ვალდებული ჩემზე ზრუნავდე, არავინ არ უნდა ზრუნავდეს ჩემზე.
- არც კი იცი როგორ გჭირდება სხვისი მზრუნველობა - შემაწყვეტინა რაილიმ - არც კი იცი რამდენად უმწეო ხარ!
- რა?!? შენც იმ დღეში ხარ როგორშიც მე! არავინ გყავს ვინც შენს უკანალს მიხედავს!
- ეს იმიტომ რომ მე არ ვარ პათეტიკური, ახალი პატარა ბავშვი!
ბრაზით ვკანკალებდი, არა რაილიზე არამედ იმაზე ვინც ჩემს წინ იდგა - არ ვარ პათეტიკური ბავშვი! იმაზე მეტი ვიცი ცხოვრების შესახებ ვიდრე წარმოგიდგენია!
შემდეგ მან დამარტა. პირდაპირ სახეში დამარტყა. ძლიერად და ძირს დავეცი. ამან ბრაზი ჩემგან მთლიანად გამოდევნა. რაილი იდგა და მიყურებდა... თითქმის შვებით?!
ავდექი, მაგრამ არაფერი გამიკეთებია. რომც მეპასუხა ალბათ ხელებს დავიმტვრევდი.
- მოდი მაქს, თანასწორი ბრძოლა მინდა!
არ მიპასუხია, ცოტა ხნის წინ განცდილი ბრაზი საცოდავად დამარცხდა, ჩემი მთლიანი არსება დაიმსხვრა. ვიგრძენი როგორ გამომეცალა ძალა, იმაზე დაღლილად ვიგრძენი თავი, ვიდრე ოდესმე მიგრძვნია. არაფერი მქონდა დასაყრდნობი, რაილიმ ჩემი გამომეტყველების ცვლილება შენიშნა, სახე მოულბა და ჩემთან მოვიდა. ძლიერად ჩამეხუტა, სახე მის მაისურში ჩავმალე. ვოცნებობდი კარგი სუნი ჰქონოდა. ესეთი არ უნდა იყოს კომფორტულია ადამიანი? სექსუალური, კეთილი, დიდი და სასიამოვნო სურნელით? როგორც ალექსი... საუბედუროდ რაილი მხოლოდ კეთილს აკმაყოფილებდა ჩემი სიიდან. მაინც, ის აქ იყო და მე მას ვუყვირე.
- მაპატიე -ჩავჩურჩულე მოგუდული ხმით.
- რა მოხდა? - მკითხა მან.
ლორანის პატარა ხელის შეხება ვიგრძენი მხარზე.
- შეყვარებული ვიყავი - ჩავიჩურჩულე ისევ - მხოლოდ ეს მაქვს სათქმელი.
რაილიმ ამოიოხრა და თმაზე მომეფერა - იცი როგორ უნდა დაარტყა ვინმეს?
ხუმრობის, მეგობრული ტონი დაუბრუნდა. ავხედე, სახე ნაკლები ტკივილით მქონდა დაფარული - არა.
რაილიმ გაიცინა - მე გასწავლი კარგი?
- კარგი - თავი დავუქნიე და გავუღიმე.
კიდევ ვისაუბრეთ რამდენიმე წუთს, შემდეგ ლორანმა გაანალიზა რომ ორი ხდებოდა.
- ნახევარ საათში უნდა წავიდე ფოტოების გადასაღებად - ოხვრით აგვიხსნა.
მე და რაილიმ თავი დავუქნიეთ და კაბინასთან მივაცილეთ.
- დარწმუნდი რომ გოგონები ჩვენზე არაფერს იტყვიან კარგი? - ვუთხარი ლორანს.
- რა თქმა უნდა სულელო - ჩაიხითხითა - მოგვიანებით გნახავთ.
გამოვბრუნდი როდესაც კარი მის უკან დაიხურა. სიგარეტი ავანთე. რაილიმ ამოიოხრა, მე კი მიამიტურად გავუღიმე.
- ზურგით წამიყვან? - ხელები გავიშვირე.
რაილიმ შემომხედა და ზურგზე შემისვა. წლებია არავის ავუყვანივარ ესე.
- მხოლოდ იმიტომ რომ ძალიან მსუბუქი ხარ. ასევე შენი მმართებს, სახეში რომ დაგარტყი.
გზაში ჩამეძინა, ალბათ მართლა მსუბუქი ვიყავი. რაილიმ საწოლამდე მიმიყვანა და ჩემს გვედზე დაწვა. მსუბუქად მაკოცა შუბლზე, ისე როგორც ბავშვს, სიმართლე ვთქვა კარგი შეგრძნება იყო.
- ღამემშვიდობის პატარავ - ჩამჩურჩულა.
რაღაც ამოვიბოდიალე.
- მაქსი?
არ მიპასუხია. თვალები დახუჭული მქონდა, მაგრამ ვიცოდი, მიხვდა რომ მეღვიძა.
- მიყვარხარ, სხვანაირად არა, როგორც ძმა რომელიც არ მყოლია. ისე ვგრძნობ თავს თითქოს უნდა დაგიცვა, უბრალოდ...
ცხვირის წვერზე ნაზი კოცნით გავაჩუმე. ვიცოდი ალექსი არ იეჭვიანებდა, მადლობელიც იქნებოდა რაილისი რომ მიცავდა როცა თვითონ ამის გაკეთება არ შეეძლო.
- მეც - მოვახერხე მეთქვა სანამ ღრმა ძილში გადავეშვებოდი. სიგარეტის და ოფლის სუნს ვგრძნობდი ტუჩებზე.

„ ტირილის ხმა ოდნავ ისმის ღამეში,
ვერცხლის თეთრი მტრედი შეიძლება იწვოდეს სიზმრებთან ერთად,
ათასობით მომაკვდავ ოცნებასთან ერთად და ვერავინ ხვდებოდეს.
არავის ესმოდეს მისი.
ბნელი ფიქრები გამოუსადეგარია,
მაგრამ ჩრდილები, მზის სინათლეზეც შენთან არიან,
ისინი ყოველთვის მტრედთან არიან როდესაც არავინაა სხვა.
ჩრდილი მასთანაა და ეფარება როგორც უჩინარი საბანი.“

25 მარტი, 2014.
ბოლო ორმა დღემ ცვლილებები მოტანა. პირველი, უფრო ახლოს ვარ რაილისთან და კიდევ ის რომ 23-ში, როდესაც ბოლოს ვწერე კოშმარი ვნახე. ვყვიროდი და ყველა ბიჭი გავაღვიძე. ჩემთან მოირბინეს. დიდი დრო დამჭირდა დასაწყნარებლად და მისახვედრად რომ კარგად ვიყავი. მაინც არ ვერ გამოვკეთდი და როგორც ვხვდებო რაილი მიხვდა.
სიზმარი ალექსზე იყო, როდესაც ბოლოს ვნახე. მისი სახე და მისი სიტყვები... მაგრამ სიზმარში ბნელოდა. ალექსი ტონობით სისხლით იყო დაფარული, ცრემლები წითელ ლოყებზე ჩამოსდიოდა, პირი უმოძრავებდა, მაგრამ მე არაფერი მესმოდა. შემდეგ ბატონი გამოჩნდა, ჩემი ძმის უკან ბოროტი ღიმილით დადგა და ყელი გამოსჭრა. რაილიც კი ვერ დამაწყნარებდა ამ სიზმრის შემდეგ. ამის შესახებ კანკალის გარეშე ვერც ვწერ.
მოკლედ, გუშინა არაფერი მომხდარა. დაღლილები ვიყავით და ვერაფერი გავაკეთეთ, საწოლამდე მივედით და ეგრევე დავიძინეთ. დღეს რაღაც საინტერესო მოხდა. დილით ვიღაც გასაღვიძებლად მანჯღრევდა.
- ადექი! ადექი მალე იდიოტო! - მიყვიროდა რაილი, პანიკაში იყო და მის ფრანგულს ვერ ვიგებდი ნორმალურად.
- რა ხდება? - ვკითხე.
- მყიდველები მოვიდნენ - ჩამჩურჩულა - სასწრაფოდ სახლში უნდა წავიდეთ.
წამოვჯექი და ოთახში მიმოვიხედე. ბლეი და ლევანი თავიანთ მატრასზე ისხდნენ და მიყურებდნენ. ისე ჩანდა თითქოს წასასვლელად იყვნენ გამზადებულნი. ნერწყვი გადავყლაპე და სიგარეტი მოვძებნე.
- ეს რას ნიშნავს - ვიკითხე ნერვიულად.
- ეს იმას ნიშნავს რომ ერთერთი ჩვენგანი გაიყიდება - მიპასუხა რაილიმ - ეხლავე უნდა წავიდეთ.
სახლიდან გამათრია, მისი პასუხი გონებაში მეორდებოდა. გავიყიდოთ? ეს გასაკვირი არ იყო. რაილისთან ერთად ‘სახლში’ შევედი. გონება ისევ მიძინებული მქონდა. შემდეგ ყველაფერი გავიაზრე და რაილი შევაჩერე.
- ისინი მას იყიდიან ვინც უკეთესია - ეს კითხვა არ იყო.
რაილიმ ჩვენს ხელებს დახედა და უფრო ძლიერად მომიჭირა.
- არა! - დავიყვირე, მივხვდი ეს რასაც ნიშნავდა - არა რაილი! ისინი წამიყვანენ, მიყიდიან და არ მინდა წასვლა, შენთან ერთად...
ვიგრძენი ცრემლები როგორ მომაწვა. ალექსი უკვე დავკარგე, რაილის დაკარგვა წარმოუდგენლად მეჩვენებოდა. მან ძლიერად ჩამიხუტა და სახე მის მკლავებში ჩავრგე. ვკანკალებდი, მაგრამ არ მიტირია.
- ეს არ მოხდება მაქსი, ჩშშ პატარავ, კარგად იქნები. არ მივცემ უფლებას წაგიყვანონ კარგი? ორი კვირაა რაც აქ ხარ, ისინი ვერ წაგიყვანენ - ყურში ჩამჩურჩულებდა, თმაზე მკოცნიდა, ხელები შემომხვია. თავს ბავშვივით ვგრძნობდი, მაგრამ მართლა ძალიან მეშინოდა... არ შემეძლო მისი დატოვება.
- წამოდი, თუ დავაგვიანებთ შარში გავეხვევით - რაილიმ ნაზად ჩამჩურჩულა და სიარულში დამეხმარა. ზურგზე აიკიდა ჩემი აკანკალებული სხეული. სიტყვა არ მითქვამს, სახე მის თმაში ჩავმალე და სიბინძურე, სიგარეტის სუნი შევიგრძენი. არ მაინტერესებდა, სასიამოვნო სუნი რომ ჰქონოდა, რეალურად არ მომეჩვენებოდა. რატომ ვარ აქ? რატომ? რატომ? რატომ..რატომ..რატომ...
- წამოდი მაქსი - ჩუმად ჩაიღიღინა რაილიმ, როდესაც კართან მივედით.
ღრმად ჩავისუნთქე და რაილის ზურგიდან ჩავძვერი. შემომხედა, თავი გავაქნიე, არ შემეძლო აარონის გამომეტყველება მომეშორებინა. გონებაში ნაცნობი ხმა მომესმა „ რონი ძალიან მიყვარხარ“. რატომ ვფიქრობდი მასზე? „თუ მოინდომებ შეგიძლია ის იყო ვინც გინდა“.
შემდეგ მე მაქსი ვიყავი, ისევ ძლიერი, სექსუალური, მთლიანად კონტროლში. რაილი დამშვიდდა ჩემი სახის ცვლილების დანახვისას. შევედით და დავინახეთ ყველა ბიჭი. გოგონებიც იყვნენ. ლორანი დავინახე, რომელიც იაპონელ გოგონას ელაპარაკობდა. ხელი დავუქნიე და ისიც მომესალმა. ორივე ვცდილობდით შიში დაგვეფარა.
რაილი უფრო ახლოს მოვიდა ჩემთან და ხელი მხარზე, დამცველობითი მანერით გადამხვია. სახე მის კისერში ჩავმალე. არასდროს შემიმჩნევია რამდენად მაღალი იყო ჩემზე. ფრანგულ ძილისპირულს ღიღინებდა, რომელიც ადრე მინდორზე იმღერა. მისი ყელის ვიბრაციას ვგრძნობდი და კომფორტი ვიგრძენი. მალე სუნთქვაც შემინელდა.
- კარგით - კიბეების ზემოდან დაიძახა მადამმა - ბიჭებო გარეთ გადით და გოგონები ამოდით. მყიდველებისთვის მოგამზადებთ. კარგად თუ არ მოიქცევით უკიდურეს ზომებს მივმართავთ - ფრანგულად ლაპარაკობდა, გამიკვირდა რომ გავიგე. როგორც ჩანს თუ ჭკვიანი ხარ მარტივად სწავლობ ახალ ენებს. არ ვტრაბახობ, იმას ავღნიშნავ რაც ფაქტია. სხვა ბიჭებს მივყევი სახლის გარეთ, სადაც ახალი ტანსაცმელი იყო. ვფიქრობ ისევე გამეხარდა როგორც სხვებს. პირველად ფრედრიკი გამოეწყო. მას იშვიათად ვხედავდი. ყოველთვის ერთნაირად გამოიყურებოდა. გახდა, მაგრამ ისევ კუნთიანი იყო. ეს საერთოდ შესაძლებელი კომბინაციაა?!
- ერთი წელი გავიდა მას შემდეგ რაც მყიდველები ბოლოს მოვიდნენ - მითხრა რაილიმ - მხოლოდ ამ დღეს ვიღებთ ახალ ტანსაცმელს და ვსუფთავდებით, ოჰ ღმერთო რა კარგია.
მეც მიხაროდა. ვიღაცეებმა დაგვბანეს, მხოლოდ წყალი კი არა შამპუნიც გვქონდა. როდესაც დავასრულეთ გამზადება, სასიამოვნო სურნელი ამდიოდა. ალბათ კარგი იყო იმ ბიჭებისთვის, რომლებიც დიდი ხანია აქ იყვნენ. თმა შემაჭრეს. ისევ გრძელი მქონდა, მაგრამ მხოლოდ ყურის ბოლომდე აღწევდა. თეთრი უბრალო მაისური, მუქი ჯინსები და ძველი კონვერსები მეცვა. ნორმალურად და სექსუალურად ვგრძნობდი თავს. სახეზე მცირე მაკიაჟი წამისვეს. როდესაც რაილისთან მივედი თითქმის ცხრა იყო. შემდეგ.... ვუაჰ, რაილი ძალიან მაგრად გამოიყურებოდა. ხვეული თმა და სუფთა კანი ჰქონდა, მაისურის ქვეშ პრესი მოუჩანდა და ღმერთო, მისი თვალები... ბრწყინავდნენ. მბრწყინავი შოკოლადისფერი ჰქონდა.
- მშვენივრად გამოიყურები - ვუთხარი ღიმილით.
- მე? - ნაბიჯი ჩემსკენ გადმოდგა და ხელი თმაზე გადამისვა - სარკეში ჩაიხედე და ალბათ იგივეს გაიმეორებ.
გავუღიმე.
- ასაკის მიხედვით ჩამწკრივდით - ერთმა ასისტენტმა ბრძანა.
მოთხოვნას დავემორჩილეთ და სადღაც შუაში მოვხვდი, ბლეის და ტყუპებს შორის. სამივე თხუთმეტის ვიყავით. რაილი თექვსმეტის იყო და ლუკას გვერდზე იდგა. ყველაზე უფროსი ქრეკი იყო, ჩვიდმეტის და ყველაზე ახალგაზრდა ლევანი-თოთხმეტის. მალევე ბატონიც შემოვიდა.
- მინდა ყველა თქვენგანი კარგად მოიქცეს. ეს მყიდველები სხვებისგან არ განსხვავდებიან და ზოგიერთმა თქვენგანმა უკვე იცის ეს პროცესი. უბრალოდ არ ილაპარაკოთ სანამ არ გეტყვიან - ბატონის ხმა მბრძანებლურად ჟღერდა.
ნახევარი გავიგე რაც თქვა, მთავარს მივხვდი. არაფერი ახალი არ უთქვამს. შევკრთი და ღრმად ჩავისუნთქე. ჩემს ნიღაბს ამოვეფარე და მოვემზადე. კაცი შემოვიდა, მუქი კანი და მუქივე თმა ჰქონდა, სავარაუდოდ ლათინო ამერიკელი იყო. სიმპათიური იყო და ალბათ ბატონის ასაკის. ლევანისგან დაიწყო. თითები ბიჭის თმას გადაუსვა, კანზე უჩქმიტა და შემობრუნდა. ხმას არ იღებდა, უბრალოდ თავს აქნევდა და ერთიდან მეორეზე გადადიოდა.
- Gemeos, surpreendentes ( პორტუგალიური: ტყუპები, მშვენიერია) - ჩაიჩურჩულა კაცმა.
ვერ მივხვდი ენა ესპანური იყო თუ პორტუგალიური. კაენს და აბელს შეუტრიალდა, ხელები ორივეს მოჰკიდა და ოდნავ უკან გადგა. ისევ თავი დაიქნია და გავიფიქრე იგივეს გააკეთებდა თუ არა ალექსი რომ აქ ყოფილიყო.
ფიქრისთვის დიდი დრო არ მქონდა, კაცი ჩემთან მოვიდა. მისმა მზერამ ჩემზე გადმოინაცვლა. სუნთქვა შეეკრა და ჩემი ტანი შეათვალიერა. მინდოდა ხელები სხეულზე შემომეხვია და ბურთივით დავპატარავებულიყავი.
- Meu senhor, bonito... ( პორტ: ღმერთო ჩემო, რა სილამაზეა) - ჩაიჩურჩულა და თმაზე ხელი გადამისვა.
- ეს არ იყიდება - გაისმა ხმა და ბატონმა კაცს შეუბღვირა.
ლათინო ამერიკელი გასწორდა და ისევ მე მიყურებდა როდესაც თქვა - მეტს გადავიხდი, ორმაგს.
საშინელი ფრანგულით საუბრობდა. ბატონი ჩვენთან მოვიდა.
- არა, ის არ იყიდება - მხარზე ხელი მომკიდა და მისკენ გადავარდი.
ხელები შემომხვია და მის მაისურს მივეკარი. გულისრევის შეგრძნება დამეუფლა. რატომ არ მყიდიდა? მითუმეტეს კაცი ორმაგს იხდიდა.
ლათინო ამერიკელმა თვალი შემავლო. როგორც ჩანს ზედმეტად სექსუალური ვიყავი - სამმაგ თანხას გადავიხდი.
ბატონმა შეხედა, თითქოს ფიქრობდა. ერთი წამით მისი ხელები მოდუნდა, შიშმა შემიპყრო. რაილის შევხედე. მან ჩემი შეშინებული მზერა დაიჭირა და ნერწყვი გადავყლაპე. ბიჭს თვალები ჩაუწყლიანდა. რაილი ტირილის პირას იყო... ვერ წარმომედგინა ეს თუ შესაძლებელი იქნებოდა. უეცრად ხელები უფრო მჭიდროდ შემომეჭდო და ნორმალურად სუნთქვა გამიჭირდა. ვიგრძენი ძვლები მალე დამემსხვრეოდა.
- არა. როგორც უკვე ვთქვი, ის არ იყიდება.
ამოვისუნთქე როდესაც კაცი სხვაზე გადავიდა. ბატონს ისევ მჭიდროდ ვეჭირე. ლათინო ამერიკელმა ბიჭების თვალიერება განაგრძო, ეს კარგის ნიშანი იყო. რამდენიმე წუთის შემდეგ ბატონმა ხელი გამიშვა და კაცთან შესათანხმებლად მივიდა. თავს სუსტად ვგრძნობდი. რაილი ინტერესით მაკვირდებოდა. მკერდზე ალბათ დალურჯებები მექნებოდა. ოდნავ გავუღიმე. სიგარეტი მინდოდა და კიდევ წიგნი. ორი კვირის მანძილზე არაფერი წამეკითხა და ლიტერატურის ნაკლებობას განვიცდიდი.
- კაენი, აბელი და ფრედრიკი რჩებიან. დანარჩენებს წასვლა შეგიძლიათ - თქვა ბატონმა და ლათინო კაცისკენ შეტრიალდა.
შვებით ამოვისუნთქე რაილი რომ არ აირჩიეს. სწრაფად გადავხედე კაენს და აბელს. ერთმანეთისთვის ხელები მჭიდროდ ჩაეჭიდათ. მკერდში ტკივილი ვიგრძენი და მათ მზერა მოვაშორე.
კარიდან გავდიოდი და ფრედრიკს მოვკარი თვალი. გაბოროტებული მიყურებდა. სწრაფად გავარდი კარიდან და გოგონებს გადავავლე თვალი. იმედი მქონდა ლორანი არ აერჩიათ. შემდეგ მზის შუქზე გამოვედი და ყველა დარდი გამიქრა. რაილი ჩემთან მოვიდა, კლავებში მომიქცია, მე კი გავიცინე და ზურგზე შევახტი. ამჯერად კარგი სუნი ასდიოდა, მისი ახალი მაისური კი რბილი იყო. ჩვენს ოთახამდე მიმიყვანა და მატრასზე დამაგდო.
- ჯანდაბა პატარავ, მართლა ძალიან მსუბუქი ხარ - გამიცინა.
ენა გამოვუყავი და სიგარეტი ავიღე.
- რამე გტკივა? - მკითხა და ხელები წელზე შემომხვია.
როდესაც ხელები ჩემს დაბუჟებულ მკერდს შეახო, ტკივილით ამოვიკვნესე და სწრაფადვე გამიშვა.
- მაპატიე მაქსი - ამოიოხრა - მაპატიე, ვერაფერი გავაკეთე, მაგრამ კარგია რომ ისევ ერთად ვართ, ხომ ასეა?
თავი დავუქნიე და ახალი სიგარეტი გადავახვიე. ტკბილმა გემომ ნერვები დამიმშვიდა. რაილი გადმოიხარა და ჩემი სიგარეტი მოწია.
- შეგიძლია შენი აანთო - ვუთხარი.
- არ მინდა.
კომფორტულ სიჩუმეში ვისხედით. ჰაერი მძიმე და ნესტიანი იყო, ისეთი გრძნობა მქონდა თითქოს უთქმელი სიტყვები ჩამოეკიდა ზედ. სხვა ბიჭები ნელნელა ბრუნდებოდნენ. ყველა დაღონებული იყო ტყუპების ან ფრედრიკის სავარაუდო დაკარგვის გამო, მიუხედავად იმისა რომ არავინ იყო არც ფრედრიკთან ახლოს და არც ტყუპებთან.
როდესაც მზე ჰორიზონტიდან გადავიდა და დღე დამთავრდა, გადავბრუნდი და დღიური ავიღე. რაილიმ მხარს ზემოდან გადმომხედა მაგრამ წაკითხვის საშუალება არ მივეცი.
- როდის შემეძლება წავიკითხო? - დაიწუწუნა მან.
- კიდევ მე ვარ პატარა? ... შეიძლება ოდესმე - ვიცოდი არასდროს მივცემდი წაკითხვის უფლებას.
ეხლა ბნელა, რაილი ჩემს გვერდზე წევს და ხელები მუხლებზე აქვს შემოხვეული. თავს... დეპრესიულად ვგრძნობ. ბედნიერი უნდა ვიყო არა? საოცარი მეგობარი მყავს რომელიც ყველაფერს გააკეთებს ჩემს გამო. ასევე კარგია რომ არ დავინფიცირდი, მაგრამ მაინც იმდენი პასუხგაუცემელი კითხვა მაქვს. რას აკეთებს ეხლა ალექსი? რატომ ვეზიზღები ფრედრიკს ესე ძალიან? ზუსტად სად ვარ ეხლა? ალექს ჰყავს შეყვარებული? ალექსიც იმდენს ფიქრობს ჩემზე, რამდენსაც მე მასზე? ენატრება რაილის თავისი ოჯახი? ალექსს ჩვენს საწოლში სძინავს? ალექსი ისევ ერთობა ჩვენს მეგობრებთან ერთად? ალექსს ისევ ვუყვარვარ?
ოდესმე შეასრულებს თავის პირობას და ჩემს დასახსნელად მოვა?

„ მტრედი სისხლის ტბაში იღვიძებს და ვარსკვლავებს ხედავს,
ღამეს ევედრება, მისი სხეული სიკვდილს გადასცეს.
მტრედს აღარ შეუძლია მზის გახსენება
ძლივს შესწევს ფიქრის უნარი, შემდეგ ისევ ძილს მიეცემა.
ისევ დაბლა წევს, დამარცხებული,
არ იცის გაიცინოს თუ იტიროს
ღამე თავის აჩრდილს გამოგზავნის და მის სულს დაეპატრონება.“

(ალექს ვრაითის ნაწილი)

- მოკეტე!
ალექსმა ხელი აიქნია და საწოლის გვერდზე მდგარ მაღვიძარას დაარტყა. თვალები გაახილა და ფანჯრიდან შემოსულმა სინათლემ შეაწუხა. საათი დილის 6:00-ს აჩვენებდა. 11 მარტი, 2016. ორი წელი. ზუსტად ორი წელი გავიდა აარონის წასვლის შემდეგ. ალექსმა ტუჩზე იკბინა და საბნის ქვეშ მოიკუნტა. ეს დღე... მძიმე იქნებოდა მისთვის. სხვა დღეებიც საშინელი იყო, მაგრამ დღეს ყველაფერი თავის დანაშაულს გაახსენებდა.
ამოიოხრა და საწოლიდან გადაძვრა. აარონის წასვლის შემდეგ, სამი თვე დასჭირდა ისევ თავის საწოლში რომ დაეძინა. ალექსი სააბაზანოში გავიდა და წყალი გადაივლო. მისი მთელი სამყარო იკუმშებოდა. იმ დღის შემდეგ რაღაც ნაწილი დაკარგა. მეგობრებს სძულდათ ალექსთან ერთად ყოფნა. თვითონაც ხვდებოდა, რომ მხოლოდ თანაგრძნობისა და სიბრალულის გამო ინარჩუნებდნენ მეგობრობას. ბიჭი უხეში გახდა, სწრაფად ბრაზდებოდა და უმეტესად დეპრესიაში იყო. მშობლები თავიდან თერაპისტთან სიარულს აიძულებდნენ და ანტიდეპრესანტებს ასმევდნენ.
ზომბივით მოძრაობდა. სარკეში ჩაიხედა და ამოიოხრა. ორი წლის მანძილზე სიმაღლეში გაზრდილიყო და უფრო კარგი აღნაგობის გახდა. როდესაც გონების გათიშვა სჭირდებოდა, დარბოდა ან სიმძიმეებს წევდა. ფიზიკური დატვირთვა ყველაფერს ავიწყებდა... უმეტესად. ალექსმა მჭიდრო მაისური გადაიცვა და აარონის სურნელი შეისუნთქა. ისევ მისი სუნი ჰქონდა... ოდნავ... აარონის ტკბილი სუნი.
- რონი... - აღმოხდა ჩუმად.
თვალები წყლით აევსო და ხელები მუშტებად შეკრა. არა,არა,არა, არ შეეძლო მასზე ფიქრი. ყელში თითქოს ბურთი გაეჭედა. ერთი ცრემლი სააბაზანოს იატაკს დაეცა. უკვე გვიან იყო, ცრემლები შეუჩერებლად წამოუვიდა. წინ და უკან ქანაობდა და თავი ხელებში ჩაერგო. მოგონებები თავს ახსენებდნენ.

„ – 911 გისმენთ?
- ჩ-ჩემი ძმ-ძმა, ი-ის, ოჰ ღმერთო, რონი!
- სერ, უნდა გვითხრათ რა მოხდა.
- მათ, მათ წაიყ-წაიყვანეს! მათ ჩემი ძ-ძმა წაიყვანეს! ის წწავიდა და მე არ ვიცი როგორ დდავაბრუნო!
შეუჩერებლად ტიროდა.
- სად ხართ? ჩვენს ხალხს გამოვგზავნით.
ჩრდილები, ხალხი, ბევრი ხალხი, მშობლების ტირილი, ალექსი ტიროდა, რატომ ტიროდა? ყოველთვის რონი ტიროდა და არა ალექსი. რონი, რაღაც მოუვიდა რონის...
- სად არის ჩემი ძმა? რა მოუვიდა მას? ვიღაცამ წაიყვანა! მისი დაბრუნება მინდა!
- ალექს, ვინ წაიყვანა ის, მანქანის ნომერი გახსოვს?
- ა-არა, მე, მე ვ-ვერ ვიხსენებ... თეთრი ფურგონი, ის ჭუჭყიანი იყო.
უფრო მეტ ცრემლს ღვრიდა.
- ორი კაცი მოვიდა და სცადეს წავეყვანეთ, მათ ჩემს რონის ატკინეს! მათ მას ატკინეს და მათი შეჩერება ვერ შევძელი!
ლოდინი, წარმოუდგენელი ტკივილი, ლოდინი, ლოდინი,ლოდინი, მარტო ძილი, ტირილი.“


„ (მოტაცებიდან ერთი წლის შემდეგ)
- ალექს, უკვე ერთი წელი გავიდა. გამოდი მდგომარეობიდან. კარგი რა, ის ჩემი საუკეთესო მეგობარიც იყო, მაგრამ ცხოვრება უნდა განაგრძო.“


ალექსი იდგა, ცრემლებისგან კანკალებდა და დანაშაულის გრძნობა, რომელსაც ორი წლის მანძილზე გაურბოდა, ისევ გონებაში გადამალა. ოთახიდან ცრუ ღიმილით გავიდა და სამზარეულოში შევიდა.
- დილა მშვიდობისა ალექს - მიესალმა დედამისი.
მისმა პატარა დამ, ანალაინმა ხელი დაუქნია.
- დილის მშვიდობა ლექსი - გაიცინა პატარა გოგონამ.
ალექსმა თვალები გადაატრიალა. ბავშვმა კარგად იცოდა სწორად როგორ ეთქვა „ დილა მშვიდობის“ და „ ალექს“ , მაგრამ არავის შეეძლო მისი დარწმუნება, რომ სრული სიტყვები გამოეყენებინა. გარდა ერთი ადამიანისა, მაგრამ ის.... ის მასთან არ იყო.
- დილა მშვიდობისა პატარავ- ალექსმა თქვა, დაიხარა და ანალაინს თვალი ჩაუკრა. გოგონა ერთადერთი იყო რომელსაც მისი გაღიმება შეეძლო.
- დღეს სემი უნდა წამოვიყვანო დედა - გასძახა დედამისს, როდესაც სამზარეულოდან გადიდოდა.
- მანქანა ფრთხილად ატარე!
- ყოველთვის ფრთხილად ვატარებ - უპასუხა ალექსმა - არაფერია ისეთი რაც გონებას გამიფანტავს... - დაამატა ხმადაბლა.
- ალექს - ბიჭი დედას მიუბრუნდა. ქალი მაგიდას დაეყრდნო და თბილად შეხედა შვილს.
- რა ხდება დედა, უნდა წავიდე - ამოიბუზღუნა ალექსმა, იცოდა რაც უნდა მოესმინა და თავის არიდებას ცდილობდა.
- ვიცი, უბრალოდ... - ქალმა ამოიოხრა და თვალები დახარა - ეს შენი ბრალი არ არის.
ალექსმა ღრმად ჩაისუნთქა, ვერაფერი მოუხერხა პირზე მომდგარ სიტყვებს და უპასუხა - ჰო დედა, ეს ჩემი ბრალია. ათასჯერ გითხარი, აზრი არ აქვს რას იტყვი, ეს ყოველთვის ჩემი ბრალი იქნება.
ქალის სახეზე ტკივილი აღიბეჭდა. ალექსის მამა სახლში იშვიათად იყო. სამუშაო იშოვა და ცოლს გადააბარა პასუხისმგებლობა, სამი წლის ქალიშვილზე და დეპრესიულ თინეიჯერ ბიჭზე. ალექსმა იცოდა, დედამისს უმძიმდა და ამიტომ მისი თანდასწრებით მხიარულად იქცეოდა. არასდროს უნდოდა ვინმე აეღელვებინა. ფიქრობდა, რომ უკვე საკმაოდ დიდი ტკივილი მიაყენა ყველას.
- ძვირფასო, ძალიან მიხარია რომ ცდილობ დაივიწყო. უკვე ორი წელი გავიდა, ანალაინს უყვარხარ, შენს მეგობრებს უყვარხარ, მე და მამაშენს გვიყვარხარ. შეიძლება დროა უბრალოდ დაივიწყო. არავინ არაფერში არ გადანაშაულებს - თანაგრძნობით გაუღიმა.
თანაგრძნობამ ალექსი გააღიზიანა. ორი წელი, ჯანდაბა, ორი წელი გავიდა! ამ დროის მანძილზე ხალხს უნდა ავიწყდებოდეს საყვარელი ადამიანი. ალექსმა ეს კარგად იცოდა! ბევრი ეუბნევოდა რომ წუხდნენ მისი დანაკარგის გამო... მისი დანაკარგის... ნუთუ ვერავინ ხვდებოდა?

ერთადერთი მიზეზი იმისა, რომ ალექსი ცოცხალი იყო და არა მკვდარი სააბაზანოს იატაკზე, იყო ის რომ ძალიან, ძალიან მცირე შანსი არსებობდა, აარონი ცოცხალი ყოფილიყო.

- დედა - თქვა მან ჩუმად, ნაღვლიანად, გატეხილი და დაკარგული ხმით. მას არასდროს უჩვენებია ქალისთვის თუ რამხელა ტკივილს გრძნობდა სინამდვილეში - ოდესმე გიცდია გეცხოვრა ნახევარი სულით?
დედამისი ცრემლებს ძლივს იკავებდა. ალექსმა დაინახა ეს და წუხდა ტკივილის გამო, რომელსაც ქალს აყენებდა. ბიჭს უბრალოდ არ შეეძლო იმ ღრმა და მტკივნეული ტანჯვისგან თავის დაღწევა.
- ყოველ ღამე, ყოველ დაწყევლილ ღამეს მას ვხედავ, სისხლიანს. მისი ყვირილი მესმის. მესმის როგორ მეძახის დასახმარებლად განუწყვეტლივ, ისევ და ისევ და ისევ. არ ვაკეთებ ყველაფერს მის დასავიწყებლად, დედა, გონება ისე მაქვს არეული რომ სახუმაროც კი აღარაა. არაფერია, სრულიად არაფერი იმისთვის რომ მისი ‘დავიწყება’ შევძლო. ყველაფრის ნახევარიც კი არ იცი. ის...ის ჩემი მთლიანი სამყარო იყო.
ალექს ჩუმი, მტკივნეული კვნესა აღმოხდა და სახლი დატოვა. ერთი წუთიც არ შეეძლო იქ გაჩერება, არ შეეძლო ენახა დედამისის სახე. ანალაინმა ყვირილი დაიწყო დედის ყურადღების მისაქცევად.
ალექსმა კარი გაიხურა და მანქანაში ჩაჯდა. დილით ძლივს ქოქავდა, მაგრამ არაუშავდა. ბოლოს და ბოლოს ავტობუსით არ მგზავრობდა. ღრმად ჩაისუნთქა და ცრემლები მოიწმინდა.
ჩვეულებრივი დღეა, ჩვეულებრივი დღე, მორჩი ალექს - ეუბნევოდა თავის თავს - მორჩი.
მანქანა ადგილიდან დაძრა და სემის სახლისკენ გაემართა. გოგონა ორი ქუჩის მოშორებით ცხოვრობდა, მაგრამ მანქანა გაუფუჭდა და ალექსმა წაყვანა შესთავაზა.
- სალამი ფუნთუშ - სემი ღიმილით ჩახტა და მანქანა შეინჯღრა.
- ვოაჰ - მიუბრუნდა ალექსი - ფრთხილად მოხუც გოგოსთან, უკეთესი დღეებიც ჰქონია.
საჭეს ხელი სიყვარულით გადაუსვა და სემის გაეცინა.
- უბრალოდ წადი, პაული და ჯენი უკვე გველოდებიან
რადიო ჩართო და წავიდნენ. ათ წუთში სკოლასთან იყვნენ და მანქანიდან გადმოხტნენ. ალექსი გასაღებს თითებით ატრიალებდა. ჯენის და პაულს შეხვდნენ.
- რას შვრები ძმაო - ჰკითხა პაულმა ალექსს, რომელმაც პასუხის მაგივრად თავი დაუქნია.
პაულმა თამბაქოს მოწევა დაიწყო და საშინელი სუნი ასდიოდა. ცოტა ხანს ილაპარაკეს და შემდეგ შენობაში შევიდნენ.
- ხვალ საღამოს ჯეისთან წვეულებაა - თქვა პაულმა - ყველანი უნდა წამოხვიდეთ.
- მეწყვილეები გვჭირდება? - ჰკითხა ჯენიმ
- ცუდია რომ ალექსი გეია, საკმაოდ სექსუალურია წვეულების მეწყვილესთვის , ზედმეტად სექსუალურიც კი - ამოიოხრა სემიმ.
ალექსმა ხუმრობით მხარზე დაარტყა. თავის მეგობრებს ორიენტაციის შესახებ ერთი წლის წინ უთხრა, მას შემდეგ რაც სემიმ აღიარა რომ ალექსი მოსწონდა და ყველაფერი უხერხული გახდა მათ შორის. მშობლებისთვის არ უთქვამს. რატომღაც... ვიღაცის... გარეშე ძნელი ეჩვენებოდა.
- როდიდან გჭირდება მეწყვილე? ალბათ ვიღაც შემთხვევით ბიჭთან დაამთავრებ ბოლოს ჯენ - უთხრა ალექსმა გოგონას.
ჯენიმ „შეურაწყოფილმა“ უპასუხა - მე მორალების ქალი ვარ, ალექსანდერ ვრაით!
- ჰო და მაინტერესებს წინა ღამით თუ უთხარი ჯეიკ ლორნსტრონგს ამ მორალების შესახებ? - ჩაურთო პაულმა.
ყველამ გაიცინა.
დანარჩენმა დღემ სწრაფად ჩაიარა, ისევე როგორც ჩვეულებრივმა დღემ. ალექსი ყველას მოჩვენებით უღიმოდა, თავს აქნევდა უაზრო კომენტარებზე და დღის ბოლოს ჩასაკეტ კარადასთან შეჩერდა.
- ესპანურის ტესტზე უნდა წავიდე, ორშაბათს გამოვტოვე. დამელოდები? - სთხოვა სემიმ.
ალექსმა თავი დაუქნია, სემი მისი მეგობარი იყო მეხუთე კლასიდან და ისწავლა გოგოს ხასიათის გამკლავება.
- დაააა, შენ არ მოდიხარ წვეულებაზე არა? - ჰკითხა ნაღვლიანი ხმით.
ალექსმა ამოიოხრა და თავი გააქნია, გოგონა შეტრიალდა და წავიდა.
ალექსი კარადას მიეყრდნო და იატაკზე ჩასრიალდა. ფიქრობდა აარონი თუ მჯდარა იქ, სადაც ახლა თვითონ იჯდა. უეცრად ადგა და დერეფანს გაუყვა. ლიტერატურის კაბინეტისაკენ წავიდა. რამდენიმე ბავშვი ისევ დარჩენილიყო, უმეტესად დაწყებითების. ალექსი ნაცნობ კლასთან შეჩერდა. მეხუთე გაკვეთილად ჰქონდა და ცდილობდა დასწრებისთვის თავი აერიდებინა, მაგრამ დღეს, იმ წუთში, მას ისეთი ვინმე სჭირდებოდა ვინც გაუგებდა.
- ალექს? აქ რას აკეთებ? - ჰკითხა მისტერ ჩევისმა. მერხზე ფურცლების, კალმების და საკანცელარიო ნივთების გროვა იყო მიმოფანტული.
- ზუსტად მეც არ ვიცი - თქვა წყნარად ალექსმა. ოთახში შევიდა და მასწავლებელთან ახლოს დაჯდა - მე...
მისტერ ჩევისმა ამოიოხრა და ფურცლები მაგიდაზე დააწყო - ალექს?
- ორი წელი გავიდა...
აარონისგან განსხვავებით ის არ იყო ახლოს მისტერ ჩევისთან. ეხლა როდესაც ამ კაცს, კლასგარეთ ხედავდა გაახსენდა როგორ აკითხავდა აარონს ამ კაბინეტში.
მისტერ ჩევისმა ალექსს უემოციო სახით შეხედა - შეგიძლია მითხრა.
ალექსი გატყდა, სახეზე შეუჩერებლად ჩამოსდიოდა ცრემლები. სასოწარკვეთამ შეიპყრო და მთლიანად თავზარი დასცა. რონი აღარ იყო.
- აღარ ვ-ვ-ვიცი. ისინი ამბობენ რომ ის-ის მკვდარია და არ ვიცი მართალია თუ არა, მაგრამ სანამ ჩემი თვალით არ ვნახავ არ დავნებდები! ძალიან მტკივნეულია, საშინლად მტკივა მისტერ ჩევის, მე ის მჭირდება, ა-აქ ჩემს გვერდით! - ალექსი სახეზე ხელებაფარებული ტიროდა. მასწავლებელიც ცრემლების ზღვარზე იყო კალათბურთის ვარსკვლავის, ამ ახალგაზრდა, ძლიერი, ლამაზი ბიჭის ყურებისას.
- ოჰ, ალექს. ისინი აარონს იპოვიან,, ის სადღაც გარეთაა. აარონი ჭკვიანია, ძალიან ჭკვიანი, ის ვერ მოკვდებოდა, მან უბრალოდ დაგტოვა - მისტერ ჩევისს სძულდა თავისივე გამოუსადეგარი სიტყვები.
ალექსმა თავი ასწია და ტუჩზე იკბინა - მადლობა ამის თქმისთვის. მ-მაგრამ ვიცი ამას არ ფიქრობთ.
სიჩუმე ჩამოვარდა..
- მე ის მიყვარდა - თქვა ალექსმა ხმადაბლა, თითქმის გაუგებრად - არა, მე ის მიყვარს, ეხლაც მიყვარს.
მისტერ ჩევისმა თავი დაუქნია - ვიცი. შეიძლება ბიოლოგიური არა, მაგრამ მისი ძმა იყავი. რა თქმა უნდა გიყვარდა.
ალექსმა თავი გააქნია, ცრემლები აწითლებულ ლოყებზე ჩამოსდიოდა. სასოწარკვეთილი იყო, უნდოდა ვინმეს სიმართლე სცოდნოდა - არა, თქვენ ვერ მიმიხვდით. მე, მე ის მიყვარდა. არა როგორც ძმური სიყვარულით. მიყვარდა როგორც ნამდვილი სიყვარულით, როგორც სიყვარული, რომელზეც დაქორწინება მინდა. მე ის მიყვარდა.
მისტერ ჩევისი შოკირებული უყურებდა ბიჭს.
ოჰ, მშვენიერია. ეს მართლა გავაკეთე - ფიქრობდა ალექსი - ახლა ის დედას ეტყვის და სადმე გამგზავნიან ან დამაპატიმრებენ. ამას აღარაფერი ეშველება, ვინმეს უნდა სცოდნოდა.
აარონი ისე ძლიერ ენატრებოდა რომ არ შეეძლო ვინმესთვის სიმართლე არ ეთქვა.
- გასაგებია - მხოლოდ ამის თქმა მოახერხა მისტერ ჩევისმა.
ალექსმა თავი გააქნია - ღმერთო, მაპატიეთ. არ უნდა მეთქვა. თქვენ მასწავლებელი ხართ, ჯანდაბა. მასწავლებელი და არა მრჩეველი, რა იდიოტი ვარ - თითები თმაში შეიცურა - მაპატიეთ მისტერ ჩევის, უბრალოდ არავინაა ისეთი ვისთანაც მისვლა შემიძლია...
მასწავლებელმა უეცრად მხარზე ხელი დაადო.
- ბრაისი დამიძახე. მეგობრები ესე მეძახიან - უთხრა ალექსს მშვიდად და ჩაეხუტა.
ბიჭმა ტირილი დაიწყო და მასწავლებელს უფრო ძლიერად მიეკრო. ისე ეხუტებოდა თითქოს მამამისი ყოფილიყო. ადამიანის შეხება სჭირდებოდა, ძალიან სჭირდებოდა ვინმე, უნდოდა ვიღაცის სიყვარული ეგრძნო, თუნდაც რამდენიმე წუთით. აარონი მისი ცხოვრება იყო. დღე არ გავიდოდა მას რომ არ შეხებოდა, არ ენახა, არ ეკოცნა. დაბადებიდან ერთად იყვნენ.
- არ მაქვს ამასთან პრობლემა ალექს, არ მაქვს პრობლემა. მკლავს შენი ტკივილის დანახვა, შენი დანაკარგის, შენი ძმის გარეშე ცხოვრება, შენი საუკეთესო მეგობრისა და შენი სიყვარულის გარეშე.
მას ესმოდა. მას ესმოდა! ალექსი ტიროდა და ვერ ჩერდებოდა. ძლივს შეეძლო ვიღაცის მხარზე ეტირა.
- მა-მადლობა - ამოახველა და ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა.
მისტერ ჩევისი ჩაეხუტა ბიჭს, როგორც შვილს ჩაეხუტებოდა. გონებაში ალექსის ძმის სახე ამოუტივტივდა.

„აარონ, უბრალოდ შეხედე შენს სახეს და მოუსმინე შენს სიტყვებს. არ შემიძლია ავხსნა, ისე საუბრობ როგორც ნამდვილი სიყვარულით შეყვარებული ადამიანი“

მისტერ ჩევისმა უკვე იცოდა, ბიჭი თავის ნახევარძმახე იყო შეყვარებული. ღრმა, შეუცნობელი გამომეტყველება, სწორედ ამას ნიშნავდა. ალექსს უფრო ძლიერად ჩაეხუტა. ნატრობდა ბიჭის ტკივილის ნახევრის შველა მაინც შესძლებოდა. ბიჭი ზედმეტად ახალგაზრდა იყო ასეთი დანაკარგისთვის. მასწავლებელი ნატრობდა, აარონი კარგად ყოფილიყო, თავისი და თავისი ძმის გამო მაინც.

