-არ ვიცი საიდან უნდა დავიწყო საუბარი. იქნებ ვერ გამიგოს ან რაიმე შარში გავყო თავი? შეიძლება ამის გამო ერთი ამბავი ატყდეს..... ამ ფიქრებში ვიყავი გართული როდესაც შოთიკომ დამირეკა.
-მელანო მოვედი. ჩამოდი გელოდები.
-როგორი საყვარელია. ერთი წუთიც არ დაუგვიანია.... კი ეხლავე მოვდივარ. ნელ-ნელა ჩავიარე კიბეები. ძალიან ვნერვიულობდი. შოთიკომ გადამკოცნა და მანქანის კარი გამიღო.
-როგორ ხარ მელანო?
-არამიშავს შენ როგორ ხარ?
-მეც ეგრე. ახლა ერთ კარგ ადგილზე მინდა წაგიყანო.
-მაინც სად მივდივართ?
-რომ მივალთ ნახავ.
(მთელი გზა ჩუმად ვიყავით. არცერთი ხმას არ ვიღებდით. მე ძალიან ვღელავდი და აზრებს ვალაგებდი. ზოგჯერ შევხედავდით ერთმანეთს და ვუღიმოდით. სწორედ ამ დროს ჩემი საყვარელი სიმღერა lp- lost on you დაიწყო, რაც რომანტიკულ გარემოს ქმნიდა. დანიშნულების ადგილზე მალევე მივედით და ჩემს წინ ლმაზი სანახაობა გაიშალა. რომანტიკული ვახშამი ღია ცის ქვეშ)
-როგორ მოგწონს ეს ყველაფერი?
-ძალიან ლამაზია დიდი მ ადლობა.
-გთხოვ დაიწყე მოყოლა. მაინტერესებს რა ხდება.
-იცი შოთიკო, ძალიან მიჭირს ამის მოყოლა შენთვის და საერთოდ ნებისმიერი პიროვნებისთვის და ეს მხოლოდ მე და თამუნამ ვიცით.
-გთხოვ მითხარი, ხომ იცი რომ მიყვარხარ. მენდე, არ მოგატყუებ. შეიძლება ვერ ხვდები თუ როგორ მიყვარხარ, მაგრამ დაგიმტკიცებ თუ ამის საშუალებას მომცემ.
-(ხელი ხელზე დამადო და თვალებში მიყურებდა. ამ შეხებამ გული გამითბო, მაგრამ ძველი ტკივილიც გამახსენა, არ მეგონა თავს ასე თუ ვიგრძნობდი და კიდევ უფრო მოწყენილი სახე მივიღე)
-გთხოვ მითხარი, ვიცი რომ გინდა თქმა.
-შოთიკო ჩემს ცხოვრებაში იყო ერთი, ვინც ყველაფერზე მეტად მიყვარდა. (სიტყვები ყელში მეჩრებოდა, თავს საშინლად ვგრძნობდი და არ მეგონა თუ საუბრის გაგრძელებას შევძლებდი.)
-ნუ ნერვიულობ ყველაფერი კარგადაა. შეგიძლია ყველაფერი მიამბო.
-თავიდან უბრალოდ მეგობრები ვიყავით და არ ვიცოდი მისადმი თუ რაიმეს ვგრძნობდი, მაგრამ ყველაფერი მაშინ შეიცვალა, როდესაც სიყვარული ამიხსნა. მასთან თავს ბედნიერად ვგრძნობდი და მეგონა ყოვეთვის ერთად ვიქნებოდით, მაგრამ ერთ დღესაც უბრალოდ ადგა და წავიდა. მე კი დიდი ტკივილი განვიცადე. მას შემდეგ ახლოს არავის ვუშვებ.
-და ვინ იყო ეგ პიროვნება?
-რა მნიშვნელობა აქვს მაგას შოთიკო?
-ალბათ აქვს. ჩემთვის ყველაფერს აქვს მნიშვნელობა.
-მაპატიე, მაგრამ რაც არ უნდა მოხდეს მაგას ვერ გეტყვი. ეს ჩემი პირადი ცხოვრებაა და არ არის საჭირო სხვამ გაიგოს ყველაფერი. ან საერთოდ რატომ გიყვები ამ ყველაფერს მე თვითონაც არ ვიცი.
-ეხლა კარგად მომისმინე. (მისი სიტყვებბი მაშინებს. ჩემს სახეს ხელებში იქცევს და თვალებში მიყურებს) ცხოვრებაში ასეთი სიყვარული არავისადმი მიგრძვნია და თუ გგონია ზოგ-ზოგიერთებივით უბრალოდ გამოგიყენებ და მერე უბრალდო წავალ ცდები. არ ვაპირებ შენს მიტოვებას. რაც შენს ცხოვრებაში მოხდა, ხდება და მოხდება ჩემთვის ყველაფერი მნიშვნელოვანია. მე თავს ვალდებულად ვთვლი ვიზრუნო შენზე. გაიგე?
-და იქნებ არ მჭირდება რომ იზრუნო ჩემზე ან არ მინდა რომ საერთოდ ვინმემ იზრუნოს ჩემზე. (მივხვდი რომ ეს არ უნდა მეთქვა)
-მეხუმრები ხო? საერთოდ არაფერს გრძნობ ჩემს მიმართ?
