დილით სანდროს, ლეას საწოლში გაეღვიძა. როდის ჩაეინა არ ახსოვს. ხელში ლექს ბავშობის ფოტო ქონდა ჩაბღაუჭებული. დაახლოვებით ექვსი შვიდი წლის იქნებოდა , თამარს ყავდა კალთაში ჩასმული და ატმის ტოტები ეკავა. ფოტო დაჭრილი იყო, სავარაიოდ ლეამ ჩამოაჭრა ნაწილი, ალბად მამამისიც იყო კადრში.
თმა აიჩეჩა. საწოლიდან წამოდგა. ფეხიკიდევ აწუხებდა. კარზე აქსან მოაბრახუნა.
-ხოარ გაიგუდე ალექსანდრე?!
-არა...... გამოვალ ეხავე! - საქოლო გაასწორა ოტო ჯიბეში ჩაიდო და სამზარეულოში გავიდა.
- ჩაითუ ყავა?!
- მალობა არ მიმდა წავალ ეხა მე და დაგირეკავ საღამოს.
აქსანას აღარ შეუკავებია. ბუნებით იყო ასეთი. ურეაქციო , უგრძნობი. ზერელეთ უყირებდა ყველაფერს. და მითუმეტეს სანდროს. თუმცა გულის სიღრმეში მაონც იდანაშაულებდა თავს. ხომ შეელო ლეას მაგივრად ყავის თავზე აეღო ყბელაფერი. მას დედაც კიარ ყავდა , როსგამოც შეიკავებდა თავს. ან თუნდაც სვანეთში ლეას მაგივრად თვითონ აეღო ყველაფერი თავის თავზე. ეხლაკი სანდრო იყო ის ერთადერთი ვინც მართლა შეძლებდა ლეას დახმარებას.

სანდრო ჯერ ყვაილებისაღაზიებში წავიდა, უნდოდა ლეასთის ატმოს ტოტები მიეტანა, მაგრამ თბილისის არცერთ საყვავილეში არიყი. უთხრეს კახეთში შეიძლება ყვაოდეს უკვე . მეტი გზა არიყო. ორსაათიანი მგზავობის შემდეგ კახეთის ერთერთ სოფლში სულ უცხო ბერიკაცს სთხოვა რამოდენიმე ატმის ტოტი.
- შვილო შენ ალბად მართლა ძალიან გიყვარს ის ვისთვისაც ამხელა გზა გამოიარე
- კი ბაბუ...
ისევ უკან დაბრუნდა. წინა სავარძლზე სათუთად დალაგა ტოტები. ბერიკაცმა ისე ლაზად გაუსხლა ტოტები ვერცერთი ვარდის კონა აჯობებდა.
სანდრო არშეიშვეს. ნახვის დღე არიყო და ვერაფერს მოახერხებდა. ბოლოს ნაცნობ ბადრაგს სთხოვა ლეასთვის ტოტების მიტანა.

ციხე.... შენობა სადაც მხოლოდ ოთხი კედელი არ წარმოადგენს ბარიერს, შენობა სადაც იბადები ახლიდან და კვდები. პატარა პლანეტა , სადაც უკვე სულ სხვა რჯულით შედიხარ. გასხვაფერებული, გაუცოებული და გადაგვარებული სამყარო. სადაც მხოლოდ ის დანაშაული არ კმარა რის გამოც სამუდამოდ ეწერები მათ რჯულში. ციხეში კოარ უნდა იცოვო, უნდა იბრძოლო. დღის გათნება უნდა ინატრო. სადაც მართლა ყოველ მზის ამოსვლას ღმერთს სთხოვ და ემადლიერები წუხანდელი ღამის გათნებას .
ლეა თავის საკანში იჯდა როცა ბადრამა ატმის ტოტები შეიტანა.
- ეს შენ მოგიტანა ლეა...
- ......- ბადრაგს ტოტები გამოართვა .
- სამწუხაოდ ვერ დავტოვებ აქ . მაინც ტოტებია და....
- მაშინ ყვავილებს დავაცლი ეს ხომ შეიძლება?!- სუფთა მაიკა აიო, სათითაოდ დააცალა აყვავებული კვირტები.... ტოტები ბადტაგმა წიღო. სურნელით რომ დატკბა მერეღა დაფიქრდა ვის შეიძლებოდა მოეტანა მისთვის. ბალოშთან დაიდო გადავეული მაიკა და მალმალე ყნოსავდა.
