სწრაფად შევედი სახლში კიბეები ავირბინე და ოთახში ჩავიკეტე
- რებეკა გამიღე
- წადი!
- კკარები გააღე
თავი უაზროდ მტკიოდა
სარკესთან მივედი და ჩემს თავს ვუყურებდი
რა საცოდავი ხარ როგორი უსუსური
ვცდილობდი არ მეტირა მაგრამ არ გაამომდიოდა
საყვავილე ავიღეე და მთელი ძალით ვესროლე სარკეს, ჩამოფშვნა და ჩემი ნახევრის დანახვას ვახერხებდი მხოლოდ
უკვე ხმით ვტიროდი
ოთახში თუ კი რაიმეს აღება მოვახერხე ყველაფერი დავამტვრიე
ნიას შოთას და ელიკოს ხმები ერთმანეთში ირეოდა
თუმცა კონცენტრირებას ვერ ვახერხებდი
ბოლო ხმაზე ვკიოდი
როგორ მეზიზღებოდა და მაინც როგორ მეტკინა მისი დაკარგვა თითქოს საბოლოოდ გადაუსვა ჩემს არსებობას ხაზი
ძალა გამოცლილი დავენარცხე იატაკს

თვალების გახელვისთანავე ვხედავ დედაჩემის გაფითრებულ სახეს
- შვილოო
ემოციების შეკავებას ვეღარ ახერხებს ცრემლები უსველებს ლოყებს საწოლს ეყრდნობა
- კარგად ხარ?
- დედა სად ვარ?'
- საავადმყოფოში ცუდად გახდი, ნერვიული შეტევა
გქონდა
- დედა მათთან წასვლა არ მინდა შენთან წამიყვანე გთხოვ
მინდოდა თავზე ხელი გადაესვა და ეთქვა
- დამშვიდდი ჩემო პატარა მე შენს გვერდით ვარ, სახლში დავბრუნდებით და მშვიდად გავაგრძელებთ ცხოვრებას
მაგრამ პირზე ხელი მიიფარა და პალატიდან გაიქცა,ვეღარ მიყურა ასეთს და მაგიტომ ვეღარ უსმინა ჩემს ვედრებას
მე კი უიმედოდ დავხარე თავი, მალევე შემოვიდა ნია ექიმთან ერთად
აღელვებული ჩანდა
- თავს როგორ გრძნობბთ,
- სუსტად
- თქვენს ოჯახის წევრებს უკვე გავაცანი თქვენი დანიშნულება მაგრამ ვალდებული ვარ თქვენც გაგიმეოროთ
თქვენთვის არ შეიძლება ნერვიულობა, დამამშვიდებელი გამოგიწერეთ დღის და ღამის დღეში 2 ჯერ უნდა დალიოთ, ღამე კი 1 ხელ ძილის წინ
ეცადეთ სუფთა ჰაერზე ხშირად ისეირნოთ და სასიამოვნო გარემო შეიქმნათ რომ სტრესისგან განთავისუფლდეთ
შეგიძლიათ წაბრძანდეთ
წამოდგომაში დამეხნარა ნია და გარეთ გავედით
შოთა მანქანაზე მიყუდებული გველოდებოდა,
წამით გავშეშდი სუნთქვა შემეკრა
- რებეკა კარგად ხარ?
- კი, წავიდეთ
მანქანაში ჩავსხედით და სახლისკენ წავედით
გზაში დიანამ დამირეკა
- ალო
- რებე როგორ ხარ?
- არვიცი
- რამე მოხდა?
- ისეთი რა უნდა მოხდეს რომ კარგად ვიყო?
-დღეს სკოლის მერე გამოგივლი
- კარგი გელოდები
- შენი მეჯვარე იყოო?'
ინღერესით მკითხა ნიამ
- ხო დიანა
************3 თვის შემდეგ****************
ჩემს ოთახს ვალაგებ დიახ ჩემს ოთახს და არაა ჩვენს
უკვე 2 თვეა ცალკე ოთახში გადავედი, შოთას მხოლოდ საღამოობით ვნახულობ თუმცა ყოველჯერზე ვკამათობთ
ბუნებრივიცაა საერთო სასაუბრო თემა არ გვაქვს
სახლში ყველაფრის გაკეთება მე მიწევს რადგან ელიკოს სოფელშია, ნია კი ბრუკლინში დედასთან,ყოველ დღე ვსაუბრობთ მაგრამ მისი არყოფნა აქედან გაქცევის სურვილს მიორმაგებს, სულ მარტო ვარ დიანა თუ შემომივლის ნახევარი საათით ზოგჯერ,დედას ხმა არ გამიგია რამდენი ხანია
ისე მარტოსულად ვგრძნობ თავს,ყოველი წუთი უფრო მიმძიმს
მიჭირს თითქოს არსებობა შეწყდა
ტელეფონის ხმაზე შუბლზე ოფლს ვიწმენდ და მის მოძებნას ვიწყებ
კომოდზე დევს
- ალოო
უცხო ნომერს ის უცნაურობაც ემატება რომ ხმას არავინ მცემს
- ალოო გისმენთ
ცოტა ვიძაბები
- ვინ ბრძანდებით? რატომ დარეკეთ?
