ადრე იყო... თუ გვიან აღარ მახსოვს. ალბათ რამდენიმე წელი იქნება გასული. დროის აღქმას ვკარგავ, საკუთარ თავს ვკარგავ... სინათლის სიჩქარით ვშორდები.
მოკლედ არ ვიცი, ალბათ რამდენიმე წლის წინ, რაღაც მოთხრობა წავიკითხე. ვთვლი რომ არსებობს წამები როცა ნებისმიერი სიტყვა, წყლით სავსე ჭიქასავით დაგიდგება გვერდით და სიმშრალეს გაგიქრობს. ბოლო დღეები ამ მოთხრობაზე ვფიქრობდი. მისი კითხვის დროს ყველაზე მეტად მჯეროდა საკუთარი თავის და ყველაზე მეტად-ამ სამყაროს შესაძლებლობების.

როცა ცუდად ვარ,ვიხსენებ. თვალები ამენთო, ვიფიქრე ვსო- აი შევიცანი ყველაფერი და მთელი ცხოვრება ვიმყოფინებ.
საჭმლის ნარჩენები მიყრია საწოლის გვერდით, ყველაფერს ვაკეთებ რომ არაფერი გავაკეთო. ჩემ თავს წინ ვაყენებ და ვეუბნები- აი შენ რომ უფრო კარგი იყო...

<<
-და ისევ წერტილებს ითვლი კედელზე.

ვიღაცამ ჩამიქროლა, შევხედე, ვერ ვიცანი.
-თავიდან მართლაც ასეა ყველაფერი- თვალი წყვილისკენ გამექცა- ასე იდეალურთან ახლოს. შენ ახალი ხარ და ასევე ახალი სუნი აგდის. მერე კი ყველაფერი ტრიალდება, ყელზე გეხვევა და სუნთქვას გიკრავს. თავიდან კოცნა სასიამოვნოა. მერე კი... რაღაც რიატუალივით მეორდება.
- გინდა თქვა რომ ყველა სიყვარული მთავრდება?
- მე უფრო ვფიქრობ რომ სიყვარულამდე არც მიდის...
ორივეს გადაგვიარა ღიმილმა.
მე კი ჯერ ისევ არ ვიცოდი,ვინ იყო მოსაუბრე.
-ცოტა რთულია შენი ნათქვამიდან აზრის გამოტანა- გაიკვირვა- მაშინ საერთოდ საიდან გაჩნდა სიყვარულის ცნება?

- ოცნებიდან.

ვთქვი დარწმუნებით.
-ცუდი გამოცდილების სუნია...
- შეიძლება- გამეღიმა-ერთი ვერსია მეორეს არ გამორიცხავს.

Max Richter – November
გაისმა.
სასიამოვნოდ გამაკანკალა და ჩემ თანამოსაუბრეს უნებურად ხელი ჩავჭიდე.
_ეს რა ნიშნავს?
-ნდობას.
- ხელზე შეხება ყოველთვის ნდობას ნიშნავს?
- გულწრფელი ჟესტია. ყველაზე უსუსური ჟესტი ამქვეყნად. მე შენ გენდობი-მომეცი შენი ნდობა მეც... მიპასუხე ხელის შეხებით.

და ისიც ხელს მიჭერს. შემდეგ ტუჩებთან მიაქვს და კოცნის.
მის სახეს ვერ აღვიქვამ და მხოლოდ ტუჩების სიცხელეს ვგრძნობ.


-გაკვირვებული ვარ.-ამბობს ჩუმად- შენი ხელების გამო. შენი შეხების... გინდა გარეთ გავიდეთ? ეწევი?