(ისევ აარონ ვრაითი)

11 მარტი, 2016.
დილით საშინელი ნაბახუსევით გავიღვიძე. ლევანმა მცველის კაბინიდან სასმელი მოიპარა (წარმოდგენა არ მაქვს ეს როგორ მოახერხა, ფაქტიურად უჩინრად მოძრაობს) და მთელი ღამე სმაში გავატარეთ. დღეს ორი წელი გავიდა რაც პორნო ვარსკვლავი გავხდი. ჰო, არ ვიცი ამით უნდა ვამაყობდე თუ არა. ბევრი რამე შეიძლება მოხდეს ორ წელში.
სია ჩამოვწერო?
- ვისწავლე ფრანგული საუბარი.
- შვიდი ახალი ბიჭი გვყავს.
- ლორანი ქალი გახდა და თანაც ძალიან სექსუალური(ამას გეი ამბობს)
- გავირუჯე.
- სიმაღლეში მოვიმატე.
- თმა გამეზარდა.
- მე და რაილი პრაქტიკულად სულიერად ვართ დაკავშირებულები.
- უამრავჯერ გავხდი ბატონის მსხვერპლი.
- ასევე სამჯერ ქალთან ვიწექი (მადამთან).
- საჭმლის ნაკლებობით თხუთმეტი კილო დავიკელი.
- ვისწავლე კარატე (ცოტა რაილისგან და ცოტაც სტივენისგან).
- ლუკამ ლამის გამაუპატიურა.
- ლუკას დავარტყი და ცხვირი გავუტეხე.
- ალექსი ყოველ წუთს მენატრება.
- ყოველ ღამე კოშმარებს ვხედავ.
- ყოველ დღე ალექსის კოცნაზე ვოცნებობ.
- ერთი ცრემლიც არ დამიღვრია.

დღეს ჩვეულებრივი დღე იყო. რაილიმ გამაღვიძა.
- იდიოტო, უნდა წავიდეთ - მითხრა ფრანგულად.
მხოლოდ ფრანგულად ვლაპარაკობთ. ალბათ, რომ არ ვწერდე ინგლისური დამავიწყდებოდა.
- რაილი, მოძრაობა არ შემიძლია და ნაბახუსევი მაქვს. ღამე კი ფაქტიურად არ მძინებია - ამოვიკვნესე.
ხელში ისე ამიყვანა თითქოს მსუბუქი თოჯინა ვიყავი და მხარზე გადამიგდო.
- არ მაინტერესებს პატარავ, ლორანს დავპირდით, რომ დღეს სამუშაოს შემდეგ ვნახავდით.
ამოვიოხრე და უფლება მივეცი მინდორზე გავეყვანე. ყველაზე უფროსები ვართ, რაილი თვრამეტისაა და მე ჩვიდმეტის. როგორც ყოველთვის, ბოლოები მივედით და მუშაობა დავიწყეთ.
ფარცხვის სეზონია, მაგრამ უახლეს თამბაქოს ვიღებთ.
ორი ღამის წინანდელის გამო სხეული ისევ დაბუჟებული მაქვს. დილით ბატონთან მისვლა წამება იყო. ეს ტკივილი ვერ შეედრებოდა პირვანდელს, მაგრამ არც ნაკლები იყო.
რაილი ბევრს ხუმრობდა, ვფიქრობ ცდილობდა ტკივილისგან ყურადღება გადაეტანა. ბევრი ბიჭი მოდიოდა ჩვენთან საუბრის წამოსაწყებად, სავარაუდოდ თავის გადამხნევებლად. მძულს ეს შეგრძნება, ყველა სრულყოფილობას ცდილობდა. მინდოდა მთელი ძალით მეყვირა, რომ ფილმში არ გვიღებდნენ და ყველაფერი რეალურად ხდებოდა!
როდესაც სამუშაო დასრუნდა და მზემ ჩასვლა დაიწყო, მე და რაილი ლორანის სანახავად გავიპარეთ.
დავაკაკუნეთ და კარი ვიღაც გოგონამ გაგვიღო.
- ლორანს დავუძახებ - ჩაიბუზღუნა და ამოიოხრა.
ყველა მათგანმა იცოდა ვინც ვიყავით, შეეჩვივნენ და მცველებთან ამის შესახებ არ ლაპარაკობდნენ. როგორც ვხვდები ჩვენ ორ მხარეს შორის ეს უთქმელი კანონი იყო. ჯოჯოხეთში მყოფ ადამიანებს, შეგვიძლია ვიმეგობროთ და საიდუმლოდ შევინახოთ, რაც არ უნდა იყოს მაინც ხომ ბავშვები ვართ.
- გამარჯობა - გამოვარდა ლორანი და მიტოვებულ კაბინაში წავედით - რა ხდება თქვენსკენ ბიჭებო?
- გუშინ ბევრი დავლიეთ - ამოიოხრა რაილიმ - ალბათ ნახევარი ბოთლი მხოლოდ მე დავლიე.
ჩავიცინე - ნაახევარი რომ დაგელია მკვდარი იქნებოდი.
უაზროდ ვლაპარაკობდით. კაბინაში მივედით და ლორანმა საჭმლის ჩხირების გამოყენების ხელოვნებას გვაზიარა, მე და რაილიმ სტრიპტიზი ვიცეკვეთ და გოგონა ჩვენი ყურებით ჩამოდნა. გავიცინეთ და ჩვეულებრივი ადამიანებივით ვილაპარაკეთ.
მაგრამ მაინც რაღაც არ მასვენებდა.

" -რონი, გინდა ვითამაშოთ?
-რათქმაუნდა, თუ კალათბურთი არ იქნება.
- ოჰ, ნუ ხარ ესეთი უხეში სპორტის მიმართ, რა დაგიშავა?
- მოდი გავიხსენოთ ჰმ? ცხვირი გავიტეხე, ფეხი ვიღძე, ტვინის შერყევა მივიღე, საკუთარი თავის რწმენა დავკარგე და შენი მთლიანი დრო მოიპარა ჩემგან?
ალექსმა ამოიოხრა და დივნის ბოლოდან ჩემსკენ გადმოხტა. მომიახლოვდა და ნაპერწკლებმა მთელი სხეული გამინათეს. ტუჩები ჩემს ყბასთან მოიტანა, ვიგრძენი როგორ ჩაისუნთქა ღრმად.
- რამდენად გიყვარვარ რონი? - ამოიოხრა, მისმა დაბალმა ხმამ მომაჯადოვა.
ცეცხლში გავეხვიე.
- სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ - ამოვიკვნესე და ალექსი მთელი გრძნობით დაეწაფა ჩემს ტუჩებს. ყოველთვის დომინირებდა, კალთაში ჩავუჯექი, მინდოდა იმდენად შევხებოდი რამდენადაც შესაძლებელი იყო."

- გამარჯობააა? მაქსს დედამიწაზე დაეშვი - ლორანმა ხელი სახის წინ ამიქნია და თვალები გაკვირვებით დავახამხამე.
- მ-მაპატიეთ - ჩავიჩურჩულე, ვცადე მოგონება მომეშორებინა.
მუხლები მოვხარე და ნიკაპთან მივიტანე, მინდოდა უჩინარი ვყოფილიყავი. უბრალოდ მინდოდა დავწოლილიყავი და მეტირა, ან უფრო უკეთესი, დავწოლილიყავი და უცბად ალექსი მეპოვა ჩემს გვერდით. ტირილი მომინდა, მაგრამ ვიცოდი, როგორც არ უნდა მდომოდა, ცრემლები არასდროს მოვიდოდნენ.
ასევე ვიცოდი, რომ ჩემი ძმა არასდროს იქნებოდა აქ. ორი წლის მანძილზე თავი დავანებე იმ აზრს, რომ ოდესმე სახლში დავბრუნდებოდი. ეს იყო ჩემი სახლი. ალექსი თითქოს ღმერთი იყო ჩემს გონებაში, ვიღავი ვინს მახსოვდა და თაყვანს ვცემდი, მისკენ ვილტვოდი და მასზე ვოცნებობდი, ისე მიყვარდა, რომ ფიზიკურ ტკივილს ვგრძნობდი, მაგრამ ჩემთვის ნამდვილი აღარ იყო. ის თითქოს მითიურ არსებად გადაიქცა, რომლისთვისაც ყველაფერს გავწირადი და მაინც ვერასდროს ვიქნებოდი მასთან, ვერასდროს დავიჯერებდი მის არსებობას. რატომ? ზუსტად არ ვიცი.
სინამდვილეში ვიცი. იმიტომ რომ მიყვარდა, წარმოუდგენლად, გონების დამბინდავად, შეუცვლელად, ძლიერად. მე ის მიყვარს. ვერასდროს შევწყვეტ მის სიყვარულს, არამგონია ჩემს გენეტიკურ კოდს ამის გაკეთება შეეძლოს.
- ძმაო - რაილიმ ჩემთან ახლოს მოიწია და ხელები მხრებზე მომხვია.
მოვიშორე, რაც ჩემს მოგონებებზე უცნაური იყო. არ შემეძლო ადამიანის შეხება მეგრძნო. არ შემეძლო თუ ეს ალექსი არ იქნებოდა. ცუდად ვგრძნობდი თავს. თითქოს გული მერეოდა. მუცელში რაღაც ამომიტრიალდა, ახსნა არ შემიძლია. ვიგრძენი თითქოს ვტიროდი, ვფიცავარ ცრემლები ვიგრძენი, ვიგრძენი როგორ ჩამომდიოდა ლოყებზე და ჩემს მკერდს ფარავდა. თითქოს ვიღაცამ ძლიერად ჩამიხუტა, მაგრამ არა, არავინ ჩამხუტებია და როდესაც ხელი ლოყაზე დავიდე, მშრალი იყო. ავდექი და კაბინის სხვა მხარეს გადავედი, სადაც თავი კედლის პატარა ხვრელში გადავყავი და ყველაფერი ამოვიღე რაც მუცელში მქონდა.
- ო ღმერთო, მაქსი? - რაილიმ დაიყვირა - რა გჭირს?
დავჯექი და კედელს მივეყუდე, პირი გავიწმინდე და ცუდმა გემომ გამახსენა, რომ საღეჭი რეზინი არ მქონდა, არც ტკბილი ტუჩები რომ მეკოცნა. თავი უკან გადავწიე და ავკანკალდი, ხელები ტანზე შემოვიხვიე. რაც შეიძლება მოვიხარე რომ დავპატარავებულიყავი და წინ და უკან ქანაობა დავიწყე.
- ოჰ, ღმერთო - ჩემს გარშემო მკლავები ვიგრძენი და ამჯერად არ მქონდა ძალა მომეშორებინა - ო ღმერთო, პატარავ, მაქსი, გთხოვ.
რაილის ხმაში ნერვიულობა იგრძნობოდა, მაგრამ არაფერი მითქვამს. არ ვენდობოდი ჩემს თავს რომ მელაპარაკა. ჩემი ცხოვრების ყველა ოცნება გაქრა, მივხვდი, რომ ვერასდროს ვნახავდი დედაჩემს ან მამაჩემს ან პატარა ანალაინს. ალბათ გავიყიდებოდი და რაილის დავშორდებოდი, როდესაც ცხრამეტის გავხდებოდი და უკვე ზრდასრული ვიქნებოდი, უფროს პორნო ვარსკვლავებში გადავინაცვლებდი და ისევ ესე გამომიყენებდნენ. ქალები ჩემზე იძალადებდნენ, კაცებიც, უფროსები, ბავშვები და პროფესიონალები და იდიოტი უფროსები უბრალოდ ჩემით ნაშოვნი ფულით იცხოვრებდნენ.
- ლორანი, რა სჭირს? მაქსი, გთხოვ რამე თქვი!
ავკანკალდი და რაილის მივეყრდენი. თვალების გახელის გარეშე თავი ოდნავ ავწიე.
- სი-სიგარეტი მ-მ-მჭირდებ-ა - ვთქვი ბოლოს.
შვებით ამოისუნთქა და ხელები ოდნავ გამიშვა, იცოდა არ მინდოდა შემხებოდა. მისგან მოშორებით გადავინაცვლე და ორივეს შევხედე.
- ეს პატარა შოუ უნდა აგვიხსნა მისტერ - ლორანმა თვალები დამიბრიალა.
- ოჯახი მენატრება - ამოვთქვი და კბილები ერთმანეთს დავაჭირე.
- იმდენად რომ მუცელი ამოისუფთავე? - მკითხა რაილიმ და სიგარეტი მომაწოდა.
- რაღაც მსგავსი - ისევ ვკანკალებდი,
ორივე ჩუმად მიყურებდნენ.
- გთხოვთ - შევემუდარე - საშინლად ვგრძნობ თავს კარგით? ზუსტად ორი წელი გავიდა რაც აქ მოვედი და დამარხული მოგონებები საფლავებიდან ამოძვრნენ.
კვამლი ჰაერში გამოვუშვი, ვნატრობდი უბრალოდ მარტო დავეტოვებინე. ვერ ხედავდნენ რომ ამაზე ლაპარაკი უფრო უარესად გამხდიდა?
ლორანი ჩემს წინ დაჯდა, სიგარეტი კვამლზე რეაქცია აღარ ჰქონდა და შემომხედა.
- ეს უფრო მეტია ვიდრე ოჯახის პრობლემა, სიყვარულია არა?
ამოვიოხრე და ფეხი ვკარი. გახტა ჩემგან და გაიღიმა, ამაყობდა მართალი რომ აღმოჩნდა.
- უკეთესი იქნება თუ ილაპარაკებ - შემომთავაზა რაილიმ.
თავი გავიქნიე - სიყვარულზე არ ვილაპარაკებ - ვეცადე მსუბუქად მეთქვა, მაგრამ თუ ვცდიდი ალექსზე ლაპარაკს...უბრალოდ კონტროლს დავკარგავდი.
- კარგი, მაშინ შენს ოჯახზე მოგვიყევი - თქვა რაილიმ.
- ჯერ შენ.
- უფროსი, ძუკნა და მყავს, დედა, მამა და ძაღლი, სახელად ბუსტერი - თქვა ავტომატურად.
ლორანიმ გაიცინა - შენ ძუკნა დას რა ჰქვია?
- საბრინა და ვერ ვიტანდი. ჩემს ნივთებს იპარავდა და საწოლში ბაყაყებს მისვავდა, ჩემი ოდეკოლონი ქალის სუნამოთი შეცვალა, თითქოს ჩემს გაბრაზებაზე მეტად არაფერი უყვარდა - ალბათ რაღაც გაახსენდა და გამოხედვა ოდნავ შეურბილდა - სახლში მივდიოდით როდესაც წამომიყვანეს, ჩვიდმეტის იყო, მე თხუთმეტის. მათი შეჩერება სცადა და მიყვიროდა, მართლა ვუყვარდი, ამას ბოლოს მივხვდი. ასე რომ... ვფიქრობ მენატრება.
გავიფიქრე როგორი იქნებოდა ალექსი რომ მძულებოდა. არა, გამორიცხულია, თითქოს ამაზე ვერც ვფიქრობდი.
- ლორან, შენი ჯერია.
- კარგი, მე დედისერთა ვიყავი. ჩემი მშობლები გაშორდნენ, მაგრამ არ დაქორწინებულან. ორივე მიყვარდა, ისევ მიყვარს. საშინელებაა მათგან შორს ყოფნა - ამოიოხრა და თვალები აუცრემლიანდა - ყოველთვის მაინტერესებდა როგორ არიან ჩემს გარეშე.
არ ვიცოდი ლაპარაკს როგორ შევძლებდი.
- ძალიან პატარა ვიყავი როდესაც მიშვილეს, ბიოლოგიური მშობლები ავტოავარიაში დაიხოცნენ, ნათესავები არ მყავდა ან უარი თქვეს ჩემს მოვლაზე, ზუსტად არ ვიცი. დედა და მამა მყავს, პატარა და რომელიც სამი წლის იქნება. მაინტერესებს როგორ გაიზარდა... - ჩავფიქრდი და მალევე დავბრუნდი აწმყოში - და ძმა, ზუსტად ჩემი ასაკის, ერთ დღეს დავიბადეთ - ამოვიბურტყუნე თითქმის გაუგებრად.
- უცნაურია - თქვა რაილიმ.
ნერწყვი გადავყლაპე რომ ლაპარაკის უნარი დამბრუნებოდა.
- შენთან ერთად რატომ არ წამოიყვანეს? - იკითხა ლორანმა.
- სცადეს - მხოლოდ ეს ვუპასუხე.
როგორღაც, ყველა მივხვდით, რომ საუბარი დასრულდა. რაილიმ კაბინაში ზურგით წამიყვანა. მზე თითქმის ჰორიზონტს ჩასულიყო, მთები იასამნისფრად, მუქ ლურჯად მოჩანდნენ. ალბათ კარგი დასასვენებელი ადგილი იქნებოდა. ჩავიცინე და გავიფიქრე, რომ ორი წლის წინ შეიძლება დღეები მეხვეწნა მშობლებისთვის რომ გამოვეშვით. ეხლა კი ყველაფერს დავთმობდი უკან დასაბრუნებლად.
- რაილი?
- ჰო მაქსი?
- არავინ დაგვიხსნის არა?
- ...
- რაილი?
- არა, არავინ დაგვიხსნის.

„ ახალი ხედვიდან, მტრედი სიზმრისკენ ისწრაფვის.
მთვარე რომ ოდნავ დიდი ყოფილიყო, შეიძლებოდა ცა ჩაეყლაპა.
რომ ყოფილიყო, რომ ყოფილიყო...
რატომ გვაფერხებს სიტყვები ესე ძალიან?
ყოველთვის როდესაც მზე ოდნავ ჩავა,
სიბნელის ნაწილი გვახსენებს სისასტიკეს.
მტრედი ტირის ტანჯვის ცრემლებით.
სამყაროს აფიქრებს თუ რა სიცრუე იმალება სრულყოფილი ნიღბის უკან.“



1 აპრილი, 2016.
კარგი, ვიტყვი, რომ ლამაზი და შესანიშნავი დღე, შეიძლება ორპირი იყოს (იცით აქ რას ვგულისხმობ?!).
არ შემიძლია სიტყვებით ყველაფერი სიღრმისეულად გადმოვცე . მალე გავითიშები, სიგარეტი (სინათლე რომლის დახმარებითაც ვწერ) ჩაიწვება და იღბალი მიმტყუნებს. თუ უკვე არ მოხდა ესე. იქიდან დავიწყებ საიდანაც საჭიროა, ყველაზე ლოგიკური ადგილიდან, რადგან ქაოსში ადამიანების მოდგმას ლოგიკა ერთვება.
და ვინ ვარ მე რომ ვუარყო ათასობით წელი ჩემს წინააღმედ?
ერთი თქვე იქნება რაც არ დამიწერია. არაფერი საინტერესო არ მომხდარა. შეიძლება ლუკას დაჭერა იყო მოპარული სიგარეტით, რომლითაც ყვლეს სავსე გვაქვს ჯიბეები, ბალიშები და ყველაფერი (ერთადერთი რითიც ვარსებობთ). "სასჯელად" პორნოს დამატებითი სესია მიუსაჯეს.
დღეს კი ნამდვილად მოხდა საინტერესო რაღაცეები, დილიდან დაწყებული, მომენტიდან, როდესაც რაილიმ გამაღვიძა. ვფიქრობ ყველაფერი უკეთ იქნებოდა საწოლში რომ დავრჩენილიყავით.
- წამოდი იდიოტო, ადექი, ადექი, ადექი, ადექი! - რამდენჯერმე ჩამარტყა და გადავტრიალდი - ყვირილით ჩვიდმეტი ათასჯერ გამაღვიძე,ეხლა ჩემი დროა სამაგიერო გადაგიხადო.
- ოჰ, მოკეტე რაი, იცი რომ გიყვარვარ - ამოვიოხრე და სიგარეტი ავანთე, ბნელ ოთახში მიმოვიხედე - ყველას სძინავს!
გაიკრიჭა - ვიცი, თხუთმეტი წუთით ადრე ავდექი.
ნათქვამი,საათისკენ თითის გაშვერით დადასტურა.
- დაა ეს რატომ გააკეთე?
- პირველები მივალთ მინდორზე! - გამოაცხადა რაილიმ, ახტა და ლამის საწოლიდან გადამაგდო.
როდესაც გავედით, დღიური მაისურში დავმალე, ფანქართან ერთად. ბოლო დროს ყველგან დამქონდა სადაც არ უნდა წავსულიყავით. რატომღაც, ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ვინმე მომპარავდა.
წარმოდგენა არ მაქვს რატომ გაუჩნდა რაილის სურვილი, პირველები მივსულიყავით მინდორზე, თანაც თითქმის ყოველ ჯერზე ვიგვიანებდით. მცველი და ჩვენ ერთდროულად მივედით მინდორზე. ჩვენი დანახვა გაუკვირდა.
- არც ისე ხშირია თქვენ ორნი პირველები მოსულიყავით, რატომ იჩქარეთ?
რაილიმ ჩაიხითხითა - იმიტომ რომ მინდოდა მეცადა კარგი ვყოფილიყავი!
თვალის კუთხიდან გავხედე. კომენტარის გაკეთებისგან თავი შევიკავე. დარწმუნებული არ ვიყავი რაილი კარგად თუ იყო, იმიტომ რომ ჩაიხითხითა, ჩაიხითხითა! თანაც მცველთან, რამაც გამაოცა. პირი გავაღე და უაზროდ დავილაპარაკე
- დაბოლილი ხარ?
ამჯერად მან ჩემსკენ ჩაიხითხითა და ძლიერად ჩამეხუტა. შევბარბაცდი და მისი სუნი ჩავისუნთქე, არაფერი უცნაური. შეიძლება გუშინ ღამით მართლა ბევრჯერ გავაღვიძე. ვიფიქრე ჯობდა არ მეყვირა და რაილის მეტი დაეძინა.
- არა სულელო, ძალიან, ძალიან, ძალიან ენერგიულად ვარ.
ჰო, აშკარად გადაღლილია - გავიფიქრე ჩემთვის.
- უბრალოდ მუშაობა დავიწყოთ კარგი? შემდეგ სახლში მივალთ და კარგად დაი...
წინადადება ყვირილმა შემაწყვეტინა.
- დამეხმარეთ, გთხოვთ, გთხოვთ დამეხმარეთ! დამეხმარეთ!
მე და რაილიმ ერთმანეთს შევხედეთ, მისი ჰიპერაქტიულობა გამქრალიყო. ორივემ ვიცანით ხმა.
- ლორანი - ჩავიჩურჩულეთ ერთდროულად და გავიქეცით.
მესმოდა როგორ გვეძახდა მცველი დავბრუნებულიყავით, მაგრამ არ მაღელვებდა.
მინდორი პრაქტიკულად გადავიფრინეთ. ლორანის ყვირილი ჩაგვესმოდა და სხვა ვერაფერზე ვფიქრობდით. ვიცოდი თუ არ გადავარჩენდით, თუ მას რაღაც მოუვიდოდა, ჩემი მსხვრევადი კედელი, რომელიც თავის დასაცავად ავაშენე, ჩამოიშლებოდა. არ შემეძლო ბავშვური, ლამაზი ლორანი, ჩემი მეორე საუკეთესო მეგობარი, ჩემი და რაილის მესამე ბორბალი, ოდესმე ტკივილში წარმომედგინა.
-ლორან! - დაიყვირა რაილიმ როდესაც გოგონას თვალი მოვკარით.
ერთ-ერთი უზარმაზარი მცველი იდგა, დასისხლიანებულ, ნაცემ, ნახევრად შიშველ ლორანთან. კაცი სხვა მცველებივით უხეში ჩანდა. ამან არ შემაჩერა, მხოლოდ სისხლს ვხედავდი. როგორ გაბედა მისთვის რამე დაეშავებინა? როგორ გაბედა? გოგონა უმოძრაოდ იწვა, ჭრილობები გვერდებზე ეტყობოდა და ფეხებს, მკერდს და ყელს უფარავდა.
- Aidez... (დამეხმარეთ) - ამოიგმინა ლორანმა.
ამან ყველაფერი ქნა.
მე და რაილი კაცს თავს დავესხით. ვყვიროდი და სისხლიანმა მკვლელობამ ჩემი გონება და მხედველობა დაფარა. მანამდე ეს არასდროს მიგვრძვნია, თითქოს დედა ვიყავი და ვიღაც ჩემს შვილს სტკენდა.
- მოკვდი ! მოკვდი! - ვუყვიროდი კაცს რომელსაც თავს ვესხმოდი.
დიდი იყო, მაგრამ არ იყო მომზადებული ორი ადამიანის, ბრაზით დაბინდულების, თავდასხმისთვის. კუნთები, რომლებიც აქ ყოფნისას გამოვიმუშავე, მის ცემაში მეხმარებოდა. ასევე მეხმარებოდა რაც რაილისგან და სტივენისგან თავდასაცავად ვისწავლე. ასე რომ ეს გამოცდილება გამოვიყენე მისი თავის ქალის, საკმაოდ ძლიერად დასაზიანებლად. მცველს შანსი არ ჰქონდა ჩვენს წინააღმდეგ. რაილიმ დაიჭირა, ხელებიდან დანა გამოვაცალე და დაუფიქრებლად დავჭერი.
თითქოს სიბრაზის ტალღამ შემომიტია და კონტროლი დამაკარგვინა. მკერდიდან დანა გამოვაცალე და ისევ დავჭერი. არასდროს მეგონა ეს ასეთი მარტივი თუ იქნებოდა. არ შევჩერებულვარ, ისევ და ისევ და ისევ ვასობდი დანას მის მკერდს. რაილი მიყვიროდა, რომ არ გავჩერებულიყავი.
მკვდარი იყო. კაცი მოვკალი, სისხლისგან იცლებოდა და მე მაინც არ გავჩერებულვარ.
უეცრად რამდენიმე ხელი ჩამეჭიდა და კაცისგან მომაშორეს. ვიბრძოდი და ვყვიროდი. ცხოველივით. ნელა, ძალიან ნელა ისევ დაბრუნდა სამყარო ჩემს გარშემო. დავინახე ჩემს წინ მწოლიარე კაცი. დავინახე სისხლი, დავინახე დანა ჩემს ხელში. იარაღს ხელი გავუშვი. მკერდი მთლიანად სისხლიანი მქონდა, სუნი კი ცხვირს მიწვავდა.
რა ჩავიდინე?
- კარგი, კარგი კარგი... - გაისმა ჩემს უკან ბატონის ხმა და ხელების წინააღმდეგ ავწრიალდი, ჩემს შეკავებას რომ ცდილობდნენ. მინდოდა შევბრუნებულიყავი და დამენახა.
- რა გვაქვს აქ? - ჩაიცინა მან და ჩემს წინ მოვიდა. მის თვალებში საშიშმა გამოხედვამ გაიელვა, ისეთმა, როგორიც მანამდე არ მინახავს.
ნერწყვი გადავყლაპე. ხელები რომ თავისუფალი მქონოდა, ალბათ ვიკანკალებდი.
მომხდარს თვალი გადაავლო და თავისდასაცავად პირგაღებულ რაილის ხელი აუწია.
- არაფერი თქვა. ‘სახლში’ წაიყვანეთ.
გამოგვათრიეს და ‘სახლში’ შეგვყარეს. მცველს საპყრობილისკენ მივყავდი. რაილი კი ზემოთ აჰყავდათ.
- დაიცადეთ, სად მიგყავთ რაილი?
ვყვიროდი სასოწარკვეთილი, მაგრამ არავინ მაქცევდა ყურადღებას. რაილიმ მხარს ზემოდან გადმომხედა, მის ღრმა, ყავისფერ თვალებში შიშს დაესადგურა.
მაშინ უკანასკნელად ვნახე მისი თვალები.
საპყრობილეში შემაგდეს.
ამოვიოხრე და წამოვჯექი, მიმოვიხედე. ძალიან ბნელოდა, ერთადერთი სინათლის წყარო, კუთხეში პატარა ხვრელი იყო. თვალები სიბნელეს შევაჩვიე.
- გამომიშვით! - ვყვიროდი და კარზე ვაბრახუნებდი - გამომიშვით აქედან!
ყველა მცდელობა უშედეგო იყო და ეს მალე გავაცნობიერე. კუთხეში მოვიბუზე. დიდი დრო იყო მას შემდეგ რაც ბოლოს სრულიად მარტო ვიყავი, შემაძრწუნებელი განცდა იყო. მთელი საპყრობილე ქვით იყო გაკეთებული და ციოდა.
ავკანკალდი და თვალები დავხუჭე. თავი დავტუქსე ბავშვური ქცევისთვის. თავს ვეუბნევოდი, რომ უფრო საშინელ სიტუაციებს გადავურჩი. რაილი ზემოთ იყო, ალბათ "სჯიდნენ" როგორც ლუკა დასაჯეს. ეს მტკივნეული იქნებოდა, მაგრამ გადაიტანდა. შემდეგი ალბათ მე ვიქნებოდი.
ამ დროს სულისშემხუთავი ყვირილი მომესმა.
-ააააჰ! ჯანდაბა, ღმერთმა დასწყევლოს, ღმერთო ჩემო! დამეხმარეთ! გაჩერდით! მომშორდით! გაჩერდით! გთხოვთ!
სუნთქვა შემეკრა და ისევ კარისკენ გავიქეცი.
- რაილი! - დავიყვირე, ვცადე კივილი ჩამეხშო რომელიც ზემოდან მოდიოდა - რაილი!
ტირილის ხმა გავიგე, სასოწარკვეთილი ტირილის ხმა, დროში გავიყინე. ვერ ვიჯერებდი. რაილი არასდროს ტიროდა. ამ დროს მივხვდი, ეს უფრო უარესი იყო ვიდრე "სასჯელი". ეს ბევრად საშინელი იყო. რაილი ტიროდა.... რაილი ტიროდა!!
ვიგრძენი როგორ მინდოდა მას დავხმარებოდი, ლორანის დაცვაზე ძლიერად მინდოდა. კარზე ვაბრახუნებდი, შეუჩერებლად ვყვიროდი, ყელი ჩამიშრა. არაფერი ხდებოდა. რაილი ისევ ყვიროდა, მისი აუტანელი, გონების დამბინდავი ტირილი მანდომებდა დავმჯდარიყავი და მეტირა.
ავტომატურად უკან დავბრუნდი, ვცადე ხმები ჩამეხშო. ყურები დავიცავი და ეს საკმარისად მოქმედებდა. წინ და უკან ვქანაობდი. მინდოდა მეფიქრა უკეთეს რაღაცაზე, ვიდრე ჩემს საუკეთესო მეგობარზე, რომელიც ტკივილით იტანჯებოდა. ალექსზე ნეტარმა ფიქრმა მოიცვა ჩემი გონება. ყოველდღე არ ხდებოდა, მეიძულებინა ჩემი თავი და მასზე მეფიქრა. როდესაც ეს გავაკეთე, სამოთხისებრი სიამოვნება და ტკივილი ერთდროულად ვიგრძენი.
რამდენიმე საათი გავიდა, გავიგე კარის გაღების, რაღაცის შემოგდებისა და ისევ კარის დაკეტვის ხმა. სუნთქვა გამიჭირდა და ალექსზე ფიქრს მოვწყდი. სხეულის ჩრდილთან მივჩოჩდი.
- რაილი? - ჩავიჩურჩულე.
არავინ მიპასუხა.
სხეული სწრაფად გადმოვატრიალე. ეს რაილი იყო, მაგრამ უსიცოცხლო, სისხლით დაფარული. ვიგრძენი შვება როდესაც დაბალი პულსი ვიპოვე. ჩემს კალთაში დავიწვინე და მისი თმის მოფერება დავიწყე. რბილად მივიხუტე. მის თავზე სახვევი ვიგრძენი, მაგრამ ამის შესახებ ბევრი არ მიფიქრია. რამდენიმე წუთში შეირხა.
- მაქსი... - ამოიოხრა და ხელი ჩემს სახეს შეახო.
- ჩშშ, აქ ვარ.
- მტკივა - ამოიკვნესა, მის ხმაში წარმოუდგენელი ტკივილი იგრძნობოდა.
- სად?
სახეზე შემოხვეულ სახვევზე მიმითითა. მოხსნა დავიწყე, მაგრამ შემაჩერა.
- არა! არა, არ მინდა რომ მომხსნა - ჩაიჩურჩულა.
- რატომ, მინდა ვნახო რა გჭირს, იქნებ დაგეხმარო.
- ვიცი რაც მჭირს მაქსი და შენ არაფრის გაკეთება არ შეგიძლია - ჩემს ხელებში თრთოდა. ვოცნებობდი მისი სხეულიდან ტკივილის შეწოვა შემძლებოდა.
- რა მოხდა?
მეშინოდა ამის კითხვის, უფრო მეტად კი პასუხის.
- ჩემი თვალები მაქსი - ქვითინებდა რაილი. მისი ხმა ისეთი დაბალი და ტკივილით სავსე იყო... ტირილი მომინდა - მათ თვალები თავის ქალიდან ამომგლიჯეს. ვეღარ ვხედავ მაქსი.
ვეცადე ეს წარმომედგინა. ვეცადე რაილი თვალების გარეშე წარმომედგინა. მხედველობის გარეშე. ვეცადე წარმომედგინა, როდესაც გავიღვიძებდი და მხოლოდ მის სახეს დავინახავდი და არა მის ლამაზ, ყავისფერ თვალებს. თვალებს, რომლების მას შარმს და ქარიზმას სძენდა. წინ და უკან ვარწევდი, ვერ ვფიქრობდი ასეთ რაილიზე.
- მ-მაქსი, რა მოხდება თუ ისინი შენ თვალებსაც წაიღებენ? შენი თვალები ბევრად ლამაზია ვიდრე ჩემი, არ მინდა შენი თვალები წაიღონ მაქსი!
- არა რაი. გთხოვ, უბრალოდ მოკეტე. გულს მტკენ - სული შემეხუთა, ვცადე ცრემლები შემეკავებინა.
გაჩუმდა, პერიოდულად ტუჩებიდან მხოლოდ სლუკუნი აღმოხდებოდა ხოლმე. არ ვიცი რამდენ ხანს ვისხედით ესე, ის ჩემს ხელებში და არა პირიქით როგორც მანამდე.
- მაქსი? - ამოიჩურჩულა ბოლოს.
- რაი?
- მითხარი მასზე.
- ვისზე?- დავიბენი.
- მითხარი, გოგონაზე რომელიც შეგიყვარდა. მითხარი მასზე და ბრმა კაცს მისი დანახვა შეეძლება. რა ერქვა?
ძლივს ამოვისუნქე. ალბათ უკვე დრო იყო - ალექსი.
- ანუ ის არის ვისზეც სიზმრებს ნახულობ - ჩაიცინა მსუბუქად - მისი სახელი ძილში თქვი.
გავიცინე, უფრო მეტად მივიხუტე. მეშინოდა, რომ თუ გაჩუმდებოდა, ხმასაც დაკარგავდა.
- კარგი ტანი აქვს?
თავი დავუქნიე, შემდეგ გამახსენდა ჩემი დანახვა რომ არ შეეძლო - სრულყოფილი სხეული. ყოველთვის მიზიდავდა მისი სრულყოფილება.
მისი ჩაცინება მომესმა - მითხარი მის თვალებზე, ლამაზი თვალები ჰქონდა?
- ოჰ, ღმერთო - ამოვიოხრე ოცნებაში წასულმა - ყველაზე ლამაზი თვალები. ისეთი შეგრძნება იყო, თითქოს ოკეანე მითრევდა. ამ თვალებს შეეძლოთ ეთქვათ ნებისმიერი რამ და ყველაფერს გავაკეთებდი.
- როგორი სუნი ჰქონდა? - მკითხა რაილიმ. ალბათ ცდილობდა ტკივილი და სისხლის სუნი დაევიწყებინა.
- როგორც... ყავას - ჩავილაპარაკე - როგორც ყავა და ზაფხული ერთად შეზავებული. ყველაზე დიდებული კომბინაცია, სასიმოვნო სურნელის სარეცხი სითხის და ყავის და ზაფხულის და დარიჩინის.
ამაზე გაეცინა, მაგრამ სიმართლე ვთქვი. ალექსის სუნი უნიკალური იყო და ვერ აღვწერდი, ძალიან სასიამოვნო და ტკბილი.
- როგორი იყო ეს? მასთან ყოფნას ვგულისხმობ? - მკითხა რაილიმ, მის ხმაში ცნობისმოყვარეობამ ტკივილი ჩაანაცვლა- როგორია ნამდვილი სიყვარულის შეგრძნება?
ცოტახანს ვფიქრობდი მისთვის როგორ ამეხსნა.
- ნამდვილი სიყვარული... თამბაქოსავთაა. მთლიანად გონების დამბინდავი, მიმზიდველი. ტკბილი, ღმერთო რაი, ისეთი ტკბილი შეგიძლია გემოც გაუსინჯო. ყოველთვის როცა სიყვარულს ჩაისუნქავ, შეგიძლია იგრძნო შენი მკერდი როგორ იზრდება და გული უფრო დიდი ხდება. ნამდვილი სიყვარული... თითქოს სამყარო შენს ხელშია და შეგიძლია როგორც მოგესურვება ისე ამოატრიალო. ნამდვილი სიყვარული? - ამოვიოხრე, ეს გრძნობა ალექსისგან მახსოვდა - ნამდვილი სიყვარულია როდესაც შეგიძლია საბოლოოდ შეწყვიტო ძიება რაილი. ნამდვილი სიყვარულია როდესაც შენი სული გეუბნევა რომ სახლში ხარ.
რამდენიმე წუთს სიჩუმე ჩამოვარდა. ვიფიქრე რაილის დაეძინა, მაგრამ მალევე წამოჯდა
- ღმერთო, ნეტავ ეხლა გხედავდე.
- რატომ?
- შემეძლებოდა თვალებში შემომეხედა და მეთქვა რა ძალიან, ძალიან იღბლიანია ის გოგო, რომ შენ გიყვარს.
ტუჩის კუთხეები ღიმილით ოდნავ ამეწია - რაი, ის ჩემი ძმაა.
- რა?
- ჩემი ნახევარძმა, ალექსი. ჩემს ნახევარ ძმაზე ვარ შეყვარებული.
ჩემს სიტყვებზე ყბა ჩამოუვარდა - გეი ხარ? ვიფიქრე ეს ხუმრობა იყო!
ჩავიხითხითე - თუ ეს გაღელვებს და არა ის რომ ჩემი ძმაა...
- ღმერთო არა! - წამოიყვირა რაილიმ - ძალიან მაგარია!
თვალები დავახამხამე და სიცილი დავიწყე. ვიცინოდი და ვიცინოდი და რაილიც ჩემთან ერთად იცინოდა. ერთმანეთი გვეჭირა და ორივე ვიცოდით, საღად ვერცერთი ვეღარ ვაზროვნებდით.
უეცრად, კარგი გაიღო და სიცილიც შევწყვიტეთ. მცველმა შუქი მოგვანათა და ისე ამიყვანა თითქოს არაფერს ვიწონიდი.
- პატარავ! - დაიყვირა რაილიმ, მაგრამ დაბრმავებულსა და საშინელი ტკივილით გაბრუებულს, არაფრის გაკეთება არ შეეძლო.
- კარგად ვიქნები - დავარწმუნე.
როდესაც გამოვედით, მხოლოდ მაშინ გავიაზრე, რომ შეიძლებოდა თვალების გარეშე დავრჩენილიყავი. მცველისგან თავის დაღწევა ვცადე, მაგრამ ის ზედმეტად ძლიერი იყო და მე ზედმეტად... აარონი. კიბეებზე ამიყვანა და საწოლზე მჯდარი ბატონი დავინახე.
- მაქს... თუ სჯობს.. აარონი დაგიძახო- მცველმა გამიშვა და ბატონი ჩემთან მოვიდა - იცი რაც გავუკეთეთ შენს მეგობარს?
დავისისინე - როგორ გაბედე მისი თვალების ამოღება - გამოვცარი კბილებიდან - როგორ გაბედე! - ფეხში ჩავარტი, მაგრამ მხოლოდ წარბი ასწია
- აქ მოდი.
სხვა გზა არ მქონდა, პატარა მაგიდასთან მივედით, რომელიც სავარაუდოდ რაილის სისხლით იყო დაფარული. გული სწრაფად მიცემდა, თვალების დაკარგვა არ მინდოდა. არ მინდოდა ჩემი მხედველობა წაეღოთ. არ მინდოდა გამეგო ჩემი თვალები როგორ დაეცემოდნენ იატაკზე. არ მინდოდა ესეთი ტკივილი განმეცადა...
ჩემ თავს ფიქრების განდევნა ვაიძულე. ბატონმა მაჯა დამიჭირა და მაგიდაზე დამადებინა. მაგიდის უჯრიდან დანა ამოიღო და ბოროტად გაიღიმა.
- ოჰ, შენი თვალები, დასაკარგად ზედმეტად ლამაზია, მათ გარეშე კარგ ფასში ვერ გაგყიდი... თითები კი სულ სხვა საქმეა.
სუნთქვა შემეკვრა როდესაც დანა, ჩემი მარცხენა ხელის, ცერა თითთან მოიტანა. უბრალოდ მომაჭრა, ვერაფრის გაკეთება ვერ მოვასწარი. შიშით ვუყურებდი როგორ იფეთქა სისხლმა ჭრილობიდან. დავინახე, ჩემი სხეულის ნაწილი როგორ გაგორდა მაგიდაზე. შემდეგ ტკივილმა მომიცვა. დავიყვირე. ღმერთმა დასწყევლოს, ჯანდაბა. ეს ყველაზე საშინელი ფიზიკური ტკივილი იყო რაც ოდესმე მიგრძვნია.
ბატონი გაიკრიჭა და დანა ბეჭდის თითთან გადაიტანა. ჩემი არათითის გარეშე როგორ დავქორწინდებოდი ალექსზე? შემდეგ ისევ დააწვა დანას და სხეულის კიდევ ერთი ნაწილი გაგორდა მაგიდაზე. ტკივილი, ღმერთო ტკივილი, ეს წარმოუდგენელი ტკივილი იყო.
- უკვე საკმარისია?
- კი! - დავიყვირე - გთხოვთ, მორჩით გთხოვთ, არა!
შუა თითიც მომაჭრა. შავმა წერტილებმა მხედველობა დამიბინდეს, ვიცოდი ბევრი სისხლის დაკარგვის ბრალი იყო. სავარაუდოდ ჩემი თითები მოსწყინდა, რადგან ბატონმა დანა მკერდში ჩამასო. არა იმდენად რომ მოვეკალი, მაგრამ საკმაოდ ღრმად, რომ საშინლად მტკენოდა. ისე მჭრიდა, თითქოს ფურცელი ვყოფილიყავი. ვიგრძენი სისხლი იატაკზე ოკეანესავით იღვრებოდა და მასში ვცურავდი. მხედველობა დამებინდა. მალე გონებას დავკარგავდი. მკერდზე დანას ვგრძნობდი. უკანასკნელად იმ აზრმა გამიელვა თავში, რომ კიდევ ორი თითი მქონდა.
არ ვიცი რამდენი ხნის შემდეგ გავიღვიძე, უკვე საპყრობილეში ვიყავი. ვიგრძენი თავი ვიღაცის კალთაში მედო და ნაცნობი თითები სახეზე მეფერებოდნენ.
- რაილი - ყვირილისგან ხმა ჩახლეჩილი მქონდა.
- მადლობა ღმერთო, მადლობა - ამოიოხრა, სავარაუდოდ თავს უკეთ გრძნობდა - რა გაგიკეთეს?
- რამდენ ხანს ვიყავი გათიშული?
- ძალიან დიდხანს - მითხრა რაილიმ - მეგონა არასდროს აღარ გაიღვიძებდი.
- დამჭრა - ამოვიკვნესე და მოძრაობა ვცადე, არაფერი გამოვიდა - თითები მომაჭრა.
რაილის სუნთქვა შეეკვრა და რაღაც მითხრა, ვერ გავიგე რა, რადგან ისევ წარმოუდგენელმა ტკივილმა მომიცვა. ღრმად ვსუნთქავდი რომ შემემსუბუქებინა, მაგრამ მაინც საშინელება იყო, თითქოს ცხელი ისარი მკერდს მიპობდა და შუაზე მიხსნიდა. ჭრილობებს დავხედე, მაგრამ სისხლიანი სახვევები მიფარავდა, სანამ სხვა რამე მომკლავდა, ალბათ სისხლისგან დავიცლებოდი.
- უნდა დავწერო - ვუთხარი რაილის და მიპასუხა, რომ ჭკუიდან გადავედი.
დღიური ავიღე, რომელიც მანამ დამვარდნოდა, სანამ წამიყვანდნენ. სიგარეტი და სანთებელა ვიპოვე. ავანთე, გემომ და კვამლმა ტკივილი ოდნავ შემიმსუბუქა. რაილისთან ახლოს მივჩოჩდი. ეხლა ვწერ და დასასრულს ველოდები. მარჯვენა ხელიც დაბუჟებული მაქვს, მაგრამ წერა შემიძლია. თავბრუ მეხვევა და სისხლისგან ვიცლები. ვკვდები.
- მაქსი, შენ... - რაილიმ დაიწყო, მაგრამ შევაწყვეტინე.
- აარონი.
- რა?
- ჩემი ნამდვილი სახელი აარონია. აარონ მაქსიმუს ვრაითი.
- ოჰ - თქვა სევდიანად და ვიცოდი, ხვდებოდა რომ აქედან ცოცხალი ვერცერთი ჩვენგანი ვერ გააღწევდა.
- ვიფიქრე, ცოდნა გენდომებოდა - დავიჩურჩულე.

