ყელამდე აცურებს და ზედ მაბჯენს,თვალებს ძლივს ვახელ და მომდგარ ცრემლებს წვალებით ვიკავებ,ნუთუ ეს ჩემი სიცოცხლის ბოლო დღეეუნდა იყოს? ასეთი სასტიკი სიკვდილით....
შეკრულ ხელებს ვაფართხალებ,ვცდილობ თავი გავინთავისუფლო მაგრამ ამაოდ.მამაკაცის უემოციო სახე მაშინებს,თვალს კარგად ვავლებ და მის სხეულზე ამოსვირინგებულ ნახატებს ვაჩერდები,მარცხენა მკერდზე ნამგალა მთვარე ახატია,მარჯვენაზე მზე..ცოტა მიკვირს კიდეც,ასეთ გამოუსვლელ ადამიანებს ტანსაცმელი არ აქვთ და ახლა სვირინგები აღმოაჩნდა ?! რაღაც რიგზე ვერ არის !
ნერწყვა ვყლაპავ და ყელზე მობჯენილ მბასრ ძვალს უფრო
ძლიერ შევიგრძნობ,შიში ნელა ძალას მმატებს მაგრამ ერთი ვიცი,ის მარტო არ იქნება და მათ წინააღმდეგ ვერაფერს გავაწყობ..ძალამიხდილი ლუსის ხმა არ მესმის,ზმას ჯორჯზე აღარ ვიღებ,ახლას აკუთარი თავის გარდა ყველაზე ვიწყებ ფიქრს..მამაკაცი იხრება სახით ჩემკენ,ხმაურიანად მყნოსავს და წამებში ფეხზე ხტება,ისეთ მოჟამულ სახეს იღებს თითქოს
განავლის სუნი მქონდეს.ერთ ხანს ტრიალდება ჩემკენ ზურგით,შემგენ უცვად ტრიალდევა და შიშველ ფეხს სახეში მარტყამს,ეს მეორე სულნისვლაა ჩემი ამ საღამოს..
არ ვიცი რამდენხანს გასტანა ჩემმა უმოქმედობამ,თვალებს ვახელ ისევ და ვაანალიზებ რომ კიდევ ერთხელ მომხვდა.
სხეულზე ვგრძნობ ნიავს,ისე როგორც ეს აქამდე არ მიგრძვნია,ვიშმუშნებო და წკმუტუნით ვწევ დაბლა თავს,ცემს ფეხებზე შარვალი აღარ არის...მალევე მოვდივარ აზრზე,გაშიშვლებული ვარ სხვა ხეზე მიბჯენილი,სულ მთლად მარტო.აღშფოთებული ტირილს ვიწყებ,ყელში ბურთი მეჩხირება და თითქოს მახრჩობს.აქეთ იქით ჩირაღდნებია ჩამაგრებული,რომლებიც ანათებენ ტყის ამ ნაწილს,წინ არაფერია საერთოდ,არც გვერდებზეა განსაკუთრებული რამე რომ დავიმახსოვრო და იარაღად გამოვიყენო.მალევე
ვხედავ ჩემკენ მომავალ ოთხ ადამიანს,მათ შორის ერთი ქალია,მოკლე თმით რომელიც ნახევრად აპარსული აქვს,მკერდი მოშიშვლებული აქვს ხოლო ქვედა საცვლად ნარინჯისფერი ნაჭერი აქვს ამოჩრილი..მიახლოვდებიან და სიამოვნებისგან ნერწყვებს ყლაპავენ,ქალი ჩემკენ სახით მოდის და ისიც ჩემს სურნელს შეოგრძნობს..რატომღაც ძაღლებს მაგონებენ,ასეთი საქციელი ჯერ არ შემიმჩნევია ნორმალური ადამიანისთვის.
-რატომ ხართ აქ?-მკაცრად მეკითხება.ნაწილობრივ მიხარია მისი ხმის გაგონება,როგორც ჩანს ამერიკულად ლაპარაკი შეუძლია ამ რეგვენს,მადლობა ღმერთს
-ჩვენ ამ ტყეში ვართ გაჭედილები,რატომ ვარ შიშველი?-იმ წამსვე მემატება გამბედაობა
-ჩვენთან ქალებს სამოსი არ აცვიათ,ვერ ხედავ ?-კიდევ ერთხელ ვათვალიერებ და ირონიულად ვიცინი
-ვხედავ..სად ვარ? სად არიან დანარჩენები?
-კარგად არიან,ისინიც შიშვლები-გიჟის ლაპარაკს უფრო გავს ეს ყველაფერი
-რატომ დამაბი?
