დილით საოცრად სასიამოვნოდ გამეღვიძა. გუშინდელი დღის გახსენებაზე გამეღიმა. ძალიან მიანტერესებდა მშობლების ემოციები.სწრაფად მოვემზადე და მისაღებში გავედი. დედ-მამა დივანზე იჯდნენ და რაღაცაზე ლაპარაკობნენ. მე რომ დამინახეს გაჩუმდნენ და ღიმილიანი სახეებით მიყურებდნენ. ორივე გადავკოცნე და მეც დივანზე მოვთავსდი.
- მოკლედ ეხლა რა მაინტერესებს, დე მოგეწონა შენი სასიძოდ ნაქები გაბრო რეალურ სიძედ?- ვუთხარი და კისკისი დავიწყე.
- შენ რა გახსოვს დედი ? მე მეგონა არ გახსოვდა.
- მახსოვს, თან ძაან კარგად.
- რაზე ლაპარაკობთ?-მამა შეუერთდა ჩვენს საუბარს.
- 8 წლის წინ როცა დედამ პირველად გაიცნო გაბრო, თქვა რომ სასიძოდ მოეწონა. ხუმრობდა მაგრამ როგორც ხედავთ ახდა.
- შენ მაშინაც მოგწონდა გაბრო ხო?- ეშმაკური და ამავე დროს სევდიანი თვალები შემომანათა.
- კი დე... მე მიყვარდა ის.- ვთქვი და თვალებზე მომდგარი ცრემლის დასამალად თავი დავხარე. ვიცოდი რომ რაღაც კითხვები გააჩნდათ, მაგრამ არ მკითხეს, საბედნიეროდ, რადგან ახლა ამის ახსნა ყველაზე მეტად გამიჭირდებოდა. ოთახში რამოდენიმე წუთიანი სუჩუმე იყო. ბოლოს ისევ მე დავარღვე იგი.
- კარგი დე მე მოვემზადები და მარიასთან ჩავალ.
- მოიცა დე, ჯერ ისაუზმე.
- არა დე იყოს, სულ გადავეჩვიე საუზმობას სამსახურის გადამკიდე.
- ხოდა შეგაჩვევ- თქვა და წამოდგა მაგრამ მამამ შეაჩერა.
- ნანა დაჯექი, მასთან ეჩქარება და ნუ შეაყოვნებ. - თქვა და თვალი ჩამიკრა.
ოთახში შევედი და გამოვიცვალე. ორ წუთში მზად ვიყავი და უკვე მარიასთანაც ვიყავი. მისი ოთახის კარები შევგლიჯე და მძინარე მარიას თავზე დავახტი.
- მიწისძვრა! მიწისძვრა!- ბოლო ხმაზე ვყვიროდი და თან ხელებს ვაფართხალებდი.
- ვაიმეე! სესილიი!- დამერხა! როცა მარია ჩემს სრულ სახელს ამბობს ყოველთვის ცუდ დღეში ვვარდები. ოთახიდან გავრბივარ სიცილით და პიჟამოებში გამოწყობილი მარიაც მომყვება კისკისით. ფართო ეზოში ვიყავით უკვე გაშხლართულები.
- მიგასიკვდილებ!- კისერზე ხელები მომაჭდო და შემარხია.
- ჩემს გოგოს ნუ მიჩაგრავთ!- ამ დროს ეზოში ბიჭები და ანი შემოვიდნენ. გაბრო ჩვენკენ გამოემართა და ჩემზე მოქცეული მარია მომაშორა.
- შენს გოგოს უთხარი, რომ დილით მძინარე ადამიანს გული არ უნდა გაუხეთქოს!- სიცილით ჩავჭიდე ხელი გაბროს, ძვლები ისე მტკიოდა რომ ძლივს წამოვიზლაზნე. გაბროს ლოყაზე ვაკოცე და მის მოცინარ თვალებს ჩავაშტერდი.
