მერე, მე აქ არ ვარ? ჯანდაბა, ახლა გიორგი მაშინებს და წელზე მხვევს ხელს. მსგავსი ქმედებით ვიბნევი და გურიკაც აშკარად დაბნეული უყურებს დადვანს.
ბრაზით ვივსები, გიორგის უპასუხისმგებლო და უაზრო საქციელის გამო. რა უფლებით ერევა ჩვენს ლაპარაკში. სიამოვნებით დათხრიდი თვალებს. სიბრაზისგან ვწითლდები და დაჟინებით ვაკვირდები. გურიკა აზრზე მოდის და უხერხულად უღიმის გიორგის. ამ უკანასკნელს კი საქონელივით ნერვიც არ უტოკდება და ზრდილობის გამოც არ იღიმის. ღმერთო მიწა გასკდეს და ჩამიტანოს. ახლა უხერხულობის გამო ვწითლდები და მგონია, რომ სახეზე ცეცხლი მიკიდია. გურიკა ბოდიშს ბურტყუნით იხდის და გვცილდება. ჯერ ჩუმად ვარ, ცოტა მოგვშორდეს გურიკა. სხვები უკვე შორს არიან. ერთი სული მაქვს როდის მიეფარება თვალს, რომ თავი წავაძრო ამ საზიზრარ ბიჭს. ცოტაც, ცოტაც და არისს! აღარ ჩანს გურიკა. სწრაფად ვიცილებ დადვანის ხელს წელიდან და დაგროვილ ბრაზს ვანთხევ.
-მომისმინე კრეტინო, რა გააკეთე? როგორ შეარცხვინე საწყალი ბიჭი! მელაპარაკებდა და რატომ ჩაერიე? არამკითხე ხარ?!
-ვიეჭვიანე და ჩავერიე. სრული სერიოზულობით და სიმშვიდიტ მპასუხობს.
-რას ნიშნავს იეჭვიანე? რა უფლებით? არანორმალურო! შენ მე ვიღაცაში გეშლები აშკარად, ჩემთან არ გაგივა ეს ტრადიციული წესები, გოგოს დასაკერად. არ ვჩუმდები მე და ხმასაც ვერ ვაკონტროლებ.
-დაასრულე? ისევ შესაშური სიმშვიდე და ჩემი ნერვების უკანასკნელი ძაფიც გაწყდა.
-იცოდე მოგკლავ, უნამუსო! ბოლო ხმაზე ვღრიალებ და მიწაზე ვჯდები. უნდა დავმშვიდდე. გვერდით მიჯდება დადვანი. ნელ-ნელა ვმშვიდდები და გაბუტული ვდგები ფეხზე.
-სად მიდიხარ? ინტერესით სავსე ტონით მპასუხობს და ფეხზე დგება.
მე ხმას არ ვცემ და გზას ვაგრძელებ. ისიც ჩუმდება და მომყვება. უკვე დიდიხანია დავდივართ, მაგრამ ნაცნობ ადგილს ვერ ვამჩნევ და შიშის გრძნობა მიჩნდება. ოღონდ არ დავიკარგით! არც ის მინდა, რომ დადვანს ხმა გავცე, მაგრამ შენც არ მომიკვდე ბოლოს ისე ვიღლები უაზრო სიარულით, რომ უკან ვტრიალდები და სახეში ვახლი
-სად ჯანდაბაში ვართ?
-მე შენ მოგყვები. ირონიულად მპასუხობს და არემარეს ათვალიერებს.
მე მუდარით სავსე მზერით ვუყურებ და თვალებით ვევედრები, არ გამწირო-მეთქი. ირონიულად მიყურებს აწყლიანებულ თვალებში, იღიმის და ღვირილას მარჭობს თმაში.
-სად გარბოდი ანაკო? სიცილიტ მეუბნება და თვალს არ მაშორებს.
ვხვდები, რომ გავები და სხვა გზა არ მაქვს.
-კარგი რა ენა მებნევა და თავს ვხრი. ცუდად მოექეცი გურიკას.
-მე და გურიკა მოვრიგდებით, ააკო. ჩვეული სიმშვიდით მპასუხობს და ხელს მკიდებს ხელზე.
-წავედით.