რამდენიმე წუთის შემდეგ გარეთ ვართ. იმ ოთახიდან საიდანაც გამოვედით, ისევ იგივე მუსიკა ისმის და ოდნავ სინათლე ჩანს. ცივ ჰაერს ვისუნთქავ და დაუფიქრებლად მეც ხელზე ვკოცნი.
სიგარეტის კვამლი,ორივეს თავის ბურუსში გვახვევს...
-როცა რამე მტკივა, არ ვიღებ ტკივილგამაყუჩებელს. როცა მეკითხებიან რატომ ვიქცევი ასე,ვპასუხობ რომ ფიზიკური ტკივილის დროს, სულიერი ტკივილი ისე აღარ ჩანს.
- თვითდაზიანებას ამართლებ?
- ეგ მხოლოდ სუსტი ადამიანებისთვისაა. მე ბუნებრივ ტკივილს ვამართლებ. ბუნებრივ ბრძოლას... თუ რამე კარგი დამიწერია-ყოველთვის ტკივილის დროს.
- მესმის...
- ტკივილი მონატრებას აქრობს. საუბრის სურვილს აქრობს, რაღაც დოზით გრძნობებსაც. ტკივილი აქრობს ყველაფერს... სხეული მტკივა და ჩემ თავში ახალი დიალოგები იწყებენ ბრუნვას.
-იქნებ უბრალოდ მაზოხისტი ხარ?-
ორივეს გვეცინება და ამაღლებულ ადგილას ვჯდებით, სადაც საფეხურებით უფრო მაღალ ადგილას ადიხარ. ზემოთ ხალხი ჩანს. ჩვენი საყვარელი, ყოველდღიური, მოძრავი,ჰაერის გამნაწილებელი მასა...

-ისინი გიყვარს?-ხალხისკენ მანიშნებს-ადამიანები...
-მე ყველა მიყვარს, გაუცნობიერებლად.
სევდანარევი სახე და ისიც ზუსტად ამით მპასუხობს
-მაგრამ ისინი სათანადოდ არ გპასუხობენ.
-სათანადო პასუხი... არა. არ მჭირდება... იმითაც კმაყოფილი ვიქნები,ის დაინახონ,რაც ჩანს.
-და რა ჩანს?
-მე ვჩანვარ. მე ვარსებობ... მინდა შემომხედონ და გამიცნონ. ხელი მომკიდონ და მაკოცონ.
-ძალიან მიკვირს...
-ბედნიერი ადამიანები მომწონს-ვეუბნები წამიერი შეჩერებების შემდეგ- ვიცი რომ, ეს ხელოვნური მდგომარეობაა. ილუზია კი მაინც ჯობს იმას,რასაც ხედავ... და მომწონს. მომწონს როგორ იღიმიან, მომწონს მათი გაცისკროვნებული სახე,დაბნეული მოძრაობა. ხმამაღალი სიტყვები და ანთებული თვალის გუგები.მომწონს ყველაფერი...
-შენ ბედნიერი ხარ?-
-არა. ბედნიერების მდგომარეობას არ ვიცნობ... შეიძლება ვიყავი და ვერ გავიგე. ყველაფერი რთულია რისი შეცნობაც არ შეგიძლია. ყველაფერი რაც ამაზე იწერება და დაიწერება... ყველა ნააზრევი... და რა საჭიროა თუ ეს ნამდვილად არსებობს... რა საჭიროა ეგ დათბილული განხილვა.
-მაინც ამბობ რომ მათი ბედნიერება წარმავალია?-ეს მკითხა და იმ ფანჯრისკენ აიხედა,საიდანაც სინათლე ჩანდა.
-ძალიან ბოროტულად ჟღერს?-ვამბობ დამწუხრებული. ის თავს მხარზე მადებს. თმის სუნს ვგრძნობ და მეღიმება.
- იცი რაზე ვფიქრობდი როცა გამოგელაპარაკე?- მკითხა
- არ ვიცი... საიდან უნდა ვიცოდე.
-ვიფიქრე რომ ყავაზე დაგპატიჟებდი და ჩემთან სახლში წაგიყვანდი.

