რადგან ტავები წაიშალა ხხელტავიდან დავწერე და რარაცეების სეცვლა მომიწია იმედია წაიკითხავთ და მოგეწონებათ შეფასებებს ველი ... შეცდომებისთვის ბოდიშს გიხდით
ეს ისტორია მათ ვინც მხოლოდ სწავლაზე ფიქრობს და პირადი ცხოვრება არ გააჩნია
მათვისაც ვინც სწავლაზე საერთოდ არ ფიქრობს და მატვის მთავარი ადამაინური ისნტიქტებია
მათვისაც ვინც ახლა ჩემს მონაბოდს კიტხულობს დროის გასაყვანად

მე სოფო და ერიკი ვზივართ და რაღაც უაზრო ფილმს ვუყურებთ , სახელად მგონი ველური თაფლი ქვია
ისე სიამოვნებით უცქერენ ლეპტოპს ლამისაა მარტო დავტოვო მაგრამ სად წავიდე ? გარეთ ისე კოკისპირულად წვიმს რომ . ერიკი ჩემი ბავშვობის მეგობარია და ჩემი დის ანუ სოფოს შეყვარებული , 3წელი და 4თვეა რაც ერთმანეთს ხვდებიან , ჩემ დას დღეები და საათებიც კი დათვლილი აქვს , ლამაზი წყვილია მაგრამ ზედმეტად ბანალური ურთიერთობა აქვს აი ისეთი როგორიც ყველას , მე კი ეს მაღიზიანებს
ჩემი მშობლები ექიმები არიან და ერთ კლინიკაში მუშაობენ , მე კი პირველი კურსის სტუდენტი გახლავართ , როგორც წესი პირველი კურსის სტუდენტები დაბნეულებბი არიან , ერევათ ოთახები და ლექციის დრო ან ძალიან ნერვიულობენ , მეკი ასეთი არაფერი მახსენდება
ყოველთვის ვიცი რა როგორ გავაკეთო , ან რას ვაკეთებ . ყველაფერი დაგეგმილი მაქვს და ჩემი გეგმის მიხედვიტ მოვქმედებ , უნივერსიტეტის დამთავრების სემდეგ სწავლას ლონდონში გავაგრძელებ , მინდა ძლიერი ადვოკატი ვიყო , ასეც იქნება
- ეე თიკა ჩემი გესმის ?
-აჰ კიი კი რათქმაუნდა რახდება?
- მივდივარ ნახვამდის
- ამ წვიმაში?
-ღმერთო ჩემო თიკა კარგად ხარ ? რაგჭირს?
გაოცებული ვუყურებ ჩემს დას რა უნდა მჭირდეს?
-რა?
- ნახევარ საათზე მეტია აღარ წვიმს
მზერა ფანჯარაზე გადამაქვს
- ნახვამდის ერიკ
ვხდილობ არ შევიმჩნიო
-მაგ წიგნებში რომ ხარ სულ ჩამძვრალი მაგის ბრალია
ჩემი და ერიკს კარამდე აცილებს კოცნის და ისიც გარეთ გადის
- დაღლილი ჩანხარ აჯობებს დაიძინო
ისევ მე მომიბრუნდაა
- ერიკი ძალიან გიყვარს?
-ეს რა კითხვაა?
- მაპატიე , ალბათ მართლაც გადავიღალე დილით ადრე მაქვს ლექცია წავალ მე დავწვები
-კიბეზე მივჩანჩალებ , თუმცა სულ არ მეძინება არც დაღლილი ვარ უბრალოდ წამით მომეჩვენა რომ მათ შორის რაღაც შეიცვალა ან უკეთესობისკენ ან უარესობისკენ არვიცი მე სიყვარულის არაფერი აგმეგება ,ჩემი ოთახი დერეფაში ხელმარცხნივ მესამეა, ვარდისფერი კარებია მიყვარს ეს ფერი , სიმშვიდეს მმატებს , კარებს ფრთხილად ვაღებ თითქოს ვცდილობ ვინმეს არ გაეღვიძოს სავარძელიც ვარდისფერია ისევე როგორც გადასაფარებელი საწოლზე და ფარდები , კედელი კი ღია ვარდისფერია იმდენად ღიაც კი რომ ერთი შეხედვით თეთრი შეიძლება გეგონოთ , თუმცა თქვენ ხომ ვერასდროს ნახავთ
მოწყვეტით ვეცემი საწოლზე რომელიც საოცრად რბილია და ფაფუკი , სასიამოვნო გრძნობას აღძრავს ჩემში, ირგვლივ ყველაფერი ისეთი იდიალურია რომ არვიცი რა შეიძლება მოხდეს ამაზე კარგი, დილით 9 საათზე ლექცია ამქვს ჩემი გონება კი საერთოდ არ ჩქარობს დაძინებას
თითქოს ყველაფერზე ერთდროულად მეფიქრება რაც კი ამ ხნის განმავლობაში მომხდარა
უცნაურია ალბათ მაგრამ ყოველთვის დედიკოს გოგო ვიყავი და დღემდე ვარ , ყოველთვის მისი რცევებისამებრ ვიქცეოდი და არც მამას დარიგებებს ვაქცევდი ზურგსს ალბათ ამიტომაცაა რომ შეცდომა არასდროს დამიშვია, ჩემით ამაყობენ და ჯერათ რომ წარმატებული და კარგი მომავალი მექნება , ყოველთვის უკვირდათ რომ არასდროს არავინ მომწონებია , მაგრამ ვერვხვდები რა არის უცნაური ამაში? ამაზე ფიქრისთვის დროსაც კი არ ვკარგავდი
სკოლაში მხოლოდ ერიკთან ვმეგობრობდი წარმოგიდგენიათ? 12 წლის განმავლობაში სხვას არავის ვეკონტაქტებოდი ოჯახის და ერიკის გარდა
ვიცი გგონიათ რომ მოსაწყენი , ამაყი იკარება და აუტანელი ვარ აი ისეთი ტუჩებ მოპრუწული რომ მოძრაობს სუშს ჭამს მხოლოდ და პარლამენტს ეწევა
ალბათ თქვენსავით ფიქრობდა ჩემი სკოლელებიც , მაგრამ მე თუ მკითხავთ ასეთი სულაც არვარ უბრალოდ სხვებისგან განსხვავებული ვარ და ვინც მე არ მგავს მოსიარულე კატასტროფა ვგონიავრ
დილით ძვლივს ვახელ თვალებს და პირველი რაც მახსენდებაეს საათია მაშინვე მისკენ ვიხედები
ოო ჯანდაბა 08:06 უაზროდ ვხტები ლოგინიდან და ვიცმევ რაც შეიზლება სწრაფად ამითაც განვსხვავდები ქალებისგან სხხვა ქალებისგან , თმას ვივარცხნი მხოლოდ შეკვრას ვეღარ ვასწრებ , ჩანთაში წიგნებს ვყრი და სწრაფად გავდივარ ოთახიდან კიბეებზე ჩავრბივარ
- დილამშვიდობის დედა
სახლიდან გავდივარ და გეზს ავტობუსების გაჩერებისკენ ვიღებ
ოჰ არა დღეს იღბლიანი დღე ნამდვილად არ მაქვს ავტობუსმა გამასწრო სულ რაღაც 2 წუთით ადრე რომ გამოვსულიყავი...
აქ ყოველთვის ბირჟაა ვერ ვხვდები ახალგაზრდები დროს ქუჩაში დგომისთვის რატომ კარგავე როცა შეიუძლიათ თავიანთვის სასიკეთოთ გამოიყენონ
გვერდი ავუარე და გზაზე გადავედი რომ ტაქსი გამეჩერებინა
ნერვიულობისგან ფეხებს ვაბაკუნებდი , მესმოდა ზურგს უკან მათი საუბარი არვიცი როგორ შეეძლო ჩემს გონებას ასეთ მომენტში მათზე კონცეტრირების მოხდენა
-საღამოს 8 ზეო მაგათი დედას ......
- ხოდა მოვუვლით მაგ თე...ბს
იმედი ჩამესახა როცა შორიდან მომავალი ვითელი ავტომობილი შევნიშნე მალევე გამოჩნდა ტაქსის ტრაფარეტიც თუმცა მძღოლის გვერდით მჯდომის დანახვაც არიყო რთული
ავტომობილი პირდაპირ ჩემს წინ გაჩერდა უცნაურია არა? მეც ასე მგონია
ბიჭი ძირს გადმოვიდა გამიღიმა და გვერდი ამიარა ისე რომ მხარი გამკრა
სხვა დროს ალბათ გამოვლანძღავდი მაგრამ ახლა ამის დრო ნამდვილად არმქონდა მაშინვე მანქანაში ჩავხტი და მისამართი ვუკარნახე შუახნის მამაკაცს
იმ ბიჭის სახე გონებაში ჩამრჩა , ლამაზი ღიმილი ქონდა მოგრძო შავი თმა ჰო და კიდე შავი თვალებიც რაა? თიკა რას ლაყბობ? ამაზე ფიქრს ჯობია ისევ გზაზე მიმავალი მანქანების ნომრები წაიკითხო , ჰო ეს ჩემი ჰობია ერთგვარი
ნაცრისფერი მაისური და ტყავის კურტკა ეცვა , არა თიკა ნახე წინ რაკარგი მერსედესი მიდის
სო -001 -მა .შინდისფერი
ავტომობილი უნივერსიტეტთან შეცერდა ეც გადავედი თუ არა გავიქეცი ჩემი ოთახისკენ ლექციაზე 5 წუთით დავაგვიანე , შევედი თუ არა ყველა გაკვირვებული მომაშტერდა , აქამდე არასდროს დამიგვიანია (არც გამი
გამიცდენია) ჩემს ადგილას დავჯექი სულ წინ , მუქი ფერის ჯინსი არა ?დიახ ისევ იმ ბიჭის სილუეტი მაქვს გონებაში გაჩხერილი ,თითქოს ეს ჩემი გონება არ არის ეს ფიქრები მე არ მეკუთვნის ასე მგონია დილას რაღაც აერიათ და ელენეს თავი დამაბნიეს გვერდით რომ მიზის და გაღიმებული სახით უცქერს ლექტორს ბატონ გეგას , დიახ უცქერს და არა უსმენს , რა გულისამრევია
კონსპეკტი გავაკეთე და ლექცის დამთავრებისთანავე სახლში წავედი რადგან დღეს მეტი ლექცია არ მაქვს

დამიანი

დილით თვალებს Dძვლივს ვახელ , ყრუდ ჩამესმის ტელეფონის ზარის ხმა , ვინ ჯანდაბაა
-ალო
-ბიჭო დროზე ადექი და გამო ჩვენსკენ გელოდებით რა
- რამ გამოგას.რათ? ამ დილაუთენია რაგინდათ?
- მიდი მიდი გამო
- კაი ჩავიცმევ და გამოვალ
ვიცი უეჭველი ჩხუბი გვიწევს დღესაც , სხვა საქმისთვის ასე ადრე არ გამოვიდოდნენ ბირჟაზე
ამიტომ ჯვარს ვიხსნი და ტუმბოზე ვდებ ტელეფონთან ერთდა ვდგები და თმას ხელით ვისწორებ
მუქი ფერის ჯინსებს ვიცმევ რომელსაც სისხლი არ შეემჩნევა , უბრალო ნაცრისფერ მაისურს რომელიც განწირულია , ბატინკებს და ტყავის კუღტკას სქელ ბეჭედს ვიკეთებ და სუნამოც არ მავიწყდება BLUE ჩHANEL ყოველი შემთხვევისთვის რაიცი რახდება
სახლიდან გავდივარ , პატარაა ბინაა და კომფორტული 400 ლარად ვიქირავე
ტაქს ვაჩერებ და ბიჭებისკენ მივდივარ როგორც კი მათ ვხედავ იქვე ვაჩერებინებ და გადავდივარ
გოგონას რომელიც საოცრად ლამაზი იყო გავუღიმე და მხარი გავკარირომ ჩემი სუნამოს სურნელით დამეტყვევებინა კანაც მივხედე მაგარმ უკვე მანქანაში იჯდა და წინ იყურებოდა
-შეეშვი და მოდი რა
-ზდაროვა ძმებს აბა რახდება?ლუკას თემაა?
- ხო რა და დღეს 8 საათზე დაგვიბარეს პარკთან უკანა ქუჩაზე რა
-მაგათმა დაგვიბარეს ჩვენ ? ბაზარი არა მივხედოთ მაგ ს...ბს
ლუკა ბრატ შენ გვერდით ვარ
სახლისკენ ნელი ნაბიჯებით მივდივარ და ჩემთვის ურთულეს განტოლებბაზე "სიყვარულზე მეფიქრება რატომღაც " . ცივა
მაინც ვერ ვხვდები როგორ იმონებს ეს გრძნობა კაცობრიობას? მიუხედავად ამისა ვთვლი რომ არავინ იცის სიყვარული, ან საერთოდაც არ არსებობს და ჩვენი ფანტაზია ნუ რა ჩემი თქვენი
სიყვარული რომ არსებობდეს ან ყველამ იცოდეს ამდენი უბედური წყვილი არ იქნებოდა
აი ადამიანებისთვის არაფერს ნისნავ მოკვდები და უეცრად მნიშველოვანი ხდები ყველასთვის, სიყალბეა და მეტი არაფერი
ადამიანებს ყველაფერი გვიყვარს ერთმანეთის გარდა , ამიტომ არ მწამს და არმჯერა
ქუჩაში უამრავი ადამიანი მოძრაობს მაგრამ ვერცერთის სახეზე ვერ დაინახავ ღიმილს , ვერცერთის თვალებში ვერ დაინახავთ მოკიაფე ვარსკვლავებს , პადიესთან ჩამომჯდარ გოგო ბიწებს ერთად რომ ეწევიან და ჟარგონულ ენაზე სხვის ცხოვრებას მიწასთან ასწორებენ კი მრავლად შეხვდებით , დაღუპვის გზას ადგას სამყარო, მაგრამ მეც და თქვენც ჰო თქვენც ახლა ამას რომ კითხულობთ ამ სამყაროს წევრები ვართ, მივდივარ და მეჩვენება რომ ირგვლივ ერთადერთი ნათელი წერტილი ჩემი ფახსაცმელებია (ვარდისფერი)რომელიც ძალიან მომწონს ,
აი ახლა კი ზუსტად იმ გაჩერებასთან ვარ დილით ავტობუსმა რომ გამასწრო ხომ გახსოვთ?
ბიჭების ჯგუფი დღე და ღამ აქ რომ დგანან რატომღაც არ ჩანან , უცნაურია , მაინც სწრაფად გავიარე გზის ეს მონაკვეთი უკვე ჩვევად მექცა
აი კორპუსი რომელშიც ვცხოვრობ , კიბეებზე სწრაფად ავდივარ , მეორე სართულის ერთ ერთი ბინიდან 3 ბიჭი გამოვიდა ორმა სწრაფად ამიარეს გვერდი ერთმა კი თიტქოს სვლა შეაჩერა წამით გავხედე არა კიარ გაჩერებულა ან რამე მსგავსი უბრალოდ შედარებით ნელა მიდიოდა
მგონი ის იყოო კი კი ნამდვილად ის იყო დილით რომ ვნახე და მთელი დღეე ამეკვიატა როგორ ვერ უნდა მეცნო
მეოთხე სართულზე ავდივარ და სწრაფად ვაღებ კარებს გასაღებს იქვე ვდებ და ქურთუკს საკიდზე ვკიდებ
-სოფოო? მოვედიიი !
როგორც ჩანს სახლში არავინაა ჩემს ოთახში ავდივარ ფეხსაცმელს ვიხდი და ჩემს ფუმფულა ჩუსტებს ვიცმევ ფეხზე და ხალათით ვიფარავ ტანს სამზარეულოში მივფრატუნებ , ყავას ვიდუღებ და სავარძელში კომფორტულად ვთავსდებიი
აი რა მანიჭებს კმაყოფილებას სიმშვიდე... არავითარი ხმაურიი ოთახში ყავის სურნელი ტრიალებს და ცხელი ფინჯანი სულსაც და სხეულსაც ერთიანად მითბობს
ნეტავ აქ ცხოვრობს? აქამდე არ დამიანახია არასდროს ოოო რატო ვფიქრობ საერთოდ იმ ვიღაც უცნობზე
აი ის მომენტი როცა ცხოვრებაში პირველად ტელეფონი ზუსტად რომ დროულად რეკავს
-ალოო
-თიკაა რაშვრები
- არაფერს ერიკ ყავას ვსვამ თქვენ რაშვრებით სად ხართ?
-კაფეში ვაპირებთ წასვლას წამო შენც რა გთხოვვ
- არამგგონია ჩემი წამოსვლა კარგი იდეა იყოს
-კარგი რააა
ჩამაყვირა ჩემმა უნაზესმა დამ
- კარგი ჰო მისამართი მომწერეთ
ტელეფონი გავთიშე სხვა გზა არ მქონდა ისევ ჩემს ოთახში ავედი და მომზადება დავვიწყე როგორც ყოცველთვის დიდი დრო არ დამჭირვებია მალევე მოვწესრიგდიი მაკიაჟიც გავიკეთე არც ჩემი წიგნაკი და კალამი დამვვიწყებია ჩანთაში ჩავალაგე ვიცი აუცილებლად დამჭირდება . გავედი სახლიდან და გაგიკვირდებათ და მალევე გავაჩერე ტაქსი მისამართი ვუკარნახე და მალევე კაფეში ვიყავი სადაც ჩემი და და ეერრიკი მელოდებოდნენ დიდი კაფე იყოო შესვლისთანავე ვერ მოვახერხე დანახვა