-საშიში ხარ
-ჩვენ არ ვართ საშიშები
-ხართ !-კიდევ უფრო ამკაცრევს ხმას და მიყვირის .
როგორც ჩანს ისიც არანაკლებაა შეშინებული ჩემზე-თქვენიანმა ჩემი შვილი მოკლა,ამის გამო ყველანი დაისჯებით-ვერ ვხვდები რაზე მელაპარაკება
-რას გულისხმობ?
-იმ შავ თმიანმა,მაღალი რომ არის,წუხელ გამთენიისას მომილა შვილი-ქალი ტირილს იწყებს და მიწაზე ჯდება..ასეთი
აღწერილობის წყალობით მხოლოდ ერთი მომდის თავში,ბენი!როგორც ჩანს მის გამოა ყველაფერი არეული,ყველაფერი მხოლოდ და მხოლოდ იმ იდიოტის გამო ხდება.
-რას ამბობ,ის არავის მიაყენებდა ზიანს-ჩემ სიტყვებშუ ეჭვი მეპარება,რადგან უკვე ვიცი რა
ცივსისხლიანიც არის
-გიჟები არ ვართ ჩვენ,ჩვენ სიცოცხლე გვინდა,თქვენ კი გვისპობთ ამას-ქვიშაში ხელებს ათამაშებს ნერვიულად და თავს ზევით არ წევს,ცოტაც და ჩემკენ გადმოვიბირებ
-თენდება უკვე,მშია და მწყურია-ვიწყებ წუწუნს,ფეხზე დგება და თოკებისგან მაბთავისუფლებს.მისი თანმხლები მამაკაცები უფრო აკტიურები ხდებიან,არ მაცილებენ თვალს.დაღლილი ხის ძირში ვჯდები და გაწითლებულ ხელებს ვიზელ.
უეცრად შორიდან წამოსული ხმები გვესმის ყველას,ვიღაც განწირული ყვირის,ფეხზე ვხტები მაგრამ მამაკაცები მაკავებენ
-რა ხდება?-ვყვირი მეც,ქალი მშვიდად მშორდება და ხმის მიმართულებით იწყებს სვლას.
არ მინდა რომელიმეს დაუშავდეს რამე,ამას ვერ ვაპატიებ ვენს !
ქალი მალევე ქრება,ერთი მამაკაცი ჩემ წინ დგას,ორი კი გვერდებზე.ანერვიულებულს კანკალი მიტაცებს,ესეც რომ არა შიშველს მათ წინ დგომაც კი უხერხულ მდგომარეობაში მაგდებს.ხმა წყდება,ახლა მხოლოდ ტყეში გაბატონებული საზიზღარი სიძულვულის ხმაა,რომელიც სიკვდილით და ტანჯვითაა გაჟღენთილი.
განერვიულებული ვამჩნევ ხეებს შორის რაღაც როგორ გადაადგილდება,მართალია მეტისმეტად ვარ გასულელებული,მაგრამ ეს არ მელანდება ნამდვილად.ხმას არ ვიღებ,არ მინდა ყურადღება მივიქციო უფრო მეტად,თუმცა ის კი მაკვირვებს მათ წინ შიშველ მდგარა არაფერს რომ არ მიკეთებენ.ვდუნდები და
ვცდილობ მხოლოდ და მხოლოდ კარგზე ვიფიქრო,ჩემი ემოციები ახლააიმდენად მოზღვავებულია რომ რაიმრ მცირედზე შემიძლია ღრიალი მოვრთო და დანა გულში გავუყარო ადამიანს.
