მივდივართ. მიხვეულ-მოხვეული გზებით, მაგრამ ზუსტად ვიცი რომ კერ კიდევ თბილისში ვართ. მაგრამ ვერ ვცნობ რა უბანია. ბოლოს კორპუსებთან ჩერდება და მანქანიდან გადადის. მეც უხმოდ მივყვები. ერთ-ერთ სადარბაზოში შედის და მელოდება. "სად ვარ?" ვცდილობ ადგილი დაკვირვებით დავათვალიერო, მაგრამ სიბნელეში ამას ვერაფრით ვახერხებ. ალექსანდრე ხელა მიწვდის და მგონი თვალებში მიყურებს.
- აქ შუქები არ არის და შეიძლება წაიქცე- მიხსნის და მელოდება. ვიცი რომ ჩემგან ელის პირველ ნაბიჯს, მაგრამ მე არც კი ვირხევი. ხვდება ჩემა პროტესტს და თვითონ იხრება ჩემსკენ. მარცხენას თავის თითებში იქცევს და სიბნელეში შევყავარ.
- ტელეფონს ავანთებ- მტკივან ხელს ვიყოფ ჯიბეებში ტელეფონის მოსაძებნად.
- მე არ მენდობი- ბრუნდება საფეხურზე.
- არა- ვპასუხობ გულახდილად და კიდევ ერთ სიმართლეს ვამატებ- შენ კი არა საკუთარ თავსაც აღარ ვენდობი უკვე- ვამბობ ჩურჩულოთ და ტელეფონის ძებნას თავს ვანებებ.
- ფრთხილად აქ- არ ვიცი რომელ სართულზე ვართ, მაგრამ ის მაჩერებს და მეორე ხელსაც მჭიდებს.- ნელა გადმოდგი აქ ნაბიძჯი.- მეც ვემორჩილები და ერთი საფეხურის გამოტოვებით ზემოთ მივიწევ. მივიწევ და მკერდზე ვეხლები ალექსანდრეს. ისიც როგორც წესი შანსს არ უშვებს და წელზე მხვევს ხელებს.
- არ გინდა ალექსანდრე, ხომ გთხოვე?!- ვეხვეწები მის მკერდს.
- მომენატრე თეონა. საშინლად მომენატრე. უშენოდ ძალიან მიჭირს. აზრი დავკარგე ცხოვრების. შენ იყავი ყოველთვის ჩემი სტიმული და ძალა. შენ გამხადე ასეთი შრომისმოყვარე და პასუხისმგებლიანი. შენი შემყურე თავს მოდუნების საშუალებას ვერ ვაძლევდი. ასეთი ერთი ციდა ამდენს ახერხებდი. ყოველთვის მაოცებდი. რომ გიყურებდი რამდენ რამეს აკეთებდი და არც დამხმარეს მთხოვდი. მეგონა ასე შენ გინდოდა. თურმე ამდენი უთქმელობით პრობლემები დაგვიგროვდა. პრობლრმები და უნდობლობა. ერთი სიტყვა მაინც რომ გეთქვა ჩემთვის შენც ხომ იცი რომ სამ დამხმარეს დაგისვამდი სახლში. შენ კი ჩუმად იყავი. რომ გიყურებდი რამდენ რამეს აკეთებდი და არც წუწუნებდი, მე თვითონაც ვცდილობდი როგორმე დაგწეოდი და ფინანსების მხრივ მაინც შემემსუბუქებინა შენი მდგომარეობა. ასე მაინც დაგწეოდი და მხარში ამოგდგომოდი. იმიტომაც ვმუშაობდი ამდენს და იმიტომაც მივაღწიე წარმატებას. ახლა კი ყველაფერი ერთბაშად გამომაცალე ხელიდან. როგორ უნდა ვიარსებო უშენოდ არ ვიცი. ვერ ვპოულობ გამოსავალს. ერთადერთი გზა მომავალზე მხოლოდ შენზე გადის. შენს გვერდით და შენი მხარდაჭერით. შენ ხარ ჩემი სიძლიერე თეონა- დამჩურჩულებს ზემოდან და მთელი ძალით მიკრავს გულში.
- ალექსანდრე- ვეძახი ჩუმად.
- რა იყო პატარა ქალბატონო?- მპასუხობს დაუჯერებელი სითბოთი.
- აა აუცილებელია აქ ვისაუბროთ- ვახერხებ და თავს ვუყრი სიტყვებს.
