11 .
წვიმაში გადამხდარმა უცნაურმა თავგადასავალმა დადას განწყობაზე საოცრად იმოქმედა, მთელი ღამე ღრუბლებში დაცურავდა და ისე ტკბილად ეძინა, რომ ჯერ საუზმე გამოტოვა და მერე კი ლამის უსადილოდაც დარჩა...
პატრონს კი ძლივს ჩაეძინა. დილამდე ფიქრობდა დადას მომავალზე. არასოდეს ენახა მისი ასეთი გაბრწყინებული თვალები. არც თუ ისე იშვიათად სტუმრობდნენ მთხოვნელები, თუმცა ჯერ კიდევ დადას მოსაწონი ვერავინ გამოჩნდა, მამიკოს ფულებით გაფხორილი ცხვირაწეული ყმაწვილები... თან ქონებასაც კარგად შეავლებდნენ თვალს და კმაყოფილი სახით დადას სილამაზითაც ტკბებოდნენ. გოგონა, მართლაც საოცრად ლამაზი იყო, მაგრამ რატომღაც სუფრაზე ხშირად უტაქტოდ იქცეოდა... ერთხელ ერთმა სტუმართაგანმა აზრი გამოთქვა, ახალგაზრდები ცალკე გავიდნენო, რომ უკეთ გაიცნონ ერთმანეთიო, მაგრამ დედამთილობის კანდიდატმა ამაყად მოიღერა ყელი: ,,და მერე რაზე უნდა ისაუბრონ? ჰმ..’’ დადამ კი ვითომ ვერც კი გაიგო, მისი მისამართით თქმული გაკილვა და უდარდელი, მხიარული სახით ისეთი ხმაურით დაიწყო კოვზით ჩაის მორევა, ლამის ფინჯანს ძირი გააგდებინა.. ,,აი თურმე რატომ იქცეოდა ასე... სამაგიეროს უხდიდა ყველა იმ ხალხს, ვინც სხვის უბედურებას დასცინოდა.. ჰმ’’ გაეღიმა პატრონს. ,,დადა პატარა ქარაფშუტა გოგონას ჰგავს, თანაც.. რატომღაც ჰგონიათ, .. რადგან გოგონას მეტყველება არ შეუძლია, აუცილებლად გონება ჩამორჩენილიც უნდა იყოს?... სინამდვილეში კი თავად არიან ჩლუნგები... საკმაოდ ჭკვიანია და მშვენივრადაც გამოხატავს, რაც მას სურს..’’ პატრონმა გვერდი იცვალა.. ,,ზეკიც ხომ საშინლად არ მოსწონს და არც მინდა მათი დაწყვილება.. მათი შვილი... ჰმ!.. მკვლელის შვილი საშინელი გენის მატარებელი... ზეკისა და მისი წინაპრების ცოდვებით გაჟღენთილი.. ძალიანაც კარგი თუ არ მოსწონს, მეც ეგ მინდა... მსახურებიც ბევრი ეპრანჭება, მაგრამ ჯერ არავინ მოსწონებია.. და არც დავუშლიდი, თუ კი ბედნიერი იქნება... დღეს რაღაც სხვანაირად უბრწყინავდა თვალები... ასეთი არასდროს მინახავს... მგონი მებაღე მოსწონს... კი მაგრამ ნეტა როდისღა დამეგობრდნენ?.. იქნებ სპეციალურად მოვიდა... ქონების ხელში ჩასაგდებად.. ისე მშვენიერი ჭაბუკია, წყნარი, შრომა არ ეზარება და არც ეთაკილება მებაღეობა... სხვა კაცი უთუოდ რაიმე სხვა სამუშაოს მომთხოვდა... უფრო ბევრად ვაჟკაცურს, მეტი ანაზღაურებით... ეს კი ხმასაც არ იღებს... კმაყოფილია... იქნებ დადას ქონებაზე რჩება თვალი და ასე იმიტომ იქცევა?.. ისე თუ გააბედნიერებს... რატომაც არა.. დადას ქონება არ აკლია.. იცხოვრონ ტკბილად... უნდა დაველაპარაკო... გავარკვიო სინამდვილეში ვინ არის და რა უნდა... რატომ მოგვაჩვენა თავი ასე მოხუც დაუძლურებულ უსუსურ კაცად... ხვალვე დაველაპარაკები’’... ფიქრობდა პატრონი და ამ ფიქრებში ჩაეძინა კიდეც...
