სადარბაზოდან გავდიოდი, რომ შემეჩეხა.
-დროებით უნდა წავიდე. მომახალა ყოველგვარი შესავლის გარეშე და ნაღვლიანი დამაჩერდა. გამიხარდა, როგორ არ გამიხარდა. მაგრამ სად მიდიოდა... რამდენი კითხვის დასმა მინდოდა.
-დღეს ლიკო და გიორგი იყვნენ დავიწყე და თვალებში ჩავხედე სულ ორი წამით.
-მერე? უკვე ეღიმებოდა.
-ერთად ხართო ასე გვითხრაო და რატომ არ გვითხარიო. ვბუზღუნებ და თავს მაღლა არ ვწევ.
-არ ვართ? ნიკაპზე მკიდებს ხელს და თავს მაღლა მაწევინებს.
თვალების დახრას მაინც ვახერხებ, მაგრამ რად გინდა?! უკვე პარა;ლელურ სამყაროში ვყავდი მოსროლილი მის მრავლისმთქმელ თვალებს.
-არ ვიცი. ვცდილობ სიმკაცრის შენარჩუნებას.
-ხოდა მე ვიცი, რომ ვართ! დარწმუნებული მახლის და თმაზე მისვამს ხელს.
-სად მიდიხარ? გაუბედავად ვეკითხები, შიშნარევი ხმით.
-ბებიასთან, სვანეთში. ოხრავს და ისევ მიღიმის. სამ დღეში აქ ვარ. მარხცენა ხელის მაჯაზე გაკეტებულ საათს უყურებს
-უნდა წავიდე, დანანებით ამბობს.
ჯერ ლოყაზე მკოცნის, მერე ხალზე. ამდენ ემოციას ვეღარ ვუძლებ და სადაცაა ავტირდები.
-როებით. ვამბობ და უკან ვბრუნდები. ამჯერად უკნიდან მხვევს ხელ მუცელზე და ისემაბრუნებს.
-ნუ გავიწყდება! ხმას იმკაცრებს და ვერ ვხვდები რა მავიწყდება. კითხბით სავსე თვალებს ვანათებ დადვანს.
ლოყაზე თითს იდებს და წარბებს კრავს.
მეცინება, ბედნიერებისგან მეცინება. თითისწვერებზე ვიწევი და ნაზად ვკოცნი ლოყაზე.
ერთი ნაბიჯით ვშორდები, თვალებში ვუყურებ. მინდა ყველა გრძნობა დავინახო რასაც განიცდის.
მოულოდნელად და სწრაფად მხვევს მკლავებს. ტკივილამდე მეხუტება. ღმერთმა იცის რა ხდება ჩემს ტვინში და გულში ან მასთან რა ხდება საერთოდ... სწრაფად მშორდება და უკან მოუხედავად მიდის. მე ხალის დაკარგული ავდივარ სახლში. საყვარელ მუსიკას ვრთავ და ემბრიონის ფორმაში ვწვები.

***
მას შემდეგ სამი კი არა ხუთი დღე გავიდა და დადვანი არსად ჩანს. არც ჩამოსულა, ან ჩემთან არ მოსულა, არც დაურეკავს. არცკი ვფიქრობ, რომ მომატყუა. ამ ყველაფერს ტავისი მიზეზი ექნება, მაგრამ სანამ ამ მიზეზს გავარკვევ გაბრაზებული და გაციფებული ვარ. ფოტოების გადაღებას მაინც ვაყოლებ გულს და დავბოდიალობ. გოცირიძის სადგურზე ჩამოვედი მეტროდან. გარეთ გავედი თუ არა მარჯვნივ ავყევი ზესტაფონის ქუჩას. აქ რა ჯანდაბა მინდოდა მეც არ ვიცოდი. მოხუც ქალს პატარა მაგიდა გამოეტანა და წვრილმანებს ყიდდა. ადიელა შემოხვეული. გზის მეორე მხრიდან ვაფიქსიერბ და გზას ვაგრძელებ.