- არა რა თქმა უნდა. სახლში შევიდეთ. მოდი ჩემთან- ხელს მხვევს მხრებზე და ასე ავყავარ კიბეებზე.
ერთ-ერთი ბინის კარებთან ჩერდება. გასაღებს ატრიალებს და შიგ შედის. შუქს ანთებს და "შემოდიო" თავით მანიშნებს. ნელა შევდივარ და იქვე მისაღებში ვჩერდები.
- მომეცი პალტო და ჩანთა. აქ დავდებ- ბეჭებზე მიასრიალებს ხელს და პალტოს საყელოსთან ჩერდება.
- მადლობა- ვიხდი პალტოს მისი დახმარრბით და ცანთასა იქვე დაბალ კომოდზე ვდებ.
- შემოდი- წინ კიმიძღვის და ერთ-ერთ ოთახში შუქს ანთებს. დიდ და ნათელ ოთახში შევდივარ და სავარძლისკენ ვიღებ გეზს. ბინა ნამდვილად ულამაზესია.
- დალევ რამეს?- მეკითხება მზრუნველი ხმით.
-წყალს მხოლოდ.
- აი წყალი და დავიწყოთ.- სწრაფად მაწვდის ჭიქას და სასადილო მაგიდის სკამს მოასრიალებს. ჩემს წინ დგამს და თავის ფეხებს შორის მიქცევს.- დროა უკვე დავილაპარაკოთ თორემ მეტს ვერ გავუძლებ.
- კარგი თანაცმა ვარ- ვპასუხობ ნელა და საკუთარ თითებს დავყურებ.
- პირველ რიგში მე შენთვის არ მიღალატია- ფრთხილი და მოზომილი სიტყვებით მეუბნება დაუჯერებელს.
- რა?- შევყურებ გაოგნებული და საკუთარ ყურებს არ ვუჯერებ.- როგორ? აბა რა იყო იმ ქალის გამოჩენა? რა მოხდა საერთოდ?- აღშფოთებული ვუყვირი უკვე და მისკენ ვიხრები.
- მისმინე. ზუსტად მახსოვს რომ პირველ შეხვედრაზე კარგად დავლიეთ. ნიკას კომპანიასთან გავაფორმეთ მაშინ ხელშეკრულება და მხოლოდ კაცები ვიყავით. რომ იცოდე მე არც არასდროს არ ავღნიშნავდი ასეთ საკითხებს ქალი თანამშრომლების საზოგადოებაში. ერთი სიტყვით კარგად დავთვერით. მერე მახსოვს ის დაგვიჯდა სუფრაზე და ვითომ ნაბეღლავი თუ ბორჯომი დამალევინა. ერთი სიტყვით ნიკამ მითხრა წამოგაყენა ტაქსი მოვიდაო და მერე აღარც მე მახსოვს არაფერიო. არაფერი არ მახსოვს მართლა. მაგრამ გამოვფხიზლდი მანქანაში შუა ღამით და ისიც იქ იყო. ისეთი სიტუაცია იყო რომ ზუსტად იმას იფიქრებდი რაც მაშინ მე ვიფიქრე. ერთი სიტყვით მაგრად ავურიე მაშინ, ვეჩხუბე საიდან გაჩნდი აქთქო და "შენ დამირეკეო" რომ მიპასუხა დავმუნჯდი. ერთი სიტყვით დავიჯერე რაც მითხრა. თვითონ წამოჭრა აზრი წავალ და აღარ დაგენახვებითო, მაგრამ ვიცოდი როგორი ღარიბი ოჯახიდან იყო და ვერ გავწირე. თან დანაშაულის გრძნობაც მკლავდა. მეორე შემთხვევაზე გავჭედე კინაღამ. ზუსტად იგივე განმეორდა ერთ წელში, ისევ ჩემს მანქანაში და ისევ არაფერი არ მახსოვდა. ნიკას გამოვკითხე. სანამ ეგ მოვიდოდა არაფერი გვჭირდაო. მერე მაგრად მოვტყდითო. ასაერთოდ გავაქრე ჩემი ოფისიდან და ნიკასთან გავუშვი. მეგონა ასე ყველაფერი დასრულდებოდა. მაგრამ ამ ბოლო შემთხვევამ საერთოდ გამაგიჟა და დამაეჭვა. ანალიზები ჩავაბარე და აღმოჩნდა რომ ძლიერი დამამშვიდებელი მქონდა მიღებული. გადავაგზავნეთ პასუხები და წამალიც დავადგინეთ. აღ მოჩნდა რომ ამ წამლის მიღების შემდეგ სხეული უბრალოდ კვდება რამოდენიმე საათით. ხოდა წინა კვირას დავიჭირე ის ქალი და მანქანაში ჩავტენე, პატრულში მიმყავხართქო და ეგრევე დაფქვა ყველაფერი. არაფერი ყოფილა ჩვენს შორისო. გაიგეთ ქალბატონო უკარებავ? არაფერი. ნიკამაც მოისმინა აღიარება და ანალიზებიც აქვე მაქვს. ახლა გჯერა ჩემი? შენს წინაშე შენი ძაღლივით ერთგული ქმარი ზის სუფთა და კრიალა- მიღიმის ბედნიერი და ორივე ხელზე მკოცნის.- უდანაშაულო და მართალი.