ბედნიერება წვრიანებშია. საკანში სადაც ფანჯარას არააა მზის სხივიბრომ იგრძნო. ატმის კვირტებმა გაათბო ლეა. თითქოს არცისეთი რთული მოეჩვენა ცხოვრება. ის რომ ვიღაცამ იცოდა, ლეას როგპრ უყვარდა ეს უბრალო ტოტბი ისიცკი აბედნიერებდა.

მანქამნა ტბის პირას გაჩერდა. სანდრო მძიმედ გამოვიდა, სიგარეტს მოკიდა , მანქას მიეყრდნო და გიქრებში გადაეშვა. მხოლოდ ბესარიონ გზირიშვილი უტრიალებდა თავში, სად გაიგონა ვინ უთხრა. ან რატომ ახსოვს... რამოდენიმეჯერ გაიმეპრე მერე ხმამაღლა თქვა და დენდარტმულიბით შეხტა. ლაშამ გააცნო დაჯილდივებაზე ..... კი კი.... მოიცა რაითხრა?! ხოოო..... ჩემი ცოლოს ძმაა არისო.... ხო აი საიდან ახსოვს ეს სახელი და გვარი..... ამქანა სწრაფად დაქოქა ლაშა უნდა ენახა სასწრაფოდ... ჯერ კოდევ შოკო ჰქონდა. იმედია არ ტყუოდა და ლაშას ოლოს ძმა სხვა ბესარიონი იყო. მაგამ ვაიდა მართალი ყოფილიყო,აშინ ლაშაც უეჭველი იქმებოდა ამ საქმეში გარეული.




ციხიდან პირდაპირ ფსიქიატრიულში წავიდა,კიარ მიდიოდა მიფრინავდა სანდრო, ექიმისთვის არც კი უკითხავს, ესევი ქლბატონი თამარის პალატაში შევიდა. ქალს ეძინა, ისე მშვიდად და წყანარად იწვა თავისი ემოციები მოთოკა . ტანზე ხოლკლბი აუდ-ჩაუდიოდა, იმის ახლიდან გაფიქრებაზე , რომ მლე მამა გახდებოდა. რომ მისი ლეა მისნაირს , ანგელოზსს აჩუქებდა .. ეხლა უკვე თამამად შეეძლო თქმა იმის , რომ ლეა მისი იყო, თავიდან ბოლომდე მას ეკუთვნოდა , მის ნაწილს ატარებდა და ზრდიდა მუცლით...
თამარს მლევე გაეღვიძა, სანდრო იცნო, არ შეშინები . პირიქით წამოდგა და თავზე გადაუსვ ხელი .
- როგორ ხართ?
- მადლობა შვილო,
- გინდათ გარეთ გავიდეთ?
- ....-თამარმა პონჩო აიღო და უსიტყვოდ წავიდნენ ეზოში.
ვარდების ბაღთან ჩამოსხდნენ , თამარი ისევ ჩუმად იყი, თავიდან თითოს ენიშნა სანდროს უკეთესობა მაგრამ ქალმა ისევ შორს დაიწყო ყურება.
- ქალბატონო თამარ ლეაზე მინდა მომიყვეთ...- ფიქრებიდან თამარი სანდროს შეხებმ გამოიყვანა
- ეს რამოდენიმე კვირაა აღარ მოსულა ჩემი ლეა... თმას მვრცხინდა ხოლმე . ეხლაკი აღარ მვარცხნის.
- მე ვნახე ლეა... მითხრა არ გენერიულათ- სანდრო ცდილობდა ქალში რაიმეემოცია დაეჭირა... თუმც ტყუილად. ქალი ისვ. შუშის თვალბით გაყურებდა ჰორიზონტს. - ლეა ეხლა ისვენებს , საზღვარგარეთაა წასული ,
- მას ფრენა არ უყვარს. - ქალს ოდნავ ჩაეღიმა- ეშინია .... პატარა რომ იყო მინდოდა მეჩვენებინა გერმანია, თუმცა თვითფრინავის დანახვისას ერთი ყვირილი სა წიოკი ატეხა- ქალის მონაყოლზე სანდროსაც გაეცინა- ბოლოს ბილეთები დავაბრუნეთ და ისევ მატარებლით ბაკურიანში წავედით .
- თქვენ თქვენ თუგიყვართ ფრენა...