უკვე გათიშვას ვაოირებდი
- რებე....
- მამა?
ძალა გამოცლილი დავჯექი საწოლზე, იმდენი ხანია მისი ხმა არ გამიგია
მონატრებამ ერთბაშად დამასუსტა
- როგორ ხარ
ხმაზე შეეტყო რომ ტიროდა
გული შემეკუმშა, მათი ტკივილიც მტკიოდა
ვიცოდი რამდენად რთული იყოო მამასთვის
- მამა მენატრებით
ვცდილობდი ხმაზე არ შემტყობოდა ტირილი
- რამე ხომ არ გიჭირს?
- არაა მამა თქვენთან მინდა
- ცუდად ხომ არ გექცევიან?
- მამა წამიყვანეთ
- კიდევ დაგირეკავ
თქვა და გამითიშა

1 წლის შემდეგ

- ნია ჩამოსვლას არ აპირებ?
- ხომ გითხარი ბოლო დეტალებსაც მოვაგვარებ
და მაშინვე ავიღებ ბილეთს
- ცოტა მეშინია ნია რომ არ გამოვიდეს,
- ყველაფერი კარგად იქნება გამოგვივა
მალე გაგათავისუფლებ
- უკვე ვეღარ ვუძლებ... უნდა გაგითიშო მოვიდა
შოთას შემოსვლამდე ლეპტოპი გავთიშე და ბალიშის ქვეშ დავდე
- მოვედი
შევატყვე რომ ნასვამი იყო
- საჭმელი მაცივარშია
მე ოთახში ავალ
წამოვდექი და წასვლა დავაპირე
- როდემდე უნდა გამირბოდე?! ხელიმაგიდასდააეტყა
შიშისგან მთელ ტანში გამცრა
- როდის უნდა შეეგუო რომ ჩემი ცოლი ხარ?
საჩვენებელი თითი გულთან მიიტანა და თვალებში შემომხედა
- ძალიან გთხოვ არ გინდა
ჩემსკენ რამდენიმე ნაბიჯი გადმოდგა
- ცოლის მოვალეობები ხომ არ გავიწყდება
იღრიალა და მეც მივხვდი ჩემი თავისთვის უნდა მეშველა, რაც შემეძლო სწრაფად ავირბინე კიბე
და ოთახში შევვარდი
ფეხ და ფეხ მომზდევდა შიგნიდან გასაღებით ჩავკეტე კარები
შიშისგან პულსი აჩქარწბული მქონდა ყურებზე ხელებს ვიფარებდი რომ მისი ამაზრზენი ფრაზები არ გამეგო, ბოლოს როგორც იქნა წავიდა
საწოლზე დავწექი და გადასაფარებელს ჩავებღაუჭე ხელებით, ვტიროდი სანამ არ ჩამეძინა
რა არის ბედნიერება? აღარც მახსოვს
დილით ადრე ავდექი მისაღებში ვიჯექი მოღუშული და ტელევიზორს ვუყურებდი სსწრაფად გავიდა გარეთ მანქანაში ჩაჯდა და წავიდა თითქოს არც შეუმჩნევია ჩემი არსებობა
რამდენიმე წუუთში კარზე კაკუნის ხმა იყო
ვიფიქრე ალბათ რამე დარჩა მეთქი
კარი რომ გავაღე მონატრებული დედის დანახვაზე უაზრო ტირილი ამიტყდა მთელი ძალით მოვხვიე ხელები
თურმე მამა ბოლო დროს ავადმყოფობს ხშირად წევს და არაფერს ჭამს
დედაც გამხდარია და სახეზეც გასჩენია ნაოჭები
თვალებში სიცოცხლის კვალი გამქრალიყო
- შვილო შენ როგორ ხარ?
თავზე გადამისვა ხელი და ეცადა ცრემლები დაემალა
- არამიშავს დედა ვუძლებ
ნია ჩამოვა მალე
- ვგრძნობ შვილო ეგ გოგოა ჩვენი ხსნა
- არვიცი ძალიან მეშინია
- ჩემო პატარა ჩემო ანგელოზო
უნდა წავიდე
ფეხზე წამოდგა და კაბა გაისწორა
- ასე მალე?
- მამაშენი მარტოა
სახლში, იქნებ ვაჭამო ცოტა წვნიანი
- მეც წამოვალ
ფეხზე წამოვხტი სხარტად
- მერე შოთა?