- ჩემი გოგო კარგ ხასიათზეა!
- დიახაც!
- ანუ არ გამიბრაზდება.
- რატომ უნდა გავბრაზ...- დასრულება არ მაცადა, ტუჩებში მეძგერა და დანარჩენების წინაშე ზედ ამიკრა. გაკვირვებისგან ვერც შევეწინააღმდეგე და ვერც ავყევი.
- სესიილიიი!- ეზოს ბოლოდან ყვირილი მომესმა, სწრაფად გავიხედე და ჩვენსკენ მომავალი ილია შევამჩნიე, ჩემი ბიძაშვილი.
მოულოდნელად გაბროს საყელოზე ჩაავლო ხელი და მისკენ მოქაჩა. გაკვირვებისგან ისევ ადგილზე ვიყავი მიჭედილი, მარიამ და ანიმ ერთი შემოჰკივლეს, რეზი და ლევანი კი ილიასთვის ხელის გაშვებინებას ცდილობდნენ მაგრამ გაბრომ გააჩერა.
- ვინ ჯანდაბა ხარ?!- ისე დაიღრიალა ილიამ რომ მეც წამოვხტი და საბოლოოდ გამოვფხიზლდი. ილია პატარაობიდანვე ყველგან მიცავდა, ჩემი დაცვა იყო, ასეც შეიძლება ითქვას.- რას უბედავ ბიჭო სესილის!
- და შენ რა?! - გაბრომ ილიას უკამ მდგომს შემომხედა, თვალები ამღვრეული ჰქონდა და რატომღაც იმედგაცრუებული- შენ რა გინდა სესილისთან? საერთოდ ვინ ხან ჩვენს საქმეში რომ ერევი!- შეჰყვირა და ხელი გააშვებინა ილიას
- მე განახებ შე - ხელის გამოქნევა სურდა ილიას მაგრამ გაბრომ შეაკავა და უკვე თვითონ არტყამდა როცა მივედი და ხელით გავაჩერე.
- გაბრო! ის ჩემი ბიძაშვილია!- შევყვირე და გაბროს ჩავხედე თვალებში. მის თვალებში ნელ-ნელა ჩაცხრა სიბრაზე და სიხარულის ნაპერწკლები ანათებდნენ უკვე. ნუთუ ეგონა რომ ილიასთან სხვანაირი კავშირი მქონდა?! სულელი!
- სესილი რა ხდება გამაგებინე!- ილიამ დაიყვირა და მეც მისკენ შევბრუნდი.
- ილია, დამშვიდდი! ეს ჩემი შეყვარებულია გაბრო. - გაბრომ ხელი მომხვია და მიმიკრა. ილია გაკვირვებული მიყურებდა.
- მამიდამ ან ბიძიამ იციან?- თვალებში ჩამხედა და მივხვდი რომ ჩემგან უარყოფით პასუხს მოელოდა.
- კი- თვალები გავუსწორე.
- და გგონია გადიჯერებ?- ჩაიცინა და ტელეფონი ამოიღო.
- მიდი დარეკე.- ეს უკვე გაბრო იყო. ილიამ ერთი მზერა სტყორცნა გაბროს და ტელეფონს მიუბრუნდა. რამოდენიმე წამში ყურმილში ნანას ხმა გაისმა.
- ალო მამიდა, სესილის რომ შეყვარებული ჰყავს თურმე იცით?- ირონიული ხმით წარმოთქვა, რაზეც უკვე მზად ვიყავი რამე ჩამერტყა მისთვის.
- ილია, შვილო, ჯერ მიმესალმე, რა წესია ეს.
- მამიდაა...
- ხო კაი, ვიცი კი. ვიცნობთ ჩვენ გაბროს. - ილია გაშტერებული შემყურებდა ხან მე ხანაც გაბროს. ტელეფონი გათიშა და ჩვენ მოგვიბრუნდა.გაბრო მშვიდად შეჰყურებდა, დანარჩენები კი ვებღვირებოდით.