- მიყვარდა. ახალგაზრდობას ხშირად მივდუოდთ ხანაგები, ხან იტალაში ხანაც საფრანგეთში.რუსეთში მივდიოდით სავაჭროდ. მოსკოვში გავიცანი, ლეას მამა , სწავლობდა იქ, რომ ჩამოვედი წერილებს მწერდა, მერე ისიც ჩამოვიდა აქ აიწყო მუშაობა. -თამამა მისთვი მტკივნეულ თემაზე დაიწყო საუბარი, და ხმაც აუკანკალდა. დროდადო წამით ისვნებდა ღრმად ჩაისუნთქებდა და აგრძელბდა- მე ვსწავლობდი ისევ... მოსვნებას არ მაძლევდა ბოლოს მომიტაცა, მლე ლეაც მეყოლა... ეჭვიანი იყო... არსა გავდიოდი ლეას ბაღში წესივრადაც არუვლია. სკოლაში კიმას დაყავდა.. მე გარეთ მზის სხივს არ მანხებდა. სვავდა. სახლშიცკი მოყავდა ქალები, მათ აყურებინებდა ჩემს გამწარებას... მოდი შევიდეთ ოთახში! - ქალი აჩუმდა, თვალებიჩაუსიხლიანდა. ხელები უკნალებდა. სანდრო წამოდგა თამარი წამოაყენა ოთახში შეიყვანა და სავარძელე დასვა.
- მე აღარ დავუშვებ თქვენს ტკივილს.
- ლეას მეგობარი ხარ!
- ლეა რომ ჩამოვა ევროპიდან ცოლად უნდა მოვიყვანო, მისი საქმრო ვარ!
- აკი ვთქვი ლეას ფრეა არ უყვარსთქო?!
სანდროს აღარაფერი უთქვამს ქალს ხეზე აკოცა და დაემშვიდობა.

სავადმყოოდან გასული არ იყო რომ რელწფონ აუწკრილდა.
- გისმენ ლუკა....
- სანდრო ათ წუთში მოვლ შენთან სად ხარ?!
- ფსქიატრიულიდან ამოვდივარ.. სად შეგხვდე?!
- კუს ტბაზე ადი და დამელოდე.
- ლუკა მოხდა რამე?! სანხრო ანერვიულდათავში აღასმა საშინელმა აზრმა გაუელვა.
- მგონი შენს გოგოს მალე ვუშველით- ეს თქვა ლუკამ და ტეეფონი გათიშა.

ნახევარ საათინი ლოდინის მერე ლუკას ანქანას სანდროს აქანასთნგაჩერდა.
- რატომ დაიგვიანე?!
- გამოსული უკან მივბუნდი , ლაშას ვერ დავაღწიე თავი...
- აბა გამახარე .
ლუკამ მანქანის სავარძლიდან საბუთები გადმოიღო. - აი ძმაო, ვესოზე რაღაცეები გადავამომე, ეს წრთი თვე ძაღლივთ სუნის აღებას ვცდილობდი , დაბოლოს მივაგენი გონია დამარხულ ძაღლისთავს. - სანდრომ საქაღალდეს გადახედა- შეიძლება კიდეც რომელიმე დეტალი მაგრამ , ბევრ ახალსაც ნახავ... ბესო და ლაშა გარდა იმისა რომ ნათესავები არიან , დიდი ხნის უკან დამეგობრდნენ ისინი.... ბესოს შავი სამყარო როგრს ,, მჭრელს" ისე იცნობს . რადგან ბესო დდძალ ფულს აკეთებდა. მას ლეა არ ჰოლია მარტო დაქირავებული , ჯიბის ქურდი რომ ჯიბის ქურდა ისიც კი მჭრელისთვის მუშაობს. ყველადერ ამის დაფარვაში კი ბატონი ლაშა აფარება ხელს....
აქ მოტანილ საბუთებს კარად გადახედე, შეისწავე და შენებიც მიამატე თუკი საჭირო გახდება იმისთვის რომ ლეა გამოვიყვანოთ რაც შეიძლება მალე მოვითხოვოთ სასამართლო მოსმენა .
- მადლობა ლუკა....
- და კიდევ სანდრო ფრთხილად იყავი , ამას წინებზეც იყო მოსული ბესო ლაშასთან , მოძებნა უბრძანა შენი და ვშიშობ რაიმე არ დაგიშაონ...
- ვეცდები არ მოვხვდე თვალში. ხომაგრამ ლუკა, მოპარულ დოკუმენტაციას რაში იყენებსნენ?!