მესმის არაამქვეყნიური ხმები,დანით შეიარაღებული ბენი ნიკი და კიდევ ხუთი ბიჭი გამორბის ტყიდან,ხეს ვეყუდები გაოგმებული და ვუყურებ გაგიჟებულ ბიჭებს
-ნიკ,ბობ თქვენ მეორე მხარეს წადით-ყვირის ბენი და ჩვენკენ მოდის.გამწარებული აფრინდება შიშველ მამაკაცს და ძირს აგდებს,ბენის საწინააღმდეგოდ და სამწუხაროდ მეტისმეტად ძლიერი აღმოჩნდა ტყიური კაცი..მსგავსი სცენა აქამდე არ მაქვს ნანახი,გაცეცხლებული დანას იქნევს აქეთ-იქით შედეგ ზევიდან ექცევა და ჯერ ლოყაზე უტოვებს იარას,შემდეგ დროს იგდებს ხელთ და პირდაპირ საძაგელ გულში უყრის დანას.მეორე მამაკაცისკენ ვიხედები,ისიც ძირს გაშოტილი გდია..ცრემლები უნებურად მწყდება თვალებიდან,ძირს ვენარცხები და ხელებს ქვიშაში ვრგავ.ამინდიც იღუშება,წვიმის წვეთები შიშველ ზურგზე მეხეთქება და ერთიანად მყინავს,ბენი დგება ფეხზე და ჩემკენ გამორბის..მისი დანახვა ახლა ყველაზე ნაკლებად მსიამოვნებს,ჩემ წიბ მუხლებზე ეცემა დაა დუღებულ ხელებს ზურგზე მახებს,ფეხზე ვხტები დაა ტირებული მთელის იძულვილით შევყურებ.მანძილს ვზრდი ჩვენ შორის,ის გაკვირვებული მიყურებს და ვერ იგებს რა მემართება
-სარა შიშველი ხარ-ცდილობს არ გამაღიზიანობს,ნელამიახლოვდება და გამოშვერილ ხელს კიდევ უფრო წელავს ჩემკენ
-არ მომეკარო-არაამქვეყნიური ხმით ამომდის პირიდან სიტყვები,მახსენდება მკვლელი ბენის სახე და ჩემწ არმოსახვაში ის სისხლიან დედამიწელს ემსგავსებ
-სარა ნუ სულელობ-კიდევ მოდის ჩემკენ
-არ მომიახლოვდე-საჩვენებელ თითშ ვუწევ და გიჟივით ვიქნევ თავს,წვიმა ძლიერდება და ახლა თმა სულ რაღაც ათ წუთში მისველდება..მეც კარგად ვიცი რომ წვიმის და სიშიშვლის გამო მოვკვდები ავადმყოფობით-შენი ბრალია..შენი ბრალია..შენი..შენ ჩაგვყარე ამ დღეში..მძულხარ ბენ,გადი,გამშორდი
-ჩემი ბრალი რა რა არის?
-შენ მოკალი ბავშვი-შეშდება ისიც,ხელს ათონთლოვებს და ასწორებს.ისეთი სახით მიყურებს თითქოს ჩენი ბრალია ყველაფერი რაც ახლა ხდება
-კარგი..-იხდის მაიკას,ხის გვწრდით დაგდებულ ჩემ ტრუსს მაწვდის და მეც მაშინვე ვართმევ-ჩაიცვი დანარჩენები უნდა მოვძებნოთ-ტრიალდება და გზას აგრძელებს..წამებში ვიცვამ,უკან მივსდევ ფეხშიშველი და მალევე ვეწევი...გზად გვხდება ლუსი,სემი და ჯერი რომელიც ხელით ძლივს მოათრევს ჯორჯს,ნიკი და ბობი კი არსად ჩანან
-სად არიან ისინი?-ბენი ათვალიერებს ყველაფერს
-ჯოზეფს ეძებენ და დაგვეწევიან-ამბობს სემი და შეშინებული ჩემკენ მორბის როგორც კი მხედავს
-როგორ ხარ სარა?
-კარგად სემ,თქვენ როგორ ხართ?-თავს მიქნევს სემი,ხელებს სახეზე მისვამს დააგაკვირვებული ბენისკენ იხედება
-საიდან გაიგეთ აქ რომ
ვიყავით?-ჩუმად ეღიმება ლუსის და თვალებს აფახუნებს
-შეტყობინება იქაც დავტოვე,თუ დაგვაგვიანდებოდა მოგვძებნიდნენ,თანაც გზა და გზა მინიშმებებს ვტოვებდი-ახლა ლუსის უზომოდ მადლიერი ვარ,მისი წინდახედულობა რომ არა ამ ადგილას მოვკვდებოსით..ჯორჯს თვალს ვავლებ და აშკარად არ ადევს კარგი ფერი
-უნდა წავიდეთ სასრაფოდ,ჯორჯი მეტად ვეღარ მოითმენს -ხელებს აშველებს ბენიც...
ბანაკამდე ისე მივდივართ ხმას არ ციღებთ არცერთი,იქ მისვლია თანავე კი მთელი ბანაკი გვეგებება და გვეხვევა,ახლა მხოლოდ ერთ რამეზე ვდარდობ ნიკზე..
ცეცხლისკენ მივრბივარ და ვჯდევი ძირს,ახალგაზრდა გოგონა გამორბის თეფშით ხელში და ხორცს მაჩეჩებს ხელებში.როგორც ჩანს მომზადებულები დაგვხვდნენ,ბედნიერი სახით ხორცს მივირთმევ და სიამოვნებას განვიცდი..