„გამელოტებულ და გაშიშვლებულ მტრედს, არსაით აქვს წასასვლელი.
თავიანთი ჩუმი ხმებით, ხეებსაც კი აღარ შეუძლიათ მისი გადარჩენა.
მტრედი დაკარგულია. მისი საბუდარი გატეხილია. მისი გული გატეხილია.
მისი სული ნაწილებადაა დამსხვრეული, ჭრილობებიდან კი სისხლი აღარ ეღვრება.
დაბინდული თვალებით შეჰყურებს ცას, შესჩივის თავის დანაკარგს.
რატომ არის ღამე ესეთი სასტიკი?“


2 მაისი, 2016.
ჯანდაბა, ჯანდაბა, ჯანდაბა, გული მერევა. ვითიშები ან ვკვდები. ღმერთო ჩემო. არ მჯერა. არ მჯერა. არ მჯერა.
თავი ხელში უნდა ავიყვანო.
დღეს, მე და რაილიმ საპყრობილეში გავიღვიძეთ. თავბრუ მეხვეოდა. მთელი ღამის მანძილზე, ნელა ვიცლებოდი სისხლისგან და ხელი თითქოს ცეცხლში მქონდა გახვეული, მკერდს არც ვვახსენებ. თვალებს ძნელად ვახედი და რაილისთან ლაპარაკი უკვე მიჭირდა.
მას ჩემი კარგად ესმოდა, თვითონაც წარმოუდგენელ ტკივილში იყო. ალბათ უკეთესად იყო, მოძრაობდა და ოთახიდან გასასვლელ გზას ეძებდა. ის ბრმაა, ასე რომ ზუსტად არ ვიცოდი როგორ ცდილობდა ამის გაკეთებას. თითქოს წლები გავიდა, სუნთქვა გამიჭირდა და ის ჩემთან მოვიდა.
- მაქსი - სახეზე ხელი ნაზად მომკიდა - თვალები დაახამხამე თუ ძალიან გტკივა.
დავახამხამე და ჩემი წამწამების მოძრაობა ხელით იგრძნო.
- კარგი, დაახამხამე თუ მარცხენა ხელის მოძრაობა ოდნავ მაინც შეგიძლია.
ვცადე, მაგრამ საშინელი ტკივილი ვიგრძენი, თითქოს ჩემს მკლავს ძალიან მძიმე ტვირთი აწვა და არა მხოლოდ ხელს, მთელი სხეული მტკიოდა..
თავი გავაქნიე. რაილიმ ჩუმად შეიგინა.
- დაიხედე და ნახე სადმე დაჩირქებული თუ გაქვს - მიბრძანა მან.
თავის აწევა და ხელის ნახვა მოვახერხე. ოჰ ღმერთო, ცუდის ნიშანია.
თანხმობის ნიშნად თვალები დავახამხამე. ჭრილობის დიდი ნაწილი დაჩირქებული მქონდა.
- ჯანდაბა, კარგი მკერდზე დაიხედე. როგორი მდგომარეობაა?
ისევ დაგლეჯილ მაისურზე დავიხედე და მკერდიდან მუცლამდე ღრმა ჭრილობები დავინახე. ჩირქის გარეშე, სამაგიეროდ რაც მქონდა უფრო საშიში ჩანდა.
ვცადე თავი გამექნია რის გამოც კვნესა აღმომხდა. ჯანდაბა, საშინლად მტკივნეული იყო.
- ოჰ, პატარა, ჩემთან დარჩი კარგი? რა ხდება? რამ შეგაშინა? თუ ჩირქი არ არის, ჰმმ...
ვცადე დამძიმებული ტუჩები გამეხსნა, რომ მეთქვა რაც მჭირდა, მაგრამ ისინი არ მემორჩილებოდნენ,
- სისხლის გამო?
თავი გავაქნიე.
- ჭრილობების?
თავი გავაქნიე.
- კანი გაშავებული გაქვს?
თავი გავაქნიე,
- კანზე წითელი ლაქები გაქვს?
დავეთანხმე.
- ჯანდაბა!
ისევ მკერდზე დავინახე, წითელი ხაზები ვენების მინიატურებს გავდნენ.
- ეს ცუდია მაქსი, თუ იცი ჩემზე გამოყენებული დანით დაგჭრა?
თავი გავაქნიე.
- სისხლი გეწამლება. ჯანდაბა. ჯანდაბა, ჯანდაბა, დანა ინფიცირებული იყო, ღმერთმა დასწყევლოს - ჩურჩულებდა და თმაზე მეფერებოდა.
ვოცნებობდი ჩახუტება შემძლებოდა, მაგრამ მოძრაობები ტკივილს მაყენებდა. სისხლის მომეწამლა. შეიძლება მოვკვდე - ვფიქრობდი ჩემთვის. გული სწრაფად მიცემდა და ჭრილობები მეწვოდა.
- სიცხე გაქვს - მშვიდად მითხრა რაილიმ, მისი სუნთქვა შუბლზე მეცემოდა. „ მართლა? მცივა, ნუ თუ ჭრილობებს არ ჩავთვლით. რაილი თვითონაც საშინელ ტკივილს განიცდიდა და მაინც ჩემზე ზრუნავდა. ვფიქრობდი როგორი შეგრძნება იქნებოდა თვალების არქონა. ალბათ თითების ნაკლებობისგან ბევრად განსხვავებული.
- ი-იმღერე - ამოვიკვნესე უეცრად. ჩემი ტუჩებიდან უცნობი ხმა ამოდიოდა.
ერთი სიტყვა ვთქვი და ყელი საშინლად ამკივდა. რაილი ისევ თმაზე მეფერებოდა, ფრთხილობდა ტკივილი არ მოეყენებინა..
" N'oubliez pas de Je t'aime
Ange doux de mes
N'oubliez pas mes mots maintenant
N'oubliez pas ma melodie
Je vaisrester avec vous
A vous maintenir sur et chaleureux
Restez dans mon amour des armes,
Je vais prendre votre maison
N'oublie pas mon simple pression
N'oubliez pas ma chanson
Je t'aime tellement cher
Dermir en toute securite mon enfant "
ოჰ ღმერთო, როგორი ლამაზი იყო. მისი ხმა მთლიან ოთახში გაისმა. მინდოდა მეთქვა, რომ სიმღერამ ტკივილი გაიწოვა ჩემი სხულიდან და სამოთხეში ვიყავი, მაგრამ სამწუხაროდ ის არსად გამქრალა. ვერ ვუარყოფ რომ მისი ხმა საოცრად მოქმედებდა ჩემზე. ერთ-ერთი დიდებული რამ როდესაც კვდები არის ის, რომ სიცოცხლის ტკბილ მოგონებებს უფრო მეტად აფასებ.
(სიმღერის თარგმანი)
" არ დაივიწყო რომ მიყვარხარ
ჩემო ტკბილო ანგელოზო
არ დაივიწყო ჩემი სიტყვები
არ დაივიწყო ჩემი მელოდია
შენთან დავრჩები
უსაფრთხოდ და თბილად გამყოფებ
ჩემს კლავებში დარჩი სიყვარულო,
სახლში წაგიყვან
არ დაივიწყო ჩემი უბრალოდ შეხება
არ დაივიწყო ჩემი სიმღერა
მე შენ ძლიერად მიყვარხარ
დაიძინე უსაფრთხოდ ჩემო პატარავ"
ტკბილი სიმღერა, რაილის კარის გაღებამ გააწყვეტინა. თავი წამოვწიე როდესაც ფეხის ხმა გავიგე. ორი მცველი ჩვენთან მოვიდა, დაგვიჭირეს და ყურადღება არც კი მიაქციეს ჭრილობებს. ერთმა მხარზე გადამიკიდა. წარმოუდგენელ ხმაზე ვყვიროდი. ოჰ, და ვფიქრობდი რომ მანამდე ვგრძნობდი ტკივილს?
გული წამივიდეს, გთხოვთ, უბრალოდ გავითიშო - ზუსტად მეც არ ვიცი ვის ვთხოვდი.
რაილი ისევ ტიროდა, ამჯერაც ჩემს დანახვაზე - მაქსი! მას არ ატკინოთ, გთხოვთ, მაქსი!
მხედველობა დამებინდა და წარმოუდგენელ აგონიაში ჩავარდი. ჩემს დღიურს მთელი ძალით ვეჭიდებოდი, თითქოს ჩემი ცხოვრება მასზე იყო დამოკიდებული. მეორე სართულზე, სააბაზანოში დაგვყარეს. ჩემი თვალები სინათლესთან შეგუებას ცდილობდნენ და ეს თავის ტკივილს მიძლიერებდა.
ვგრძნობდი როგორ მბანდა ვიღაც. გონზე მოვდიოდი და ისევ ვითიშებოდი. როდესაც ჭრილობებზე წყალი ვიგრძენი, ისევ დავიყვირე. მეგონა ყვირილისგან ხმა წამერთვა, მაგრამ ყოველი ტკივილი წინასთან შედარებით უფრო საშინელი იყო.
ხელი თავიდან შემიხვიეს და ჩემი მკერდიც გაასუფთავეს. არც ინფექსიის საწინააღმდეგო საშუალება და არც ჩვეულებრივი საპონი არ გამოიყენეს. უბრალოდ ჭრილობები წყლით ჩამომბანეს და ძველი ტანსაცმელი ჩამაცვეს. როდესაც გამიყვანეს, ისევ ის პორტუგალიელი კაცი ვნახეთ რომელიც ორი წლის წინ იყო მოსული.
ის და ბატონი რაღაცაზე საუბრობდნენ და წარმოდგენა არ მქონდა რა ხდებოდა. ნახევრად გათიშული ვიყავი როდესაც სიტყვები გავარჩიე.
- ცუდათ გამოიყურება.
- გამოკეთდება.
- ოჰ, ესეთი ავადმყოფიც კი ლამაზია.
- დიახ, დიახ. რას იტყვი, მეორე ბიჭსაც წაიყვან?
- ამაში ბევრს ითხოვ, მეორეს ვერ შევინახავ.
- კარგი არ შეგეკამათები. მხოლოდ ვრაითი წაიყვანე.
- კარგი.
ვიგრძენი ვიღაცამ ამამოძრავა. ამჯერად მინდოდა რაღაც გამეკეთებინა.
- და-დაიცადეთ - ამოვიკვნესე და კაცს სუსტად დავარტყი - რაილისთან დამშვიდობება მჭირდება.
ჩემდა გასაკვირად, უფლება მომცეს. ბიჭის წინ დავიჩოქე და მისი მომლოდინე მკლავებისკენ გავიწიე. ჩამეხუტა, ამჯერად ჩემი ჭრილობებიც არ ადარდებდა. არც მე მაინტერესებდა. მილიარდობით სახის ტკივილი განვიცადე და ეხლაც საშინლად ვიტანჯებოდი. თავზე რაილის ცრემლები მეწვეთებოდა. გულზე მივეხუტე. საუკეთესო მომენტი იყო რომ მეტირა - ვიფიქრე ჩემთვის. რისთვის ვინახავდი ჩემს ცრემლებს? ვის ვეკითხები, ცრემლები ალბათ აღარც მქონდა. უკვე აღარ ვიცოდი როგორ უნდა მეტირა.
- მეგობარო, ბედნიერი ვარ რომ გაგიცანი - ჩაიჩურჩულა რაილიმ და შუბლი ჩემს შუბლს მოადო.
უცნაური იყო როდესაც მისი თვალების მაგივრად, სახვევებს ვუყურებდი.
- მეც ბედნიერი ვარ - ამოვიოხრე და ამ დროს ვიღაცამ რაილისთან დამაშორა.
ბიჭს ლოყებზე, სახვევების ქვემოდან ცრემლები ჩამოდიოდა.
- ჩემი წესები შენთვის დავარღვიე მაქსი! ვერასდროს დაგივიწყებ! - მომტიროდა ის.
არ ვიცოდი რა მეთქვა. "მიყვარხარ" ალბათ კარგი იქნებოდა, მაგრამ აზრადაც არ მომსვლია. ამ ყველაფერმა გამანადგურა. საპასუხოდ, ერთადერთი რამის დაძახება შევძელი
- გადარჩი!
ისევ ფურგონში აღმოვჩნდი, იმას ჰგავდა რითიც მომიყვანეს. მანქანაში შემაგდეს. ისევ ვიღაცას ვკარგავდი. ისევ წარსულში ვბრუნდებოდი. ვკარგავდი, მაგრამ ამჯერად ალექსს კიარა რაილის. ვაღიარებ ეს ისეთი საშინელი არ იყო როგორც ალექსთან განშორება, მაგრამ რაილის დაკარგვაც ჯოჯოხეთურ ტკივილს მაყენებდა. იმდენად ძლიერს, რომ ისევ ნაწილებად ვიშლებოდი. მეტალის იატაკზე ვიწექი, ვსუნთქავდი და სისხლისგან ვიღვრებოდი. გავაცნობიერე, რომ სიკვდილი მინდოდა. არ მინდოდა გათავისუფლება. არ მინდოდა უკან დაბრუნება, არ მინდოდა სახლში წასვლა, არ მინდოდა მეფიქრა, არ მინდოდა ტკივილი მეგრძნო...
წამოვჯექი, ჭრილობების ფეთქვას ყურადღება არ მივაქციე. ფურგონის კარის საკეტი ვიპოვე. კარგი რა, ეს ესეთი მარტივი არ იქნებოდა... და მაინც კარის გაღებას ვცდილობდი. საკეტი ხმაურით გაიღო და ვიმედოვნებდი მძღოლი ვერაფერს გაიგებდა. რა ჯანდაბაა.
გარე სამყარო მელოდებოდა. კარის გარეთ რეალური სამყარო იყო.
მოძრავი მანქანიდან ჭუჭყიან გზას გადავხედე. ძალიან სწრაფად მივდიოდით, ცუდათ ვიყავი და ვიცოდი ვკვდებოდი. გადავხტი.
როდესაც მიწაზე დავეცი, რამდენჯერმე გადავგორდი და გავჩერდი. ჩემდა საუბედუროდ, მივხვდი, რომ მკვდარი არ ვიყავი. მიმოვიხედე, ბანაკს ვერსად ვხედავდი. ავდექი და სიარული დავიწყე. მწვანე ბორცვებისა და ჭუჭყიანი გზის გარდა არაფერი იყო. მანქანა უკვე შორიდან მოჩანდა. სხეული დამძიმებული მქონდა, მაგრამ როგორც ამბობენ, სიკვდილის წინ ადამიანს ძალები ემატება.
სიარულს ვაგრძელებდი.
ვერ გავიაზრე, რომ "გავთავისუფლდი". ვერ გავიაზრე, რომ სისხლის დაცლით ვკვდებოდი, გარშემო კი არაფერი იყო. დახმარების გარეშე დავრჩი და თანაც როდესაც ისევ თავისუფალი ვიყავი, უნდა მეფიქრა და თავისთვის მეშველა. ორი წლის მანძილზე თავისუფალი არ ვყოფილვარ, ამ გრძნობას მიუჩვეველი ვიყავი.
სიმართლე რომ ვთქვა, ალექსზე ვფიქრობდი. ვფიქრობდი მის სარკაზმულ ღიმილზე, მის ლამაზ თვალებზე და წარბებზე. ვფიქრობდი მის ხელებზე და კუნთებზე, მის კლავებზე. ვფიქრობდი მის თმაზე და გრძელ წამწამებზე, მის სიცილზე და მის ტუჩებზე, როგორ მიღიტინებდა. ვფიქრობდი იმ დროზე, როცა მითხრა რომ ვუყვარდი, როდესაც მკოცნიდა, ვფიქრობდი რაზე ვლაპარაკობდით მთელი ღამეები. მის თითებზე და მის ცხვირზე ვფიქრობდი როგორ მეხებოდა მისი ტუჩები თვალებზე დილით, როგორ მკოცნიდა რომ გავეღვიძებინე.
მართალს ამბობენ თუ კვდები მთელი სიცოცხლე თვალწინ ჩაგივლის.
ალექსია ჩემი სიცოცხლე.
რამდენიმე მილი გავიარე და ბანაკამდე მაინც ვერ მივაღწიე. მოშორებით სინათლე დავინახე. სოფელი, ჰო სოფელი იყო. ქალაქი არა, მაგრამ ალბათ ტელეფონებიი ექნებოდათ. ერთი მილიც არ იყო დარჩენილი, აზრი არ ჰქონდა, მისვლას მაინც ვერ მოვახერხებდი. მუხლებზე დავეცი და ამოვიოხრე. სოფელი, ჰაჰ. რა სისასტიკეა. საავადმყოფო ან ტელეფონი ექნებოდათ. ხალხი იქნებოდა. უბრალოდ ხალხი. ძალიან ახლოს ვიყავი.
ძალიან ახლოს.
ძალიან ახლოს.
ძალიან ახლოს.
გავითიშე. ვინ იცის რამდენი ხნის შემდეგ, ვიღაცის ფრანგულ ენაზე ყვირილმა გამომაფხიზლა.
- ოჰ ღმერთო. აქ... აქ.. ოჰ ღმერთო... დაგვეხმარეთ! დაგვეხმარეთ. დახმარება გვჭირდება! ვფიქრობ კვდება, ოჰ ღმერთო...
ამოვიკვნესე. რატომ არ მოვკვდი? ვითიშებოდი და ისევ გონზე მოვდიოდი. ხელებიდან ხელებში გადავდიოდი და მანქანაში აღმოვჩნდი. ნამდვილ მანქანაში. ჰო, ადგილებით და ყველაფრით. ვიღაცამ წყალი მომაწოდა, რომელიც დიდი ყლუპებით გამოვცალე. შემდეგ სასწრაფოს მანქანაში ვიყავი. ლურჯი და წითელი სინათლეები სახეზე მეცემოდა და სირენების ხმა ყურებში მესმოდა.
- რა ხდება? - ამოვილაპარაკე ინგლისურად.
ვიღაცამ მიპასუხა, კაცმა რომელიც ზემოდან დამყურებდა.
- ინგლისურად ლაპარაკობ? არ ინერვიულო შვილო, კარგად იქნები. რა გქვია?
- აარონ ვრაითი.
შემდეგ საავადმყოფოში ვიყავი და ვიღაცამ სახეზე ჟანგბადის ნიღაბი გამიკეთა. რაღაც წვრილი ვენაზე შემიერთეს.
ოჰ ღმერთო, სუნთქვა შემეძლო. ტკბილმა ჰაერმა ფილტვები ამივსო და ამოვიკვნესე. კარგი შეგრძნება იყო, ოდნავ გამოვკეთდი. მარჯვენა ხელით მაისურში დღიური მოვძებნე, მარცხენას მოძრაობა ისევ არ შემეძლო. დიდი ასოებით დავწერე.
სად ვარ?
სუსტად დავიქნიე ხელი, რომ ექთნებს შევემჩნიე. ერთმა დამინახა და გამომხედა.
- შვილო, წერას როგორ ცდილობ, ნორმალური არ ხარ? უბრალოდ დამშვიდდი.
ისევ გავაგრძელე ხელის ქნევა. საბოლოოდ წაიკითხა და დაკვირვებით შემათვალიერა.
- საფრანგეთში გვიანაში ხარ.
ამ დროს თავი უკან გადავაგდე. ბოლო ორი წელი სამხრეთ ამერიკაში ვცხოვრობდი. რა გასაკვირია რომ ვერ გამათავისუფლეს.
როდესაც საკმაოდ გამოვკეთდი, დღევანდელის წერა დავიწყე. ეხლა უფრო დაღლილი ვარ და უფრო მეტ ტკივილს ვგრძნობ, მაგრამ ვფიქრობ ტკივილგამაყუჩებლები მოქმედებას იწყებენ.
ამჯერად თავს უფლება მივეცი იმედი მქონოდა. არასდროს მეგონა ეს დღე თუ დადგებოდა. მეგონა უკვე ვიცოდი დარჩენილი ცხოვრება როგორც გაგრძელდებოდა, მაგრამ ეს ჩემს გეგმებში არ იყო. არ დამიჭირეს. ვეღარ შემიპყრეს და პირველად ამდენი ხნის მანძილზე, თავს უფლება მივეცი მეფიქრა, რომ შეიძლება, შეიძლება სახლში დაბრუნების იმედი მქონოდა.
- ამერიკიდან ხარ შვილო?
თავი დავაქნიე, ჟანგბადის ნიღბის გამო ვერ ვლაპარაკობდი.
- აქ რას აკეთებ?
"გრძელი ისტორიაა" - დავწერე ფურცელზე. ღმერთო ისევ თავბრუ მეხვევა და გონება ისევ მებინდება. მგონი გავითიშები.


( ალექს ვრაითის მხრიდან)

ალექსმა ყავა მოსვა და გემოზე თვალები გაუფართოვდა.
- გითხარი რომ კარგი იყო - გაუღიმა სემმა.
ალექსი, პაული, ჯენი და სემი სტარბაქსში იყვნენ - ალექსი პირველად. დიდი დრო იყო გასული მას შემდეგ, რაც ბიჭი მეგობრებთან ერთად სადმე გავიდა. ზუსტად ორი წელი, მაგრამ თავს გამხიარულების საშუალებას არ აძლევდა. ბოლო კვირებში უფრო მეტს იცინოდა. ამაზე ფიქრი არ უნდოდა, მაგრამ... ნუთუ ცუდი იქნებოდა აარონის გარეშე ცხოვრება რომ ეცადა?
უშედეგო მცდელობა იყო. ყოველ ღამე ტიროდა და მიუხედავად იმისა, რომ ზედმეტად დაუპატარავდა, მაინც აარონის მაისურები ეცვა. ისევ კანკალებდა, როდესაც მარტო ბანაობდა. მაგრამ მაინც, მისი სიცილი დამაჯერებელი იყო.
- რამ გაიძულათ დრამა კლუბის შექმნა? - ჰკითხა სემიმ ჯენის და პაულს.
პაულმა გულგრილად გაუღიმა და ჯენის შეხედა - ვაჩვენოთ?
ჯენიმ თავი დრამატულად დაუქნია - თუ საჭიროა..
შემდეგ, ადგნენ და დანარჩენების გასაკვირად მაგიდაზე აძვრნენ.
- რას აკეთებთ, ჩამოდით! - დაისისინა სემიმ, ალექსმა კი ჩაიხითხითა.
- ჩემო ბატონო - ჯენიმ ცხივი ასწია და ბიჭს მიესალმა.
პაულმაც იმავე გულგრილი გამომეტყველებით შეხედა და ალექსმა სიცილი დაიწყო - გთხოვთ კეთილო ქალბატონო, პაული დამიძახეთ.
- ჩემო ძვირფასო პაულ - დაიწო ისევ ჯენიმ. წყვილმა, სტარბაქსში მყოფთა ყურადღება მიიქცია - პატიოსანი და მამაცი ჩანხართ და მოქმედება გჭირდებათ - თვალები აახამხამა და ხელი მკერდთან დაიდო.
სემი პირდაღებული უყურებდა.
- მისმინეთ, ჩემო კეთილშობილო ქალბატონო, ეს რომ შეამჩნიო გონება გჭირდება. რასაც ამბობ სიმართლეა, მოქმედება მჭირდება. რას შემომთავაზებთ? - პაულმა საქმიანი სახე მიიღო.
- ჩემო ძვირფასო პაულ, დამეხმარებით... დრამა კლუბის შექმნაში?! - ხელის ნაზი მოქნევით იკითხა ჯენიმ.
პაულმა შეხედა, თითქოს რამდენიმე წუთს ჩაფიქრდა და შემდეგ, ისევ ქედმაღლური გამომეტყველება დაუბრუნდა - ჩემო კარგო ქალბატონო, არაფერი იქნება იმაზე უკეთესი თუ რამით მაინც დაგეხმარებით. სადაც გამიძღვებით გვერდით მიგულეთ!
ხელები ერთმანეთს ჩაკიდეს და მაგიდიდან ჩამოხტნენ. აპლოდისმენტები და სიცილი გაისმა. მსახიობებმა რევერანსი გააკეთეს და ისე დაუბრუნდნენ ადგილებს, თითქოს არაფერი მომხდარიყოს.
- პასუხი გაგეცით - თქვა ჯენიმ.
- თქვენ ორნი, ყველაზე უცნაური ხალხი ხართ, ვისაც ვიცნობ - ჩაიბუზღუნა სემიმ.
ალექსი გაიღრიჭა და ხელი აიქნია - სემ, ნუ იქნები ასეთი. სულაც არ არიან შეშლილები, რომანტიკოსები არიან. ჯენი პაემანზე ეპატიჟებოდა.
ჯენიმ საპასუხოდ ფეხში ჩაარტა და ყველამ გაიცინა.
- დიდ შარში ხარ - თქვა სემიმ.
- ოჰ კარგი რა - დაიწუწუნა პაულმა - ეს სტარბაქსია, ვფიქრობ ყველა მონაწილეობს დრამა კლუბში.
ისევ გაიცინეს და ალექსმა თავი გაიქნია.
- ოჰ, ოჰ ალექს - შეანჯღრია ბიჭი სემიმ, მან კი საპასუხოდ წარბი ასწია და ყავა მოსვა - მოყევი, რა მოხდა ისტორიაზე.
ალექსი გასწორდა და გაიკრიჭა.
- გვითხარი! მიდი რა! - დაიწუწუნა ჯენიმ და ისევ ჩაარტყა.
- კარგი, კარგი - გაიღიმა ალექსმა - ისტორიაზე სემისთან ერთად ვიყავი და საღეჭ რეზინს ვღეჭვდი.
- ოჰ ძმაო - შეაწყვეტინა პაულმა - ქროვსონი გიჟდება როდესაც საღეჭ რეზინზეა საქმე!
ალექსმა ხელის აწევით გააჩუმა - არ შემაწყვეტინო! მოკლედ, როდესაც ჩემს მერხთან მოვიდა, გაჩერდა. მაშინ მივხვდი, რომ საღეჭი რეზინი მქონდა და შარში გავეხვეოდი. მან ურნისკენ მიმითითა და თქვა: გადააგდე ვრაით და როდესაც დაბრუნდები მინდა ბოდიში მოიხადო!“
სემი უკვე ხითხითებდა, ან იმიტომ რომ ალექსი ქალის ხმას ბაძავდა ან იცოდა შემდეგ რაც მოხდა.
- მაგრამ მე არ გავინძერი. ერთმანეთს ვუყურებდით და ხმამაღლა ვღეჭავდი. გავსწორდი, ხელი კალთაში დავიდე და ვთქვი: იცით მის ქროვსონ, თუ მობოდიშება დავალება არ არის, არ ვარ ვალდებული ეს გავაკეთო."
- ოო არა, ეს არ გიქნია - ამოიოხრა ჯენიმ.
სემმა და პაულმა გაიცინეს. ჯენი ღიმილის დაფარვას ცდილობდა.
- ჰო მე ეს გავაკეთე! და შემდეგი ორი კვირის მანძილზე დასჯილი ვიქნები.
ჩაიცინა ალექსმა და დარჩენილი ყავა დალია. დაავიწყდა როგორ ენატრებოდა მეგობრებთან ერთად ყოფნა. იცინოდნენ და ლაპარაკობდნენ. ბიჭმა იცოდა, რომ მისი მეგობრებისთვის ძნელი იყო არაფერი ეთქვათ ისეთ რამეზე, რაც აარონს მოიცავდა, მაგრამ ცდილობდნენ და მადლიერი იყო ამის გამო.
- ალექს, უპასუხებ თუ არა? - ჰკითხა სემიმ და ტელეფონზე მიუთითა რომელიც მაგიდაზე ვიბრირებდა.
ამოიოხრა და დახედა, დედა ურეკავდა.
- არა - თქვა მან.
პაულმა გაიცინა - ჩემი ბიჭია!
ცოტახანში ტელეფონმა ისევ დარეკა.
- მიდი რა ალექს, უპასუხე ამ დაწყევლილ ტელეფონს - თქვა სემიმ.
ისევ დედა რეკავდა. ჯანდაბა, ალბათ ანალაინთან დარჩენა უნდა ეთხოვა.
- გისმენ? - უპასუხა ბოლოს.
- ალექს? ალექს? პასპორტი გაქვს? - ქალი პრაქტიკულად ყვიროდა და ალექსმა ტელეფონი მოშორებით გასწია.
- დედა, დაწყნარდი - ამოიოხრა ბიჭმა - შეიძლება მქონდეს, ადრე გავაკეთეთ იტალიაში წასასვლელად, რატომ?
ქალი ღრმად სუნთქავდა და სწრაფად ლაპარაკობდა - იმიტომ რომ მათ ის იპოვეს ალექს. სამხრეთ ამერიკაშია, ცოცხალია!
ალექსს ტელეფონი ხელიდან გაუვარდა. მეგობრები გაოცებულები უყურებდნენ, მაგრამ ბიჭი ვერაფერს ხედავდა, გონებაში ერთადერთი სიტყვა ჩაესმოდა, ცოცხალი, ცოცხალი, ცოცხალი ცოცხალი ცოცხალი.
- ალექს ძმაო, კარგად ხარ? ისე გამოიყურები თითქოს მოჩვენება დაინახე.
- უნდა წავიდე! - დაიყვირა ალექსმა. ტელეფონი აიღო და გასასვლელისკენ წავიდა.
- ყველაფერი კარგადაა?
კართან შეჩერდა, მიტრიალდა. ორი წლის მანძილზე, პირველად იგრძნობოდა მის თვალებში სიცოცხლე.
- აარონი.
ბოლო სიტყვის თქმა მოახერხა და მაღაზიიდან გავიდა. მანქანაში ჩახტა და რამდენიმე წუთში უკვე სახლში იყო. ანალაინი და დედამისი უკვე გამზადებულები ელოდნენ.
- დედა, მითხარი რა მოხდა!
- მანქანაში ჩაჯექი - დაუყვირა მან - აეროპორტში მივდივართ და მამაშენი გზად უნდა გავიყოლოთ.
აღარაფერი უკითხავს, უბრალოდ მანქანაში ჩაჯდა და ანალაინს ადგილის დაკავებაში დაეხმარა.
- უფრო სწრაფად დედა! სწრაფად ატარე! - დაიყვირა ალექსმა.
ანალაინი ხელებს აქეთ-იქით იქნევდა. გოგონას ღიმილი სახეს უნათებდა. ჰო- გაიფიქრა ალექსმა - ბედნიერი იყავი, ბედნიერი იყავი რადგან ჩემი ცხოვრების სიყვარული უნდა დავიბრუნოთ.
- კარგი, კარგი, კარგი - ალექსის დედა თავის დასამშვიდებლად ღრმად სუნთქავდა.
- მითხარი რა მოხდა!
- დეტექტივი ბრაუნისგან ზარი მივიღე, გახსოვს ადრე რომ დავიქირავეთ?
- ჰო დედა, მივხვდი, მითხარი როგორ იპოვეს!
- კარგი, კარგი. პატარა სოფელში ნახეს, რომელიღაც გარეუბრანში. სოფლის ხალხმა ქალაქში ჩაიყვანა და შემდეგ საავადმყოფოში მიიყვანეს, ეხლა იქ არის.
- საავადმყოფოში? - დაიყვირა ალექსმა - დედა, რა მოხდა?!
- არ ვიცი, არ ვიცი! მითხრეს რომ საკმაოდ მძიმედაა დაშავებული. ცოტა ხანს კიდევ რომ არ ეპოვათ მოკვდებოდა. მისტერ ბრაუნმაც თითქმის არაფერი იცის, ეხლახანს შეიტყო. ორი დღის წინ იპოვეს და სიახლეების გავრცელებას დრო დასჭირდა.
ორი...დღე... ალექსი ღრმად სუნთქავდა. მისი სიყვარული, მისი რონი, ორი დღის მანძილზე, დაშავებული, სადღაც დაწყევლილ სამხრეთ ამერიკაში იყო?
მანქანაში უმოქმედოდ ჯდომა წამება იყო. ბიჭს მუშტები ჰქონდა შეკრული და ხან ადუნებდა, იცოდა თავისი ძმა საავადმყოფოში ელოდებოდა. ლაპარაკი არ შეეძლო, მხოლოდ აარონი სჭირდებოდა. თითქმის დანებდა, თითქმის სუიციდამდე მივიდა, ეხლა კი ყველაფერი ზედმეტად კარგად ეჩვენებოდა. რა მოხდებოდა თუ აღმოაჩენდნენ, რომ შეეშალათ. რა იქნებოდა თუ მთელს ქვეყანას ტყუილად გადაიფრენდნენ? ალექსი ცდილობდა სხეულში იმედი შეეშვა, მაგრამ კიდევ ერთ იმედგაცრუებას ვერ გადაიტანდა.
შემდეგ, ეჭვმა ადგილი სიამოვნებას დაუთმო. ბიჭი აარონის ღიმილზე ფიქრობდა და იხსენებდა, როგორ შეესაბამებოდა მათი სხეულები ერთმანეთს, თავსატეხის ორი ნაწილივით. როდესაც ისევ ჩაეხუტებოდა, სრულ ნეტარებას იგრძნობდა. აარონი ცოცხალი იყო. სადღაც იყო და ის ალექსის იყო. ალექსს აინტერესებდა როგორი იქნებოდა აარონი. აინტერესებდა შეცვლილი თუ დახვდებოდა. თავის თავს დახედა და მიხვდა, რომ თვითონაც შეცვლილიყო.
- ლექსი, კარგად ხარ? - ჰკითხა ანალაინმა.
ალექსმა ამოიოხრა და თავი კანკალით დაუქნია - უბრალოდ ძალიან, ძალიან გახარებული ვარ.
ანალაინმა გაიღიმა - რატომ ლექსი?
- იმიტომ რომ ვიღაც განსაკუთრებული უნდა ვნახოთ - ჩაიჩურჩულა მან.
როდესაც ეს თქვა, ბიჭმა თავს ოცნების უფლება მისცა. ოცნებობდა აარონის კოცნაზე.
- განსაკუთრებული, როგორც სააღდგომო კურდღელი?
- უკეთესი ვიდრე სააღდგომო კურდღელი.
- სანტა კლაუსი?
გოგონას გონებაში სანტა კლაუსზე უკეთესი არავინ იყო.
- არა ანა - გაიღიმა ალექსმა - სანტა აარონს ვერც შეედრება.

4 მაისი, 2016.
როდესაც გავიღვიძე, არც შიშს ვგრძნობდი და არც ტკივილს. უცნაურია ხო? თვალები გავახილე, გარშემო ყველაფერი თეთრი იყო. ოთახი სინათლეს მოეცვა, დიდი დრო დამჭირდა იმის გასააზრებლად, რომ საავადმყოფოში ვიყავი. გაოცებული ვახამხამებდი თვალებს, რა მარტივი აღმოჩნდა. მარცხენა ხელზე დავიხედე, დოლბანდში მქონდა გახვეული და მხოლოდ ორი თითი მიჩანდა. ვენებში რამდენიმე მილი მქონდა შეერთებული. მკერდს სახვევების გამო ვერ ვამოძრავებდი. პირი გამშრალი მქონდა და სიგარეტი მინდოდა, თანაც ძალიან. ბოლოს საკანში მოვწიე, რაილისთან. გავფითრდი როდესაც გავიაზრე, რომ ეს შეიძლება დიდი ხნის წინ ყოფილიყო. თავში უამრავი კითხვა მიტრიალებდა: რამდენ ხანს ვიყავი საავადმყოფოში? რამდენ ხანს ვიყავი გათიშული? რაილი როგორ არის? სად ვარ? ისევ ბრაზილიაში ვარ? იციან ვინც ვარ? ბატონი მეძებს? მოვკვდები? რა მოხდა მას შემდეგ რაც გამოვიქეცი?....
- დილა მშვიდობის - უცნაური აქცენტისა და გარუჯული კანის მქონე ექიმი შემოვიდა და ფიქრი შემაწყვეტინა.
ვიფიქრე, დიდი დრო ექნებოდა მზეზე გატარებული. ალბათ პორტუგალიურად კარგად ილაპარაკებდა და გამახსენდა მყიდველი, რომელიც ბანაკში ვნახე.
- გამარჯობა - გამშრალი ყელით საუბარი მიჭირდა - სად ვარ?
- Boa Vista, ბრაზილიაში ხარ - მითხრა ექიმმა - ახალგაზრდავ, ცოტა არ იყოს შეგვაშინე. უზარმაზარი ჭრილობებით მოგიყვანეს და ორი დღე კომაში იყავი. შეიძლება ითქვას, იღბლიანი ხარ ცოცხალი რომ გადარჩი - სკამი ჩემს საწოლთან მოიდგა და დაჯდა.
- შ-შეგიძლიათ მითხრათ რა ხდება?
- საავადმყოფოში სასიკვდილო ჭრილობების გამო ხარ. ‘ამ’ საავადმყოფოში იმიტომ ხარ რომ ადგილობრივია. ამის გარდა, როგორც ვფიქრობ შენ ჩვენზე მეტი უნდა იცოდე.
ამ დროს პალატაში სამი ამერიკელი პოლიციელი შემოვიდა, ნერწყვი ნერვიულად გადავყლაპე.
- აარონ - დაიყვირა ერთ-ერთმა ოფიცერმა.
მის ბოხ ხმაზე შევხტი. ოდნავ ჩაიცინა და ჩემს საწოლზე ჩამოჯდა, მის სიმძიმეზე ჩაიზნიქა და მუხლები ნიკაპთან მივიტანე. არ ვიცოდი რა ხდებოდა და შემეშინდა. ვერ ვიჯერებდი ბანაკიდან რომ გამოვაღწიე.
- მაპატიე, უბრალოდ შენი ნახვა ძალიან გამიხარდა.
- უკაცრავად მაგრამ გიცნობთ?
- არა, მაგრამ მე კი ნამდვილად გიცნობ - ისევ ჩაიცინა.
ბაყაყის მსგავსი სახე ჰქონდა, თხელი თმა და სქელი ტანი. დიდხანს ვუყურე დიდებული გარეგნობის ხალხს, ამიტომ კაცის გარეგნობა უცნაურად მეჩვენა. არ იყო ცუდი, უბრალოდ ეს მახსენებდა, რომ რეალური ადამიანებით სავსე, რეალურ სამყაროში დავბრუნდი.
- დეტექტივი ვარ. შენმა ოჯახმა დამიქირავა რომ მომეძებნე. დეტექტივი ბრაუნი - ხელი ნელა ჩამომართვა.
- მეძებდით? - თითქმის დაუჯერებლად მეჩვენებოდა.
- რა თქმა უნდა შვილო! მაგრამ უნდა ითქვას რომ ჩიხში შეგვიყვანე. ამხელა გზა სამხრეთ ამერიკამდე!
- მე ნამდვილად არ გადამიწყვეტია აქ ჩამოსვლა.
გაიცინა - მესმის. სწორედ იმის გაგება გვინდა რა დაგემართა. სად იყავი ორი წლისა და ერთი თვის მანძილზე.
ავკანკალდი. რას გამიკეთებდა ეს ხალხი, როდესაც გაიგებდნენ ვინ ვიყავი და რა გავაკეთე?
- დაწყნარდი შვილო. მხოლოდ ის გვითხარი რაც შეგიძლია.
შევამჩნიე რომ არ უთქვამს „გვითხარი თუ შეგიძლია“ ან „თუ სურვილი გაქვს“. უნდოდა რაღაც მაინც მეთქვა.
- კარგი - ვთქვი ჩუმად. უცბად ეს კაცი აღარ მომეწონა.
მის უკან მდგარმა ოფიცრებმა ჩამწერი მოიმარჯვეს.
- Eh bien, j’ai ete enleve et emmene dans un camp de pornographie juvenile ou j’etais sous-alimentes et maltraites et ou il ya encore beaucoup d’enfants qui ont besoin d’etre secourus… (კარგი, მომიტაცეს და ბავშვთა პორნოგრაფიის გადამღებ ბანაკში წამიყვანეს, გვამუშავებდნენ და საშინლად გვეპყრობოდნენ. კიდევ ბევრი ბავშვია რომლებსაც უნდა დაეხმაროთ...)
- გაჩერდი - თავი გააქნია დეტექტივმა - გაჩერდი, ინგლისურად თუ შიძლება.
- რა? - კბილებში გამოვცარი - შეგიძლიად მერე გადათარგმნოთ.
შემათვალიერა, ჩემი ტონი აშკარად არ მოეწონა - მისმინე შვილო, თუ შეიძლება ინგლისურად ილაპარაკე.
თვალები გადავატრიალე. თავი არ შევიწუხე მეთარგმნა, რაც მანამდე ვუთხარი და სხვა პასუხი გავეცი - მისმინეთ მისტერ ბრაუნ, კომიდან ეხლახანს გავიღვიძე, მარცხენა ხელზე ორი თითი მაქვს და ჩემი მკერდი ფრანკენშტეინისას ჰგავს. როგორც ვფიქრობ სასიამოვნოთ უნდა მოექცეთ იმას ვინც გაანთავისუფლეთ? ოჰ, დაიცადეთ, თქვენ არაფერი გაგიკეთებიათ. ‘მე’ გადავირჩინე თავი ბავშვთა პორნოგრაფიული ბანაკიდან.
გაოცებულმა შემომხედა, მე კი საწოლზე გადავწექი. გადასაფარებელი თეთრი და სუფთა იყო, მომწონდა რბილი მატერია შეხება კანზე. პოლიციელმა მომიბოდიშა და მთხოვა მეტი ინფორმაცია მიმეწოდებინა, რაზეც უარი ვუთხარი. ამაზე მხოლოდ იმიტომ დავიწყე ლაპარაკი, რომ ვიფიქრე რაილის და დანარჩენების დახსნას შეძლებდნენ, მაგრამ ამ კაცის ატანა უკვე აღარ შემეძლო. მართლა გომბეშო იყო.
- He, Monsieur Crapaud ( ჰეი, მისტერ გომბეშო) - წავიმღერე ჩუმად.
- რა დამიძახე? - დეტექტივს ბრაზით სახე გაუწითლდა.
არაფერი მიპასუხია, უბრალოდ გავიღრიჭე. შემეძლო მეთქვა რაც დავუძახე, მაგრამ მისი გაბრაზება მომწონდა.
- როდის შემეძლება ოჯახის ნახვა? - ვკითხე, ტონი დავისერიოზულე და მისი სახეც მაშინვე მოლბა.
სიბრალური. რა თქმა უნდა, სხვა რა სჭირდება საავადმყოფოში მოხვედრილ ბავშვს.
- ისინი აქ არიან, არ უშვებდნენ რადგან უნდოდათ შენს მდგომარეობაში დარწმუნებულიყვნენ.
თვალები გამიფართოვდა და გული ლამის მკერდიდან ამომიხტა. ალექსი იმავე შენობაში იყო სადაც მე?!?
- შეგიძლიათ შემოუშვათ? ყველა კითხვას ვუპასუხებ, გპირდებით. გთხოვთ მათი ნახვა მჭირდება - ვეხვეწებოდი თვალებგაფართოებულ პოლიციელებს. ოდნავ წამოვჯექი და თმა ყურებს უკან გადავიწიე. ქედმაღლურად, ოდნავ გამოვწიე ტუჩები, წარბები ავწიე და თვალები სწრაფად დავახამხამე. ამ გამოხედვას შეეძლო ბატონი მუხლებზე დაეჩოქებინა. როგორც აღმოჩნდა მისტერ ბრაუნზეც იმოქმედა, სწრაფად დამიქნია თავი და სანამ ოთახიდან გავიდოდა, მის ნისლით დაბურული თვალები შევნიშნე.
- მოგვიანებით დავბრუნდებით - უთხრა ექიმს - შეგიძლიათ ბიჭის მშობლები შემოუშვათ.
უფრო მეტად გავსწორდი და გადასაფარებელი წელამდე ჩამომიცურდა. სახვევებით გამოწვეული უსიამოვნება დამავიწყდა. ექიმმა ოთახი დატოვა, მის ყოველ მოქმედებას თვალს ვადევნებდი. დაახლოებით ერთი წუთის შემდეგ შემოვიდა, შევამჩნიე უკან ხალხი მოყვებოდა.
დედაჩემი შემოვიდა.
დაბერებულიყო და უფრო დანაოჭებულიყო, თმა მოკლედ ჰქონდა შეჭრილი. ბოლო წლების მანძილზე რაილი იყო ჩემთვის დედაც და ოჯახიც, ეხლა კი ჩემს რეალურ დედას ვუყურებდი.
- დედა! - დავიყვირე. ქალს თვალები ცრემლებით აევსო.
ჩემთან გამოიქცა და ჩამეხუტა. ისევ ისეთი სუნი ჰქონდა, სახე მის მხარში ჩავმალე. ტიროდა. ის აქ იყო, დედაჩემი ჩემთან იყო.
- აარონ,აარონ,აარონ - ჩურჩულებდა ისევ და ისევ.
ვფიქრობ მოსწონდა როგორ ამბობდა ჩემს სახელს. მისი კარგად მესმოდა, ორი წლის მანძილზე ვერაფრით ვახსენებდი ‘დედა’-ს.
შემდეგ მამა შემოვიდა. ისევ ისე გამოიყურებოდა, როგორც მახსოვდა. ისევ კლასიკური ტანისამოსი ეცვა. სახე იმ ღიმილმა გაუნათა, რომელიც სპეციალური დღეებისთვის იყო განკუთვნილი, მაგალითად დაბადების დღისთვის. მამაჩემზე იშვიათად ვფიქრობდი, მაგრამ მას ვენატრებოდი. მიხაროდა. კაცი არ ტიროდა, მაგრამ მის თვალებში ვხედავდი როგორ ცდილობდა თავის შეკავებას. დედას მერე ის ჩამეხუტა. თავს ისევ პატარა ბიჭივით ვგრძნობდი.
- შენ ლექსი არ ხარ - გაისმა წვრილი ხმა.
დაბლა დავიხედე და ყველაზე საყვარელი არსება დავინახე, რაც ოდესმე მინახავს. თმა კულულებად ეფინა სახის გარშემო და როდესაც ამომხედა ფუმფულა ლოყები მოეკეცა. ანალაინი.
- შენ ხარ არა ლექსი, შენ უფრო ხარ ლამაზი ვიდრე ლექსი.
მისი ხმა.... ძალიან.საყვარელო.იყო.
სიტყვები და გრამატიკა საშინელი ჰქონდა.
- მოდი შენ აქ! - დავიყვირე და ნაზი მოძრაობით ამოვახტუნე საწოლზე. ღიტინი დავუწყე, ხითხითებდა და იკლაკნებოდა.
- „შენ ხარ არა ლექსი“ კი არა „შენ ლექსი არ ხარ“ გახსოვს? - ვუთხარი სიცილით.
ისევ ჩაიხითხითა - კი, კი, კი!
- სწორად თქვი პატარა ლინა - ისე დავუძახე როგორც ადრე ვეძახდი.
თვალები გაუფართოვდა, თითქოს რაღაცას მიხვდა - შენ არ ხარ ლექსი! - დაიყვირა მხიარულად.
მეც გავიღიმე და მკერდზე მივიხუტე.
- Vous aves si grand (გადასარევი ხარ) - ჩავიჩურჩულე, ვერ ვიჯერებდი როგორ გაზრდილიყო.
შემდეგ რაღაც გამახსენდა და თავი წამოვწიე. სხეული თითქოს ცეცხლის ალში გამეხვა და ანალაინი კიდევ უფრო მეტად ჩავიხუტე.
- ალექსი სად არის? - ვკითხე მშობლებს.
ერთმანეთს „გამოხედვით“ შეხედეს. ოჰ, ღმერთო ეს კარგის ნიშანი არ იყო. ის მოკვდა. ან ჩემი ნახვა არ უნდოდა. ან უცხო ქვეყანაში გაემგზავრა. ან შეყვარებული ჰყავდა და ჩემთან არ ჩამოვიდა. ან არმიაში მიიწვიეს. ან ის...
- ქვემოთაა.
- რა?
- ამმ... - დედაჩემი უხერხულად შეიშმუშნა - როდესაც შენს სანახავად არ შემოგვიშვეს, ალექსი.... მცველებს გაუბრაზდა. ოთახში შევარდა და მოუწიათ გარეთ გაეყვანათ. აღარ უშვებენ.
ანალაინს ძალიან ვეხუტებოდი და გოგონამ წამოიყვირა. ხელები გავუშვი და საწოლიდან ჩახტა. მძიმედ ვსუნთქავდი.
- ძვირფასო - დედა აღელდა - შ-შეგიძლია ნახო როდესაც საავადმყოროდან გახვალ, შ....
- ეხლავე უნდა ვნახო! - დავიყვირე და საწოლს მუშტები დავარტყი, ლამის წვეთოვანი გამომძვრა.
ოჰ, არა. ეს არ მოხდებოდა. ჯანდაბა. დიდხანს ველოდე, ძალიან დიდხანს ველოდე, ძალიან დიდხანს და იმისთვის რომ ბოლო წუთს ჩემი ნამდვილი სიყვარულის ნახვა აეკრძალათ? მშობლებმა ბრაზით შემომხედეს. ოჰ დიახ, ძალაუფლება...
- ამას ვერ გამიკეთებთ! მასთან შეხვედრას დიდხანს ველოდი! ნახევარიც კი არ იცით! თუ ალექსს, ხუთ წუთში არ ვნახავ, ვიყვირებ! მოგიწევთ საავადმყოფოდან გამიყვანოთ! არ მაინტერესებს გამაგდებენ თუ არა. მისი ნახვა მინდა! Alors aidez-moi dieu, je vais tout vous jeter dans l’oubli, vous m’entendez? J’ai besoin de voir mon frère! Il est mon jumeau! Il est L’amour de baise de ma vie et si vous ne me recevez pas de lui cet instant je jure que je vais tout bous botter dans les coquilles! Je… (ასე რომ დამეხმარეთ ჩემი ძმის ნახვაში, თორემ თქვენც აღარ გნახავთ! ჩემი ძმის ნახვა მინდა, გესმით? ის ჩემი ცხოვრების სიყვარულია, უნდა მოიყვანოთ, სასწაფოდ მოიყვანეთ თორემ ვფიცავ ყველას ვცემ! მე...)
დედაჩემმა მხრებით დამიჭირა. ისე მიყურებდა თითქოს მონსტრი ვიყავი. ისევ ბრაზი მკლავდა, მაგრამ მისმა მოქმედებამ მომაკეტინა.
- აარონ, დამშვიდდი. მოვიყვანთ, დარწმუნებული ვარ შენთვის გამონაკლისს დაუშვებენ. ეს... ფრანგული იყო?
თავი მოუთმენლად დავუქნიე - წადით გთხოვთ, მოიყვანეთ.
როდესაც არავინ გაინძრა, კარისკენ მივუთითე. ყველა გავიდა და მარტო დავრჩი.
ჩემს ძმას მოიყვანდნენ. მოულოდნელად თავდაჯერებულობა გამიქრა. საავადმყოფოს ხალათი მეცვა. თმა ალბათ აჩეჩილი მქონდა, სახვევები მთელს სხეულს მიფარავდა და ვენებში ათასგვარი მილები მქონდა შეერთებული. არ ვახსენებ თითებისა და უმანკოების ნაკლებობას. ისევ მოვწონდი? ისევ რონის დამიძახებდა? მართლა არსებობდა სინამდვილეში და რომელიღაც ღვთაებრივი ფანტაზია არ იყო? და იქნებ მე აღარ მახსოვდა კარგად? იქნებ შეიცვალა? იქნებ აღარ ვუყვარდი.
შემდეგ კარის გაღების ხმა გავიგე და ჩემს გონებაში ყველა ეჭვი გაქრა. მხოლოდ ის მახსოვდა როგორ მესუნთქა.
ვინ იყო ჩემს წინ მდგარი ღმერთკაცი? ოჰ, ის ბევრად, ბევრად უკეთესი იყო ყველაფერთან შედარებით რამაც გონებაში გამიელვა. თავი სუსტად ვიგრძენი. მაშინ, იქ, არ მადარდებდა შეყვარებული ჰყავდა თუ არა, ვძულდი თუ არა, ან თუ ვერასდროს ვეღარ შევძლებდი მის ნახვას. ეს რაღაც სხვა იყო...
კანი დიდებული, ფერმკრთალი ჰქონდა, როგორიც ჩემი იყო ერთ დროს, ძალიან ნაზი და სრულყოფილი.კუნთები, მჭიდრო, თეთრი მაისურიდან მკვეთრად უჩანდა. ოჰ, მისი სახე. ამ ლამაზმა შოკურმა გამომეტყველებამ დამადნო. თმა აჩეჩილი ჰქონდა და წვერი ოდნავ ეტყობოდა. ყველაფერი მომწონდა მასში. ყველაფერი სრულყოფილი ჰქონდა და ყველაფერი იქ და მაშინ ჩემი იყო, სრულიად ჩემი.
- რონი? - ჩაიჩურჩულა ალექსმა.
ისეთი ტკბილი ხმა ჰქონდა, ოჰ, როგორი ტკბილი, ძვირადღირებული შოკოლადის მსგავსი, მინდოდა მისი ხმა მთელი დღე მესმინა. მინდოდა მთელი დღე ლამაზ, ყინულოვან თვალებში მეცქირა და სამუდამოდ მასთან ერთად ვყოფილიყავი. ჩემი სახელი წლების მანძილზე არ მქონდა გაგონილი მისი წუნდაუდებელი, უმწიკლო ტუჩებისგან.
ვფიქრობ მაშინ მოვკვდი.
- ალექს - სუნთქვას ამოვაყოლე და შემდეგ მის მკლავებში ვიყავი.
საავადმყოფოს საწოლიდან წამომწია, წვეთოვანი მძვრებოდა, მაგრამ არ მადარდებდა. ოჰ, ღმერთო დიდებულო, ისევ ისეთი სუნი ჰქონდა. ისეთი სასიამოვნო სურნელი და მისი მკლავები ისეთი ძლიერი იყო... ეს მომენტი მთელს ტკივილად მიღირდა.
- რონი, რონი, ოჰ რონი, ჩემო სიყვარულო, რონი.... - შეუჩერებლად მოსთქვავდა ჩემს სახელს.
შემდეგ მაკოცა.
როგორ შეიძლება ერთი კოცნა ავღწერო?
არ შემიძლია.
ეს განსხვავებული იყო ლუკასი და ბატონის ცივი, მოუქნელი კოცნებისგან.
სამოთხეში ვიყავი.
ფეხები წელზე შემოვხვიე, კლავები მხრებზე. ჩვენი ტუჩები ერთად, ჰარმონიით მოძრაობდნენ. დიდი დრო იყო გასული რაც მისი გემო არ მიგრძვნია, დიდი დრო იყო გასული მას შემდეგ რაც ბოლოს ბედნიერი ვიყავი. დაუსრულებლად ვკოცნიდით ერთმანეთს.
მისი თითები ჩემს გრძელ თმაში დაცურავდნენ. საწოლზე ერთად მოვთავსდით. თავს ისევ მთლიანად ვგრძნობდი. მან გამაძლიერა და აღმადგინა.
- მიყვარხარ - მოსთქვავდა კოცნებს შორის, მის მლაშე ცრემლებს ვგრძნობდი - ძალიან, ძალიან ძლიერად მიყვარხარ.
ისევ ვაკოცე, ისეთი სიძლიერით და ვნებით როგორიც მეგონა დიდი ხნის წინ დავკარგე. შემეძლო მისი სიყვარულის გემო ისე გამესინჯა, თითქოს სასიამოვნო არომატი იყო. მისი სხეული ჩემთან ისეთი ბუნებრივი მეჩვენებოდა, თითქოს ყველაფერი ისე იყო როგორც უნდა ყოფილიყო. არასდროს მიგრძვნია მსგავსი რამ.
- მეც მიყვარხარ ალექს - ფრანგულად და ინგლისურად, თითქმის შეუცნობლად ვლაპარაკობდი - Je t'aime, მიყვარხარ, მიყვარხარ, Je t'aime... - ვიცინოდი და ისიც იცინოდა.
ისევ ვკოცნიდით ერთმანეთს და არასდროს მინდოდა ეს დამთავრებულიყო. დამავიწყდა რომ საავადმყოფოში ვიყავით. დამავიწყდა რომ ბრაზილიაში ვიყავით. ვერ ვიდარდებდი ვერაფერზე, თუნდაც ვინმე შემოსულიყო. ვერაფერზე ვფიქრობდი, რადგან საბოლოოდ ის ჩემთან ერთად იყო და მე მის მკლავებში ვიყავი.
- შენი პირობა დაიცავი - ჩავჩურჩულე მას, თითებით სახეზე ვეფერებოდი, ისევ ვიხსენებდი მისი სახის ყოველ დეტალს რომელიც დამვიწყებოდა - შენ გადამარჩინე.
- ოჰ, რონი - ისევ მაკოცა, ჩვენი ტუჩები სულ ოდნავ ეხებოდა ერთმანეთს - რონი, შენ გადამარჩინე.
გულიანად გავიცინე. უფრო მეტად მივეკარი. რა შეიძლება იყოს ამ ქვეყნად რაც ერთმანეთს დაგვაშორებს?
- ძლივს, ძლივს, ძლივს.
სამყარო არ არსებობდა. როდესაც მის თვალებში ვიყურებოდი ყველაფერს ვგრძნობდი რაც ორი წლის მანძილზე მენატრებოდა.
- კიდევ მაკოცე.
ისევ ვკოცნიდით ერთმანეთს, არც მეტი არც ნაკლები და მაინც ეს ყველაფერი იყო ჩვენთვის. ალექსი ჩამეხუტა ისე, როგორც მხოლოდ მას შეეძლო. ვფიქრობდი ყველა მომენტზე, როდესაც მის გვერდით ყოფნაზე მიოცნებია. ზუსტად მაშინ, შემეძლო მოვმკვდარიყავი. ბედნიერი მოვკვდებოდი. მოვკვდებოდი უკვე სამოთხეში მყოფი.
მას შევხედე და ვიგრძენი სველი წვეთი როგორ ჩამომიგორდა ლოყაზე. ხელი სახესთან მივიტანე და თითები ცრემლებს შევახე. ჩემს წინ, ლამაზ კაცს, შიშითა და აღტაცებით ვუყურებდი.
ორი წლის მანძილზე, პირველად ვტიროდი.