- ალექსანდრე მისმინე- ვაწყვეტინებ მძიმედ.- რატომ აქამდე არ მითხარი? მთელი კვირა როგორ გაძელი უთქმელად?- ვეკითხები დამანჭული და ვცდილობ ცრემლები უკან შევაბრუნო. "მიდი ახლა და მოუყევი შენი გმირობის ამბავი" თვალებს მიქაჩავს სინდისი.
- უბრალოდ გაცლიდი თავისუფლად ცხოვრებას. დამიჯერე აღარ ვაპირებ არაფრის აკრძალვას, რათქმაუნდა საზღვრების ფარგლებში. იმუშავებ ოღონდ ჩემთან. შენი მჯერა და გენდობი, უბრალოდ ყველასთვის მომიწევს იმის გაგებინება რომ ჩემი ხარ. ისევ შენი მეშვეობით შევიცვალე და ჯერ კიდევ ვიცვლები. ოღონდ შენ იყავი ჩემს გვერდით. ვერ დამიჯერებია მაგრამ შენს წელზე სხვისი ხელი ავიტანე და შენს მტევანზე ამბორი. მართალია ასეთ გამძლეობას ვეღარ შეგპირდები მეტად, მაგრამ შენც ხომ ხედავ ცლილებებს?!- მეკითხება პატარა ბიჭივით გახარებული და სახეზე მეფერება.
- ალექსანდრე- ვკნავი საცოდავად. როგორ მინდა მეც გავიზიარო ეს სიხარული, მოვეხვიო და ამ საშინელი ტყუილის გამოაშკარავებით გაბედნიერებულს მთელი სახე დავუკოცნო. მაგრამ ვერ ვირხევი, ვეღარც ვსუნთქავ და ვგრძნობ ისევ ის მემართება და სანამ გონება დამიკარგავს ფეხზე ვიჭრები. შეშინებული შევყურებ ალექსანდრეს და ხელებს ვიფრიალებ სახეზე. ის ხელს მჭიდებს და სადღაც მიმარბენინებს. ცივი წყლის შეგრძნება სახეზე მაფხიზლებს და ცხოვრებისკენ მაბრუნებს. ისევ მასხავს ცოვ წყალს სახეზე და საბოლოოდ ვფხიზლდები.
- რა გჭირს თეონა?- მეკითხება შეშფოთებული და სახეზე მისვამს სველ ხელს- რა გემართება?
- რაღაც უნდა გითხრა-ვეუბნები ხმადაბლა და სველი თმის მოშორებას ვცდილობ ტუჩებიდან.
- მოიცა ჯერ გაგამშრალო- ხელს მიშვებს და ნიჟარის გვერდით საკიდისკენ მიიწევს. თვალს ვაყოლებ და დეჟავუს შეგრძნება მივლის გონებაში. კედელს ვეყრდნობი და იქედან ვათვალიერებ მთელ სააბაზანოს.
- რა ხდება აქ?- ვკითხულობ ათრთოლებული.
- რაზე მეკითხები?- მაწვდის პირსახოცს და თვითონაც უკან იყურება.
- სად ვართ ალექსანდრე?- ხმას ვუწევ და ხელზე ვექაჩები და ჩემსკენ ვაბრუნებ.- რა ადგილია ეს გამაგებინე?- აკანკალებულ ყბას ვერ ვიმორჩილებ და გიჟივით გავრბივარ აბაზანიდან. იქ კი ნაცნობი ოთახი მხვდება უზარმაზარი საწოლითა და ნაცნობი ავეჯით.
