ის დრაკონია (+18) VI
– ნინა ამოიჩურჩულა ჩემი სახელი და მენჯებზე ხელი ძლიერად მომიჭირა. მე შენ გაჩვენებ დრაკონო. ჩამეცინა და ტუჩზე ვუკბინე, ამოიხავლა და ჩემს ქვევიდან მოქცევას შეეცადა,თუმცა ისევ არ დავუთმე. ჩემი "ტახტი" ისევ არ დამითმია და მასზე ზევიდან მოქცეული დავრჩი. ყელში ვაკოცე და თვალები მინაბა. ახლა უკვე მეტად ჩამეცინა. ესეიგი დრაკონი ხო? დრაკონი იქნები ზუსტად ჩემს ჭკუაზე, რომ გატარებ. ვფიქრობ და სველ კოცნებს ვუტოვებდი გულ–მკერდძე. სუსტ წერტილამდე, რომ ჩავედი ამოიგმანა და თმაზე ჩამებღაუჭა. ჯერ ენის წვერს ვატარებდი პენი*ზე შემდეგ ხელით მოძრაობა დავაწყებინე და გახელებულმა ტუჩებში მაკოცა. მემგონი თავს მე ვკარგავდი ის კი არა. ფრთხილად ავიღე ხელში მისი "ვულკანი" და ზევიდან მოვექეცი, ორივეს ოხვრა აგმოგვხვდა. თვალები ისევ ძლიერად დახუჭა და მკერდძე მაკოცა. მეგონა გონებას ვკარგავდი, მსგავსი რამ არასდროს განმეცადა. მაგრამ ახლა ჩემს თავზე ფიქრის დრო კი არა მისი დამორჩილება იყო საჭირო. ფერადი სამყაროდან ძლივს დავბრუნდი რეალობაში და დიმიტრის ტუჩებთან დავიჩურჩულე. – ეგრე არა, თვალები გაახილე. თვალები მძიმედ დააშორა ერთმანეთს და ჩვენი ცისფერები შეერწყა. მისი თვალები ახლა ცისფერი იყო, როგორც თავიდან. ჰარმონიის და სისუფთავის ფერი. მიყურებდა საოცრად ვნებიანი და გურწფელი სახით, თავი ვერ შევიკავე და ტუჩებზე ისევ წავეტანე. ყბებზე ჩემი თხელი თითები მოვკიდე და თვალები დავუკოცნე. ისევ დახუჭა – მიყურე დახშილი ხმით ამოვილუღლუღე და მოძრაობა გავაგრძელე. ცისფერი, თუმცა ჩასისხლიანებული თვალებით ამომხედა დაბლიდან და მხარზე მიკბინა. თითები პირში ჩამიცურა, მეორე ხელი კი საჯდომზე მომიჭირა თვალები კიდევ მეტად ჩაუწითლდა და კვნესა გამიხშირდა და დათვის შიში აღარც მახსოვდა ისე ჩავებღაუჭე მის ტყავს და ბოლო ბიძგიც დასრულდა. ოფლიანი და სველი მის გულზე დავეცი და არ მახსოვს, როდის ჩამეძინა. თმებზე ნაზი შეხება მახსოვს მხოლოდ, ბუნდოვნად. ძნელი წარმოსადგენია, მაგრამ ძილის დროს სხეული პარალიზებულია და არ შეუძლია სიზმარში ნანახის განხორციელება. ძილის დროს გამომუშავდება ჰორმონი, რომელიც ზურგის ტვინს სიგნალებს აწვდის, სხეული დუნდება და ბოლოს პარალიზდება. ************************************************ გაშეშებული ვწევარ თეთრს კაბაში გამოწყობილი და თავზე გვირგვინი მადევს. მუცელი ოდნავ წინ მაქვს გამოწეული და მასზე ორივე ხელი მილაგია. დიმიტრი ტირის. სისხლი უამრავი სისხლი მალენას ხელში გული უჭირავს და ხელები მთლიან სისხლში აქვს ამოსვრილი. – რახდება? ვკითხულობ მე, თუმცა პასუხი არ მესმის. – მითხარით რ ა ხდება? ვუმატებ ხმას მგონია ვერ გაიგეს, მაგრამ ტყუილად. პასუხი ისევ არსად არის. – დროა დავკრძალოთ ამბობს ფილეპე და მიწას მაყრიან. – რაა??რას აკეთებთ?