პროლოგი:
‘’როდესაც ჩვენს დემონებს ვებრძვით, ფრთხილად უნდა ვიყოთ,შეიძლება ერთ დღეს ჩვენ თვთონ გავხდედ ისინი“
თავი 1
და აი აქ ვდგავარ. მისი სახლის წინ. რამდენჯერ მიოცნებია ამ მომენტზე, რამდენჯერ წარმოვიდგინე ეს სცენა გონებაში. და აი ახლა, ზუსტად ახლა გავაკეთებ, იმას რასაც ორი წლის განმავლობაში ველოდებოდი. ნელა საშუალო ზომის ნაბიჯებით,შავი მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელებით მოხდენილ ნაბიჯებს ვდგამ და მარცხენა ხელში დაჭერილ ბიტას მიწაზე მივახოხებ. კიბეებზე ავდივარ და ზარს ვრეკავ.გული კი გამალებით მიცემს.ახლა იმის სახეს დავინახავ,ვისაც ყოველ ღამით ჩემს კოშმარებში ვხედავ.შიში მიპყრობს იმ ღამის გახსენებისას. ფეხის კანკალი მიტყდება და მინდა აქედან გავიქცე,ბოლო ხმაზე ვიკივლო. რომ არ გამომივიდეს? გეგმა რომ ჩაიშალოს და რაიმე ცუდი მოხდეს? შემეშინდეს დაა რამე არასწორას გავაკეთო? არა,არა და არა. მე ძლიერი ვარ. იმაზე ძლიერი ვიდრე ამ დროის განმავლობაში ხალხს ვაჩვენებდი თავს. შიშს ბოლომდე ვდევნი ჩემიდან და ბოროტებას და შურისძიების წყუილს ვაძლევ უფლებას მთლიან დაისაკუთროს ჩემი გონება. საღეჭ რეზინს ვბერავ და ისევ ვრეკავ ზარს.1..2..3.4..5 გულში ნელა ვითვლი,შემდეგ კი კარი ნელა იღება და აი მის უცოდველ კრავივით სახეს ვხედავ. ისეთი სახე აქვს თოთქოს ჭიანჭველასას კი არ დაადგამს ფეხს.მაგრამ მე ხომ ვიცი რა იმალება ამ ნიღბის მიღმა- ადამიანის მკვლელი და სატანაზე უარესი ადამიანი. მის სახეზე გაკვერვებასა და დაბნეულობას ვკითხულობ.ალბათ ჩემი ახალი იმიჯიქს გამო ვერ მიცნო. ჩემს ტუჩებს ირონიული ღიმილი დასთამაშებს, თვალებში კი კმაყოფილება იკითხება. არ ვიცი რას ვგრძნობ ახლა. შურისძიების და ზიზღის მეტს ვერაფერს ვარჩევ.ოდნავ დაბნეულობასაც.მაგრამ ახლა დაბნეულობის დრო არ არის.მოქმედების დროა.
-Knock knock სირ... აბა მოგენატრე?.-კმაყოფილი ვიცინი, კარიდან ვწევ და შინით შევდივარ.- მმ.. კარგი სახლია ნეით, სამწუხაროა რომ აქ მალე ყველაფერი ფერფლად იქცევა.
ისევ ვიცინი და მისკენ ვტრიალდები,რომ ნეითის სახე დავინახო. რამოდენიმე წამი წარბებშეჭმუხნული მიყურებდა,მაგრამ როცა ჩემს ნაკვთებს დააკვირდა და მიცნო სახეზე შიში გამოესახა და ნერწყვი სიმწრით გადაყლაპა.
-ე..ელლიზაბეთ? შენ ხომ მოკვდი?
ენის ბლუყუნით მეუუბნება და კარს ხმაურიანად კეტავს.
-მგონი ზედმეტად რეალურადაც კი გამოვიყურები.. ასე არაა? ნუ რა მნშვნელობა აქვს, მე ცოცხალი ვარ მაგრამ აი შენ.. შენ მალე ცოცხალი აღარ იქნები..ამიტომ საყვარელო ნეით გირჩევ შენი სულისთვის ლოცვა დაიწყო..რათქმა საერთოდ თუ გაგაჩნია.დატკვი ბოლო ჩასუნთქვა-ამოსუთქვით.
ისევ იგივენაირი ტონით,წყნარი და ამავე დროს უხეში ტონთ ვუმეორებ. ბიტას ორივე ხელში ვიმარკვებ,რომლზეც აქამდე ვეყრდნობოდი.ორივე ხელში ვიმარჯვებ,ნეითს არაფრის თქმას არ ვაცლი და თავში ვარტყავ ბიტას.
-უუპს ხომ არ გატკინე?....
