8.
მოულოდნელმა და ძლიერმა ხმამ უცებ შეაკრთო, დადა ჩაიმალა, ღიმილიანი სახით მოუსვენრად აცეცებდა თვალებს... მებაღეს გაეცინა და კვლავ გადაეშვა წყალში...
იმ დღეს დადა სახლიდან აღარც გამოსულა, რაღაც თავისებური ღიღინ-ღიღინით ათვალიერებდა თავის ნამუშევრებს და კმაყოფილი სახით აწყობდა... მერე კი კარგა ხანს ვეღარ ბედავდა მობანავე მებაღის სათვალთვალოდ წასვლას...
როგორც იქნა დადამ სძლია სიმორცხვეს და ეზოში გამოვიდა, მებაღეს უკვე თამამად დაუწყო დევნა. სადაც თვალს მოჰკრავდა ჩამუხლულსა თუ მუშაობაში ჩაფლულს იქვე ალბომში ჩახატავდა. მებაღე კი თითქოს ჯიბრზე ქუდს უფრო მეტად ჩამოწევდა ცხვირზე და წესიერად არც სახე უჩანდა და არც თვალები. ტანზე კი ისეთი ჩაცმული იყო, რომ ვერ გაიგებდი, ტანსაცმელი იყო თუ ცარიელი ტომრებისგან შეკოწიწებული სამოსი. ზომაზე მეტად განიერი და ფართო შარვალი კოჭებამდე ვერც სწვდებოდა, შარვალზე ქამრის მაგივრად თოკი ჰქონდა შემოკრული, ტანზე კი ისევე განიერი, მაგრამ მოკლე ზომის პიჯაკი ეცვა...
დადა ხის მაღალზე ჯირკზე შედგა, კისერი წაიგრძელა რაღაცის დანახვა უნდოდა, მაგრამ უცებ შორიდან მათი სახლის გზაზე მომავალი ნაცნობი მანქანა შენიშნა, დადას არ ესიამოვნა, თითი გზისკენ გაიშვირა და რამოდენიმეჯერ აღმოხდა: ,,- გო!... გო!..’’, ამ დროს ზურგიდან მოისმა ,,ბატონოო, გისმენთო’’, მაგრამ დადას ყურადღებაც კი არ მიუქცევია, კვლავ თითს იშვერდა და ერთი და იმავეს გაიძახოდა. პატრონი დადასკენ გაეშურა, ვერ მიმხვდარიყო გოგონა ასე რამ ააღელვა, მებაღემ კი სანამ დადასთან მივიდოდა პატრონი წინ გამოეჭიმა და მისალმების ნიშნად თავი დაუკრა, კვლავ გაუმეორა ,,გისმენთ ბატონოო’’. - ალბათ იფიქრა, რასაც დადა ვერ მეუბნება პატრონი მიუხვდება და ის მეტყვისო... ,,რა გქვია’’ - ჰკითხა პატრონმა. მებაღემ კიდევ უფრო მდაბლად დაუკრა თავი: ,,უგო, ბატონო..’’ - ისე მიუგო თავი არ აუწევია. ,,ახლა ყველაფერი გასაგებიაო’’ იფიქრა პატრონმა, ალბათ დადა მებაღე უგოს ეძახდაო. დადა კი მათ ყურადღებას არ აქცევდა, კუშტად, წარბშეკრული უყურებდა უკვე ეზოსთან მომდგარ მანქანას და არც კი იცოდა ამ თავისი განსაკუთრებული რეაქციით შემთხვევით მებაღეს სახელით თუ უხმობდა.
ეზოში შემოგრიალებულ მანქანას მსახურებმა კარი გაუღეს, მანქანიდან პატრონის ნაცნობი კაცი გადმოვიდა, მასპინძელი უკვე მისკენ მიდიოდა დადას რეაქციაც კი დავიწყებოდა... დადა რაღაცნაირად ვერ იტანდა ამ კაცს, მისი თვალები ხშირად ისე ჯიუტად უყურებდნენ დადას, რომ თვალს ვერ უსწორებდა, თითქოს რაღაცის ამოკითხვა უნდოდა გოგონას თვალებში... იყო ამ კაცის მიღმა, რაღაც ისეთი რასაც საშინელი და საშიში ერქვა, დადა გრძნობდა ამას და საშინლად არ სიამოვნებდა მისი სტუმრობა. შეიკეტებოდნენ ხოლმე პატრონის კაბინეტში და საათობით მხოლოდ ნახევარ ბოთლ კონიაკს წრუპავდნენ... რა ხდებოდა ან რაზე საუბრობდნენ არავინ იცოდა, თვით ზეკსაც კი აკრძალული ჰქონდა მაგ დროს პატრონის კაბინეტში შესვლა. სტუმარი კაცი დადას ყოველთვის თბილად მოიკითხავდა, მისთვის ტკბილეულიც კი მოჰქონდა, მაგრამ დადას მაინც მისი გამოჩენა შიშის ზარს სცემდა... როგორც კი მანქანიდან გადმოსული დაინახა სასწრაფოდ ჩამოხტა ჯირკიდან და მებაღის ზურგს ამოეფარა. სტუმარი და პატრონი ერთმანეთს მიესალმნენ, კაცმა დადასკენ გამოიხედა, დადამ იფიქრა შემამჩნია, კარგად ვერ დავიმალეო, და ოდნავ გამოჰყო თავი მებაღის ზურგიდან, მისალმებას არც აპირებდა, მხოლოდ ელოდა, როდის შევიდოდა სტუმარი სახლში. უეცრად, მისდა გასაკვირად და პატრონის შეუმჩნევლად დადას მოეჩვენა, რომ თითქოს სტუმარმა და მებაღემ ერთმანეთს რაღაც უჩუმრად ანიშნეს... ან სულაც იქნებ... იქნებ მართლაც მოეჩვენა...
LEX·2016 წლის 3 თებერვალი, ოთხშაბათი