- ვისია ალექსანდრე ეს სახლი?- ვყვირი და შეშლილი სახით ვუყურებ მას.
- ჩვენი - მესმის მისი პასუხი და წამიერად მეთიშება გონება. გაოგნებული შევყურებ და ისიც სასწრაფოდ მეჭიდება ხელებზე. საწოლთან მივყავარ და იქ მსვავს. ჩემს წინ იმუხლებს და ნელ-ნელა მიღიმის. ეს გამომეტყველება მაფხიზლებს და ინტერესს მიღვიძებს. ვხვდები რაც ხდება მაგრამ მაინც ვერ ვიაზრებ. ჩემს გაცოცხლებულ მზერაზე ისიც იღიმის და ხელებზე მეხება.- როგორ დათვერი ასე ძალიან რომ არაფერი არ გახსოვს? - მეკითხება გაოგნებული და ჩემს აქაჩულ წარბზე სასწრაფოდ იწყებს გამხიარულებული მოყოლას.- მე დაგირეკე ნიკას ნომრიდან. მეთქი მარტოა და ხმას მაინც გავიგებ, როგორ არის გავარკვევთწო. მიპასუხე, მაგრამ ვაი ამ პასუხს. ჯერ ვიფიქრე კლუბშიათქო, მერე გოგოების ხმა ვიცანი და მივხვდი ერთად იყავით. გამოვვარდი ეგრევე. სახლში არ დამხვდი, არც ლენასთან და ხოდა მოგადექით მე და ნიკა ნანუკასთან. ისე ნანუკას გადაეცი შენი გაცნობა უნდათქო, ნუ ფხიზელ და აზრიან მდგომარეობაში ნიკასთქო- თვალს მიკრავს და დამპლურად მიღიმის. -კარი რომ გამიღე მთელი ხუთი წუთი გეძახდი თეონა შემომხედე ალექსანდრე ვართქო. მერე ცოტა მოსულიერდი და გათიშულმა დამიწყე ყურება. იცი რა საყვარელი იყავი?! ვიცოდი რომ ტუჩები საერთოდ შენი სისუსტე იყო, მაგრამ მაშინ რაც გააკეთე აღმოჩენა იყო ჩემთვის.- გულიანად იცინის ვაჟბატონი და მუხლზე მკოცნის.- კინაღამ გაიგუდა ნიკა შენი შემყურე. წარმოგიდგენია ისე მოგეწონა ჩემი ტუჩები რომ ხელით ამოწმებდი ნამდვილი იყო თუ არა. ხელით აწვებოდი და მათ გამძლეობას ამოწმებდი.- უატებს ხარხარს და მეც გაბრაზებული ფეხზე ვიჭრები და ოთახიდან გამოვრბივარ. თუმცა მეწევა და მიჭერს. მისაღებ ოთახში მიმაგრიალებს და ზურგიდან მეკვრის- გაგრძელება არ გაინტერესება?- მეკითხება ყურებზე მოკრული ტუჩებით და ნაზად მკოცნის.
- შემეშვი საზიზღარო, აუტანელო და უბოროტესო ადამიანო. კინაღამ მოვკვდი აქ რომ გამოვიფხიზლე. კინაღამ გავაფრინე. საკუთარი თავი შემზიზღდა, რა დამეშავებია თავისთვის არ ვიცოდი.- გაკაპასებული ვპასუხობ და ხელებზე ვექაჩები.
- ანუ ხელი ძალით დაიზიანე?- მეკითხება მკაცრად და სწრაფად მაბრუნებს მისკენ.- ეს როგორ გააკეთე?- მეკითხება გაბრაზებული და მტკივან ხელზე მკოცნის. დივანზე ჯდება და ძალით მიჯენს კალთაში.
- როგორ და ჩვეულებრივად, რომ წარმოვიდგინე რომ ვიღაც სხვა მეხებოდა...- ისევ მაწვება ცრემლები და თავს უფლებას ვაძლევ საყვარლად ვისლუკუნო.
- ახხ.- გმინავს ის- რას ვიფიქრებდი თუ არაფერი გემახსოვრებოდა. არადა პირველივე წამიდან მიცანი. ჩემს დანახვაზე ზუსტად ისე შეისწორე თმები როგორც იცოდი ხოლმე კარებში რომ მხვდებოდი. მთელი გზა აქ რომ მომყავდი სულ მეჩხუბებოდი "ნელა იარე ალექსანდრეო" არადა 40 მივბობღავდი.- იხსენებს და ღიმილს ვერ იკავებს.