-და რას უნდა ვგრძნობდე? იმას რომ მიყვარხარ? (შოთიკოს გაოცებული სახე ჰქონდა. არ ელოდა ასეთ პირდაპირობას ჩემგან. მეკი მივხვდი, რომ ზედმეტი მომდიოდა) შოთა მე არ ვარ ისეთი გოგო, რომესაც მანქანაში ჩაიჯენ, ერთს გაასეირნებ და გეტყვის მიყვარხარო ეს ჩემი აზრია და არ მინდა ადვილად დამთმობი ვიყო.
-მელანო, მესმის შენი. არ მინდა იფიქრო, რომ თავში ავარდნილი ვარ იმის გამო რომ მდიდარი ვარ. იმის გამო არ წამომიყვანიხარ მანქანით ან ეს ყველაფერი იმიტომ არ გამიკეთებია, რომ მდიდარი გამოვჩენილიყავი, არამედ მინდოდა რაიმეთი გამემხიარულებინე და ჩემზე კარგი წარმოდგენა შეგქმნოდა. არ ვარ ისეთი როგორიც ვჩანვარ. საერთოდ არაფერს გრძნობ ჩემს მიმართ?
-შოთა, არ ვიცი რა გითხრა. მოწონხარ, მაგრამ არ მინდა რომ ვინმესთან ურთიერთობა მქონდეს და ისევ გული მეტკინოს როგორც ადრე.
-და შენ გგონია მე მაგას გავაკეთებ?
-არვივი, ადრემ მეგონა რომ ვუყვარდი, მაგრამ ტყუილი აღმოჩნდა. მე კი გულნატკენი დავრჩი.
-მელანო ვიცი როგორც ხარ, მაგრამ მენდე, ვერასოეს შევძლებ შენს მიტოვებას. არვიც როგორ გადმოგცე ის თუ როგორ მიყვარხარ, მაგრამ დამიჯერე, არ მიგატოვებ.
-მჯეროდეს შენი?
-კი 100%_ით შეგიძლია ჩემი გჯეროდეს. მელ (ხელი ხელზე დამადო) მართლა მიყვარხარ.
-მეც მიყვარხარ შოთიკო.
-მოიცა რა თქვი? სერიოზულად ამბობ?
-ხო სერიოზულად ვამბობ. მიყვარხარ.
-მელანო ახლა შენ ვერ ხვდები როგორ გამახარე. ჩემი სიცოცხლე ხარ. ვაიმე გავაფრენ ეხლა.
-მეც მიყვარხარ ჩემო დათუნია.
-ვაიმე ჩემო პატარა შეგჭამ რა.
-არა გმადლობ შეჭმა არ მინდა.
-კარგი ხო ჩემი სუნთქვა ხარ. (იმის გაგება მაინც მინდოდა ვინ იყო ის ბიჭი ვინც მელანოს უყვარდა, მაგრამ ამ მომენტის გაფუჭება არ მინდოდა)
-შენ კი ჩემი. არ წავიდეთ სახლში? გვიანია.
-ჯერ? ვიყოთ რა ცოტა ხანი.
-დავიღალე შოთიკო. რაღაც თავი მტკივა.
-კარგი როგრც შენ იტყვი ჩემო ლამაზო.
(მთელი გზა ერთმანეთს თვალებში ვუყურებდით და ვგრძნობდი როგორი სიყვარული გააჩნდა მას ჩემს მიმართ, რაც ბედნიერს მხდიდა. მივხვდი რომ ადამიანის ცხოვრება მხოლოდ ცუდით არ შემოიფარგლება და წარსულს არ უნდა დავეყრდნო. სახლში მალევე მივედი)
-მადლობა შოთიკო დღევანდელი საღამოსთვის.
-რა სალაპარაკოა ჩემო ლამაზო.... დამეოდე ჩემო ლამაზო. მეც მოვდივარ ირაკლისთან საქმე მაქვს.
-კი მაგრამ რა საქმე? ხომ მშვიდობაა?
-კი ნუ ნერვიულობ ეგ კაცების საქმეა.
-და შენ შენი თავი კაცი გგონია?
-აბა ბავშვს ვგავარ?
-ხო კარგი ეგეთი სახით ნუ მიყურებ თორე მაშინებ.... იკა მოვედით... შოთა შედი. მე გამოვიცვლი და მოვალ.
-რა ქენი გაიგე რამე? (იკა)
-კი გავიგე თურმე ადრე.....
-მერე არ გითხრა მისი სახელი?
-არა არ უთქვმს. ბოლოს მინდოდა კითხვა, მაგრამ ეს მომენტი არ გავაფუჭე.
-მე ვიცი სადაც უნდა გავიგოთ.
-შენ? საიდან?
-წამომყევი... მელანო ჩვენ ნიკასთან მივდივართ. კარი ჩაკეტე და არავის გაუღო. მალე მოვალთ.
-მოიცა ნიკამ საიდან უნდა იცოდეს?
-გაჩუმდი მართლა ნიკასთან კიარ მივდივარ... გამარჯობა თამუნა როგორ ხარ?
-თქვენ? აქ რას აკეთებთ?


ესეც ახალი თავი იმედი მაქვს მოგეწონათ. ბოდიში დაგვიანებისთვის. ველი კომენტარებს. <3