ისევ ვერაფერი ვუთხარი წინა საღამოს. დალაპარაკება მინდოდა მაგრამ ისევ ვერაფერი ვთქვი, ისევ ისეთი სიმყუდროვე იყო რომ მენანებოდა უაზრო ბგერების მიმოსაფანტად. არა მორჩა, დღეს უნდა დაველაპარაკო.
- გაბრო დღეს შევხვდეთ კარგი? სალაპარაკო მაქვს.
- კარგი, მეც მინდა შენთან ლაპარაკი, წინა საღამოს ვერ გითხარი.- ვიცოდი რომ ჩემსავით იყო და ჩამეღიმა.
- კარგი საღამოს შევხვდეთ კაფეში, კარგი?
- კარგი გამოგივლი მანქანით.
- მიყვარხარ!
- მეც!
და საუბარი შევწყვიტეთ.
ისევ ლექციები, ისევ ჩემი გაოცებული სახე და თავჩახრილი არაბული. ამ გოგოს დიდი მომავალი აქვს!
ისევ საავადყოფო. რამოდენიმე ადვილი ოპერაცია და გაბროს ზარი. ჯერ კიდევ კომპანიაში იყო. მითხრა რომ ერთი საათით დააგვიანდებოდა. გადავწყვიტე სურპრიზად მივსულიყავი მასთან. ტაქსიში ჩავჯექი და კომპანიისკენ წავედით. მალევე მივედი და მისი კაბინეტისკენ წავედი.
- გაბრო ოთახშია?
- დიახ, მის მოადგილესთან ერთადაა. შეგიძლიათ შეხვიდეთ.
- მადლობა- გავუღიმე და მისი კაბინეტის კარებისკენ წავედი. კარები შევაღე და...
გაბროს ხელები ვიღაც გოგოს მკლავებზე ჰქონდა მოჭერილი და კოცნიდა. მის სახეს ვერ ვხედავდი რადგან ზურგიდან იდგა. გაინტერესებთ რა ვიგრძენი? თითქოს ფეხქვეშ მიწა აღარ არსებობდაო და ლამისაა ჩავქვესკნელდებოდი. გულში საშინელი ჩხვლეტა ვიგრძენი, ჩემს ლოყებზე უკითხავად დასეირნობდნენ ცრემლები. მაღალ მოკლე კაბაში ჩაცმულ გოგოს ჰქოცნიდა, ჩემი გაბრო... კოცნა იმაზე სწრაფად შეწყდა ვიდრე მე მეგონდა მოხდებოდა. მეგონა დამინახეს მაგრამ არა, ეს უბრალოდ მათი გადაწყვეტილება ყოფილა. როგორც კი შეწყვიტეს გოგომ დამინახა და უბრალოდ ცალყბად ჩაიღიმა. ამაზე გაბრო შემოტრიალდა და თვალებგაშტერებულმა შემომხედა.
