12.
ექიმის სიტყვებზე პატრონი შემობრუნდა ,,საავადმყოფო ამოვა აქ!’’ სასტიკი მზერა მიაპყრო, მისი ხმა იმდენად მტკიცედ ჟღერდა, რომ ექიმმა სიტყვა ვეღარ შეუბრუნა და შიშისაგან გაილურსა...
პატრონი უმალ მთელ ქალაქს ამოიყვანდა სახლში, ვიდრე მისი სამფლობელოდან დაჭრილ კაცს გაიტანდნენ და ქვეყნის სალაპარაკო გახდებოდა. მსახურებს სასტუმრო ოთახი მოამზადებინა, თან კატეგორიულად გააფრთხილა ყველას ენაზე კბილი უნდა დაეჭირა. ერთგული მსახურები ყოველთვის გვერდში ედგნენ მკაცრ, მაგრამ კეთილ პატრონს, თავად კი ყველას მაინც ბოლომდე ვერ ენდობოდა.
დადას ისე ტკბილად ეძინა, რომ არაფერი გაუგია, თოვლის მოსვლამ ძლიერ გაახარა, ლამის თითები ერთმანეთზე მიეყინა ფიფქების ფერებაში. მსახურმა ქალმა გაყინულ ოთახში ძლივს დააკეტინა ფანჯარა. დადა აღარ დაელოდა სუფრის გაწყობას და პირდაპირ მსახურთა სასადილოსკენ აიღო გეზი, მერე კი მებაღის დახატვა ჰქონდა გეგმაში, თუნდაც იმიტომ რომ წუხანდელი ტყუილი სიმართლედ ექცია, ამის სურვილი ხომ ადრე ისედაც ჰქონდა, ჩუმ-ჩუმად თვალთვალსა და ხატვას კი რა ხანია მოეშვა....
მსახურები, როგორც ყოველთვის გულთბილად მიეგებნენ, დადას ბევრჯერ უსადილია მათთან ერთად, არასდროს არავის თაკილობდა, ყველასთან თანასწორად გრძნობდა თავს. შესული არ იყო, რომ მზარეულის დამხმარე ქალის თავზე მებაღის ქოხში ნანახი თმის სამაგრი შენიშნა. გახარებულმა თითი გაიშვირა, თითქოს ვიცანი, ვისიც ყოფილაო. მსახურ ქალი უმალ მიხვდა დადას რისი თქმაც უნდოდა, შიშისაგან წამოჭარხლდა, თუმცა არავის შეუმჩნევია, რადგან ცეცხლთან ახლოს ტრიალებდა... საშინლად აღელდა, შეეცადა, რაც შეიძლება უფრო მეტად მიმალულიყო სამზარეულოს სიღრმეში, კიდევ კარგი მისი მეუღლეც იქვე არ იყო, თორემ ვინ იცის? რა შეიძლება მოჰყოლოდა ამ ამბავს... ყველა მსახურმა ჯერ არც კი იცოდა რა მოხდა წუხელ, მსახურ ქალს, რომ მებაღის ამბავი სცოდნოდა აუცილებლად მის ქმარს დააბრალებდა საყვარლის მკვლელობას...
სასადილოს სხვა სიღრმეში კი ამ დროს მსახურები ერთმანეთში აირივნენ, რაღაც შეშფოთებული გადი-გამოდიოდნენ, რამდენჯერმე ჩურჩულის ხმაც მოესმა, ერთმანეთს აჩუმებდნენ, დადა ჯერ ვერ მიხვდა რაში იყო საქმე, მერე კი თავი მოიკატუნა, ვითომც არაფერი ესმოდა და მაინც მოახერხა მათი საუბრისთვის ყურის, დაგდება... გაოგნებული ახალი ამბის მოსმენით, აღარც დაელოდა სადილის გაწყობას, პირდაპირ მებაღის ქოხისკენ გასწია სირბილით...
პატრონის სახლის ერთ-ერთ სასტუმრო ოთახში, რომელიც ყველაზე მოშორებით გრძელი დერეფნის ბოლოში მდებარეობდა, საავადმყოფოს პალატა მოაწყვეს, მებაღე დიდი სიფრთხილით გადაიყვანეს. პატრონმა ჯერ წვერში, შემდეგ კი პირგაპარსულზე ბრძანა მისთვის სურათების გადაღება. ყველგან სანდო ხალხი დაგზავნა, მებაღის წარსული ცხოვრების გასაგებად...