ნეითის სხეულს ძლივს-ძლივობით სამზარეულოში მივათრევ,რკინის სკამზე ვსვავ მის გათიშულ სხეულს და ვციდლობ ერთ ადგილას დავიჭირო. ჩანთას,რომელიც მხარზე მქონა მოგდებული,ვიხსნი და თოკს ვიღებ,ნეითს ვაბავ. ბენზის ვიღებ და მთელს პირველი სართულზე ვასხავ. როდეესაც ჩემს საქმეს ვათავებ, ისევ ვბრუნები სამზარეულოში და ნეითს თავზე ყინულიან წყალს ვასხავ,რომ გამოფხიზლდეს. თავში მაგრად არ ჩამირტყია,ამიტომ მალე ისმის ღრმა ჩასუნთქვის ხმა. ვერც კი წარმოიდგენთ როგორ მტკენს სულს მისი სახის დანახვა და ხმის გაგონება. მთლიან ტანში ჟრუანტელი მივლის.სიბნელეში მას ვაკვირდები.
-მინდა რომ ამ ყველაფერს უყურო, შენი თამაში შენივე წესები.. გახსოვს როგორ მაიძულე მეყურებინა როგორ მოკალი ჩემთვის ერთადერთი საყვარელი ადამიანი, მამაჩემი, შემდეგ ჩემზე ძალა იხმარე.რომელიღაც ბნელ ჩიხში მიმაგდე მომაკვდავი... მაგრამ გადავრჩი..გადავრჩი აი შენ კი..შენ კი წამები გაქვს დათვლილი tick-tock .- რაც შემეძლო ისეთი ზიზღით ვუთხარი როგორიც ამ წამს შემეძლო,ჩემი ნერვიულობიდან გამომდინარე, მის ყბას ზიზღით ვეხებოდი და ვაიძულებდი შემოეხედა. მისი სიცოცხლე ჩემს ხელშია, როგორ მომწეონს ეს გრძნბა.- ცოდვების მონანიების დროა.
როგორც კი სიტყვა დავამთავრე დამცინავი და გამაღიაზიანებელი სიცილი გამოსცა მისმა პირმა. ცოცხლად დავწვავ...
-შენ ამას ვერ გააკეთებ..ამას ვერ გააკეთებ ელიზაბეთ.. არ ხარ საკმაოდ ძლიერი ამისთვის.. დარწმუნებული ვარ ნაბიჭვრულად გაიქცევი აქედან და ქვითის დაიწყებ როგორც 5 წლის გოგო,რომელსაც კანფეტი წაართვეს.. ზედმეტად კარგად გიცნობ ამისთვის. და თუ მაინც გინდა ამის გაკეთება გააკეთე.. გააკეთე ეს ლიზი.. გააკეთე და იმაზე მეტად დაგტანჯავ შენს კოშმარებში ვიდრე ამას აქამდე ვაკეთებდი.. და იცი საერთოდ არ ვნანობ.. არც ერთი წამით არ მინანია ეს.. იმ დღეს როცა მამაშენი მოვკალიი მაშინ 15-ის იყავი არა?.. ის მეხვეწებოდა რომ მომეკლა..მეხვეწებოდა, ისიც ვეღარ გიძლებდა,რადგან შენ მონსტრი ხარ..ნამდვილი მონსტრი.. ხედავ ვინც შენთვის ძვირფასია ყველა გტოვებს.. არ გიფიქრია რატომ ხდება ყოველთვის ასე?.. დედაშენმაც კი მიგატოვა სულ პატარა და წარმომიდგენია რა ბედნიერია უშენოდ..- ის მიყვირის ბოლო ხმაზე, იცინის.. ამდენს ვეღარ ვუძლებ.. უკვე სული მტკივა, ოთახში ნერვიულად დავდივარ და ხელებს თმებში ვიცურებ, დედაჩემის, შესწორება მაგ ძუკნას ხსენება ბოლო წვეთი იყო.ალბათ ახლა მარგაროტი რომელიღაც კლუბში გათიშული მთვრალი აგდია და 16-17 წლის ბიჭების შეცდენას ცდილობს.ნამდვილი კახპაა. ვეღარ ვუძლებ, უნდა გავაკეთო, ის ჩემს ანერვიულებას ცდილობს, ცდილობს ჩემზე ფსიქოლოგიური ზეწოლა მოახდინოს და ამით უფრო მეტად გამტეხოს.იმაზე მეტად, ვიდრე ახლა ვარ.. მაგრამ არა, მე მასზე ბევრად ჭკვიანი ვარ..ბევრად. ეს ღორი ვერ შეძლებს ჩემს ტკენინებას, მეტს ვეღარ. კარზე მიყუდებული ბიტა ავიღე, იქამდე, სანამ ის თავის მოგიჟო სიცილშია გართული და ახლა, მთელი ძლით ვარტყავ თავში. ბენზის ვასხავ მის უგონო სხეულს, გაზის მილებს სწრაფად ვჭრი, ჩემს ნივთებს ხელს ვავლებ და კარისკენ მივრბივარ. დაუფიქრებლად ვიღებ ჯიბიდან ასანთს, ვუკიდებ და სახში ღრმად ვისვრი. რამოდენიმე წამში ყველაფერს ცეცხლის ალი ფარავს. უკან მოუხედავად მივიწევ ეფექტურად ჩემი განუმეორებელი ბიტით ხელში შავი რეინჯ-როვერისკენ, სადაც ორი ჩემი დაქირავებული ადამიანი ზის, რომლებიც მომეხმარნენ გეგმის შემუშავებაში და კვალის ბოლომდე დაფარვაში..უნდა ვაღიარო ისინი ნამდვილი პროფესიონალი ნაბიჭვრები არიან.რა თქმა უნდა ამას ისინი დიდი ფულის სანაცვლოდ აკეთებენ. წინაკარებს ვხსნი და ამაყად ვჯდები მანქააში. მალიკის და ტომოს გაოცებული თვალები ყველა ჩემს მიხრა-მოხრას აკვირდებიან და ელოდებიან როდის ვიტყვი რამეს. მე კი უბრალოდ კმაყოფილი ღიმილი მესახება სახეზე,რაზეც თვალებს ჭყეტენ.