- აუ ბოდიში რაა- წაიბუზღუნდა და ცოდვილი თვალებით შემომხედა.
- დებილები ხართ ორივე!- ვთქვი და მათ შუა დავდექი.
- მე რაღას მერჩი?- გაბრომ გაკვირვებულმა.
- რას გერჩი?! შენ უტვინოს, გეგონა რომ ილიასთან სხვანაირი ურთიერთობა მქონდა! გული მატკინე გაბრო, მართლა მატკინე!- მათ გავეცალე და ეზოდან გამოვედი. გაბროს გატეხილი ხმა მესმოდა, მე მეძახდა და თან მთხოვდა რომ გავჩერებულიყავი. მაგრამ ვერ ვჩერდებოდი, მივრბოდი და თან ცრემლებს ვიწმენდდი. თავდაპირველად ვერ გავიაზრე კარგად, მაგრამ მერე მისმა ფიქრებმა გული მატკინა. ჩემს სიყვარულში ისევ არ იყო დარწმუნებული, ისევ ეპარებოდა ჩემში ეჭვი. გულს მიღრღნიდა, მტკიოდა. ბოლოს უკვე გაშლილ მდელოზე მივრბოდი, სოფლისგან მოშორებით, როცა გაბრომ ხელი მტაცა და შემომაბრუნა.
***

ნანა და ზურა ისევ დივანზე იყვნენ მოკალათებული.
- შენც ფიქრობ რომ სესილი მთელი ამ წლების განმავლობა მის გამო იტანჯებოდა?- ცოლს მიუბრუნდა ზურა.
- კი ზურა, კი. ჩემი საწყალი გოგო! მე სულელმა, ვერაფერს ვხვდებოდი და ყველაფერს მის გრაფიკს ვაბრალებდი.
- თავს ნუ იდანაშაულებ. სესილი ბავშვობიდანვე ჩაკეტილი იყო, ამას ვერანაირად ვერ გავიგებდით.
ნანამ მხოლოდ თავი დაუქნია და შემდეგ ჩახარა.
- ნეტა ახლა რა მოხდა? როგორ შეხვდნენ ერთმანეთს?- თავი აწია და ქმარს გაუსწორა მზერა.
- ეს მეც მაინტერესებს, მაგრამ ჯობია ჩუმად ვიყოთ. მთავარია რომ ახლა ერთად და ბედნიერად არიან. მე მხოლოდ ერთი რამის მეშინია.
- გეშინია?!
- კი, მეშინია. ამდენი წლის განმავლობაში მის გამო იტანჯებოდა სესილი, ის კი ერთხელაც არ შეხმიანებია, შეიძლება შეეხმიანა, მაგრამ ამას სესილისთვის სიხარული არ მიუნიჭებია. მეშინია რომ ისევ ატკენს გულს. კარგი ბიჭია, მაგრამ მაინც მეშინია.
ცოლი ცოტა გაოგნებული იყო, ამაზე მხოლოდ ახლა დაფიქრდა. ფიქრებმა შემოუტიეს. ვერ აიტანდა მისი გოგო რომ იგივე მდგომარეობაში ჩავარდნილიყო.
- მართალი ხარ- ჩუმად ამოილუღლუღა, თავი დააქნია და ისევ ჩაფიქრებული დააშტერდა იატაკს.

-----------
ესეც შემდეგი თავი. იმედია მოგეოწნებათ. <3 ვიცი რომ ჩემი დაგვიანების გამო მკითხველი შემომაკლდა, და ვფიქრობდი რომ გამეწყვიტა წერა. მაგრამ ერთი-ორმა დადებითმა კომენტარმაც დასრულებისკენ მიბიძგა. მადლობა მათ ავტორებს. მიყვარხართ მაგრა!

პ.ს. შემდეგი შეიძლება შემაგვიანდეს