7 მაისი, 2016.
ხომ იცით დღეები, როდესაც არ ვწერ იმიტომ რომ არაფერი ხდება? ამჯერად პირიქით იყო. ყველაფერი ისეთი მოხდა, რაც ნამდვილად ღირს მოყოლად და უბრალოდ დრო არ მქონდა, რომ დამეწერა.
როდესაც მაშინ გავიღვიძე, ისევ ალექსთან ერთად ვიყავი და თვალს ვერ ვაშორებდი. მშობლები მოგვიანებით შემოვიდნენ და ორივე ერთ საწოლში გვიპოვეს. იფიქრეს, რომ საყვარლები ვიყავით და ერთმანეთი ძმური სიყვარულით გვიყვარდა. თავი არ შემიწუხებია შემესწორებინა. ალექსის გარდა არაფერი მაინტერესებდა.

მასთან ერთად ყოფნა არარეალურად მეჩვენებოდა. თვალს არ ვაშორებდი, მეგონა გაქრებოდა ან ისევ წავიდოდა. როდესაც ექიმი ლაპარაკობდა, ალექსისკენ ვაპარებდი მზერას და მის გასაოცარ, ცისფერ თვალებში ვიძირებოდი.
ჯანდაბა, ისევ ისე ძლიერ მიყვარდება.
ექიმმა ორი დღის წინ მითხრა, რომ ერთი კვირით კიდევ დავრჩებოდი. მე სახლში წასვლა მინდოდა, საწოლში მინდოდა, სადაც ალექსის სუნი იქნებოდა, სადაც ცხოვრების ბოლომდე მასთან ერთად ყოფნა შემეძლებოდა. ექიმმა თქვა, რომ დარჩენა ყველაზე კარგი იქნებოდა ჩემთვის. ჭრილობებზე ნაკერები დამადეს, მაგრამ როდესაც ვმოძრაობდი, ტკივილს სიგიჟემდე მივყავდი. უუუუუუამრავ გამაყუჩებლებს მიკეთებდნენ. მთელი ოჯახი დაეთანხმა ექიმის გადაწყვეტილებას, განსაკუთრებით ალექსი და თქვა, ვციტირებ:
" - როგორ აპირებ ჩემთან ყოფნას, როდესაც ნორმალურად დაჯდომაც არ შეგიძლია?"
ვღელავდი, რომ ალექსი განსხვავებულად მომექცეოდა, ბოლოს და ბოლოს ორი წელი არ გვინახავს ერთმანეთი. თანაც სამი თითი არ მქონდა მარცხენა ხელზე, არ ვახსენებ რომ პორნო ვარსკვლავი ვიყავი. (ალექსმა ბოლო ფაქტის შესახებ ჯერ არაფერი იცოდა).
არაფერი შეცვლილა, თითქოს იქიდან დაიწყო სადაც დავშორდით, მაგრამ ერთმანეთი უფრო ძლიერ გვიყვარდა. ალექსი ხუმრობდა, სარკაზმული იყო, უხეში, ტკბილი და ყველაფერი რაც მენატრებოდა.
ერთადერთი პრობლემა გაჩნდა.
ალექსი გახდა ერთადერთი, რომელსაც ჩემი შეხება შეეძლო.
დედაჩემმა ისევ სცადა ჩამხუტებოდა, მაგრამ თავი გავიგიჟე. მისი შეხება ბატონისას მახსენებდა, წარმოდგენა არ მაქვს რატომ. უბრალოდ ის... არ იყო... ალექსი.
პანიკური შეტევა დამეწყო, ყვირილით და კივილით მოვიშორე თავიდან და საწოლში თვალებგაფართოებული დავბრუნდი. ქალი გაოცებული და შეშინებული მიყურებდა. საწოლზე, ალექსის კალთაში მოვიკალათე, ღრმად ვსუნთქავდი, ბიჭი კი ყურში დამაწყნარებლად ჩამჩურჩულებდა.
საერთოდ, სხვების გარემოცვაში გრძნობების დამალვას ვცდილობდი. შიშში ყოფნას ვიყავი მიჩვეული და ბანაკში ზოგჯერ რაილისაც არ შეეძლო ჩემი დამშვიდება, ალექსმა კი შეძლო.
ექიმი შემოვიდა და თქვა, რომ ალბათ PTSD (Posttraumatic stress disorder - ტრამვის შედეგად მიღებული სტრესი) მქონდა, რაც ნორმალური იყო ჩემს მდგომარეობაში. ჩემმა მშობლებმა კიდევ არ იცოდნენ რა დამემართა. ალექსი ხვდებოდა, რომ თავს რაღაც საშინელება გადამხდა.
გუშინ ღამით, კოშმარი მესიზმრა. ნაცრისფერ მინდორზე, სიგარეტით ხელში ვიდექი. ჩემს მარცხნივ, მადამი იდგა, რაილი და ლორანი ჰყავდა და მათ ყელზე დანა ჰქონდა მიბჯენილი. ჩემს მარჯვნივ ბატონი იდგა და ალექსს ახრჩობდა.
'აირჩიე'
დაისისინა უჩინარმა ხმამ, თითქოს ათასობით გველი მეჩურჩულებოდა.
'აირჩიე'
თავს საშინლად ვგრძნობდი, რადგან ჩემი არჩევანი ვიცოდი. როდესაც ჩემი სიყვარულის გადასარჩენად წავედი, ჩემს საუკეთესო მეგობარს სიკვდილი მივუსაჯე.
ტირილითა და ყვირილით გავიღვიძე, ალექსი მაწყნარებდა და ექთნების ჯგუფი შემოცვივდა. შემრცხვა, მაგრამ თავს ვერაფერს ვუხერხებდი. ჩემი ძმის სურნელს ვისუნთქავდი და ყველაფრის დავიწყებას ვცდილობდი. სასწაული იყო ალექსის ჩახუტება, არადა ექიმების შეხებაზეც კი პანიკური შეტევა მეწყებოდა.
ვფიქრობდი, რომ ჭკუიდან გადავედი.
დღეს, დეტექტივი მოვიდა და კითხვები დამისვა. მცირე გულის შეტევა გადავიტანე, როდესაც თქვეს, რომ ნათესავებს ოთახი უნდა დაეტოვებინათ. რა თქმა უნდა ალექსს არ ვუშვებდი, ვერ მოვშორდებოდი მას შემდეგ რაც ისევ გავერთიანდით. ფილტვები შემეკუმშა, სუნთქვა მიჭირდა, ალექსი გაბრაზდა, ისე იყურებოდა, თითქოს ყველას დახრჩობა უნდოდა. თხუთმეტი წუთით საუბარზე დამითანხმეს.
ყველა კითხვას ავტომატურად ვუპასუხე, მუხლები მკერდთან მივიხუტე. მეშინოდა, რომ ალექსი ისევ დამტოვებდა.
პოლიციას ყველაფერი ვუთხარი (ინგლისურად) და მხოლოდ იმიტომ, რომ მინდოდა დანარჩენები დაეხსნათ. მითხრეს, რომ ბანაკის პოვნას ცდილობდნენ, მაგრამ ზუსტი მისამართი არ იცოდნენ და დრო დასჭირდებოდათ.
დაკითხვის შემდეგ, ალექსი პირველი შემოვარდა ოთახში. წარმოდგენაც არ გაქვთ, როგორი შვება ვიგრძენი.
- სალამი სიყვარულო - ჩამჩურჩულა ყურში და ჩავიხითხითე.
- სალამი.
ღიტინი დამიწყო, მე ვხტუნავდი და ერთად ვიცინოდით.
- ბიჭებო! საავადმყოფოში ვართ - თქვა მამაჩემმა, ისედაც გაღიზიანებული იყო, იმის გამო რომ სამუშაოს დიდხანს ჩამოშორდა.
დავწყნარდით, ალექსს ჩავეხუტე. ანალაინი საწოლზე ამოძვრა და ვთამაშობდით. უნდა ვთქვა, რომ გოგონას საშინელი გრამატიკა ჰქონდა! ექვსი თვის რომ იყო უკეთესად ლაპარაკობდა.
- იცი სწორად ლაპარაკი ვერცერთმა ვაიძულეთ. შენ ხარ ერთადერთი ვისაც უჯერებს - მითხრა ალექსმა, თავისი დამახასიათებელი ღიმილით.
- ამმ... - როდესაც მისი ღიმილი დავინახე, ყველაფერი დამავიწყდა.
ჩემს სახეზე გაიცინა და თამაშს დავუბრუნდით. რამდენიმე წუთის შემდეგ, დედა ტელეფონით შემოვიდა.
- გამოიცანი რა მოხდა? - მკითხა მხიარულად.
- რა? - დაკვირვებით შევათვალიერე.
- ცუდი არაფერი! - გაიცინა მან - თქვენი მეგობრები ჩამოფრინდნენ. მოსაცდელში არიან.
ყბები ჩამომივარდა. ჯენი მართლა ჩამოვიდა?
- შემოიყვანე! - დავუყვირე, ლამის დავხტოდი და ვოცნებობდი საწოლიდან ადგომა და მათ სანახავად ჩარბენა შემძლებოდა.
ცოტა ხანში პალატაში შემოცვივდნენ. ღმერთო ჩემო, როგორ შეცვლილიყვნენ! ჯენის თმა წელამდე ჰქონდა (თანაც უხდებოდა), სემის თმა ქერად შეეღება და სახე უფრო მრგვალი მოუჩანდა. გეი რომ არ ვყოფილიყავი... ის ისეთი სექსუალური იყო. პაული...თითქოს კაიფში იყო. წვერი გაეზარდა და პატარა ქუდი ეფარა. გამხდარი იყო და ტანსაცმელი ზედ ეკიდა, მაგრამ როდესაც შემომხედა თვალები გაუბრწყინდა.
- აარონ! - დაიყვირა ჯენიმ და ჩემსკენ გამოიქცა.
ხელები წინ გავწიე და თვალები მაგრად დავხუჭე. ვცდილობდი შემეჩერებინა, შუა ჩახუტების დროს მიხვდა და უკან გაიწია.
- სალამი ჯენი - ვუთხარი უხერხულად.
- რა, ახლა ძალიან მაგარი ხარ ჩახუტებისთვის, მისტერ დაწყევლილი-ორი-წელი-წასული-ვიყავი? - თავაწეული მიყურებდა.
ეს ძალიან... ჯენის საქციელი იყო და სიცილი დავიწყე - ოჰ ღმერთო, როგორ მომენატრე!
გამიღიმა. სხვანაირი იყო, მაგრამ ისევ ჩემი საუკეთესო მეგობარი. თვალები ჩაუცრემლიანდა და გამიღიმა იმ ღიმილით, რომელსაც ბაღიდან ვცნობდი.
- მეც მომენატრე ძვირფასო.
- ჩვენც ნუ დაგვივიწყებ - ხელი დამიქნია სემიმ და პაულთან ერთად ახლოს მოვიდა.
- ძმაო, წარმოდგენა არ გაქვს რა კარგია შენი დაბრუნება - ამოიოხრა პაულმა და თვალები ნისლით დაეფარა.
- ჰო, ალექსი საშინელება იყო და უკვე თავს გვაბეზრებდა - დაამატა სემიმ.
თავი ალექსისკენ შევატრიალე, რომელიც დამნაშავესავით მიყურებდა.
- განდეგილი გახდი და ჩვენს მეგობრებთან აღარ ერთობოდი?
კისერზე ხელი ნერვიულად მოისვა და ამოიოხრა - შეიძლება... ოდნავ.
- ოდნავ? არც ერთ წვეულებაზე არ მოდიოდი, ლანჩის დროს არც გველაპარაკებოდი. ორი წლის მანძილზე! - დაუყვირა სემიმ და მხარში ჩაარტყა.
ოთხი საათის მანძილზე ვლაპარაკობდით და ვიცინოდით, არცერთი წუთი ერთმანეთის გარეშე არ გაგვიტარებია. კარგი იყო. შესვენებისას საუბარი და ერთმანეთთან ღამის გათევა გამახსენდა. ეს დრო ჩემთვის ბევრს ნიშნავდა. ჯენის მე დავეხმარე, პირველი უიღბლო სიყვარულის გადატანაში.
ძალიან მომნატრებოდნენ.
- უნდა წავიდეთ. ისეთი იდიოტები არ ვართ, რომ მთელი ღამე საავადმყოფოში გავატაროთ, ვიღაცის მსგავსად - სემიმ ალექსს გადახედა - მაგრამ ხვალ მოვალთ კარგი?
- Magnifique mes amis (მშვენიერია მეგობრებო) - დავილაპარაკე, უკვე გადაღლილი ვიყავი.
- ვაიმე! ეხლა ფრანგულად ლაპარაკობ? სად ისწავლე?! როგორ მოხდა რომ ამის შესახებ არ გვითხარი! რა გამოვტოვეთ?!
ალექსი საწოლიდან გადაძვრა და ჯენის მხარზე ხელი დაადო.
სიახლოვე რომ დავკარგეთ, როგორც მანამდე მჩვეოდა, ამოვისლუკუნე და სანამ გავუშვებდი მაისურზე მოვეჭიდე. წამიერად, ტკივილით სავსე თვალებით შემომხედა. მასაც უჭირდა, თუნდაც სამი ნაბიჯით მომშორებოდა.
- დამშვიდდი. აარონი დაღლილია, შეიძლება გაგიკვირდეთ, მაგრამ საავადმყოფოში რაღაც მიზეზით არის. ხვალ ისევ დაბრუნდით - უთხრა ალექსმა და ჩვენი მეგობრები კარამდე მიაცილა.
ჯენიმ ხელი დამიქნია, მეც უხალისოდ ვუპასუხე. ალექსისგან შორს ყოფნამ სიცივე მომგვარა. ვიცი, ისევ ბავშვური ვარ არა? ან შეიძლება ეს უბრალოდ ნამდვილი სიყვარულის ნიშანია.
ოთახიდან გავიდნენ თუარა ალექსი ჩემსკენ მობრუნდა. მთელს სახეზე ტკივილი აღბეჭვდოდა, ისეთი ძლიერი რომ მეც ვიგრძენი.
- ალექს, რა ხდება?
საწოლზე, ჩემს გვერდით ამოცოცდა, მკერდზე მიმიკრო და წინ და უკან დაიწყო ქანაობდა. მის შეხებაზე დავდნი და მალევე დავმშვიდდი. სახეზე შევხედე, დავინახე დასამშვიდებლად ღრმად სუნთქავდა. შემეშინდა, ხელი მისი ყბისკენ წავიღე და გაუპარსვავ წვერს გადავუსვი
(წვერი? რა უსამართლობაა? ერთი ასაკის ვიყავით და ჩემი ნიკაპი ბავშვის უკანალივით გლუვი იყო!)
- რა ხდება? - ვკითხე ისევ.
თვალები დახუჭა და შუბლი ჩემსას ნაზად მოადო. დაბალი და ჩახლეჩილი ხმით დაილაპარაკა
- ეს აღარ გააკეთო რონი!
- რა არ გავაკეთო? - ავღელდი. ცუდი რა გავაკეთე?
- არ ამოისლუკუნო და გაფართოებული თვალებით არ შემომხედო, როგორც წეღან! უფრო მტკივნეულია ვიდრე ადრე იყო! ჯანდაბა! - ამოისუნთქა და მკერდზე მიმიხუტა, ლოყაზე ცრემლი უბრწყინავდა - არ მომანდომო, ერთდროულად ტირილი და შენი ჩახუტება და შენი კოცნა და შენი დაცვა და შენთან ყოფნა.
- დამიჯერე, ეს გრძნობა ორმხრივია.
- ეს აარონ ვრაითის ერთ-ერთი ჭკვიანური პასუხია.
- რომ იცოდე, ესეთი რომ არ ვიყო, მოწყენილობით ანევრიზმა დაგემართებოდა.
- აი კიდევ ერთი!
მესამე კლასელი გოგოსავით ჩავიხითხითე. ნაზად მაკოცა, შემდეგ ვნებიანად.
- ოჰ, რონი, რონი, ეს ... საავადმყოფოა... ნუ გავიწყდება - კოცნებს შორის ჩურჩულებდა და ღრმად სუნთქავდა.
მაგრამ ვის ატყუებდა?! ერთმანეთს ვერცერთი ვერ ვშორდებოდით. თითები თმაში შევუცურე.
შემდეგ კარი გაიღო.
- ოჰ ჰეი, მაპატიეთ, უბრალოდ დამავიწყდა... რა ჯანდაბას აკეთებთ?
ერთმანეთს მოვშორდით და სემის შევხედეთ, პაული და ჯენი შემოსასვლელიდან გვიყურებდნენ.
- შეგვიძლია აგიხსნათ... - მაშინვე დაიწყო ალექსმა.
- რა უნდა აგვიხსნა, როგორ იწოვდით ერთმანეთის სახეებს?
გავწითლდი და ალექსს მოვეჭიდე. უეცრად სემი ღიმილით გაიბადრა და პაულს და ჯენის გადახედა.
- ჰმ, როგორც ვფიქრობ ოცი დოლარი გმართებთ?! - მათ ამოიოხრეს და ფული გადააწოდეს.
ყბა ჩამომივარდა.
- ნიძლავი დადეთ? - დავიყვირე.
- ჰო, ალექსი ისეთი ნაღვლიანი იყო და ურთიერთობები ისე სძულდა, როგორღაც მივხვდი. ყველამ ვიცოდით, მაგრამ ჯენი და პაული უარყოფდნენ - ამოიოხრა მან.
- რამდენი ხანია რაც თქვენ... რაღაც გაკავშირებთ? - იკითხა ჯენიმ.
- ცამეტი წლიდან - ამოვიბუტბუტე ჩუმად.
- ამდენი წლის მანძილზე, პაემნისთვის გამზადებაში რომ გეხმარებოდი, შენს ძმას ხვდებოდი?!- დამიყვირა მან.
შევხტი და ვეცადე თავი ალექსის მკერდში არ ჩამემალა - ჰო?!
სახე გაუნათდა - კარგი, მაშინ ვფიქრობ ეს ყველასე მაგარი რამაა მთელს სამყაროში!
პაული შეიშმუშნა - თუ თქვენი ბედნიერები ხართ, მე რა მეთქმის.
მე და ალექსმა ერთმანეთს გადავხედეთ, რატომ გვეშინოდა სიმართლის თქმის თუ არაფერი ჰქონდათ საწინააღმდეგო?
- ანუ თქვენ პრობლემა არ გაქვთ? - იკითხა ალექსმა და მეგობრებს გაკვირვებულმა შეხედა.
ნერვიული ჩანდა და ღმერთო, ისეთი საყვარელი იყო.
- ოჰ ჯანდაბა, რა თმა უნდა ! - დაიყვირა სემმა - შეიძლება არალეგალურია, მაგრამ ძალიან მაგარია!
- სემი ბინძური აზრები აკონტროლე - შეახსენა პაულმა.
- ჰო, თითქოს შენ უკეთ იყო. ვხედავ რაც ხდება შენს გონებაში.
ჩავიცინე და სემიმ შემოგვხედა - კარგი წავალთ. მგონი რაღაც შეგაწყვეტინეთ - თავი დაიცავით!
- სემ, საავადმყოფოში ვართ, გონებადაბინძურებულო ქალო! - დაუყვირა ალექსმა, სანამ კარი დაიხურებოდა.
როდესაც შემომხედა გავუღიმე.
- ოჰ ღმერთო - ჩაიჩურჩულა და ტუჩები ჩემსას ოდნავ შეახო- დიდებული ხარ.
- ჰო, ბევრჯერ მომისმენია - ვუპასუხე.
ისევ მაკოცა.


(ალექს ვრაითის მხრიდან)
ალექსმა გაიღვიძა, თვალები ნელა გაახილა და მზის ამოსვლას შეხედა.
ოჰ, მზე მომნუსხავი იყო. მისი მზე, მისი რონი, ყველაზე ბრწყინვალე რამ იყო რაც ოდესმე ენახა.
სინათლე, საავადმყოფოს ფანჯარაში შედიოდა და მის სიყვარულს სახეზე ეცემოდა. აარონს თმა ოქროსფრად უბრწყინავდა და ბიჭის გლუვ სახეს წარმოუდგენელ სილამაზეს სძენდა. ალექსი სუნთქვაშეკრული უყურებდა. ღმერთო, აარონი რომელიღაც სხვა სამყაროდან იყო.
ელოდა, რომ ბიჭი სხვანაირი დაბრუნდებოდა, მაგრამ ზუსტად იგივე დარჩენილიყო. მისი რონი გარუჯული, გამხდარი, სრულყოფილების ღმერთი გახდა. ალექსი არაფრის ფასად აღარ დასთმობდა აარონს. ამოიოხრა და თავის ძმას, რბილ შუბლზე ნაზად აკოცა, რომ არ გაეღვიძებინა. აარონს ძილში წარბები შეეჭმუხნა და ალექსთან უფრო ახლოს მიიჩოჩა.
'რა საყვარელია' გაიფიქრა ალექსმა.
რამდენიმე წუთის შემდეგ, მამამისმა შეაწყვეტინა ლამაზი ხედით ტკბობა.
- სალამი - ჩაიჩურჩულა კაცმა - ალექს, შენი ძმა არ გააღვიძო. დეტექტივმა თქვა, რომ ჩვენთან ლაპარაკი უნდა.
ალექსი შეცბა - აარონს არ დავტოვებ.
მამამისმა თვალები გადაატრიალა, მათი პატარა სიყვარულობანით უკვე დაღლილი იყო. ალექსმა იცოდა, კაცს ნებისმიერ ადგილზე ყოფნა ერჩივნა საავადმყოფოს გარდა. უბრალოდ ხვდებოდა, რომ შვილთან უნდა ყოფილიყო და მხოლოდ ამიტომ რჩებოდა.
- წამოდი, არც გაიღვიძებს. დაბლა ჩამოდი, უნდა გვითხრან აარონს რა მოუვიდა.
ეს უკვე სხვა საქმე იყო. აარონი არ საუბრობდა თავს გადამხდარზე და ალექსს ცნობისმოყვარეობა კლავდა და ძმის პოსტტრამვული სტრესის მიზეზი აინტერესებდა. ყველაზე მეტად კოშმარები აშინებდა. საიდან ჰქონდა აარონს კუნთები, არაადამიანური სექსუალურობა. (ნუ ბოლო ნაწილი დიდად არ აწუხებდა). ალექსმა ძმას გადახედა და გადაწყვიტა, არაფერი მოხდებოდა თუ ცოტა ხნით გავიდოდა, მხოლოდ თხუთმეტი წუთით მოუწევდა გასვლა. არ უნდოდა, მაგრამ ძალიან, ძალიან აინტერესებდა რა მოუვიდა თავის სიყვარულს.
- კარგი, მოვდივარ - ჩაიბუზღუნა და საწოლიდან გადაძვრა.
სიცივეზე შეაკანკალა, აარონის შეხება მაშინვე დააკლდა. მამამისს, გარუჯული და უცხო ადამიანებით სავსე დერეფანში, გაჰყვა. პატარა ოფისში შევიდნენ, დიდი ფანჯრებიდან ქალაქის ხედი მოჩანდა. ოთახში დეტექტივი ბრაუნი და კიდევ ერთი პოლიციელი იყო, თითქოს რაღაც უხაროდათ. ალექსის დედაც იყო, ანალაინის გარეშე. გოგონა ალბათ დეიდასთან ან ბებიაბთან დატოვეს.
- გთხოვთ, დაბრძანდით.
ორი სკამი დადგეს, დასხდნენ და დეტექტივ ბრაუნს შეხედეს. ალექსი ადგილზე ცქმუტავდა, აარონთან ყოფნა სჭირდებოდა, მისი სურნელის შეგრძნება და მისი კოცნა უნდოდა. ეს გრძნობა ისეთი ძლიერი იყო... ღმერთმა დასწყევლოს.
- როგორც უკვე იცით, აარონს პოსტტრამვული სტრესი აქვს. მისი ალაპარაკება გაგვიჭირდა და სავარაუდოდ ოჯახთან საუბარი უფრო გაუძნელდება.
- მაგრამ რატომ? - შეაწყვეტინა ალექსის დედამ - ჩვენი მისი ოჯახი ვართ!
- ზუსტად - თქვა მშვიდად დეტექტივმა ბრაუნმა - ზუსტად ამიტომ იქნება რთული. გთხოვთ, ამაზე მხოლოდ მაშინ ელაპარაკეთ, როდესაც თვითონ იქნება მზად. სერიოზული დაზიანაბები აქვს, მხოლოდ გარეგნულზე არ ვსაუბრობ. ხალხს ძალადობაზე ლაპარაკი უჭირს.
- ძალადობაზე? - ისევ შეაწყვეტინა ალექსის დედამ - აარონს ცუდად ეპყრობოდნენ?
ალექსმა ხელები მომუშტა, თითები გაუთეთრდა. ვიღაც მის აარონს ცუდათ ექცეოდა?
- არა მხოლოდ ეს მისის ვრაით - დეტექტივმა ამოიოხრა და თავი გააქნია - ბოლო წლების მანძილზე თქვენი ვაჟი ახალგაზრდა პორნო ვარსკვლავი იყო.
დეტექტივმა ჟურნალი გამოიღო და მერხზე დადო. ფრანგული გაზეთის, ბრჭყვიალა გარეკანზე ორი ბიჭი პოზიორობდა (სექსუალურად)
ერთი-ერთი ძალიან კარგი გარეგნობის იყო, შავი თმით და ლამაზი, მწვანე თვალებით. მეორე კი... ნუ მეორე საოცრება იყო. კანი სუფთა და გარუჯული ჰქონდა, ნაკუთები-სრულყოფილი. ახალგაზრდულად და უცოდველად გამოიყურებოდა, რბილი კულულები სახეზე ლამაზად ეყარა და მისმა სხეულმა ალექსი გამოაშტერა. ულამაზესი, აჩეჩილი, ოქროსფერი თმა და ცისფერი თვალები...
ჯანდაბა, ღმერთმა დასწყევლოს.
'ეს დიდებული ღმერთკაცი რონი იყო'
ალექსს ყბა ჩამოუვარდა - რა???
პორნო ვარსკვლავი? ჯანდაბა, პორნო ვარსკვლავი? როგორ შეეძლო აარონს ამის გაკეთება? რატომ გააკეთებდა ესეთ რამეს? ალექსი გარეკანს თვალს ვერ აშორებდა. სიმართლე რომ ითქვას, ჟურნალის ასლზე უარს არ იტყოდა, შეიძლება ეს სურათი ხელოვნების შედევრად ჩათვლილიყო, მაგრამ აარონი? როგორ შეეძლო ესე ეღალატა? ალექსის მთელი სხეული ბრაზმა მოიცვა. ორი წლის მანძილზე, ალექსი ყოველ ღამე ტიროდა, ამ დროს კი მის ძმას, სამხრეთ ამერიკაში სხვებთან ეძინა?
ამას ვერ დაიჯერებდა და მაინც... დაიჯერა. საბუთი თვალწინ ედო. მისი აარონი, მისი რონი, მაისურის გარეშე ვიღაც შავთმიან ბიჭთან ერთად იდგა. თავი საშინლად იგრძნო. აარონს ეს უნდოდა? რა თქმა უნდა უნდოდა, სურათზე პრაქტიკულად თვალებით აუპატიურებდნენ ერთმანეთს. ალექსმა ერთდროულად ტკივილი და ბრაზი იგრძნო. უნდოდა საავადმყოფოს ოთახში შევარდნილიყო და აარონისთვის პასუხი მოეთხოვა. როგორ აკეთებდა ამას ორი წლის მანძილზე? ფიქრობდა ალექსი მსგავს საქციელს შეეგუებოდა? ეს შეურაწმყოფელი იყო!
- გთხოვთ, უნდა გაიგოთ. აარონის სხეულს იყენებდნენ. ამაზე ფიქრიც კი ძნელია. ეს გაუპატიურება იყო, ბავშვთა პორნოგრაფია, რაც რა თქმა უნდა არალეგალურია. შეიპყრეს და ამის კეთებას აიძულებდნენ. ამ სტრესმა დიდი კვალი დაუტოვა - დეტექტივი მშვიდ ხმას ინარჩუნებდა, ვრაითების ოჯახი კი სიახლით შეძრწუნებული იყო.
ალექსმა ყველაფერზე აზრი შეიცვალა.
გააუპატიურეს?
მაგრამ პორნოგრაფია... სამუშაო არ იყო? ეს ნიშნავდა რომ აარონს არჩევანი ჰქონდა, ხომ ასეა?! ალექსი ისევ ჟურნალს დააკვირდა, საიდანაც აარონი სექსუალურად იღიმოდა. ეს აარონს არ ჰგავდა, მის გამომეტყველებაში ყველაფერი მოჩვენებითი იყო, რაღაც ნორმალურად არ ჩანდა. გონებაში თავისი რონი წარმოუდგა, დაზიანებული მკერდითა და ნაკლები თითებით.
ძალადობა.
ამჯერად ალექსმა სხვანაირი ბრაზი იგრძნო. ბრაზი იმ ხალხის მიმართ, რომლებმაც მის პატარას ეს გაუკეთეს, მისი უმანკოება წაიღეს და პოზიორობა აიძულეს, მათ გამო შეხებისაც კი ეშინოდა! რა თქმა უნდა აარონი შეშინებული იქნებოდა და თანაც ვერაფერს ამბობდა, ალბათ სწორედ ეს იყო მისი კოშმარების მიზეზი!.
- ვინ გაუკეთა ეს? - წამოიყვირა ალექსმა, მშობლებმა დაკვირვებით შეათვალიერეს.
ალექსი... თავს ურჩხულად გრძნობდა. ყველას დახოცვა უნდოდა, უნდოდა საკუთარი ხელებით მოეკლა ის , რომელმაც მის სიყვარულს ამდენი საშინელება გაუკეთა..
- ჩვენ.. ჩვენ არ ვიცით, აარონს რამდენიმე სიტყვა ძლივს ვათქმევინეთ. თქვა, რომ კაცს ბატონს ეძახდნენ, მხოლოდ ეს გვითხრა, პანიკური შეტევის გარეშე ‘ბატონზე’ ვერაფერს გვეუბნევოდა.
ალექსი უკვე გააფთრებული იყო. უნდოდა მთელი საფრანგეთი გადაექექა სანამ ამ კაცს არ იპოვიდა. მის შიგნით მყოფმა დემონმა გაიღვიძა და გამოღწევას ლამობდა.
- ან-ანუ ეს კაცი, ბატონი აუპატიურებდა მას? - ამოიჩურჩულა ალექსის დედამ.
დეტექტივი დაეთანხმა - უამრავჯერ, უამრავჯერ თვეში. სწორედ მის გამოა ბიჭი ესეთ მდგომარეობაში.
ალექსი მხოლოდ სისხლს ხედავდა.
- ვცდილობთ 'ბანაკი' ვიპოვოთ, რომელზე აარონი ლაპარაკობდა, როგორც აღმოჩნდა ბიჭები და გოგონები კიდევ არიან და დახსნას ელიან. ძნელია, რადგან ბევრი თამბაქოს ფერმაა, არ ვიცით რომელია ზუსტად და ყველას გადამოწმება გვიწევს.
- ანუ მან არ იცის სად იყო ორი წლის მანძილზე? როგორ გამოიქცა?
- დიახ არ იცის და ის ფურგონიდან გადმოხტა, როდესაც გაყიდვის პორცესში იყო. შემდეგ კი ახლო მდებარე სოფლამდე მივიდა.
ალექსს უნდოდა ეყვირა.
- მისმინეთ, ვფიქრობ უკეთესი იქნება დეტალებზე მას თუ დაელაპარაკებით, მოიცადეთ სანამ მზად იქნება. მანამდე ექიმი გეტყვით საჭირო მედიკამენტებზე, რომელსაც აარონი მიიღებს...
ალექსი შებრუნდა და ოთახიდან გავიდა. ღრმად სუნთქავდა და ჰოლს მიუყვებოდა. ბრაზმა გონება დაუბინდა. ვინც არ უნდა ყოფილიყო აარონის ტკივილის მიზეზი, ყველაფერზე პასუხს აგებდა.
ალექსი საავადმყოფოს პალატაში შევარდა, უნდოდა ძმისთვის პასუხი მოეთხოვა, ვინ იყო ის კაცი და სად უნდა ეპოვათ და მოეკლათ, მაგრამ შევიდა თუ არა საწოლზე მოკუნტული პატარა სხეული შენიშნა და ძარღვებში სისხლი გაეყინა.
აარონი ცუდად გამოიყურებოდა. თმა აჩეჩილი ჰქონდა და ცრემლებით სავსე, გაფითრებული სახე. პირი გაეღო და მძიმედ სუნთქავდა, რაღაცას ჩურჩულებდა. მისმა დანახვამ, მისმა მოსმენამ, ალექსს ყველაფერი დაავიწყა.
- აარონ, პატარავ! აქ ვარ, მაპატიე რომ დაგტოვე. მაპატიე, ძალიან, ძალიან,ძალიან ვწუხვარ - ალექსი მივიდა და საწოლზე აძვრა.
აარონი თავისთვის ჩურჩულებდა და ბიჭის მკლავების მოშორებას ცდილობდა. ალექსმა იცოდა ყველაფერი ცუდათ იყო.
-აარონ? რონი? მე ვარ პატარა - ჩურჩულებდა ძმის შეშლილი თვალებით შეშინებული.
- ა-არ დამიძახო ე-ეს! რ-როგო-ორ გაი-გე ვ-ვინ ვარ? მ-მხოლოდ ჩ-ჩ-ჩემმა ძმამ იცის ეს ს-სახელი - სუსტი და გატეხილი ხმა ჰქონდა.
ალექსმა ამოისლუკუნა.
- გთხოვ, რონი, მე ვარ! ალექსი! აქ ვარ! - ლოყებს უკოცნიდა, აარონი კი ისევ ყვიროდა.
- არა! აღარ, აღარ! - კანკალებდა და მუხლებს მკერდზე იხუტებდა. გონებით ალექსისგან ძალიან შორს იყო - ყველაფერს გავაკეთებ, გეფიცებით! უბრალოდ არ მატკინოთ, გთხოვთ!
ალექსის გული ორად დაიმსხვრა - ტკივილს არასდროს მოგაყენებ - ჩაიჩურჩულა მან.
- ა-არა ბატონო, გთხოვთ, გთხოვთ. ვიცი გინდათ, უბრალოდ სხვა ბიჭი წაიყვანეთ, მე გუშინ ღამით ვიყავი! ისევ მტკივა! გთხოვთ!
ალექსი ძმის შიშისა და ტკივილის დანახვისას, თვითონაც ატირდა. ბიჭი ჩაიხუტა, აარონი ცდილობდა თავი გაეთავისუფლებინა, მაგრამ ალექსი უფრო მეტად ეხუტებოდა, ოცნებობდა მოსიყვარულე ხელებით შესძლებოდა მისი რეალობაში დაბრუნება.
- რონი, რონი, სიყვარულო, გთხოვ დამიბრუნდი, მიყვარხარ, გთხოვ ჩემთან დაბრუნდი.
აარონი ბრძოლას განაგრძობდა, მაგრამ ნელ-ნელა დასუსტდა. ალექსმა წინ და უკან ქანაობა დაიწყო, როგორც კოშმარების შემდეგ აკეთებდა ხოლმე. აარონის თმაში ტიროდა, მის დაბრუნებას ცდილობდა. მალევე ბიჭის ქვითინი შეწყდა და ძლიერი ტირილით ჩანაცვლდა.
- ალექს! -აარონმა ცრემლიანი თვალებით ახედა ძმის მოსიყვარულე სახეს -ალექს, რა დამემართა?
ალექსმა განაგრძო ძმის რწევა, ამჯერად შვებით - არაფერი რონი, უბრალოდ პანიკური შეტევა გქონდა, ყველაფერი დამთავრდა.
ორივე ტიროდა - სად იყავი როდესაც გ-გავიღვიძე? ვიფიქრე რომ ისევ დამტოვე!
ალექსმა იგრძნო გული როგორ შეეკუმშა, აარონის ნიკაპი ასწია და თვალებში ჩახედა - მაპატიე, აარონ, ამას აღარ გავაკეთებ. არასდროს, არასდროს, არასდროს დაგტოვ, გასაგებია?
აარონი ტიროდა და მოსთქვავდა - სად იყავი?
ალექსი უხერხულად შეიშმუშნა - დეტექტივი... მე...
- მან გითხრა... ჩემს შესახებ არა? - ამოისლუკუნა ჩუმად აარონმა. ისეთი გატეხილი და შერცხვენილი ხმა ჰქონდა.. ალექსმა ბრაზი იგრძნო, ისევ იგრძნო როგორ უნდოდა ყველა დაეხოცა ვინც რონის ტკივილი მიაყენა.
- კი - დაისისინა მან - აქამდე რატომ არ მითხარი?
აარონი ძმის ტონზე აკანკალდა - მ-მ-მაპატიე, უბრალოდ, არ მინდოდა გეფიქრა, რომ ბინძური ვარ. არ მინდოდა მიგეტოვებინე, არ მინდოდა გეთქვა, რომ შენი შესაფერისი არ ვარ.
ერთმანეთს ჩაჭიდებულ ხელებს დახედა და ამოიოხრა - არა აარონ, შენზე არ ვარ გაბრაზებული, ვერასდროს ვიქნები და არც არასდროს ვიქნები. უბრალოდ იმ ადამიანის მოკვლა მინდა, ვინც ტკივილი მოგაყენა. მხოლოდ ის მითხარი სად ვიპოვო.
- არ ვიცი - თქვა ატირებულმა ბიჭმა - არ ვიცი ალექს, მისი სახელიც კი არ ვიცი - ისევ აკანკალდა - შეიძლება მასზე არ ვილაპარაკოთ?
ალექსი მიხვდა რა გააკეთა და თავი სწრაფად დააქნია. აარონი კალთაში ჩაისვლა და ნაზად აკოცა. როდესაც ერთმანეთს მოშორდნენ, აარონი იღიმოდა.
- მადლობა, ვფიქრობ სწორედ ეს მჭირდებოდა - თქვა თავისი ნორმალური ხმით.
ალექსი გრძელ კულულებზე ეფერებოდა. დიდხანს ისხდნენ სიჩუმეში.
- რა ხდება ალექს? - თავისი ტკბილი ხმით იკითხა ბოლოს აარონმა.
ბიჭმა ამოიოხრა და თავი გააქნია. როგორ იგებდა ყოველთვის, როდესაც რაღაც აწუხებდა?
- მე ... - დანებდა და ისევ სიმართლის თქმა ამჯობინა - უბრალოდ მინდა მეტი ვიცოდე. მინდა ყველაფერზე გკითხო, მაგრამ შენი განერვიულება არ მინდა.
აარონმა შეხედა, ცოტა ხანს დაფიქრდა, შემდეგ ამოიკვნესა, თითქოს რაღაც სტკიოდა - ჯანდაბა, სიგარეტი მჭირდება.
- ოჰ, ეხლა ეწევი? - გაიცინა ალექსმა.
- ჰო, მხოლოდ კარგ რამეებს საყვარელო. თავის დანებებაზე ვფიქრობ.
ალექსის რამდენიმეწუთიანი ხითხითის შემდეგ, აარონი წამოჯდა და ბიჭს შეხედა - არ მინდა რომ გითხრა. თავი მტკივა, ჩემი... ნუ ყველაფერი... მტკივა და კიდევ ერთ პანიკურ შეტევას ვერ გავუძლებ - ცოტა ხანს შეიცადა - მაგრამ ყველაფერი დავწერე. როდესაც შესაძლებლობა მომეცემოდა ვწერდი.
აარონმა ბალიშის ქვეშ ხელი შეყო და დამახინჯებული დღიური გამოიღო. ალექსმა სისხლის ლაქები შენიშნა, ამის გარდა ათასობით ფურცელი დაკაწრული და დახეული იყო.
- შენი დღიურია?
აარონმა თვალები გადაატრიალა და დაეთანხმა - ჰო, დღიურია. თუ წყნარად დაძინების უფლებას მომცემ, შეგიძლია წაიკითხო.
და ესეც მოიქცნენ. ალექსი მთელი დღე საწოლზე იჯდა, შემსვლელებს ყურადღებას არ აქცევდა და კითხულობდა. აარონი კი მის კალთაში იწვა.
ალექსს რამდენიმე ბიჭის ცემა მოუნდა, მაგრამ ნაწერი ლამაზი იყო, თითქოს აარონის გონებაში იყურებოდა, გასაოცარი იყო. ბიჭს ფაქტიურად თავისი ფიქრები ფურცელზე გადაჰქონდა, მაგრამ ალექსისთვის ეს დაუმუშავებელი სილამაზე იყო.
მადლიერი იყო რაილისი, რომელიც ძმასავით იცავდა აარონს და მასზე ზრუნავდა. კითხულობდა ბიჭის ცხოვრების შესახებ....საოცრება იყო. ალექსი სიტყვებით ვერ აღწერდა კითხვისას განცდილ გრძნობებს.
ტკივილს აყენებდა ყველაფრის წარმოდგენა, რაც აარონმა გადაიტანა.
როდესაც რამდენიმე დღის წინანდელზე წაიკითხა, ტირილი დაიწყო, რადგან ისიც ისევე გრძნობდა აარონის დაკარგვას, როგორც აარონი მისას. შუაღამე იქნებოდა, როდესაც კითხვა დაასრულა.
დღიური ბალიშის ქვეშ ფრთხილად შეაცურა. აარონს პატივისცემითა და მოკრძალებით ჩაეხუტა. ფიქრობდა, რომ ბიჭი ძალიან, ძალიან ძლიერი იყო, იმაზე ძლიერი ვიდრე წარმოედგინა. თანაც უხაროდა, აარონმა მას რაღაც მნიშვნელოვანი, ძალიან პერსონალური გაუზიარა. ეხლა ძმის უკეთ ესმოდა.
- მადლობა რონი - ჩასჩურჩულა, როგორც ეგონა, მძინარე აარონს.
მისდა გასაკვირად, ბიჭი გადაბრუნდა და ახლოს მიიჩოჩა, ისე რომ ცხვირებით ერთმანეთს ეხებოდნენ - გძულვარ?
ალექსს უკვირდა, აარონის ინტერესით სავსე მზერა.. როგორ იფიქრა, რომ მისი სიძულვილი შეეძლო?
- თუ ეს შესაძლებელია რონი, ვფიქრობ უფრო მეტად მიყვარხარ.