მე ცოცხალი ვარ. დიმიტრი უთხარი რაიმე მათ ვყვირი, მაგრამ ისევ გაშეშებული ვწევარ. – დიმიტრიიიიიიი – დიმიტრიიიიიიი – აქ ვარ, მორჩა სიზმარია. მკლავებს მხვევს და ძლიერად მეხუტება. – გაახილე თვალები ახლადღაღვიძებული ხმა აქვს და გემრიელი სუნიც. ღმერთო რეებზე ვფიქრობ. თვალებს ვახელ და სრულიად შიშველი დიმიტრის ვეხვევი. დარცხვენილი ჩემს კაბას ვეძებ, დიმიტრი ხვდება და ეღიმება. – გუშინ უფრო თამამი იყავი. – გუშინ ღამე იყო და არ ჩანდა არაფერი. ვწუწუნებ მე და დახეული კაბის ჩაცმას ვიწყებ, ჩემს წინ შიშველი დგება და ისიც იცმევს. თვალს ვარიდებ და კიდევ მეტად ეღიმება, არა ახლა ეცინება. – წავედით მეუბნება სერიოზულად და ხელს მიწვდის. – არ მითხრა, რომ ისევ ისე უნდა წამიყვანო თვალები ცრემლებით მევსება. – ნუ გეშინია არაფერი მოხდება. თითქოს უკეთესად მექცევა, მაგრამ კარგად მაინც არა. მგელს ეძახის ეფერება და გარეთ გადის. – 5 წუთში გამოდი. თავს უხმოდ ვუქნევ და მოსალოდნელი ხმების შიშით ყურებზე ხელს ვიფარებ. თვალებ დახუჭული ვდგავარ და ველოდები 5 წუთის გასვლას, 10 წუთის მერე გავდივარ და მდელოზე წითელ დრაკონს ვამჩნევ. ვჩერდები და ვუყურებ, ისიც ჩემსკენ იხედება და უცნაურ ხმა სგამოსცემს. ვიძაბები, მაგრამ არ ვიმჩნევ. მისკენ ნელი ნაბიჯებით მივდივარ, თუმცა ფეხები უკან მრჩება. თვალებს ვხუჭავ და ბოლო ორ ნაბიჯს ისე ვდგავ, გააზრებას ვერ ვასწრებ ისევ ჰაერში, რომ ვარ. სახლში იგივე მიმართულებით ვბრუნდბეით. ვგრძნობ, რომ გული საშინლად მერევა შიმშილს ვაბრალებ და თვალებს სახახლემდე აღარ ვახელ, რომ ჰაერში არ ვარწ*ყიო სასახლის ეზოში მსუბუქად მაგდებს და წამში ბრუნდება ადამიანად. მე ბაღს ვავლებ თვალს და იქვე ამოსულ წითელ ვარდს ხელით ვეფერები. – მოგწონს? მისი ბოხი ხმა მაკრთობს და ადგილზე ვხტები. – კი ლამაზია ვჩურჩულებ ისე, რომ ვარდს მზერას არ ვაშორებ. – კიდევ ბევრია, ლორან? ეძახის მსახურ გოგონას და ისიც წამებში მასთან ჩნდება. – ქალბატონისთვის აბაზანა მოამზადე, მერე კი ბაღი დაათვალიერებინე. ყურებს ვერ ვუჯერებ, მისკენ ვტრიალდები და მოჭუტული თვალებით ვუყურებ. მოსამსახურე გოგონაც არანაკლებ დაბნეულია – გაგიმეორო ლორან? ეღიმება დიმიტრის, მაგრამ ყველანაირად თავს იკავებს. – არა არა სერ ახლავე დაბნეული გოგონა გარბის და უჩინარდება. მზერას არ ვაშორებ დიმიტრის, ის კი ახველებს რამდენჯერმე და თვალს მარიდებს. – წავალ წყალს დავლევ, გადამცდა. ამბობს და სწრაფად მშორდება, მეღიმება. სასახლეში შესული არ ვარ ყველა თავს მეხვევა და მეფერება. დიმიტრის ბებია და დებიც კი. – როგორ ხარ შვილო? – რამე დაგიშავა? – არ გვეგონა თუ დაბრუნდებოდი დაბნეული ხან რომელს ვუყურებ ხან კი რომელს. დეივილის თბილი ხელები მეხება ზურგზე და წამებში ვტოვებ გაურკვეველ ბრბოს. – როგორ ხარ ? მზრუნველად