13.
,,უგო მქვია... ბატონო...’’ ძლივს გასაგონი ყრუ ხმით წარმოსთქვა მებაღემ ისე, რომ თვალიც არ დაუხამხამებია, პატრონი უფრო მეტად ჩააშტერდა ,,ბრიყვო! ვინ გგონივარო’’- გაივლო გულში, ხმამაღლა კი სულ სხვა რამ უთხრა: ,,უგო.. მშვენიერი სახელია... უგო... და სხვათაშორის მშვენივრადაც გამოიყურები... და არა ისე როგორც უბადრუკი მებაღე... თუ არ ჩავთვლით იმ ინციდენტს, რის გამოც აქ იმყოფები...’’ რბილი ხმაში ცინიზმი და შეფარული სიმკაცრე იგრძნობოდა, თუმცა მებაღეს წარბიც არ შეურხევია. პატრონი გაჩუმდა. ,,ჰმ.. კარგად კი ჰყოლიათ გაწვრთნილი’’... არც ისე ადვილად შესაშინებელი ჩანდა... ადვილი კი არა საერთოდაც ვერაფერი შეაშინებდა...
საკმაოდ სიმპათიურ, ახალგაზრდა კაცისთვის, რთული არ იყო მოეხიბლა საწინააღმდეგო სქესი, მითუმეტეს კი დადას მოხიბვლას რა უნდოდა... ,,ესეც კარგად გაუთვლიათ, ყოველი მხრიდან უნდათ გამანადგურონ, დამაცადონ, ჯერ კიდევ ვერ აცნობიერებენ ვის შეეჭიდნენ’’ ფიქრობდა პატრონი და გამჭოლი მზერით აკვირდებოდა მებაღეს, რომელიც გასაოცარი სიმშვიდით ელოდა განაჩენს...
პატრონის ერთადერთი სითბო და ნუგეში დადა იყო... ბავშვობის მერე, მხოლოდ ამ გოგონასთან იგრძნო ის, რასაც მშობლიურს უწოდებენ, თუმცა არც მისი მშობელი იყო და არც სისხლით ნათესავი... სამაგიეროდ ზეკი იყო მისი ნათესავი. არ უყვარდა ეს ბიჭი, ზოგჯერ საშინელი აუტანელიც კი იყო, მაგრამ რადგან თუნდაც ერთი წვეთი სისხლი აკავშირებდა მასთან, თავს მაინც ვალდებულად თვლიდა ბოლომდე მიეხედა. ზეკის დაბადებასაც შეესწრო, ჩვილი ხელში დააჭერინეს, სიტყვაც კი დაადებინეს, რომ სამუდამოდ მისი პატრონ-მფარველი იქნებოდა, არასდროს მიატოვებდა განსაცდელში... ასეთი იყო მაშინდელი ბანაკის წესი. იმ ბანაკისა სადაც პატრონი იზრდებოდა. შერეული დიდი დაჯგუფება, აღვირახსნილი ყაჩაღთა ბრბო და ასევე დაუნდობელი ბოშათა ბანდა. არავის ახსოვდა ასე როდის გაერთიანდნენ. როგორც წესი, ბოშები თავის ბანაკს ყოველთვის იცავდნენ და უცხოს ასე ადვილად არ აჭაჭანებდნენ, აქ კი რაღაც გარიგებისა თუ საერთო საქმიანობის წყალობით ისე შეერივნენ ერთმანეთს, რომ ხშირად უჭირდათ კიდეც გარჩევა ვინ რომელი სისხლისა იყო. პატრონიც აქ იზრდებოდა, როგორც ზეკი, თუმცა ყოველთვის განსხვავდებოდა მათგან საკმაოდ ჭკვიანი, გამჭრიახი და კარგად ნაკითხი, ბოშა ბებიის წყალობით დაჯილოდოვებული იყო წინასწარ განჭვრეტის უნარით. ადვილად შეეძლო გამოეცნო სხვათა აზრები, ამის უნარი ისედაც გააჩნდა და ბებიაც ხშირად უტარებდა ცხოვრების გაკვეთილებს, იმ ცხოვრებისა, რომელშიაც ცხოვრობდა და თავიც უნდა გაეტანა. საათობით დასვამდა კარავში, თვალებს დაახუჭინებდა და მთელი დღის განმავლობაში ნანახსა თუ გაგონილს თავიდან გადაახედინებდა, აიძულებდა მოეძებნა თუნდაც პატარა შეცდომა, რის გამოც გული ეტკინა ან რაიმე დაშავდა, თუნდაც უმნიშვნელო რამ... ამ ძიებაში მთავარი მიზეზი იყო და არა უკვე მომხდარი და ჩადენილი. და არა მარტო თავის თავზე, არამედ ყველაზე და ყველაფერზე.. კითხვაც ბებიამ ასწავლა, თუმცა თავად ძალიან უჭირდა, ზოგჯერ ძლივს-ძლივობით დამარცვლით უკითხავდა, ზოგჯერ კი სხაპასხუპით. პატრონი პატარაობიდანვე მიუხვდა ბებიას ეშმაკობას, რასაც კარგად უკითხავდა ის უკვე დამახსოვრებული ჰქონდა და ზეპირად ჰყვებოდა, როცა თავად ისწავლა კითხვა, ხშირად უკითხავდა ბებიას სქელტანიან წიგნებს, ბებია კი გულისყურით უსმენდა ერთადერთ შვილიშვილს...