მაისი, 2016.
ძლივს, სახლში მივდივარ.
ბოლო რამდენიმე დღე წამება იყო. ალექსი ერთხელაც არ მომშორებია გვერდიდან, ეს კარგი იყო, მაგრამ... პრობლემაც გახდა. ყოველთვის, მისი სურნელის ჩასუნთქვისას ჩემი სხეული ცეცხლში ეხვეოდა. როდესაც ჩვენი კანი ერთმანეთს ეხებოდა ეკალი მაყრიდა. მისი ტუჩების ყურებაც კი არ შემეძლო. არ შემეძლო მისი კოცნა, სხვა შემთხვევაში სექსუალური დაძაბულობა ისადგურებდა შვენს შორის. ვცდილობდით ერთმანეთისგან თავი შორს დაგვეჭირა, მაგრამ ეს არც ისე ადვილი იყო, რადგან მის გარეშე ვერ ვძლებდი.
დილით როდესაც გავიღვიძე, გადავბრუნდი და ალექსის მძინარე სახეს შევხედე. ესეც კი სახიფათო იყო, მაგრამ არც ისე რადგან მის თვალებს ვერ ვხედავდი.
ამოვიოხრე, ვფიქრობდი რატომ მივეცი დღიურის წაკითხვის უფლება. ოჰ, დიახ. იმიტომ რომ მიყვარს და ფაქტიურად ერთ სულს ვიზიარებთ. ეს სახიფათო და მტკივნეული იყო ჩემთვის, მაგრამ ვიცოდი ალექსს სიმართლის ცოდნა სჭირდებოდა.
დედაჩემმა ღამე საავადმყოფოში გაატარა ჩვენთან ერთად. ამის გამო მადლიერი ვიყავი. ერთი ღამეც ალექსთან მარტო და შეიძლება ხალხისთვისაც არ მიმექცია ყურადღება. სიზმარში ალექსი ჩემს სახელს იმეორებდა და ძლიერად მეხუტებოდა. გავწითლდი. კიდევ კარგი ვერ მხედავდა. სახით მკერდზე მივეკარი და პირით სუნთქვას ვცდილობდი, სხვა შემთხვევაში მისი სურნელი ყველაფერს დამავიწყებდა. წესით მსგავსი კავშირის უნდა მეშინოდეს თუ გავითვალისწინებთ რომ ორი წლის მანძილზე ძალადობდნენ ჩემზე.
- დილა მშვიდობისა სიყვარულო - ალექსის ძილისგან ჩახლეჩილი და დაბოხებული ხმა მომესმა. თავზე მაკოცა.
მისი ხმის გაგონებაზე ეკალმა დამაყარა და უფრო ძლიერად ჩავეხუტე. ოდნავ ჩაიცინა, ზუსტად იცოდა ამაზე რა რეაქციაც მექნებოდა. საპასუხოთ დაბალი სასიამოვნო ხმა გამოვეცი. ცოტათი ისიც ხომ უნდა გამეწვალებინა? გაჩუმდა და ნიკაპი ამიწია რომ სახეში შემეხედა. თვალები ჩაუმუქდა.
-რონი! - დაიღრინა და ვნებიანად მაკოცა.
- დ-დედა - მოვახერხე წითელი, სველი, დარბილებული ტუჩებით მეთქვა.
ერთდროულად მივაბრუნეთ თავი ქალისკენ, რომელიც ნელ-ნელა იღვიძებდა.
- დილა მშვიდობისა ბიჭებო! - თქვა მხიარულად, არც კი იცოდა რა შეგვაწყვეტინა.
წითელი ტუჩები საავადმყოფოს გადასაფარებელში ჩავმალე. დედამ გაიღიმა და ექიმიც შემოვიდა.
- სალამი აარონ, მზად ხარ სახლში წასასვლელად? - მკითხა მან.
ექიმს დავუახლოვდი, ფაქტიურად სიცოცხლე გადამირჩინა. მაშინ, არც კი იცოდა მისმა სიტყვებმა როგორ გამახარა.
- კი! - დავიყვირე აღტაცებულმა და ალექსს ჩემი სახის დანახვაზე სიცილი აუტყდა.
სხეულზე მიერთებული მილები და წვეთოვანი წინა ღამით მომიხსნეს, ასევე მკერდიდან მომხსნეს სახვევები. მითხრეს, რომ ხელზე კიდევ ერთი კვირით დამეტოვებინა. მკერდზე და ხელზე, ჭრილობები კარგად კიდევ ერთი თვის მანძილზე არ განიკურნებოდა. ღმეღთო, საშინელი შრამები დამრჩებოდა. ალექსმა თქვა, რომ არ აინტერესებდა, მითხრა, რომ სილამაზეს მმატებდნენ. ვნატრობ ისე ვხედავდე ჩემს თავს როგორც ალექსი მხედავს.
საათნახევრის შემდეგ, როდესაც საბოლოოდ შემამოწმეს და დარწმუნდნენ რომ საშიში არაფერი მჭირდა, საავადმყოფოდან გმომიშვეს. მთელი ოჯახი მოსაცდელში მელოდებოდა. ექიმს გამოსამშვიდობლა, უხერხულად ჩავეხუტე და ყველაფრისთვის მადლობა გადავუხადე. თმა ამიჩეჩა და მითხრა რომ კარგი ბავშვი ვიყავი. თავი არ შემიწუხებია დეტექტივს დავმშვიდობებოდი, სიმართლე რომ ვთქვა მძულდა და არ მინდოდა რამე ცუდი წამომცდენოდა, თუნდაც ფრანგულად.
- ამ ღამეს მექსიკის სასტუმროში დავრჩებით - აგვიხსნა დედამ როდესაც მანქანისკენ მივდიოდით - არ გვინდა პირდაპირ ორჯერ გადავფქრინდეთ. არ ვიცით აარონი როგორ გადაიტანს.
მე და ალექსმა ერთმანეთს გადავხედეთ ‘სასტუმროს’ ხსენნებაზე.
ოჰ, ღმერთო მისი ყურება ჩემს პრობლემას არ ეხმარებოდა. ჰონდაში ჩავსხედით. მე და ალექსი უკან ვისხედით და შუაში ანალაინი ჩავსვით. კიდევ კარგი, თორემ მთელი მგზავრობა საშინელება იქნებოდა.
დედა განუწყვეტლივ იმაზე ლაპარაკობდა როგორი ბედნიერი იყო სახლში რომ ვბრუნდებოდი. შეგვეძლო ისევ ნორმალური ოჯახი ვყოფილიყავით. ოჰ, არც ისე ნორმალური ოჯახი, რადგან რამდენიმე კვირის მანძილზე, პოლიცია სამეზობლოსა და სკოლას გააკონტროლებდა, ისევ რომ არავის მოვეტაცებინე. არამგონია ეს კიდევ მომხდარიყო, ამდენი ვარჯიშის შემდეგ ალბათ კარატეში შავი ქმაარი მექნებოდა.
თვითმფრინავით მხოლოდ ერთხელ, იტალიაში წასვლისას ვიმგზავრე. მეხუთე კლასში ვიყავი. მეშინოდა და ჩემი გეგმა თავი-შორს-დამეჭირა-ალექსისგან თვითმფრინავში სულ დამავიწყდა. ასვლიდან მალევე მის მკლავზე ვიყავი მიკრული და ღრმად ვსუნთქვდი, თავს ვირწმუნებდი რომ არ მოვკვდებოდი.
მინდა გითხრათ რომ მგზავრობა ძალიან გაიწელა. ბევრი მიზეზის გამო, მაგალითად ვერაფერს ვუხერხებდი ალექსის სექსუალურობას და ჩემს შიშებს.
როდესაც ჩავედით, რაღაც უცნაურ სასტუმროში შევედით. კიბით მოგვიწია სიარული რადგან ლიფტი არ მუშაობდა. ადგილი მხოლოდ ოდნავ თუ იქნებოდა ბანაკის კაბინებზე უკეთეს. მერჩივნა საავადმყოფოში დავრჩენილიყავი. ბოლო სიტყვები უკან მიმაქვს რადგან...
- ალექს, აარონ - დედაჩემი დაღლილი ჩანდა - პატარა ოთახებია, ასე რომ თქვენ ცალკე მოგიწევთ ყოფნა. მე, მამათქვენი და ანალაინი თქვენი ოთახიდან ჰოლის ჩაყოლებით, ბოლო ნომერში ვიქნებით.
- მხოლოდ რვა საათია, მაგრამ მე დაღლილი ვარ. ბავშვებო თუ თქვენ გინდათ შეგვიძლია რამე გავა...
- არა!
- არა, ნამდვილად არა!
- ჰო, უბრალოდ თქვენს ოთახში წადით!
- კარგად ვიქნებით, მართლა. ჩვენც ძალიან დავიღალეთ!
- ჰო, ძალიან დაღლილები ვართ.
- ნამდვილად დაღლილები ვართ.
- ჰო, მართლა კარგად ვართ!
- მშვენივრად
- უბრალოდ, ჰმმ.. ჰო წამოდი აარონ.
უხერხული საუბრის შემდეგ ოთახისკენ წარმოუდგენელი სისწრაფით გავიქეცით. ალექსმა გასაღებითა და აკანკალებული ხელებით გააღო კარი. ჭუჭყიანი ოთახი იყო, ერთი ფანჯარა ჰქონდა და ერთი დიდი საწოლი იდგა. მაგრამ ვის ადარდებდა?
კარი დავხურეთ თუ არა, ალექსმა ტუჩები ჩემსას მოაწება და ძლიერად მაკოცა. მეტს ვერც ერთი ვეღარ გავუძლებდით. მოწყურებული დამეწაფა და ეს.ძალიან.მაგარი.რძნობა.იყო. ალბათ თქმა არ მჭირდება რომ არც ერთს გვაინტერესებდა რამდენად ხმაგაუმტარი კედლები იყო. თუნდაც მთელს სასტუმროს გაეგონა ჩვენი ხმა.
ამ დროს ვიცოდი, რომ უკვე სახლში ვიყავი. საავადმყოფოში ალექსის ნახევარი დავიბრუნე. ეს მისი სხვა ნაწილი იყო, მე კი მთლიანი ალექსი მჭირდებოდა.
...
ბოლოს ალექსის მკერდზე მოვთავსდი. ძალიან ბედნიერი ვიყავი, ჩემს თმას ნაზად ეფერებოდა და ტკბილ სიტყვებს ჩახლეჩილი, წყნარი ხმით მეჩურჩულებოდა. თავი ამაწევინა, ნაზად მაკოცა და შემდეგ ისევ მის მკერდზე დავბრუნდი. მალე ჩაგვეძინა.

12 მაისი, 2016.
ორივემ თავბრუდახვეულებმა გავიღვიძეთ. ალექსი იცინოდა და ჩემს გაბუჟებულ სხეულზე კომენტარებს აკეთებდა. საწოლიდან ძლივს ავდექი ტანსაცმელი რომ ჩამეცვა.
სახლამდე ჩასასვლელად შემდეგ ტვითმფრინავში ჩავსხედით. დედა იმის შესახებ წუწუნებდა, რომ მთელი ღამე ვიღაცეების ‘კივილი’ ესმოდა. სირცხვილისგან სახე გამიწითლდა. ალექსი იკრიჭებოდა.
ღმერთო როგორ მძულდა ხანდახან და მაინც მიყვარდა.
როდესაც ჩავფრინდით თვითმფრინავიდან პირველი მე ჩავედი. ცოტა ხანიც და გული ამერეოდა. აეროპორტის იატაკზე ჩავიკეცე, ხალხი გაოცებული მზერით მიყურებდა.
- კარგად ხარ საყვარელო?
ალბათ ძალიან ცუდათ გამოვიყურებოდი, რადგან ალექსი მთელი მგზავრობის მანძილზე, დედას ‘ღამის ხმაურის’ შესახებ ეხუმრებოდა და იღრიჭებოდა, მაგრამ მერე უკვე დაკვირვებით მათვალიერებდა.
- უბრალოდ.... მიწაზე დაშვება მიხარია - ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქე. გაიცინა და კლავები შემომხვია - ალექს მშობლები!
ისევ გაიცინა და უფრო მეტად ჩამეხუტა. მშობლები ინტერესით სავსე მზერით გვადევნებდნენ თვალს და ანალაინი ხითხითებდა, არაფერი შეიმჩნიეს. რაღაც მკარნახობს, ესეთი რეაქცია არ ექნებოდათ სიმართლე რომ სცოდნოდათ.
მანქანაში ჩავსხედით, განსხვავებული იყო იმისგან რაც მახსოვდა, მაგრამ ‘ჩვენი მანქანა’ იყო. აღელვებული ვცქმუტავდი. დედა მალ-მალე გამომხედავდა ხოლმე.
- ალექს-ღმერთო-ჩემო-შეხედე-ჩვენი-სახლი! - დავიყვირე როცა სახლთან მივედით. ზუსტად ისეთივე იყო, ყველაფერი ძველებურად გამოიყურებოდა. თითქოს სიზმრიდან რეალობაში დავბრუნდი. კარიდან გადავფრინდი სანამ მანქანა გაჩერდებოდა და გარაჟის ნაცნობი კოდი ავკრიფე. სახლში შევვარდი, ყველაფერს ვეხებოდი. ოჰ, სამზარეულო ზუსტად იქ იყო სადაც უნდა ყოფილიყო. ჩემი და ალექსის სურათებიც კედელზე ეკიდა. ყველა ოთახი ისეთივე იყო როგორიც დავტოვე. ჩემი და ალექსისაც, ოღონდ ჭუჭყიანი და ძალიან არეული. არ შემეძლო ესეთ ოთახში გაჩერება! ტანსაცმელი და წიგნები და თამაშები და უფრო მეტი ტანსაცმელი... ღმერთმა დასწყევლოს, როგორ ცხოვრობდა ალექსი ესე?
- მაპატიე, დრო არ მქონდა დამელაგებინა, მაგრ...
- ალექს - ვთქვი სერიოზულად - ეხლავე ვალაგებთ!
ჩაიცინა და ოთახის დასუფთავება დავიწყეთ. შევამჩნიე, რომ რამდენიმე რაღაც შეცვლილიყო. მაგალითად კალათბურთის პოსტერები ეკიდა კედლებზე და მტვერი ჩემს მერხზე სქელ ფენად იდო. სერიოზული არაფერი. როდესაც დალაგება დავასრულეთ, ოთახს თვალი მოვავლე. უცბად ცნობისმოყვარეობა მომეძალა.
- ალექს, მანქანა გყავს არა?
- აჰამ.
- შეგიძლია უახლოეს ბენზინგასამართ სადგურზე მიმიყვანო?
- კი, რატომ?
- მჭირდება და იმიტომ. ედი ისევ მუშაობს?
- სავარაუდოდ.
-მშვენიერია, ყველას მიწერე რომ შეგვხვდნენ. ლაპარაკის ხასიათზე ვარ.
მართლა მინდოდა ლაპარაკი. მას შემდეგ რაც ჩვენი მეგობრები გამოფრინდნენ უკან, საავადმყოფოში დარჩენილს ძალიან მჭირდებოდა ვიღაცასთან საუბარი. არ ფიქროთ, რომ ალექსთან გართობა არ მომწონდა. დამიჯერეთ, შემეძლო დარჩენილი ცხოვრება ოთახში მხოლოდ მასთან ჩაკეტილს გამეტარებინა. უბრალოდ მინდოდა გამეგო ქალაქში რა ხდებოდა, სანამ წასული ვიყავი. გამეგო რას აკეთებდა ალექსი ორი წლის მანძიზლე ან ისე რა ხდებოდა. ჩემს მეგობრებს კი ამაზე ლაპარაკი შეეძლოთ.
- დედა მეგობრების სანახავად გავდივართ! - დაიყვირა ალექსმა სამზარეულოსკენ.
- ჰო მაგრამ ეხლახანს მოვედით. შენი ძმა ორი წელია სახლში არ ყოფილა!
- დედა, უბრალოდ სახლია. ვფიქრობ ისეთივეა როგორიც იყო. მორჩი რა - გასძახა ალექსმა.
დედაჩემისა და ჩემი ძმის კამათი საყვარლად მეჩვენებოდა. ასევე ყველაფერი საყვარლად მეჩვენებოდა, რასაც ალექსი აკეთებდა. როდესაც მანქანა დავინახე ლამის გული ამერია.
- ჩვენ ვაპირებთ რომ - თავის დასაწყნარებლად ღრმად ჩავისუნთქე - ამით ვიაროთ?
- ოჰ, დამშვიდდი. ოდნავი ჟანგი არავის დააზიანებს და სხვათაშორის, რომ იცოდე ძალიან კარგი მანქანაა.
- ალექს, ოდნავი ჟანგი?
ბიჭმა გაიცინა და ‘ჯართში“ ჩამსვა. მანქანა ჩემი სიმძიმითაც შექანავდა.
- მართვის მოწმობა რომ მქონდეს მე ვატარებდი! ეხლა წავედით.
მანქანა დაძრა და ღვედს გადავწვდი.
- ალექს?! სად ჯანდაბაშია ღვედი? - დავიყვირე ისტერიკულად, შიშით, აღელვებით და სიყვარულით და ოჰ, არ ვიცი ალბათ ჭკუიდან შევიშალე?
მზის სინათლესავით გაიბრწყინა მისმა ღიმილმა. ბენზინგასამართ სადგურზე მივედით. როდესაც გავჩერდით, შევნიშნეთ, რომ მეგობრები ჯერ არსად ჩანდნენ. მანქანიდან გადმოვხტი. კარზე ჩამოკიდებული ზარის ხმა გაისმა, როდესაც პატარა მაღაზიაში შევედით. ძველი მეგობრის, ედის სანახავად, პირდაპირ დახლისკენ გავემართე. ხუთი წლით ჩემზე უფროსი იყო და წიგნების მოყვარულთა კლუბში შევხვდით ერთმანეთს, როდესაც ალექსი კალათბურთის ვარჯიშზე იყო. ტატუების, პირსინგების, გრძელი წვერისა და ჭუჭყიანი ტანსაცმლის მიუხედავად, ედი ჭკვიანი და კეთილი იყო. პოეზიის სიყვარულმა დაგვაახლოვა რამაც გამაკვირვა, რადგან ის ისეთი ‘ერთი უფროსი მეგობარი’ იყო რომელსაც ბევრი ახსენებს ხოლმე.
- აარონ? ეს შენ ხარ ბიჭო? - დაეჭვებით შემომხედა.
- ედი! - დავიყვირე.
- ღმერთო, შენ ხარ! აარონ, ბიჭო, ვფიქრობდი არასდროს დაბრუნდებოდი! სიგიჟემდე შემაშინე, არასდროს აღარ მოატაცებინო ვინმეს თავი კარგი?
- კარგი - დავპირდი და თვალები გადავატრიალე.
ვიგრძენი ალექსი ჩემს უკან მოვიდა და ზურგზე მომეკრო. დახლს ქვემოდან თითებით ჩემი მაისურის კიდეების წვალება დაიწყო და ნერწყვი ნერვიულად გადავყლაპე.
- კარგი, ეს მჭირდება.
დახლის ერთ მხარეს გადავიწიე. ერთ ასანთსა და ხუთ შეკვრა სიგარეტს დავწვდი, რაც დაახლოებით ერთ კვირას მეყოფოდა. ალექსმა ამოიოხრა, ალბათ ეგონა დამავიწყდებოდა მოწევის შესახებ.
ედის ყბა ჩამოუვარდა - ეხლა ეწევი კიდეც?
- ჰო - ჩავიბუზღუნე - დაახლოებით ერთი კვირაა არ მომიწევია და მკლავს.
თვალი შემავლო - და როგორ.... გკლავს?
ჩამოთვლა დავიწყე
- თავის ტკივილი, ფულისრევა, წრიალი, ნერვიულობა, ქავილი, სიბრაზე, თვითკონტროლი. დეპრესია...
თითები გამომელია ჩამოთვლისას და ისევ თავიდან დავიწყე.
- ვოაჰ ვოაჰ, ჰო აშკარად ძალიან გჭირდება. სერიოზულია რომ იცოდე. რამდენს ეწეოდი?
მხრები ავიჩეჩე - არ ვიცი, ალბათ თხუთმეტს-თექვსმეტს დღეში?
- ძმარო! ეს ერთი შეკვრაა! ფილტვის კიბო ან რამე მსგავსი დაგემართება!
დაბნეულმა და ალექსის თითების მოძრაობით გონებაარეულმა შევხედე. ალექსი თითებს ჩემს წელზე მაისურის ქვემოდან დააცურებდა.
- ამბობს ბიჭი რომელიც კოკაინს იყნოსავს.
- ჰეი, როგორ გაიგე ამის შესახებ? - ოდნავ წამოწითლდა.
- ვიცი როგორ ვიცნო კაიფში მყოფი ადამიანი ერთი შეხედვით და ჩემო მეგობარი, შენ ნამდვილად სერიოზული პრობლემა გაქვს. მოკლედ, შენი აზრით, მაინტერესებს ფილტვის კიბო? შეიძლება თავი დავანებო, მართლა საფრთხე რომ დაემუქრება ჩემს ჯანმრთველობას. ეხლა უბრალოდ მომყიდე რა.
- ვიცი რომ თვრამეტის არ ხარ, მაგრამ ამჯერად არაფერს ვიტყვი, რადგან... ჯანდაბას ძალიან მიყვარხარ - გაიცინა - რა თმქმა უნდა გადახდა მოგიწევს და ერთ დღეს, უბრალოდ აღარ მივყიდი შენს პატარა, ლამაზ სახეს.
გავიცინე და შემდეგ მიმზიდველად გავუღიმე. არ ვიცოდი რამ მაიძულა ამის გაკეთება. თმებს სახეზე ჩამოყრის უფლება მივეცი და თვალები სწრაფად დავახამხამე. ედი გაკვირვებული მიყურებდა როდესაც ტუჩზე ვიკბინე, ალექსმა ჩაიღმუვლა. ოჰ, რა თქმა უნდა, დახლს უკან სარკიდან მხედავდა. როდესაც ედი დებილივით მიყურებდა, ალექსის ანარეკლს თვალი ჩავუკარი, მივახვედრე რომ შოუ მისთვის იყო.
- ოჰ აარონ, ნამდვილად შ-შეიცვალე... - ენის ბორძიკით თქვა ედიმ.
ხმამაღლა გადავიხარხარე, ამ სიცილს უმეტესად ბატონის ‘დასამორჩილებლად’ ვიყენებდი. თმა თითზე დავიხვიე და ედი ლამის დადნა.
- ჰო - ვთქვი ნელა, აბრეშუმივით რბილი ხმით, რომელიც ჩემისგან განსხვავებულად ჟღერდა - ‘ძალიან ბევრი’ რამ ვისწავლე სანამ წასული ვიყავი.
დახლზე კიდევ უფრო გადავიხარე, ჩემი სუფთა და სასიამოვნო სუნთქვა, ედის სახეზე ედებოდა.ბიჭი თავადაც ოდნავ გადმოიხარა. ალექსი დაიძაბა, ფეხები მის კოჭებს შემოვხვიე და იდაყვებს მთელი ძალით დავეყრდენი. ედის თვალები აუციმციმდა როდესაც თხელი თითი ყბაზე ჩამოვუსვი, თავი ოდნავ გვერძე გადავხარე და ტუჩები ოდნავ წინ გავწიე.
- რ-რ-რა ის-ისწავლე? - მოახერხა ამოეთქვა, სანამ თითებით მის სახეს ვეხებოდი. გავუღიმე და ისე, რომ მას არ შეემჩნია, თითით ცელოფანი ავიღე სადაც სიგარეტები იყო. ჩემით შეპყრობილი იყო ედი და მე არც გამკვირვებია ესეთი ეფექტი რომ მქონდა. რატომ არ უნდა მქონოდა? ყველა მეუბნევოდა, რომ მაცდური ვიყავი და შემეძლო ყველაფერი მქონოდა რაც მომინდებოდა.
ოდნავ კიდევ გადავიხარე, სახე ისე ახლოს მქონდა, თითქოს კოცნას ვაპირებდი. ბიჭმა ღმრად ჩაისუნთქა.
- ვისწავლე როგორ ვაქციო ჰეტეროსექსუალი გეით. მადლობა სიგრეტისთვის. ნახვამდის!
დახლიდან უკან გადმოვხტი და ცელოფანიც გამოვიყოლე. კარიდან გავედი და სანამ დაიკეტებოდა ედის გაშეშებულ სახეს მოვკარი თვალი. ჩავიხითხითე.
- აარონ! - გავიგე როგორ დამიყვირა მაღაზიიდან - რა ჯანდაბაა?
ისტერიული სიცილი ამიტყდა და გზის ნაპირზე ჩამოვჯექი. ალექსს მივეყრდენი რომელიც იცინოდა და თავი მის კალთაზე დავდე. ცემენტზე ვიწექი და მაინც კომფორტულად ვგრძნობდი თავს. ცელოფნიდან მალბორო ამოვიღე და მოვწიე. ხველა ამიტყდა.
- აარონ, აარონ კარგად ხარ?
- კ-კარგად ვარ.... - ვუპასუხე ხველებით - საშინელი გემო აქვს!
გაიცინა - ეს სიგარეტია რონი, რას ელოდი?
შევხედე და ისევ განვაგრძე მოწევა. იმას ჰგავდა რაც ბანაკში იყო. ალექსი მართალი იყო, რას ველოდი? გემოს მივეჩვიე და ოჰ, ღმერთო... შვება ვიგრძენი. ისევ ალექსის კალთაში დავდე თავი. გამვლელთათვის ალბათ უცნაური სანახაობა იყო.
- ოდესღაც ეს მოგკლავს - თქვა ალექსმა და თითები თმაში შემიცურა.
- ოდესმე ყველა მოვკვდებით სიყვარულო.
რამენიმე ხანს ჩუმად ვისხედით. მაინტერესებდა რას ფიქრობდა. თვალი მისკენ გავაპარე და მივხვდი რამდენად იღბლიანი ვიყავი. ღრმად შევისუნთქე სიგარეტი... რა ტკბილი იყო..
- უფრო სექსუალური ჩანხარ, იცოდი? - თქვა ალექსმა, დაიხარა და ტუჩები ოდნავ შემახო შუბლზე. მზისა და სიცხის მიუხედავად ეკალმა დამაყარა, ჩემს რეაქციაზე გაეცინა და ისევ გასწორდა.
სექსუალური არა? კიდევ არ იცოდა რამდენად სექსუალური შემეძლო ვყოფილიყავი.
რამდენიმე წუთის შემდეგ ჩვენი მეგობრები შემოგვიერთდნენ. პირველი ჯენი მოვიდა და სიგარეტს შეხედა.
- აარონ, რა ჯანდაბა!
ამოვიოხრე. წამოვჯექი, ღრმა ნაფაზი ჩავუშვი ფილტვებში და გოგონას სახისგან მოშორებით გავაბოლე, სხვა შემთხვევაში ალბათ მომკლავდა. პაულმა უფრალოდ გაიცინა და სემიმ ჩაიბუზღუნა, რომ სხვა დროს ალბათ ტატუ მომინდებოდა. სხვათაშორის არ იყო ცუდი იდეა.
სკოლაზე ვილაპარაკეთ. ცოტა არ იყოს ჩამოვრჩი. ჰო, კარგი მოსწავლე ვიყავი, მაგრამ ორი წლის მანძილზე ვაცდენდი.... კერძო გაკვეთილები ჩამიტარდებოდა და დამეხმარებოდნენ სასწავლო პროგრამას დავწეოდი. მეშინოდა, რადგან ისიც დამავიწყდა სწორად როგორ მელაპარაკა.
ორი სიგარეტი მოვწიე და შებინდდა კიდეც. დავიშალეთ და როგორც არ უნდა მდომოდა ალექსთან ერთად სახლში მისვლა და დაძინება, დაჟანგებული მანქანაში ჩაჯდომის პერსპექტივა არ მხიბლავდა. ალექსთანაც დავიწუწუნე.
ცოტა ხანს ისე მიყურებდა, თითქოს ამაზე ფიქრობდა - ნუ თუ გინდა შემიძლია სახურავზე მიგაბა.
პასუხად მკერდზე დავარტყი და თვითონ მკლავები შემომხვია. ვცადე მომეშორებინა. მეგობრები შორიდან გვეძახდნენ, თუ როგორი საყვარლები ვიყავით.
ჰო, ჰო. ვიცი როგორი ლეგენდალური ვარ.
უბრალოდ კამერები არ გინდათ ხალხო კარგით?
ამოვიოხრე როდესაც ბენზინგასამართი სადგურიდან გავედით. ღვედი საჭირო იყო. ღმერთო, შეიძლება სიგარეტს მოვეკალი, მაგრამ ესეთი მანქანით მგზავრობა ღვედის გარეშ?!?
- ესეთი შეძრწუნებული ნუ ხარ! გზაზე უნდა მოვახდინო კონცენტრირება - ალექსმა ხუმრობით თავში წამომარტყა.
- საჭიროა ეს დაწყევლილი ღვედი, დიდი მადლობა! - ვუპასუხე.
- ოჰ, ანუ ღვედის გამო ხარ ესე?
- რა? უსაფრთხოებისთვისაა საჭირო, შეიძლება მოვკვდეთ!
- ამბობს მისტერ სიგარეტი.
- მისტერ სიგარეტი დაგარტყ...აჰ... რა ჯანდაბაა!... მეგონა.. მანქანა უნდა გემართა... და არა... გეღიტინა!
- მისტერ სიგარეტო ეს ჩემი მანქანაა და იმას გავაკეთებ რაც მინდა.
- ღმერთო, ძალიან მიყვარხარ.
- ჰო ვიცი.... ოუ! ეს მტკივნეულია! ნუ მირტყავ.
- რას ამბობდი?
- ჰო რონი, მეც მიყვარხარ.



13 მაისი, 2016.
გუშინ კარგი ღამე იყო.
მას შემდეგ რაც მე და ალექსი სახლში დავბრუნდით, "Call of Duty" ვითამაშეთ, როგორც ადრე ვაკეთებდით ხოლმე. სამზარეულოში ხითხითით ჩავედით. ალექსი ზურგიდან მეპარებოდა, ცივ და სველ ხელებს მაისურის ქვეშ მიცურებდა და მიღიტინებდა. ჩემი რა ბრალი იყო თამაში თუ წააგო?
ბოლოს მაინც კოცნით დავასრულეთ. მოგებაში რაღაც დადებითიცაა.
ღამე კარგად გვეძინა (არაფერი გაგვიკეთებია რომ იცოდეთ) და დილით, ალექსთან ერთად სწრაფად გადავივლე წყალი, ნუ სწრაფად რა, ორივე ტანსაცმლის გარეშე ვიყავით.... საშხაპეში...
მოკლედ სკოლისთვის გავემზადეთ. სწრაფად გავიქეცით ავტობუსისთვის რომ მიგვესწრო. სკოლაში მივდიოდით და ნოსტალგის შეგრძნება მკლავდა. ალექს ვაიძულე ჩემთან ერთად, ავტობუსით ემგზავრა, არ მინდოდა უღვედო მანქანით მგზავრობით სიცოცხლე გაგვერისკა. სკოლაში მშვიდობით მივედით (საბედნიეროდ) და მეგობრებს შევხვდით.
ცოტახანს ვხუმრობდით. ათასობით ადამიანი მოდიოდა გამარჯობისა და იმის სათქმელად, რომ ჩემი დაბრუნება უხაროდათ. თუ დამიჯერებთ ვიტყვი, რომ ნახევარზე მეტს არც ვიცნობდი.
დღის განმავლობაში, ყველა ჩემი კლასი სახალისო იყო. მასწავლებლები განუწყვეტლივ იმეორებდნენ, როგორი მოხარულები იყვნენ ჩემი დაბრუნებით. უამრავი "მადლობა" ვთქვი და მივხვდი, რომ უკან, ნორმალურ ცხოვრებაში დაბრუნება, არც ისე მარტივი იქნებოდა. სასწავლო საგნები რთული არ იყო, მაგრამ მაინც ბევრი გამოვტოვე და ვერ ვიგებდი რა ხდებოდა, განსაკუთრებით ტრიგონომეტრიაში. კოსინუსის წესები და კოტანგესის ფუნქციები? წარმოდგენა არ მაქვს ეს რა ჯანდაბაა.
კლასებს, რომელსაც მოუთმენლად ველოდი მეექვსე და მეშვიდე მქონდა. ფრანგული და ინგლისური.
- აარონ! კარგია რომ დაგვიბრუნდი! - თბილად გამიღიმა ჩემმა ფრანგულის მასწავლებელმა. თმა მოშვებულ კოსოდ შეეკრა. ძალიან მოხუცი იყო, რომ კოსო ესე ეტარებინა. მხოლოდ ღიმილით ვუპასუხე. სკოლაში, ასარჩევად რამდენიმე ვარიანტი მომცეს, ფრანგული ავირჩიე, რადგან ყველაზე მარტივად გავიგებდი.
- აარონ, არ ველი რომ სწრაფად აითვისებ, თუ რამეს ვერ გაიგებ არაუშავს. ეცადე თავი არ გადაიტვირთო, კარგი?
- ქალბატონო, როგორც ხედავთ - დავიწყე და ტუჩები ნერვიულად დავისველე - ფრანგულად თავისუფლად ვსაუბრობ.
დანაოჭებული სახიდან ღიმილი ოდნავ მოშორდა - ეს ხუმრობა უნდა იყოს ახალგაზრდავ?
- ა-არა! სიმართლეს ვამბობ, ინგისურად ვლაპარაკობ... ფრანგულად უფროსწორად - მღელვარება მემატებოდა - ფრანგული ვიგულისხმე! როგორც ინგლისურად, ისე ფრანგულად ვლაპარაკობ.
ბრაზით მიყურებდა და საუბედუროდ არ შემეძლო დამედანაშაულებინა. მის ადგილზე მეც იგივეს ვიფიქრებდი.
- ტყუილს სერიოზულად ვეკიდები, თუ არ მორჩებით, დირექტორის კაბინეტში გახვალთ!
- არ ვიტყუები! ფრანგულად ვლაპარაკობ, გეფიცებით!
- მისტერ ვრაით, მხოლოდ იმის გამო, რომ ორი წელი სკოლას აცდენდი, არ ნიშნავს რომ შეგიძლია მსგავსი აღმაშფოთებელი რამ თქვა ჩემს საკლასო ოთახში!
რა თქმა უნდა ჩემი ფრანგულის მასწავლებელი შეშლილი, მოხუცი ჯადოქარი უნდა ყოფილიყო, რომელიც აჩეჩილ კოსოებს ატარებდა, მხოლოდ იმიტომ რომ ფიქრობდა "მაგარი" იყო. ვიგრძენი ბავშვების მზერა და გავწითლდი. რამდენიმე მოსწავლემ ჩაიცინა. მინდოდა მიწაში ჩავმძვრალიყავი და არასდროს ამოვსულიყავი. როგორ შეეძლო ერთ დამპალ მასწავლებელსა და რამდენიმე ბავშვს დებილად გამოვეყვანე?
- როგორც ვფიქრობ უნდა მოვიბოდიშო მისტერ? - მომახალა და რეალობას დავუბრუნდი.
- ვინ ჯანდაბა გგონიათ თქვენი თავი? - წამოვიყვირე, ხელები წელზე შემოვიწყვე და ისე შევხედე როგორც ლუკას მას შემდეგ რაც მაკოცა.
- უკაცრავად?
- ' Qui la baise pensez-vous que vous etes? Vous ne pouvez pas faire le tour de nier vos eleves ce qu'ils disent pour etre vrai! Je vous dois aucune excuse, sacrementraison Je ne sais pas! Vous pouvez aller fourrer dans le cul pour tout ce qui m'importe. Bonne journee a vous Mme Quelle que soit l'enfer Votre nom est, et je vous remercie de rabacher si rudement sur mon grand jour!' ( ვინ ჯანდაბა გგონიათ თქვენი თავი? არ შეგიძლიათ უბრალოდ უარყოთ თქვენი მოსწავლის ნათქვამი! მე არაფერი მაქვს მოსაბოდიშებელი! შენი სარკაზმი შეგიძლია უკანალში გაირჭო, არ მადარდებს. კარგ დღეს გისურვებთ მისის.. რა ჯანდაბაც გქვიათ და მადლობას გიხდით ჩემი 'დიდი დღის' ჩაშხამებისთვის!)
როდესაც უხეში და თავხედური სიტყვა დავასრულე, ოთახიდან გამოვვარდი. რამდენიმე მოსწავლემ ტაში დამიკრა და გავიგონე ვიღაცამ დაუსტვინა. ჰო, ჰო ერთადერთი რაც ჩემი გამოსვლიდან გაიგეს, ალბათ გინება იყო.
ჩემს კარადასთან მივედი. რაღაც მიზეზის გამო, ახალწვეულების დერეფანში მინდოდა წასვლა. უბრალოდ აქ რაღაც უჩვეულო იყო, ოთახების რიცხვებს ყურადღება არ მივაქციე. ამოვიოხრე და ინგლისურისკენ წავედი, რომელიც ბოლო გაკვეთილად მქონდა. ალექსი ჩემს კლასში არ იყო და ეჭვმა შემიპყრო... კითხვები გონებას მიღრღნიდნენ.
იქნებ დაითხოვეს? ან იქნებ ინგლისურს აღარ ასწავლის? იქნებ რაიმე მიზეზის გამო, ახალგაზრდებს აღარ ასწავლის? იქნებ აღარ ვახსოვარ? იქნებ ისეთი აღარ არის, როგორიც ადრე?
გავიაზრე რომ კლასის გარეთ ვიდექი, კარს შევყურებდი, როდესაც გოგონა შევამჩნიე რომელიც მხარზე მირტყავდა.
- ჰეი, ჰმმ, მაპატიე მშვენიერო? - გაიცინა - კლაში უნდა შევიდეთ.
ზურგს უკან მივიხედე და დავინახე, რომ მთელი რიგი მოსწავლეები იდგნენ. ცხადად ჩანდა დავაფრთხე და ამიტომ არაფერი მითხრეს. სწრაფად მოვიბოდიშე (ალბათ ფრანგულად, ისეთი აღელვებული ვიყავი ვერ აღვიქვავდი) და კარი გავაღე. ზუსტად ისეთივე იყო როგორიც მახსოვდა, მშვენიერი ინგლისურის კაბინეტისთვის, ეფექტური პოსტერებით და ყველაფრით. თვალები მერხისკენ გამექცა და ისიც იქ იყო.
თმა უფრო გასჭაღარავებოდა და გამიკვირდა. სახე უფრო მეტად დანაოჭებული ჰქონდა და მერხზე დაყრილ ქაღალდებს დაჰყურებდა. ღრმად ჩავისუნთქე და მიმოვიხედე, ცარიელ ადგილს ვეძებდი. რამდენიმე შევნიშნე და არ ვიცოდი რომელი ამერჩია.
- მისტერ ჩევის? - ჩავიჩურჩულე როდესაც მის მერხთან მივედი. თითები მერხის პრიალა ზედაპირზე დავაკაკუნე, როგორც ადრე მჩვეოდა.
ვიცოდი როგორ აღიზიანებდა.
- გეთაყვა, თუ შეგიძლია ჩემს მერხზე თითები არ დააკაკუნო, მხოლოდ ერთი ადამიანია მთელს მსოფლიოში, ვინც ნებადართულია ეს გააკეთოს - გაღიზიანებული ჩანდა და ფურცლებიდან არ ამოუხედავს.
გავიკრიჭე და თითების კაკუნი განვაგრძე.
- მისმინე შვილო, თუ არ მორჩები, დამატებით სამუშაოს მოგცემ.
ისევ არ ამოუხედავს.
- მისტერ ჩევის - ისევ ვცადე - საშინაო დავალება მაქვს დასაბრუნებელი.
- არაფერი მომიცია, გთხოვ ადგილი დაიკავე.
- დავალება ორი წლის წინ მომეცით და მინდა ეხლა დაგიბრუნოთ.
ძლივს, ამოიხედა.
გაკვირვებულს, თვალები გაუფართოვდა და პირი გააღო.
- ერთადერთი ადამიანი ვარ, ვისაც თქვენს მერხზე თითების დაკაკუნება შეუძლია? - სიცილით ვკითხე.
- აარონ! - დაიყვირა და სხვების ყურადღება მიიქცია.
გავიცინე როდესაც ჩამეხუტა. მის შეხებაზე ოდნავ დავიძაბე, განსაკუთრებით იმიტომ რომ ზრდასრული კაცი იყო. ვცადე თავი დამერწმუნებინა, რომ მისტერ ჩევისი არაფერს დამიშავებდა, მაგრამ რაც უფრო მეტს ვფიქრობდი ბატონზე... ამოვიოხრე და ხელებიდან დავუსხლტი, ვცადე არ შემემჩნია და გავიღიმე.
- დაბრუნდი! - წამოიყვირა.
- დიახ სერ - წარბები ავწიე - მაგრამ მხოლოდ მე ვფიქრობ რომ გაკვეთილი გაქვთ ჩასატარებელი?
შემომხედა და ხუმრობით "იცოდე გიყურებ"- ნიშანი გააკეთა. - კუთხეში დაჯექი ჯეიმსის გვერდით.- მიმითითა უცნობი ბიჭისკენ, რომელმაც არც შემომხედა როდესაც გვერდით მივუჯექი.
ბოლოს და ბოლოს ერთადერთი კლასი, სადაც თავს ჩამორჩენილად არ ვგრძნობდი. "The Scarlet Letter"-ს განვიხილავდით. როდესაც გაკვეთილი დასრულდა და ზარი დაირეკა, კლასიდან გასვლის მაგივრად, მისტერ ჩევისის მერხთან სკამი მივიდგი და თითები მერხზე დავაკაკუნე.
- აარონ, აარონ, აარონ! - სიცილით დაჯდა ჩემს წინ, სახე გაუნათდა - მითხარი სად იყავი!
უხერხულად დავიხედე ხელებზე, არ ვიცოდი როგორ მეპასუხა. ყელი ჩავიწმინდე და დავირცხვინე. თითები ნერვიულად თმაში შევიცურე.
- ა-ან თუ გინდა არ ვილაპაკოთ ამაზე, არაუშავს...
ნერწყვი გადავყლაპე და ხელი ავიქნიე - ნაჰ, არაფერია. უბრალოდ ვფიქრობ როგორი იყო. მთელი დროის განმავლობაში ვცდილობდი სხვა ადამიანი ვყოფილიყავი.
ინტერესით დამაკვირდა და მივხვდი როგორ მძულდა ეს. ყველა სიბრალურით მიყურებდა. მისი თვალები ჩემს შეხვეულ თითებზე შეჩერდა.
- ჰო, ჩემმა ხელმა დანასთან წაიჩხუბა. თქვენ დანა უნდა გენახათ - უხერხულად ჩავიცინე და მისტერ ჩევისმა გამიღიმა.
- საფრანგეთში, გუიანაში - ჩავიჩურჩულე და იდაყვებს დავეყრდენი, თითქოს დავიღალე - სადღაც არარსებულ ადგილზე ვიყავი, თამბაქოს ფერმაში სადაც მოწევას შევეჩვიე... ღმერთო ერთს ეხლაც მოვწევდი.... სექსუალურად ძალადობდნენ ჩემზე და ბავშვთა პორნოგრაფიას იღებდნენ, ეხლა ფრანგული ვიცი და გთხოვთ, მისტერ ჩევის არ შემიძულოთ, რადგან ეს ჩემი ბრალი არ იყო. ყოველ შემთხვევაში ესე მეუბნ....
მისტერ ჩევისმა ხელის აქნევით შემაწყვეტინა. მერხს შემოუარა და ახლოს დამიდგა.
- აარონ, რაც არ უნდა მოხდეს როგორ უნდა შეგიძულო? ვერასდროს გავაკეთებდი მსგავს რამეს! ისე მენატრებოდი, აქამდე შენნაირი არავინ მინახავს. და ალექსი? საშინლად იყო! შენს გარეშე ყველა ცუდათ ვიყავით. დამიჯერე, არ ვფიქრობ, რომ საერთოდ შემიძლია შენი შეძულება, აზრი არ აქვს რა გააკეთე აარონ.
ამოვიოხრე, შემდეგ რაღაცაზე ჩავფიქრდი და ჩანთას გადავწვდი.
- მისტერ ჩევის შეიძლება მოვწიო?
- არა ახალგაზრდავ არ შეიძლება! - მისტერ ჩევისი დასერიოზულდა - ვიცი ვერ შევძლებ შენს გადაჩვევას, მაგრამ ის მაინც შემიძლია ჩემს საკლასო ოთახში არ მოგაწევინო! ამით მოკვდები!
- ალექსმაც იგივე მითხრა - ამოვიბუზღუნე.
- დაფიქრებულხარ რომ შეიძლება სიმართლე იყოს?
- მისმინეთ მისტერ ჩევის, ვიცი რომ მოვკვდები. არ მადარდებს როდის მოხდება ეს თუ ალექსი ჩემთან ერთად იქნება - ვუპასუხე.
- მართლა ძალიან გიყვართ არა ერთმანეთი? - გამიღიმა მან.
ფრთხილად შევხედე. ძმურად იგულისხმა? თუ...
- ჰო, ალექსმა მითხრა თქვენზე. უნდა ვთქვა რომ თქვენ ორნი ძალიან საყვარლები ხართ ერთად.
ლოყები ამიწითლდა და ვცადე თავი საყელოში ჩამემალა, თითქოს კუ ვიყავი. მისტერ ჩევისმა გაიცინა.
- აი სად ყოფილხარ - გაისმა ანგელოზური ხმა კარიდან.
ღმერთო, ლანჩის შემდეგ არ მყავდა ნანახი, ვნატრობდი ჩემი მზერა ძალიან შესამჩნევი არ ყოფილიყო. ალექსმაც შემომხედა და სექსუალურად ჩაიცინა. მისტერ ჩევისი კი თავს იკავებდა რომ არ გადაეხარხარა.
- როგორღაც ვიცოდი აქ იქნებოდი - მითხრა მან და მერხთან მოვიდა - უნდა წავიდეთ რონი.
- მაგრამ მისტერ ჩევისი ორი წელია არ მინახავს - დავიწუწუნე , თითქოს სამი წლის ვიყავი.
ალექსმა თმა შუბლიდან გადამიწია, არ შემეძლო ღიმილის დაფარვა. მისი რბილი თითების შეხება ისეთი კარგი იყო - ყოველთვის იქნება ხვალინდელი დღე, და დღე იმის შემდეგ, და კიდევ იმის შემდეგ, და კიდევ...
- კარგი კარგი მოვდივარ - მივახალე და ალექსმა გაიცინა.
მისტერ ჩევისი სკამს მიეყუდა და ღიმილით შემოგვხედა. ალექსთან ერთად გასვლას ვაპირებდი, როდესაც რაღაც გამახსენდა.
- ოჰ! მისტერ ჩევის, საშინაო დავალება უნდა დაგიბრუნოთ - დავიყვირე და ზურგჩანთის ქექვა დავიწყე.
- აარონ, რა საშინაო დავალება? - მკითხა დაბნეულმა.
- ორი წლის წინ მოგვეცით - ვუთხარი და ორმოცდაათი გვერდი, ამობეჭდილი ქაღალდი გავუწოდე.
- რა...
- თავისუფალი სტროფი. გახსოვთ? პოემის ერთი სტროფი ყოველ ღამით. დავალება შევასრულე - ვუთხარი ამაყად - ორი წლის მანძილზე იმდენი დავწერე რამდენიც მოვახერხე!
ყბაჩამოვარდნილმა შემომხედა, როდესაც გრძელ პოემას გადაავლო თვალი - გახსოვდა?
თვალები გადავატრიალე - ეს 'პოეზიაა'. როგორ დამავიწყდებოდა?
დავემშვიდობე და ალექსმა ფაქტიურად გამათრია კლასიდან. ვაიძულე სახლამდე ზურგით ვეტარებინე, რაზეც ღიმილით დამთანხმდა. ის უუუუუუუფრო მეეეტად კომფორტული იყო ვიდრე რაილი (არ იფიქროთ რომ ის აღარ მიყვარს) მაგრამ ალექსი უბრალოდ.... სრულყოფილია.
სწორედ ახლა ვწერ ამას, ალექსთან ერთად, რომელიც ერთ ადგილზე ვერ ჩერდება. ჩემს გვერდითაა, ზუსტად იქ სადაც უნდა იყოს.