ხელჩაკიდებული მვდივართ. ამის აუცილებლობას ვერ ვხედავ და ნერვებიც გვარიანად მეშლება მაგრამ ხმას ვერ ვიღებ. ოღონდ სახლამდე მიგვაღწევინა და ამ გორილას მოვსვამ თავის ადგილზე. გიორგი მიყურებს და თავს ვაქნებ ჩემი ფიქრებიც არ წაიკითხოს მეშინია.
გზადაგზა ვმშვიდდები და სილამაზის აღქმის უნარიც მიბრუნდება. ყველაფერი ისეთი სხვანაირი და სიმშვიდის მომცველია. დიდი სიამოვნებით გავატარებდი მთელ ცხოვრბას აქ. თუნდაც დადვანთან ერთად. ლატალის მინდვრის ყვავილებით გამანებივრებდა და მეც ყველაზე ბედნიერი ვიქნებოდი. ჩემს ფიქრებს, რომ ვიაზრებ ტავს გაბრაზებული ვაქნევ და წარბებს ვკრავ.
როგორციქნა გამოჩნდნენ ჩვენები და მეც თამამად გამოვგლიჯე ხელი გიორგის, გვარიანად შევუღრინე და ბავშვებისკენ წავედით.
-სად გაქიცევი ანაკო, სად?! სიცილიტ ამბობს გიორგი და უკან მომყვება.
-ოჰ, იკადრეთ გმოჩენა? იბღვირება ლილია და მანქანას ეყრდნობა.
არაფერს ვამბობ და გვერდით ვუდგები.
-აუუ, მომშივდა წუწუნებს სოფო და შეთესეკვრის.
მანქანებში ვნაწილდებით და ჩაწყობილი საქმესავიტ მე და გიორგი ერთად ვხვდებით მანქანაში. უკანა სავარძელზე ზურგჩანთები ყრია და წინ მიწევს დაჯდომა. ღვედს ვიკრავ და ველოდები "მძღოლს".
უხმოდ ძრავს მანქანას და ტელეფონში წერს მესიჯს.
-წინ იყურე! ეჭვშემოტეული ვუყვირი და ვერც ვიაზრებ რა უფლებით, ან რატომ. რა მემართება ჯანდაბა, რა მემართება
არცკი მისმენს, მშვიდად ასრულებს წერას და სავარძლებს შორის დებს ტელეფონს. ცალთვალს ვაპარებ, რომ მესიჯის ადრესატის სახელი დავინაო მაგრამ ამაოდ.
ნერვიულად ისვამს ტავზე ხელს და მანქანას აჩერებს.
-ანაკო
-რა გინდა?
-მომწონხარ ძალიან. ასე ჩვეულებრივად, ვითომც აქ არაფერიო ისე მახლის . პირველ აზრად ის მომდის ტავში, რომ მატყუებს და კარს ვეჯაჯგურები.
-ჩაკეტილია.
-გამიღე! ვბრაზდები და ისევ ვეჯაჯგურები კარებს.
-არა! ასკარად ევსება მოთმინების ფიალა სვანს და საჭეს ურტყამს ხელს. პატარა ბავშვი ხარ? დამელაპარაკე წესიერად! ყვირის და ის ყვირილზე უფრო ვბრაზდები. არც მე ჩამოვრჩები.
-რა გინდა? რატომ უნდა დაგიჯერო?
-დამშვიდდი.
-სანამ დასამშვიდებელი გავხდებოდი მანამდე გეფიქრა ისევ ვყვირი.
-და რატომ არ უნდა დამიჯერო? კითხვას მიბრუნებს და დაჟინბით მაჩრდება.
-არ ვიცი. ტავს ვხრი. მართლა არ ვიცოდი რა იყო დაუჯერებელი, მაგრამ დადვანმა იმდენად სწრაფად შემოაღწი ჩემში, რომ არ მინდა მოვტყუვდე და მეოცნებე გოგოსავით ყველაფერი თავზე დამემხოს.
-ხოდა ნდა დამიჯერო. ტავისებურად ეღიმება დადვანს და მანქანას ძრავს.
***
ძვირფასებო, ბოდიში დაგვიანებისთვის და შეცდომებისთვის.
ტანგო ბოლოსთვის გადავდე.
ველი თქვენს შეფასებას და კრიტიკას.