-რამე ისეთი მითხარი,რაც არ იყო მოსალოდნელი. ვიცი რომ ჩემთან დაწოლა გინდა... გინდოდა. რა მნიშვნელობა აქვს? უბრალოდ რამე ისეთი მითხარი,რამე არახორციელი... გასახსენებელი. მინდა დავწვე და ვიფიქრო იმაზე რაც თქვი. რამე ისეთი მითხარი რომ არ მომიწიოს მისი აზრობრივად დამუშავება. რამე მარტივი და ეჭგარეშე. ბუნებრივი და სასიამოვნო. რამე ისეთი რაც ხალხის გარემოცვაში,ჩემ უნებურ სიცილს გამოიწვევს. მითხარი სიტყვები რომელიც დამამახსოვრდება.რადგან სიტყვებით ვიმახსოვრებ ადამიანებს...
- ხელი რომ ჩამჭიდე მაშინ მივხვდი,რომ არამდგრად ადამიანთან მქონდა საქმე... ყველაზე უცნაური გამოლაპარაკება ხარ.შენი სიტყვები აბრეშუმივითაა. ნაზი,მტვრევადი,სურნელოვანი. მე ეს სულ გამახსენებს... მე ეს სიტყვები და შენი შეხება,სულ გამახსენებს ამ საღამოს. თუნდაც ვერ გნახო დღეს ისევ,რამდენიმე საათის შემდეგ... ან თუნდაც ხვალ შენ მეუბნები რომ გინდა გამიხსენო. გინდა იფიქრო ჩემ სიტყვებზე... და მე გეუბნები რომ შენ ეს უკვე გააკეთე. შენ შენს მელოდიაში მომაქციე. ერთი საათია რაც გაგიცანი და უკვე ვიცი როგორ დაგიმახსოვრო. მე არ მჭირდება განმარტებები,მე არ მჭირდება შენთან სექსი,არ მჭირდება არაფერი... რადგან თავად იყავი საჭიროება,სანამ გნახავდი. ღმერთო, როგორ ვცოცხლობდი აქამდე შენ გარეშე?
ორივეს ხმამაღალი სიცილი აგვიტყდა. რამდენიმე წამი დამჭირდა რომ გავჩუმებულიყავი.
ბნელი ქუჩა ავიარეთ... სიცივე გვივლიდა სხეულში,მაგრამ მე ვარდის სურნელოვან მზის სითბოს ვგრძნობდი. შემდეგ კი...
ხელი მოვაშორე. შევხედე და ცრემლიანი თვალებით, ფიქრთა განუწყვეტელი ილუზიით... ამოვღერღე სიტყვები
-ყველაფერი სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი... მარტივია. მინდა ეს გახსოვდეს.
შემდეგ ზურგი ვაქციე. ნაბიჯს ავუჩქარე... ის დამეწია,მისკენ შემაბრუნა.
და დავინახე მისი სახე.
-სასიამოვნოდ ლამაზი ხარ-ვუთხარი ჩურჩულით-სასიამოვნოდ დაგიმახსოვრებ.
- რატომ უნდა წახვიდე? არ გინდა ფილმს ვუყუროთ? არ გინდა ვუყუროთ ფილმს რომელმაც თოთხმეტი ოსკარი შეიძლება აიღოს წელს?ნუთუ არ გინდა ასეთ ფილმს უყურო ჩემთან ერთად?- ხმაში ბზარი შეერია -რატომ მიდიხარ?

