შეძრწუნებული ვტრიალდები უკან მაგრამ ვერაფერს ვხედავ,გაოგნებისგან პირი ღია მრჩება ყველა ბედნიერებასთან ერთად მოლანდებებიც დამეწყო ახლა..მშვიდი ნაბიჯით მივდივარ ბანაკამდე და ცეცხლს ვუჯდები,მეორე დღისთვის ყველაფერი დასაგეგმი მაქვს,ჩემს ცხოვრებაში ყველაფერი შეიცვლება..ფიქრებში წასულს ვიღაცა მხარზე ხელს მახებს და მაფხიზლებს,შეშინებული ვთრთი და ვიშმუშნები
-ნუ გეშინია მე ვარ სარა-იცინის ბენი და გვერდით მიჯდება.ახლა ვხვდები მხოლოდ,თუ როგორ მომნატრებია მისი მშვიდი ხმის გაგონება,სულელივით ვიღიმიდა თავს ვაქნევ
-არ მეშინია ბენ,ნუ სწუხარ მაგაზე შენ-ნაწილობრივ უხეშად ვეუბნები და საკუთარ თავს არ ვაძლევ უფლებას რომ ასე ადვილად დავივიწყო წყენა
-კიდევ ბრაზობ ჩემზე?-საბრალო თვალებით მაშტერდება
-კი ვბრაზობ ბენ
-რითი გაგაღიზიანე ?
-ვერც ხვდები ანუ?-გაგიჟებული ხმით ვეკითხები და წარბებს ვათამაშებ
-არა იცი რა სარა? ვერ ვხვდები ! იმიტომ რომ გაუგებრად ხსნი ყველაფერს,თავი უფროსად გამოაცხადე,მე უიედოლეკვივით მომისროლე დაველაფერს ისე აკეთებ როგორც შენ გეპრიანება,აქ მხოლოდ შენ არ ცხოვრობ სარა,აქ მეც ვარ,სემიც,ნიკიც,ბელაც და სხვებიც,შიგნე რომ დედამიწა შენს გარშემო არ უბრანვ ! თუ ასე აპირებ,გააგზრძელე კიდეც,ბოლოს სიბნელისკენ გაქვს გზის დასასრული მაინც,ვერ მივხვდი რომელ ღალატს გულისხმობდი,ვერ ვხვდები რომელ წყენასმაგრამ კარგი ! არ ვაპირებ ვეხვეწოქალს ხმა გამცეს,არა ! ჩაუშვი გონებაში რომ შენც ისეთივე მკვლელი ხდები,როგორც ზოგი ერთია-შემაძრწუნებლად მეუბნება,ფეხზე დგება და ისე მიდის ხმის ამოღებასაც ვერ ვასწრებ,საკუთარი თავის ახლამეც მრცხვენია...არ ვიცი ჯერ არც მე აქამდე ბრაზმა მომიყვანა თუ ჩემმა გამბედაობამ,აღარც ის აღარ ვიცი მიღირს კი იანთან ამ შეთანხმების დადება ? მაგრამ უკან ვეღარ დავიხევ..ჩემი სიყვარული ბენისადმი უსაზღვროა მაგრამ,გამწარებუყლი ჯერაც ვერ ვაანალიზებ რა უნდა ვუთხრა...
-ბენ...-ვლუღლუღებ მის სახელს,იმის მიუხედავადაც კი რომ მას ჩემი აღარ ესმის
-ბენ?-ახლა ჩემს თავთან ბელა დგება
-ბელა რამე ხდება?-ვდგები ფეხზე და ვუთანაბრდები
-ბენს ეძახდი მგონი -მიღიმის და მხარზე მადებს ხელს
-არა..მოგეჩვენა ალბად-ვცდილობ არდავანახო ჩემი მღელვარება
-შეენ შეიძლება ვერც შეამჩნიე მაგრამ დაგვათენდა თავს-ცას ვუსწორებ თვალს და ვამჩნევ როგორ იცვლება ფერები ერთმანეთისგან,შავი ფერი გადადის ლურჯში,რაც იმას ნიშნავს რომ თენდება..
დღეს არც თუ ისე ძალიან ცივა,თუმცა შეიძლება ცივა და აღელვების გამო ვერ ვამჩნევ ამას...
-მზად ხართ თქვენ?
-კი მზად ვართ
-მაშინ შეკრიბე ხალხი-ვეუბნები და ვტრიალდები
-მე ?-ისეთი გაოცებული ხმთ მეკითხება რომ მეც ვუფიქრდები საკუთარ თხოვნას
-ხო რა მოხდა?თუ არ შეგიძლიასხვას ვთხოვ
-არა შემიძლია უვბრალოდ გამიკვირდა და..-მიღიმის და სირბილით მიდის ხალხთან..

მალევე იკრიბება ჩემი ხალხი,ჩანთები ზურგზე აკიდებულები აქვთ და ელიან ჩმს გასვლას.ბოლოჯერ ვათვალირებ ადგილს სადაც უმეტესი დრო გავატარეთ და ვიღიმი.გასასვლელ კარს ვაღებ და ღრმად ვსუნთქავ,ახალ განზომილებაში გადავინაცვლებთ სულ ცოტა ხანში..ტყეში ავდივარ და აქა-იქ მიჩქმალულ ცხენს ვხედავ,თავს მეტად დაცულად ვგრძნობ და ამაყად ვიწყებ ტყეში სიარულს..შიგა და შიგ უკან ბაპარებ მზერას,ვთვლი ხალხის რაოდენობას სადამდეც შემიძლია და ხვნეშით ვაგრძელებ გზას..