საკუთარ თავს ვერ პატიობდა, რატომ ადრევე არ გამოარკვია, ვინ შემოუშვა მის ოჯახში... გული ბრაზით ევსებოდა, ვინც არ უნდა ყოფილიყო, თუნდაც მისი დაუძინებელი მტრისგან მოგზავნილი, მაინც არ უნდოდა მის ოჯახში ასე მუხანათური მკვლელობის მსხვერპლი გამხდარიყო ეს ახალგაზრდა კაცი... ,,ჰმ... ახალგაზრდა თუ ბებრად შემოსილი მებაღე...’’ მწარედ ეღიმებოდა პატრონს...
,,ოღონდ დადას არაფერი დაუშავდეს... ჩემს თავს აღარც დავეძებ... ვინ არიან? ვინ შემომესია....’’ ათასმა არეულმა ფიქრებმა პატრონი კი არ დააბნია, პირიქით უფრო გონზე მოიყვანა, მებაღეს სახლში ყველა პირობა მოუწყო, რომ როგორმე ჯერ გადაერჩინა და თანაც ყოველგვარი კავშირი გაეწყვიტა თავისიანებთან, იმათგან ვისგანაც მოვლენილი იყო, ბოლომდე კარგად უნდა გამოეჭირა და გამოეძიებინა, ვინ უთხრიდა ძირს...
დადა იმ დროს შევარდა სასტუმრო ოთახში, როდესაც დაჭრილ მებაღეს სისხლიან სახვევს უცვლიდნენ, ასეთი სცენის დანახვაზე იგივე რეაქცია ჰქონდა, როგორც ადრე გასისხლიანებული მებაღის სახე რომ დაინახა... გოგონა ძლივს დააკავეს და საკმაო ხანი დასჭირდა მის დამშვიდებას, ისიც ცალკე მისახედი გახდა, ექიმს მისთვისაც მოუწია წვეთოვნის დადგმა, და ახლა პალატაში ორი პაციენტი ჰყავდა... გადაღლილი და ღონეგამოცლილი ექიმი ხან ერთს უვლიდა და ხან მეორეს, რამდენიმე სპეციალურად დაქირავებული მომვლელებიც კი გადაიქანცნენ, პატრონი თავზე ადგა, დასვენების საშუალებას არ აძლევდა, თან ყურები სულ დაცქვეტილი ჰქონდა, ასეთ მდგომარეობაში მყოფ მებაღეს იქნებ რაიმე წამოსცდენოდა... იქნებ ვინმეს სახელი მაინც ეხსენებინა...
მძიმედ დაჭრილი მებაღე ჯერ კიდევ სიკვდილს ებრძოდა. დადა ნელ-ნელა გამოერკვა თავისი იდუმალი მდგომარეობიდან და აქტიურად ჩაება საქმეში, მომვლელებს წესიერად არც კი აცლიდა მუშაობას, ცდილობდა, რომ სულ თვითონ გაეკეთებინა ყველაფერი. პატრონს საშინლად ღელავდა, როგორმე დადა უნდა ჩამოეშორებინა მებაღეს, მაგრამ როგორ? გოგონა გვერდიდან არ შორდებოდა, ნემსის გაკეთებაც კი ისწავლა, უკვე სახვევის გამოცვლაც თავისუფლად შეეძლო და მკაცრად ადევნებდა თვალს მომსახურე პერსონალს...
სამ კვირაზე მეტი გავიდა. მებაღე თანდათან გონს მოვიდა. დამძიმებული ქუთუთოები ძლივს ასწია და პირველი ვინც დაინახა იქვე, მის გვერდით სავარძელში მოკალათებული დადა დაინახა... ახლა უფრო მეტად ლამაზი და მომხიბვლელი ეჩვენა... მებაღეს ოდნავ გაეღიმა, ისე იყო დასუსტებული თავის აწევაც ვერ შესძლო, ხოლო როგორც კი გაინძრა მარცხენა მხარეს საშინელი ტკივილი იგრძო, მძიმედ ამოიკვნესა. კვნესის ხმაზე დადამ თვალები დაჭყიტა, გამოფხიზლებული მებაღე, რომ დაინახა სიხარულისგან ისე ძლიერად ჩაეხუტა, რომ უნებურად ჭრილობას დააწვა, მებაღემ ტკივილისგან კიდევ ერთხელ ამოიკვნესა. დადა მიხვდა თავის შეცდომას და წყლიანი თვალები მებაღეს შეანათა. უგოს გაეღიმა: ,,არაუშავს, გამივლისო... მალე... სულ მალე... ერთად ვირბენთო’’ ყრუ ხმით უთხრა...
