სახლიდან ცოტა ახლოს გავაჩერებინე, ფეხით გასვლა არ მაწყენდა
ფული გადავუხადე და წამოვედი.
რატომღაც მეორე მხრიდან გადავწყვიტე წამოსვლა იმ იმედით,რომ ის ბიჭები შემხვდებოდნენ,თანაც ბუტკის ნათიას წყევლასაც ავიცილებდი:)
სიცილის ხმაა
იცინიან
-ვა და შენ ლანა ხო?
მომესმა ?!
ისაა, ცაო დამსეტყვე!
მანქანაზე მიყუდებული,სიგარეტს ეწევა
მეორე ხელით ქერას დაჰკრა თითი ცხვირზე
ეს, მოიცაა რაა?
ლანაა, გოგიბერიძე
ვაა, ეს საიდან იცნობს ამას
უფს,ბოდიშით ეს ხომ მათეა ცანკარაშვილი:)
ფეხებს ვგრძნობ
ვგრძნობ რომ მიკანკალებს
უბრალოდ მე არ ვიმჩნევ, რა კარგი ჩვევა მაქვს:)
ტელეფონს ვიღებ და შიგნით ვძვრები
ვუვლი
გული გადაფეთქდა
მაქსიმალურად ვცდილობ ტელეფონში ჩაჩხერილმა, დაინტერესებული სახე მივიღო.
ოღონდაც იმ კახ*პამ არ მიცნოს და მეტი არმინდა სერიოზულად არაფერი.
ამას ისევ ნათიას წყევლა ჯობდა:)
-ეეე, აუუ, შენ ნიაა არ ხარრრ?
გაიწელა
გაიწელა, თან ისე ტყლარწი ვერ გაიწელება:)
მათეს ისევ ისე
აი ზუსტად ისე
ჩაეცინა
გაეღიმა
გაიცინა
ეს ვერაა ხო?:)
მეც გავუღიმე
ნელი ნაბიჯებით წამოვიდა და გადამკოცნა
ეკლებმა დამაყარეს
ლანა მანქანაზე იყო მიყუდებული, თითი თმაში ქონდა ახლართული და თან გვიყურებდა
-როგორ ხარ,ნიაკო?
-კარგად შენ ? აქ რა გინდდოდა?
რაღაცნაირი სიფათი მიიღო,თითქოს არ მოელოდა:)
-რავი აბა, ლანას გამოვუარე
მიჩხვლიტეს
ანუ ეს ლანა და ჰა?
არ არსებობს, კაი რა ნია, კაი რა
"სუფთა დებილი ხარ!"
ისევ ჩამსისინა ალტეგრომ
"აუ, ხომ შეგიძლია მოკეტო ?!"
-აა, კარგი, ნახვამდის
-ნახვმდის, ნიაკო
დაბნეული წამოვედი
არეულ-დარეული
გაუგებარი შეგრძნებით...

***
-ნია, მივდივარ და ჭკვიანად!
-დედა, პატარა არ ვარ
-შენ სულ ჩემი პატარა გოგო იქნები!
ვანდა მიდიოდა
ბებიაჩემთან, ცუდად ყოფილა და სოფელში წასვლა უწევდა დედას
მე მარტო ვრჩებოდი.

ვანდა წავიდა
ეკას დავურეკე
ისიც მოდის და აკოს ამებებიც მოაქვს თან...

-ნია, დროზე
-რაიყო ქალო?
-ნია, უტა!
-რა უტა?!
-მამაშენი დაჭრეს,ნია
-სერიოზულად ? რას მაბოლებ დებბილო!
-ხო, ნია! დროზე იაშვილში!

დერეფანში გაგიჟებულები მივრბოდით
იცით,როგორი საშინელი გრძნობაა, როცა მამაშენს რაღაც ემართება
არ გყავს ნანახი და იცი რომ ცუდადაა
იცი რომ რაღაც მაინც ეტკინა....