ზეკი ბებიას ოჯახიდან იყო, წმინდა სისხლის ბოშა ბიჭი, ამაყი და ამპარტავანი. ძალით დაისვამდა კარავში და ასმენინებდა წაკითხულს, მას კი ერთ სული ჰქონდა, დროზე დაეძვრინა თავი და გარეთ გავარდნილიყო...
პატრონი ვერ იტანდა ასეთ მომთაბარე ცხოვრებას, ოცნებად ჰქონდა გადაქცეული, წიგნებით სავსე, თუნდაც ერთი პატარა ქოხი... სხვა არაფერი აინტერესებდა ამ ქვეყნად, არც დაყაჩაღებული, ნაძარცვი ქონება, არაფერი უნდოდა წიგნების მეტი... ბანაკში ჩუმჩუმად ბავშვს დასცინოდნენ კიდეც, მაგისგან რა კაცი უნდა დადგესო, მაგრამ ხმამაღლა ვერვინ უბედავდა სიტყვას, სასტიკი და დაუნდობელი ბაბუას შიშით, რომელმაც თავადაც კი არ იცოდა საკუთარი წარმომავლობა... ვინ იყო და რა ჯიში იყო, მხოლოდ ერთი იცოდა, რომ ბოშა არ იყო, მაწანწალა, ქურდბაცაცა, ყველა საზიზღრობაზე წამსვლელი ყმაწვილი თავად აეტორღიალა ბოშათა ბანაკს და მის მერე აღარც მოშორებია. პატრონს ბაბუა არ უყვარდა, მის გამოჩენაზე შიშით მოიკუნტებოდა კარვის კუთხეში, ბაბუას ხელი ჰქონდა ჩაქნეული, მის ,,არაკაცობაზე’’ საკუთარ შვილი - პატრონის მამა სულ გაკილვაში ჰყავდა: ,,ვერ გეზრდება ბიჭი კაცადო’’... არც პატრონის მამა იყო ბაბუაზე ნაკლები ყაჩაღი და ავაზაკი, ამ ყველაფერთან ერთად ლოთიც იყო, სულ არყის სუნი ასდიოდა, ამიტომ მისი ერთადერთი ნუგეში ბებია გახლდათ, მოსიყვარულე თბილი და წყნარი ადამიანი დედის მაგივრობასაც უწევდა. მამამ თავისი სიცოცხლე ლოთობით გალია, პატრონს ცრემლიც კი არ გადმოვარდნია, ისიც კი გაუკვირდა ბებია ასე რატომ დასტიროდა... მამამისმა უკვე ორმოცწელს გადაცილებულმა შემთხვევით შეიტყო, რომ გოგონას, რომელსაც თავის დროზე თავგზა აუბნია და საკუთარი სახლი გაატანინა და გააძარცვინა, მისგან შვილი შესძენია... საშინლად განრისხებულა, გოგონას ოჯახი კი ამ ავაზაკის შიშით სხვაგან გადასახლდა, არც კი უნდოდათ ასეთი ყაჩაღი სასიძო, ახლოსაც აღარ აკარებდნენ და ისიც კი დაუმალეს რომ მამა გახდებოდა ისე გაუჩინარდნენ.., თუმცა ერთ მშვენიერ დღეს, მძინარე დედას, ბავშვი ისე ოსტატურად ააცალეს და გააქრეს რომ მის კვალსაც ვეღარ მიაგნეს... ჩვილი ბებიას ჩააბარეს და მის მერე პატრონის ერთადერთი ნუგეში მოსიყვარულე კეთილი ბებია იყო... ასე იზრდებოდა ბოშათა ბანაკში, სულ ხეტიალში, მთელი ცხოვრება კარვების გაშლა-აკეცვაში. ყოველთვის ჰქონდა იმის სურვილი, რომ გაქცეულიყო, თავი დაეძვრინა ამ ყაჩაღთა ბრბოსათვის მაგრამ, სად უნდა წასულიყო?.. ვინ დაიცავდა მერე ბებიას სასტიკი და დაუნდობელი ბაბუასგან?...