-შენი აზრით იქ უკეთესია?-მეკითხება სემი და მხრებს იჩეჩავს
-ალბად კი..
-ალბად?
-ყველაფერი დარწმუნებულები ვერ ვიქნებით სემ
-უნდა ვიყოთ,საფრთხე რო გვემუქრებოდეს იქ?
-რა საფრთხე?-ვუტრიალდები და გზას ვაფერხებ
-ვერ ხვები ? რომ გამოგვიყენოს იანმა?
-სისულელა არ მგონია-თვალს ვუიკრავ და გზას ვაგრძელებთ
-სისულელედ რატომ მიიჩნევ ვერ ვხვდები
-ასეა და იმიტომ.სხვა თუ არაფერი მალე ჩვენს ხალხს ერთი შეემატება-ვამჟღავნებ რის გამოც ვრისკავ ამხელა მანძილით,ვხურდები ერთიანად და სემის გაოცებულ სახეს ვაჩერდები
_შენ ეს ყველაფერი ნიკის ბავშვისთვის მოიმოქმედე?
-მასე არ მითქვამს,მინდა რომ ბელამ ნორმალურ ადგილას იმშოლბიაროს,ნორმალურმა ადამიანმა ამშობიაროს და ბავშვი შიმშილითარ მოკვდეს.-ჩემს პასუხზე ახლა მეც ვოცდები
-მესმის შენი
-მიხარია-ვპასუხობ და ჩემს წინ მიმავალ ცხენს ვაკვირდები..
გზაში წვიმა გვისწრებს,დიდრონი ხეების წყალობით ძალიანაც არ ვსველდებით,შეუსვენებელი სიარულის სედეგათ სამ საათში ვუახლოვდებით იანის სამფლობელოს და შიგნით სვდივარ..
ახალგაზრდები რომლებიც ჩემს უკან მოდიან გაოგნებულნი იყურებიან ყველგან,არც კი მოელოდნენ ალბვად მსგავს გარემოში მოხვედრას,ვხვდები რომ ეს გადაწყვეტილება ასეთი საგანგაშოც არ ყოფილა თურმე..სხვა თუ არაფერი ჩემი ხალხი ბრძოლას ისწავლის !
ყველა იშლება აქა-იქ და ჯდებიან,სიარულიოსგან დაღლილებს უახლოვდებათ ხალხი იანის კლანიდნა და საკვებს სთავაზობენ..ტუჩებს გაოცებისგან ვგრიხავ და მისი ბუნაგისკენ მივიწევ
-იან-ფარდებს აქეთ-იქით ვწევდა შევდივარ შიგნით
-მოდი სარა-მიღიმის და ხელს მიქნევს-როგორც ჩანს გაბედე და მოხვედი
-გავბედე?-მეცინება ირონიულად-რა გაბედვა ამას უნდოდა? უბრალოდ ავდექი და მოვედი
-მიხარია რომ მენდე სიტყვაზე-ეშმაკურად მიკრავს თვალს და დგება ფეხზე
-მეც მიხარია..
-დღეს ჩემი ხალხი დაგასვენებთ ადგილს მოგცემთ სადაც იცხოვრებთ,დაალაგებთ ტანსაცმელს,ხვალიდან კი ვარჯიშს დაიწყებთ
-შენც-ვეჩრები საუბარში
-მეც რა?
-შენს ისწავლი
-და რას?
-თავაზიანად საუბარს-ვუღიმი და გამოვდივარ გარეთ...
შიგნიდან კი ხმამამღალი სიცილის ხმა მესმის.

-შეჭამ?-წინ ათი წლის ბავშვი მეჩხირება და ხორცს იწვდის
-კი მადლობ-ვართმევ და პირში ვიქანებ იქავე,ისიც გარბის და თავის დედ-მამას უერთდება.
-ვერ ვხვდები რატომ არ გსიამოვნებს აქ ყოფნა-ზურგით მდგარ ბენს ვახებ ხელს და ღეჭვით ვეკითხები
-ვინ თქვა რომ არ მსიამოვნებს?
-არ გეტყობა ბედნიერება სახეზე რაღაც
-სარა საუბარს არ ვაპირებ შენთან-უხეშად მეუბნება,სწორედ ისევე როგორც ვეუბნებოდი მე
-რ?
-რაც გაიგონე.გთხოვ საქმეს მიხედე და გამანებე თავი კარგი სარა?-ვაანალიზებ რომ ნელ-ნელა ხელიდან მეცლება..არ ვაპირებ მის დათმობას და ძალებს ვიკრებ
-რა გინდა ბენ?-აწყალი ლეკვის სახეს ვიღებ
-რომ წახვიდე
-და სად?
-სადმე ჩემგან შორს
-შენგან სორს ვერსად წავალ
-მე წავალ-მიღიმის და გვერდს მკრავს,ისე მივლის თითქოს მისთვის უცხო ვიყო
-ბენ !- ვუყვირი და ვტრიალდები