1.
... დადას დიდი მწვანე თვალები ჰქონდა... ყველაფერზე დაკვირვება უყვარდა. საათობით აკვირდებოდა ხოლმე რასაც თვალს დაადგამდა, მერე კი იჯდა დიდ ხანს და ხატავდა, თან შესაფერის მუსიკას შეარჩევდა, ყურსასმენს მოირგებდა და ჩაეფლობოდა თავის შემოქმედებაში...
დადა არ ლაპარაკობდა. ყურში კი კარგად ესმოდა, მაგრამ ვერ ლაპარაკობდა. ზოგჯერ ხმოვნებს გამოსცემდა, ხანდახან კი სიტყვის მაგივრად რამოდენიმე მარცვალიც წამოსცდებოდა... ისიც ბოლომდე გაუგებარი იყო რისი თქმა უნდოდა..
არავინ იცოდა ასეთი დაიბადა თუ მერე...
...ათიოდე წლისაც არ იყო, რომ საღამური პერანგის ამარა იპოვეს ტყეში... დადიოდა აკვირდებოდა ტყიდან ღრუბლებში მონავარდე ჩიტებს.. მათ გალობას უსმენდა...
იმავე ტყეში დაბანაკებულმა ახალგაზრდა ყმაწვილმა იპოვა და პატრონს მიუყვანა...
მოგვიანებით ბანაკი აიყარა და სხვა ალაგს მიაშურა. იქ კი მოპარული ნივთები გაჰყვეს და ყველა თავისი წილი ქონებით თავიანთ გზას გაუყვა..
პატრონმა თავისი აბგა ზურგზე მოიგდო, გოგონა ხელში აიყვანა, დანარჩენი ბარგი კი ყმაწვილს აჰკიდა და ახალი ცხოვრების დასაწყებად გზას გაუყვა...
არავინ იცოდა ბავშვი საიდან მოვიდა და ვინ იყო, მხოლოდ რამოდენიმეჯერ ბგერა გამოსცა: ,,.. და... და’’ - ამიტომაც ბანაკში დადა შეარქვეს...
მარტო პატრონი ხვდებოდა ბავშვი ვინ შეიძლებოდა ყოფილიყო. მათი ერთ-ერთი დარბეული, გაძარცვული და გადამწვარი სახლიდან იქნებოდა.. ბავშვი ზოგიერთ ნივთებს განსაკუთრებულ ყურადღებას უთმობდა და ბევრად დიდ ხანს და დაკვირვებით ათვალიერებდა... პატრონის დაკვირვებულ მზერას კი არ გამოჰპარვია ეს ნივთები ერთი და იმავე სახლიდან იყო წამოღებული... შეიძლება ამიტომაც, ბანაკში მოყვანისთანავე ადვილად შეეგუა ყველას და ყველაფერს, მისთვის ნაცნობი ნივთების სამყაროში თავს შინაურულად გრძნობდა...
პატრონი ერთხანს საგონებელში იყო ჩავარდნილი... საშიში იყო თუ არა ამ ბავშვის მათთან დატოვება, მაგრამ რამდენს შეამჩნევდა ბავშვი პატრონის დაჟინებულ მზერას, იმდენჯერ გულთბილად უღიმოდა.. მერე პატრონსაც ეღიმებოდა... გული რაღაცნაირი სითბოთი ევსებოდა, ამიტომაც წამოიყვანა, უცხო მხარეს... უცხო ალაგზე დასახლდა და გოგონა შვილად გამოაცხადა, ყმაწვილს კი ისედაც შორეულ ნათესავად ეკუთვნოდა... თავიდან ერთად დაიწყეს ცხოვრება, ქონებაც არ აკლდათ, მერე კი გაიყვნენ, ყმაწვილი ცალკე გადასახლდა, თუმცა ხშირად სტუმრობდა და დიდ ხანსაც რჩებოდა.
პატრონი სულ მალე ერთ-ერთი თვალსაჩინო მემამულე გახდა, პატივსაცემი და უკვე იმ მხარეში ყველაზე გავლენიანი...
დადა კი იზრდებოდა და თავის სამყაროში ცხოვრებას განაგრძობდა... და სხვა არაფერი აინტერესებდა ამ ქვეყნად... თუ რაიმე ნივთს მოიწონებდა, ყველაფერს თავის ოთახში მიუჩენდა ადგილს...
ოთახი კი სავსე იყო და ყველა იმ ძველი ნივთით, რომელიც როგორც პატრონი ვარაუდობდა თავის დროზე შესაძლებელი იყო დადას ოჯახის კუთვნილებაც ყოფილიყო...
თავდაპირველად ახალ სახლში დადამ ჯერ კედლები და იატაკი მოხატა, ჩვეულებრივი საღებავით, რის გამოც ოჯახის წევრები და მსახურები სულ ამოითხვარნენ. პატრონი მიხვდა, ბავშვს ხატვა უყვარდა, ამიტომ სახლში უზარმაზარი ოთახი დაუთმო, უამრავი სახატავი ნივთები აუვსო. დადა კი მიადგებოდა და ხატავდა და ხატავდა... ხან პეიზაჟით იყო გატაცებული ხანაც ვინმეს პორტრეტზე რჩებოდა თვალი და ხან ადამიანის სხეულზე და იმდენს იზამდა და აიძულებდა, რომ მენატურედ დაესვა და დაეხატა. მსახურებიც ემორჩილებოდნენ, სხვა რა გზა ჰქონდათ...
ყმაწვილი კაცი შორიდან აკვირდებოდა დადას, თუმცა პატრონის დანახვაზე მზერას სხვაგან გადაიტანდა. პატრონი ატყობდა ამ ყურადღებას და საშინლად არ მოსწონდა... არ ემეტებოდა თავისი შვილობილი ყმაწვილისნაირი წარსულის მქონე კაცისთვის გაეყოლებინა, მაგრამ თუ დადასაც ენდომებოდა, მაშინ წინააღმდეგობას არ გაუწევდა, მაგრამ დადა კვლავ თავის სამყაროში აგრძელებდა ცხოვრებას და ყმაწვილის ყურადღებაც ყოველთვის შეუმჩნეველი რჩებოდა.
LEX ·2016 წლის 28 იანვარი, ხუთშაბათი