ჩემი ტელეფონის წკრიალს გამოყვავარ ფიქრებიდან. ლიკოა. არ მინდა ვუპასუხო, მაგრამ ინერვიულებს, ეწყინება და განგაშის ზარი დარეკავა. ასე რომ სენსორზე ვუსვამ თითს და როგორც ყოველთვის ხმის ამოღების უფლებას არ მაცდის ისე ჩამყვირის ყურში.
-დღეს საღამოს, გიორგის სოფელში მივდივართ. თუ გინდა, რომ გაპატიო შენი "საიდუმლო" მაშინც წამოდი. ტიტინებს შეუჩერებლად.
-არა! მოკლე და კატეგორიული პასუხიტ შემოვიფარგლები.
-გთხოვ რა, ნაინა! ძალიან, ძალიან გთხოვ. ისევ კატეგორიული ტონის მიღებას ვაპირებ გიორგის ხმა, რომ მესმის იქიდან.
-აბა ვინ ახვეწნინებს ჩემს ცოლს. ნაინაბარნოვი გაიტყიპება იცინის, გთხოვთ წამობრძანდეთ ჩვენთან ერთად, გთხოვთ. გიორგის ხატრს ვეღავ ვუტეხ
-კარგით. მოკლედ ვუჭრი.
-%ისთვის გამოგივლით. მხიარულად ყვირის ლიკო და თიშავს.
საათის ისრები შუადღის 3 საათს მიჩვენებს. სწრაფად ვბრუნდები მეტროსკენ.
ნახევარ საათში ჩემს სადარბაზოსთან ვარ. სწრაფად ავდივარ კიბეზე. სახლში შევრბივარ და ჩანთას ვიღებ. რომელი სოფლიდანაა გიორგი ისიც არ მიკითხავს. ტანსაცმელს ვალაგებ. ფოტოაპარატი, ჩანთა, ტელეფონი და ყურსასმენები მაქვს.
აბაზანაში შევრბივარ, წყალს სწრაფად ვივლებ, თმას ვიშრობ, ტანსაცმელს ვიცვამ და ამ დროს ლიკოც რეკავს.
-ჩამოდი ნაინო, ჩამოდი გახარებულია ჩემი დაქალი.
ვემოთ ჩასული ორივეს ვეხუტები და უკან ვჯდები.
-ვიცი, რომ მგზავრობისას ლაპარაკი არ გიყვარს და სამარე ვარ. საყვარლად მიღიმის ლიკო. თან შენი საყვარელი სიმღერები ჩავწერეთ ფლეშკაზე. ისეთი საყვარელია ეს გოგო, რომ მინდა მოვეხვიო და ბევრი ვაკოცო. თითქოს ჩემს ფიქრებსკითხულობს გიორგი და ამ ყველაფერს თვითონ აკეთებს. ხათრით წამოსული, რომ ვარ ხასიათზეც მეტყობა. წყვილი დროდადრო თუ გახედავენ ერთმანეთ და უღიმიან, ისეთი ღიმილით მსოფლიოს, რომ გააღიმებენ. მე ისევ, დადვანზე ვფიქრობ. მომენატრა.
ამასობაში მეძინება. ვგრძნობ, როგორ მაფარებენ რაღაცას და სიამოვნებისგან ვიშმუშნები.
***
ლოყაზე წვერის შეხება მაღვიძებს და დაბნეულობისგან დაბალ ხმაზე ვყვირი. ნამდვილად მანქანაში ვარ და თავზე შეთე დამჩერებია. აშკარად სიზმარში ვარ. დაბალი წვერი უფრო წამოზრდიია. ისევ ძველებურად მიღიმის მე ვსწორდები და გაბრაზებული ვუყურებ.
