ნ ი კ ა
მაინც ვერ ვხვდები ლუკა მისთვის ვინ არის. ვაკვირდები და ვხვდები რომ შეიძლება მათ შორის რაღაც ხდებოდეს. დავიჯერო ყველას მოწონს მარიამი? კი, მაგრამ რა აქვს მას მოსაწონი? არც არაფერი. მაგრამ, რატომრაც მეც ვდარდობ მასზე. რა არის მარისში ისეთი რაც ხალხს ატყვევებს და მის გავლენის ქვეს აქცევს?
-ნიკა მოხდა რამე?-გიგი გვერდზე მიდგება და მეკითხება, ლუკასკენ და მარისკენ ვიყურები და ვხედავ როგორ ლაპარაკობენ რაღაცაზე და თან იცინიან.
-არა, არაფერი. -ვიძახი და ვიღიმი, ჩემი ცნობილი ღიმილით. -ეკაკო გამოვა დღეს? მინდა რომ ვნახო და ველაპარაკო.
-წესით უკვე გარეთ უნდა იყოს. -გიგი ტელეფონს უყურებს. -ისე რას აპირებ ეკაკოზე?
მარისკნე ვიხედები და ვხედავ როგორ ცდილობს რომ არ მოუსმინოს ჩვენ ლაპარაკს, იმის და მიუხედავად რომ ყველა გვისმევს. იქებ ესაა ჩემი შანსი რომ ყველას დავუმტკიცო ის რომ ჩემი გული ეკაკოს ეკუთვნის?
-დღეს უნდა ვუთხრა. -ვიძახი და ჩემდა უნებურად მარისკენ ვიხედები, რომელსაც ისეთი სახე აქვს თითქოს ოდნავადაცა რ ანაღვლებს. -უნდა ვუთხრა რომ ძალიანმიყვარს და რომ მინდა სულ მაგასთან ერთად ვიყო. -არ ვიცი რატომ, მაგრამ ამას რომ ვიზახი მარისკენ ვიყურები და მინდა რომ მისგან რეაქცია დავინახო. მინდა რომ გუი გავუტეხო და მინდა რომ ეტკინოს.
-დარწმუნებული ხარ? - საბა მეკითხება და ნერვიულად უყურებს მარის. ვიცი რომ სხვებს ჩვენი მარისთან მიშტერებები არ გამორჩენიათ.
-რას გულისხმობ? - ლაპარაკში ლუკა ერთვება და მარის ხელს ხვევს, თითქოს გვეუბნება აბა რამე გაბედეთო.
-კი, დარწმუნებული ვარ. -ვიძახი გაბრაზებული ხმით და შემდეგ ლუკასკენ ვტრიალდები. -საბას გონია რომ ეკაკო საცემო არ არის.
-არა მარტო საბას. -გიო ჩუმად იძახის, მაგრამ მისი ნაქვამი ყველას გვესმის.
-მეეჭვება ეკაკო საუკეთესო ვარიანტი იყოს. -აკაც ამათ უჭერს მხარს.
-არ ვიცი, სხვა ვიზე ლაპარაკობთ, მაგრამ ეკაკო-გიგი ვეღარ ასრულებს, რადგან ეკაკო ჩვენკენ მორბის.
-ნიკააა. -იძახის წრიპინა ხმით და ზედ მახტება და მკოცნის.


მ ა რ ი

ვუყურებ ძალიან, ძალიან ლამაზი გოგო, როგორ კოცნის ნიკას და ვგრძნობ რომ გული ნელ-ნელა ისლება და ტკივილისგან ტირილი მინდება, მაგრამ ცრემლებს ვყლაპავ და ხმას არ ვიღებ.
აი თურმე ვინ მოწნს. მაინცდამაინც ეს ეკაკო რომ არ მოწონებოდა არა?
-ვაიმეეე მარიიი. -ეკაკო კივილს იწყებს როცა ნიკას შოორდება და მამჩნევს. -როგორ ხააარ? რამდენი ხანია არ მინახიხარ!
ვცდილობ თვალები არ დავატრიალო და გავუღიმო. ყველაზე მეტად ვინც არ მიყვარს ამ დედამიწის ზურგზე ეკაკოა. და მაინცდამაინც ეს უნდა მოწონებოდა.
-ეკაკოოო. -მეც მასავით წრიპინა ხმას ვიღებ და ვუღიმი. ლუკა და ბიჭებისკენ ვიყურები, რომელებიც ღიმილს ძლივს იკავებენ.
-აუ მარ შენ შეყვარებული ისევ არ გყავს ხო? -აი მიზეზი რატომაც არ მევასება. -აუ, კი გეტყოდი რამდენიმეს, მაგრამ მგონი მათ კიდევ მე ოვწონვარ.
ვიღიმი და თავს ვუქნევ, ვცდილობ პირი არ გავაღო რომ რამე საშინელება არ ვუთხრა.
-არ არის საჭირო. -მოულოდნელად ლუკა ხელს მხვევს და ლოყაზე მკოცნის.
'ოღონდ ეს არა!'
-რას გულისხმობ? - ეკაკო ეჭვიანი და დაბნეული ხმით ეკითხება ლუკას.
-ყავს უკვე შეყვარებული. -ლუკა იღიმის და ისე ეუბნება. ეკაკო თვალებს ჭუტავს და მაკვირდება.
-შენ, გიგი, ალექსი ან გიო არ იქნებით. -ასკვნის და ისევ აკვირდება ლუკას. -რადგან ძმებივით ხართ. თუ თქვენ არა მაშინ ვინ? -ეკაკოს მზერა აკაზე და ბიჭებზე გადააქვთ. არცერთმა არ იცის რას აპირებს ლუკა, ჯანდაბა მეც კი არ ვიცი.
-მისი შეყვარებული... -ლუკა იწყებს მაგრა აწყვეტინებენ.
-მე ვარ. -ვგრძნობ ლოყები როგორ მიწითლდება და მრცხვენია. ყველას მოველოდი მის გარდა.