(პოემა)
„ შევარდნები იყურებიან ოქროს ხეებიდან,
საკუთარი სიცოცხლისთვის ყვირიან.
ოჰ, შიშით როგორ იბუზებიან მათი
მკონტროლი ამინდისას,
მის გარეშე გამოუსადეგარნი არიან.
ალბათ ფიქრობენ, რომ თუ ცას
თავიანთ გასაჭირს შესჩივლებენ,
მათ ტკივილს საშველი ექნება.“

„ ქარს იმედი არ აქვს რომ მოუსმენენ.
ბედის ვარსკვლავის ნაწილი, შევარდნის ფრთისკენ იკვლევს გზას.
შევარდენი ისევ ტირის და მოსთქვავს
რაღაც ჰქონდა და დაკარგვას გლოვობს ,
მაინც ენატრებათ
თუნდაც მათი პატარა გონება
ვერ ხვდებოდეს ამას.
ბედის ჰაერში გაჭრას არ აქვს ხმა,
მაგრამ რა თქმა უნდა შევარდენს ესმის,
ადამიანები ვერ იგებენ.
მოქნევა და მტრედიც იქ არის,
მიუწვდომლად,
ვერასდროს ინატრებ მის შეპყრობას.“

„ ჩიტებისა და სიზმრების დევნას შორის
არ არსებობს განსხვავება,
ფრთების შესხმა შეუძლებელია,
მაგრამ ოცნება პოულობს მფრინავ მოგონებას,
ტვინში იღვენთება მის გასაკონტროლებლად.
როგორ შეუძლია ტკბილ მელოდიას
გამოიწვიოს სისხლმოწყურებული მდევარი?“

„ჰორიზონტი, ყველა მომკვდავი არსების ფერითაა შეღებილი,
არაფერია ისეთი, რასაც ღამე ღვიძავს.
ჩიტები ფრთებს თავისთვის ინახავენ,
ფრენას გადადებენ, როგორც დასრულებულ წიგნს თაროზე.
ერთი მეორეს მიყოლებით ძირს ეცემიან.
მტრედი უყურებს როგორ ეხვევა მისი მეგობარი ნაცრისფერ ბურუსში,
თეთრი ფრთები მარტივი შესამჩნევია
თავისი ჯიუტობით მტრედი იძულებულია უყუროს ღამეს,
რომელსაც ყველაფერი კლანჭებით მიაქვს რაც ოდესმე მას ჰყვარებია.“

„ მიწაზე დაცემულ მზეს
ყოველდღე უფრო უძნელდება დილით ამოსვლა.
დამღლელი სამუშაოა განათდეს ყოველ დილით.
სიბნელისთვის ეს უფრო მარტივია,
ბევრად მარტივი.
მზე მაინც არ ეშვება თავის საქმეს,
მაგრამ მაინც დაიღალა.
ყველაფერმა ძალიან დაღალა.“

„ მელანი იღვრება დღის ქოთნიდან და სინათლის ვენებში მიედინება,
სინათლეს მთლიანად სიბნელე შთანთქავს,
მხოლოდ ხვრელს ტოვებს ვარსკვლავის ქსოვილზე,
როდესაც ღამეში ყველაფერი ნელა კვდება,
მტვერში გახვეული მტრედი ცრემლებად იღვრება,
ვარსკვლავები მოშორებით ბრწყინავენ,
ისე შორს არიან რომ შეიძლება ყალბებიც კი იყვნენ.
მაგრამ ისინი არ არიან ჩამქრალნი,
მათ რაღაც დასაწყისი აქვთ.“

„ მთვარე სიბნელეში მაკრატლით ამოჭრილ ხვრელს ჰგავს.
სრულყოფილი წრეა, ბრილიანტის მკაფიო, უხეში კიდეებით.
ერთადერთია, რომელიც ღამის ცაზე იდუმალებით განათებულა.
როგორ უნდა გაუგო მთვარეს?
მგლები, სიბნელის სიღრმეს შესჩივიან თავიანთ გასაჭირს,
ისინიც მთლიანად შთანთქავენ მათ.
მარტოსული მტრედი თავს ფრთებში მალავს,
არ შეუძლია მოზეიმე, განათებულ მთვარეს უყუროს,
არც ის შეუძლია მისი სწამდეს.“

„ მტრედი ბოლოს მაინც იძინებს,
სიბნელე შეიპყრობს მას როგორც მოჩვენება,
ლამაზი ჩიტი სიზმარშიც გატეხილია,
მისი თეთრი ფრთები ნელნელა ცვივა
ამჟღავნებს მტრედის სხეულს
მტრედის სიზმარში დაცემული თითოეული ფრთა
მისი თითოეული დამარცხებაა.
თუ ყველაფერს დაკარგავს რაც აქვს,
მაინც შეძლებს მტრედი გადარჩენას?“

„ ტირილის ხმა ოდნავ ისმის ღამეში,
ვერცხლის თეთრი მტრედი შეიძლება იწვოდეს სიზმრებთან ერთად,
ათასობით მომაკვდავ ოცნებასთან ერთად და ვერავინ ხვდებოდეს.
არავის ესმოდეს მისი.
ბნელი ფიქრები გამოუსადეგარია,
მაგრამ ჩრდილები, მზის სინათლეზეც შენთან არიან,
ისინი ყოველთვის მტრედთან არიან როდესაც არავინაა სხვა.
ჩრდილი მასთანაა და ეფარება როგორც უჩინარი საბანი.“

„ მტრედი სისხლის ტბაში იღვიძებს და ვარსკვლავებს ხედავს,
ღამეს ევედრება, მისი სხეული სიკვდილს გადასცეს.
მტრედს აღარ შეუძლია მზის გახსენება
ძლივს შესწევს ფიქრის უნარი, შემდეგ ისევ ძილს მიეცემა.
ისევ დაბლა წევს, დამარცხებული,
არ იცის გაიცინოს თუ იტიროს
ღამე თავის აჩრდილს გამოგზავნის და მის სულს დაეპატრონება.“

„ ახალი ხედვიდან, მტრედი სიზმრისკენ ისწრაფვის.
მთვარე რომ ოდნავ დიდი ყოფილიყო, შეიძლებოდა ცა ჩაეყლაპა.
რომ ყოფილიყო, რომ ყოფილიყო...
რატომ გვაფერხებს სიტყვები ესე ძალიან?
ყოველთვის როდესაც მზე ოდნავ ჩავა,
სიბნელის ნაწილი გვახსენებს სისასტიკეს.
მტრედი ტირის ტანჯვის ცრემლებით.
სამყაროს აფიქრებს თუ რა სიცრუე იმალება სრულყოფილი ნიღბის უკან.“

„გამელოტებულ და გაშიშვლებულ მტრედს, არსაით აქვს წასასვლელი.
თავიანთი ჩუმი ხმებით, ხეებსაც კი აღარ შეუძლიათ მისი გადარჩენა.
მტრედი დაკარგულია. მისი საბუდარი გატეხილია. მისი გული გატეხილია.
მისი სული ნაწილებადაა დამსხვრეული, ჭრილობებიდან კი სისხლი აღარ ეღვრება.
დაბინდული თვალებით შეჰყურებს ცას, შესჩივის თავის დანაკარგს.
რატომ არის ღამე ესეთი სასტიკი?“
(პოემის აზრი თუ ვერ გაიგეთ შეგიძლიათ პმ მომწეროთ და გეტყვით)


19 მაისი, 2016.
დილა კარგი იყო, დანარჩენი დღე...
შაბათია, ასე რომ საბედნიეროდ სახლში დავრჩი ალექსთან ერთად. დილით, თვალებზე ნაზი კოცნით გამაღვიძა, მშვენიერი შეგრძნება იყო. ყველა დეპრესიულ ადამიანს ვურჩევ სცადოს, განწყობის ამაღლება ნამდვილად შეუძლია. ჩახუტებულები, დაახლოებით ათამდე ვიწექით. შემდეგ თავი ვაიძულე ავმდგარიყავი.
- რონი! - დაიწუწუნა ალექსმა - არ მიიმატოოოოვოოო!
თვალები გადავატრიალე - ალექს ბევრი სამეცადინო მაქვს, კლასს უნდა დავეწიო. სასაცილოა, როგორც მახსოვს დახმარებას დამპირდი.
დაუზიანებელი ხელით დამიჭირა და ისევ საწოლში ჩამითრია. დავიყვირე როდესაც ზედ დავეცი, სახე მის მკერდში ჩავმალე, მან კი ჩემს თმაში. მოვდუნდი, დავალების შესრულების იმედი დავკარგე. ჩავიხითხითე და ნება მივეცი ჩამხუტებოდა, თავი არ შევიწუხე დამემალა როგორ მიყვარდა ეს გრძნობა. ღმერთო, დილითაც კი ისეთი კარგი სუნი ასდიოდა...
- გეხმარები აარონ - თქვა დილის სექსუალური ხმით.
- რისი კეთებით? - ჩავიბუზღუნე მის მკერდში.
ალექსს ყოველთვის შიშველს ეძინა და მე მხოლოდ ბოქსერებით.
- გეხმარები თავი შესანიშნავად იგრძნო - თქვა და ყურზე ნაზად მიკბინა.
მოულოდნელობით დავიყვირე.
ჩაიცინა - ძალიან საყვარელი ხარ!
გავწითლდი და ვცადე სახე უფრო მეტად დამემალა - ა-არა არ ვარ... - ისევ გავწითლდი, დარწმუნებული ვიყავი ალექსი გრძნობდა ჩემს ცხელ კანს.
გაიცინა და მისი მკერდის ვიბრირება ვიგრძენი.
- ხედავ, ესეც მტკიცებულება! ყველაზე საყვარელი ადამიანი ხარ!
ერთმანეთს ღიტინი დავუწყეთ და ცოტა ხანში სხვა რამეში გადაიზარდა...
მადლიერი ვიყავი დედას და მამას ადრე რომ არ ეღვიძებოდათ.
პარკში ანალაინთან ერთად წავედით, სადაც სიგარეტის მოწევა თავისუფლად შემეძლო. ანალაინს ვუთხარი, რომ არასდროს, არასდროს არ მოეწია. ჰო, რისი თქმა შემიძლია? ფარისეველი ვარ. ბინძური, მეძავი, კანონის დამრღვევი ფარისეველი. და მაინც მიყვარდა ჩემი ცხოვრება. შემეძლო ალექსისთვის იმდენი მეკოცნა, რამდენიც მინდოდა, რადგან ჩვენს გარშემო არავინ იყო, ალბათ მოღრუბლული ამინდის გამო. ანალაინს არც ადარდებდა რას ვაკეთებდით. ვფიქრობ ეგონა, რომ ეს ნორმალური იყო. მიხარია ჰომოფობად რომ არ გაიზარდა.
სკოლა ნორმალურად მიდის. მისტერ ჩევისი ყოველ დღე, სკოლის შემდეგ ერთი საათით მამეცადინებს, მაგრამ რაღაც საკითხები მაინც მიჭირს. არ მადარდებს რადგან ალექსი მყავს. შეიძლება საუკეთესო კოლეჯში ვერ მოვხვდე, მაგრამ ამბიცია არც მაქვს რომელიც ჩემს ძმას სცდება. ყოველთვის მინდოდა ავტორი ან ჟურნალისტი ვყოფილიყავი. უმეტესად იმიტომ რომ სიტყვები აღმაფრთოვანებენ, მაგრამ თუ ეს ნიშნავს, რომ ალექსს უნდა დავშორდე, ეს არ მოხდება!
სიმართლე ვთქვა, ალექსთან ერთად მომავალზე არასდროს მიფიქრია. დავქორწინდებით? ეს... ლეგალურია? ოჰ, ნუ შეგვიძლია კანადაში გადავიდეთ. თუ არა და შეგვიძლია ერთად ვიცხოვროთ?! უბრალოდ მასთან ერთად ყოფნა დარჩენილი ცხოვრების მანძილზე საკმარისი იქნება, მაგრამ ძალიან გოგოსავით ვიქნები თუ რომანტიკული ხელის თხოვნა მინდა? რომ მინდა ლეგალურად შემეძლოს ჩვენი სიყვარულის გაზიარება? შემეძლოს ისე ვიცხოვრო რომ არავის ვემალებოდე? აჰ, როგორი ეგოისტი ვარ. მხოლოდ ალექსი მინდა. ალექსთან ყოფნა, რადგან ის ერთადერთია რაც მჭირდება. ვფიცავ, ზოგჯერ ამ ბიჭით ვსუნთქავ და ვცხოცხლობ.
- ბიჭებო აარონი შესამოწმებლად უნდა წავიყვანოთ! - დედამ ზედა სართულიდან დაგვიძახა, როდესაც სახლში მივედით.
ამოვიოხრე და ჩემს ძმას ჩავეხუტე - სახვევებს მომხსნიან და მოვკვდები!
ალექსმა თვალები გადაატრიალა და ზურგზე შემისვა, ჩავიხითხითე. ანალაინმა დაგვცინა როდესაც მანქანამდე მივედით.
- აარონ, სახვევებს რომ მოიხსნი, დეტექტივ ბრაუნს უნდა შენთან ლაპარაკი - მითხრა დედამ მგზავრობისას.
- რისთვის? ბანაკი იპოვეს? დანარჩენები გამოიყვანეს?
გონება რაილისკენ და ლორანისკენ გამექცა. ისინი ისევ ჯოჯოხეთურად ცხოვრობდნენ, როდესაც მე აქ სამოთხეში ვიყავი. ალექსს შევხედე, რომელიც უკვე მიყურებდა. ნუ იმდენად ახლოს ვარ სამოთხესთან, რამდენადაც ერთ ბიჭს შეუძლო ჩემი წაყვანა.
საავადმყოფოში მივედით და ჩვეულებრივ ოთახში შევედით. საკმაო დრო დასჭირდა ექიმს ჩვენთან მოსასვლელად. მაშინვე ბრაზილიელი გამახსენდა, რომელიც უფრო მეტად მომწონდა.
- აარონი ხომ?
- აარონ ვრაითი - ვუპასუხე.
- კარგი, მზად ხარ?
- ჰო - ვუთხარი დაღლილმა
ჩემთან მოვიდა და სახვევები მომხსნა. შეხება არ მსიამოვნებდა, ჭრილობამ ოდნავი წიწკვნა დამიწყო. ალექსმა შენიშნა და დამამშვიდებლად ხელი მხარზე დამადო.
როდესაც უკვე მომხსნეს, დავიხედე. ეს... უცნაური იყო. ხელზე, რომლითაც უმეტესად ვწერდი, მხოლოდ ორი თითი მქონდა, ცერა და საჩვენებელი. რატომ მომაჭრა სამი? სამი თითით კარგად ვიქნებოდი, სანამ შუა თითი მექნებოდა არაფერი გამიჭირდებოდა. ხალხისთვის საჩვენებლად მაინც დამრჩებოდა.
- რონი - ჩამჩურჩულა ზურგს უკან მდგარმა ალექსმა, მისი ტონი შევნიშნე.
- კარგად ვარ - ვუთხარი დასამშვიდებლად - მოდი დეტექტივთან მოვიშოროთ საქმე.
დეტექტივი ბრაუნი რამდენიმე წუთის შემდეგ შემოვიდა და ერთმანეთს მკაცრად შევხედეთ. ცოტა არ იყოს სასაცილო სიტუაცია იყო.
- აარონ, კარგი ამბები და ცუდი ამბები გვაქვს - მითხრა მან.
- ჯერ ცუდით დაიწყეთ.
- ბანაკი არ გვიპოვია - შესამჩნევად გამიფუჭდა ხასიათი - მაგრამ კარგი სიახლე ის არის, რომ სამხედროები ჩავრთეთ. ყველა ფერმას ვამოწმებთ. არ შევრჩერდებით, სანამ ბანაკს არ ვიპოვით, გპირდები.
ამოვიოხრე - მადლობთ.
- კანონისთვის ყველაფერს გავაკეთებთ.
რაილი შეიძლება მკვდარი ყოდილიყო. ჯანდაბამდე გზა ჰქონია კანონს.
არ მინდოდა ჩემი აზრები გამეხმოვანებინა. ალექსს ხელი მოვკიდე და გარეთ გავედით. მანქანის უკანა ადგილებზე ჩავსხედით. უბრალოდ ალექსის მხარს მივადე თავი და ვუსმენდი რას ლაპარაკობდა დედაჩემი. ამბობდა როგორი ამაყი იყო ჩემით და ანალაინი კი ადგილზე ცქმუტავდა.
ერთი ქუჩის კუთხეში შევჩერდით, რომელიც მანქანებით იყო გადაჭედილი.
- რა ხდება? - დაიყვირა გაბრაზებულმა დედამ.
ალექსმა ღვედი მოიხსნა და ნახევარი სხეულით გადაძვრა ფანჯრიდან - რაღაც... პარადის მსგავსია?!
დედამ შეიგინა და ანალაინს ყურებზე ხელი ავაფარე. ნელ-ნელა მივიწევდით წინ და ქუჩის გასწვრივ ხალხი დავინახე, ფერადი ტანსაცმლებით გამოფენილიყვნენ და პოსტერები ეჭირათ.
თვალები გამიფართოვდა - გეი პარადია.
ხელი პირზე ავიფარე, როდესაც სიტყვები წარმოვთქვი. ამაზე დედა ნამდვილად გაბრაზდებოდა.
- ოჰ მართლა? ისინი ფიქრობენ, რომ ამ დროსაც შეუძლიათ გამოსვლა? სახლში წასვლა და ჩემი შვილებისთვის საჭმლის გაკეთება მინდა, პიდარასტებო! - დაიყვირა ისევ.
ადგილიდან ოდნავ ჩავსრილდი, ვცდილობდი დავპატარავებულიყავი. ალექსი ნაღვლიანად მიყურებდა.
უექცრად საშინლად გავბრაზდი. მინდოდა მანქანიდან გადავმხტარიყავი და ალექსისთვის მეკოცნა, ყველა ამ მანქანის თვალწინ. გარეთ უამრავი ადამიანი იქნებოდა, რომლებიც მხარს დაგვიჭერდნენ და ასევე იქნებოდნენ ადამიანები, რომლებიც ამას არ გააკეთებდნენ, დედას ჩათვლით.
- დედიკო, რას ნიშნავს პიდარასტი? - იკითხა ანალაინმა.
ჯანდაბა!
- არ თქვა ეს სიტყვა ანალაინ, ცუდი სიტყვაა! - ვუთხარი მაშინვე - შეიძლება ამან ადამიანის გრძნობებს ტკივილი მიაყენოს.
დედა შემობრუნდა და ბრაზით შემომხედა. ადგილზე გავშრი.
- კარგი! - შესძახა ანალაინმა, აშკარად ვერ შეამჩნია დედაჩემის მკვლელი მზერა.
- არ მითხრა რომ მათ მხარს უჭერ? - მკითხა დედამ.
არასდროს მინახავს მისი ეს მხარე. ვიცოდი, რომ გეიების წინააღმდეგი იყო, მაგრამ არ მეგონა თუ ესე ვერ იტანდა - ა-არა! - ვთქვი გაუაზრებლად - მე უბრალოდ ვთქვი, რომ შეიძლება ამან ვინმეს გრძნობებზე იმოქმედოს!
ისევ გზისკენ შებრუნდა და რაღაც ჩაიბუზღუნა. როდესაც ალექსს გადავხედე ვკანკალებდი, ვიცოდი, ტკივილი თვალებშიც მეტყობოდა და ჩემი ძმის მზერაში კი სიბრაზე ჩანდა. დედაზე გაცოფებული იყო.
- დედიკო, ვინ არიან ისინი? - იკითხა ისევ ანალაინმა.
არ შეიძლებოდა საუბარი დასრულებულიყო? ალექსისკენ მივიჩოჩე.
- ცუდი ხალხი ძვირფასო, არ ინერვიულო ამაზე.
- რა გააკეთეს ცუდი დედიკო?
არა, არა! ხომ შეიძლებოდა გოგონა ესეთი ჭკვიანი არ ყოფილიყო?
- მათ უნდათ რომ იგივე სქესთან იყვნენ, როგორებიც თვითონ არიან.
- მაგალითად... ერთმანეთს კოცნიან?
ძალიან ჭკვიანი, ძალიან ჭკვიანი ბავშვი.
- ჰო მაგალითად როდესაც კაცი კაცს კოცნის.
- მაგრამ ალექსი და ა...
ხელი პირზე ავაფარე - დედა, შემოვლითი გზაცაა და შეგვიძლია შევუხვიოთ - ვუთხარი კანკალით.
დედა დამეთანხმა და შებრუნდა. ანალაინს ხელი გავუშვი. უცნაურად მიყურებდა და ალექსს მივეყუდე, მან კი ნაზად მომკიდა ხელი. უეცრად მივხვდი, რომ თუ ერთად ყოფნას გადავწყვეტდით, კანადაში მოგვიწევდა გადასვლა.
როდესაც სახლში მივედით, ალექსმა მანქანიდან უსიტყვოდ გადამიყვანა. შემეძლო მეთქვა, რომ ბრაზით ცახცახებდა. სხვენისაკენ მიდიოდა და ძლივს ვეწეოდი. ბავშვობაში, როდესაც რაღაც მოხდებოდა, ყოველთვის სხვენში ავდიოდით. სხვენში, ალექსმა ფანჯრისკენ წამიყვანა და სახურავზე გადავძვერით.
კიდეზე ჩამოვსხედით და ფეხები დაბლა ჩამოვკიდეთ. უკანა ეზოს გადავყურებდით, ალექსმა თითები ჩამჭიდა. მძიმედ სუნთქავდა.
- მოვკლავ - გამოსცრა - მოვკლავ ამ ძუკნას!
ნება მივეცი ბრაზი გადმოენთხია, ვიცოდი, არაფერი შეაჩერებდა. თავი მხარზე დავადე და ის ლაპარაკს განაგრძობდა იმაზე, რომ დედას არაფერი ესმოდა. სახურავზე უკან მივიწიეთ და ალექსს ავაცოცდი, ისე რომ მის კალთაში ვიჯექი და სახეში ვუყურებდი. თვალებში ჩავხედე და გაჩუმდა.
- მიყვარხარ ალექს.
მხოლოდ ეს ვთქვი.მხოლოდ ეს მქონდა სათქმელი. მხოლოდ ეს იყო საჭირო. შუბლი ჩემსას მოაწება და თვალებდახუჭულმა, წინ და უკან დაიწყო რწევა. პასუხი არ გაუცია, ეს ნორმალური იყო. საკმარისად მომისმენია მისგან და გარდა ამისა, მე არ ვიყავი იმ წუთას ის, ვისაც ამის მოსმენა სჭირდებოდა.
ჩემი ორი თითი აიღო და გულზე მიიდო.
დავინახე ცრემლი როგორ ჩამოუგორდა ლოყაზე, სუფრთა და მბზინავი. ვერ გავბედე საკოცნელად გავნძრეულიყავი, ეს მომენტი ზედმეტად მგზნებარე იყო. რწევას აგრძელებდა, ჩემი ფერმკრთალი, პატარა ხელი გულზე ედო. უეცრად ცისფერი თვალები გაახილა, შემომხედა და მეც მათ ძალაში ჩავიკარგე.
- ლამაზი ხარ - თქვა სერიოზული, უკმეხი ტონით - ლამაზი.
არაფრის თქმა არ შემეძლო. როგორ უნდა მეთქვა? რა იყო სათმელი ამის უარსაყოფად? მე თუ ლამაზი ვიყავი, ის... ღვთაება იყო.
ჩვენს შორის მყოფი პატარა სივრცე უფრო შევამცირე და ერთმანეთს ვაკოცეთ, ოჰ როგორი ნაზი იყო ეს კოცნა. არაფერში გადაგვიზრდია და არც შეგვიწყვეტია, უბრალოდ ვიჯექით სახურავზე, ტუჩებით ერთმანეთს შეწებებული, ძალიან, ძალიან დიდი ხნის მანძილზე...
მაშინ მივხვდი, რომ ალექსი ჩემს სულს ფლობდა.
არ მაღელვებდა.
არ მაღელვებს.
შეიძლება ითქვას რომ მე დავუთმე.


30 მაისი, 2016.
ვიცი, ვიცი! დღიურში აღარ ვწერდი.
გუშინ სკოლის ბოლო დღე იყო, მაგრამ არა ჩემთვის. მისტერ ჩევისთან მთელი ზაფხულის მანძილზე მაქვს გაკვეთილები და როგორც არ უნდა მიხაროდეს მისი ნახვა, მაინც არ ველი მასთან შეხვედრებს. შემდეგ კვირას მეწყება, ჩემი და ალექსის დაბადების დღის შემდეგ.
დილა ნორმალური იყო. ჩვეულებრივ გავიღვიძე, ჩვეულებრივ გადავივლე წყალი, დაახლოებით ერთი საათით წავედი მეგობრებთან ერთად პარკში. სახლში მივდიოდით ალექსის საშინელი მანქანით, როდესაც ტელეფონმა დარეკა. მე სიგარეტს ვეწეოდი და შუქნიშანთან ალექსმა უპასუხა მობილურს (მე ჯერ კიდევ არ მიყიდია ახალი).
- სალამი დედა - თქვა და რამდნიმე წუთს ქალს უსმენდა.
ტელეფონი გადმომაწოდა, ჩვენი ხელები ოდნავ შეეხო ერთმანეთს და კლავზე მაინც ეკალმა დამაყარა - შენთან ლაპარაკი უნდა.
ნერვიულად გამოვართვი, თავს რაღაც ცუდისთვის ვამზადებდი - რა ხდება დედა?
- აარონ, ბანაკი იპოვეს.
როდესაც მისი ნათქვამი გავიგე, ყბა ჩამომივარდა - ოჰ ღმერთო, დედა! როგორ? რა მოხდა? ბავშვები რომელ საავადმყოფოში არიან? რაილის ნახვა მინდა, იციან კარგადაა თუ არა?
- აარონ დამშვიდდი კარგი? უბრალოდ ალექსს სთხოვე მერსის საავადმყოფოში მიგიყვანოს, ხომ იცი სადაცაა?
- ოჰ ღმერთო ჩემო, ოჰ ღმერთო ჩემო, ღმერთმა დასწყევლოს, ისინი აქ არიან?
ტელეფონი გავთიშე და ალექსს მიბუნრუნდი.
- რა მოხდა? - მკითხა, ისევ გზას უყურებდა.
- შეგიძლია მერსის საავადმყოფოში მიხვიდე?
- რონი, საათების სავალია!
- ალექს, მათ რაილი იპოვეს! ლორანი იპოვეს! წადი!
პედალს დააჭირა. საავადმყოფოში ორსაათში მივედით. როდესაც შევედით ღრმად ვსუნთქავდი. დედა კართან შეგვხვდა (როგორ იყო უკვე იქ წარმოდგენა არ მქონდა)
- კარგია ბიჭებო აქ რომ ხართ. დეტექტივმა ისინი დღეს დილით გადმოიყვანა. რაილი სტივენსი და ლორან გრიესლინგი, ხომ ესენი არიან?
თავი დავუქნე, ლაპარაკის უნარი დამეკარგა. კარგია ალექსს რომ ესმოდა რისი კითხვა მსურდა.
- როგორ იპოვეს?
- ზუსტად არ ვიცი. დეტექტივს უნდა ჰკითხოთ.
შესასვლელში მყოფმა ქალბატონმა რამდენიმე წუთში შეგვიშვა. კიბეებით ავირბინე, ალექსი უკან მომყვებოდა. რაილის კართან შევჩერდი.
- აარონ - ალექსმა მხარზე ხელი დამადო და თავისკენ შემატრიალა - აარონ მომისმინე. ის კრიტიკულ მდგომარეობაშია.
- რისი თქმა გინდა? - ვკითხე ჩურჩულით.
ლამაზი სახე დაეძაბა. მძულდა ეს გამომეტყველება, მართლა მძულდა. მინდებოდა მეტირა, მას შემოვხვეოდი და უსასრულოდ ვყოფილიყავი ესე.
- უბრალოდ ვამბობ... არ ელოდე იგივე ბიჭს, რომელსაც იცნობდი.
ამ სიტყვებმა გონებაში გამიელვა. ოთახში შევედი. ქალი, რაილის მსგავსი ყავისფერი თვალებით, სკამზე იჯდა და მის გვერდით ახალგაზრდა, ქერა გოგონა შევნიშნე ლამაზი სახით, რომელიც რაილის და უნდა ყოფილიყო. ერთმანეთს საერთოდ არ ჰგავდნენ.
შემდეგ.. შემდეგ ის დავინახე. საავადმყოფოს საწოლზე იწვა და მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი, რომ ალექსი მართალი იყო.
აგებულებით ჩონჩხს დამსგავსებოდა, მისი ყავისფერი თმა კი სახის გარშემო, საწოლზე მძიმედ ეფინა. კლავები, მთლიანად მილებით ჰქონდა დაფარული. თვალების გარშემო სახვევი ჰქონდა, ნუ თვალის ბუდის გარშემო. მასთან ნელა მივედი, შოკში ვიყავი. ბიჭი, რომელიც ოდესღაც მფარველობდა, ეხლა ესეთი უმწეო იყო.
- სალამი რაი - მოვახერხე წარმომეთქვა.
- მაქსი? - საწოლიდან ოდნავ წამოიწია, მის ფერმკრთალ ტუჩებზე ღიმილი გამოისახა.
- ჰო, ჰო მე ვარ.
- შენც გაგანთავისუფლეს? ოჰ ღმერთო, როგორ მიხარია კარგად რომ ხარ - სუსტი და ნაზი ხმა ჰქონდა
- ჰ-ჰოო - ჩავილაპარაკე.
რაილის გვერდით დავჯექი, მინდოდა საავადმყოფოს საწოლიდან შორს ვყოფილიყავი, მაგრამ თუ ეს რაილის გამო მომიწევდა, მაშინ არ მადარდებდა. მის ლამაზ, შავ თმას მოვეფერე და შუბლზე ნაზად ვაკოცე. ვიგრძენი ცრემლები როგორ ჩამომივიდა ლოყებზე. რატომ ვხედავდი მას ასეთ მდგომარეობაში? მხარზე ალექსის დამამშვიდებელი ხელი ვიგრძენი.
- როგორც ვხვდები ორივემ დავარღვიეთ წესი, ჰაჰ? არ უნდა გვეტირა არა? - სცადა გაეცინა მაგრამ ხველა აუტყდა.
ოჰ ღმერთო ჩემო, თვალების დაკარგვამ ესეთ დღეში ჩააგდო? სამედიცინო დახმარება ნამდვილად არ მიუღია.
- არაუშავს - ვაუ რა გონებამახვილური პასუხები მქონდა.
სცადა ისევ გაეცინა, მაგრამ თითი ტუჩებზე დავადე - არა, არა. არ მომწონს როცა შენ თავს სტკენ.
ღიმილის ნიშნად, ტუჩების კუთხეები აეწია და ცოტა ხანს გაჩუმდა.
- ჰეი რაი, აქ ვიღაცაა, ვისაც შენი გაცნობა უნდა - რაილის ხელი ჩემს ხელში მოვიქციე და ალექსის სახესთან მივიტანე.
- ეს ჩემი ძმაა, ალექსი.
- ჰეი - ღმერთო, არ არის იმის დრო, რომ ვფიქრობდე როგორი სექსუალური ხმა აქვს.
რაილიმ მსუბუქად გადაატარა თითები ალექსის სახეს, ისე სუსტად, რომ ისევ ტირილი მომინდა.
- ბოლოს და ბოლოს შევხვდი ცნობილ ალექსს.
გავწითლდი და რაილი ბრმა რომ არ ყოფილიყო, ალბათ დამცინებდა.
- კარგად გამოიყურები - ამოისუნთქა რაილიმ და განაგრძო ალექსის სახის თითებით შეგრძნება - ისეთივე კარგად როგორც აარონი.
ალექსმა გაიცინა, ხმამ მთელი ოთახი გაანათა. რაილიმაც გაიღიმა.
- არ გეწყინოს, მაგრამ აარონი მაინც უფრო ლამაზია - თქვა ისევ ბიჭმა.
- გეთანხმები - ჩაიცინა ალექსმა.
დავიწუწუნე - ჰეი, ლამაზი არ ვარ! სექსუალური ვარ! - ბოლო ნაწილი ჩუმად ჩავილაპარაკე.
ალექსმა და რაილიმ სიცილი დაიწყეს. რაც რა თქმა უნდა ისევ რაილის ხველებაში გადაიზარდა.
- ხომ არ იცით ლორანი როგორ არის? - იკითხა როდესაც ხველებას მორჩა.
- მასთან მივდივართ - ვუპასუხე.
გაიღიმა და უეცრად ამოიკვნესა.
- რა ხდება? - ვკითხე ოდნავ გადახრილმა, ისე ვნერვიულობდი თითქოს დედამისი ვიყავი.
- არაფერი, უბრალოდ თავი მტკივა. ექიმებმა თქვეს, რომ რამდენიმე ხანს ტკივილი გაგრძელდება, სანამ ჩემი თავის ქალა მთლიანად შეხორცდება.
ტუჩზე ვიკბინე და მისი თმის ფერება განვაგრძე - Tu m'as manque, Je t'aime. (მენატრებოდი, მიყვარხარ) - ჩავიჩურჩულე, ვცდილობდი ცრემლები შემეკავებინა.
- მეც მომენატრე მაქსი - ტკივილით ისევ ამოიკვნესა და თავი უკან გადასწია - და ყოველთვის მეყვარები.
როდესაც ალექსი ჩამეხუტა, ცრემლები სახეზე ჩამომდიოდა. ვნატრობდი შემძლებოდა რაილისთვის ისეთივე კომფორტის შემექმნა, მაგრამ ჩახუტებისთვის ზედმეტად მისუსტებული იყო. მისი გარუჯული კანი, ეხლა ფერმკრთალი იყო. ჩემი ხელი აიღო და თითი იმ ადგილებს გადაატარა სადაც თითები უნდა მქონოდა.
- შენ როგორ ხარ? - მკითხა სერიოზულად.
თვალები რომ ჰქონოდა, ვიცოდი როგორც 'შემომხედავდა'.
- მშვენივრად - ვუპასუხე.
უეცრად თითი მკერდთან დამაჭირა, საერთოდ, არ მტკიოდა ხოლმე, მაგრამ ჭრილობაზე შეხებისას ოდნავ წამოვიყვირე.
- ჰო მშვენივრად აბა რა.
- შენზე უკეთ მაინც ვარ - ჩავიბუზღუნე, არ მინდოდა ჩემს ტკივილზე ლაპარაკი, როდესაც თვითონ გაიცილებით უარეს მდგომარეობაში იყო.
- ბიჭებო, რაილის მორფი უნდა გაუკეთონ, ყველამ დატოვოს პალატა ოჯახისწევრების გარდა. გთხოვთ გაბრძანდით - გვაცნობა ოთახში შემოსულმა ექთანმა.
სწრაფად დავუქნიე თავი და რაილის ლოყაზე ვაკოცე - დავბრუნდებით რაი.
თავი დამიქნია, პასუხის გასაცემად ძალა არ ჰქონდა.
- კარგი იყო შენთან შეხვედრა რაილი - უთხრა ალექსმა - და დამავიწყდა მადლობა მეთქვა.
ამაზე რაილიმ ოდნავ გაიღიმა - ალექს, ერთადერთი არ ხარ, ვისაც ეს პატარა ძუკნა უყვარს. კარგად მოუარე.
გასვლისას დედამისს და მის დას ხელი ჩამოვართვი. აღარ შემეძლო ამის ატანა. ალექსმა შეამჩნია და ოთახიდან გასვლაში დამეხმარა. როდესაც კარის სხვა მხარეს ვიყავი, ცრემლები გაუცნობიერებლად წამომივიდა. ჩემი სხეული განადგურებული იყო, ალექსი მიჭერდა და მარწევდა, ყურში მეჩურჩულებოდა. ექთნების ჯგუფმა ჩაგვიარა და თავი გააქნიეს. ალბათ მსგავს სანახაობებს ხშირად ხედავდნენ.
რამდენიმე წუთის შემდეგ, თვალები გამიშრა და ჩემი ძლიერი მხარე გამოჩნდა
- მზად ხარ? - მკითხა ალექსმა
- გავძლებ - ვუპასუხე და ლორანის ოთახისკენ გამიძღვა.
დედას ჩავუარეთ და დავარწმუნეთ რომ კარგად ვიყავი და რაილიც კარგად იყო.
შემდეგ ლორანი ვნახეთ.
- მაქს! - დაიყვირა როდესაც ოთახში შევედით.
ლორანი ოდნავაც არ შეცვლილიყო. ისევ ისეთი ბრწყინვალე და ხალისიანი ჩანდა. მისი მუქი კანი, ფაქტიურად პრიალებდა და წონა ოდნავ მოემატა, იმაზე კარგად გამოიყურებოდა ვიდრე მახსოვდა. საწოლიდან გადმოხტა და ჩამეხუტა - ოჰ ღმერთო ჩემო, დაბრუნდი!
გავიცინე - ჰეი გოგონი, რატომ არ ხარ მილებზე მიერთებული.
ხელი აიქნია - ოჰ სწრაფად გამოვკეთდი! მხოლოდ რამდენიმე ჭრილობა მქონდა. არაფერი სერიოზული, მართლა!
ისევ დახტოდა - ლორან, ეს ჩემი ძმა ალექსია, ალექს - ლორანი.
ალექსმა მომხიბლავად გაუღიმა და ხელი ჩამოსართმევად გაუწოდა, მაგრამ ლორანი ჩაეხუტა.
თვალები გადავატრიალე - ლორან, ესეთი სტრესით შეიძლება გულის შეტევა დაიმართო.
გაიცინა - საავადმყოფოში ვართ, არა?
საწოლზე ვიჯექით და თავისუფლად ვლაპრაკობდით, საუბარში ალექსიც კი გვერთვებოდა. პალატაში მხოლოდ ჩვენ ვიყავით. ლორანს ჩემი და ალექსის ურთიერთობაზე ვუთხარი. ლამის გაგიჟდა, ვინ გაიგებდა რომ YAOI-ს (ბიჭებს შორის სიყვარული) ფანი გვყავდა ბანაკში? გვაიძულა ერთმანეთისთვის გვეკოცნა, თვითონ კი ჩვენი ყურებისას ლამის დადნა.
- რაილი ნახეთ? - მკითხა როდესაც დავამთავრეთ.
- ჰო - ხელებზე დავიხედე.
- როგორ არის?
- არც ისე კარგად - ჩავიჩურჩულე.
- კარგად გახდება, აი ნახავ - თქვა თავდაჯერებულად - ისეთი კარგი იყო ბანაკში. მან ჩემი სიცოცხლე გადაარჩინა, იცოდი?
- რა?
- დამიცვა. ყველა მცველისგან მიცავდა გასულ თვეს, სანამ ვერტმფრენები მოვიდოდნენ. ვფიცავ, ჩემს ცხოვრებაში არასდროს მიგვრძვნია ესეთი რამ ბიჭის მიმართ. ის საუკეთესოს იმსახურებს, ასე რომ გამოკეთდება.
ვიცოდი მართალი იყო.
ნახევარი საათის შემდეგ, ექიმმა გამოგვაგდო. თქვა, რომ ლორანისთვის რაღაც ტესტების ჩატარებას აპირებდნენ. გოგონამ იმაზე მეტი იწუწუნა, ვიდრე ჩვენ. ბოლოს დავემშვიდობეთ ერთმანეთს და მე და ალექსი წამოვედით. გარეთ ღრმად ჩავისუნთქე.
- კარგად ხარ? - მკითხა ალექსმა, ხელი მხარზე გადამხვია.
- ჰო - ვუპასუხე უხალისოდ.
მანქანაში ჩავსხედით და დედამ ყველაფერი გამოგვკითხა. ვეცადე სიმართლე მეთქვა და უფრო ენთუზიაზმი და სიხარული დამეყოლებინა. სინამდვილეში უბრალოდ ბედნიერი ვიყავი ორივენი რომ ცოცხლები დაბრუნდნენ.
როდესაც გზაზე ვიყავით, სუნთქვა ისევ გამირთულდა და თავი მუხლებში ჩავრგე. საავადმყოფოში ერთმა ვიზიტმა როგორ მაგრძნობინა ესე თავი? ცუდათ მყოფი რაილის სახე ჩემს გონებაში დაცურავდა და სინდისის ქენჯნას მიძლიერებდა. რატომ არ ვიყავი იქ მის გადასარჩენად?
ალექსმა ხელი საჭიდან აიღო და თმაზე მომეფერა, მისი თითები, ჩემს განწყობაზე მაგიურად მოქმედებდნენ. ჯანდაბა, ძალიან სასიამოვნო იყო.
- სახლში მივალთ და ამაზე დაწერ, - თქვა დაბალი, ჩახლეჩილი ხმით - შემდეგ ცოტას 'გავერთობით', კარგი?
- კარგი - ვუპასუხე ღიმლით.
რაილი უკეთ გახდებოდა, ბოლოს და ბოლოს ცოცხალი იყო. ლორანიც მშვენივრად იყო, უფრო ლამაზიც კი ჩანდა. ჩემი ცხოვრების სიყვარული კი გვერდით მყავდა.
ჰო, ნამდვილად კარგი ცხოვრებაა.