რა საყვარლები არიან , ახლა მათ წინ ვვზივარ და ვისმენ ამბებს რომელსაც მთელი ემოციებით ყვეებიან არადა ერთად გადახდათ და მეც ათასჯერ მაქვს მონასმენი, სასაცილოა მაგრამ სითბო ჩამეღვარა გულში, უცნაურიია რა მე და სითბო? არა არა ახლა ის დროა წერა რომ უნდა დავიწყოო ჰო თქვენ არიცით ? ერთ დღეს ბიბლუსში რომ შეხვალთ და თაროზე ვარდისფერ ხტიან წიგნს დაინახავთ სახელად "შენ მეკუთვნი მე " უკანა ხტაზე აუცილებლად ეწერება სიყვარულით თიკა გოგრიჭიანისგან
ეს ჩანაწერები ყველაფერ ადამიანურზეა რაც დღეს არ გაგვაჩნია მაგრამ ხომ უნდა იცოდნენ რომ ასეთი ადამიანებიც არსებობდნენ ?უბრალოდ გადაშენდნენ ისევე როგორ დინოზავრებიი
-თიკა!
-რამოხდა?
-გადამრევ რა მივდივართ წამოდი
-აჰჰ მე ვიქნები კიდე ცოტახანს თქვენ წადით გაისეირნეთ
ცოტა კი გაუკვირდათ , მაგრამ ამ საინტერესო მომენტში წერას ნამდვილად ვერ შევწყვეტდი
წერაში გართულმმა ვერც კი შევამჩნიე როდის მოსაღამოვდა ასეთი რაღაცეები ამ ბოლო დროს ხშირად მემართება თქვენც შეამჩნიეთ?
საათს დავხედე 8 ხდებოდა ნუ 8 საათი ხდება ისეთი რაა რომ სუნთქვას ძვლივს ვვიწყნარებ? ჩემი ნივთები ჩანთაში ჩავაწყვე და ერთ უცნაურად შევათვალიერე კაფე , გარეთ გამოსვლისას ცივმა ჰაერმა ცოტა იმოქმედა, ტაქსი გავაჩერე და სახლის მისამართი ვუკარნახე
- შვილო კარგად ხარ? დახმარება ხომ არ გჭირდებათ?
-რაა? რატომ მეკითხებით?
- ხელები სულ გიკანკალებს
აღელვებულმა დავიხედე თითებზე რომლებიც მგონი მსოფლიო რეკორდის დამყარებას ცდილობდნენ კანკალში მაშინვე ჯიბეში ჩავიწყვე ,
-არაფერია, ალბათ შემცივდა
-თბილად უნდა ჩაიცვა
კორპუსთან შაჩერა მეც თანხა გავუწოდე და გადმოვედიი , ღრმად ჩავისუნთქე სუფთა ჰაერი და შიგნით შევედი ძვლივს ავედი მეოთხე სართულზე თითქოს ფეხებზე დიდი ლოდები მქონდა ჩამოკიდებული
თავი უეცრად საშინლად ამტკივდა თითქოს რაღაც ჩამარტყეს , კედელს მივეყრდეი და ძალა გამოცლილმა სამჯერ დავაკაკუნე კარებზე კოდურად
კარი დედამ გამიღო მივხვდი რომ ნელნელა ბუნდოვანი ხდებოდა გამოსახულება მერე არაფერი მახსოვს
დამიანი
ჩვენ 6ნი ვიყავით ისინი ან 11 ანნ 13 ან უფრო ნაკლებიც არვიცი არდამითვლია უბრალოდ ვარაუდით გეუბნებით , თავიდან ვისაუბრეთ ლუკამ ვეღარ მოიითმინა და შეაგინა თან ხელიც დაარტყა ერეკლეს ჰოდა ხომ წარმოგიდგენიათ რა ამბავიი ატყდებოდა ნამდვილი ბრძოლა იყოო
გამეტებაც ასეთი უნდა განწირულად ვცემდით ერთმანეთს დავინახე ლუკას როგორ ჩაარტყეს დანა მხარში და წაიქცა მისკენ შეტრიალებულს რაღაც თავში მთელი ძალით მომხვდა ალბათ კეტი სილუეტები ერთმანეთში ირეოდა გავბარბაცდი მერე კი ... აღარაფერი არ მახსოვს

მე ამ თავს დავარქმევდი უიღბლო თიკას , მაგრამ მე ვინ მეკითხება ჩვეულებრივი პერსონაჟი ვარ
თუ რატომ უიღბლო თიკა ამას ქვემოთ ნახავთ თქვენ თვითონ
თვალებს ვახელ და სულაც ვერ ვხედავ ჩემს ვარდისფერ კედლებს და არც ჩემი სუნამოს სუნი ტრიალებს ოთახში , აქაურობა თერთრია და გახუმებული ცივა საგრძნობლად ოთახში კიდევ 3 პაციენტი წევს სრული ანტი სანიტარიაა, მივხვდი ჩვენს უბანში რომ პატარა საავადმყოფოა იქ ვარ
მაგრამ რამჭირს? ზუსტად ვერ გეტყვით მოიცათ აი ექიმი მოდის და გავარკვევ
-გაიღვიძე?
დედა საწოლთან დგას ფერი არ ადევს სახეზე
-რა მჭირს?
-გულზე წაგივიდა
რასაშინელებაა პირველად წამივიდა გულზე დავერც მივხვდი ნეტავ სურვილი ახლა რომ ცავიფიქრო ამისრულდება?
-რამეზე ხომ არ ინერვიულა? ამას იმიტომ გეუბნებით რომ ჯანმრთელობის მხრივ პრობლემა არ აქვს
შესანიშნავია რომ ჯანმრთელი ვარ მაგრამ არაფერზე რომ არ მინერვიულია?
-შეგიძლიათ სახლში წახვიდეთ , მაგრამ უნდა დაისვენოთ შეეცადეთ არ დაიტვირთოთ თავი
გამიღიმა ჩემზე ალბათ 4 ან 5 წლით უფროსმა გოგონამ
ფრთხილად ავდექი , ქურთუკის ჩაცმაში დედა მომეხმარა და ამლევე დავტოვეთ ეს წამლის სუნით გაჟღენთილი სენობა , მამას მანქანაში მოვკალათდით , დედა ნამდვილად არღვევს იმ საზოგადოებაში გამეფებულ სტერეოტიპს რომ ქალს ავტომობილის მართვა არ გამოსდის , ის საოცარი მძღოლია ისევე როგორც დედა , მეუღლე , დაქალი და ექიმი
ზოგჯერ ვფიქრობ რომ ის სრულყოფილია ,უნაკლო
სახლში ვბრუნდებით დედა ექიმის თუ ექთნის სიტყვებისამებრ ოთახში მიშვებს , ძალიან მახარებს ჩემი ფერადი და თბილი ოთახის დანახვა სადაც დიორის სურნელიია,ჩემს საწოლში თბილად ვწვები და მიუხედავად იმისა რომ დიდი ხანი ვიყავი გათიშული მალევე მეძინება
რომ გავიღვიძე გათენებული იყო უკვე მეტიც ძალიან გვიანი იყო ასე გვიან გაღვიძება არ მჩვევია ალბათ მართლა გადავიღალე , ტავი საშინლად მტკიოდა ალბათ იმიტომ რომ კუჭი სულ ცარიელი მაქვს , ხალათი ჩავიცვი და სამზარეულოში ჩავფრატუნდი,საოცარი სურნელი ტრიალებდა რაღაც მადისაღმძვრელის მოლოდინში გამოვაღე ღუმელი ალბათ ბედნიერი გამომეტყველება მაქვს ახლა რადგან ჩემ წინ პიცა დევს თან მე ხომ ვიცი რომ დედა ძალიან გემრიელ ფიცაას აცხობს , ერთ დღეს თქვენც გაგასინჯებთ აუცილებლად
პიცის ნაჭერი პირთან მიტანილი ისევ თეფშზე დავაბრუნე სახლის ტელეფონის ხმაზე
-ალო
- თიკა მე ვარ
- ჰოდედა მოხდა რამე?
-საღამოსთვის მოემზადეთ შენ და სოფო , კლინიკა წვეულებას აწყობს და ოჯახით დაგვპატიჟეს , შესაბამისად გამოეწყვეთ და მამაშენი მოგაკითხავთ
-აუცილებელია ჩვენი წამოსვლა?
-მეწყინება
-კარგი კარგი
სხვა რა გზა მქონდა სოფოს დავურეკე ჩემგან განსხვავებით მას გაუხარდა გავერთობითო , ვერ წარმომიდგენია ექიმებთან ერთად როგორ უნდა გაერთო
ისევ პიცას ვუბრუნდები და გემრიელად მივირთმევ, უკვე 1საათია მართალია საღამომდე დიდი დროა მაგრამ სალონი არცთუ ისე ახლოსაა , ვიცმევ და გარეთ გავდივარ ავტობუსის მოსვლამდე 5წუთია დარჩენილი, ამიტომ გაჩერებასთან ვდგავარ და მორჩილადე ვუცდი სხვებთან ერთად
ბიჭების ხმა მომესმა და რატომღაც მაშინვე უკან მივიხედე ისისნი იყვნენ "ისიც" იქ იდგა თავლში მომხვდა ნაცემები იყვნენ ჯერ კიდევ წვერში სისხლისკვალი ეტყობოდა თავი ჩაეხარა და ისე მიყურებდა თითქოს მე დავუშავე რამე გული ამიჩქარდა თავს ვერ ვიმორჩილებდი , ნერწყვი ძვლივს გადავყლაპე, თითით მანიშნა წინ მივტრიალლებულიყავი ვიფიქრე შეწუხდა თქო თავის ჩაქოლვაც კი მომინდა მაგრამ რომ მოვტრიალდი მივხვდი ავტობუსზე მიმანიშნებდა რომელიც სადაცაა გამასწრებს მალე თუ არ ჩავჯდები, ჩავჯექი და მინიდან გავხედე ისევ იყურებოდა
უცნაურად ვგრძნობდი თავს არვიცი კარგად თუ ცუდად, საშინლად გამოიყურებოდნენ მაგრამ მე რაში მანაღვლებს სულ დაუხოციათ ერთმანეთი
მაკიაჯი და ვარცხნილობა სულ ორი სიტყვა და რა დამთხვევაა ზუსტად 2საათი დასჭირდათ , სახლში ტაქსით წამოვედი კორპუსტან გავაჩერებინე წამით თვალი გავაპარე ბირჟისკენ მაგრამ არავინ ჩანდა , სწრაფად შევედი კორპუსსი და ბინაში ავედი
სოფო უკვე მზად იყოო , ჩემს ოთახში შევედი და გარდერობის კარები გამოვაღე საბოლოოდ არჩევანი შავ მოკლე ტანზე მომდგარ კაბაზე შევაჩერე , შავი მაღალ ქუსლიანებიც ჩავიცვი თეთრი ნაზი გრძელი საყურეები გავიკეთე და სოფოსთან ჩავედი , გვერდით მივუჯექი ძალიან ლამაზი იყო
წითუელი მუხლებამდე კაბა ეცვა და დაბლები რადგან ზალიან მაღალია ისედაც
-მამა მოგვაკითხავს უკვე გზაშია
მამას გზაში ვარ ნიშნავს 1საათში გამოვალს

დამიანი
ცოტა ბეჭი მტკივა და თავიც , მთელი ღამე გავათენეთ ლუკა დედასთან მივიყვანე სხვასთან ვერ წავიყვანდიი დაჭრილს დაგვიჭერდნენ ნუ ლუკას მაინც
-ალო ჰო დედა
-დამიან რაღაც უნდა გთხოვო
-რამე მოხდა?
-დღეს ჩვენი კლინიკა წვეულებას აწყობს და ოჯახით დაგვპატიჟეს მე შენს გარდა ვინ მყავს? გაემზადე და მოდი , გთხოვ
- დედა ახლა გუნებაზე არვარ ხო იცი
- მარტო დამტოვებ?
- არა , არა რათქმაუნდა კარგი 1საათსი მანდ ვარ
დედას ვერ ვაწყენინებდი , ისედაც ვანერვიულებ სულ ახლა მაინც გავახარებ , გამოვეწყვე , მისი ნაჩუქარი საათი გავიკეთე რომელსაც ზალიან ვუფრთხილდები და განსაკუთრებულ დღეებში ვიკეთებ მხოლოდ, სუნამო დავისხი კლინიკამდე ტაქსით მივედი რამდენიმე წუთსი დედაც მოვიდა საოცრად გამოიყურებოდა ხელი ცავჭიდე და შიგნით შევედით , ვგრძნობდი რომ ძალიან ბედნიერი იყო მის გვერდით რომ ვიყავი
-წამოდი ჩემს მეგობარს და მის ოჯახს გაგაცნობ
მმაია წინ გამიძღვა და მეც უკან გავყევი

თიკა
ძალიან ბევრი ხალხი ირევა , წყნარი მუსიკაა ჩართუკი და კარგი სიტუაციაა , მე კიდე სულ სხვანაირი წარმომედგინა კარგია რომ წამოვედი აი სოფოს კი უკვე ერთი სული აქვს როდის წავალთ
-დედა მაია დეიდა არ მოსულა ჯერ?
-აი მოდის
მზერა გავაყოლე მის საჩვენებელ თითს ისე ლამაზი იყო გამეღიმა მაგრამ ღიმილი სახეზე შემაშრა როცა მის უკან დავინახე"ის " არა არა აქ ეს რას აკეთებს აშკარად მეშლება კიკი მეშლება იღიმის იმდენად ცინიკურად რომ ვლოცულობ ის არ იყოს
მაია დედას ეხვევა მერრე მე შემდეგ კი სოფოს ვცდილობ არ შევიმჩნიო მისი აქ ყოფნა
-მომენატრეთ გოგონებო
-ჩვენც ახლა გახსენებდა თიკა ზუსტად
-გაიცანით ეს ჩემი ვაჟია დამიანი
დამიანი? ესეიგი დამიანი ქვია სახელიც რა ლააზი აქვს? რაა ? თიკა რას ნისნავს "ც"
- ეს მაია რომ გიყვებოდი ჩემიმეგობარი ესენი კი სოფო და თიკა მისი ქალისვილები
- ანუ თიკა
ისე მრავლისმთქმელად გაიღიმა რომ ვერაფერს მივხვდი
სასიამოვნოა ჩამესმის სოფოს ხმა
ღვინოს სვამს გამომწვევად მიყურებს თვალს მიკრავს მერე ჭიქას მაგიდასზე დებს და ხელს მიწვდის
-შეიძლება ვიცეკვოთ?
ამას რაგონია ახლა მუხლები ამიკანკალდება გავწითლდები და გავიქცევი?
-კარგი აზრია ხელს ხელზე ვადებ და საცეკვაო ადგილისკენ მივდივართ
ტანზე მიკრავს ხელებს წელზე მადებს და სახე ზალიან ახლოს მოაქვს
ნელი მოძრაობებით ვყვებით მელოდიას , ისე უხერხულად ვგრზნობ თავს სუნთქვა მეკვრის ზალა მეცლება მგონია რომ გონებას ვკარგავ დეჟავიუ
-მშვენივრად გამოიყურები
სახე უსერიოზულდება დსა თვალებში მაშტერდება
ისიც ძალიან მაგრად გამოიყურება წვერი ძალიან დაბალზე აქვს და თმაც შეუჭრია ისეთი სასიამოვნოო სურნელიაქვს
-ბიჭი ბირჟიდან აქ წვეულებაზე? ცინიზმს არ ვიშურებ
სახე უმკაცრდება , ვერ წარმომიდგენია ასე მალე ხასიათს როგორ იცვლის?
-დედას ხათრით ამბობს საკმაოდ ბოხი ხმით მთელი ტანში დამიარა იმედია არ დამბურძგლა
-ჩალურჯებები ტონალურით დაფარე? არვეშვებიი
იღიმის , არა ღიმილი უნიკალური აქვს
-მაკვირდებოდი?
საერთოდ რას ვიღებდი ხმას ან რას დავთანხმდი ცეკვაზე იდიოტი ხარ თიკა რა
-სულაც არა
არა ასე ამ სიტუაციაში ბევრად სიმპატიურია
-იმედია წიგნაკი არ გაქვს წამოღებული და არ ჩაამატებ ახლავე " დღეს წვეულებაზე ვეცეკვე მას ბიჭს ბირჟიდან
ენა მივარდება გაოცებისგან სახე მელეწება
-შენ საიდან იცი ჩემს წიგნაკზე?
ხმას ვერ ვცნობ
-შენსგან განსხვავებით მე გაკვირდები