- მის მოსვლანდე დავბრუნდები
დამელოდე ახლავე ჩამოვალ'
ოთახში ავედი მალევე გამოვეწყვე და დედასთან ერთად ფეხით გავუყევი შარას
ხალხი ალაპარაკდა ვინიცის რამდენ ჭორს მოიგობენ ახლა
ვინიცის რას არ დამაბრალებენ
ჩემს უბანში რომ ჩავუხვით დედას ხელი მოვუჭირე
ჩემი ბავშობა გამახსენდა
სკოლიდან დაღლილი რომ მივუყვებოდი ამ გზას
დედა დრო და დრო გამომხედავდა და ისევ ამარიდებდა ნაღვლიან მზერას
ბირჯაზე ბიჭები იდგნენ ჩვენსკენ მოაპყრეს მზერა
მათ შორის ადვილად ვიცანი ტატო ! ან როგორ არ უნდა მეცნო? გულში რაღაც ტკივილი ვიგრძენი
ვუყურებდი და ყოველი წუთი მის გარეშე გატარებული საშინლად მტკიოდა ნეტავ ახლა მიწა გამსკდომოდა და შიგ ჩავეტანე ოღონს მისი ცივი მზერა არ დამენახა მისი უემოციო თვალები მალევე რომ ამარიდა
შეცვლილიყო აღარ იყო ჩემი ტატო
ვიგრძენი რომ არარაობა ვარ
რომელსაც სიყვარულიც კი წაართვეს
არ შემეძლო მყვარებოდა და ეს მტკიოდა სწორედ
ვუყურებ და სიტყვები არ მყოფნის მისდამი ჩემი უკვდავი სიყვარულის გამოსახატავად
ვგრძნობდი რომ ძალა მეცლებოდა ფეხებში
თავსაფარით დავიმალე სახე გზას გავხედე და გაუბედავად ვაფგამდი ნაბიჯებს
უთქმელი რომ რჩება,ის ფიქრი ყოფილა ამქვეყნად ყველაზე მძიმე
ახლა ვხვდები როგორ მაკლდა როგორ მომნატრებია
როგორ მინდა შემეძლოს უკან მიბრუნება და ჩახუტება მაგრამ მე სხვას ვეკუთვნი.
ჩაცინების ხმამ მოაღწია ჩემს ყირებამდე ვიცი მე მეკუთვნოდა, ამას მიჩვეული ვარ თუმცა ძნელია მისგან....
ჩემი ეზოს დანახვაზე სიხარულით ამევსო გული თითქოს ჩემს წარსულში დავბრუნდი რომელიც მოომავალზე ტკბილი და ნათელია
სწრაფად გავაღე კარები და სახლში შევედი
აქაურობა ისე შეცვლილიყო
სიცარიელე დასახლებულიყო ყველაფერს დაეკარგა არსებობის ნიშან წყალი
ნერწყვი მძიმედ გაავყლაპე
- თავის ოთახშია მე საჭმელს გავუმზადებ
დედა სზარწულოსკენ წავიდა მე კი რამდენიმე წუთი გაშეშებული ვიდექი
კიბეეს ავუყევი,კარებთან შევჩერდი ბოლოს გავბედე და ფრთხილად შევაღე კარები ღრლიალის ხმაზე ოდნავ მოაბრუნა თავი
ისე შეცვლილიყო ისე დაბერებულა დანაოჭებულა თვალები ჩამქრალი და სევდიანი გახდომია
მისმა მზერამ მთელს სხეულში გაიარა
გული მეტკინა ასეთი რომ ვნახე
თავი ფანჯრისკენ შეაბრუნა დავინახე როგორ ჩამიგორდა მარცხენა თვალიდან ცრემლი
და აუთამაშდა პატარა ბავშვივით ქვედა ტუჩი
მე კი უკვე ცრემლების მოწმენდას ვერ ავუდიოდი
- მამა ...
ჩემი ხმა ვერ ვიცანი ისე ჩამხრენწია თითქოს ამ კედლებში სხვანაირად ჟღერდა
ხმა არ გაუცია
მასთან ახლოს მივედი ხელი მოვკიდე ისეთი ცივი იყო ... შშემეშინდა
თითქოს ვგრძნობდი რომ სადაცაა ხელიდან გამომტაცებდა სიკვდილი...
მაგრად მივეხუტე ზურგიდან
თრთოდა
ვერ გავუძელი ასეთ მააჩემს ვერ ვუყურე ნეტავ მომხვეოდა თვითონაც ჩემო პრინცესაო ეთქვა
თმაზე ხელი გადაესვა და ეკოცნა შუბლზე
გეფიცებით მეც ისე გულიანად ვიკისკისებდი როგორც მაშინ ბავშვობაში

ჩემ ჩანთას ხელი დავავლე და ოთახიდან სირბილით გამოვედი დერეფანში დედა შემეფედა ულუფით ხელში
- რამოხდა?
მომაძახა უკნიდან თუმცა მე უკვე კიბეზე ჩავრბოდი მალევე დავტოვე ეზოც გავრბოდი თუმცა ყველაფერს მწრჩივნა უკან დაბრუნება
" ჩემს ოჯახში"