-ბევრი საქმე ქონდა ბებიას და ვეღარ ჩამოვედი. იქ ღობე, იქ ბაღის საქმეები და
ჩემი, ჩემი სიამაყე დადვანი! გული ხტუნვას იწყებს. ხელები თვითონ გარბის მისკენ და მთელი ძალით ეხვევა.
-ჩემი გაზაფხული. ბუტბუტებს და თავს ჩემს თმაში რგავს.
წამოდი ბებიაჩემი უნდა გაგაცნო. იცინის და ხელს მკიდებს.
მეუხერხულება ასე შესვლა იმ ქალტან და შუა გზაში ხელს ვუშვებ. აწითლებულ სახეზე მამჩნევს ეტყობა რაც მოხდა და ხარხარებს. ჩემს ხელს ისევ ხელში იქცევს და სახეს ასერიოზულებს. სახლში შესულებს გიორგი დივანზე დასკუპებული გვხვდება.
ლიკო და მოხუცი ქალი გვერდით ოთახიდან გამოდიან, როგორც ჩანს სამზარეულოა. მე თავს ვხრი სირცხვილისგან
-ბე, ეს ნაინაა! მხოლოდ სამ სიტყვას ამბობს შეთე და ასს ის ქალი
მეფერება და გუში მიკრავს.
-რა ლამაზი ხარ შვილო, როგორი კარგი. მატრიალებს და ისევ მიხუტებს. შემს სახეზე და ცრემლებზე სამეული ხარხარებს.
ეს თათული ბებიაა. გიორგის და შეთეს ბებია. სიყვარულით უყურებს შვილიშვილებსაც და ჩვენც.
-თათული ყველაზე გემრიელ კუბდარს აცხობს, მთელ სვანეთში. თეატრალურად ამბობს გიორგი და შუბლზე კოცნის ბებიამისს.
გულში სითბო მეღვრება და ტირილიმინდა. ოღონდ ბედნიერებისგან.
ჭამის დროს შეთე ჩემს წინაა და ყველა ლუკმის გადაყლაპვისას სახეზე ცეცხლი მეკიდება. ის იღიმის, არ ჭამს და დჟინებით მიყურებს.
მაგიდას ლიკო და თათული ალაგებენ და ახლოს არ მიკარებენ.
თათული თავს იგიჟებს ლიკას მიკარებაც არ უნდა,მაგრამ რას გააგებინებს. სულ ჭიდაობით ალაგებენ მაგიდას და თვითონაც იცინიან.
უკვე ღამის 12 საათია. მოკლე მკლავიან მაიკაში საგრძნობლად შემცივდა და მაკანკალებს. თან მეძინება და ხმის ამოღებაც მერიდება.
ლიკას და თათულის ყურებაში გართული ვერც შევამჩნიე, როგორ მომიახლოვდა დადვანი. თავზე სვიტერი ჩამომაცვა, მონოტორულად გავუყარე მკლავები და დადვანს ავეკარი.
-შენ აქ დაიძინებ. მეორე სართულზე პატარა ოტახში გამამწესა ლიკომ. და დაბლა ჩაბვიდა.
-ღამე მშვიდობის. ისევ ხალზე მკოცნის შეთე. მე ლოყაზე ვაწეპეპ თუჩებს და გაღიმებული შედის გვერდით ოთახში.
რკინის ძველებურ საწოლზე ვჯდები და ჩანთას ვხსნი. საღამურებს ვიცვამ და საბნისქვეშ ვძვრები. გვერდით ნაცრისფერთვალებას სვირტრი მიდევს და ორივე ხელით ვიხუტებ. ვწრიალებ და ძლივს მეძინება.
***
საათი 03:06-ს მიჩვენებს.
მიყვარხართ მე თქვენ.
შფასება თქვენთვის მომინდოა.
შემდეგ ტავშო სოფლის ამბებს დავწერ.
მადლობა, რომ კითხულობთ.
ასეთი თბილი სიტყვები გემეტებათ ჩემთვის.
ბოდიში შცდომებისთვის.