თვალები ისევ იმ ფანჯრისკენ გამექცა,საიდანაც ჩვენ გამოვიქეცით.
-და რას ვამბობთ ამაზე? ისინი ბედნიერები არიან. ბედნიერებაზე რას ვამბობდით? მის წარმავლობაზე, მისგან გამოწვეულ ტკივილზე... იმედგაცრუებაზე არაფერი გვითქვამს? როცა უკან, წარსულს უყურებ და ცრემლები ყელში აგდის. როცა იხსენებ და ეს გახსენება ...ეს გახსენება.- ფეხი დამიცდა, თავი ძლივს შევიკავე- ეს დაცემა არის დასასრული. აი ეს ასე იყო... ასე მიყურებდა,ასე მეხებოდა.. ამას ამბობდა. არ დავიწყებ იმას,რაც უნდა დასრულდეს... მოდი უბრალოდ გზა გავაგრძელოთ. შენ იქით და მე აქეთ. დაბრუნდები იმ ოთახში და გამოელაპარაკები ვინმეს, ვისაც თვალები აუციმციმდება და შენს შეოთავაზებას ყავაზე სიხარულით მიიღებს. დაბრუნდი იქ ... დაბრუნდი და დაივიწყე ჩემთან შეხვედრა იმიტომ რომ მე უცნაური ვარ. ვიცი რომ უცნაური ვარ... უბრალოდ წადი და იფიქრე იმაზე,რომ არაფერზე არ უნდა იფიქრო. ვიცი, ვიცი რასაც ახლა მეტყვი... ჩემი საშინელი თვისებაა როცა ურთიერთობის დასაწყისშივე, მის დასრულებაზე ვფიქრობ... ეს უკვე მითხრეს. უბრალოდ მინდა თავისუფლად ვსუნთქავდე.
ზურგი ვაქციე და ნაბიჯს კვლავ ავუჩქარე
-შენ გატეხილი ხარ.-მომესმა ძახილი უკნიდან
-და შენც... იპოვე მთელი ჭიქა,რომ გატეხო. - ვთქვი ცნობიერში და უკან მოუხედავად დავბრუნდი იგივე ადგილას,საიდანაც წამოვედი.

<<
*და ისევ წერტილებს ითვლი კედელზე.
გაისმა ხმა შორიდან...
თუმცა ჩემთან აღარ მოსულა. ზურგი მაქცია და თავის მეგობრებს გამოელაპარაკა.
ყელში ბრაზი მომებჯინა და ჩემ უკანასკნელ სიტყვებზე დავფიქრდი.
ადრე როცა შეცდომებს ვუშვებდი ხოლმე, ყოველთვის ვამბობდი რომ ზუსტად ისე ვიქცეოდი,როგორც საჭირო იყო. როგორც იმ მოთხრობაში... ჩემი ცნობიერება მთლიანად ცნობისმოყვარეობით იყო სავსე.
შევხედე და ვიფიქრე- აი რომ ვეღარ ვნახო. შემთხვევითაც რომ ვეღარ ვნახო... სიბნელეში,როცა ამ ბურუსს მხოლოდ ჩემი სიგარეტის კვამლი შეერევა... ვიფიქრებ იმაზე რა უნდა გამეკეთებინა და რა არ გავაკეთე? დავაბრუნებ ამ წამებს და შევასწორებ ყველა ბგერას რაც ამოვიდა ჩემი პირიდან? რას გავაკეთებ ისევ წინ რომ დამიდგეს და ჩემი პასუხებით გაკვირვებულმა,ჩემი სინაზე გაიყოს?...

ფეხზე წამოვდექი, მასთან უყოყმანოდ მივედი და შამპანიურის ჭიქა ხელიდან გამოვართვი
-არ გინდა ეს... სახლში გემრიელ ყავას ვაკეთებ...
- შენ უკან გაბრუნდი- თქვა მან- ყველაფერი დასრულებულია.
ცრემლები შევიკავე და ღიმილიანი ხმით ვუთხარი
-მომეწონა ეს...
-რა მოგეწონა?
- ბოლოს რაც მითხარი. ამან დამარწმუნა რომ ერთი საათის წინ, ყველაფერი რეალური იყო და ახლა მითუმეტეს რეალურია. ეს საღამო დასრულდება და სიტყვებიც დაკარგავენ ყველა ფუნქციას.
თუმცა ჩვენ შეგვიძლია ვიცეკვოთ...
იცეკვებ ჩემთან ერთად?
ხელი ხელზე მომკიდა და უსასრულოდ გადავეშვით,პატარა სასრულში.... მყუდრო ოთახში ნაბიჯები ისმოდა.
ერთი,ორი,სამი...
გრძნობ? გრძნობ მუსიკას? -ვუთხარი ჩურჩულით და ყურზე ვაკოცე
სიტყვები მღერის...