ტელეფონის ხმამ გამაღვიძა. თვალები რომ გავახილე ისევ არ იყო გათენებული. საათს დავხედე, ღამის ორი საათი იყო. ტელეს დავხედე, მესიჯი იყო უცნობი ნომრიდან. პირველი გაბრო ამომიტივტივდა გონებაში.
– ‘ შენი სახლის გვერდზე, ბუჩქნართან გელოდები’
რამოდენიმე წამი გაშტერებული ვუყურებდი ტელეფონს.
„ ასე გვიან რა უნდა? ისევ უნდა მეჩხუბოს? „
წამითაც არ გამკრია გონებაში კითხვა– შეიძლება მისი ნდობა? ვენდობოდი, რატომღაც ჩემს თავზე მეტად ვენდობოდი. მაგრამ, მაინც ვყოყმანობდი. მეშნოდა... მეშინოდა ისევ გული არ მტკენოდა. მაგრამ, თან გული იქით მიმიძღვოდა. ფიქრებიდან რომ გამოვერკვიე უკვე ჩაცმული მქონდა შორტი და მაისური. ჟაკეტი შემოვიხვიე და სახლიდან ჩუმად გავედი. აღმართს ავუყევი ბუჩქნარისაკენ. რაც უფრო ვუახლოვდებოდი მით უფრო სწრაფად მიცემდე გული. შორიდანვე ვიცანი ზურგით მდგომი გაბრო. მივუახლოვდი. როგორც კი დამინახა ჩემსკენ გამოემართა, უნებლიედ ორი ნაბიჯით უკან დავიწიე. თვალებში შემომხედა. მისი თვალები... ოჰ... ამჯერად მის წყლიან თვალებს გაემუქებინა თვალის გუგა.
– სესილი...ჩემი გეშინია?..– მის ხმაში სინანული, სითბო, დარდი– ყველაფერი იგრძნობოდა.
– მე... არა, უბრალოდ...– არ ვიცოდი რა მეთქვა. არ მინდოდა ჩემი გრძნობები გამემხილა.უფრო მომიახლოვდა. შუბლი თავზე მომადო და თვალები მილულა. გულმა რამოდენიმე დარტყმა გამოტოვა. მეგონა ჩვენს გარდა დედამიწაზე არავინ იყო. ბანალურია არა? არა, ჩემთვის ეს ბედნიერება იყო... უსაზღვრო ბედნიერება. მაგრამ მეშინოდა... ბედნიერების გამოხატვის მეშინოდა.– რას აკეთებ?... გაბრო... გთხოვ, გამიშვი...– ვცდილობდი გავთავისუფლებულიყავი მაგრამ ერთი ხელი წელზე შემომხვია და უფრო ახლოს მიმიკრო.
– გთხოვ, ჩემი ნუ გეშინია. და... მაპატიე... მაპატიე რომ გულს გტკენდი.
– გაპატიებ, მაგრამ რა მნიშვნელობა აქვს. ხვალ ისევ ისე მომექცევი– ვჩურჩულებდი და ვცდილობდი თვალებში არსებული სითხისთვის გზა გადამეკეტა.
– არა... ვერ მოგექცევი. არ შემიძლია... არ შემიძლია შენგან შორს ყოფნა როცა ასე ახლოს ხარ– თვალებში შემომხედა. მე რას ვგრძნობდი? არ ვიცი. რამოდენიმე გრძნობამ ისე გამიარა ვერ მივხვდი რომელი იყო რეალური და რომელი ჩემი წარმოსახვის შედეგი.
– გაბ...– არ დამამთავრებინა, ჩვენს შორის მანძილი უკვალოდ გაქრა. ისე ნაზად მკოცნიდა... მისი ტუჩები თბილი და ტკბილი იყო. მინდოდა ეს წამი საუკუნედ გაწელილიყო. არ ავყევი, არ კი არა ვერ ავყევი. გაბრუებული ვიდექი და ჩემს სხეულში მისგან წამოსულ სითბოს ვატარებდი.მხოლოდ მაშინ გამოვერკვიე როცა ჩემმა ტუჩებმა სიგრილე იგრძნეს.
– უბრალოდ მაპატიე– ყურთან ჩამჩურჩულა, იქვე სველი კოცნა დამიტოვა და გაქრა.
დილით რომ გავიღვიძე უკვე თორმეტი იყო. პირველი წამიდანვე წინა საღამო გამახსენდა. „ რა იქნება ახლა?“ აი ჩემი პირველი კითხვა, რომელზედაც პასუხი ისევ არ ვიცოდი. კიდევ რამდენი კითხვა იყო ასეთი, რომელზედაც პასუხი ისე და ისევ არ ვიცოდი. ჩემი პირველი კოცნა... სხვა გარემოში და სხვა მდგომარეობაში ველოდი ამას. „ მაინც რატომ გააკეთა ეს?“
გადავწყვიტე რომ უნდა დავლაპარაკებოდი, პასუხები უნდა გამეგო ჩემს კითხვებზე.
ტელეს დავხედე. ოდნავ გამიკვირდა აქამდე მარიას რომ არ ჰქონდა მოწერილი.
გამოვიცვალე და გადავწყვიტე პირდაპირ ჩავსულიყავი მასთან.მშობლები მოვიკითხე, გავაფრთხილე რომ მივდიოდი და მარიას ჩავაკითხე.