მხოლოდ მებაღეს არ სძინებია იმ ღამით. პატრონის ნაჩუქარი ტანსაცმელი იქვე მიყარა, სიცივისგან აკანკალებული საბანში გახვეული მიეგდო... დიდ ხანს არ აძლევდა ყინვა დაძინების საშუალებას... ,,ალბათ მოთოვს’’.. გაიფიქრა... კანკალი კი სულ უფრო და უფრო ემატებოდა... ,,ნეტა მალე გათენდებოდეს...’’
დილით მართლაც მოთოვა. ძალიან ლამაზი სანახავი იყო თეთრი საფარით დაფარული ეზო. დადას მშვიდად ეძინა. პატრონი წამოდგა. ღამის ნაფიქრალი სისრულეში უნდა მოეყვანა, მებაღე კარგად უნდა გაეცნო. ყველაფერი გაერკვია, ვინ იყო... საიდან მოდიოდა... პატრონს ჩვევად ჰქონდა ახალი მსახურის მიღებისას ჯერ გამოსაცდელ დროს მისცემდა, ამასობაში თავად კარგად გაეცნობოდა, ერთგულ ხალხს კი მისი წარსულის გასაგებად გზავნიდა და მხოლოდ მის მერე გადაწყვეტდა დაეტოვებინა თუ არა.
მებაღესთან კი სულ სხვანაირად მოხდა. თავად დადამ მოითხოვა მისი მამულში დარჩენა... პატრონს საქმიანი სტუმრები ჰყავდა.. მერე სულ გადაავიწყდა.. ყველაფერი კი ისე უცებ მოგვარდა... ნაკლებად შესამჩნევი თავისთვის მოფუსფუსე საწყალი კაცი... იქნებ მაინც მოგზავნილი იყო? მაგრამ სახლს სიახლოვესაც აქამდე არ გაჰკარებია... იქნებ ადრევე შეათვალიერა დადა... მერე კი თავი მოისაწყლა?.. პატრონს ჩაეღიმა. არც ისე ადვილი მოსატყუებელი კაცი გახლდათ და ამ გაურკვევლობას ახლავე მოუღებდა ბოლოს.
პატრონი გაკვირვებული დარჩა, როდესაც მსახურთა საცხოვრებელში არ დაუხვდა მებაღე. ნუთუ ოთახები არ გყოფნიდათო? თითქოს გაუჯავრდა კიდეც მსახურთ... მათ კი მოახსენეს - თავად ისურვა იმ ქოხში ცხოვრებაო. პატრონი გულმოსული მიიკვლევდა თოვლისგან დაფარულ ბილიკს. ეზოს ბოლოში, სამუშაო იარაღების სათავსოს მასეთივე ფიცრული ქოხი თავად მიუდგა და იქ ცხოვრობდა მებაღე, ჭამითაც იქვე ჭამდა, სხვა მსახურებივით მათთვის განკუთვნილ დიდ სამზარეულოშიც კი არ რჩებოდა... ,,რა ჯანდაბა უნდა აქ!?’’ ბურდღუნით შეაღო კარი პატრონმა და სახტად დარჩა.. ძველ გახუნებულ პლედში გახვეული, სახეც კი არ უჩანდა, საწოლისმაგვარ დიდ ყუთზე მიგდებული მებაღე ყრუ ხმით კვნესოდა. პატრონმა პლედი ჩამოუწია, სიცხისაგან სახეზე ალმური ადიოდა... ახლაც ისეთივე საცოდავი სანახავი იყო, როგორიც პირველად ნახა... საშინელი გატანჯული სახით გმინავდა... პლედის ხელი უშვა, რაღაც ზედმეტად სველიც კი მოეჩვენა და... სისხლიან ხელზე გაკვირვებით დაიხედა, უფრო კარგად გადახადა საფარი და მებაღის გასისხლიანებული სხეულის დანახვაზე უკან გახტა...