-რა?- გაკვირვებული წარმოვთქვამ და თვალებ მოჭუტული ვუყურებ მათ.
-ა.არაფერი. ეს ძალიან ეფექტური იყო. შენ მხოლოდ საათი და შვიდი წუთი დაგჭირდა ამის გასაკეთებლად. დარწმუნებული ხარ რომ ეს აქამდე არასდროს გაგიკეთებია?.-ხმას ზეინი იღებს და მეკითხება. მე კი ხელიდან ჩემს ტყავის ხელთათმანებს ვიხსნი,რომლებსაც ბენზინის სუნი უსდით და ცუდს შეგრძნებებს მიჩენს.
-აბსოლუტურად.
-რატომ არ მითხარით რომ კოცონის დანთებას ვაპირებდით? ზეფირებს წამოვიღებდი, შევწვავდით ვიმღერებდით.. გავერთობოდით ეს ზედმეტად მოსაწყენია.-გაბუტული ამბობს ლუი და უკანა სავარძელზე ბოლომდე წვება. მის უკბილო ხუმრობას(?) ვაიგნორებ და ზეინს ვანიშნებ მანქანა დაძრას. ზეინი მანქანას ძრავს და მალე ვარსკვლავებით მოჭედილი ცის ქვეშ მივდივართ.
-სერიოზულად ბიჭებო თქვენ მართლა არანაირი რეაქცია არ გაქვთ,იმაზე, რომ ახლახანს ადამიანი თავის სახლში დავწვი?-წარბებ შეჭმუხნული ვეკითხები ზედმეტად დაინტერესებული ტონით.ზეინი მხრებს იჩეჩავს და წამიერად თვალებში მიყურებს, ისინი ისეთივე ცარიელია ყველანაირი გრძნობით,როგორც ახლა მე ვარ ცარიელი.
-იმაზე მეტი და ამაზე უარესიც ზედმეტად ბევრი გვაქვს ნანახი. იმდენიც კი რომ შენ ეს არც კი დაგესისმრება.
-....
-საბუთები მზადაა?
-ყველაფერი მზადაა.
კარგია.მას ისევ ვაიგნორებ და გზას ვუყურებ.ლუი კი რაღაც იდიოტობის სიმღერას იწყებს. უნდა ვაღიაროთ,მას კარგი ხმა აქვს. მაგრამ როგორ შეუუძლიათ მაინც ასე უგრძნობად უყურონ ამას? არ მესმის. ვამბობ ადამიანი რომელმა რამოდენიმე წუთის წინ ადამიანი დაწვა.. მე მათ გრძნობებს ვერასდროს გავიგებ. და ალბათ მეც ვერაფერს ვიგრძნობ ამის შემდეგ. სანამს ჩემს ‘’დემონს’’ მოვკლავდი, იქამდე მარტო შურისძიების წყურვილს და ტკივილს ვგრძნობდი, მაგრამ ახლა სრუილად ცარიელი ვარ. აღარანაირი გრძნობა აღარ გამაჩნია. ვერც დანაშაულის გრძნობას ვერ ვგრძნობ, პირიქით ამაყი ვარ, ამაყი ვარ რადგან მე მოვკალი, დავამარცხე ჩემი დემონი, მე ის დავწვი და მასთან ერთად ელიზაბეთ მომსენიც ფერფლად ვაქციე... ახლა კი ყველაზე დაუნდობელი- ანასტასია პეტროვას ჯერია...