– გამარჯობა, ბაბუ.
– გაგიმარჯოს, გენაცვალე.
– მარია სახლშია ხო?
– კი ოთახშია ანისთან ერთად მოწყენილი.
– მოწყენილი?
– ხო, ბიჭები წასულან ამ დილით. მონახულება ძლივს მოასწრეს.
რა დამემართა? არ ვიცი. ერთბაშად იმდენი რამ ვიგრძენი... არ ვიცი... უკვე აღარაფერი არ ვიცოდი. ვიდექი გაშეშებული და მოსმენილის გაანალიზებას ვცდილობდი.
„ წავიდა... ასე წავიდა... კი მაგრამ... ასე...“
ვერც კი გავაცნობიერე, უკვე ჩემს სახლთან ვიყავი, ოთახში ჩუმად შევიპარე და ჩავიკეცე.
„ არა... არა ასე არ წავიდოდა. არ წავიდოდა... ასე რატომ დამტოვა? როგორ?“
ვტიროდი, გულამომჯდარი ვტიროდი. ვცდილობდი ხმა არ ამომეღო რომ დედას არ გაეგონა. რა ვიგრძენი? იმედგაცრუაბა, ტკივილი, ტანჯვა, სიყვარული... ხო სიყვარული... უიღბლო სიყვარული.
დაახლოებით ნახევარი საათი ვტიროდი, მერე კი კედლის ერთ წერტილს ვიყავი მიშტერებული. ვფიქრობდი, განა უბრალო გატაცებისას ასე უხარიათ, ასე განიცდიან, ასე სტკივათ? არა. ეს გატაცება არაა. დავრწმუნდი... დავრწმუნდი რომ უსაზღვოდ მიყვარს! მიყვარს და მეყვარება!
*** 8 თავი
ივნისის ერთი ჩვეულებრივი დღე. ტანსაცმელს ჩემოდანში ვალაგებ და თან ვითვლი რამე ხომ არ მრჩება. თბილისში მივდივარ.
- ესეც ასე, ბარგის ჩალაგებაც დასრულებულია.- ვამბობ და ვფიქრობ თბილისზე, იქაურ ცხოვრებაზე. წარმოუდგენლად მიმაჩნია, სოფლის ასეთი ცხოვრების შემდეგ როგორ უნდა მიეჩვიო იმ ცხოვრებას. მაგრამ ეს შესაძლებელია. მიჭირს... მიჭირს აქაურობის ისევ დატოვება, ჩემი მშობლების, ნათესავების, ჩემთვის სასიამოვნო ადგილების მიტოვება.- ზაფხული... - ისევ ის მახსენდება. ისევ მახსენებს თავს ზაფხულის მოგონებები, სიხარული, ბედნიერება, შემდეგ კი ისევ დარდი, მწუხარება, სევდა. უკვე 8 წელი გავიდა მას შემდეგ რაც გაბრო მოულოდნელად გაუჩინარდა. გაუჩინარდა და ჩემს გულში უზარმაზარი ცარიელი ადგილი დატოვა. არც მარიასაგან, არც რეზისგან არაფერი მსმენია მასზე. ალბათ, იციან რამე მასზე, მაგრამ არ ვეკითხები. არ მინდა გული უფრო მეტად მეტკინოს. გამიხარდება ბედნიერი რომ იყოს, მაგრამ მაინც მეტკინება.
მან მე შემცვალა, სრულიად შემცვალა. ჩემში ცვლილებას ყველა ამჩნევს, მშობლები რაღაცას ეჭვობნენ,მაგრამ შემდეგ ჩემს მძიმე რუტინას დააბრალეს. უფრო ჩაკეტილი გავხდი. უფრო მიჭირდა ადამიანებთან ურთიერთობა. მხოლოდ ჩემი მიზნისკენ სწრაფვა არ შეფერხებულა. საკუთარ თავს არ მივეცი უფლება რომ ეს გამეკეთებინა. ჩემი წარმატებული მომავალი ჩემთვის პირველ ადგილზე იყო და არის. წინ და წინ მივდიოდი, ყველას ვაკვირვებდი ჩემი შესაძლებლობებით, ვწვალობდი, ვიტანჯებოდი კიდეც, შედეგად, მე მივაღწიე ჩემს მიზანს. საქართველოს ერთ-ერთი საუკეთესო ქირურგი გავხდი. ჩემი თავით ვამაყობდი, ამაყობნენ. მხოლოდ ერთი რამ მიშლიდა სრული ბედნიერებისთვის- გაბრო... მონატრება... სევდა... ვცდილობდი, ყველანაირად ვცდილობდი გონებიდან ამომეგდო მასთან დაკავშირებული მოგონებები, დამევიწყებინა ის, მაგრამ ვერ შევძელი. რვა წელი... მთელი რვა წელი გავიდა მას შემდეგ და მე ისევ ისე მიყვარს, უფრო ძლიერადაც კი.ნეტა სად არის? როგორ არის? რას აკეთებს? ვუყვარვარ?
ისევ კითხები პასუხების გარეშე.

როგორია? ცოტა განსხვავებული მინდოდა ყოფილიყო ამიტომ მოქმედება 8 წლის მერე განვაგრძე. იმედია მოგეწონებათ და უაზრო არ აღმოჩნდება.
მადლობა ყველას ვინც კითხულობთ ჩემს ისტორიებს.