ეკასთვის, ვიღაც ბიჭს დაურეკია
ჩემთან და ვანდასთან ალბათ ვერ გაბედეს:)
ცანკაც იყო, ბექაც და სხვა ბიჭებიც

დამაკავა
გაგიჟებული დამაკავა
მკლავებში მომკიდა ხელები და დამაკავა
მამაჩემი ოპერაციაზე
მე დერეფანში, ცანკასთან
მათესთან
მათეს გვერდით
მათეს გვერდით აკანკალებული
გული ცუდს მიგრძნობდა
აუტანლად ცუდს...
ყავა მოიტანა მგონი ირაკლიმ
უარის ნიშნად თავი გავუქნიე
-ნიაკო, დალიე რა
-არ მინდა, მათე
-კარგად იქნება
-არვიცი
-იცი, პროსტა ნუ გეშინია რა
-არვიცი
-დამშვიდდი რა
-ვინ,მათე ?
-მოვაგვარებთ
-ხო რათქმაუნდა, თქვენ ხომ ყველაფერს აგვარებთ
სიმწრით გამეცინა ?
კი, გამეცინა
წითელი ამენთო...
-დაწყნარდი რა
-როგორ დავწყნარდე როგორრ? შენ საერთოდ იცი რას ვგრძნობ ეხლა ?! როგორ დავწყნარდე! სულ თქვენი ბრალია! მთელი ცხოვრება სულ მაგ საქმეებში ხართ!
-გამოდი გარეთ რა
უხმოდ გავყევი
დებილივით
კი, დებილი ვარ!
-აღარ მოგბეზრდათ ?
ხმა ამიკანკალდა
ცხვირი მეწვოდა,ყურები მიწუოდა
-ნიაკო, ჩემთვის იყო რა და უტას მოხვდა
ჩუმად მოუვიდა
ძალიან ჩუმად
ალბათ თავისთვის
-მერე ?
-ბოდიში რა
-რა ბოდიშს მიხდი, ხვდები შენ ?
-ხოიცი ეხა უტასთან ეგ თემა, ბექა და ეგ დაგვადგენენ, მაისურაძის თემა იყო
-მაისურაძე ?
-აღარ გახსოვს ?
-არა
-აღარც მე ?
-ახლა არაა მაგის დრო!
-კარგი,მორჩა
 არაფერი მითქვამს
გონება გადაკეტილი მქონდა
ვერაფერს ვამბობდი
მხოლოდ ვგრძნობდი ემოციას,გაუგებარს
აუტანლად გაუგებარს
მრცხვენოდა
მრცხვენოდა, რომ მათეს უფრო ვგრძნობდი ვიდრე უტას
მრცხვენოდა,რომ მათეს უფრო განვიცდიდი ვიდრე მამაჩემს
საოპერაციო მაგიდაზე გაწვენილ მამაჩემს ვერ განვიცდიდი იმაზე მეტად ვიდრე ჩემს წინ, კედელთან ჩამუხლულ ცანკას
ცანკა მაგიჟებდა
მაფეთქებდა და მთიშავდა.

-მოდი რა!
-რა ?!
-მოდი დროზე!
-არა!
-მოვკვდები!
-მოკვდი!
-ნიაა!
მივვარდი
ჩავეხუტე
შევისუნთქე
შევისისხლხორცე
მოვკვდი და თავიდან დავიბადე
გავბედე და სრულიად უაზროდ ჩავეხუტე
მერე აზრი მიეცა
ყველაფერს ხომ აზრი აქვს, გააჩნია და მერე ყველა ვხვდებით იმ აზრს,  აი იმ უკურნებელ აზრს, განა რა კურნავს რო ?! არც არაფერი:)

უტა პალატაში გადაიყვანესო
ტატომ შეგვატყობინა,
ცანკას ძმაკაცმა

 შემრცხვა ?
არა გავწითლდი ?
არა, არც ეგ
გიჟივით გავვარდი
ნასიამოვნები?
არა, დაცარიელებული და მერე ავსებული(მუნ, მიხვდები შენ)
დაცარიელებული და ავსებული, ავვარდი მეორე სართულზე და ექიმს მივვარდი
კარგად ყოფილა
პალატაში მე შევედი პირველი
ფერწასული უტა
ახლა სხვანაირი ფერი ჰქონდა
სულ სხვა ფერის
გონზე იყო
გაიღიმა
გაეღიმა
გამიღიმა
გულწრფელად, აი უტამ რომ იცოდა ისეთი წმინდა ღიმილი ჰქონდა სახეზე
ჩემი მამაა!
-მაა
-ნია, მა
-მამა, შემაშინე
-ვიცი, ვწუხვარ
-მა,ხომ კარგად ხარ?
-შვილო, დანელიები ხომ იცი რომ სულ კარგად ვიქნებით და ყველაფერს გავუძლებთ
-ვიცი,მა
-აქაა დედაშენი ?
იმედიანი თვალებით შემომხედა
ყველაზე საშინელი გრძნობა
კიდევ
მაშინ კიდევ უფრო დავრწმუნდი,რომ ვანდა სიგიჟემდე უყვარდა...
-არა, მა არიცის
ამოვიკნავლე
გულისამრევად ამოვიკნავლე
თავი გაწია და ფანჯარაში გაიხედა.
-კარგი,არაუშავს
 ცოტა ხანი კიდევ ვიყავი მასზე მიკრული, თმაზე მეფერებოდა და მეუბნებოდა,რომ მისი ანგელოზი ვიყავი.
მერე გამოვედი, დასვენება სჭირდებოდა
მათე დერეფანში არ იყო
ალბათ, ისევ გარეთაა მეთქი ვიფიქრე და ეკას მივუახლოვდი
ბიჭები გავიცანი
ირაკლი, კაკი და ტატო
ბექაც იქვე იყო, დაღონებული მიყურებდა
მერე მე მივედი მასთან, მეორე მამა იყო ჩემი ბექა...