7 ივნისი, 2016.
დივნიდან გადავარდი როდესაც რაილი ზურგზე შემახტა.
საავადმყოფოში ორი დღის შემდეგ, 'სასწაულად გამოჯანმრთველდა'. ექიმები ამბობდნენ, რომ ჩვენი ვიზიტის შემდეგ, მისმა სხეულმა უეცრად იმოქმედა წამლებზე. შედეგები კარგი ჰქონდა. ისევ გამხდარი და ფერმკრთალი იყო, მაგრამ სხვა მხრივ მშვენივრად გამოიყურებოდა.
- ღმერთმა დასწყევლოს რაი, რას აკეთებ ჩემს სახლში, საწოლზე მიჯაჭვული არ უნდა იყო?
ჩემი სახლის მისაღებ ოთახში ვიჯექი და ვცდილობდი მესწავლა სანამ მისტერ ჩევისთან პირველი გაკვეთილი მექნებოდა. ალექსს კი ზევით ეძინა.
- არა! - დაიყვირა რაილიმ და დივანზე ამოძვრა.
როგორ შეეძლო ბრმა ადამიანს ყველაფრის ესე ზუსტად გაკეთება?
- სიმართლე რომ ვთქვა კი, მაგრამ დღეს გამონაკლისია, რადგან აქ უნდა მოვსულიყავი. შენი ბრალია, თვითონ მითხარი გარაჟის კოდი. მეთვრამეტე დაბადების დღეს გილოცავ!
ოდნავ გავიღიმე და დივანზე, მასთან ერთად დავჯექი. შავ სათვალეს ატარებდა.
- ძმაო, შუშის თვალები არ გაქვს? რატომ მაინც და მაინც მუქი სათვალე? - ვკითხე და მოლოცვას ყურადღება არ მივაქციე.
ოდნავ შეცბა - მძულს შუშის თვალები. ყველა ამბობს რომ ნორმალურია, მაგრამ ვიცი უცნაურად გამოიყურება და არ შემიძლია მათი გასწორება. თანაც ნორმალური ყავისფერი არ არის.
ხელი მხარზე დავადე. როდესაც პირველად მინის თვალებით ვნახე, გაგიჟების პირას ვიყავი. რაღაც არ ჰქონდათ... შოკოლადის ფერი. თანაც არ იყვნენ ცოცხლები.
- ჰეი - ხელი ამაღებინა - ჩანს, თითქოს ვიღაც თავის დაბადების დღეს აიგნორებს!
თვალები გადავატრიალე, ვიცოდი ვერ დამინახავდა.
- ოჰ, შემიძლია თვალების გადატრიალება ვიგრძნო, ძუკნა. ვიცი რასაც აკეთებ.
- კარგი, კარგი! არ ვაიგნორებ ჩემს დაბადების დღეს, უბრალოდ წელს ძალიან გასაოცარი აღარ მეჩვენება - დავნებდი ბოლო.
- ვოაჰ, შენი მეთვრამეტე დაბადების დღეა. უნდა გიხაროდეს!
ამოვიოხრე - არაფერს ცვლის.
- მაგრამ იმდენი რამის გაკეთება შეგიძლია! - დაიწუწუნა რაილიმ.
- მაგალითად რა - ვეცადე კითხვა რიტორიკული ყოფილიყო.
რაილიმ კი ესე არ ჩათვალა.
- მაგალითად შეგიძლია არჩევნებში მიიღო მონაწილეობა - მითხრა მან.
- სიმართლეა - ჩავიბუზღუე.
- ლეგალურად იყიდო სიგარეტი!
- ქორწინება - დავამატე.
- სკოლის დამთავრება!
- გადასვლა.
- ტატუების გაკეთება!
- ლეგალური ურთიერთობა!
- მსოფლიოს შემოვლა!
- ზრდასრულად ყოფნა!
- ნამდვილი სამუშაო!
- კოლეჯში წასვლა!
- ხალხს უთხრა რომ 18ის ხარ!
ისე ძალიან ვიცინოდით სუნთქვა შემეკრა. დივნიდან გადავარდით და რაილის ზედ დავეცი. ამ დროს ალექსი შემოვიდა.
- რა ხდება... რაილი? რას აკეთებ აქ?
რაილი სწრაფად ადგა ფეხზე და ალექსის ხმის მიმართულებით მიბრუნდა, თითქმის ალექსს უყურებდა. ავდექი და მხრები ოდნავ შევაბრუნე.
- მეთვრაბეტე დაბადების დღეს გილოცავ! - დაიყვირა რაილიმ.
ალექსმა ჩაიცინა, ხელები ორივეს მოგვკიდა და ჩვენთან ერთად იატაკზე დაეცა. ორი, ჩემი საყვარელი ადამიანის შუაში ვიწექი. ალექსი თმაზე მეფერებოდა და ამაზე კუნთები მომიდუნდა. რაილიმ შეამჩნია და გაიკრიჭა.
- რა გეგმები გაქვთ დაბადების დღეზე? - იკითხა მან.
ალექსს შევხედე. საჩუქარი უკვე მივეცი (პოემა და მისი საყვარელი CD), არ ვფიქრობდი შთამბეჭდავი იყო. მას ჯერ კიდევ არ ჰქონდა მოცემული ჩემი საჩუქარი.
როდესაც შევხედე თვალი ამარიდა. ვუჩმიტე და გადავბრუნდი რომ სახეში შემეხედა.
- რას ვაკეთებთ დაბადების დღეზე? - ვკითხე ალექსს.
ბოლოს შემომხედა და ვხვდებოდი რაღაცას მიმალავდა - გავიგე ახალი თამაშია, გინდა წავიდეთ მაღაზიაში და ვნახოთ?
- თემას ნუ ცვლი! - ზედ ავაძვერი და წელზე დავაჯექი, უკეთესად რომ დამერტყა.
ალექსმა ჩემი მუშტი აიცილა და ღიტინი დამიწყო.
- შენ...არ...დაგიგეგმავს...არაფერი..ხომ ასეა? - ამოვიოხრე სიცილს შორის.
უეცრად გაჩერდა და გადამაგდო. იატაკზე დავეცი და შევცბი. რაილისკენ დაიხარა, რომელიც დივანზე იჯდა და იცინოდა. რაღაც ჩასჩურჩულა, როდესაც ჩემმა ძმამ დაილაპარაკა, რაილის სახე განათდა და ცქმუტვა დაიწყო.
- რა? - დავიყვირე და დივანზე, მათ გვერდით ავხტი - რაილი, მითხარი რა გითხრა ამ ძუკნამ!
რაილიმ ალექსთან ერთად გაიცინა და დამაიგნორა. მუშტები დავუშინე, ადვილად აირიდეს. რატომ ვიყავი ესეთი სუსტი? ვყვიროდი და ამან ორივე უფრო მეტად გაამხიარულა.
- Bien, Bien, Bien (ეს კარგია) - თქვა რაილიმ სიცილს შორის - უბრალოდ გაჩერდი მაქს.
ენა გამოვუყავი, შემდეგ გამახსენდა, რომ ვერ ხედავდა - რატომ?
- ჰეი, შეგიძლია ფორტეპიანოზე ის დაუკრა, რაც ჩემთვის და ლორანისთვის დაუკარი. რაღაც მთვარეზე რომ იყო. ვფიქრობ, როდესაც შემოვედი პიანინოს ჩამოვუარე.
ფორტეპიანოს შევხედე - თემას ცვლით! და თან... - ჩავიბზღუნე - ეს დუეტია.
- მივხვი - გაიკრიჭა რაილი - ალექს, შეგიძლია შეუერთდე?
ეშმაკსაც წაუღია ეს ბიჭი, კარგად მიცნობდა. იცოდა, ალექსთან ერთად დაკვრაზე უარს ვერ ვიტყოდი. საერთოდ დამავიწყდა დაბადების დღის გეგმები. ალექსი ადგა და ფორტეპიანოსკენ გამიძღვა.
- დავიწყოთ? - თქვა, მისი ხმის გაგონებისას ეკალმა დამაყარა, მის ცისფერ, ყინულის მსგავს თვალებს შევხედე.
ღმერთო, ძალიან მინდოდა მეკოცნა.
მიხვდა, მაგრამ არ შეასრულა ჩემი სურვილი. ხელი მომკიდა და პიანინოს სკამისკენ გამიძღვა.
- ხომ გახსოვს? - ვკითხე მას.
თვალებში მიყურებდა - როგორ შემეძლო ამის დავიწყება?
გავუღიმე და კლავიშებს შევხედე. ისეთი სუფთა იყო, იმასთან შედარებით რაც ბანაკში ვნახე. ორი წლის მანძილზე არ დამიკვრია. არ ვიცოდი ორი თითით როგორ უნდა მომეხერხებინა. ალექსმა, როგორც ჩანდა, ჩემი აზრები წაიკითხა, გამიღიმა, ჩემი ხელი თავისაში მოიქცია და ნაკლული თითები თავისით შეავსო.
ერთდოულად დავიწყეთ დაკვრა, შეთანხმების გარეშე. როდესაც მუსიკამ ოთახში გაიჟღერა, რაილის შევხედე, ყბა ჩამოვარდნოდა. გავიღიმე, მაგრამ არ გავიცინე, არ მიდოდა ეს მშვენიერება დამერღვია.
არ მომწონს როდესაც სილამაზე ქრება.
ოჰ, ხმა უფრო კარგი იყო, ვიდრე მახსოვდა. მოიმატა. უფრო გამბედავი გახდა. ნოტებთან ერთად ათასობით ნაწილად იშლებოდა და იფანტებოდა. მიყვარდა ეს მუსიკა. მიყვარდა გრძნობა. გრძნობა, როდესაც ალექსის ხელი ჩემსას ეხებოდა. მიყვარდა ჰარმონიის გრძნობა, რომელიც არ შემეძლო ჩემით შემექნა. მიყვარდა თითებით მყარი, პრიალა ზედაპირის შეგრძნება.
მომწონდა როდესაც თავს უსაფრთხოდ ვგრძნობდი.
სონატის ბოლო აკორდები მიწყნარდა. რაილიმ აპლოდისმენტებით შეგვამკო. შევბრუნდი და ჩემს ძმას გავუღიმე, რომელმაც ღიმილითვე მიპასუხა. ამწია ჰაერში და დამატრიალა. შევხტი და რაილიმ გაიცინა, მიხვდა რაც ხდებოდა.
ოჰ, როგორ მიყვარდა ალექსი.
- კარგი, მორჩით თქვენ ორნი. დაგტოვებთ - წარმოვიდგინე რაილი როგორ ჩაგვიკრავდა თვალს და ოთახიდან გავიდა.
ალექსს მხარს ზემოდან გადავხედე.
- და მაქს - შემობრუნდა რაილი - თავი დაიცავით!
წაიმღერა და გავიდა.
- დაიცადე - გავძახე - სად მივყავარ?
გავიგე წინა კარმა როგორ გაიჯახუნა. ვიმედოვნებდი იცოდა როგორ უნდა დაბრუნებულიყო სახლში. მისი მშობლები აქ გადმოვიდნენ რადგან ახლოს ვყოფილიყავით. როგორც ვხვდები, უნდოდათ ყველაფერი გაეკეთებინათ რასაც რიალი იტყოდა.
-ალეეეექს - დავიწუწუნე - მიიიითხარიიიი!
გაიცინა და თავი გაიქნია - ეხლა არა პრინცესავ.
ზედმეტსახელის გაგონებისას ეკალმა დამაყარა. მანამდე არასდროს დაუძახია.
ალექსმა ჩემი რეაქცია შენიშნა და თვალები ჩაუმუქდა.
- მოგწონს? პრინცესავ? - სიტყვა ყურში ჩამჩურჩულა და ყელში მაკოცა.
ამოვიკვნესე. კანზე ტუჩების ნაზ შეხებას ვგრძნობდი. უცბად გავიწიე.
- გინდა ნახო როგორ ცეკვავს შენი პრინცესა შენთვის? - ჩავიჩურჩულე მაცდურად.
გავიღრიჭე და ხელებიდან დავუსხლტი - სტრიპტიზი მხოლოდ შენთვის... მზად ხარ ნამდვილი საჩუქრისთვის?
დავიწყე. ისე ვცეკვავდი როგორც მაშინ, კაბინაში ბიჭებთან ერთად, ოღონდ ამჯერად ალექსთან ვიყავი და ჩემს სახლში. ეს ბევრად უკეთესი იყო. დედა და ანალაინი პარკში იყვნენ წასულები.
მაისური გავიხადე, პრესი დავჭიმე. ალექსი მიყურებდა, ჩავიკუზე და გვერდებს ვაქანავებდი. მივბრუნდი და შარვალიც გავიხადე. ალექსის კალთაში ავძვერი. ვხედავდი როგორ უჭირდა გადაეწყვიტა რისთვის შეეხედა, ჩემი სახისთვის თუ სხეულისთვის.
გადავიხარე და ყელში ნაზად ვაკოცე.
- რონი...
დაახლოებით ერთ საათს გავაგრძელეთ. შემეძლო მთელი დღე მეცეკვა, მაგრამ როგორც ჩანს ალექსის მოთმინება ამოიწურა. ისევ მაკოცა და ხელები შემომხვია. სხეული ცეცხლში გამეხვა.
- აარონ - რამდენიმე წუთის შემდეგ შეწყვიტა კოცნა და ამოვისუნთქეთ - ტანსაცმელი ჩაიცვი და თმა დავიარცხნე. ეს საღამოსთვის უნდა შემოვინახოთ.
- სად მივდივართ? - ვკითხე, დივნიდან გადავხტი და ჯინსები ავიღე.
- სურპრიზია - თვალი ჩამიკრა და საძინეებლში წავიდა.
- უნდა მითხრა! - დავიწუწუნე.
- ჯერ არა პრინცესავ, მალე ნახავ - ოთახიდან გამომძახა.
ჩავიხითხითე და სწრაფად გავემზადე. ჩემი მეთვრამეტე დაბადების დღე. დიახ! განსაკუთრებული იქნებოდა. შავი მაისური ჩავიცვი, რომელიც ალექსს მოსწონდა და სუნამო შევისხი. თმა შევისწორე და წასასვლელად უკვე მზად ვიყავი.
კიდევ ბინძურად მეჩვენებოდა სტრიპტიზის ცეკვა, მაგრამ არც ისე ცუდი გრძნობა იყო, რადგან ალექსისთვის ვცეკვავდი. ბინძურზე მეტად სექსუალურად ვგრძნობდი თავს.
- მზად ხარ? - ფიქრებიდან ნაცონბმა ხმამ გამომაფხიზლა.
ჩემი სექსუალურობა მაშინვე დაიჩრდილა.
ალექსმა კარიდან ჩამიკრა თვალი. მარტივად ეცვა, რამაც უფრო მომხიბლავი გახადა. ჩემს რეაქციაზე ჩაიცინა და თითებს შორის მანქანის გასაღები აათამაშა. გარეთ გავყევი.
დედასთვის დახლზე ბარათი დავტოვეთ, სინამდვილეში ალექსმა დატოვა. თქვა, რომ არ შემეძლო წამეკითხა, რადგან სპეციალური დეტალები იყო თუ სად მივდიოდით. რა თქმა უნდა დავიწუწუნე.
მის საშინელ მანქანაში ჩავჯექი. ვფიცავ, არ მანაღვლებს მართვის მოწმობის აღება, უბრალოდ ახალი მანქანა გვჭირდება. უამრავი აზრი მომდიოდა სად შეიძლება წავსულიყავით, კარნავალზე, რესტორანში, თეატრში, ტყეში...
სად ჯანდაბაში მივდიოდით?
- ალეეეეეექს, გთხოოოოოვ! მინდა ვიცოდე! - ვემუდარებოდი.
- გზას ვუყურებ, არ შემიძლია შემოგხედო.
ყველაფერი ვცადე რაღაც მაინც რომ მეთქმევინებინა, ვერაფერი მოვახერხე და მივხვდი, რომ რაღაც სერიოზული იყო. ალექსი არასდროს, არასდროს ყოფილა ესეთი სერიოზული. ეს რაღაც დიდი იქნებოდა. საათნახევრის სიჩუმეში სიარულის შემდეგ, ალექსმა მოსაცმელში რაღაც ნერვიულად მოსინჯა.
- რა არის? - ვკითხე მას, ვიცოდი მისი გამომეტყველება რასაც ნიშნავდა.
ჩემი ძმა ძალიან, ძალიან შეშინებული იყო.
ალექსმა კანკალით ჩაისუნთქა და გზიდან გადააყენა მანქანა. შემობრუნდა და ჩემი ხელები თავისაში მოიქცია. . ღმერთო ისეთი ლამაზი იყო.
- ხომ იცი ჩემი ინტუიცია? როცა ვგრძნობ, სანამ რამე მოხდება? - მკითხა სერიოზულად.
როგორ დამავიწყდებოდა? ვერასდროს დავეჭვდებოდი მის ინტუიციაში.
- კარგი, ამ დაბადების დღეს დიდხანს ვგეგმავდი. მინდოდა სრულყოფილი ყოფილიყო.
თავი დავუქნიე, არ ვიცოდი საით მიჰყავდა ლაპარაკი - შენთან ერთად ყველაფერი სრულყოფილი იქნება.
ამაზე ოდნავ გაიღიმა და ხელი თმაში შეიცურა - მადლობა რონი. ეს რაღაც... რაღაც უნდა გკითხო. რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი და ეს სრულყოფილად უნდა გავაკეთო.
- პრობლემას ვერ ვხედავ ალექს - ვუთხარი ბიჭს.
- რონი, ცუდი შეგრძნება მაქვს. შეგრძნება, რომელიც წინათ მქონდა როცა გიტაცებდნენ. ვღელავ, რაღაც ძალიან ცუდი მოხდება და სანამ ეს მოხდება უნდა გკითხო. მეშინია, რომ შეგეკითხები და ეს სრულყოფილი არ გამოვა.
ამოვიოხრე და თავი უკან გადავწიე - ალექსი მაბნევ. გეყოფა!
რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი უნდა ეკითხა. რაღაც ცუდი მოხდებოდა. ის....დაშორებას აპირებდა? გული სწრაფად მიცემდა. არა, არა არა არა. როდესაც ამის შესაძლებლობამ გამიელვა თავში, ყველაფერი დამავიწყდა. არ შემეძლო მისი დაკარგვა, არ შემეძლო ამის გაკეთება.
- რონი პატარავ, რა ხდება? - ალექსმა დაკვირვებით შემომხედა და ჩემი სახე ხელებში მოიქცია.
გავუღიმე და თვალები ჩამიწყლიანდა. ალექსი შეძრწუნებული ჩანდა.
- მ-მ-მშორდები? - მოვახერხე გამომეცრა.
- არა! - დაიყვირა ალექსმა - არა, არა, ოჰ ღმერთო რონი. რატომ უნდა გავაკეთო ეს? მიყვარხარ, ძალიან მიყვარხარ!
შვება ვიგრძენი.
- რონი, ჩემო რონი - ჩამიხუტა - პატარავ, შენს გარეშე ვერ ვიცხოვრებ.
უღონოდ გავუღიმე, მის თვალებში ვარსკვლავები ჩანდა. მინდოდა სამუდამოდ მათში მეცურავა. როდესაც შემომხედა, მისი სახე ლამაზმა ღიმილმა გაანათა. როგორი იღბლიანი ვიყავი.
რომ შემძლებოდა იმ მომენტში დაბრუნება, ათასი რამ იყო რასაც ვეტყოდი. ჩემს გულს ამოვიღებდი და მივცემდი, ვეტყოდი ყველაფერს რაც შემეძლებოდა. რომ შემძლებოდა იმ მომენტში დაბრუნება, მხოლოდ ერთი წუთით, მის სახეს მოვკიდებდი ხელებს და ყველა ხაზს დავიმახსოვრებდი, ვაკოცებდი ტუჩებში და ჩავჩურჩულებდი ყურში. ვეტყოდი ჩემს წარმოუდგენელ სიყვარულზე, ისევ და ისევ და ისევ.
რომ შემეძლოს იმ მომენტში დაბრუნება, სულ ერთი წამით....
მაგრამ ერთადერთი რამ ვუთხარი. და მართლა, თუ რომელიმე ქალღმერთი ჩამოვიდოდა სამოთხიდან და მეტყოდა, რომ ერთადერთი წინადადების თქმა შემეძლო ჩემი სიყვარულისთვის, ვერ ავირჩევდი იმაზე უკეთეს სიტყვებს რაც ვუთხარი.
- ალექს, მეც არ შემიძლია შენს გარეშე ცხოვრება.
შემდეგ, რაღაც უცნობი მიზეზით, თავი შევაბრუნე და ფანჯრიდან გავიხედე. ალბათ ღმერთმა მანიშნა. რაც დავინახე სინათლე იყო, ჩემს წინ, ფანჯრიდან შემოდიოდა. რამდენიმე წუთით ვიფიქრე უცხოპლანეტელები იყვნენ. შემდეგ.... ფარები. მანქანა.
- ალექს! - დავიყვირე.
ალექსმა ხელი გაიწვდინა მანქანის დასაძრავად და გზიდან გადასასვლელად. მხოლოდ წინ წაწევა მოასწრო.
დარტყმის მომენტში საქარე მინა ნამსხვრევებად იქცა და აირბაგები გაიშალა. უფროსწორად, უნდა ვთქვა, აირბაგი. მხოლოდ ერთი აირბაგი გაიხსნა და ეს არ იყო ის, რომელსაც ჩემი ცხოვრების სიყვარულის გადარჩენა შეეძლო. ეს ჩემი აირბაგი იყო. ყველაფერი წამის მეასედში მოხდა, ღვედის გარეშე წინ გადავარდი და აირბაგს დავეცი. აი ჩემი ძმა კი საქარე მინიდან გადავარდა. თავი რაღაც ძლიერს დაარტყა და გავიგონე საბედისწერო ტკაცუნი, რომელიც ტყვიის გავარდნის ხმას ჰგავდა.
უკანა ფონზე კივილი ისმოდა და ყველაფერი ხან ქრებოდა, ხან ჩნდებოდა. სუნთქვა გამირთულდა, თავი სისხლიან აირბაგზე მედო. გარშემო სინათლეები დაცურავდნენ.
შემიძლია ვთქვა, რომ ცხოვრებამ თვალწინ არ გამირბინა. შეიძლება იმიტომ რომ არ ვკვდებოდი, მაგრამ ერთი რამ მახსოვს. მახსოვს, როგორ მოვახერხე ჩემი ძმისკენ გამეხედა. შემეძლო, მინისგან დასერილი, მისი ანგელოზური სახის დანახვა.
გეფიცებით, მართლა ანგელოზს ჰგავდა.
მის გარშემო სინათლე ბზინვარებდა, მაგრამ ჩემმა გონებამ ეს ყველაფერი ცეცხლის ალებად დალანდა. მისი ფერმკრთალი სახე უმოძრაო იყო, კონტრასტული სისხლი მის ლოყებზე ჩამოედინებოდა. თვალები ნახევრად გახელილი ჰქონდა და სიცოცხლე დაკარგული, უსასრულობაში იყურებოდა. ისინი ნისლიანი იყო და აღარ დაცურავდნენ სამყაროში... ჩემთან ერთად. მინდოდა მისი თვალები ქილაში ჩამეწყო და დამელუქა. არავინ უნდა ნახოს ესეთი სასტიკი, საშინელი და დამანგრეველი სილამაზე.
ბოლო რამ რაც გავიაზრე იყო ის, რომ ვხედავდი ალექსის მკერდი აღარ მოძრაობდა.
'ალექს, მეც არ შემიძლია შენს გარეშე ცხოვრება.'
'არ შემიძლია შენს გარეშე ცხოვრება.'
'შენს გარეშე ცხოვრება.'
'შენს გარეშე.'
'შენს გარეშე.'
'შენ.'
'შენ.'
'შენ.'


8 ივნისი, 2016.
ოდნავი კვნესით გავიღვიძე. აჰ, როგორი სინათლე იყო. რამდენიმეჯერ დავახამხამე თვალები და თეთრი გარემო დავინახე. ისევ საავადმყოფოში... საავადმყოფო?
გონებაში ყველაფერი ამომიტივტივდა, ავარია.
სწრაფად წამოვჯექი, ტკივილმა თავში დამარტყა. ხელი შუბლზე დავიჭირე, სახვევები მქონდა შემოხვეული. ოთახში სწრაფად მიმოვიხედე. თვალები კართან მდგარ სკამზე გადავიტანე, სადაც დედაჩემი, მამაჩემი, ანალაინი, დეიდა ქეისი, ბიძია დონი, ბებია და ბაბუა მორისი, ბაბუა ვრაითი, ჩემი ქერა, ძუკნა ბიძაშვილი ქეითი და ჩემი საყვარელი ბიძაშვილი სავანა. რას აკეთებდნენ აქ?
- აარონ გაიღვიძე? - მკითხა მამამ უეცრად.
- რატომ ხართ აქ? - ვკითხე და ყველანი სკამებიდან წამოხტნენ.
ერთდოულად დაიწყეს ლაპარაკი, თითქოს შვება იგრძნეს და კითხები მომაყარეს. ვიგრძენი, თითქოს მინის ვაზაში ვიყავი. როდესაც დეიდა ქისიმ სცადა შემხებოდა, საბანში ჩავძვერი. შანსი არ იყო.
- სად არის ალექსი? - ვკითხე, ისევ ავარიაზე ვფიქრობდი.
არცერთს არ გვეკეთა ღვედი და მას აირბაგიც არ ჰქონდა. ვიმდოვნებდი კარგად იყო. ჩემს კითხვაზე ყველა გაჩუმდა და გაქვავდა. დედაჩემმა და დეიდა ქეისიმ ერთმანეთს შეხედეს. პირველად შევნიშნე როგორი წითელი და ცრემლიანი თვალები ჰქონდა დედაჩემს. ვიგრძენი გული როგორ ამიჩქარდა.
- ნუ - დეიდამ დაიწყო - ალექსი, ალექსი.....
- ალექსი სხვა ოთახშია - დაასრულა მამაჩემმა - მასზე არ ინერვიულო, თუ ლაპარაკი გინდა შენი ოჯახი აქ არის.
დედაჩემმა მამას გადახედა. რაღაც არ იყო რიგზე, მამაჩემმა ისეთი რაღაც თქვა, რაც არ უნდა ეთქვა.
- კარგი - ჩავიჩურჩულე, არ მინდოდა კამათი დაეწყოთ.
ჩემს ძმას მალე ვნახავდი
დიდი ხანია ჩემი ნათესავები არ მინახავს, რადგან მხოლოდ რამდენიმე თუ იყო ბრაზილიაში. სიმართლე რომ ვთქვა მომენატრნენ.
- რას შვრები შვილო? - ბიძაჩემი დაიხარა და თმა ამიჩეჩა.
მისი ხელისგან მოშორებით გავიწიე, შეხებისას, მთელი სხეული დამეძაბა. ბიძაჩემმა უცნაურად შემომხედა და კანკალით, მობოდიშებით გავუღიმე.
- კარგად ვარ, როგორც ვფიქრობ. მაპატიე ამ უკარებობის გამო, ადვილად გამოვდივარ მწყობილებიდან - ჩავიჩურჩულე და მთელი ნათესაობა გაჩუმდა - უკეთესად ვიქნები როდესაც ალექსს ვნახავ.
დავარწმუნე ყველა. რაღაც გამოხედვები გაცვალეს და გული ისევ ამიკანკალდა.
- ჰო შვილო, შეგიძლია გვითხრა ავარია როგორ მოხდა?
დაკვირვებით შევათვალიერე - რა...რა რიცხვია?
- რვაა.
თვალები ძლიერად დავხუჭე, ვცდილობდი არ მეტირა. ჩემი დაბადების დღე გამოვტოვე. ალექსმაც გამოტოვა თავისი დაბადების დღე. მას რაღაც განსაკუთრებული ჰქონდა დაგეგმილი. უნდოდა რაღაც ეკითხა! და ეხლა ის ვერ გააკეთებს ამას დაბადების დღეზე. ვერ გააკეთებს ისე სრულყოფილად როგორც წარმოედგინა.
- გზის ნაწილიდან სალაპარაკოთ გადავედით - საფეთქლები დავიზილე - გავიხედე და ჩვენსკენ სინათლე მოდიოდა. ალექსმა სცადა მანქანა დაეძრა და გადავსულიყავით, მაგრამ ძალიან სწრაფად მოდიოდა და დაგვეჯახა.
სხვა არაფერი არ მახსოვდა. რაღაც... ცეცხლი? ლამაზი ცეცხლი. ცეცხლი და სისხლი... და ალექსი. ამოვიკვნესე და თავი მუხლებზე დავიდე. მტკიოდა, როდესაც რაღაცის გახსენებას ვცდილობდი. სახვევი თავის გარშემო ნაზი იყო და უცნაური. მინდოდა ალექსს თითები ჩემს თმაში შემოეცურებინა.
- რა გჭირდება? რაც გინდა გვითხარი? - ბებიამ მკითხა და თბილად გამიღიმა.
თავს ვაიძულე ღიმილით მეპასუხა. მინდოდა ჩემი ძმა მენახა, სწორედ ამის თქმა დავაპირე, მაგრამ ყველა ნათესავი აქ იყო და ეგოისტურად გამოვიდოდი. ალექსისთვის მოგვიანებით ბევრი დრო მექნებოდა, ეხლა კი ხალხი მყავდა, რომლებიც ჩემზე ნერვიულობდნენ.
- არაფერი მჭირდება ბებია - ვუთხარი მას - შენ როგორ ხარ?
ჩაიცინა და სხვებსაც გაეცინათ - ესეც ჩემი შვილიშვილი, საავადმყოფოშიც კი ზრდილობიანია.
ამაზე მეც გამეღიმა.
- კაკ-კუკ - თქვა ნაცნობმა ხმამ.
თავი ღიმილით წამოვწიე როდესაც რაილი შემოვიდა. საწოლთან მოვიდა და ჩემი ხელი აიღო, შეხებისას ოდნავ შევცბი, მაგრამ შემდეგ თავი ვაიძულე შევჩვეოდი და ხელზე ოდნავ მოვუჭირე.
- ვწუხვარ - ჩამჩურჩულა, მისი ხმა სევდით იყო სავსე.
- რაზე ლაპარაკობ?
თავი ნიკაპით ამაწევინა და მინის თვალების ქვეშ ცრემლები შევნიშნე.
- მაქსი... - თქვა ჩუმად
რა ხდებოდა? რატომ იყო ესეთი დეპრესიული? ის... სიბრალულით მიყურებდა. მე კარგად ვიყავი, მართალია ოდნავ თავი მტკიოდა, მაგრამ ცოცხალი ვიყავი და არაფერი მიჭირდა. რაილიმ ახსნა ვერ მოასწრო.
- ჰეი, არის ადგილი კიდევ ერთი მნახველისთვის? - კიდევ ერთი ნაცნობი ხმა მომესმა.
- მისტერ ჩევის! - დავიყვირე როდესაც მასწავლებელი დავინახე.
- ჰეი აარონ - ისიც დამწუხრებული ჩანდა - მიხარია რომ უძლებ.
გავუღიმე - ჰო კარგად ვარ.
დაკვირვებით შემომხედა - შენს ფიზიკურ ტკივილზე არ ვლაპრაკობდი აარონ.
წარბები შევჭმუხნე - რას გულისხმობთ?
დედაჩემი გაშეშდა. გამიღიმა და ხელი მისტერ ჩევისს მხარზე დადო. დავინახე მკვლელი მზერა მათ შორის და შემდეგ მასწავლებელმა ისეთი სახე მიიღო, თითქოს რაღაცას მიხვდა.
- მან იგულისხმა, რომ გასულ თვეში ბევრი რამ გადაიტანე, ძნელი იყო შეგუება - თქვა დედამ.
მისტერ ჩევისმა თავი დამარწმუნებლად დამიქნია. თითქმის დავუჯერე. თითქმის. თითოეული მათგანი ჩემს მოტყუებას ცდილობდა, რაღაც ძალიან ცუდად იყო და ამას ვხვდებოდი. მზერა რაილიზე გადავიტანე. საწოლზე ოდნავ წამოვჯექი და ხელები მუშტებად მოვკუმე. ნერვები მთელს სხეულში დამეძაბა.
რაღაც ჩემს შიგნით.... დაცარიელებულიყო.
უცნაურია?!
ვიგრძენი თითქოს ვიღაცამ ჩემი ნაწილი ამომგლიჯა და არ ვფიქრობდი, საავადმყოფოს ამის გამოსწორება შესძლებოდა.
- რა ხდება ძვირფასო? - მკითხა დედამ, როდესაც ჩემი უხერხულობა შენიშნა.
გადმოიხარა და უნდა ჩამხუტებოდა როდესაც გაიწია, სინანული სახეზე გამოესახა. მის გამო თავი ცუდათ ვიგრძენი, მართლა. დავინახე მასაც სტკიოდა.
შემდეგ შევნიშნე... ყველა, ვინც ოთახში იყო ავის მომასწავებელი ჩანდა. ვფიქრობ, ისინი უფრო მხიარულები უნდა ყოფილიყვნენ როცა იცოდნენ, რომ მეც და ალექსიც კარგად ვიყავით. მაგრამ არა, ბებია ვრაითს თვალები ჩასისხლიანებული ჰქონდა, დეიდას ღიმილი ძალიან მოჩვენებითი იყო. ჩემი ორი უფროსსი ბიძაშვილი, კეიტი და სავანა ერთმანეთს ეხუტებოდნენ და ისე გამოიყურებოდნენ ,თითქოს ტირილს აპირებდნენ. ჩემი საწოლი წყვდიადის ღრუბელმა მოიცვა.
- ჰოო, ამმ, იცით ალექსის ნახვა მინდა - ვუთხარი მათ - არ იფიქროთ თითქოს თქვენთან ყოფნა არ მომწონს, მაგრამ ძალიან ვარ მიჯაჭვული ჩემს ძმაზე.
ალექსს ყველაფრის გამოსწორება შეეძლო.
დარწმუნებული ვიყავი.
ალექსი მიყვარდა, ასე რომ ის ყველაფერს უკეთესს გახდიდა.
ყველაფერს.
- მისმინე აარონ - დედაჩემი ჩემს საწოლზე ჩამოჯდა.
- აარონ - განაგრძო დედამ კანკალით - ალექსის შესახებაა, ალექსი, ნუ...
- ალექსი მკვდარია - თქვა მამაჩემმა.
ალექსი მკვდარია.
ალექსი მკვდარია.
ალექსი მკვდარია.
- რ-რ-რა? - ჩემი ხმა ძლივსგასაგონად გაისმა.
- სწრაფი თავის ტრამვა იყო, წუთებში დაიღუპა, ტკივილის გარეშე - დამარწმუნა დედამ.
- მითხარით რომ სხვა ოთახში იყო - ვთქვი მტკიცედ.
- მოვიტყუეთ - თქვა მამამ მარტივად - გჭირდებოდა, რომ შენს ნათესავებს დალაპარაკებოდი, სანამ გაგიჟდებოდი.
- მაგრამ, ის სხვა ოთახშია - ვუთხარი მათ.
დედამ და მამამ ერთმანეთს გადახედეს.
- არა ძვირფასო, ალექსი მკვდარია. მის სხეულს დაკრძალვისთვის ამზადებენ - დედაჩემმა ხმას ოდნავ აუწია, ტირილის საზღვარზე იყო.
რაილიმ სცადა ხელი მოეჭირა, მაგრამ გავწიე. მის სახეზე ტკივილი გამოიხატა.
- ის სხვა ოთახშია! - დავიყვირე და ხელები საწოლს დავარტყი, ნათესავები უკან გახტნენ - ის სხვაგან არის, თქვე მატყუარებო!რატომ მატყუებთ! ჩემი ძმა მომიყვანეთ!
- არ შეგვიძლია, ძალიან, ძალიან ვწუხვართ აარონ, ის აღარ არის. აარონ, ის აღარ არის.
სუნთქვა გამიჭირდა. გული სწრაფად მიცემდა. დედაჩემს ხელი ვკარი, თითქოს სული მეხუთებოდა, კლაუსტროფობიის შეგრძნება მქონდა.
- ვერ ვსუნთქავ - ჩავიჩურჩულე.
შემდეგ გავიაზრე.
ჩემი ძმა მკვდარი იყო. ის აღარ იყო. ალექსი ვეღარასდროს გადამიწევდა თმას უკან. ვეღარასდროს ვნახავდი მის თვალებს. ვეღარასდროს გავიგონებდი მის სიცილს. ვეღარასდროს ვაკოცებდი მის ტუჩებს.
ვეღარასდროს შევხედავდი ადამიანს მსგავსი სიყვარულით.
მას ადრეც დავუტოვებივარ და ამჯერად გადარჩენას ვეღარ შევძლებდი. ეხლა ბევრად უარესი იყო, ათასჯერ უარესი, რადგან ვიცოდი, რომ ვეღარასდროს ვიქნებოდი ჩემი ძმის გვერდით. ვიცოდი, რომ ვეღარ გავერთიანდებოდი.
მილიონობით გრძნობამ ჩამიარა. პირველად სიბრაზემ. ის დამპირდა, რომ აღარასდროს მიმატოვებდა, როგორ შეეძლო? როგორ შეეძლო ესე ძლიერად ვყვარებოდი და შემდეგ უბრალოდ წასულიყო? ჩემს თავზე გავბრაზდი. მე რომ არ ვყოფილიყავი მანქანაში, ის არ შეჩერდებოდა. უბედური შემთხვევა არ მოხდებოდა. ჩემი ძმა მოვკალი.
შემდეგ სევდამ დამარტყა. ოჰ ღმერთო ჩემო, ოჰ ღმერთო, ოჰ ღმერთო. ალექსი აღარ იყო, ალექსი დაიკარგა, ალექსი ვეღარასდროს მეტყოდა რომ ვუყვარდი. ვერასდროს გავიგებდი რისი თქმა უნდოდა ჩემთვის, ვეღარასდროს დავწვებოდი მასთან ერთად ღამე. ვეღარ დავბერდებოდი მასთან ერთად, ვეღარ დავამთავრებდი სკოლას მასთან ერთად.
ისე ძლიერად მიყვარდა რომ ეხლა სიცოცხლის ძალა აღარ შემრჩა.
და მეშინია.
სხეული ისევ საწოლზე დავასვენე და ცრემლებს გადმოსვლის საშუალება მივეცი. შეუჩერებლად ვკიოდი და ვყვიროდი. ჩემი სხეულიდან გამოსული ხმები თითქმის არაადამიანური იყო.
ჩემი ცხოვრების სიყვარული აღარ არის.
როგორ არის ეს შესაძლებელი?
როგორ უნდა გრძნობდე ამას?
თითქოს
ნამსხვრევებად
ვიქეცი.
ხალხი ცდილობდა დავემშვიდებინე, მაგრამ მათი სიტყვების აღქმას ვერ ვახერხებდი, მხოლოდ ტირილი და ყვირილი შემეძლო. ჩემი სხეული თავისით ჩაიკეტა. გული შემეკუმშა, არ გატყდა, უბრალოდ უსასრულობაში გაქრა.
- ალექს - ვყვიროდი გაბზარული ხმით - ალექს დამიბრუნდი!
ის არ დაბრუნებულა.
- ალექს გთხოვ, გთხოვ, გადამარჩინე!
არა,არა,არა,არა, ის ვერ მოკვდებოდა. ის უბრალოდ ვერ მოკვდებოდა. ეს არ შეიძლება ხდებოდეს. ყველაფერი კარგად იყო, გავთავისუფლდი და ერთმანეთი ისევ გვყავდა. ეს ჩვენი მეთვრამეტე დაბადების დღე იყო.
დავინახე ექიმი ჩემთან მოვიდა და კლავში ტკივილი ვიგრძენი. დამაძინეს.
ისევ ვტიროდი, კივილი ჩემს სხეულში გაუჩინარდა. თითქოს ძვლებს ცეცხლი მიმტვრევდა. სუნთქვაც ფიზიკურ ტკივილს მაყენებდა.
ალექსი აღარ არის რომ ისევ ვუყვარდე,
ვერავინ დამიცავს საკუთარი კოშმარებისგან.
ვერავინ დამიჭერს.
ვერავინ მაკოცებს.
ჩემი თავისგანაც აღარ ვარ დაცული.
- ალექს... - სუსტად ჩავიჩურჩულე ჰაერში, ცრემლები მახრჩობდა - ა-ალექს!
შუბლზე თბილი ხელი ვიგრძენი, ავიხედე და მისტერ ჩევისის სევდიანი მზერა დავინახე.
- დაიძინე აარონ, გთხოვ, არ შემიძლია ესეთს გხედავდე.
ვიგრძენი ცრემლები როგორ მომდიოდა. ყელში რაღაც არარსებული გამეჭედა. ჩემი სიყვარული მკვდარია... ფრჩხილები ხელის გულს დავაჭირე და სისხლი წამომივიდა. ამ ტკივილმაც ვერ გამათავისუფლა ჩემი საშინელი რეალობისგან.
თავის დახსნა მინდოდა.
'ალექს, მეც არ შემიძლია შენს გარეშე სიცოცხლე'
ჩემს მეხსიერებაში ამ წინადადებამ გაიელვა.
ხელი გულზე დავიდე, მინდოდა ტკივილი შემემსუბუქებინა, მაგრამ ვერაფერს გავხდი. ვიგრძენი, თითქოს სულის გარეშე ვცოცხლობდი, შეიძლება ასეც იყო. ან შეიძლება სულის გარეშე ცხოვრება არც იყო სიცოცხლე.
ჩემი ძმა მჭირდება.
გთხოვთ.
გთხოვთ, გევედრებით.
მისთვის სიცოცხლეს გავწირავ, მოწევას თავს დავანებებ, ისევ პორნო ვარსკვლავი გავხდები, ყველაფერს შევწირავ ჩემი ცხოვრების სიყვარულის უკანასკნელად კოცნისთვის.
- მალე დაიძინებს ქალბატონო - მომესმა ექიმის ხმა - გვაცნობეს, რომ მეორე ბიჭის ჯიბეში რაღაც იპოვეს ?
- რა იპოვეს?
- საქორწინო ბეჭედი. იცით ვინ უნდა იყო მისი საცოლე?
- ა-არა, ბეჭედი? ვწუხვარ. რაც ვიცი, არც ალექსს და არც აარონს არავინ მოუყვანია სახლში.
საქორწინო ბეჭედი. კითხვა.
ვიცოდი თუ არა ვისზე აპირებდა დაქორწინებას?
ჩემზე.
ჩემზე, ის ჩემზე აპირებდა დაქორწინებას.
ჩვენს დაბადების დღეზე უნდა შემოეთავაზებინა.
ჩემს გულში საშინელმა სევდამ დაისადგურა.
- ჰო ალექს - ჩავიჩურჩულე ჩუმად, ალბათ მხოლოდ მისტერ ჩევისი და რაილი გაიგონებდნენ.
- ჰო ჩემო სიყვარულო, დავქორწინდები შენზე.