ტუჩის კუთხე ჩატეხა ,ემოციები ერთმანეთში ამეხლართა არვიცი ეს რა გრძნობა იყო თითქოს ერთდროულად მციოდა და თან მცხელოდა წყალი მინდოდა და ამდროს წყლად ვიღვრებოდი ვეღარ ვსუნთქავდი ბაგე ოდნავ გავაღე რომ ამომესუნთქა , ნარნარად ვმოძრაობდით და შიგა და შიგ მატრიალებდა, ინტერესი მკლავდა საიდან იცოდა მან ჩემს წიგნაკზე მაგრამ დაბნეულობის და ბრაზის გამო ვერაფერს ვამბობდი სანამ მელოდია დამთავრდებოდა მისი ხელები ცივად მოვიშორე წეელიდან მის მზერას თვალები ავარიდე და ჩემს ადგილს დავუბრუნდი დედას და სოფოს გვერდით ვიგრძენი ისიც უკან მომყვებოდა ნერვიულობისგან ფეხი მერეოდა ალბათ საშინელი გამომეტყველება მქონდა ვცდილობდი ღიმილით დამეფარა
- კარგად ხარ?
- კიი უბრალოდ ჰაერი არ მყოფნის
ძვლივს წარმოვთქვი და საპირფარეშოში გავედი წყალს სახეზე ვისხამდი სულ არ მადარდებდა რომ მაკიაჟი მშორდებოდა ღრმად ვსუნთქავდი მაგრამ ვერ ვშვიდდებოდი განა ასეთი რა მოხდა რომ ამაფორიაქა? სარკეში ჩემს თავს ვერ ვცნობდი თითქოს სარკის წინ სხვა იდგა , ისეთი ბიჭის შეხებაზე რომ დნება , მე ხომ ასეთი არვარ სალეთქით მოვიწმინდე სახეზე ჩამოდღაბნილი ტუში კაბა შევისწორეე ნერვიულად დავისვი ხელები და ისევ დარბაზში გავედი ახლა აქაურობა კარგ გარემოდ სულაც არ მიმაჩნდა სული მეხუთებოდა, ისევ მშვიდი მელოდია ისმის
-დედა თავი მტკივა წავიდეთ რა
თითქოს სოფომ ზუსტად იცოდა რომ ახლა აქედან წასვლა მჭირდებოდა
-წვეულება ახლა დაიწყო ჯერ რადროს წასვლაა
-სოფო ჩვენ წავიდეთ , დედა არ იდარდო კარგად გაერთეთ
ამ შანს არავითარ შემთხვევაში არ გავუშვებდი ხელიდან
სოფოსთან ერთად იქედან წამოვედი კარგი ამინდი იყო ჯერ არც კი დაბნელებულა ჩვენსავით ადრე ვინმე მოდის წვეულებიდან ? ფეხით გაავუყევით გზას
-უკეთ ხარ ? მზრუნველად გადავხედე ჩემს დას
-უკეთ ? ძალიან კარგად ვარ უბრალოდ იქ გაჩერება აღარ შემეძლო სხვანაირი არც წარმომედგინა მათი სსაღამო
ორივემ გულიანად გადავიხარხარეთ
-მეეც
-ის ბიჭი აი მაიას შვილი რა სიმპათიურია არა?
-ისსს? ბიჭი ბირჟიდან? არა არა ის იდიოტია
-ბიჭი ბირჟიდან ? რაზე საუბრობ?
-ჰო ქუჩურ ცხოვრებას ეწევა
- შენ საიდან იცი?მას აქამდეც იცნობდი?
-რამდენჯერმე დავინახე ის ჩვენს უბანში
-აჰა ესეიგი უბანში უფრო ხშირად უნდა გახვიდეე ხოლმე
-გეყოფა სისულელეზე საუბარი
-სისულელეს ეზახი შენ ამას? ისე ცეკვავდით ისე გიყურებდა ... საოცრად ლამაზი წყვილი ხართ
-წყვილი? არა არა ჯობია შენ ერიკს დაურეკო
-მართალი ხარ არ შევხმიანებივარ
მმთელი გზა საუბრობდნენ მობილურით თან იღიმოდა, ჩემთვის ეს ყველაფერი უცხოა არ გეგონოთ რომ გული მწყდება ან რაიმე მსგავსი არა უბრალოდ მე წინ დიდი მომავალი მაქვს
დღეს ერთი სიტყვაც არ დამიწერია ჩემს წიგნაკში და თავს მარტოსულად ვგრძნობ
ამდენი ემოციის შემდეგ
ჩემს ვარდისფერ სამყაროში ვზივარ წიგნაკით და კალმით ხელში მაგრამ არაფერი მაფიქრდება ვცდილობ რაიმე დავწერო, ვხვდები რომ ამას შვება არ მოაქვს , რაღაც სხვა მჭირდება მხოლოდ ერთ ფრაზას ვწერ " დღეს ვეცეკვე წვეულებაზე აი იმას ბიჭს ბირჟიდან"
ფანჯარასთან მივდივარ და გარეთ ვიხედები მშვიდი ღამეა და ნათელი დღეს თითქოს მთვარე უფრო ახლოსაა ვიდრე ოდესმე , მანქანა ჩვენი ბინის წინ შეჩერდა დედა და მამა მოვიდნენ
ფანჯარა გამოვაღე თბილი ნიავი სახეზე მომელამუნა და სიამოვებისგან თვალები დავხუჭე ამბობენ რომ ადამიანი ყველა სასიამოვნო მომენტში თვალს ხუჭავს არვიცი რატომ
აი რა მჭირდება ახლა , ქურთუკი მოვიცვი და გარეთ გავედი
ქუჩაში არავინ დადის რამდენიმე მანქანა თუ ჩაივლის ხოლმე , არანაირი ხმაური
ნელი ნაბიჯებით მივყვები ტროტუარს , ცა ვარსკვლავებითაა მოჭედილი ადრე გარეთ მითუმეტეს ღამით თანაც მარტო გამოსვლა არმიყვარდა ახლა კი სიამოვნებას მგვრის ეს გარემოება ყველაფერი ისეთი იდიალურია თითქოს ამ მომენტისთვის სპეციალურად ჩემთვის შეიქმნა
ისევ მისი სახე ტრიალებს გაფუჭებული ფირივით ჩემს გონებაში მაგრამ ახლა არვცდილობ მანქანის ნომერზე ვიფიქრო
არც წერა მინდა ახლა არც საუბარი რასაც ვგრძნობ მინდა ჩემში დარჩეს ფირრცლისთვისაც კი მენანება
ალბათ ფიქრობთ რომ შემიყვარდა არა ასე არ არის
ეს სხვა გრძნობა რაღაც ამოუცნობი ჯერ რომ არ მიგვრძვნია
ახლა არც სიბნელის მეშინია და არც იმის რომ ვინმე თავს დამესხმება არც კი ვფიქრობ ამაზე
შენობის კუთხესთან ვჯდები თავს ისე კარგად ვგრძნობ ცას ვუყურებ
ცენტრალური პარკიდან რაღაც ხმაური შემომესმა მაგრამ იმდენად შორიდან ვერაფერი გავიგე წამოვდექი და რამდენიმე ნაბიჯი გადავდგი პარკისკენ ვიღაც აშკარად კამათობს ან უარესი ჩხუბობს რამდენიმე ნაბიჯი ისევ გადავდგი წინ გავიგე გინების ხმა და მერე ყვირილის ხმებბი ერთმანეთსი აირია მალე პარკში შევედი და დარტყმის ხმების გარჩევაც შემძლო ბუჩქი გადავწიე და ადვინახე დაახლოებით 15 ბიჭი გამეტებით ცემდნენ ერთმანეთს შემეშინდა რა დავენახე რომელიმე და თავი დავხარე , ერთი წაიქცა და ფეხი პირდაპირ მუცელში ჩაარტყეს თვალები დავხუჭე მერე სწრაფად გავახილე , მერე ფეხში, სირენის ხმა ყრუდ ჩამესმოდა არა აქეთ კიარმოდიოდა გზაზე გაიარა მაგრამ ამან ბიჭებში აშკარად აფორიაქება გამოიწვია ყველა გაიქცა ორის გარდა ორივე ძირს ეგდო ალბათ ისინიც გაიქცეოოდნენ უბრალოდ ვერ დგებოდნენ
შიშისგან ერთ ადგილზე გაქვავებული ვიდექი გული ყელში მომებჯინა მეგონა გაჩერდებოდა
მთელ ტანში მცრიდა არცერთი ინძრეოდა , მერე ერთ ერთი ოდნავ გაინძრა და ლამპიონის შუქზე შევძელი მისი სახის დანახვა , ბუჩქს ხელი გავუშვი რამდენიმე ნაბიჯი უკან გადავდგი მერე კი მთელი ძალით გავიქეციი მივრბოდი რაც ძალა და ღონე მქონდა თან ვტიროდი თუმცა არვიცი რატომ ან ვისგამო სისულელედ მეჩვენებოდა ეს ყველაფერი
არვიცი ამდენი ენერგია საიდან მქონდა მაგარმ სახლამდე ვირბინე კიბებები 2 წამში ავიარე კარებს მივეყრდენი რომ ცოტა დამესვენა ყელი გამიშრა
ფრთხილად გავაღე კარები და ჩემს ოთახში ავედი შევედი თუარა იქვე ჩავიკეცე ძალა აღარ მქონდა
სინანულის გრძნობა მახრჩობდა არვიცი ასე ვინანებდი კი დამიანის მაგივრად სხვა რომ დამეტოვებინა უმოწყალოდ იქ
ნეტავ როგორაა? ან რა კითხვა უნდა მეც კარგად ვიცი რა მდგომარეობაში დავტოვე
საერთოდ რას წარმოადგენს? რასაქმეშია გარეული?
დილით რომ გავიღვიძე ისევ იატაკზე ვიწექი გვერდები საშინლად მტკიოდა
ძვლივს წამოვდექი სარკეში ჩემი ანარეკლის ცოტა შემეშინდა საშინლად გამოვიყურებოდი
შხაპი მივიღე და მოვწესრიგდი ქვემოთ ჩავედი სოფოს მდივანზე ეძინა აღარ გავაღვიძე გარეთ გავედი და საუზმისთვის კაფისკენ წავედი , ბირჟა ცარიელი იყო ამან კიდევ უფრო ამაფირიაქა აქვე პატარა კაფეში შევედი მარწყვის წვენი და ნამცხვარი შევუკვეთე
მინის იქეთ თავდაყირრა დგას ცხოვრება აქ კი ყოველთვის სიმშვიდეა ჩემს ფიქრებში ჩაკარგულმა ვერცკი გავიგე ვინ დამიჯდა წინ არც გამიხედავს მისკენ ბოხი ხმის გაგონებაზე დავიბენი
-იქ არ უნდა ყოფილიყავი
პილსმა რამდენიმე დარტყმა გამოტოვა ნელა შევატრიალე სახე მისკენ და ქვემოდან დამმნაშავესავით ავხედე
თვალები ჩაწითლებული ქონდა ერთი ჩალურჯებული ვგრძნობდი რომ ყოველი ამოსუნთქვა ტკივილს აყენებდა ალბათ იმისგამო რომ მუცელში ურტყეს, მისის სიმკაცრე სევდას ჩაეყლაპა და მე პირველად ვიგრძენი ჩემი უსუსურობა
თვალები სითხით მევსება , თითებს ერთმანეთში ნერვიულად ვხლართავ, არასდროს ვიცით რა მოხდება მომავალში რადგან არ ვიცით რა ხდება ახლა...უნდა მიხაროდეს თუ მწყინდეს
ხმას ვეღარ ვიღებდი დაძაბულობა პიკს აღწევდა
-თიკა
-ასეთი როგორ ხარ?/
ამჯერად მე შევაწყვეტინე საუბარი რომ ჩემში ინტერესი ჩამეხრჩო
-როგორი ? დაბნეულიი ამავდროულად ინტერესიანი მზერა მომაპყრო
-წვეულებაზე ისეთი ელეგანტური იყავი საოცრად გამოწყობილი მერე კი რამდენიმე საათში ცენტრალურ პარკში ჩხუბის მთავარი გმირი
-ესაა ჩემი ცხოვრება შავბნელი სადაც მხოლოდ ერთი ნათელი წერტილია
გული გამალებით მიცემდა მეგონა იტყოდა ცოლიოო ან შვილიო ან შეყვარებულიო მაინც მაგრამ არა დასჯილი ბავშვივით ჩახარა თავი გამომეტყველება გაუმკაცრდა
- მე ცუდი ბიჭი ვარ თიკა
-არგელოდი
-ვიცოდი რომ აქ იქნებოდი
რაო? მოიცათ რა გამოდის აქ მხოლოდ ჩემს გამოა?
სისხლი გამეყინა ძარღვებში, მისი გამჭოლი მზერა სულში მიძვრებოდა ეს ყველაფერი თითქოს რეალური იყო თან არარეალური, რაღაცით განსხვავებული ცუდი არა
-უკან დამყვები? საიდან იცოდი?
ძვლივს ამოვილუღლუღე ჩემს ხმას მეც ვეღარ ვცნობდი
- დიდი ხანია შენი მიკი მაუსის ქუდი არ დაგიხურია არადა როგორ გიხდებოდა , თუმცა უკვე გაიზარდე
ნაზად გაიღიმა მზერა საოცრად დაუთბა მეკი სულ ავირია ვერაფერი გავიგე
-თიკა სულ პატარა იყავი პირველად რომ გნახე პარკში საქანელაზე იჯექი ყვითელი კაბა გეცვა
პატარა კიკინებიანი გოგონა ნამდვილი პეპი ერთს გაიღიმებდი ბავშვურად და მეც მთელი დღე გონება მოწამლული მქონდა შენით, 10 წლი გავიდა მას მერე შენ გაიზარდე მეც თუმცა თითქოს არაფერი შეცვლილა იგივე თვალები იგივე ღიმილი მეც ისევ უკან დაგყვები ჩუმად რომ არავინ შეგაწუხოს , წლებია შენი ერთგული ფარული თაყვანისმცემელი ვარ თუმცა უკვე იდუმალი აღარ
იღიმის აშკარად ეტყობა რომ ნერვიულობს კბილებით ქვედა ტუჩს აწვცალებს
ჩემს ხელებს თავისაში იქცევს
ვიცი რომ ვარდისფერი ფერი გიყვარს , ჩაიში 4 კოვს ნახევარ შაქარს ყრი, როცა მარტო ხარ წყნარ მუსიკას უსმენ , სიბნელის გეშინია არგიყვარს შაურმაში ხახვი და ერთფეროვნება ქუჩებში
დილით ცხრის ნახევარზე გამოდიხარ სახლიდან და გვიანობამდე არასდროს ხარ სახლში
ეჭვიც არ მეპარება რომ ერთ დღეს წიგნების მაღაზიაში თაროზე ვარდისფერ ხტიან წიგნს ვნახავ სახელად "you belong with me" სიყვარულით თიკასაგან და ბედნიერი ვიქნები წიგნში ჩემს თავს რომ ვიპოვი თუნდაც ცუდ ბიჭად მოხსენიებულს მე ხომ ასეთი ვარ , თიკა ვიცი მოულოდნელობისგან დაბნეული ხარ ვერ იაზრებ მაგრამ დროა იცოდე რომ წლებია მიყვარხარ და მნიშვნელობა არ აქვს ახლა რას მეტყვი შეგიყვარდები თუ არა სულ ასე იქნება
თავს ხრის და თვალებს ხუჭავს
მე კი დაბნეული შევყურებ არვიცი რა ვუთხრა ...გული მეკუმშება
ვუყურებ ჩემს წინ მჯომ ადამიანს ვისაც ვუყვარავრა ამას მის თვალებშიც ვხედავ
მე კი ვერც ვამჩნევდი, ვტირი დიახ ცრემლებმა მოიცვა ჩემი სახე და სულ არ მადარდებს რომ ის "ბიჭი ბირჟიდან " დაინახავს და ის ხალხიც კაფეში რომ ზის
გრზნობებად ვიღვრები ვგრძნობ მის მიმართ რაღაც საოცარს , ჩემს თავს ზურგს ვაქცევ და მისით ვავსებ გულს , მის თვალებში ვსახლდები და მინდა სულ აქ დავღცე ჩემს ვარდისფერ ოთახსაც კი ჯობია აქაურობა თბილი და სიყვარულით სავსეა
ვიცი რომ არ უნდა გავუშვა , ვხვდები რომ აქამდე არც ვარსებობდი და ამ წუთიდამ ვიწყებ ცხოვრებას , ხელებს ვუჭერ თავს ოდნავ წევს და ქვემოდან შემომყურებს რაც შემიძლია თავს ძალას ვატან და ვიღიმი , თბილ ტუჩებს შუბლზე მაწებებს და ერთიანად ვთბები
მინდა დრო გაჩერდეს, ვისხედით და არცერთი ვიღებდით ხმას მხოლოდ ერთმანეთის თბილ ხელის გულებს ვგრზნობდით მის თვალებში იკარგებოდა მთელი ჩემი სამყარო
– წვიმს
დუმილის ჩასახრშობად წამოვროშე თუმცა მისგან ასეთ რეაქციას არველოდი
წამოხტა ხელი დამავლო და აგრეთ გავიდა მეც თან გამიყოლა უფრო მიმათრევდა
მივდიოდით ქუჩაში ჩვენ ორნი და წვიმდა საშინლად წვიმდა ,მეღიმებოდა უაზროდ ისკი თითებს მიჭერდა და მიყურებდა...თიტქოს ცდილობდა შევესწავლე, ვგრძნობ რომ ფერადი ბედნიერი წუთები მელის წინ ჩემს "ცუდ ბიჭთან ერთად" გაიგეთ? მე მას ჩემი ვუწოდე
–როგორ ველოდი იმ დღეს როდესაც როგორც იქნა შევძლებდი სენს ჩახუტებას ბედნიერი ვარ რომ ცემს გვერდით ხარ
ყურებამდე იღიმის და სიტყვებს დამარცვლით წარმოთქვამს
სანამ ამ სიტყვებით გაბრუებულივარ ხელს მავლებს და მტელი ძალით მატრიალებს , მეცინება მის ასეთ ბავშვურ საქციელზე თვალებს ვხუჭავ ... თავბრუ მეხვევა და როცა ძირს მსვამს ვბარბაცებ ირგვლივ ყველაფეირ ტრიალებს იმის შიშით რომ წავიქცევი ხელებს მაგრად ვუჭერრ
ის კი იცინის არა უფროსწორად დამცინის მე კი ვიიბუსხები და წარბებს ვკრავ , მიხუტებს და თავზე მკოცნის
–მგონი დროა სახლში წავიდე
–ოოო კარგი რა ნახე რა კარგია ამინდია წამოდი გავისერინოთ
–ბევრი სამეცადინო მაქვს ხომ გესმის
თავ სვისაწ....ბ და ტუჩებს ბატის ჭუკივით ვაბრუნებ
მიყურებს ფიქრობს დამთანხმდეს თუ არა ბოლოს იღიმის და მნებდება გაჩერებაზე სახლისკენ მიმავალ ავტობუს ველით ვიყინებიტ მაგრამ არვიმჩნევთ ჩემი ხელები პირთან მიაქვს და თბილ ჰარეს უბერავს ვთბები არა მისი საქციელით უფრო ... ავტობუსში სწრაფად ავდივართ და ერთმანეთის პირდაპირ ვსხდებით ჩემს მუხლებს თავისას ადებს და მუხლზე გახეული ნაჭრის შიგნით თითებით ჩემს კანს ეთამაშება ავტობუსი ჩემს კორპუსთან ჩერდება და ჩვენც ჩავდივართ
მის წინ ვდგები და დასამშვიდებლად ვცდილობ რაიმე მოვიოფიქრო
–დროებით ოდნავ ვუღიმი და კორპუსისკენ მივდივარ
–არა არა ასე არგამოვა
მატრიალებს და მეხუტება იმდენად ძლიერად რომ წამით სუნთქვაც შემეკრა
–ახლა წადი მოგწერ
სანამ კორპუსში შევიდოდი გამახსენდა რომ ჩემი ნომერი არ იცის მაგრამ რომ მივბრუნდი უკვე აღარ იყო კიბეზე კიარ ავდიოდი მივფრინავდი სიხარულისგან სახლში შევფარფატდი და გაკვირვებულ 3 წყვილი თვალს რომ სევეფეთე დავასტოპე
– სახლში ხართ?
–რა ხდება ?
ეშმაკურად გამომხედა სოფომ თითქოს თვალებით მითხრა ოთახში ადი ამოვალ და მომიყევიო
–არაფერი
ღმად ამოვისუნთქე და სახე დავასერიოზულე
– დავიღალე ოთახში ავალ
სწრაფად ავუარე მათ გვერდი და ოთახში ავედი სწორედ ამდ როს მომივიდა სმს "უკვე მენატრები" სულ ორი სიტყვაა და უზომოდ გამაბედნიერა