- ეს დაჭმა რაღა იყო?- ვეკითხები დამორცხვებული და სად დავიმალო არ ვიცი.
- აბა ეხლა- მიყურებს გაბრაზებული- პრეტენზიები არ იყოს. გამამწარე კაცი. კოცნის გარდა არაფრის უფლება არ მომეცი. გამაფრენინე იმ ღამით და მეც ვეღარ მოვზომე. მთელი სამი თვე, ხვდები შენ? მთელი სამი თვე უშენოდ ვათენებდი და ვაღამებდი. ძლივს დაგიმარტოხელე და ძლივს წამოვიდა შენგანაც ემოცია და უცებ ბრახ და "არ გაბედოო!" დამიბრეხვე. თან ისეთ მდგომარეობაში იყავი რომ... შენც იცი მიყვარს ჩემს ხელში რომ ცოცხლდები, იშლები და იფურჩქნები. მიყვარს როგორი ნაზი ხარ და ხავერდოვანი. მიყვარს როგორი სურნელი აგდის.- როგორც იქნა ჩუმდება და მეც ვფხიზლდები. "სადაა ჩემი ზედა?!" შიშველ მხრებზე ხელებს ვიხვევ და მის სახეს ვერიდები. ის კი არაფრად აგდებს ჩემს ფოხინს და ხელებს მაშლევინებს. უკან მიბოჭავს და ყელში მიმიძვრება.
- კარგი რა ალექსანდრე. შეწყვიტე ძალადობა ჩემს სხეულზე. მე შენთვის არ მიპატიებია. როგორ მანერვიულე და არაფერი არ მითხარი ამდენ ხანს. თუ შეიძლება მომაშორე ტუჩები მკე..რდი..დან- ვვოხრავ და საბალოოდ ვნებდები. მისი ჩაცინების ხმა მესმის და მერე ჰაერში მივფრიალებ.
- არ გაბედო და მეტად აღარ გახდე- უკანალზე ხელა მიჭერა და მაკივლებს- მე გვერდით ქალი მჭირსება და არა ფანერკა.- საწოლზე მაგდება და ჩემა აღშფოთებულ შეძახილზე ტუჩს საძაგლად ტეხავს- ეა იმისთვის რომ ვერ გამიხსენე.- იხრება და ყელში მიძვრება. შარვლის შესაკრავს მიხსნია და ქვემოთ ქაჩავს. მიასრიალებს და ტუჩებითაც ქვემოთ მიიწევს. შარვალს მხდია და წელში სწორდება. -ეს ახალია?- მეკითხება ხორცისფერ მაქმანიან შიდა თეთრეულზე. მე სწრაფად ვუქნევ თავს, სად მაქვს ლაპარაკის თავი. მთელი 20 წამით დამყურებს ზემოდან და ბოლოს მეუბნება.- მომწონს, მაგრამ ხელა მიშლის.- ქვედა საცვალს ხელს კიდებს და უბრალოდ ტანზე მახევს.
- ალექსანდრე- ვწივი გავრაზებული და იდაყვებზე ვიწევი.
- ხომ გითხარი მიშლისთქო- აგრძელებს გაღიმებული ჩემს გამოშტერებას და ლიფის ზორტებს ექაჩება- ესენიც ძალიან მომწონს, მაგრამ- არ ამთავრებს სიტყვას, მაგრამ ასრულებს ქმედებას. მასაც მახევს და უკან სიბნელეში ისვრის.
- ახლა იცი რას გიზავ?- მეკითცება სერიოზულად და ჩემს შეშინებულ გამომეტყველებაზე ხითხითს ვერ იკავებს- დაგსჯი. იცი რისთვის?- მეკითხება გაღიმებული.
- კი- ვპასუხობ სწრაფად.
- აბა მითახარი- მუცელზე მაკრავს ცხელ ტუჩებს და მკერდისკენ მოიწევს- მითხარითქო!
-რომ ვერ გაგიხსენე იმისთვის- ვაყრი უცებ და უფრო კომფორტულად ვეწყობი.
- ეგეც, მაგრამ უფრო იმისთვის, თუ როგორ მაწამე იმ ღამით და მერე უბრალოდ გადაბრუნდი და დაიძინე.- გამხეცებული მეტაკება ტუჩებზე და მეც ნანატრი შეგრძნებებით დახუნძლული ვეთიშები სამყაროს.