***
მამას დაჭრის ამბიდან 1 კვირაა გასული
უტა გამოჯანმრთელდა და სამსახურს დაუბრუნდა
მე ისევ უნივერსიტეტში
ეკა ისევ აკოსთან:)
ვანდა ისევ სახლში,ყავით ხელში.
მე თაყვანისცემლები აღარ მყავდა
საერთოდ, ყველა გაქრა
არავინ აღარ მეხმაურება
თვით, ვერის შაკომაც კი გამანება თავი
მგონი, საშინლად დავმახკნჯდი...

"Nia, shokshi var"
მწერს ეკა:)
"Raiko -_*"
"Exa ese ver mogwer, amerikanoshi modi"
 "Kargi,movdivar"
ამან თუ ინტრიგა არ დაგიტოვა, რაა მამული...

მაღალწელიანი ჯინსი, ადიდასის კედები, ადიდასის სვიტერი ჩავიცვი და სახლიდან გამოვედი.
ამერიკანოში მალევე მივედი, ეკა ჩვენს ადგილას იყო
-ორი ამერიკანო
-კარგით_ღიმილით გაგვცილდა გოგო.
-მოყევი!
-აკომ ცოლობა მთხოვა_ანერვიულებულმა ძლივს წამოაყრანტალა
რაოოო?!
-ეკა, გაქრი!
-უარი უნდა ვუთხრა, ერთი დღე მომცა მოსაფიქრებლად, გიჟია! ვეუბნები არმიყვარხართქო და ამან ცოლად გამომყევიო
-ძალიან უბერავს, აი ძალიან!
-ხოო,ვიცი და მივწერო თუ ისე ვუთხრა, მეშინია რაღაცატომ
-არა, აქ უთხარი მოდითქო და აქვე უთხარი, რომ მერე აღარ გამოგეცხადოს, ფუ როგორ ვერ ვიტან!
-ხო, მართალი ხარ!
-აი თქვენი ყავაც
-მადლობა
-ნია, არ მიიხედო უკან!
-რაიყო ?
-არრ მიიხედომეთქი! არ გაინძრე, თორე მოკვდები!
-ნორმალური ხარ ?
-არ მიიხედო!
-გავიგე, მაგრამ მითხარი რახდება !
-ცანკა და ის ბიჭები შემოვიდნენ_ჩაიჩურჩულა ეკამ.
ვერ გეტყვით რა დამემართა
დენმა დამარტყა ალბათ
ელდა მეცა და ყურზე მოვიკიდე ხელი
მეწვოდა ზურგი
აუტანლად მეწვოდა
მაჟრიალებდა

მოულოდნელად სილუეტი გვიახლოვდება
-შენ ეკა ხო?
ჩემს უკან ვიღაც დგას და ვეჭვობ,რომ ეს ტატოა
-დიახ
ვწევ მაღლა თავს და ტატოს ავყურებ
-ვაა, ნიაა ტო!
-ტატო,როგორ ხარ ?
-მაგრად შენ?
-რავი,კარგად
გავინაზე მე, ნუ გამენაზასავით
-გადმოდით ჩვენსკენ, იქ ვსხედვართ
თითი წაიღო მათი მაგიდისკენ და მეც დავინახე მათე
მანაც დამინახა
მე ჩემი დამემართა და ალბათ იმას თავისი:)

_______
ბავშვებო, უღრმესი მადლობები თქვენ^_^
როგორ მაახარებთ, არიცით^^
მუზა საშინლად მღალატობს, საერთოდ აღარ შემიძლია მგონი წერა....
ესეც უმუზოდ დაწერილია, მგონი ძალითად გამოგიტყდებით
ყველაზე მეტად ეს თავი მძულს, მაპატიეთ
და რათქმუნდა
მაქსიმალურად ეცადეთ, რომ თქვენი შთაბეჭდილებები გამიზიაროთ^_^