ექიმის მოლოდინში ქოხს არ მოსცილებია, დროდადრო სუნთქვასაც უმოწმებდა... ,,ნეტა რა მოხდა?.. ვინ ბედავს აქ ჩემს მამულში... ჩემს უკითხავად... რა ხდება აქ საერთოდ... ყველანი თავიდან უნდა გადავამოწმო...‘’ - ათასი აზრი უტრიალებდა თავში... ,,ერთი ეს კაცი გადარჩებოდეს ახლა და... მერე მე ვიცი...’’
პატრონმა ერთგულ მსახურს გაჩუმება უბრძანა, თან დაავალა ჩუმ-ჩუმად გამოეკითხა, ვის შეიძლებოდა ჩაედინა ეს ყველაფერი...
ექიმმა სახლში შესვლა დააპირა, მაგრამ მსახურმა - აქეთო ანიშნა, ძალიან გაუკვირდა და არც ესიამოვნა... ,,რა უცნაური კაცია, მოსამსახურის გულისთვის წამომაგდო, დილა უთენია ამხელა თოვლში’’ - ბრაზობდა ექიმი, მაგრამ მსახურთა სახლსაც რომ გასცდნენ და სადღაც თავლისკენ რომ აიღეს გეზი, ამაზე სულ გადარია.. ,,ვეტერინარი ხომ არ ვგონივარ...’’- ასე ბრაზმორეულს ქოხში შესვლაც კი აღარ უნდოდა, მაგრამ კარებშივე შენიშნა პატრონი... ქოხს თვალი მოავლო, ამრეზით გახედა მიგდებულ მებაღეს, და ისეთი ზიზღიანი მზერა მიაპყრო პატრონს, რომ ყველაფერი ცხადი იყო, ექიმს არათუ მკურნალობა, არამედ ავადმყოფის გასინჯვაც კი არ უნდოდა. პატრონმა განრისხებული მზერა შეაგება, ,,ჰიპოკრატეს ფიცი, ხომ არ შეგახსენოთ!... ექიმო!..’’ - ბოლოს სიტყვას საკმაოდ მკაცრად და ცინიკურად გაუსვა ხაზი, მის თვალებში ბოროტმა ნაპერწკალმაც გაიელვა. ექიმი შეშინდა, მაგრამ როცა გასისხლიანებულ სხეულს შეხედა შიში უფრო მეტად მიეძალა, იფიქრა აქედან ცოცხალს არ გამიშვებენო... სხვა რა გზა ჰქონდა, პაციენტის გასინჯვას შეუდგა...
მებაღეს ღრმა ჭრილობა ჰქონდა, სულ ცოტათი იყო აცდენილი, თორემ გულს გაუპობდნენ. ექიმმა ამჯერად იქაურობას კარგად მოავლო თვალი, ძირს არანაირი სისხლის კვალი არ იყო, სისხლში მხოლოდ მებაღე ცურავდა, არც პლედი იყო დაზიანებული. პატრონი მდუმარედ დაჰყურებდა ზემოდან ,,შენც იმას ფიქრობ რასაც მე?’’ - დაბალი ხმით უთხრა ექიმს, მანაც თავი დაუქნია ,,როცა ეძინა მაშინ თუ დაჭრეს, თანაც ჯერ საბანი გადახადეს... მერე ისევ დააფარეს... დიდ ხანს რომ არავის შეემჩნია’’... პატრონი უკვე აღარ უსმენდა, გარეთ დაიწყო ცქერა, საშინელი მზერა ჰქონდა, ისეთი, როგორიც ადრე... ძალიან ადრე... ისეთი, როგორიც ძველ ცხოვრებაში... ,,არ მინდა ვიფიქრო, მაგრამ ზეკის ნამუშევარს ჰგავს... ჭკვიანურად მოფიქრებული დანაშაული...’’ ზეკს აქ თავისი ოთახი ჰქონდა, როცა უნდოდა მაშინ გაათევდა ღამეს, მთავარი შესასვლელიდან, დერეფნის სხვა მხარეს... ,,არ ვაპატიებ, თუ თავზე გადამახტა!’’.. ფიქრებიდან ექიმის ხმამ გამოარკვია ,,მაღალი სიცხე აქვს, ბევრი სისხლი დაკარგა, მისი აქ გაჩერება შეუძლებელია, სასწრაფოდ საავადმყოფოში უნდა გადავიყვანოთ!’’
LEX·2016 წლის 7 თებერვალი, კვირა