ტყიდან მომავალ ნიკს და ბობს ვხედავთ,ხელში ატაცებული ყავთ ჯოზეფი,ყველა მათკენ მივრბივართ..სასოწარკვეთილი და შეშინებული ნიკს ვაფრინდები და ვეხვევი,სულ მავიწყდება ლუსის და ნიკის ურთიერთობის შესახებ..ბობი ჯოზეფს მიათრევს და ნიკს ანთავისუფლებს,ისიც მხვევს წელზე ხელებს და ყელში რგავს თავს
-შენ კიდევ შიშველი დადიხარ?-ამდენი ხნის მერე პირველად მეცინება
-გადამავიწყდა ჩაცმა
-სულელი გოგო ხარ-შუბლზე მკოცნის და თვალებს ვხუჭავ სიამოცნებისგან,ეს ჩემი ნანატრი მომენტია
-ნიკ..-ვლუღლუღებ და ცერად ვიხედები მეორე მხარეს,ვხედავ გახევებულ ბენს,რომელიც მკაცრი სახით მიყურებს და კარგად მაკვირდება
-გისმენ
-წავალ დავიბან-ვუღიმი და გზას ლუსის ვუთმობ..ეს ბედნიერი წამები სულ რამდენიმე წამიანი აღმოჩნდაა.დაზაფრული მდინარისკენ მივდივარ და ახლა უკვე აღარ მეშინია,ბენის მაიკას ვიხდი და მდინარეში ვისვრი ჩემ ტრუსთან ერთად..
წყალში შევდივარ და ვეშვები
-მე არავინ მომიკლავს-მესმის ბენის ხმა.ვტრიალდები და ვუყურებ ჩემ წინ მდგარს
-შენ მკვლელი ხარ,ორივემ ვიცით
-შეიძლება მკვლელი ვარ,მაგრამ ბავშვი არ მომიკლავს-ისე მიყურებს რომ ცოტაც და მის სიტყვებს დავიჯერებ
-შენ მოკალი,ვიცი
-არ მჭირდება ტყუილები მე შენთან
-არც იმ ქალს ჭირდებოდა!-ხმას ვუმაღლებ
-რომელ ქალს?-ეჭვის თვალით მიყურებს და ვერ ხვდება რაზე აქვს ლაპარაკი
-რომელიც ტყეში დაგხვდა
-ჯული?-ტუჩებ ბრიცავს
-არ ვიცი მე რა ქვია,მაგრამ არაფერი ეცვა მახსოვს
-ხო ჯული..
-შენ საიდან იცი მისი სახელი?-ვაყრი კითხვებს
-მე..-ვერა და ვერ ამთავრებს სათქმელს და ვხვდები რომ მართალი ვიყავი აქამდე,იმ ბავშვთან დაკავშირებით
-შენ მოკალი,ხომ ასეა?-ირონიულად ვიცინი.წყალში შემოსვლას იწყებს სწრაფი ნაბიჯებით,მიახლოვდება და მხრევზე მავლებს ხელებს
-მე არავინ მომიკლაცს სარა !
-აბა საიდან იცი რა ქვია იმ ქალს?
-საიდანაც შენ იცი
-ახლა არ მითხრა მეც დამიჭირაო
-არაფერს გეუბნები მე-ჩურჩულით აგრძელებს და სახით მიახლვდება.სიჩუმე სადგურდება მდინარის პირას,მხოლოს კარვიდან წამოსული ხმაურიღა ისმის ცოტა დოზით.მე და ბენი ერთმანეთის პირისპირ ასე ვდგავართ და ერთმანეთს კვლავ ახლო-ახლოს ვუდგავართ
-ნიკი გიყვარს ხომ ასეა?-ისევ უბრუნდება ამ თემას
-რომ მიყვარდეს მერე?
-გიყვარს?
-ბენ მე..მე ნიკის მიმართ ვგრძნობ რაღაცას,ვერ ვიტყვი რომ ეს რაღაცა სიყვარულია-ხმადაბლა იცინის,მის ღიმილს მაინც ვხედავ მქრთლად
-ჩვენ აქ შეიძლება რომ ვერც გადავრჩეთ
-ვიცი..