თორმეტი წლისაც არ იყო, რომ კარავში შემოვარდნილ განრისხებულსა და ბებიას საცემრად გამოწეულ ბაბუას, წინ გადაეღობა, ორივე ხელით მთელი ძალით ჩასჭიდა მოქნეულ სახრეს და ისე მოუტრიალა, რომ კინაღამ მკლავები ამოუგდო... ბაბუა მუხლებზე დასცა და გამოგლეჯილი სახრე ზემოდან დაჰკრა... ყველა გაოგნებული უყურებდა, აქამდე ვერვინ ბედავდა მასთან არათუ ჩხუბს, არამედ შელაპარაკებასაც კი... იფიქრეს, რომ ყმაწვილმა ამით თავის თავს განაჩენი გამოუტანა, არ აპატიებდა და ვერც ვერავინ დაიცავდა ამ საშინელი კაცისგან, მაგრამ ბაბუა მიხვდა, ეს უბრალო შეწინააღმდეგება არ ყოფილა, ბიჭი იცავდა იმ ყველაზე საყვარელ ადამიანს ვისთვისაც სიცოცხლეს არ დაიშურებდა, ეს მისი მხრივ ვაჟკაცური თავგანწირვაც იყო... მწარედ გაეღიმა კაცს, ხელიც კი არ შეუბრუნებია, ალბათ ბევრჯერ რომ დაერტყა მაშინ კი მოიგერიებდა კიდევაც, მაგრამ ეს ერთი დარტყმა საკმარისი იყო, რომ მასში კაცი ამოეცნოთ და არა ისევ ის პატარა შეშინებული ბიჭი, რომელსაც წიგნის კითხვის მეტი არაფერი უნდოდა ამ ქვეყნად... ბაბუ არ წამომდგარა ისე შემოხედა ქვემოდან გაშმაგებულ შვილიშვილს, მერე მისი ხელი აიღო, ის ხელი, რომელმაც სახრე აგემა, ფრთხილად მიიტანა პირთან ეამბორა ადგა და გავიდა ისე, რომ უკან არ მოუხედავს...
ამის მერე ყველა მოწიწებით ეპყრობოდა ყმაწვილს, ხშირად ჭკუასაც ეკითხებოდნენ გამჭრიახ ბიჭს, მან კი მტკიცედ გადაწყვიტა ბანაკის ყველა შეკრებას დასწრებოდა, თვალყური ედევნებინა მათი საქმიანობისათვის, თავადაც მიეღო მონაწილეობა, დაეგროვებინა საკმარისი ქონება, და წასულიყო, სამუდამოდ გადახვეწილიყო ამ წყეული ხალხისგან შორს...
მოგვიანებით, მრავალი წლის მერე მისი სურვილიც ასრულდა, ბედად კი ცხოვრების დასამშვენებლად დადაც გამოუჩნდა... მეტი რაღა უნდოდა ამ ქვეყნად, სიმშვიდისა და სიხარულის გარდა...
მებაღე და პატრონი ერთმანეთს თვალს არ აცილებდნენ... პატრონმა ისევ კომპრომისზე წასვლა არჩია. წამოდგა სკამი შემოაბრუნა და ისე დაჯდა, რომ ფეხი ფეხზე გადაიდო, მუხლთან კი იარაღიანი ხელი დაიდო, ლულით ისევ მებაღისკენ მიშვერილი. ხის ტარიანი მოოქროვილი გრძელ და ვიწრო ცხვირიანი პარაბელუმი თვალის მომჭრელად ლივლივებდა, ტარის ბოლოში კი დიდი ლალის თვალი ამშვენებდა, მებაღემ ერთი თვალის შევლებით შეათვალიერა იარაღი და სახეზეც შეეტყო, კარგადაც შეაფასა. პატრონი ამასაც მიუხვდა, უგო მშვენივრად ერკვეოდა იარაღებშიც... ,,ჰმ.. ყველაფრისმცოდნე’’ გაუელვა თავში პატრონს და უეცრად ჰკითხა ,,მოგწონს?’’ ხელით იარაღზე ანიშნა. მებაღე ასეთ კითხვას ნამდვილად არ ელოდა და ოდნავ შეკრთა კიდეც...
LEX·2016 წლის 19 თებერვალი, პარასკევი