გულის სმაილებს ვუგზავნი და ტელეფონს საწოლზე ვაგდებ , რაღა თქმა უნდა ჩემი დაც არ აგვიანებს ამოსვლას , კარს კეტავს და გვერდით მისკუპტდება თვალები ეშმაკურად ამითამაშა
- დაიწყე ქალბატონო
- რა?
მაინც ვცადე მოტყუება ვინიცის იქნებ გამომივიდეს მეთქი მაგრამ ნურას უკაცრავად
- კარგი რა მე მაინც რას მატყუებ ასეთი ბედნიერი არასდროს მინახიხარ , ვიიცი რომ რაღაც მოხდა და ნუღარ აყოვნებ მოყოლას ინტერესით გინდა მომკლა შენი ერთადერთი და?
- მე...მან სიყვარული ამიხსნა
თვალები დავხუჭე და ძალიან ჩუმად ვუთხარი წამით ეჭვიც შემეპარა რომ საერთოდ გაიგო
- ვინ? იმ დამიანმა?
თვალები უფართოვდება და იბადრება
- ჰო მითხრა რომ წლებია ვუყვარვარ ბავშვობიდან და ჩემზე ყველაფერი იცის
- ვაუვ აი ეს მესმის ? ამდენი ხანი ითმენდა ... და შენ ? შენ მოგწონს?
- არვიცი დაო არეული ვარ მგონი კიი
პირზე ხელები ავიფარე და ჩემი ასეთი თამამი აღიარების ცოტა შემრცხვა
- ჩემო საყვარელოოო
- მერე წვიმაში ვისეირნეთ ხელჩაკიდებულებმა და სახლამდეც მომაცილა
სოფომმ გამომეტყველლება დაასერიოზულა
- სოფო რა მოხდა?
- უბრალოდ, ამას მშობლები როგორ მიიღებენ? ხომ იცი საშინელი რეაქცია ექნებათ და ყველაფერს გააკეთებენ რომ ხელი შეგიშალონ თან ის ... ასე ვთქვათ კაი ბიჭია ნუ რაც არი, მგონი აჯობებს დამალო თქვენი ურთიერთობა

სოფო მართალია ,ჩემი მშობლები ყოველთვის მებნებოდდნენ რომ მთავარია სწავლა სწავლა და სწავლა და რომ სოფოსავით არუნდა მოვიქცე ჰო არც ერიკი მოსწონდათ როგორც სასიძო მაგრამ სოფო არასდროს სწავლობდა გამორჩეულად ამიტომ სხვას არც ელოდნენ არაფერს და შეეგუეს ჩემზე კი იმხელა იმედებს ამყარებენ რომ ...მეც მათ ვუჯერებდი და დღე და ღამ ვმეცადინეობდი სკოლა ოქროს მედალით დავამთავრე და უნივერსიტეტშიც 100%- იანი დაფინანსებით მოვხვდი და ახლა როცა ჩემ ცხოვრებაში სხვა სწავლაზე უფრო მნიშვნელოვანი გამოჩნდა არ შეეგუებოდნენ ამიტომ მართლა ჯობია ეს საიდომლოდ დავტოვო
ასეთი დადებითი ემოციებით დატვირთულს ისე ღრმად ჩამეძინა რომ...
- თიკა! თიკააა! ადექიიი ! კარი გააღე თიკა
ბრახუნის ხმაზე უაზროდ წამოვხტი და კარებიი გავაღე
- დედა რამოხდა?
- რა მოხდა? მეკითხები კიდეც ? საათს დახედე ორი ლექციაა გააცდინე და არ მოხდა?
საათს გავხედე 2იყო დაწყებული
გაათენე? თიკა ასეთი უპასუხიზმგებლო როდის მერე გახდი? ხვდები მამაშენს რა რეაქცია ექნება რომ გაიგებს?გაგიჟდება
- დედა მაპატიე მე
- ახლა არ მცალია ასეთი რამ აღარ განმეორდეს
თქვა და გიჟივით გავარდა ოთახიდან, ასე როგორ ჩამეძინა? ტელეფონს დავხედე 3გამოტოვებული ზარი დამიანისგან , ახლა მასთან საუბარი არმინდა ,შხაპი მივიღე მოკლე მკლავიანი და ჯინსის შარვალი ჩავიცვი , გარეთ თბილოდაა ჩემი წიგნაკი ჩანთაში ჩავაგდე და სახლიდან გავედი ,საშინელ გუნებაზე ვიყავი, ლამის იყო მეტირა
ბირჟაზე ბიჭებს გამოეყო დამიანი და ჩემსკენ წამოვიდა სიმართლე რომ გითხრათ მისი ეს ქმედება ძალიან მესიამოვნა
- ჩემო ლამაზო როგორ ხარ? ნაზად მაკოცა ლოყაზე
- საშინლად
- რატომ რამე მოხდა?
- 2 ლექცია გავაცდინე დამეძინა
- ეგ არაფერია
- შენთვის ადვილი სათქმელია მაგრამ აქამდე ასე არმომხდარა . პირველი ცრემლიც ჩამოგორდა ლოყაზე ხელი ჩამჭიდა
- წამო მე ვიზრუნებ დღეს შენს განწყობაზე
- მოიცადე სად მივდივართ?
სწრაფად გადავიდა გზაზე და ტაქსი გააჩერა კარი გამიღო მეც ჩავჯექი და ის გვერდით მომიჯდა მისამართი უკარნახა მხარზე ხელი გადამხვია და გამიღიმა, როგორ შემეძლო სხვა რამეზე მეფიქრა იმ წამს
- საით?
- ერთ წყნარ ადგილას
მეტი კითხვა აღარ დამისვამს , მშვიდათ ვუყურებდი მის სახეს , ოდნავ სქელ ტუცებს , გამხდარ ლოყებს , სწორ ცხვირს და შავ თვალებს , იცით როგორია მისი თვალები? აი ყოველი სეხედვისას რაღაც ახალს რომ იპოვი მასში, მშვეივრად ვიცი რომ ქუჩის ცხოვრებით ცხოვრობს და არც დიდი ხანია ვიცნობ მაგრამ რატომღაც ძალიან ვენდობი
მზის სხივები მანქანაში შემოღწევას ცდილობს და ჩემს შარვალს ანათებს მის თითებსაც
- აქ გაგვიჩერეთ
ეუბნება მძღოლს თავისი ბოხი ხმით და ისიც აჩერებს , მანქანიდან გადადის და მეც მეხმარება გადასვლაში,ირგვლივ ვიხედები არაფერია კორპუსების გარდა , არც კაფე და არც პარკი არ ჩანს გაკვირვებული მივჩერებივარ დამიანს ისიც ალბათ ხვდება ჩემს აზრებს
- აქ იყავი ორ წუთში მოვალ
მაღაზიაში სედის და უკან ორი შამპანიურის ბოთლით ხელდამშვიდებულო გამოდის
გაღიმებული ეგებება ჩემს კოპებ შეკრულ სახეს
- წამოდი
ერთ ერთ კორპუსში შედის მე კი ადგილიდან არ ვიძვრი
- წამოდი ნუ გეშინია ჩემთან არ მიმყავხარ . იცინის მე კი მრცხვენია რომ მიმიხვდა
უკან მივყვები 5 სართულიანია ჩვენ კი უკვე მეხუთეზე ვართ მაგრამ კიბეზე სვლას ისევ ვაგრძელებთ
მერე ჩერდება ბოთლებს ხელში მაჩეჩებს და ჭერში გამოკიდულ კარებს ხსნის მერე კი ზემოთ წევს
ცას ვხედავ მეღიმება, ჯერ თვითონ ადის ბოთლებს ვაწოდებ მერე კი ვაი ვაგლახით მეც ამაბობღა
რატომღაც ზალიან მაღალი მეჩვენება , ხელს მჭიოდებს და იქვე ვსხდებით
ხედი მართლაც ძალიან მომწონს და ვერც ვმალავ , თანაც მართლა სიმშვიდეა
შამპანიურს ხსნის და მაწოდებს მერე კი თავისას ხსნის
- მე და შენ გაგვიმარჯოს
ბოთლს ოდნავ ჩემსკენ წევს მერე კი სვამს სამ თუ ოთხ ყლუპს
- მე არ ვსვამ
- კარგი რა ეს ხომ ცვენი პირველი პაემანია
მის სიტყვებზე ღიმილს ვერ ვიკავებ ღრმად ვისუნთქავ ჰაერს და ბოთლს პირზე ვიყუდებ
ასე მეორდება არმდენჯერმე და მეც სასმელი მეკიდება , ყველაფერზე ვიცინი წარმომიდგენია რა საშინლად გამოვიყურებოდი, დამიანი კი ძალიან გუწრფელი ხდება და მიყვება როგორ დამყვებოდა და მითვალთვალებდა ამდენი ხანი
- მაიას დიდი ხანია ვიცნობ შენზე არაფერი არ ვიცოდი მამაშენის გასვენებაშიც ვიყავი არც იქ მინახიხარ უცნაურია არა? ვეუბნები და თან მასლოკინებს. რა სირცხვილია
სახე უმკაცრდება და სადღაც სივრცეში იკარგება მისი მზერა
- მაშინ საავადმყოფოში ვიყავი
ამბობს იმდენად სევდიანად რომ ლამისაა ვიტირო
ჩვენ ავარიაში მოვყევით და ის ვერ გადარჩა. ცრემლებს სწრაფად იწმენდს და მზერას მარიდებს
მხარზე ვადებ თავს და ხელებს ვხვევ
-ვწუხვარ, მაპატიე არ უნდა მეთქვა
- შენ რა შუაში ხარ. შუბლზე მკოცნის და თავის ხელებს ჩემსაში ხლართავს
-ღმერთო სულ გაყინულხარ . თავის ჟაკეტს იხდის და მე მაცმევს
-წავიდეთ თორემ ისე დავთვერი რომ აქ ჩამეძინება.ხელებს უმისამართოდ ვიქნევ
-კარგი წავიდეთ
ვდგებით და იგივე გზას გავდივართ ქვემოთ ჩასასვლელად თუმცა ჩემი მთვრალის ჩაყვანა ბევრად რთული იყო,ავტობუს ველოდებით მერე კი სახლისკენ მივდივართ
-იციი შენ ყველაზე ლამაზი ხარ
მიჩურჩულებს და მეც სულ ვწითლდები
- მიყვარხარ
არ ჩერდება ის და მეც სიცილს ვიწყებ
ბირჟასთან ვაჩერებინებთ,ის თავის მეგობრებს აცნობს ჩემს თავს უფრო სწორად მე მაცნობს მათ რადგან ყველაფერიიცოდნენ ჩემზე, ლუკა თორნიკე გიო და აკო
მერე მათ ვემშვიდობები და სახლში ავდივარ
- დედა უკვე მოხვედი?
- თიკა ნასვამი ხარ? არადა როგორ ვეცადე თავი შემეკავებინა მაგრამ მაინც მიხვდა
- არა მე არ ვსვამ
წარბებ აწეული მიყურებს რადგან არსჯერა აშკარაა რომ მთვრალი ვარ
- ეს რაგაცვია
ტანზე ვიხედები ჯანდაბა დამიანის ჟაკეტი სულ დამავიწყდა ახლა რავქნა
-ეს... ეს ერიკისია
-სად არიან?
-მალე მოვლენ შენ არ იდარდო
სწრაფად ვეცლები და ოთახში ავდივარ რომ სოფოს დავურეკო ყველაფერი ისე თქვას როგორც მე მოვბოდე , მერე კი დამიანს ვწერ
-ჯაკეტს ხვალ დაგიბრუნებ
-გქონდეს პატარავ
-მე ისეთი მთვრალი ვარ რომ...
-სახლში ხომ არაფერი გითხეს?
- ამჯერად გადავრჩი
- მოგვიანებით შეგეხმიანები , შხაპი მიიღე გამოგაფხიზლებს
მეც მისის მითითებისამებრ შხაპს ვიღებ , 9ზე ინგლისურზე ვარ ამოტომ მოვწესრიგდი ჩავიცვი ცოტა გავიპრანჭე რადგან დამიანი მომაკითხავს იქ , დავალება დავწერე ჩავალაგე ჩანთა და წავედი
მასწავლებლის სახლიდან გამოსულს დამიანი იქვე დამხვდა ბოძზე მიყუდებული ჩემსკენ წამოვიდა და ჩამეხუტა სიე თითქოს დიდი ხანია არ მინახია
-ჩემი გოგო
-წავიდეთ
გზაში ბევრი ვისულელედ , საოცრად ვუგებთ ერთმანეთს ჩვენი აზრები იმდენად ემთხვევა რომ ზოგჯერ ერთადაც ვამბობთ რაღაცეებს მერე კი ვიცინით , ის ისეთი უშუალო და ხუმარაა
ბევრი ვიცინეთ მერე ვიღაცამ დაურეკა მგონი აკომ დაიძაბა ჩემთან ეერთად საუბარს ერიდებოდა მალევე გაუთიშა გზაზე დადგა და ტაქს ხელი დაუქნია
- დამიან რამე მოხდა? ჩემი შეკითხვა დააიგნორა ტაქსიც გაჩერდა კარები გამიღო ჩემი მისამართიი უკარნახა და ფული მისცა
- რა ხდება?
-რაღაც აუცილებელი საქმე გამომიჩნდა სახლში წადი ჭკუით რომ მიხვალ დამირეკე შუბლზე მაკოცა
შუბლზე მაკოცა ,მეც აღარაფერი ვკითხე უსიტყვოდ ჩავჯექი , ავნერვიულდი მაგრამ ვეცადე არ შეემჩნია
რომ მივედი დავურეკე მაგრამ არ მიპასუხა რამაც კიდევ უფრო ამანერვიულა , გული ცუდს მიგრძნობდა, ხელების კანკალით ძვლივს მივწერე "მივედი" მაგრამ პასუხი რრომ არ მივიღე ისევ მივწერე " გთხოვ , ფრთხილად იყავი" ჩავწექი ჩემს ფუმფულა საწოლში თუმცა თვალი ვერ მოვხუჭე, ტელეფონი ტუმბოზე დავდე
დაახლოებით ღამის სამ საათზე მეღვიDძება გული მიჩქარის და ოფლად ვიღვრები გაყინულ ხელს შუბლზე ვისმევ და სიამოვნებისგან თვალებს ვხუჭავ , ტელეფონს დავხედე 1 სმს დამხვდა
- შენი დახმარება გვჭირდება თიკა
უცხო ნომერია , ვინ უნდა იყოს ? 5 წუთის წინ აქვს მოწერილი, ჯერ ვიფიქრე რომ ერიკი იყო მაგრამ ამ დროს? დავურეკე
- ალო თიკა შენ ხარ?
- დიახ ვინ ბრძადებით?
დავიბენი უცნობი მამაკაცის ხმის გაგონებაზე
- აკო ვარ დამიანის ძმაკაცი
საწოლიდან წამოვდექი რაღაც საშინლად ამტკივდა გულის არეში
- აკო? რახდება?
- მაპატიე ამ დროს რომ გაწუხებ მაგრამ სხვას ვერ ვთხოვდი აქ მოსვლას
- მოსვლას?
- მოკლედ , მისამართს მოგწერ და მოდი დამიანი აქაა აფთიაქში გაიარე და რაც ჭრილობისთვის საჭიროა წამოიღე გთხოვ სწრაფად მოდი
- რაა? ვერაფერი გავიგე აკო დამიანი დამალაპარაკე
- თიკა ... ის დაჭრილია
ტელეფონი საწოლზე მოვისროლე სასწრაფოდ მივვარდი კარადასთან და თბილი სვიტერი გამოვიღე , სწრაფად ჩავიცვი ქურთუკი და ბათინკებიც , სულ ვკანკალებდი არვიცი თითქოს ინსტიქტურად ვმოქმედებდი , საფულეც ავიღე , მხოლოდ იმას ვიაზრებდი რომ ამ დროს სახლიდან გასვლა Dძალია გამიჭირდებოდა და ისიც კარგად ვიცოდი რომელიმეს რომ გამოვეჭირე რა მოხდებოდა , ოთახის კარი რაც შეიDძლებოდა ჩუმად გამოვაღე კიბეზე ფრთხილად ჩავედი , ოთახი მოვათვალიერე არავინ იყო კარები გავაღე და კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი რომ არავინ მხედავდა მერე კი სწრაფად წავედი გაჩერებისკენ, ციოდა მაგრამ ნერვიულობისგან და შიშისგან სულ ვხურდი არრცერთი ტაქსი არ მოძრაობდა ქუჩაში, არადა სახლში დილისთვის უნდა დავბრუნებულიყავი , 4 ხდებოდა აკოსთან ახლოს აფთიაქში რომ შევედი , მერე კი აკოს კორპუსში...წამით ისიც კი ვიეჭვე რომ შეიDძლებოდა აკოს მოვეტყუებიე და კარებთა გავშეშდი ,მაგრამ იმის შისი რომ დამიანი ცუდად იყო ეჭვებზე Dძლიერი აღმოჩნდა ორჯერ Dძლიერად დავაკაკუნე და კარიც სწრაფადვე გაიღო როგორც ჩანს მელოდებოდნენ , ზღურბლს იქეთ მაღალი გამხდარი ბიჭი იდგა ხშირად შემიმჩნევვია ჩემს უბანში როგორც ჩანს ესაა აკო
- შემოდი
ზედმეტად აღელვებულმა მითხრა თან ხელი სისხლიანი ქონდა , ამან კიდევ უფრო დამDძაბა , სუნთქვას ვეღარ ვაკონტროლებდი , დამიანი მისაღებში იწვა მის დანახვაზე გული შემიღონდა
მასთან მივვარდი უგონოდ იწვა , გაფითრებული და ცივი იყო , თითქოს სიცოცხლის ნატამალი აღარ ქონდა , მეშინოდა რომ დავკარგავდი, უცნაურია
რადროს ეს არის ღმერთო ჩემო , მუცელზე სისხლით დაკრული ნაჭერი ფრთხილად ხელის კანკალით ავაძვრე, ჭრილობის დანახვაზე ცუდად გავხდი, ტყვია ჯერ კიდევ ორგანიზმში იყო