-არ მინდა ისე მოვკვდე,სურვილი რომ არ ავისრულო-ხელებს მიშვებს
-რა სურვილი?-ვეკითხები და ახლა მე ვეხები ხელებზე,უფრო იხრება ჩემკენ და უცბად მაწყდება ბაგეებზე..მისი კოცნა
უდიდეს სიამოვნებას მანიჭებს,
თითქოს გაყინულ სულს და სხეულს მეულღვობს და მიწყნარებს..თვალები უნებურად მეხუჭება,კოცნას ბოლო მომენტამდე შევიგრძნობ.წელზე მხვევს ცალ ხელს,მეორე ხელს კი თმაში მიცურებს,მეც ორივე ხელს თმაში ვაპარებ და მთელი ძალით ვექაჩები..ისიც უფრო მეტად აქტიური ხდება და ძლიერად მიწყებს კოცნას
-ბენ..-ვიცილებ მის ტუჩებს,მისი ხელების გაშვება კი მაინც არ მინდა
-სარა,არ მინდოდა ეს რომ დამემალა-შუბლზე მკოცნის და მეხვევა მთელი ძალით,ისე თითქოს ბოლო დღე არის ჩვენი ერთად ყოფნის
-რა?-კისეზე ვკიდებ ხელებს და თოთს ნაზად ვუსვამ,კიდეც საკოცნელად იწევს მაგრამ ისმის საშინელი ქუხილის ხმა..
ყურები მიგუბდება და ხელებს მაშინვე ვუშვებ ბენს,ყურებზე ვიფარებ და თვალებს ვხუჭავ..
ცოტა ხანში ვახელ თვალებს და ჩემ წინ აღარავინ აღარ დგას
-ბენ?-გული სწრაფად იწყებს ფეთქვას,შეშინებული წყალში ვატყაპუნებ ხელებს-ბენ!-ვყვირი განწირული და წყლიდან ამოვრბივარ,ტანსაცმელს ვიცვამ და ბანაკისკენ გავრბივარ-ბენ!-ვყვირი კიდევ და კიდევ,მთელი ძალით და ღონით,ის კი ხმას არ მცემს...
-სარა რა ხდება?-ნიკი მექაჩება ხელებზე და თავისკებ მატრიალებს,ატირებული ვუბღვერ
-სად არის თქო ბენი?-ხელებს უხეშად ვაშვებინებ და უკან ვიხევ
-ბენს რატომ ეძებ შენ?
-რა ხმა იყო ეს?
-ბენს რატომ ეძებ თქო?-ცოტაც და სილას ვუთავაზებ,ნერვები აღარ მყოფნის
-ნიკ,რა გასროლის ხმა იყო თქო,ბოლოჯერ გეკითხები
-არ ვიცი ახლა მაგის გასარკვევად მივდივარ-თავისი ჭკუით მამშვიდებს-და ბენი რა შუაშია?
-არაფერ შუაში არ არის,გამატარე-უხეშად ვწევ გვერდზე და ისე ვუვლი გვერდს თითქოს უცხო იყოს ჩემთვის..
ძალიან ვდარდობ მის გამო,
ასე ძალიან დიდი ხანია რაც არ მინერვიულია,ერთფროულად მაწვევა ემოციები.მინდა ვიკივლო,ვიტირო დავანგრიო ყცელაფერი მაგრამ სიმშციდეს ვინარჩუნებ..ახლა კვლავ მდინატისკენ მივრბივარ,იქნებ იქ იყოს სადმე ?
იქნებ მას მოხვდა გასროლილი ტყვია?
იქნებ მდინარემ ისე წაიღო რომ ვერც შევამჩნიე გასროლის მომენტში?
გონებაში ათასი საძაგელი აზრი მომდის,ნერვიულობისგან მუხლები მეკვეთება..ვერ გადავიტან მას რომ დაემართოს რამე,რატომ არ ვიცი,მაგრამ ერთი ვიცი რომ ვერ ვაპატიებ ბენს ავად ყოფნას..მდინარეს ვაწყდები,ტანსაცმლიანი შიგნით ვიჭრები და ასე ტყუილად ვდგავარ,ბენის კვალი არსაიდან არ მოჩანს.
მუშტებს ვკრავ და მზას ვარ ვიღაცა წიხლქვეშ მოვიქციო,
წყლიდან კვლავ ამოვდივარ და ნაცნობ დიდ ქცაზე ვჯდები
-სარა,ბენს ეძებ?-დამწუხრებული ხმით მეუბნება ჟოზეფინა,რომელიც ვანაკში ეშხით გამოირჩევა ყველასგან
-იცი სადაც არის?-ფეხზე ვხტები და ვაფრინდები
-სარა ბენი...სიტყვას ვერ უძებნის დასასრულს,მე კი სული მელევა მისი მოლოდინით.