- გეტყვი მაგასაც, რამოდენიმე წლის უკან გამყალბებელი დაიჭირეს შვეიცარიაში, ქართველი გოგო , რომელსაც თან ასმილიონიანი გაყალბებული , ანუ დაპატენტბული ფასიანი ქაღალდები აღმოუჩინეს. შვეიცარიის ბანკში აპირებდა განაღდებას, მას თვრამერი წელი მიუსაჯეს. როგორც ლეას შემთხვევაში ისიც წხვისი დაკვეთით მუშაობდა... როცა კი მან დამსაქმებლის ვინაობის დასახელება გადაწყვიტა ახქლი მოამენის დღეს საკანში მკვდარი იპოვეს.
- და ამით რისი თქმა გინდა - სანდრომ საქაღალდე გადადო და ჯიბიდანკოლოფი ამოიღო-მოწევ?!
- არა სანდრო...- ....- იმის თქმა მიმდა რომ ამ შემთხვევაშიც მოპარულია ფასიანი ქაღალდები, არცერთი არ განაღდება საქართველოში რადგან ბიუჯეტი ვერ გასწვდება. ნახევარზე მეტი კუნძულებზე არის დარეგისტრირწბული , როგორც დაზარალებულები ამბობენ, ამიტომ ჩვენ გვინდა რაიმე ფაქტი, რომ ბესო ან მისი რომელიმე თანაშემწე გაანაღდებს ფულს...
- ამეტაპზე ამას გადავხედავ დაა ხვალ დაგიკავშირდები....
სანდრო არეულ დარეული დაბრუნდა სახლში, ცოტა დაისვენა წყალი გადაივლო დაა საქაღალდე დაწვრილებით შეისწავლა. ბოლოს გაახსენდა ის დღე აქსანა და ლეა რომ მივიდნენ წვეულებაზე , ისინი ჩაწერილები არ იყვნენ ბოლო აწუთამდე მგრამ როგორცკი გამოჩნდნენ მოსაწვევბით , მოწვეულ სტუმრებში მათი სახელები აიბეჭდა.
ტელეფონი მოძებნ საათს რომ დახედა შუაღამეს კარგად გადაცილებული ჰქონდა, თუმცა მაინც დარეკა აქსანასთან.
- გძინაავს?!
- არა!
- ბოდიში რა?! უნდა მოვიდე სალაპარაკო მაქვს...
- არ მძინავს მოდი..
- რა ხმა გაქვს?!
- ვჭამ ალექსანდრე და თუკი ლუკმის გადაყლაპვის საშუალევას მომცემ .....
- აი ჰო - სიტყვა აღარ დაამთავრებინა , სპორტული შარვალი და ბოტაში ჩაიცვა, ჟაკეტი მოისხა და ათიდე წუთში უკვე აქსანას სამზარეულოში აღმოჩნდა.
- აბა მოყევი რამ შეგაწუხა- აქსანა კიდვ ჭამდა.
- მეც მშია... ოთხი თვეა წესიერად არც მიძინია და მიჭამია. - სანდრო აქსანას თეფშს წასწვდა.
- გეტყობა გეტყობა- სანდო ააღვალიერ ჩაათვალიერა. მართლა ეტყობოდა დაღლა , აშკარად დაკლო და თვალწბიც ჩავარდნოდა- აჰა ჭამე კიდე
- როდის უნდა გეთქათ?!- რამოდნიმე წუთის მერე სანდრომ აქსანას თვალები გაუსწორა.
- ?!
- რა და შვილი რომ უნდა მავდეს....
- ლეამ გითხრა?!- გაოცებისგან ყბა ჩამოვარდა აქსანას.
- არა კარ მითხრა დავინახე....
- რა?!რა დაიახეეე- კისევ უფრო გაუფართოვდა თვალები.
- ხო გუშინ ვიყავი... მაიკაზე დავინახე როგორ მოძრაობდა....
- ერთი უყურე .... რა მოუსვენარია დაიწყო არააა..-აქსანა გაიკრიჭა.
- აქსანა!- სანდრომ ხმას აუწია.
- აბა ეხა- არც აქსოს დაუკლია.- მე რას მიყვირიიი?!მევარ ორსულად თუ რა ....დედა ლეაა და თუ საჭიროდ ჩათვლიდა რომ ,,ვაფშე" არ ეთქვა ასეც იზავდა.
- ბოდიში....- სანსრო მოლბა, მართალი იყო აქსანა , მას რას ერჩოდა.
- გვეყო ეხლა.... ყავა თუ ჩაი?!
- ყავა რადგან ბევრი გვაქვს სალაპარაკო.....