- არ შემიძლია ამის გაკეთება
ძვლივს წარმოვთქვი და აცრემლებული თვალებით ავხედე აკოს
- გთხოვ
- მაიას რომ მივუყვანოთ?
თუმცა სანამ აკო მიპასუხებს ჩემით ვხვდები რომ
- გული გაუსკდება
ძალა მოვიკრიბე სხვა გზა არ მქონდა რაიმე უნდა მეღონა, ასე უმოქმედობა კარგს არაფერს მოგვიტანდა
- პინცეტი გაქვს?
- რა?
- წარბების გასაკეთებელი
- ახლავე მოგიტან
პინცეტი სპირტით გავწმინდე, მერე მუცელი და ჭრილობის ადგილიც, თითები მიკანკალებდა ასე ვერაფერს ვიზამდი, ვეცადე რაიმე სასიამოვნოზე მეფიქრა, ხომ წარმოგიდგენიათ რა რთული იქნებოდა ამ მომენტში
წვალების,რისკის,შიშის ნერვიულობის შემდეგ მე ეს შევძელი, ემოციებისგან გათიშული ვუყურებ თითებში მოქცეულ ტყვიას
- ყოჩაღ გამოგივიდა
აკოს სიტყვებმა გონს მომიყვანა სწრაფად გავწმინდე და შევუხვიე ჭრილობა
- ბევრი სისხლი დაკარგა
- ყველაფერი კარგად იქნება
გვერდით ჩამომიჯდა და ჩავი ჩახარა ვიცი ისიც განიცდის ის ხომ მისი ძმაკაცია, მასაც ისევე ეშინია როგორც მე მაგრამ მაინც ცდილობს დამამშვიდოს
- სახლში უნდა დავბრუნდე გამოვიპარე
- იქნებ მის გამოღვიძებას დაელოდო, გაუხარდება შენ რომ დაგინახავს
- როგორც კი ჩემები სამსახურში წავლენ მაშინვე თქვენთან წამოვალ, მაგრამ მანამდე მინდა მითხრა რა მოხდა?
- ამის თქმა არ შემიძლია
- ღამის სამ საათზე მირეკავ აქ მოგყავარ შენ ძმაკაცს ყველაფრის გარეშე ოპერაციას ვუკეთებ და მეუბნები რომ ვერაფერს მეტყვი?
ბოლო ხმაზე ვკიოდი
- ვიჩხუბეთ და ერთ ერთმს დაჭრა
- როგორც ლუკა წინა ჯერზე? როდის უნდა შეწყვიტოთ?შემდეგი ვინ იქნება შენ?
- ჩვენ ვერ შევიცბლებით
- ჰო რათქმაუნდა
ირონიულად წარმოვთქვი და სააბაზანოში შევედი რომ სისხლი ჩამომერეცხა მკლავებიდან,ახლა ვიაზრებ რა შეიძლება მომხდარიყო, ქურთუკს ვიცმევ და ჩემს ნივთებს ვიღებ
- მე წავალ
აკო წამოდგა უხერხულად იშმუშნებოდა
- მადლობა არ არის საჭირო ეს მის გამო გავაკეთე, იმედია ყველაფერი კარგად იქნება
- იმედია,გაგაცილებ
კარებამდე მიმყვა, ისეთი სიბნელე აღარ იყო, მანქანებიც მოძრსობდნენ უკვე, უამრავი თავისუფალი ტაქსიც მათ შორის ამიტომ მეც ტაქსით დავბრუნდი შინ,ვეცადე შეუმჩნევლად შევსულიყავი ოთახში, მიკვირს ამხელა გამბედაობა საიდან, ჯერ კიდევ შოკში ვიყავი საშინელებაა ერთხელაც რომ ვერ ვუშველოთ? ამაზე ფიქრი ჭკუიდან მშლის ტანსაცმელს ვიხდი და შხაპს ვიღებ, ამ საშინელ ჭუჭყს წყალს ვატან ნეტავ შემეძლოს დარდის გატანებაც, სუფტა სამოსს ვიცვამ, ვნერვიულობ ნეტავ როგორაა? 8 საათისთვის ქვემოთ ჩავდივარ და ოჯახთან ერთად ვსაუზმობ,
რაღათქმაუნდა ფორმალურად, პირი ვერაფეს დავაკარე
- თიკა რაგჭირს?
- დედა უბრალოდ არ მშია, უნივერსიტეტში შევჭამ რამეს
- არ მმომწონს ქიმიური
ნაწარმით რომ იკვებები
საუბარში მამაც ეერევა
- პირველი ლექცია 9 საათზე მაქვს ჯობია წავიდე თორემ დავაგვიანებ, გემრიელად მიირთვით
ქურთუკი მოვიცვი და სწრაფი ნაბიჯებით წავედი გაჩერებისკენ
რამდენიმე წუთიანი ცდის შშემდეგ ავტობუსიც მოვიდა, ბევრი
ხალხი იყო ამიტომ ფეხზე დგომა მომიწია თუმცა ამაზე სულ არ ვდარდობდი, ვაკოს კორპუსთან ჩამოვედი იქვე ხილი ვიყიდე და მეორე სართულზე ავედი,რამდენიმე დაკაკუნების შემდეგ კარი ვიღაც გოგომ გამიღო, სულაც არ იყო სასიამოვნო მომენტი
თან ისეთი ლამაზი იყო ქერა მაღალი გამხდარი
- შენ ალბათ თიკა შემოდი შემოდი
შიგნით შესვლისთანავე მისაღებში გავედი
- მე ნინი ვარ აკოს შეყვარებული,მალე მოვა რაღაცეების საყიდლად გავიდა,გესმის?მომეცი ხილი სამზარეულოში გავიტან
მისი სიტყვები რახარუხათ მესმოდა რადგან დამიანს ეღვიძა და ჩვენ ერთმანეთს ვუცქერდით
- მოხვედი? თავისებურად გამიღიმა
მასთან ახლოს მივედი
- ჭრილობა როგორ გაქვს?
- ეგ მე უნდა გკითხო ექიმო
მის სიტყვებზე მეც გამეღიმა, ქურთუკი გავიხადე და იქვე დავდე, ხელმეორედ გადავუხვიე ჭრილიბა ისე რომ ვცდილობდი არაფერი ტკენოდა
- თიკა?
- რა იყო?
ცოთა შემეშინდა მეგონა რაიმე ვატკინე
- მიყვარხარ. ჩემი ანგელოზი ხარ
- რომ გამოვჯანმრთელდები სერიოზულად უნდა ვისაუბროთ
- შენი წყალობით მალე კარგად ვიქნები

მთელი კვირა ლექციებს ვაცდენდი და ჩემს დამიანს მედდობას ვუწევდი,ოჯახშიც თავი ისე მეჭირა ვერაფერს ხვდებოდნენ,დამიანზე ზრუნვა მსიამოვნებდა, ძლიერი ორგანიზმი აქვს მალე გამოკეთდა

- დამიან უნდა დავილაპარაკოთ
- ხომ მშვიდობაა?
- ჩემს უკან რომ პარკია იქ გამო გელოდები
- კარგი ჩემო ანგელოზო ხუთ წუთში მანდ ვარ
მის დანახვაზე ლამის გადაბიფიქრე,გამიღიმა გვერდით მომისკუოტდა და ტუჩები ლოყაზე მომაკრო
- აბა რა ხდება?
- სერიოზულად უნდა ვისაუბროთ
ვეცადე მეტად მკაცრი ვუოფილიყავი არვიცი რამდენად გამომდიოდა
- კარგი
- იცი ასე ვეღარ გაგრძელდება
- რას გულისხმობ
შეეტყო რომ დაიძაბა და მისი რეაქციის ცოტა შემეშინდა
- დამიან არმინდა მუდამ საფრთხეში იყო, შიშით ვიძინებდე და ბიღვიძებდე,რაიმე ხომ არ დაგიშავეს,ერთ დღესაც შენ რომ დაჭრა ვინმე? შენ რომ გახდე დმაშავე? ხვდები მაინც რას ჩადიხარ ან საით მიგყავს ცხოვრება?
- გინდა რომ დავშორდეთ? ამას სერიოზულად ამბობ? ასე გინდა?
ჯანდაბა ფეხზე წამოდგა და ზურგი მაქცია
- მე ეს არ მითქვამს
- მაგრამ ეს იგულისხმე!!
- ნუ მიყვირი
ცრენლები ვეღარ შევიკავე ხმა ამიკანკალდა
- უნდა გამხარებოდა? კარგი იყოს შენებურად
- დამიან
ვუყურებდი როგორ მიდიოდა ისიც ვიცი რომ ახლა ორივეს ერთნაირად გვტკივა გული, არ გაჩერდა არ მობრუნდა არადა მე ბოლო წუთამდე ველოდი
ცრემლებმა ჩემი დახრჩობა რომ ჰადაწყვიტეს ერიკს დავურეკე, ვთხოვე მოსულიყო,დაახლოებით 40 წუთში დავინახე ჩემსკენ.მომავალი ერიკი, მთელი ძალით ჩავეხუტე ,ყველაფერი მოვუყევი სლუკუნ სლუკუნით
- არ მეგონა ამას ოდესმე შენთან თუ მოვისმენდი,აქამდე რატომ არაფერი მითხარი?
- არვიცი,ყველაფერი ისე სწრაფად ხდებოდა
დამნაშავის თვალებით ვუყურებდი, ვიცოდი რომ რაღაცას მოიფიქრებდა
- მგონი აჯობებს რომ მას დაელაპარაკო საყვარელო,გაარკვიოთ
ეტყვი რომ არასწორად გაიგო და შენ მისთვის სასიკეთოდ უთხარი ეს
- მივიდე მასთან?.რომ არ დამელაპარაკოს? წადიო რომ მითხრას?
- თუ უყვარხარ ხელს არ გკრავს. ცხოვრება რისკია ძვირფასო

ჩემს ოთახში აქეთ იქეთ რწტიანივით დავძრწივარ, მინდა ლამაზად გამოვიყურებოდე, თმები გავიშალე არა ასე არ მომწონს, მაღლა ავიწიე, მერე ისევ გავიშალე, სარკეში ავათვალიერე ჩემი თავი და ჰიჟივით გავვარდი გარეთ სიგიჟეა აბა რა არის?
ყვავილების თაიგული ვიყიდე ავტობუსი გავაჩერე და მისკენ წავედი
დანიანის კორპუსთან ვდგავარ არვიცი ღირს თუ არა სახლში რომ არიყოს? ან მაია რომ დამხვდეს? თუმცა ცალცალკე ცხოვრობენ
ნერვიულობისგან სულ ვცახცახებ საცოდავი ბიჭები თურმე რა დღეში არიან ახლა ვხვდები, თაიგულს ვუყურებ და მეღიმება როგორ გამასულელა
სწრაფად ავრბივარ კიბეშბზე და მის კარებთან ვჩერდები, რომ არ გამიღის? თუმცა მაინც უნდა ვცადო
ერიკის სიტყვები მახსენდება "ცხოვრებ რისკია"
რამდენჯერმე ვაკაკუნებ და ორი ნაბიჯით უკან ვიწევი სული მეხუთება,საკეტი ტრიალდება ვიძაბები შიში მიპყრობს
- თიკა?
წელს ზემოთ შიშველი, დაბნეული დამიანი გაოცებული გვიყირებს ხან მე ხან თაუგულს მე კი უაზროდ ვიღიმი
- დამიამ მაპატიე, მიყვარხარ და არ ვაპირებ შენთან დაშორებას ცუდად..'
სიტყვის დამთავრება არ მაცადა კისერზე ხელები მომკიდა და თავისკენ მიმიზიდა, ჩემს ბაგეს დაეწაფა
ეს შწგრძნება არასდროს დამავიწყდება, სიმხურვალე მუხლებიდან წამოვიდა მუცელი მოიცვა და ყელამდე ამოაღწია, მეგონა გავითიშებოდი ჯადოსნურ სამყაროში მეგონა თავი
აი თიკა შენი პირველი კოცნაც...
მჯერა რომ ყველა ადამიანს ყავს მეორე ნახევარი ამ სამყაოში,ეს არის ადამიანი რომელსაც თვალებში ჩახედავ და ხვდები რომ შენია,მასში არის რაღაც რასაც სხვა ვერავისში ვერ ხედავ.