10 ივნისი, 2016.
დღეს გამომიშვეს.
ექიმებმა რამდენიმე დანიშნულება მომცეს, რაც მთავარია ბევრი წყალი უნდა მიმეღო და დამესვენა. ჩემმა მშობლებმა თერაპისტიც დაამატეს, რომ "გამოვჯანმრთველებულიყავი"
მოდი რაღაც გავარკვიოთ.
ვერ გამოვკეთდები.
'ახლო ნათესავის დაკარგვა ტკივილს მოგაყენებს. ჩვენ არ ვამბობთ, რომ მარტივი იქნება, მაგრამ ჩვენი სიყვარულით შეიძლება გამოჯანმრთველდე ფიზიკური და სულიერი ტკივილისგან. ბევრ ძალასა და დროს წაიღებს. ხალხია შენს გარშემო, რომლებსაც შენი დახმარება უნდათ, რამდენადაც მისცემ ამის უფლებას. გინდა გაგიგონ აარონ? მისცემ უფლებას შენს გულში შემოვიდნენ და გაგიძღვნენ გამოჯანმრთველების გზაზე?'
სრული.აფსურდი.
ყველა თერაპისტი თავის მოკვლის სურვილს მიძლიერებს. თუ ეს საერთოდ შესაძლებელია. მხოლოდ ერთხელ შევხვდი, როდესაც საავადმყოფოში ვიყავი. მას შემდეგ რაც გავგიჟდი, როდესაც გავიგე ალექსის... იცით რაც... ყველა შევაშინე.
ჩემი ნათესავები მიზეზებს ეძებდნენ, საავადმყოფოს დასატოვებლად. მამაჩემს ჩემთვის სიტყვა არ უთქვამს. დედა უბრალოდ ბევრს ტიროდა და სცადა ჩამხუტებოდა. რა თქმა უნდა ვუარყავი. მხოლოდ ორი ადამიანი იყო რომლებსაც ჩემი ტკივილის ესმოდათ, რაილი და მისტერ ჩევისი.
არაფერი მითქვამს.
მას შემდეგ არ დამილაპარაკია რაც პირველად სცენები გავმართე.
უბრალოდ... არ შემიძლია. თითქოს ჩემი მკერდი გამოქვაბულშია. მუდმივ ფიზიკურ ტკივილში ვარ და არა მგონია, ამას რაიმე საერთო ჰქონდეს ჩემს ჭრილობებთან. ჩემი მთლიანი სხეული სიყვარულს გლოვობს, რომელიც დავკარგე და ხანდახან, როდესაც მასზე ბევრს ვფიქრობ, სუნთქვაც მიჭირს.
ყველაფრიდან გამოვეთიშე. ჩემი გამომეტყველება გაქვავდა და ნაწილობრივ მკვდარივით ვიყურები. საკვებს არ შევხებივარ, წონა დავკარგე. მხოლოდ წყალს ვსვავ და მხოლოდ მაშინ, როდესაც რაილი მასმევს. რაილიც ბევრს ტირის, მაგრამ არა ისე როგორც დედა. ის ჩუმად ტირის. მისი მკერდი მძიმედ მოძრაობს, როდესაც თმაზე მეფერება, რადგან არ ვაძლევ უფლებას ჩემს სახეს შეეხოს. მისი ცრემლები ტბასავით ჩერდება, არ მოედინება. ყოველთვის მაინტერესებდა როგორ უნდა იტირო მინის თვალებით.
მისტერ ჩევისი სხვანაირად არის. ის თითქმის ისეთივე ჩუმია როგორც მე. როდესაც ყველა ჩუმად ტირის, მისტერ ჩევისი საავადმყოფოს სკამს ეყუდება და მიყურებს. მის გამოხედვაში ბევრი ტკივილია, ისეთი ტკივილით მიყურებს, რომ შეხედვა არ შემიძლია. ძალიან მტკივნეულია, როდესაც ვინმეს ესეთ ტკივილში ხედავ. თვალები სევდით აქვს სავსე. იშვიათად აკეთებს კომენტარს რაილის ამბებზე, ხან ოდნავ თუ ჩაიცინებს, მაგრამ არაფერი აღწევს მის სევდიან, მწუხარ თვალებს.
სემი, ჯენი და პაული მოვიდნენ, რომ სახლში წასასვლელად დამხმარებოდნენ. ავარიის შემდეგ პირველად ვნახე ისინი და შემეძლო მეთქვა როგორ გლოვობდნენ.
- ჰეი ძმაო, სახლში დასაბრუნებლად მზად ხარ? - მკითხა პაულმა ჩაწითლებული თვალებით.
არ მიპასუხია, უბრალოდ თვალები დავახამხამე. ჯენიმ სცადა ჩამხუტებოდა, მაგრამ გავეცალე და ამაზე ცრემლები ძლივს შეიკავა,
- ესმის მაინც ჩვენი? - ჩაიჩურჩულა სემიმ როდესაც მისგან ზურგით ვიდექი.
- თავისი ძმა და სიყვარული დაკარგა. ნორმალურია თუ თავს გვაჩვენებს თითქოს არ ესმის.
ტუჩზე ვიტკინე.
უფრო მეტი იყო ვიდრე ძმა.
უფრო მეტი იყო ვიდრე სიყვარული.
- ვიცი უბრალოდ.... ისეთი ნაღვლიანია! ეს მეც მამწუხრებს! გავიგებდი რომ ეტირა ან რაღაც გულგასატეხი ეთქვა, ან ნება მოეცა ჩავხუტებოდი და ეტირა ჩემს მხარზე... მაგრამ ეს?
- ეს საშიშია.
- ხო...
როდესაც საავადმყოფო დავტოვეთ, დედამ მე და რაილი სახლში წაგვიყვანა. მამა სამუშაოზე დატოვა. შემდეგ რაილი ჩამოსვა სახლთან.
- მადლობა მისის ვრაით - უთხრა რაილიმ დედას.
- შეგიძლია კარამდე გზა იპოვო? - ჰკითხა დედაჩემმა ნამტირალევი ხმით.
მორჩი ამ დაწყევლილ ქვითინს დედა, სითხისგან მთელი სხეული დაგეცლება.
- ჰო, მილიონჯერ მივსულვარ - დაარწმუნა ბიჭმა - და მაქს - შემომიბრუნდა მე - ჭამე რამე, იტირე, შენს თავს დაელაპარაკე, დაწერე, გააკეთე რამე, გთხოვ, ეს ნორმალური რეაქცია არ არის.
როდესაც არაფერი ვუთხარი, ამოიოხრა და მანქანიდან გადავიდა. სანამ კარს დაკეტავდა მხოლოდ ერთი სიტყვა მითხრა.
- გადარჩი!
თვალები ცრემლებით ამევსო. ამ თხოვნას ვერასდროს შევასრულებდი.
- მიყვარხარ - ჩავიჩურჩულე ჩუმად, თითქმის გაუგებრად.
მაგრამ რაილი უკვე წასული იყო.
როდესაც სახლში მივედით დედა სევდიანი ღიმილით მომიბრუნდა. ცდილობდა ეს შოუ ჩემთვის მოეწყო. არ დამიჯერებია, მაგრამ მისთვის არაფერი მითქვამს. ზოგჯერ ჯობია, ადამიანს მისცე ნება ყველასთვის შეუმჩნეველი ნიღაბი ატაროს. ეს მათ იმის შთაბეჭდილებას უტოვებს რომ კონტროლს არ კარგავენ.
- აარონ, ცოტას დავისვენებ კარგი? მაცივრიდან რაც გინდა აიღე.
თავი დავუქნიე, მაგრამ ვიცოდი არ შევჭამდი. საჭმელი უბრალოდ არ მიზიდავდა. მხოლოდ იმაზე ფიქრი, რომ რაღაც უნდა შემეჭამა, გულს მირევდა.
- ოჰ და პაულმა გუშინ ყუთი დატოვა. თქვა, რომ შენთვის იყო. მისაღებ ოთახშია - დაამატა დედამ და მანქანიდან გადავიდა.
გარაჟის კარი დაიხურა და სინათლე გამოირთო. ვიჯექი მინივენში, ყველაფერი სრულ სიბნელეს მოეცვა.
მივხვდი, რომ სამყაროს, ცოცხალი არსებების მიმართ პატივისცემა არ ჰქონდა. ყველა ჩვენგანი უმნიშვნელონი ვიყავით. ერთადერთი მიზეზი თუ რატომ ვგრძნობდი თავს შესამჩნევად, იყო ის რომ მყავდა ადამიანი, რომელმაც სამყარო ხელის გულით მომართვა.
მანქანიდან გადავედი და კარი ნელა დავხურე.
'ღმერთო, ძალიან უბედური ხარ რონი' ჩამესმა გონებაში ხმა.
ნახევრად გამეღიმა, მაგრამ გული ისევ გამეხსნა და ცრემლები, ჩემს ძმაზე ფიქრებთან ერთად შევიკავე. ეხლა არა. სახლში შევედი, ღრმად ვსუნთქავდი. ყველაფერი ბნელი და ჩუმი იყო.
ანალაინის გარეშე, რომელიც დეიდასთან რჩებოდა, სიწყნარე იყო. სიცარიელე. სამზარეულოს კედელს მივეყუდე, თითქოს სამმა ნაბიჯმა მთელი ენერგია გამომაცალა. ღრმად, დამაწყნარებლად ჩავისუნთქე და აკანკალებული ხელი თმაში შევიცურე.
ზუსტად ეხლა ალექსი მყუდროდ ჩამიხუტებდა გულში, ტუჩებს ჩემს თმაზე მოაწებებდა და ჩემს სახეს გულზე მიიხუტებდა. მისი შეხებისთვის გავიწიე ისე, თითქოს ჩემს დასამშვიდებლად გვერდით მყავდა. დამშვიდება არც დამჭირდებოდა აქ რომ ყოფილიყოს. მის მკლავებში ვიცინებდი, ის ჩემი საქმრო იქნებოდა....
ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ვიღაცამ დამჭრა და სუნთქვა შევწყვიტე. ერთ ადგილზე გავშეშდი. მოძრაობა მჭირდებოდა, გონება უნდა ამემუშავებინა. მისაღებში გავედი და ყუთი ავიღე. მოსაწევის სუნი ვიგრძენი. ჰო, ნამდვილად პაულისგან იყო.
ამან შემახსენა როგორ მჭირდებოდა სიგარეტი. კიბეზე ავედი ჩვენი... არა, ჩემი ოთახისკენ. გასაღებად რამდენიმე წუთი დამჭირდა. როდესაც ეს გავაკეთე, ყველაფერმა ტალღასავით დამარტყა. მისი სუნი მთელს ოთახში ტრიალებდა. ყველგან იყო. სუსტად ამოვიკვნესე როდესაც მკერდი ტკივილით დამიმძიმდა. ვგეგმავდით, რომ ერთად დავბრუნდებოდით.
საწოლზე დავწექი, ყუთი გვერდით დავდე და სახე გადასაფარებელში ჩავრგე. მისი ლამაზი სურნელი შევისუნთქე, ცრემლებს გადმოსვლის უფლება მივეცი. ჩუმად აპობდნენ ჩემს სხეულს და ამსხვრევდნენ ჩემს ძვლებს. ხმას არ ვიღებდი, უბრალოდ ვქვითინებდი. ვიცოდი, არავინ იყო ისეთი, ვინც გაიგებდა. არავის ადარდებდა.
უკვე აღარ.
ათი წუთის, არაკონტროლირებადი ტკივილის შემდეგ, წამოვჯექი და ყუთი ავიღე. ჩემი მწუხარების მიუხედავად, ინტერესი მაინც მომეძალა. ცოტა ხანს მაინც არ მომიწევდა მეღიარებინა, რომ ჩემი ძმა მ...იცით რაც.
სახვევი მოვხსენი და კალათბურთის ფეხსაცმელი დავინახე. მაშინვე ვიცანი, ალექსის იყო. როდესაც ამოვიღე და გვერდით გადავდე, რვეულის ამოხეული ფურცლები გამოჩნდა. რა ჯანდაბაა... ავიღე ერთი გვერდი. ირიბი ხელნაწერის დანახვისას, ცრემლების შეკავება ვერ მოვახერხე.

"ძვირფასო რონი.
წარმოდგენა არ მაქვს რატომ ვაკეთებ ამას. თვეებია მას შემდეგ გასული რაც დაგატყვევეს. იდიოტურ სეანსებზე დავდივარ, რადგან დედა ფიქრობს რომ დეპრესიაში ვარ. ყველაფერი გამოუსადეგარია, მაგრამ ერთი აზრი, რომელიც თერაპისტმა მომაწოდა, მინდოდა მეცადა. მან თქვა, რომ როცა მომინდება წერილი უნდა მოგწერო.. შემდეგ უსაფრთხოდ შესანახად მეგობარს უნდა მივცე. დარწმუნებული არ ვარ რამდენად მინდა ამის გაკეთება, მაგრამ ვცდი.
მენატრები. ყველაფერზე მეტად. შენთან ლაპარაკი მენატრება, შენი კოცნა მენატრება, გაღვიძება და ჩემს გვერდით შენი დანახვა მენატრება. ღმერთო, როგორ მქენჯნის სინდისი რონი. როგორ მქენჯნს სინდისი. იქ ვიყავი და შენი წაყვანის უფლება მივეცი. ყოველ ღამით ერთი და იგივე მოგონება მჭამს.
გონებაში შენს სახეს ვხედავ, ისევ და ისევ. გთხოვ, გთხოვ, არ იყო მკვდარი. თუ მკვდარი ხარ, მეც თავს მოვიკლავ. ყველაფერს გავაკეთებ რომ დაგიბრუნო. გპირდები."

ვიგრძენი კითხვისას როგორ ჩამომდიოდა ცრემლები. ალექსი მწერდა და ეხლა ვისმენდი, როდესაც უკვე მკვდარი იყო. შემდეგი წერილი მოვძებნე.

" ძვირფასო რონი,
გახსოვს ის დრო როდესაც თოთხმეტისები ვიყავით და ვიჩხუბეთ? ფიქრობდი რომ ვიღაც ჯეკთან გღალატობდი. გიყვირე და დღეების მანძილზე არ მელაპარაკებოდი. არც მე გელაპარაკებოდი, ერთადაც კი არ გვეძინა, გახსოვს ეს? შემდეგ მენატრებოდი და მობოდიშება მინდოდა. ერთ ღამეს შენს მოსაძებნად ავდექი, შენ კი სააბაზანოში ვენებს იჭრიდი. სააბაზანოს ცივ იატაკზე იჯექი და ყველგან სისხლი იყო, შენი ვენები კი გადახსნილი და სისხლი მოგდიოდა. ტიროდი, გახსოვს? შენ ისე ტიროდი რომ ვერც შემამჩნიე. ტიროდი და ჩემს სახელს იმეორებდი.
ეს ღამე იყო პირველი, როდესაც შენს გამო ვიტირე. ამ ღამეს გაკოცე, ხელი შეგიხვიე და პირობა მოგაცემინე, რომ არასდროს აღარ გააკეთებდი იგივეს. მაშინ პირველი ღამე იყო როდესაც მივხვდი რომ ძალიან, ძალიან მიყვარდი და მთელს ცხოვრებას მხოლოდ შენთან გავატარებდი.
თითქმის ერთი წელი გავიდა რონი. სად ხარ? მჭირდები. ეხლა ვიცი როგორ გრძნობდი თავს მაშინ, სააბაზანოში რონი. ზოგჯერ ვფიქრობ, რომ ერთადერთი მიზეზი რატოც არ ვღვრი საკუთარ სისხლს, ის არის რომ ვიცი შენ არ გენდომებოდა."


ყვირილს, პატარა ხმებად ვახშობდი. ჩემს მაჯებს დავხედე, სადაც ისევ მქონდა შრამები იმ საშინელი კვირიდან. პირობა დავიცავი, მას შემდეგ არასდროს მიფიქრია ხელების გადაჭრაზე. გვერდებს თვალი გადავავლე და შემდეგი ავიღე.

" ძვირფასო რონი.
ერთი წელი გავიდა. სად ხარ რონი? რატომ არ დამიბრუნდი? რატომ დამტოვე? ღმერთო, ძალიან მიყვარხარ რონი! მენატრები! მჭირდები! მიყვარხარ მიყვარხარ მიყვარხარ."

ღრმად, კანკალით ჩავისუნთქე და კიდევ ერთი ფურცელი ავიღე, უფრო ვრცელი ტექსტით.

" ძვირფასო რონი,
რამდენიმე დღის წინ, სემმა სცადა წვეულებაზე წავეყვანე. თქვა, რომ ჩემს ახალ მანქანას ავღნიშნავდით, მაგრამ ვცადე მეთქვა, რომ მანქანა კიარა ჯართი იყო. ღმერთო, ვფიქრობ ერთ დღეს მომკლავს, ღვედიც კი არ აქვს.
ამბობენ ადამიანის დაკარგვას უნდა შეეგუო დროთა განმავლობაშიო. დაახლოებით ერთი წელი და კიდევ ნახევარი გავიდა, მაინც ვერ დაგივიწყე. ერთი წუთიც ვერ ვძლებ, შენზე ფიქრის გარეშე და ეს ყველაფერზე მოქმედებს. სემი ცდილობს რამის გაკეთება მაიძულოს, მაგრამ ჯენი და პაული დანებდნენ. უბრალოდ აზრი არ აქვს. იქნებ დეტექტივები მართლები არიან და მკვდარი ხარ? რა აზრი ექნება ამ ყველაფერს.
მძულს თეთრი ფურგონები. არ შემიძლია შენი მაისურის სურნელის შეგრძნება შევწყვიტო. არ შემიძლია შეჩერება რონი... გთხოვ დამიბრუნდი."

ცრემლები ლოყებზე, პატარა მდინარის მსგავსად ჩამომდიოდა. მას მართლა ძალიან ვენატრებოდი. წერილებს დავხედე.

" ძვირფასო რონი,
ანალაინი გაიზარდა. არავის შეუძლია სწორად ლაპარაკი აიძულოს, როგორც შენ შეგეძლო. ის ერთადერთია რომელსაც ჩემი გაღიმება შეუძლია. ალბათ არ ახსოვხარ. ეს მამწუხრებს. (შენსავით ვლაპარაკობ არა?) მენატრები. ძალიან მინდა გაკოცო. უბრალოდ მინდა შენი ღიმილი ვნახო. გთხოვ?"

" ძვირფასო რონი,
დღეს სკოლისთვის არ ავდექი. ჩემი სხეული გატეხილია. ფუნქციონირება არ შემიძლია. უფლება მოგეცი ჩემგან წასულიყავი და არაფერს არ ვაკეთებ შენს დასაბრუნებლად. ჩემი თავი მძულს."

"ძვირფასო რონი,
მიყვარხარ"

არ ვიცი რამდენის ატანა შემეძლო. უკვე ვტიროდი. არ შემეძლო...მესუნთქა. შემდეგ მივხვდი რომ არ შემეძლო ალექსის გარეშე ცხოვრება.

" ძვირფასო რონი,
დღეს ორი წელი გავიდა. ჩვენს შესახებ მისტერ ჩევისს ვუთხარი. მენატრები. მიყვარხარ. ერთადერთი მიზეზი რატომ არ ვარ მკვდარი, ის არის რომ არსებობს პატარა შანსი, რომ ცოცხალი ხარ. არ ვიცი რამდენის ატანა შემიძლია. ძალიან ვცდილობ, მაგრამ შენს გარეშე სიბნელეში ვარ."

მთელი ყუთი მოვისროლე და წერილები ამოვკრიფე. არ შემეძლო, უბრალოდ არ შემეძლო მეტის წაკითხვა. პატარა ნაწილებად ვიშლებოდი.. უკანასკნელი წერილი ხელის კანკალით ავიღე. ეს ალბათ წინა დღეს დაწერა, სანამ გამათავისუფლებდნენ.

" ძვირფასო რონი,
დიდი ხნის მანძილზე მინდოდა ამ ყველაფრის თქმა. მინდოდა შენთან ერთად ყოფნა. მინდოდა შენთან დაკავშირებული და ისევ შევსებული ვყოფილიყავი. ყოველთვის, როდესაც შენზე ვფიქრობ, ჩემი გული იკუმშება და მთელი ჩემი არსობა რაღაცით ივსება, რისი აღწერაც არ შემიძლია. როგორ შეიძლება სიყვარული სიტყვებით გადმოვცე? არ ვიცი, მაგრამ ვეცდები.
შენ ჩემთვის ყველაფერი ხარ. ვიცი, ამას გამუდმებით ამბობენ წიგნებში და ფილმებში, მაგრამ ამჯერად მე მართლა ვგულისხმობ. დარწმუნებული არ ვარ როგორ ვცოცხლობ შენს გარეშე. ყოველდღე ვფიქრობ, როგორი იღბლიანი ვარ რომ შენ მყავხარ, რომ შემიძლია შენთან ერთად დიდხანს ვიცოცხლო. ვერ ვიჯერებ, რომ შენს გარეშე ვარსებობ. ჩემს გვერდით არ ხარ. შენთან ერთად, მე მთელი ვარ, შენს გარეშე - ცარიელი. გელოდები.
ყოველი ჩვენი ერთად გატარებული წუთი, ისე მეჯახება როგორც ოკეანის ტალღები. დასასრული არ აქვს. ნაზია, მაგრამ ხმაურიანი, ლამაზი და დაუვიწყარი. მინდა შენთან ვიყო და თითები შენს თმაში შევაცურო, ვუსმინო შენი სიცოცხლის ყოველი დღის, ყოველ წუთს. რატომ? იმიტომ რომ მიყვარხარ.
შენი ღიმილი სანათია სიბნელეში, რაღაც კარგისაკენ მიძღვება. როდესაც შენს სიცილზე ვფიქრობ, თითქოს სამოთხის ანგელოზები მიმღერიან, ოჰ ღმერთო აარონ, როგორ ვარ საერთოდ შენს გარეშე?
ჩემო სიყვარულო, არასდროს მინდოდა შენი დატოვება. ვფიცავ, თუ ჩემთან ცოცხალი დაბრუნდები, არასდროს აღარ დაგტოვებ. ერთად ვიცხოვრებთ. ასე რომ როგორ ჩავდო სიტყვებში სიტყვარული?
დაქორწინდები ჩემზე?"

და შემდეგ მე მართლა დავკარგე კონტროლი. ფურცელი ცრემლებით იყო გაჟღენთილი. საწოლზე მოვიკუმშე და ჩემი დღიური გამოვიღე. როდესაც ჩემი დეპრესია დღიურში გადამაქვს, ტირილს ვერ ვწყვეტ.
ჩემი ძმა მჭირდება.
ვფიქრობ ფანქრით ხელში მეძინება.
დაკარგული ვარ და ეხლა, ვიღაცამ რომ მკითხოს რა მინდა ვიყო როცა გავიზრდები, წარმოდგენა არ მექნება საერთოდ რას გულისხმობენ.


16 ივნისი, 2016.
შავი კოსტუმი ისე მეკიდა სხეულზე, თითქოს სველი იყო.
ავარიის შემდეგ არ მიჭამია. შიმშილს ვერ ვგრძნობ. მადა საერთოდ არ მაქვს, მხოლოდ წყალს ვსვავ, რომლისგანაც სწრაფადვე ვიცლები. ალბათ ოცი კილო დავიკელი. სარკეში ჩახედვა რთულია, ყოველ დილით ვცილობ თავი ავარიდო.
საყელო შევისწორე. მძულს დაკრძალვები. სიშავე და ჰაერის სიმძიმე. ყველა ცდილობს დამწუხრებული იყოს და ზოგიერთი არის კიდეც, პასტორის სიტყვები კი სრული აბსურდია. ჯანდაბა, ჯანდაბა, ჯანდაბა. ვიცი რომ ალექსი რელიგიურიც კი არ იყო.
- ჩვენ აქ ვართ რომ პატივი ვცეთ ახალგაზრდა ადამიანს, რომელიც ღმერთის თვალში დიდებული იყო....
პასტორის სიტყვებს გამოვეთიშე. ის ჩემს თვალში იყო დიდებული და არა უფლის. ჩემი თვალები ხედავდნენ მას ყველაზე სრულყოფილ ადამიანად. არ მაინტერესებს ჩემი მშობლების სიტყვით გამოსვლა, მათ ვერასდროს ეყვარებათ ალექსი ისე, როგორც მე მიყვარდა. არავის შეუძლია მისი სიყვარული ისე როგორც მე.
დედაჩემის ტირილს ვუსმენდი, რამდენიმე წინადადება თქვა და ისიც ცრემლებს შორის. თავისი შვილის სიძლიერესა და დიდებულებაზე ლაპარაკობდა. მთელი დროის მანძილზე ტუჩს ვიჭამდი, თითქოს ყველაფერი ალექსისთვის არც იყო. მას არ ენდომებოდა ესეთი დაკრძალვა, შავი ფერიც კი არ უყვარდა.
ალექსს რომ დაეგეგმა, ალბათ სცენაზე, მუსიკის თანხლებით სტრიპტიზის ცეკვას მაიძულებდა და ყველა დათვრებოდა.
როდესაც ეს გავიფიქრე ოდნავ ჩავიხითხითე, დედა ისევ გულისმომკვლელ სიტყვას წარმოთქვავდა, ჩემს გაგონებაზე კი ხალხი შემოტრიალდა და შემათვალიერეს. შემდეგ ჩემი ლაპარაკის დრო დადგა და კათედრასთან უნდა გავსულიყავი. ერთადერთი პრობლემა ის იყო, რომ საკაცესთან უნდა ჩამევლო.
არ მინდოდა შემეხედა, მაგრამ სხვაგან გახედვაც ვერ შევძელი. ნაცრისფერი იყო და უსიცოცხლო. თვალები გახელილი ჰქონდა და თითქოს ნამდვილნი არც იყვნენ. მისი თმა მოწესრიგებული და ჩამოვარცხნილი იყო, ვიცოდი თვითონ არ მოეწონებოდა. სცადეს მაკიაჟით ჭრილობები დაეფარათ, მაგრამ მთლიანად ვერ შეძლეს. მე დავინახე. დავინახე მისი ცვილისებრი სხეული და მკერავის მიერ დამზადებული სიკვდილის კოსტუმი.
ეს ჩემი ძმა არ იყო.
ამის ცოდნა ტკივილს მაყენებდა. მათ ჩემი ძმის სხეული წაიღეს და მუზეუმისთვის გამზადებული ფიგურა დააბრუნეს. ალექს ეს არ ენდომებოდა. არ ენდომებოდა თავისი სხეული ექვსი ფუტით მიწის ქვეშ, სადაც ვერავინ ვეღარ დაინახავდა მის საკაცეს, ხალხის ტირილიც ვერ მიაღწევდა მის სულამდე.
ამან ცუდათ მაგრძნობინა თავი.
კანკალით ავედი კათედრაზე, ზუსტად საკაცის თავზე, ვცდილობდი არ დამეხედა. რაილიმ და ჯენიმ ჩემთვის სულელური სიტყვა მოამზადეს. პირი გავაღე, ვფიქრობდი ხმის ამოღება თუ შემეძლო. ერთი კვირის მანძილზე არ დამილაპარაკია.
- ალექსი უნიკალური პიროვნება იყო, დარწმუნებული ვარ ის მუდამ დარჩება ჩვენს გულებში - დავიწყე მკვეთრი ხმით.
ვიცოდი საშინლად გამოვიყურებოდი, ალბათ უფრო მეტად ვგავდი მკვდარს ვიდრე საკაცეში მწოლი ადამიანი. ერთი სიტყვისაც არ მჯეროდა რასაც ვამბობდი.
- მე და მას გვქონდა ძლიერი... ძმური... სიყვარული, რომელსაც ყოველთვის გავუფრთხილდები - ტყუილზე წავიბორძიკე - ძალიან მზრუნველი ადამიანი იყო, მომხიბლავი ქარიზმით, რაც შეხვედრისთანავე სხვებზე ეფექტს ახდებდა. როდესაც ის მოკვდა, ეს არ იყო უბედური შემთხვევა, ეს იყო ღმერთის სიტყვა, რომ დრო იყო მას დაეტოვა დედამიწა და გადაენაცვლა უკეთეს ადგილზე.
დავინახე აუდიტორია ცრემლებად როგორ იღვრებოდა. გავშეშდი. ემოციების გარეშე ვკითხულობდი, იმიტომ რომ...როგორ შემეძლო?
- მე... მე ა-ამაყი ვარ, რომ ის ჩემი ძმა იყო. ის იყო...
ყელში რაღაც გამეჭედა. შემდეგი სიტყვები ფურცელზე იყო 'მხიარული', 'სარკაზმული' და 'კარგი მეგობარი'. მინდოდა მეთქვა 'ლამაზი' 'მოსიყვარულე' და 'ჯოჯოხეთურად სექსუალური', მაგრამ ყველაფერი ყელში გამეჭედა. სწორედ ამიტომ არ ვლაპარაკობდი. კათედრაზე გადავიხარე, მძიმედ ვსუნთქავდი.
- არ შემიძლია ამის გაკეთება... - ჩავიჩურჩულე ჩემთვის, მაგრამ მიკროფონმა დაიჭირა ჩემი გატეხილი, მომაკვდავი ხმა. ყველა გაჩუმდა.
უეცრად ავიხედე, თვალები ცრემლებით ამევსო - მე, მე ის ძალიან, ძალიან მიყვარდა - ამოვიკვნესე - ჩემი სამყარო იყო. ის 'არის' ჩემი სამყარო. არ შემიძლია... თქვენ ვერ გაიგებთ.
რაილი ეკლესიის ბოლოში დავინახე. თავი მუხლებში ჩაემალა და ვხვდებოდი, რომ ტიროდა.
- ყველაფერზე მეტად მიყვარდა. არალეგალურად მიყვარდა... ოჰ, როგორ ძლიერად მიყვარდა - ამოვისლუკუნე - მე ის ისევ ძალიან მიყვარს...
დაჭმუჭნული სიტყვა კათედრაზე დავტოვე და კიბეზე ჩამოვედი. დავინახე ყველა ცრემლიანი სახით მიყურებდა. ჩემს ადგილზე დავბრუნდი და მამას მაჯაზე მოვკიდე ხელი. ვიცოდი მასაც არ უნდოდა დარჩენა.
- მამა, წასვლა მინდა. უნდა წავიდე, წამიყვანე გთხოვ - ჩავიჩურჩულე ხმაჩამწყდარმა.
თავი დამიქნია, არაფერი უკითხავს. ეს მიყვარდა მამაჩემში. მიუხედავად იმისა რომ მუშაობაზე გადამკვდარი იყო და როცა არ უნდა დაგჭირვებოდა შენთან არასდროს იქნებოდა, ის არასდროს დაგისმევდა კითხვას როდესაც რაღაც ძალიან გტკიოდა.
მამაჩემი ადგა. დედაჩემს სწრაფად ჩავეხუტე. ანალაინს თავზე ვაკოცე.
- სად მიდიხარ? - მკითხა გოგონამ ტკბილი ხმით.
აჰ, როგორი ლამაზი გრამატიკაა.
- ნახვამდის - ჩავჩურჩულე მას.
ზუსტი პასუხი არ გამიცია, მაგრამ მაინც მიახლოებით ვუთხარი.
- ნახვამდის პატარა ლინა - გამიღიმა - მიყვარხარ, არ დაგავიწყდეს.
- არასდროს დამავიწყდება - მითხრა მან.
დედამ გამიღიმა და მე ვერ შევძელი ღიმილით მეპასუხა. მამაჩემს გავყევი, სიკვდილის ნიღბიდან გამოვაღწიე. ზურგზე ასობით ადამიანის მზერას ვგრძნობდი, რომელთა ნახევარსაც კი არ ვიცნობდი.
- შვილო, უკან უნდა დავბრუნდე. დედაშენი და შენი დაც უნდა წამოვიყვანო. კარგად იქნები? - მკითხა მამამ, როდესაც სახლთან გავჩერდით.
თავი დავუქნიე, ხმა არ ამომიღია.
- დარწმუნებული ხარ?
ალბათ რაღაც ჩანდა ჩემს თვალებში. ან რაღაც მაკდა, სავარაუდოდ სიცოცხლე.
- მიყვარხარ მამა - მხოლოდ ეს ვუთხარი და მანქანიდან გადავედი.
დარწმუნებული არ ვარ მართლა თუ მიყვარს. ნამდვილად არ ვიცი. ეს იმიტომ ვთქვი, რომ ვიცოდი უნდა მეთქვა, ვიცოდი ეს სჭირდებოდა და მეც ეს მჭირდებოდა. ხომ ამას ეუბნევიან საყვარელ ადამიანებს სუიციდამდე? ვიცოდი მამაჩემს ვუყვარდი, მაგრამ ერთადერთი ადამიანი არსებობდა, რომელიც მუდამ ჩემს გვერდით იყო.
ის ეხლა მკვდარია.
ტრანსში მყოფი შევედი სახლში. ჩემი მშობლების ოთახში, საცვლების უჯრა გადავქექე, მამას იარაღი ვიპოვე. მშვენიერია.
შემდეგ ჩემს ოთახში წავედი და მუსიკა მაღალ ხმაზე ჩავრთე, სახლს აზანზარებდა და მე თავს მიხეთქვდა. ამის შემდეგ ტექსტის აკრეფვა დავიწყე. ვწერდი და ვწერდი, ყველაფერი დავწერე რაც დღურში მქონდა, დატყვევებიდან ამ დღემდე. შესავალი დავწერე და მხიარული მეჩვენა. ყველაფრის შემდეგ რაც მოხდა, ხალისიანი დასაწყისი მაინც იყო. ჩემი პატარა, შავი რვეული კომპიუტერში გადავიტანე.
"ground control to major tom
ground control to major tom" (David Bowie-ს სიმღერაა)
ბეჭვდვა გავაგრძელე, ღრმად ვსუნთქავდი. მე ნამდვილად, ნამდვილად ვაპირებდი ამის გაკეთებას. იმეილი სემის გავუგზავნე, შემდეგ პაულს, შემდეგ ჯენის და ბოლოს რაილის. უბრალოდ ავუხსენი რომ ძალიან, ძალიან მინდოდა ტკივილი დასრულებულიყო, ტკივილი რომლის მოყენება მხოლოდ ანგელოზს შეუძლია და მხოლოდ სიკვდილს ძალუძლს მისი დასრულება.
"ground control to major tom
You've really made the grade
And the papers want to know whose shirts you wear
Now it's time to leave the capsule
if you dare"
ყველა იმეილი დავამთავრე და ეხლა აქ ვარ. ზუსტად ვიცი რის გაკეთებასაც ვაპირებ როდესაც წერას დავამთავრებ. ამას მისტერ ჩევისს გავუგზავნი. მთლიან ხელნაწერს. მინდა რომ ხალხმა სიმართლე იცოდეს. სიმართლე ერთადერთია, რაც სამყაროსთვის მნიშვნელოვანია, ერთადერთია რისთვისაც ადამიანები იბრძვიან. ეს ჩვენს ხასიათშია.
"This is Major Tom to Ground Control
I'm stepping through the door
And I'm floating
in a most peculiar way
And the stars look very different today"
კომპიუტერს მოვშორდი და ფარდა ჩამოვაფარე. ყველგან სიბნელე იქნება, ნეტარი სიბნელე. ოთახში სიკვდილის სუნი იტრიალებს, აღარ იქნება ალექსის სურნელი. იარაღს ავიღებ და თითებს შემოვხვევ. არასდროს დამვიწყებია როგორი გრძნობაა ცივი მეტალი თავზე რომ მქონდა მობჯენილი. ამჯერად ეს განსხვავებული იქნება. ჩემი თითები იქნება სასხლეტზე.
"For here
Am I sitting in a tin can
Far above the world
Planet Earth is blue
And there's nothing I can do"
მიყვარხარ ალექს. ძალიან, ძალიან მიყვარხარ. არავის შეუძლია ამ გრძნობის სიღრმეს ჩასწვდეს. მიყვარხარ როგორც ჩემი ძმა, მიყვარხარ როგორც ჩემი სიყვარული, მიყვარხარ როგორც ჩემი სულის ნაწილი, მიყვარხარ როგორც ჩემი თავი. ვერასდროს ვიცხოვრებ შენს გარეშე. ჩვენი სული ერთია და ჩემი ნახევრის გარეშე სიცოცხლე არ შემიძლია.
"Ground Control to Major Tom
Your circuit's dead,
there's something wrong
Can you hear me, Major Tom?
Can you hear me, Major Tom?
Can you hear me, Major Tom?
Can you...."
რას იტყვიან ჩემი მშობლები, როდესაც ჩემს სხეულს იპოვიან, მეორე შვილის დაკრძალვიდან მოსვლისას? თავს ვერ ვაიძულებ ამაზე ვიდარდო. არ მგონია, რომ ალექსთან ვიქნები სიცოცხლის შემდეგ, რადგან სიკვდილის შემდეგ სიცოცხლის არც მჯერა. როდესაც პატარა ვიყავი სამოთხის მჯეროდა, მაგრამ საკმარისად დიდი ვარ რომ რეალურად ვიფიქრო. უბრალოდ არ შემიძლია ესეთი იმედი მივცე ჩემს თავს, რომ ჩემს სიყვარულს ისევ ვნახავ. ერთადერთი, რაც ჩემს გონებაში იქნება, დასასრულია.
თავზე მიბჯენილი იარაღით, მომღიმარი სახით ვიქნები და მხოლოდ ერთი აზრი გამიელვებს გონებაში. მხოლოდ ერთი წინადადება ჩემი მეხსიერებიდან.

" სამოთხეშიც კი ერთად ვიქნებით რონი, არასდროს, არასდროს არ დავრჩებით ერთმანეთის გარეშე"
ოჰ ჩემო ძვირფასო სიყვარულო, ნუთუ არ იცი რომ ჯოჯოხეთში მივდივარ?

(მასწავლებლის მხრიდან)
ბრაის ჩევისმა თავისი საცხოვრებლის კარი გააღო.
როდესაც შიგნით შევიდა, ამოიოხრა და კედელს მიეყრდნო. ხელი გაჭაღარავებულ თმაში შეიცურა, გასაღებები პატარა სამზარეულოს მაგიდაზე დააგდო და მისაღებ ოთახში გავიდა. სინათლე აანთო.
ბრაისს სძულდა დაკრძალვები, მართლა სძულდა. ერთადერთი მიზეზი რატოც წავიდა, ის იყო რომ აარონს მისი იქ ყოფნა სჭირდებოდა. მაგრამ როდესაც ბიჭი ტირილით გაიქცა, დარჩენა ძალიან გაჭირდა. მასწავლებელი, ჩაით ხელში, მაგიდასთან დაჯდა. მისი საცხოვრებელი პატარა იყო და არც ისეთი სასიამოვნო. დაბურული ფანჯარა ჰქონდა და გარეუბანს გადაჰყურებდა. ამის გარდა სამზარეულოს, მისაღებისა და საძინებლის გარდა სხვა ოთახი არ ჰქონდა.
მასწავლებლებს ბევრს არ უხდიან.
ბრაისმა იგრძნო ცრემლი როგორც ჩამოუცურდა ლოყაზე. ფიქრობდა თუ როგორ უყურებდა თავისი საყვარელი მოსწავლის ნაწილებად დაშლას. აარონი მოჩვენებასავით გამხდარიყო, თითქმის მტკივნეული იყო მისი ყურება, როდესაც კათედრის კიბეებზე ასვლას ცდილობდა. ბრაისს მართლა სძულდა დაკრძალვის ცერემონიები. დეპრესია ყოველთვის მეტისმეტი იყო მისთვის. არავის უნდა უწევდეს სხვისი სიკვდილის გადატანა.
მას შემდეგ რაც აარონი ეკლესიაში, ყველას წინაშე დაიმსხვრა და ცერემონია დატოვა, მთელი აუდიტორია ტიროდა. ბრაისს არ შეეძლო დარჩენა. ზრდასრული მამაკაცი იყო, მაგრამ ზოგჯერ მასაც არ შეეძლო ესეთი ძლიერი გრძნობების ჩახშობა.
ძმები, ოჰ ძმები. სევდიანად გაიღიმა, გაახსენდა პირველი დღე, როდესაც ბიჭები დაინახა. მხოლოდ თხუთმეტი წლის, დამწყები მოსწავლეები. მაშინვე მიხვდა, რომ აარონი უფრო ჭკვიანი იყო, ეს მის დგომაშიც კი ჩანდა. ორივე ძალიან კარგი შესახედაობის, ძალიან ბედნიერები იყვნენ. როდესაც ამ ყველაფერს იხსენებდა, ბრაისი მიხვდა, რომ მაშინვე უნდა სცოდნოდა მათი გრძნობის შესახებ. გამოხედვა, რომლითაც ბიჭები ერთმანეთს უყურებდნენ სკოლის შემდეგ, როდესაც ალექსი ძმის წასაყვანად მიდიოდა...
ბრაისმა ამოიოხრა და ნახევრად სავსე ჭიქას დახედა. დალევა აღარ უნდოდა. ძმების სურათი მის გონებაში სიკვდილისფრად შეიღება, აარონის დეპრესიული გამოხედვა გაახსენდა. მასწავლებელს ცრემლები ყელში გაეჩხირა და გადაყლაპა. ღრმად ჩაისუნთქა და ადგა. სურათები გონებაში დაცურავდნენ და ცრემლები სწრაფად ჩამოდიოდნენ მის სახეზე.
ალექსი და აარონი ერთად რომ იწვნენ საავადმყოფოში. აარონის სიცილი სკოლის შემდეგ. ალექსის ტირილი ბრაისის მერხთან, როდესაც მასწავლებელს სიმართლე უთხრა თავისი და თავისი ძმის შესახებ. აარონის ორ თითიანი ხელი, რომელიც ალექსს თავისაში ეჭირა და გამოტოვებულ ადგილებს ავსებდა. ალექსის, მკვდარი, უსიცოცხლო სახე, შავი წრეებით თვალების ქვეშ და მისი ტუჩები, ოდნავ შეღებული, მხოლოდ სიჩუმე რომ სწყდებოდა.
ბრაისი თავის მერხთან ჩამოჯდა და თავი ხელებში ჩარგო. ის არ იყო მამა, სერიოზული ურთიერთობა არც ჰქონია უმაღლესი სკოლის შემდეგ. ამ ორმა ბიჭმა კი ისეთი საიდუმლო ანდეს, რომელიც მათმა ოჯახმაც არ იცოდა. როგორც არ უნდა სძულებოდა ამის აღიარება, ძმებმა ბრაისის გულში შეაღწიეს და მტკივნეული იყო ალექსის მკვდარი სხეულის დანახვა.
უფრო მეტად მტკივნეული, აარონის ცოცხალ-მკვდარი, მხოლოდ მოსიარულე და მსუნთქავი სხეული იყო.
მტკივნეული მოგონებები, ტელეფონის ზარმა შეაწყვეტინა.
" მისტერ ჩევის, მისტერ ჩევის! " ტელეფონის მეორე მხრიდან, ისტერიკული ხმა ისმოდა.
- რაილი დამშვიდდი. შენ ხარ?
"დიახ, დიახ, გთხოვთ მისტერ ჩევის, არ ვიცი ვის დავურეკო, არ ვიცი რა გავაკეთო"
ბრაისი ადგა და აქეთ-იქით სიარული დაიწყო, როგორც ნერვიულობისას სჩვეოდა - რაილი რა მოხდა? დაკრძალვა დასრულდა?
"დიახ, დასრულდა, ოჰ ღმერთო!" რაილიმ ტელეფონში, ცრემლებს შორის ამოიკვნესა "მე...მე იმეილი მივიღე. კომპიუტერმა წაიკითხა და არ ვიცი უნდა დავიჯერო თუ არა"
- რა წერილი? ვისგან არის? რა წერია?
" უბრალოდ შე-შეამოწმეთ კომპიუტერი მისტერ ჩევის"
ბრაისი დაჯდა და ლეპტოპი ჩართო. სამ წუთზე ნაკლები დასჭირდა იმეილზე შესასვლელად. ერთი მესიჯი იყო.
აარონ ვრაითისგან.
მისტერ ჩევისი შეყოყმანდა, შემდეგ გახსნა და სუნთქვა შეეკვრა.
- ოჰ ღმერთო... - სუნთქვას ამოაყოლა.
იმეილი ასობით გვერდისგან შედგებოდა. რა ჯანდაბაა? ჩამოჰყვა და თარიღები შენიშნა. ორი წლის წინანდელი თარიღები. შემდეგ მიხვდა, აარონმა დღიური გაუგზავნა.
" თქვენც მიიღეთ? წერილი?" ჰკითხა მტირალმა რაილიმ.
ბრაისი შეცბა, ვერ მიხვდა თავიდან და შემდეგ წერილიც შენიშნა. გახსნა და პატარა პარაგრაფი ამოხტა.

"ძვირფას მისტერ ჩევის.
მაპატიეთ რომ დღეს დაუმშვიდობებლად დავტოვე დაკრძალვა. უბრალოდ არ შემეძლო... გავიგონე დედა და მამა რომ ლაპარაკობდნენ ჩემი საავადმყოფოში დაბრუნების შესახებ. ისინი ისევ მილებზე შემაერთებენ და გამაყუჩებლებს დამალევინებენ. არ მინდა წასვლა მისტერ ჩევის. თქვენ მითხარით, რომ პოეზია სილამაზის შესახებაა და სიტყვები ხელოვნებაა რომლითაც შენს თავს აღწერ. ვფიქრობდი ამის შესახებ და აქამდე თქვენი სრულიად მჯეროდა, მაგრამ ეხლა ვფიქრობ, რომ მხოლოდ ნახევრად ხართ მართალი. სიტყვები, პოეზია, ეს ხელოვნებაა. მაგრამ ხელოვნება, არ ვფიქრობ რომ სასიამოვნო უნდა იყოს, ან სრულყოფილი, ან ლამაზი. ხელოვნებამ უბრალოდ რაღაც უნდა გაგრძნობინოს.
ნახვამდის მისტერ ჩევის, თქვენ ყველაზე შესანიშნავი მასწავლებელი ხართ რომელიც ოდესმე მყოლია. ვიცი რომ გამიგებთ. უბრალოდ მინდა ხალხმა სიმართლე იცოდეს. გთხოვთ, გთხოვთ გააგებინეთ ყველას სიმართლე. ყველამ წაიკითხოს ეს მისტერ ჩევის. ყველამ ვინც ამის ცოდნას იმსახურებს.
არ დამივიწყოთ."

ბრაისმა პანიკაში და შოკში მყოფმა, დაასრულა წერილის კითხვა.
-რაილი, გინდა თქვა რომ შენც მიიღე სუიციდის წერილი?
"დიახ!" დაიყვირა რაილიმ " რა უნდა გავაკეთოთ? ოჰ ღმერთო რა უნდა გავაკეთოთ?"
- დამელოდე სანამ მისის ვრაითს დავურეკავ - ბრაისმა ჩაიჩურჩულა და სხვა ხაზზე გადართო.
აარონი თავს ვერ მოიკლავდა, ეს უბრალოდ შეუძლებელი იყო.
" გამარჯობა, სუზანი ვარ, რით შემიძლია დაგეხმაროთ?"
- სალამი სუზან - ბრაისმა, ყელის ჩასაწმენდად, ნერწყვი გადაყლაპა - ბრაის ჩევისი ვარ.
"ოჰ დიახ, გამარჯობა ბრაის"
- იცით სად არის თქვენი ვაჟი?
"ვფიქრობ თავის ოთახშია, როდესაც დაკრძალვიდან მოვედი მეგონა რომ იქ იყო. რატომ მეკითხებით?"
- შეგიძლიათ შეხედოთ, გთხოვთ? - ბრაისს ხმა აუკანკალდა.
ნაბიჯების ხმა მოესმა და შემდეგ კარის შეღების.
" ოჰ, საშინელი სუნია აარონ! რამე მოკვდა შენი საწოლის ქვ.... ოჰ ღმერთო!"
ქალის ყვირილის და ტირილის ხმა ტელეფონის მეორე მხარეს მისწვდა.
" ოჰ ღმერთო ჩემო, ის მკვდარია! აარონ, პატარავ, გთხოვ!"
ტელეფონის დავარდნის ხმა გაისმა. ამ დროს მისტერ ჩევისმა 911-ში დარეკა.
სამი საათის შემდეგ, ბრაისი სახლში დაბრუნდა. დაკითხვაზე ხუთივე იყო, ვინც სუიციდის წერილი მიიღო. ბრაისმა ფრთხილად გახსნა კომპიუტერი და დღიურის გვერდებს გადაავლო თვალი. პოლიციამ არ იცოდა ამის შესახებ. თითქოს.... ჯერჯერობით არ იყო სწორი, რომ მათ სცოდნოდათ. ბრაისს უნდოდა, რომ აარონის უკანასკნელი მემკვიდრეობა დასამახსოვრებელი ყოფილიყო და არა რაღაც პოლიციის ყუთებში დაცული.
თუ მესამე სართულის პატარა ფანჯრიდან, ღამის ორ საათზე ოთახში შეიხედავდით, კაცს დაინახავდით. კაცს შეჭაღარავებული თმითა და სიმპატიური სახით. კაცს, რომელიც კომპიუტერის ეკრანს შეჰყურებდა და ცრემლები შეუწყვეტლივ ჩამოსდიოდა სახეზე. ცრემლები იმის გამო რასაც კითხულობდა. ის ისტორიას კითხულობდა, რომელიც მოგვიანებით გამოიცემოდა და დაიბეჭდებოდა მილიონობით, მსოფლიოს მასშტაბით.
ამ დროისთვის კი მხოლოდ ერთი კაცი და კაშკაშა ეკრანი იყო. და სიტყვები. სიტყვები რომელმაც შეცვალა ბიჭის ცხოვრება და ბიჭი რომელმაც ცხოვრება სიტყვებით შეცვალა.