პატრონი კაბინეტში იყო, საშინელი გაგულისებული. ვერაფერი შეიტყო მებაღის წარსულის შესახებ, არც ქალაქში და არც მის შემოგარენში მსგავს არც მათხოვარს იცნობდნენ და არც ვინმე უგოს, ახალგაზრდა კაცს, თითქოს და მართლა მიწიდან ამოძვრაო, როცა მოახსენეს დაჭრილი გონს მოვიდაო, ლამის სირბილით აირბინა კიბე, ,,სანამ ბოლომდე მოეგება გონს, უნდა დავასწრო... სანამ გაათვითცნობიერებს სად იმყოფება, მანამ უკვე უნდა ვიცოდე ვინ არის და რა ხიფათს მიმზადებს...’’ სწრაფი ნაბიჯით გაიარა დერეფანი და აქოშინებული კარს მიადგა, ჯერ არ უნდოდა შესვლა, სანამ არ დაშოშმინდა, მთელი ძალისხმევით მხიარული, მშვიდი სახე მოირგო და ოთახში შეაბიჯა.
დადა სიხარულით შეეგება, ისე დაფუსფუსებდა და თავს დასტრიალებდა დაჭრილ მეგობარს, რომ პატრონს გული შეეკუმშა, აბა როგორ უნდა წაერთმია ამ გოგონასთვის ,,ბედნიერება’’?... დადას თავზე მოეფერა, შეაქო, აი ასე კარგად, რომ უვლი, მაგიტომაც უკეთ გახდაო, გოგონა სიხარულისგან ბრწყინავდა. პატრონმა მებაღე ღიმილით მოიკითხა, თუმცა მებაღემ მის თვალებში სულ სხვა რამ შენიშნა და არც კი შემკრთალა, მანაც ასევე გაუღიმა, რასაც გამოცდილი პატრონი უმალ მიუხვდა: ,,ჰმ!.. უტიფარი!’’ - გაივლო გულში, მერე თბილი მზერით და რბილი ხმით დადას სთხოვა დაგვტოვეო. დადა უარზე დადგა არ უნდოდა ოთახიდან გასვლა, მაგრამ პატრონმა დავალება გამოუძებნა: ,,სამზარეულოში ჩადი და შენი ხელითვე მოუმზადე გახეხილი ხილის სალათი, იცოდე სათითაოდ აარჩიე, ხომ იცი ახლა ამას ბევრი და კარგად შერჩეული ვიტამინები სჭირდებაო’’. გოგონა სიხარულით დათანხმდა, ხელით ანიშნა ხუთ წუთში აქ გავჩნდებიო და ოთახიდან გავარდა. პატრონი ახლა მომვლელებს მიუბრუნდა და შესვენება გამოუცხადა, მანამ სანამ თავად არ იხმობდა. მებაღე წყნარად ადევნებდა თვალს...
პატრონმა სკამს ხელი წამოავლო საწოლთან ახლოს მიუდგა და როგორც ცხენზე ისე შემოაჯდა, ხელები სკამის ზურგზე შემოაწყო, მის ხელში კი მოოქროვილმა პარაბელუმმა იელვა, ლულის წვერი მებაღისკენ იყო მიშვერილი. მებაღე გაფითრებული შეჰყურებდა, თუმცა პატრონმა მის თვალებში შიშის მაგივრად სიმტკიცე უფრო ამოიკითხა... რამოდენიმე წამს ხმის ამოუღებლად შეჰყურებდა, შემდეგ კი რაც შეიძლება მკაცრი ტონით ჰკითხა: ,,ვინ ხარ?’’
LEX·2016 წლის 11 თებერვალი, ხუთშაბათი