ალბათ გგონიათ ახლა დავიწყებ აღწერას იმ წუთების ერთმანეთს რომ ვკოცნიდით, მაგრამ არა, საერთოდ ვერ გავიაზრე რა ხდებოდა
შუბლს შუბლზე მადებს და თვალებს ხუჭავს მე კი მინდა რომ გაახილოს, დავაკვირდე ამოვიკითხო რა იგრძნო
მისი ამონასუნთქი სახეზე მეფრქვევა
- გელოდი
- მართლა? მე კი ისე ვღელავდი
- შემოდი
სწრაფად მშორდება და შიგნით მეპატიჟება მეც მოურიდებლად შევდივარ ის კარებს ხურავს და კეტავს, პატარა ბინაა ოთახნახევრიანი, ყველაფერი მუქ ფერებშია მეტად ჩაბნელებული ოთახია თითქოს აქაურობას დღის შუქი არ უნახია, დამიანი მაისურს იცმევს დამაშინვე ჩემს წინ ჯდება
- რაიმეს ხომ არ დალევ? ყავა ჩაი ან წვენი?
- არა მადლობა
- არ მინდა ასე მორიდებული იყო
- ეს ყვავილები შენ
თაიგულს ვუწვდი ის კი სიცილით მართმევს და ლარნაკში აწყობს, ლარნაკი მუქი ყავისფერია ნაცრისფერი ორნამეტებით ძალიან უხდება თეთრი გვირილები
- პირველად მომართვეს ყვავილები
- მიხარია თუ პირველივარ
ამაყად განვაცხადე და თაროსთან მივედი რომელზეც ორი ჩარჩოში ჩასმული სურათი, რამდენიმე დიპლომი და 3 თასი იდო,რათქმაუნდა მაინტერესებდა რაში იყო ასე წარმატებული მაგრამ მაინც ფოტოებმა მიიქცია ჩემი ყურდღება
პირველი ფოტო საკმაოდ ძველი უნდა იყოს, რომელზეც დამიანი და მისი მშობლებია გამოსახული, ამ ფოტოს გადაღების დროს დამიანი ალბათ 7 ან 8 თვის იყო
მეორე ფოტო პირველისგან განსხვავდება ბევრად ახალი ფერადი და ხარისხიანია, რომელზეც დამიანი და 4 ბიჭია მათ შორის აკოც, კედელზე არიან მიყრდნობილები
ეს ის ადგილია ბირჟა გაჩერებასთან
ესეც დამიანის მეორე ოჯახი
- საყვარელი ბავშვი ყოფილხარ
ისევ პირველ ფოტოზე გადამაქვს მზერა
- დიდი აბეზარი ვინმე
- ჰო, ეგ ჩვევა ახლაც გაქვს შენორჩენილი
- არ მინდა ჩემზე გაბრაზებული იყო
მისკენ ვტრიალდები და მის დასამშვიდლად ვიღიმი
- არც ვარ
მომიახლოვდა და ნაზად მომხვია ხელები
- ჩემი ნაწილი ხარ უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ
არაფერი მითქვამს ან რა უნდა მეთქვა? მერჩივნა ამ წუთებით დავმტკბარიყავი
- შენებმა იცის ჩვენი ურთიერთობის შესახებ?
არველოდი ამ კითხვას
- არა
იმდენად დაუფიქრებლად და სწრაფად ვუპასუხე მეც კი გამიკვირდა
- რატომ? გეშინია რომ დაგიშალონ ჩემთან ურთიერთობა?
- უბრალოდ....
- ვიცი რომ არ მოეწონებათ მათი საამაყო ქალიშვილის გვერდით ქუჩის ბიჭი
- ასე ნუ ამბობ
- თიკა ასეა, ყველა მშობელი ასეა ვიცი ყველას საუკეთესო უნდა თავისი შვილისთვის, მაგრამ მოსწონთ მათ თუ არა მე მაინც არასდროს მიგატოვებ.
მხარზე ვადებ თავს და გარკვევით მესმის ჩემი და მისი გულისცემის ხმა როგორ ირევა ერთმანეთში ვგრძნობ რომ მიყვარს, თან ძალიან, არვიცი როგორ ან როდის მოახერხა ჩემი რდიკალურად შეცვლა ან თავის შეყვარება მაგრამ... შემიყვარდა

საწოლზე წაამოვწექით და დიდი ფანჯრიდან ვუყურებდით სივრცეს
- დამიან რამე ოცნება გაქვს?
მის თითებს ჩემსაში ბიქცევ და ახლა ბაკბირდები რა ლამაზი თითები აქვს, თხელი გრძელი და სწორი თითები
- კი, შენ ხარ ჩემი ოცნება და კიდევ მარიამი
რაო? თქვეც გაიგეთ,?
- მარიამი ვინ არის?
დაბნეული ხელს ვუშვებ და ეჭვის თვალით ვუყურებ მომღიმარ დამიანს
ნეტავ რა აცინებს?
- გაიგებ მაგასაც ნუ იჩქარებ
შუბლზე მაკოცა და ხელი მომხვია
- მე კი მინდა რომ დრო გაჩერდეს
- რატომ? ჩვენ უფრო ბედნიერი წუთები გველის,იცი მაიას მოვუყევი ჩვენზე
- რა?
საწოლზე წამოვჯექი და ნერვიულად მოვიქექე თმები
- ჰო რაიყო?
- რაო მერე?
- გაუხარდა , ხომ იცი გიჟდებათქვენს ოჯახზე
მხარზე მივეყრდენი, გამიხარდა დედამის ჩემზე რომ ესაუბრა ესეიგი მისთვის იმაზე მნიშვნელოვანი ვარ ვიდრე მეგონა
- იცი ბოლო ხანებია ლექციებს ვაცდენ, ჩემების მოტყიებაც მიწევს გამოდმებით ერთდღესაც რომ გამომიჭირონ?წარმოდგენაც კი არ მინდა მათი რეაქციის
- ნუ გეშინია, მოდი ასე მოვიქცეთ, ხჩალიდაან ლექციებს არ გააცდენ და მათი მოტყუებაც არ მოგიწევს , ოღონდ მეც ნუ დამივიწყებ
- სადმე გავისეირნოთ რა წამო
ძვლივს წამოვაგდე საწოლიდან, წუწუნებდა ვიყოთ სად უნდა წავიდეთო, მერე ახლა უნდა მოვემზადოო აი ვერც კი წარმოიდგენთ რდენჯერ გამოცვალა ხან ჟაკეტი არ მოსწონდა ხან შარვალი
- ეს კედები ამ ქუდს უხდება?
- აუ ქუდი მინდა? სათვალე?
- ის თეთრი ზედა მომაწოდე რა
- გეყოფა რა პრანჭია ხარ წამოდი !
ამოვილუღლუღე ბოლოს დაღლილმა
- კარგი სუნამოც და ვსიო

ხელჩაკიდებულები მივსეირნობთ ხალხით სავსე პარკში, აქაურობა საოცრად მომწონს ბილიკის მარჯვნივ თეთრი ვარდებია ბილიკის მარცხნივ კი შავი, ჭადრის ხეები სოცრად ერწყმის გარემოს
- ასეთი სახით რატომ მიყურებ რაიყო?
- უბრალოდ არაჩვეულებრივი ხარ
- ოჰ მადლობა მისის
- ისე არაჩვეულებრივი ყოველთვის კარგს არ ნიშნავს
- ჩვენს ქორწილში ბევრი თეთრი ვარდი უნდა იყოს აი ძაან ბევრი
- სად?
დბნეული ვუყურებ მაგრამ მის საოცრად სერიოზულ სახეს ვაწყდები
- ჩვენს ქორწილში
მგონი ცოტა ადრეა ამაზე ფიქრი
- მე კი ასე არ ვფიქრობ
- დამიან!
- კარგი კარგი, ჩუმად ვარ იქვე კაფეში შევდივრთ კუთხეში პატარა მაგიდასთან ვსხდებით და ორ ყაავას ვუკვეთავთ უამრავი შურიანი გოგოს მზერას ვგრძნობ და ამაყად ვსწორდები მხრებში, დამიანი კი ძვლივს იკავებს თავს რომ არ გგადაიხარხაროს
- იცი საოცარი თვალები გაქვს
- დღეს რა ხდება როლები გავცვალეთ?
- რა იყო არ შეიძლება ზოგჯერ გოგომაც უთხრას ბიჭს კომპლიმემტები?
- არც კი გეწინააღმდეგეები, ნამდვილად გმიმართლა იღბლიანი კაცი ვარ, ჩემი ბედნიერება უსაზღვროაა რომ ჩემს გვერშითხარ
და ნაზად მკოცნის, ჟრუანტელი მთელ სხეულს ივლის და გულისცემის ხმა სმენას მიხრშობს
- მიყვარს რომ წითლდები,ჩემს გამო
მე კი დარცხვენილი სახეზე ხელებს ვიფარებ
მე სახლსი ვბრუნდები ის კი ბირჯაზე რჩება ბიჭებთან , უსაზღვროდ ვბედნიერი ვარ ვფარფაებ სიხარულისგან , კიბეზე კიარ ავედი ავფარფატდი , კარებზე რამდენჯერმე დავაკაკუე და სოფო გამიღო რომელიც სიყვარულისგან გამოშტერებული უაზროდ იღიმოდა მაგრამ ღიმილი გაოცებაში გადაეზარდა მეც მის მსგავს სიტუაციაში რომ დამინახა , ყველაფერს უსიტყვოდ მიხვდა ის ხომ ჩემი დაა ჩამეხუტა და შიგნით შემათრია , მდივაზე ვიჯექით და ერთმანეთს ვუყვებოდით ამბებს მთელი ემოციებით , მაგრამ ყველაფერი ხო დროებითია , ჩამშხამდა როგორც კი ჩემები დაბრუნდნე სახლში