ს ა ბ ა
-მე ვარ. -ჩემ უკნიდან მესმის ხმა და მისკენ ვტრიალდები. ჩემ წინ ანდრეა დგას და იღიმის. ეკაკოს სახე ეშლება, როცა მას ხედავს და წითლდება.
-შენ? -ბოლოს როგორც იქნა კითხულობს და დაბნეული იყურება.
-ხო მე. -ანდრეა იღიმის და მარისთან მიდის, ხელს ხვევს და ეხუტება. -რა არ მოგწონს?
-არა, არაფერი. -ბლუყუნს იწყებს ეკაკო და თან მარის მკვლელის მზერით უყურებს. ნიკასკენ ვიხედები, სახე წაშლილი და გაფითრებული აქვს, თვალის გუგები კი გაფართოებული. ნიკას და ანდრეას ერთმანეთი დიდი ხანია რაც ძულთ და ეხლა მისი მარსითან ერთად დანახვა ალბათ მტკივნეულიამისთვის.
ვიცოდი, ვიცოდი და ვეუნნებოდი რომ მას მარის მიმართ რაღაც გრძნობები გააჩნდა, და ეხლა როცა ხედავს რომ ის დაკარგა მაშინ მიხვდა ამას. მხოლოდ მაშინ.
-იცი, მეც და ნიკაც ერთად ვართ. -ეკაკო ნიკას ეხუტება, და ისიც ინტინქტურად ხელს ხვევს, მაგრამ ხმას არ იღებს, მისი მზერა მარიზეა გაშტერებული.
-კაია. -ანდრეა ისე იძახის, ეტყობა რომ ეს არც ადარდებს. მარისკენ ტრიალდება და ყურში რაღაცას უჩურჩულებს. მარი წითლდება, მაგრამ თავს უქნევს და შეყვარებულლი ადამიანის სახით უქნევს თავს.
საიდან იცნობს მარი ანდრეას? საიდან აქვს მას თბილისის "კაი" ბიჭებთან ასეთი ურთიერთობა და რატომ არის რომ ის ისევ საიდუმლოებებით არის მოცული.
'მარი, ნეტავ კიდევ რას მალავ?'

გ ი ო
მარის გაკვირვებული ვუყურებ და ვერ ვხვდები რატომ არ მითხრა თავის 'საიდუმლო" ცხოვრებაზე მე არაფერი. რატომ არ ვიცოდი რომ ის ხატავდა რომ ის გიგის და ბიჭებს რომ იცნობდა ან ის რომ ანდრეა შეყვარებული არის? რატომ არ მითხრა მე არაფერი?
ახლაც როცა მარის ვუყურებ, ვხვდები რომ მას არცერთი ჩვენგანი არ იცნობს ბოლომდე. გიგიც კი, არ იცნობს მას.

ნ ი კ ა
მარის ბედნიერ სახეს ვუყურებ და ტკივილისგან გული გახლეცას ლამობს. მილიარდი ადამიანისგან მთელ დედამიწის ზურგზე რატომ მოეწონა მაინცდამაინც ანდრეა? რატომ არ იცოდა არაფერი გიო ამ ყველაფერზე? იცნობდა კი საერთოდ მარის? მისი რომელიმე მეგობარი იცნობს მას?
-კარგად ხარ? -მეკითხება ეკაკო და თავს ვუქნევ, ვუღიმი და ნაზად ვკოცნი. ეს თითქოს გამოწვევა იყო მარისთვის და ანდეასთვის რომ დაემტკიცებინათ მართლა ერთად არიან თუ არა. რატომღაც ძალიან მინდა რომ ერთმანეთს არ აკოცონ.
მაგრამ ისინი ისე არიან ლაპარაკით და "ჭუკჭუკით" გართულები რომ ჩვენ კოცნას ვერც კი ამჩნევენ. ამდენი ხნის შემდეგ მარიამის სახეზე პირველად ვხედავ ასეთ ბედნიერ ღიმილს და მაინტერესებს რაც ეუბნება ანდრეა მარიამს მასეთს რომ ასე აბედნიერებს.

მ ა რ ი
-ვიცი რომ ნიკა მოგწონს. -ეს იყო პირველი რაც ყურში ჩამჩურჩულა ანდრეამ, მე გავწითლდი, აგრა მან ლაპარაკი გააგრძელა. -მე ეკაკომ ნიკასთან მიღალატა, ვერ გეტყვი რომ ამას არ მოველოდებოდი, მაგრამ... -თავს ვუქნევ და ვიღიმი, ვითომ რამე ისეთი მითხრა. -მინდა რომ ერთად სამაგიერო გადავუხადოთ, მაშინ ეკაკო შენ დაცინვას სეწყვეტს, და ჩემ გამოყენებას. - თავს ვუქნევ და ვუღიმი. მესმის მისი, მას უყვარდა და მას უღალატეს.
-შევთანხმდით? -მეკითხება ანდრეა და ვიცინი, ნამდილი ბედნეირი სიცილით.
-შევტანხმდით. -ჩუმად ვეუბნები მეც და ლოყაზე ვკოცნი მეტი ეფექტისთვის. -იცოდე ამაზე მეტს არც ელოდო. -სიცილს ვიწყებ და ისიც მყვება.
იქნებ ერთხელ მაინც მოვახერხო და მათ სამაგიერო გადავუხადო?