- სესილი...- ისევ ისე მდიოდა ცრემლი, ისევ ისე მჩხვლეტდა რაღაც გულს. მინდოდა შორს გავქცეულიყავი, აქედან შორს, მაგრამ ფეხები აღარ მემორჩილებოდნენ. მუხლები მეკვეთებოდა და თავს ძლივს ვიკავებდი რომ ძირს არ დავვარდნილიყავი. მაგრამ ძალა მალევე დამიბრუნდა, კარები გამოვიხურე და გასასვლელისკენ გავიქეცი. ტაქსი გავაჩერე და შიგ ჩავჯექი. მესმოდა... მესმოდა ჩემთვის ასე ძვირფასი ხმა, რომელიც მე მეძახდა მაგრამ არ შემეძლო გაჩერება, უბრალოდ არ შემეძლო. ტაქსის მძღოლს წყნეთში არსებული ჩემი სახლის მისამართი მივეცი. ეს სახლი მაშინ ვიყიდე როცა უკვე საკუთარი დანაზოგი გამაჩნდა. დატვირთულ დღეებში აქ მივდიოდი და ვისვენებდი. ამ სახლზე არავინ არაფერი იცოდა. მთელი გზა ვტიროდი, უხმოდ ვტიროდი. მხოლოდ ცრემლები მდიოდა, რომელთა მოწმენდასაც კი ვერ ვახერხებდი. გზას ვუთმობდი ჩემი ყელისკენ. მალე ჩავედით. ტაქსს გადავუხადე და სახლში შევედი. საბედნიეროდ აქაც მქონდა რაღაც ნივთები. საწოლზე დავემხე და ქვითინი დავიწყე, მაგრამ მალევე დავწყნარდი. ყავა გავიკეთე და მისაღებში სავარძელზე დავჯექი რომელიც მინის კედელთან იდგა. უკვე საკმაოდ ბნელოდა, გარეთ კი საშინელი ქარი იყო და წვიმდა. თითქოს ამინდიც იზიარებდა ჩემს ხასიათს და ფიქრებს. ვფიქრობდი თითოეულ დეტალზე და ჩემს თვალებს არ ვუჯერებდი. არ მჯეროდა რომ ეს რეალობა იყო და არა კოშმარი, არ მჯეროდა და არ მინდოდა რომ რეალობა ყოფილიყო.
ვინ იყო ის გოგო? ნუთუ მთელი ჩვენი ურთიერთობის განმავლობაში ჰყავდა სხვა? არა, არ მჯერა რომ ჩემთან მხოლოდ ერთობოდა. არ მჯერა, ვერ დავიჯერებ! უნდა დავლოდებოდი როცა მომსდევდა? უნდა მომეთხოვა და მომესმინა მისი ახსნა-განმარტებისთვის. შეიძლება ყველაფერი ისე არ არის როგორც მგონია. უბრალოდ, არ შემეძლო იქ ყოფნა.
მაგრამ... მაგრამ, მაინც, თითქოსდა ისე არ მტკენია ეს ყველაფერი როგორც მოველოდი. რატომ?.. ნუთუ... ნუთუ ჩემი გაბროს მიმართ სიყვარული შენელდა, ნუთუ შესუსტდა?! გაბროს გაუჩინარების წლებში უფრო მეტად ვიტანჯებოდი როცა წარმოვიდგენდი რომ მას სხვა ეხებოდა, სხვა უკოცნიდა ნაიარევს მის სახეზე. და ახლა... ახლა რატომ არ მტკივა ასე? არა... არ მინდა რომ გაბრო გადამიყვარდეს. ამბობენ რომ გულს ვერ უბრძანებ შეყვარების დროს. ნუთუ გადაყვარების დროსაც ასეა?! იქნებ ჩემი და გაბროს სიყვარული არ არის ისეთი ძლიერი როგორიც ჩვენ გვეგონა რომ იყო?

უკვე ღამის ოთხი საათი იყო როცა გამოვფხიზლდი. ტელეფონს დავხედე. ვიცოდი რომ დანარეკები იქნებოდა. გაბროს 12 დანარეკი დამხვდა. „ ალბათ, მეძებს”
უეცრად ტელეფონი განათდა, რეკავდა მაგრამ უცნობი ნომერი იყო.
- ჯანდაბას...- ფეხზე დავდექი ფანჯარასთან და ტელეფონს ვუპასუხე.
გაბრო არ იყო! უეცრად ოთახში ტელეფონის იატაკზე დავარდნის ხმა გაისმა, ცარიელი ხელი ისევ ყურთან მქონდა იგივე მდგომარეობაში თვალები კი ერთ წერტილზე მქონდა გაშტერებული. სამყარო გაქრა, ყველა გაქრა, სამყარო თავზე დამექცა... „ გაბრო... ჩემი გაბრო...“

----------
ვიცი რომ პატარაა, მაგრამ ხვალაც დავდებ.
იმედია მოგეწონათ. შემიფასეთ