მამამ შემოსვლისთანავე მოისროლა გასაღები რომელიც სამზარეულოში მაგიდაზე დავვარდა,ხმაურზე მე და სოფომ დაფეთებულებმა გავხედეთ ერთმანეთს
- ცუდის მომასწავებელია
მითხრა სოფომ და კარებისკენ გააპარა თვალებბი, დედას ქუსლების ხმა ისმოდა
- თიკა! მამა ღრიალზე შეშინებული წამოვდექი
- მამა
აკანკალებული ხმით ვუთხარი და უკან დავიხიე
- რა გინდა გოგო სენ ? სულ გინდა გადაგვრიო? დედა მიკივის და ნამდვილი სეშლილის სახე აქვს
- რაა?
ვერაფერს ვხვდები
- რაა? ვერმივხვდი რა ხდებოდაა ასეთი გაღიზიანებულები რატომ იყვნენ - არიცი ხომ? იმ ბიჭთან რა გინდა თიკა? არშეგეფერება ... ვიღაც ქუჩის ვიგინდარები არ შეგეფერება გესმის? არ დავინახო დღეიდან გგაეკარო!!!!!!!! ახლა გასაგებია რატომაც არიან გაგიჟებყულები
- ვინ ბიჭი მამა ?
- ნუ მსახიობობ !!! მშვენივრად იცი ვისზეც გეუბნებით ამათმა საიდან აგიგეს ? მაშინვე სიოფოს გავხეედე მაგრამ ისეთი სახე ქონდა სკარა იყო რომ მას არაფერი არ უთქვამს - მე... - ხმა! შენი ხმა არ გავიგონო ! შემარცხხვინეე ! შენ წინ დიდი მომავალი გაქვს გესმის? და მასთან არაფერი არ გესაქმება ვსიო დამტავრდა არ დავუსვებ მისგვერდით იყო - მე სი მიყვარს მამა
ახლა არც ჩემი გამომეტყველება ჩამოუვარდებოდა დედას საოსკკარო სახეს , ოსკარი ვერა მაგრამ სილამივირე სახეში , ლოყა მეწვოდა , გაოცებულ სევხედე მამას რომელიც გამწარებული მიყურებდა, მან პირველადდამარტყა ხელი , სოფო ცდილობდა ადვემსვიდებინე მაგრამ მისი საუბარი საერტოდ არ მესმოდა
- ახლავე ახვალ სენს ოტახში და ბარგს ჩაალაგებ ! ბებიაშენთან მიმყავხარ ! ტელეფონი და ლეპტოპი დატოვე არც გაბეოდი წაღება ან მისთვის დარეკა
სოფომ ჩემს ოტახში ამიყვანა ვტიროდ გული კისერში მქონდა მობჯენილი
ვიცოდი რომ გაბრაზდებოდნენ მაგრამ ასეთ საქციელსაც არველოდი , დედა სამზარეულოში იყო და ჭიქაში კაპლს აწვეთებდა
siyvaruli yvelafers itans
კოკისპირულად წვიმს , დიდი ხანია რაც ქალაქს გამოვცილდით , დაორთქლილი მინებიდან ვუყურებ ქუჩას ... ხანხდახან თოვლსაც ურევს , როგორ მიყვარს თოვლი მაგრამ ახლა სულაც არ მახარებს , ახლა არაფერი გამახარებს გარდა იმისა რომ მანქანა მობრუნდეს და უკან მივბრუნდეთ სადაც სოფოაა , ჩემი წიგნაკიც დამღცა და ... დამიანი
რადგან ბოლოს ვახსენე არ ნიშნავს რომ ნაკლებად მნიშვნელოვანია უბრალოდ მისი გახსენება უარესად მტკენს გულს , ისევ დარდი შემომაწვა და ცრემლბიც მოედინება თვალებიდან და უკვალოდ ქრება , ვცდილობ მამასკენ არ გავიხედო , ყველაზე მეტად მაშინ მეტკინა გული რომ მითხრეს არ სეგეფერებაოო განა ვინ ვართ ჩვენ ? ისინი მას არც კი იცნობენ
მე ის მჭირდება ნუთუ ასე ძნელია ამის გაგება? აი ბებიას გადასახვევიც , ნელი სვლით მივყვებით დათოვლილ სოფლის შარას , ბებიასთან ჩამოსვლა ყოველთვის ასოცირდებოდა ჩვენს დანაშაულთან , აქ მხოლოდ მაშინ მოვყავდით მამას როცა რაიმეს დავაშავებდით , არვიცი რატომ თვლიდნენ რომ ჩვენთვის ბებიასთან ყოფნა სასჯელი იყო , არა და სულაც არა ყველა კარგი მოგონება ამ სოფელს ჩვენს სახლს და ბებოს უკავშირდება , ახლა რომ სხვა სიტუაცია იყოს აუცილებლად გამიხარდებოდა აქ ყოფნა , თოვს ... და სვლას კიდევ უფრო ვანელებთ , ნეტავ ახლა ჩემთან იყოს, ავტომობილი ჩერდება დაღონებული ვიხედები ქვემოთ ცრემლკებს ვიშორებ სახიდან კარს ვაღებ და გადავდივარ , მაშინვე ეზოში შევდივარ , ბბებომ რათქმაუნდა არაფერი იცოდაა ჩვენი სტუმრობის შესახებ და გაკვირვებული და ამავდროულად თვალებ ანტებული მორბის ჩემსკე როგორ შეიძლება ახლა სხვბა რამეზე ფიქრი მეც მისკენ მივდივარ და გულში მიკრავს ჩემი დკბილი ციალა ბებო და ტირის ოღონდ აუარებელი სიხარულის გამო, მერე მამასკენ ბრუნდება და მონატრებულ შვილს ეფერება ახლა ის სრულებითაც ვერ გრძნობს სიცივეს, სახლში სევდივართ , მამა ჩემს ჩემოდან კარებთან დებს , მე ბუხართან ვჯდები და ნაკვერჩხალს მივჩრერებივარ , ვიცი ბებოს ინტერესი კლავს ასე უეცრად და გაუფრთხილებლად რატომ ჩამოვედით მაგრამ ჩვენი სახეების შემყირე ვერ ბედავს გვკითხოს
-მე წავალ დედა
-სად წახვალ ნენა მეიცა პატარე აგერ ხაჭაპურს გამოვაცხობ ვჭაოთ ერთად გასაქცევად ჩამოი ამხელა გზაზე? მეიცა
-დედა შენი შვილიშვილი ჩამოოგიყვაე ცოტა ხნით , აჯობებს აქ იყოს - რავა შენი შვილი არაა თუ ? მეიცა რა მამა მიდის , ცოტა ხანსი საბურავებუის ხმაც გვესმის ბებია ანერვიულებული შემოდის ოთახში ცემწინ იმუხება და სახეზე მკიდებს ხელს მეც თავს ვეღარ ვიკავებ და ვტირივარ -რა მოხდა შვილო ? სუუ ნუ ტირი ბებომ გენაცვალოს , ნუ ამეიგდე მაი გულიი გეტკინება ცოდვა ხარ სუუდამშვიდი
-ვიჩხუბეთ ბებო
-მერე მაგიზა ტირიხარ ? დამსვიდდი ბებოო ნუ ამეიგდე მაი გული გეტკინება ცოდო ხარ ისე რეიზა იჩხუბეთ რაი მოხდა ამფერი
-შეყვარებული მყავს
-ჩემი სიკვდილი მერე მაგიზა რა გაჩხუბებდათ , მაგას რაჯობია სიყვარულიზა არვართ ყველა გჩენილები?
-არ მოსწონთ , ქუჩაშია სულო არადა არც კი იცნობენ ბებო , იცი რა კარგი ბიეწია ჩემი დამიანი?
- მომიკვდეს თავი , რავა ტუუტანჯიხარ ამ აბდლებს , დამსვიდდი ბებოო იმ ბიჭმა გეიგო რომ იჩხუბეთ ? მომჭრეს ხო თავი რა სიფიქრებს ი ბაღანე ვინაა აი გიჟებიო
-არა ბებო, ტელეფონი წმართვეს არ იცის არაფერი ვერ ვუკავშირდები -მაგიზა არ ინაღვლო შენ , მე გატხუებ ტელფონს და ადურეკე , მერე ცავარიცხიებ სერგოიეს ბაღანას
ცოტა ხანში ბებომ თავისი წითელი ფარნიანი ნოკია გამომიტანა თავისი ოტახიდან , შენ ელაპარაკე მე იქეთ გავალ საქმეები მაქვს არ მოგერიდოსო
რამდეჯერმე გადავამოწმე აკრეფილი ნომერი ზუსტად იყო თუ არა დამიანის მერე გავბედე დადავრეკე რამდეიმე წამში მიპასუხა -ალო
-დამიან .... მისი ხმის გაგონებაზე ტირილი დავიწყე ვეღარ ვახშობდი ჩემში ემოციებს მისი ხმსი გაგონებამ ბოლო მომიღო ხელთავიდან გამიღვიძა მისი დაკარგვის შიში , ღმერთო ვერ გავუძლებ უმისობას
-თიკა? სენხარ? ეს ვისი ნომერია?
-სოფელში ვარ ბებიასია
- რა ხმა გაქვს? ტირი?> თიაკ რა ხდება ?
-დამაინ გაიგეს ჩემბმა აქ გამომიშვეს , ტელეფოი წმართვეს და ვერ გითხარი მეშინია დამაინ ყველაფერი დამტავრდა
-არა გთხოვ არგინდა აქ უ მოხვალ უარესია
-მევიდეს ნენა შენ თუ დამსვიდდები მევიდეს აფერი არუჭირს . გამომზახა სამზარეულოდან ბებიამ
-დამიან გაიგონე ?
ტელეფონს ვთიშავ და მისამართს ვწერ
-ხედავ ნენა რავა ყვარებიხარ ბბაღანას? მაშინვე წამუალო ... ყოჩაღ ბებო კაი ბიჭი ყოფილა მაი კაი
ციალას სიტყვები ჩემს გაღიმებას ახერხებს , მარტალია ახლა უფრო ნათლად ვგრზნობ მის ჩემდამი სიყვარულს , ბუხართან ვჯდები და ფიქრს ვიწყებ , ჩემზე დამიანზე ყველაზე... მახსენდება ჩვენი პირველი შეხვედრა... უბრალოდ მხარი რომ გამკრა და მთელი დღე მასზე ვფიქრობდი , სიყვარული რომ ამიხსნა ... და წბვიმაში ვსეირობდით , მისი ღიმილი ასე რომ მიყვარს მე , ჩვენი პირველი პაემანი სახურვზე და მთვრალი მე ... დაჭრილი დამიანი ჩვენი პირველი კოცნა ... დღეს კი შიშს ვყავარ შემყრობილი რომ ერთადს ვეღარ ვიქნებით , ეს გრძნობა არ მასვენებს გარეთ ისვე თოვს და მოსაღამოვდა უკვე , ბებო სამზარეულოდან არ გამოსულა , ბაღანე რომ ცამუა ასე ხომ ვერ დავხვდებითო , მოშიებულიც იქნებაო , მე კი ვერც ვეხმარები ახლა არფრის გაკეთება არსემიძლია ზალა გამოცლილი მაქვს და წამდაუწუმ კარისკენ ვიხედები იქნებ არც კი მოვიდეს
ჭიშკრის ხმა ისმის , ალბათ მეზობელია ციალა იხედებ და მისი ქოთქოთი მესმის
- მოი ნენა სულ გაყინულხარ მომიკვდეს თავი , შენ რაფერი კაი ბიწი ყოფილხარ ვისი დასაწუნი ხარ სვილო შემოი შემოი ეგერ გელოდება თიკაც
დამაინია მაშინვე წამოვხტი სვარძლიდან დაა კარისკენ წავედი , დაიანი კარებში იდგა და ბებოს ესალმებოდა უეცრად ჩვეი მზერა ერთმანეთს შეხვდა, ტავლებ გაფაღტოეუბული მიყურებდა , ალბათ ჩემს ჩალუურჯებებს აკვირდებოდა, სეეტყო რომ ბრაზი მოერია თვალებში სითხე ჩაუდგა , მისკე გავიქეცი და ლამის კისერზე ცამოვეკიდე , მისი ხელების მოხვევა საკმარისი აღმოჩნდა რომ ცრემლებად დავცლილიყავი

- დამიან, დამიან შენ მოხვედი, ჩემთან ხარ
ხელებს ვუჭერდი თითქოს მეშინოდა სიზმარი არ აღმოჩენილიყო
- ეს რა გიქნეს ჩემო პატარა , ჩემო ანგელოზო შენთან ვარ ნუ გეშინია

- თქვენ გენაცვალოთ ბებო
კუთხეში აფლიკვინებული ციალა იდგა
მოით ნენა ვჭამოთ აგერ
ჩვენც მივუსხედით სუფრას დამიანი ჩემს გვერდით იჯდა , მადა აშკარად არგვივარგა არცერთს მაგრამ ციალას ხელში მკვდარიც შეჭამს
- გადეიღე ნენა მოგშივდება მერე ღამე

ბუხართან ვზივართ ჩახუტებულები, ახლა უსაზღვროდ ბედნიერი ვარ და საოცრად დაცულად ვგრძნობ თავს რადგან ჩემს გვერდითაა
მხარზე თავს ვადებ, ის კითმებზე მეთამაშება თითებით
- მე წავალ ბებია დავწვები, დამიანი ჩემს გვერდით დააწვინე გავუმზადე საწოლი
ბებო დასაძინებლად მიდის ჩვენ კი ისევ გაუნძრევლად ვზივართ
სიჩუმემ მოიცვა ოთახი, გარეთ ისევ გაუჩერებლივ თოვს
- თიკა, აჯობებს ჩვენც დავიძინოთ,დაღლილი ჩანხარ, ცოტას დამშვიდდები
- კარგი, მართალი ხარ, წამო ოთახს გაჩვენებ
დამიანს ოთახი ვაჩვენე და ჩემი ოთახისკენ გავენართე, აქაურობა სულაც არ გავს ჩემს ვარდისფერ ოთახს მაგრამ ახლა ბევრად კარგად ვგრძნობ თავს, სოფელში ვარ ბებოსთან, გარეთ თოვს ორი ოთახის იქეთ კი დამიანს ძინავს, ეს ბევრად ჯობია ფუმფულა საწოლს და ოთახში დიორის სურნელს
ემოციებისგან დაღლილს მალევე მეძინება
გამეფებული სუსხი მაიძულებს თვალები გავახილო, ვიზმორები მაგრამ სიცივიდან შეწუხებული სწრაფად ვმალავ საბანში ხელებს
გუშინ მომხდარს ვიხსენებ, თავი საშინლად მტკივა ალბათ ნერვიულობის გამო, თუმცა იმდენი ვიტირე არც მიკვირს
ვდგები და სწრაფად ვიცმევ, მალევე ვწესრიგდები და ვიწრო ხის კიბეზე ჩავდივარ სიწყნარეა ნაკვერჩხლის ტკაცუნი ისმის მხოლოდ, ისეთი სანახაობა იშლება ჩემს თვალწინ ბოლო საფეხურზე ვშეშდები, ამათ შეხედეთ რა
დამიანი და ჩემი ციალა ბებო ერთად აწყობენ სუფრას ამ ჩემს ცუდ ბიჭს როგორ უხდება წითელი წინსაფარი, თან რა გულმოდგინედ ალაგებს
აი ეს მესმის იდიალური დილა'

- ამას შეხეშედე ერთი რავა გვიყურებს შორიდან
იქუხა ციალას ხმამ, დამიანმაც მაშინვე ჩემსკენ მოაოყრო მზერა დაიბნა ერთიანად აწითლდა
- თიკა? ... დილამშვიდობისა
მის ასეთ მდგომერეობაში დანახვაზე ნამდვილად გამეცინა ისეთი საყვარელი იყო, ახლა ნამდვილად მესმის მისი
- მოდი, უკვე მზადაა ყველაფერი
ღმერთო ამას რას მოვესწარი ჩემს სახლში დამიანი მეოატოჟება საუზმეზე, არა ეს აუცილებლად უნდა შევიფერო აბა ისე როგორ
- დილამშვიდობისა, რა მადისამღძვრელი სუნია? მმ
მაგიდის თავში კომფორტულად მოვკალათდი და სალათი გადავიღე, გამიგია რომ ჯობია დილით მსუბუქად იკვებო, დამიანის მხრებზე დაედო ხელები ციალას და ექოთქოთებოდა
- ხომ დალევ ნენაა... იმფერი ადესა მაქვს იფ იფ უნდა გაგასინჯო
- არა ბებო მე დილით არვსვამ ხოლმე
თბილი ღიმილით ცდილობდა უხერხულობის გაქარწ....ბას დამიანი, ციალას კი აშკარად წყინს მისი უარი
- დალევს ბებო და ჩვენც დავლიოთ მოიტანე ღვინო
ციალას ვექომაგები და გულს ვუკეთებ დამიანის გაკვირვებულ სახეს კი ვაიგნორებ, ციალა გარეთ გადის და მარნისკენ მიემართება, კარის ღრიჭოდან კარგად ჩანს რომ თოვს და საკმაოდაც დაუდია უკვე, ნეტა ისე ჩაიხერგებოდეს გზა აქ რომ ჩავრჩეთ სამუდამოდ ფიქრებიდან დამიანის ხმას გამოვყავარ
- როდის მერე სვამ?
- კარგი რა ესეც ჩვენი ოფიციალური პაემანი, ახლა არდალევა არ იქნება
ეს სალათი რაღაც ძალიან გემრიელია არა რა სამზარეულოში ციალას ბადალი არყავს ,ყოველთვის არაჩვეულებრივ კერძებს ამზადებს მაგრამ ეს სალათი რაღაც განსაკუთრებულად მომეწონა ამიტომ კიდევ ვიმატებ ამ დროს ოთახში ბებო შემოდის ღვინით ხელდამშვენებული და მაგიდაზე დგამს
- ჭამე ბებო მაი აგერ შენმა დამიანმა მოამზადა, უთენია ადგა ბაღანე
რაო? ვინმოამზადაო? ლუკმა პირში მეჩხირება არა ისე გემრიელი კია, რა ოქროს ხელება ბიჭი მყოლია და არვიცოდი
- იმედია არ მომწამლავს
- სიტყვას გაძლევ
მიღიმის და თან ღვინით სავსე ჭიქას მაწვდის,მერე კი ბებოს უვსებს
- რადგან მაგიდასთან ერთადერთი მამაკაცი ვარ თავს უფლებას მოგცემ სადღეგრძელო წარმოვთქვა, სიყვარულის სადღეგრძელო
გადამრევს ეს ბიჭი რაა? რა სიყვარულის სადღეგრძელო რომელი მამა პაპური სუფრა ეს ნახა უჰჰ
- იმ სიყვარულს გაუმარჯოს ღამეებს რომ გვათენებინებს ერთმანეთზე ფიქრში, იმ სიყვარულს გაუმარჯოს მისი ღიმილიც რომ საკმარისია ბედნიერებისთვს, იმ სიყვარულს გაუმარჯოს რომლის გამოც ახლა აქ ვინყოფებით, რომელიც ჩემთვის ყველაფერია და რომელსაც ჩემი გაკეთებული სალათით აქვს პირი გამოტენილი
ჭიქას ჩემსკენ წევს მერე კი სულმუთქმელად ცლის, ენა მივარდება საუბრის უნარს ვკარგავ
- გენაცვალეთ ბებია თქვენ გაუმარჯოს
სულ ბედნიერები ყოფილიყავით
გვლოცავს ციალა და თავი ქორწილში მგონია
ვწითლდები. ..
ვერაფერს ვამბობ ისე ვცლი ჭიქას
- მე გარეთ გავალ საქმეები მაქვს მიირთვით ნენა თქვენ რას იპუწკებით
ციალა გარეთ გადის ჩვენკი კიდევ ვსვამთ რამდენიმე ჭიქას
- თიკაა...
- ჰოუ
- ძალიან მიყვარხარ, ნუინერვიულებ გთხოვ
- მეც მიყვარხარ დამიან
- რა საყვარელია ციალა
- ჰო ის რომ არა...
- თიკა თოვლი გიყვარს?
- ნეტავ იცოდე თან როგორ
თავიდან კი გადაირია ციალა, ნორმალურები თუ ხართ ამ საშინელ ამინდში რა სეირნობა მოგინდათო, გაცივდებითო მაგრამ იმდენად გვქონდა აჩემებული რომ ვერ გადაგვაფიქრებინა, სამაგიეროდ საგულდაგულოდ შეგვფუთა, ძვლივსღა ვვსუნთქავდით
ციალას დავპირდით რომ მალე მივიდოდით