მეკითხება და წვენს მაწვდის. – კარგად დეივილ მადლობა ვპასუხობ ნაწყენი ხმით, ის კი მიახლოვდება და ხელს სახეზე მისმევს – მაპატიე, რომ მასთან მარტო დაგტოვე. დაბნეული ვუყურებ და ის ის არის უნდა ვუთხრა, რომ არ არის ვალდებული მალენა შემოდის და ჩვენს დანახვაზე სახე ეშლება. – დაგვტოვე დაივილ მკაცრი ტონით ეუბნება და მამაკაციც ემორჩილება, მაგრამ მანამდე სასწრაფოდ მათვალიერებს და რწმუნდება, რომ კარგად ვარ. – ამასთან რას აკეთებ? მსაყვედურობს მალენა – უბრალოდ მომიკითხა ვპასუხობ გურწფელად და წვენს ვსვავ. – ორი კურდღლის მადევარიო ნინა ხომ გაგიგია. გაბრაზებას ისევ ვერ მალავს და ახლა მეც ვინთები – მეც ბელასნაირი გგონივარ მალენა?რა შუაშია აქ ორი კურ... სიტყვა მიწყდება, როცა კარის ზღურბლზე დიმიტრის ვამჩნევ და ჭიქა ხელიდან მივარდება. ყბებს ერთმანეთს ძლიერად აჭერს და თვალებიც უშავდება. – დაგვტოვე ნინა დახშული ხმით მეუბნება და მალენას ისე უყურებს მგონია სადაც რაის მოკლავს. – დიმიტრი მისი ბრალი არ არის გეფიცები, მე.. თუმცა ისე შემომხედა, სიტყვა გამიწყდა და მალენას "ბოდიშის" მთქმელი სახით გადავხედე და სასწრაფოდ დავტოვე ოთახი. ჩემი ოთახისკენ წავედი უფრო სწორედ სარდაფისკენ და ნერვიულად დავიწყე აქეთ–იქით სიარული. არც ყვირილის და არც მტვრევის ხმა გამიგონია, 15 წუთში კარზე დამიკაკუნეს და შევხტი. პასუხს არ დალოდებია ისე შემოვიდა დიმიტრი და იქვე გაჩერდა. – მე.. მე ლუღლუღი დავიწყე და თავი ჩავხარე,საშინელაა გაახსენო ადამიანს ის ღალატი, რაც დღემდე ვერ გადაუტანია. – ჩემს ოთახში დაიძინებ დღეიდან, აბაზანა მიიღე და საჭმელად ჩამოდი. მითხრა მკაცრად. გაკვირვებისგან თვალები შუბლზე ამივიდა და გაოგნებულმა შევხედე დაღლილ და უცნაურ თვალებში, რომელიც ახლა სერი ფერის იყო. – და ხო ეს ჩაიცვი. სკივრი იატაკზე დადო, ერთი შემათვალიერა, გაეღიმა და ოტახი დატოვა. გააზრება ვერ მოვასწარი მალენამ, რომ ტაში შემოკრა. – რა უყავი ნინა? ბედნიერებისგან კინაღამ ყვირილი დავიწყე მალენა, რომ ცოცხალი დავინახე გავიქეცი და შემოვეხვიე. – არაფერი დაგიშავა? ცოცხალი ხარ მალენა მის ბოშურ სახეს ვკოცნიდი და ვეხუტებოდი. ის კი იცინოდა. – მოემზადე, თორემ დააგვიანებ სუფრასთან. ვიცინოდით, როდესაც კარზე ისევ დააკაკუნეს ამჯერად პასუხს დაელოდნენ და 13, 14 წლის ბიჭუნა წითელი ვარდებით შემოვიდა ოთახში. – ეს თქვენ მადამ – მეე?? გამიკვირდა და მალენას გადავხედე – დიახ ქალბატონო, ბატონმა დიმიტრიმ გამომატანა თქვენთან. სიყვარული სიკეთისა და ბოროტების მიღმა. სიყვარული - ეს არის გენეტიკური მოთხოვნილება. ეს არის საჩუქარი და წყევლა. სიყვარული - ეს არის დაავადება, ნარკოტიკი. სიყვარული - ეს არის ყველაზე ლამაზი და ყველაზე საშინელი, ჩვენს ცხოვრებაში… |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
