ბატონი დავითის საზლში სრული სიჩუმე მეოფობდა. აღაცნაირი სიჩუმე იდგა შემზარავი.
ლეა კარის ზღურბლზე შეჩერდა, გული აუჩქარდა თითქოს რაღაცას ეუბნებოდა,
ალექსანდრეს საბარგულიდან ამიღებული პროდუქტები ეკავა, ცალი ხელი გაინთავისუფლა, ლეას მოხვია წელზე და მუბუქად ასწია.
-ღელავ?! რატომ სულაც არაა სანერვიულო...- სანდრომ ნაძალადევი ღიმილიბაიკეა მიმიკაზე და სამზარეულოში უბიძგა გოგოს. აღა რაიყი საბერიულო. აკრული ღიმილი გულში გლოვა. განა რაიყილო. განა პურველი იუო ვისაც იჭერდა?! ეს ხომ მისი გამიზნული ჩაფიქრებული გეგმა იყო. მაგრამ ლეა .. ლეა ალბად ის გოგოა, ის ქალია რომელზეც უჭირ უბრაკოდ უჭირს იფიქროს როგორც დამნაშავეზე. ალბად ლეა ის იყო ვისთანაც მთელი ცხოვრება გაატარებდა. აულ რამოდენიმე დღე და გოგომ წარუშლეი კვალი დაუტოვა ალექსანდრეს.
- მე მოვამზადებ რამეს. - სურსათი მაგიდაზე ამოალაგა ლეამ და მზადებას შეუდგა.
- რატომ შენ?! - სანდრომ ღიმილით გამართვა დანა და სკამზე მიუთითაბდაჯექიო. - მე მოგიწვიე აქ და მევე შევეცდები შენს გამასპინძლებას.
მლევე უფრა დამშვბდა. სანდრო კმაყოფილი სახით უყურებდა მისიე ნახელავს ა ელდებოდა ლეას შექებას.
- ნამდვილად ვერ გაგაოცებდი ისე , როგორც შენ ახა გამაოცე.
- მოდი ესები ზემოთ ავიტანოთ იქ უკეთ თბილა თან ცოტა მოვაწყე და .....
- კაი- ლეამ ლანგარზე სანდროს ნახელავი დაალაგა და სანდროს გაყვა.
ოთახში მართლა თბილოდა, ლანგაი ტუმბოზე დადო, კედები გაიხადა და ალექსანდრეს მიერ წინასწარ დალაგებულ ბალიშზე ნოწყვეტით დაეშვა.
-მშცენიერი მყუდო გარემო შეგიქმნა. თუმცა არველოდი.
- კიდევ ბევრი რამე იქნება, რითიც გაოცდები.
სანდრომ ორი ბოთლი ღვინო ამოიტანა სადაფიდან , ივახშმეს და ცოა დალიეს.
- რას მეტყვი ლეა , შენზე მეტს.
- რათა ვთქვა მეტი როცა, მოსაყოლი არაფერი მაქვს. შენ ... შენ რა მომიყვები?!
- რავიცი ...-სანდრო აჩუმდა, წარსულს გადახედა. მის სამსახურზედა ჩადნილ გმირობზე ვერაფერს იტყოდა. ბოლოს მის ცხოვრებაში მოულოდნელად გამოჩენილ ფაქტზე გადაწყვიტა საუბარი - ლეა,
როგორი ცხოცრება გინდა რომ გქონდეს?!
- ....... - ცოტა რთული იყი შკითხვა , - მინდა სადმე , რათქმა უნდა საქართველოს ფარგლებში. ვიცხოვრო მშვიდად, ვიმუშაო სადმე ქრ აქვს მნიშვნელობა , ა მჭირდება სტატუსები სოციალური ფენის მაღალი სადხური, უბრალოდ რომელიკე მარკეტში , ან თუნდაც საკანცელარიო მაღაზიაში. მყავდეს დედა სადლში , მხვდევოდეს ძველებურად ..... თუმცარა ძველებურადაც ესეთი მახსოვს..... მინდა მიხქოდეს ცხოვრევა , ვიღიმოდე დავდიოდე პაემნებზე .
- ნუთუ ქრ დადიხარ პაემნებზე. -სანდრომ სიტყვა გააწყვეტინა.
- არა.... - ლეას გაეცინა. რატომ გიკვირს ?! თუ ,,ტეხავს''
- რას ქვია რატომ . ?! ასეთ გოგოს როგრ შეიძლება ვინმემ წრ დაპატიჟოს პაემანზე?! გქტეხვით ნამდვიკად არ ტეხავს მაგრამ ვიზუალურად რომ ვთქვათ ცოტა დაუჯერებელია.
- ხო მარტო ვიზუალი რა არის?!
ორივე გაჩუმდაძ სანდრომ ნატკენი ფეხი გაინთავისუფლა ბალიში ლეეას კალთასთან მიიტანა და თავი დადო.
- მელაპარაკე დედაზე. - თვალები დახუჭა მაგრამ იგრძნო როგორ აიმღვრა ლეას სფეროები. როგორ დაიძაბა , როგორ დაჭიმა მიმიკრბი . მაგრამ მაინც დაელოდა ლეას ალაპარაკებას.
-მამა..... პოლიციელი იყო. დედა პატქრა იყო სკოლისმლ მოსწავლე როცა მოიტაცა. ძალიან ლამაზი იყო , ეხლაც ლამაზია- გოგოს თვალებში ცრმლი ჩაუდგა. - მძიმე ხასიეთები ჰქონდა. სულ საყვარკებში იყო. დედას ყურადღებას არ აქცევდა. თან სხვებზე გაბრზებული ედაზე იღებდა ბოღმას. მე პატარა ვიყავი. დედას ვერ ვშველოდი. ყვირილი ლანძღვა გინბა მტვრევაში იზრდებდა, მერე დედას ხელიც დაარტყა. მერე სმას უფრო უმატა. და კონფლიქტებიც გაიზარდა, დედას სცმდა. დაუნდობად ექცეოდა. ეჭვანი იყო. ეგონა დედა ღალატობდა, თუმცა გუკის სიღრმეში იცოდა რომ დეა მაგს გამკეთებელი არ იყო. მის სიამაზეზე ეჭვიანობდა. ერთელ იმდენად მთვრალი მოვიდაომ ვერ მოზომა და ....... დედას სერიოზული რობლემები დაემართა . დედა იმდღიდან ფსიქიატრიულში წევს. ის ..... ის მოკლეს.
-შენ შენ სად იყავი...... - სანდო მონაყოლმა კიდევ უფრო დაამძიმა. სინდისი ერთი რად დააწვა და გული დაეწვა ლეას ედაზე.
-მე მე ....... ახსანა დამეხმარა . და კიდევ... სკოა დავამთავრე სახლი გავყიდე . სავადნყოფოში გადავიხადე. მამაჩემის სამსახურმა ფულადი ქნზღაურება დამინიშნეს თუმცა. ეხაც ისვე დევს ანგარიზე. მა მან სიცოცხკეშიცე არ მარგო. და მისი მკვდრად გამოყენება არაფერში წამაგევა.