ხელჩაკიდებულები მივუყვებით გზას, თოვს იმდენად საშინლად რომ ერთმენეთსაც ძვლივს ვხედავთ ხელები გაგვეყინა მაგრამ მაინც არვაპირებთ ერთმანეთს გავუშვათ, ახლა არც ის მანაღვლებს რომ -5 გრადუსია და შეიცლება გავცივდე, მთავარია ერთად ვართ, გული გამალებით მიცემს დრო და დრო დამიანისკენ ვაპარებ მზერას, იღიმის
- დამიან რაზე ფიქრობ?
- უცნაურია... არასდროს მიყვარდა თოვლი, პატარები რომ ვიყავით მე და ბიჭები, როგორცკი გათოვდწბოდა სახლში შევიყუჟებოდით, ბუხართან კარტს ვთამაშობდით აქ კი შენთან ერთად ეს თეთრი სამყარო მაბედნიერებს
- მე კი ყოველთვის უზომოდ მიყვარდა თოვლი, მთელი გულით ველოდი ხოლმე მახსოვს სულ ღამით თოვდა ხოლმე რომ გავიღვიძებდი დიდი თოვლი მხვდებოდა თბილად ჩავიცმევდით მე და სოფო და ეზოში გავრბოდით სათამაშოდ, მანამ ვთამაშობდით სანამ სიარულის უნარსაც დავკარგავდით, მერე შეგვიტანდა მამა ყინულის ლოდებივით გაქვავებულებს სახლში დედა გამოგვიცვლიდა სველ ტანსაცმელს ბუხართან დაგვსვამდა და ცხელ ჩაის გვასმევდა, სუთბოზე კანი სულმეწვოდა მაგრამ როგორცკი გავლღვებოდი მაშინვე გარეთ გასვლაზე ვიწყებდი ფიქრს , ალბათ სოფოც არვიცი
მათ გახსენებაზე დარდი მერევა, ასე რატომ მომექცნენ? მე ხომ ბედნიერი ვარ , არშეუძლიათ ამას შეეგუონ?
უკვე კარგა გვარიანად გამოვცდით სახლს
დამიანმა თავისკენ შემატრიალა
- ნანობ?
- დამიან ამას რატომ მეუბნები? შენთან ურთიერთობას არ ვნანობ, უბრალოდ ვნერვიულობ მეშინია რომ დაგვაშორონ? ერთად რომ ვეღარ ვიყოთ? თავისი რომ გაიტანონ მერე?
- თიკა, მენდობი?
- რა?
- მიპასუხე მენდობი?
- გენდობი
- ჰოდა ნუ გეშინია, გოირდები ვერასდროს ვერავინ ვერ დაგვაშორებს, მე ყოველთვის შენს გვერდით ვიქნები და ყველაფერს გავაკეთებ რომ ბედნიერი იყო, შენს ცრემლებს არავის შევარჩენ, ჩემო ანგელოზო
- ბედნიერი ვარ რომ მყავხარ, მადლობა რომ ასეთი ხარ
ისევ ვაგრძელებთ გზას ვდუკვართ, ფიქრებში გართულები ვერც ვამჩნევთ რომ მოსახლეიბას გამოვცით უკვე, უბრალოდ ვფიქრობთ ორივე ერთმანეთზე ან სულაც არ
- ესეიგი გუნდაიბა გიყვარს არა?
სანამ ჩემი გონება მის ფრაზას იაზრებს ვგრძნობ როგორ ვიწევი ჰაერში მერე კი მიწისკენ მივემართები, მთელი ძალით ვვარდები თოვვლში და ზემოდან რაღაც მძიმედ მეცემა როგორც ჩანს დამიანი
- სულელო ადექი ვეღარ ვსუნთქავ
- ჩემს გოგოს ხელოვნური სუნთქვა ესაჭიროება
ჩემსკენ ტრიალდება ჩვენი სახები ისე ახლოს იყო ერთმანეთს ერეოდა სუნქვა, აი ჩვენი პირველი კოცნა თოვლში
სწრაფად ვდგებით და ტანიდან თივლს ვიფერთხვთ, სულ სველები ვართ
- აჯობებს შინ დავბრუნდეთ თორემ გამიცივდები
სახლში მისვლამდე რამდენჯერე დამაცემინა გზაში, დამიანი ყიველჯერზე შეშინებული მიყურებდა, დიახაც მისი ბრალია, მოუნდა თოვლში რომანტიკა
ციალამ კარგად შეგვიცხადია,
- ეს რაარი რაფერ დასოლებულხართ ! მაინც იმაიმუნეთ ხომ? ბაღნები ხართ დიდი ბაღნები ოიოი ქურთუკები გასაშრობად გადაფინა, მე და დამიანი კი ბუხართან ვიჯექით. გულზე ვყავდი მიხხუტებული, ისეთი დაღლილი დაა დაქანცული ვიყავი ლამის იყო ჩამძინებოდა
- მოგიდუღებთ ახლავე ჩაის, გესიამოვნებათ ,ორგანიზმი გათბება
ციალა სამზარეულოში გავიდა მალევე გისმა " სფიჩკის" ჩხაკუნი და ტელეფონის ხმა
- ხო შვილო.... აა რას ამბობ შვილო...
დაძაბულმა წამოვწიე თავი და დამიანს გავხედე
- მამა რეკავს
- რა მოხდა მერე მოგიკითხავთ
საშინლად ავფორიაქდი სუნთქვას ვერ ვირეგულირებდი
- არა ნენა. .. ნუ ჩივი მასე უყვართ ბაღნებს ერთმანეთი. ... რას აშავებენ. .. რაი? არგინდა შვილო... ალო ალო!
სამზარეულოში გავვარდი შეშინებული ერთ ადგილას ვიდექი და ციალას ვუყურებდი რომელსაც ფერი აღარ ედო სახეზე სკამზე დამჯდარიყო და ზედაც არ მიყურებდა
დამიანიც ამომიდგა გვერდში მაგრამ ციალას ამ მდგომარეობაში დანახვაზე მასთან მივარდა
- კარგად ხართ?
- ბებია მამამ რა გითხრა!?
მეტისმეტად მკაცრი მეჩვენა ჩემი ხმა
ერთი კი ამომხედა ნაღვლიანი თვალებით და თავი გადააქნია
- გაუგია დამიანის აქ ყიფნაზე უთქვამს ვინცხას
თქვა ხმა ჩამწყდარმა ნერვიულობისგან უკვე ვკანკალებდი კედელს მივეყრდენი გულზე რომ არ წამოსვლოდა
- მოდის!
ზარის დარეკვასავით გაისმა ციალას ხმა
თავზარი დამცა, თითქოს თვალწინ დამიდგა კადრები რაც მოსალოდნელია დამიანს გავხედე ვიცი ისიც ნერვიულიბს
ახლა რა გვეშველება? რამოხდება? უამრავი კითხვა ტღიალებდა თავში
- რომ გავიპაროთ?სანამ მოვა
- არა თიკა, ჯობია დაველაპრაკოთ და ავუხსნათ რომ დაშორებას არ ვაპირებთ და გვიყვარს ერთმანეთი
- მაგრამ შენ მას არ იცნობ არც მოგვისმენს
უკვე ვტიროდი
დამიანი გვერდით ოთახში გავიდა ვიღაცას ურეკავდა
მე კი არვიცოდი რა მექნა, ღმერთო ნეტავ ცუდი სიზმარი იყოს და მალე გამინეღვიძოს

ოთახში აქეთ იქეთ უაზროდ დავდივარ , ნერვიულობისგან ფრჩილების ჭამაზე გადავედი უკვე , დამიანი ზის მუხლებზე ხელებ დაწყობილი და იატაკს მისტერებია , ნათელას მეზობელი წნევას უზომავს, ის კუთვის ხმა მესმისდა ჭკუიდა გადავყავარ, არარ ვიცი რა მოვიმოქმედო, დამიანი მართალია გაქცევას ჯობია რომ ვისაუბროთ იქნებ გამოვიდეს რამე , მაგრამ არა არა არ მოგვისმენენ , ვუყურებ დამიანს და ვიცი რომ უმისობა მომკლავს , მეასეჯერ ვიწმედ ცრემლებს და ისევ ვაგრძელებ ბოლთის ცემას ,ნუთუ ვერაფერს გრძნობენ გულლში როცა ვტირივარ , ცოტა რამეს მაინც , მე არაფერს ვნანობ , დამიანთა გატარებული ეს დრო საოცარი იყო , მე ხომ ასეთი ბედნიერი ვიყავი
საბურავების ხმა მესმის და ავტომატურად ჭისკრისკენ გამირბის თვალები მერე კი გაფართოვებული თავლებით დამიანისკენ ვიხედები , გული გაამმაგებულად იწყებს ფეთქვას, შიში მიოყრობს ადგილიდან ვეღარ ვიძვრი ახლა რამხოდება ....
- ისინი არიან .... ჩამწყდარი ხმით ვამბობ დამიანი ხელს მავლებს და მის ზურგს უკან მაყებნებს
მამა გაშმაგებულიი მოდის სახლისკენ , ციალა გარეთ გავიდა ევედრებოდა არა წყეინო ბაღნედ არუთხრა რამეოო მაგრამ ყურსაც არუგდებდა გაცეცხლებული მოდიოდაა , დედა კიი ციალას ეუბნებოდა რომ არჩარეულიდა რომე ს მისი საქმე არ არის , სოფო მორბოდა მამას შემოასწრო სახლსი დაგვერდით ამომიდგა მასაც ნამტირალები ქონდა თვალები გული შემიღონდა ვეღარ ვსუნთქავდი , თვალები მიბნელდებოდა
- თიკა„! მამას ღრიალზე უსიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა მტელს სხეულში
მეგონა გონებს დავკარგავდი , შეშინებულმა დამაინის მკლავს ჩავებღაუჭე როგორც ჩანს ისიც ჩემზე უარესად ნერვიულობდა სულ ვერ იგრძნო - ნუ უყვირიხარ მას ! არც ის თმობდა პოზიციას, დამიანის პასუხმა , მამა კიდევ უფრო გააღიზიანა ჩვენსკენ წამოიწია საყელოში ჩაავლო დამაინს ხელები მე კი წაოვიკივლეე - შენ ვინხარ რომ მასწავლი ჩემს შვილს როგორ მოვექცე? ვინხარ საერთოდ!!!!!!!!!
- მაგას არ ააქვს მნიშვნელობა , არავის მივცემ უფლკებას უხეშად მოექცეს ! დამიანი ხელს კრავს და მერე მემჭიდებს დედამ ამ არეულობასი მოახერხა ჩემამდე მოსვლა და თმებში მწვდა მთელი ძალით მქაჩავდა თავისკენ ტკივილისგა სულ დავიბენი , მხოლოდ იმას გავიძახოდი მისველე დამიან მეთქი
- წამოდი სახლსი თიკა .... გაკიოდა დედაა და არმისვებდა ხელს , მამა და დსამიანი კიდევ კამატობდნენ ბებიას გულზე წასვლია და მეზობელი მის გამოფხიზლებას ცდილობს ,სოფო დედას ქექაჩება რო ხელები გააშვებინოს ამდროს ვირაცეები სემოდი ოთახში მაგარმ არვიცი ვინები ვერავის ვხედავ
წამით დედამ ხელი გამიშვა დავინახე როგორ დაარტყა მამა დამიანს , მაგრამ მამასტა ვირააცეები მივარდენ ღმერთო ამათ აქ რაუნდათ ? აკომ დამიანი წამოაყენა ბიწები მამას აწყნარებდნენ და ეუბნებოდნენ დავილაპარაკოთო ბოოლოს გასაქაი რომ არარ დარცათ მამა ჩემთან საუბარი მოინდომა , ვიფიქრე კარგი იქნება დაველაპარაკები სვილი ვვარ იქნებ გამიგონ შევეცოდო მეთქი და დამიანს და ბიჭებს ვთცცხოვე რომ გარეთ გასულიყვნენ ოთახში მე დედა მამა და სოფო დავრჩით
თავი ჩაღუნული მქონდა თმის ძირები მეწვოდა მაგარმა ახლა ჯობია ხმაამოვიღო
- ხომ გიტხარი რომ იმ ნაბიჭ..რს არ გაკარებოდი ახლოს .... ხომ გაგაფრთხილე ... მამა მტელი ხმიტ მიყვირის და მაგიდაზე ხელს არტყამს რომის ირგვლივაც ვზივართ - მამა მე ის მიყვარს , მიყვარს გესმის და არ ვაოირებ მის გარეშე ცხოვრებას , არ დავსორდები არა
- არ დაშორდები არა? ხვდები მაინც რა მომავალი გელის მის გვერდით? მთელი ცხოვრება დაიტანჯები ! შენ უნდა ისწავლო ლონდონში წახვიდე პროფესიონალი გახდე ! ასე არიყო აქამდე? ახლა რაშეიცვალა იმ ვირაც ვიგინდარას გამო? არა არა და არა არა გესმის? არ მოგცემ მაგის უფლკებას
არც დედა ჩამორჩებოდა ღრიალში
- არ ვაოირებ რომ სწავლას თვაი დავანებო საიდან მოიტანეთ რომ რაიმეს=ზე არს ვამბობ? მე ის მიყვარს ასე რთულია ამის გაგება?
- დიახ ! არარის გასაგები ! დაშორდებით და ვსიო ! მორცა ამაზე საუბარი ! - არა!
მამა წამოდგა და სახეში მრთელი ძალით გამარტყა ვიცოდი რომ არ გამისვებდნენ ვიცოდირომ დამსორებდნენ ამიტომ ბრზოლაზე გადავედი . მტელი ხმიტ დავიკივლეე რაზეც უარესად მომხვდა , არც დედამ დამაკლო მოკლედ ოტახში ხლჩართული ბრძოლა გაიმაღთა სოფო ჩდილობდა მათი ხელები დან დავეხსეი და გარეთ აგვეტღიე მაგრამ ზალა არ ყოფნიდა ბოლოს როგორც იქა ჩვენს უკანა კარი გაამტვრია და მთელი ძალით მიბიძგა რომ გარეთ გავარდნილიყავი და მშობლებს გადაუდგა რომ ცოტა ხნითშეეკავებინა , რაც ზალა და ღონე მქონდა გავრბოდი რომ ეზოს წინა მხარეს გავსულიყავი სადაც დამიანი და ბიჭები იდგენ უკან რომ მივიხედე მამა და დედაც მომზდევნენ ... მიშველეთ ეთქი დავიკივლე და ვცდილობდი უფრო სწრაფად გავქცეულიყავი ბიჭები შემომეგებნენ წინიდან მტელი ზალიტ ჩავებღაუჭე დამიანს და ელჩაკიდებულები მანქანისკენ გავიქეცით იმ მომენტში ვერაფერს ვხედავდი ირგვლივ უბრალოდ ვიცოდი რომ უნდა გავქცეულიყავი უნდა მეშველა თავისთვის ...
არვციი არმახსოვს როგორ ჩვხტი მაქანაში როგორ ჩაჯდნენ ბიჭები და როგორ წავედით , არც ის ვიცი რამოხდა ეზოში , როგორც კი მანქანა დაიძრა გავითიშე .... თვალები რომ გავახილე დამაინთან ვიყავი საწოლში ... ყველა ოტახშიიყომათ შორის სოსფო და ერიკიც .... და პოლიციელსაც მოვკარი თვალი
- რა ხდება ? ძვლლივს ამოვიდუდღუნე არც კივიცი ვინმემ თუ გაიგო
სოფო მომიახლოვდა და ჩამეხუტა
- გილოცავ დაიკო
- რას მილოცავ ? ამ დროს საწოლს დამიანიც მოუახლოვდა - მოგიტაცე ძვირფასო , ახლა ჩემიმეუღლე ხარ ! დიახდიახ გამოგვივიდა ჩვენმა სიყვარულმა ომსაც გაუძლოო და მარტსაც აჯობა
როგორც მერე მომიყვეს ეზოში ჩხუბი ამტყდარა კარგად დაულახიათ ერთმანეთი დედაჩემს პოლიციაში უჩივლია გოგოს ანუ ცე4მი გატაცებისთვის მერე პოლიციაში მივსულვართ და მიტქვია ომ ცემი ნებით გამოვყევი მიყვარს და ერთად ცხოვრებას ვაოირებთ მეთქი რადგან სრულწლოვანი ვიყავი პოლიცია რას იზამდა ამიტომ ცვენი მხარე დაიჭირეს და ჩემს მშობლებს ხელწერილი დააწერინეს ჰოდა ასე აღვმოვჩნდით დამაინის სახლში ... ახლა არმჯერა ისე გავთხოვდი არც კი მახსოვდა... თუმცა არმიაია პირიქით ძალიან ბედნიერი ვიყავი და ახლაც ძალია ბედნიერი ვარ ამას რომ გიყვებით თქვენ ძვირფასო მკითხველო ... გიღცევთ რომ არასდროს არაფრისგამო არ თქვათ თქვენს სიყვარულზე უარი პირიქით იბრძლოლეთ , გაიტანეთ თქვენი , ადამიანი ბედნიერებას კიარ პოულობს ქმნის მას , ასე შევქმეით ჩვენც მე და დამიანმა ჩვენი ბედნიერება ... ქორწიებიდან 2 წლის შედეგ პატარა მარიამი გაჩნდა ... მამას თვალები და ღიმილი აქვს ბავშვი აკომ მონათლა ... ვაღიარებ ნათლიასავით გიჟია თუმცა გიჟობას არც მამაისი უჩივა ... ახლა სახურავზე ვზივარ 7 წლის მარიამთან ერთად , სწორედ იმ სახურავზე პირველი პაემანი რომ გვქონდა
- გოგონება შამპანიურსხომ არ მიირთმევთ ?
ორი ბოთლი შამპანიურით ხელში გვიღიმის დამიანი
დასასრული