15.
დადა კი ამ დროს თავს დაჰკანკალებდა დაჭრილ მეგობარს. საკუთარი ხელით უმზადებდა და აჭმევდა. როცა მებაღე ღიმილითა და ვედრებით უხსნიდა მეტი აღარ შემიძლიაო, იბუზებოდა, და იმდენს იზამდა, სანამ ბოლომდე არ მოასუფთავებინებდა თეფშს. მებაღე ბედნიერი სახით შეჰყურებდა თავის მზრუნველს, დროდადრო სევდაც კი ჩაუდგებოდა თვალებში, მაგრამ ცდილობდა დადას არაფერი შეემჩნია. გოგონა საოცრად მიეჯაჭვა თავის პაციენტს, დასაძინებლადაც აღარ უნდოდა თავის ოთახში გასვლა, სულ იძულებით ემშვიდობებოდა და ერთი სული ჰქონდა სანამ გათენდებოდა, რომ კვლავ უგოს მოსავლელად ეფუსფუსა. ეს ყველაფერი მებაღეს რამდენადაც უხაროდა და ბედნიერად გრძნობდა თავს, იმდენად გულს უღრღნიდა, აშინებდა დადას ასე მიჩვევა, უნდოდა ეცადა ხანდახან მაინც გულცივ ადამიანად მოეჩვენებინა თავი, მაგრამ რაც დრო გადიოდა უფრო მეტად თავად ეჩვეოდა მას და ეს ყველაფერი ძალიან, ძალიან უმძიმებდა სულს. ზოგჯერ ფანჯარაში, სადღაც შორს მომზირალს შუბლზე დადას ნაზი თითების შეხება გამოარკვევდა, გოგონა თვალებით ეკითხებოდა რით გიშველოო, რით განუგეშოო. მებაღე დარდიანი სახით გაუღიმებდა და მზერას სხვაგან გადაიტანდა, რაც დრო გადიოდა, მით უფრო ნაღვლიანი ხდებოდა. დადა ცალკე დარდობდა, აღარ იცოდა როგორ ენუგეშებინა, მეგობრის ასეთ ხასიათს მის ჯანმრთელობას აბრალებდა, ალბათ ჯერ კიდევ ძალიან აწუხებს ჭრილობა და ამიტომ ხდება ასე უხასიათოდო. უგო კი სულ იმას ფიქრობდა, როგორ დაეძვრინა თავი ამ სიტუაციიდან. გამოსავალიც არსაიდან ჩანდა, მძიმე ჭრილობის გამო სხვების დახმარებით, ძლივძლივობით წამოიწეოდა საწოლიდან, ტკივილისგან საფეთქელთან ძარღვი ებერებოდა, თვალები ყინულივით ცივი უხდებოდა, რაც შეიძლებოდა ითმენდა და უხმოდ იტანდა ტკივილს, ცდილობდა ნაკლებად მიეღო ტკივილ დამაყუჩებელი საშუალება, და რაც შეიძლება უფრო მეტად ყოფილიყო ფხიზლად.
პატრონი ყოველ დღე მოინახულებდა ხოლმე პაციენტს, თუმცა აღარაფერს ეკითხებოდა, დარწმუნებული იყო სწორ პასუხს მაინც ვერ მიიღებდა, თავისი ყოველდღიური ვიზიტებით კი თავს ახსენებდა, ,,ფხიზლად ვარ და ვერაფერს გამომაპარებო’’ - ამას უხმოდ თვალების ერთი შეხედვით ანიშნებდა, მებაღეც ასევე თვალებითვე პასუხობდა ყველაფერი გასაგებიაო. მომვლელები გაოცებულნი იყვნენ, როგორ უძლებდა პაციენტი ასეთ საშინელ ტკივილს ისე, რომ წამლებზე უარს ამბობდა, მხოლოდ პატრონი ხვდებოდა, რატომ იქცეოდა ასე მებაღე, სადღაც მის მიმართ, მისი ასეთი გამძლეობის მიმართ სიმპათიაც კი გაუჩნდა. დადას სიცოცხლე ნაწილობრივ მაინც მებაღის ხელში იყო. ვინც არ უნდა იყოს, ვაჟკაცი კაცი ჩანს, იქნებ მართლაც დაინდოს და არაფერი დაუშავოს გოგოსო. ათას რამეს ფიქრობდა პატრონი და ათასნაირად აკვირდებოდა მებაღეს. ის კი იმას ლამობდა დროზე შემოსულიყო დადა ოთახში. დადას გამოჩენა გაზაფხულის შემოსვლას ჰგავდა, მხიარულება, სითბო და სიკეთე შემოჰქონდა, პატრონსაც სულ სხვა სახე უხდებოდა და მებაღის დაძაბულობაც სადღაც ქრებოდა.
პატრონი გოგონას თავის საყვარელ სასუსნავს გაუწოდებდა, მხოლოდ ახლა უკვე უფრო მეტს, რადგან დადა მებაღის გარეშე ლუკმას აღარ იდებდა, შოკოლადსაც კი უნაწილებდა. ,,შენი დანახვის დღიდანვე ლუკმას გიყოფს... კრუხივით დაგტრიალებს და თავის წიწილასავით გივლის’’ ეხუმრებოდა პატრონი მებაღეს, თან ხუმრობაც იყო და ასევე გოგონას დასაცავი მინიშნებაც... ,,ახლა მართლაც უმწეო წიწილას ვგავარო’’ პასუხობდა მებაღე. პატრონიც მიუგებდა ,,ახლა კიო... მაგრამ’’... მამაკაცების ასეთ ორაზროვან საუბარს დადა ვერ ხვდებოდა, ესმოდა ისე, როგორც საუბრობდნენ და ბედნიერად უღიმოდა, გულით უხაროდა მათი ასე ,,დამეგობრება’’.
დრო გადიოდა, ზამთარი ძალიან გაიწელა. საწოლზე წამომჯდარი მებაღე ფანჯრიდან აკვირდებოდა ხის ტოტებზე დაფენილ თოვლის საფარს, ძალიან ლამაზი იყო აქაურობა. დროდადრო დადას გამოხედავდა, რომელიც ფანჯარაში მომზირალ მებაღეს ხატავდა, მის გამოხედვაზე გაუღიმებდა და ხელით ანიშნებდა, მიიხედე ხომ ხედავ გხატავო. მებაღეც ღიმილითვე პასუხობდა და მხატვარს ემორჩილებოდა.
უგომ თანდათან დამოუკიდებლად შესძლო წამოდგომა, სიარული კი მაინც უჭირდა, ძლივს ადგამდა ნაბიჯებს. დადა, როგორც კი წამომდგარს დაინახავდა წამსვე შეეშველებოდა და მასთან ერთად ცდილობდა ნაბიჯი გადაედგა.
ამინდის გამოსწორებას აღარ დაადგა საშველი. გამუდმებით თოვდა და თოვდა, მალე გაზაფხულიც დადგებოდა, მაგრამ ამინდს ამისი არაფერი ეტყობოდა. პატრონი საგონებელში იყო ჩავარდნილი. არც ზეკი ჩანდა და არც სხვა არავინ. ამ ხნის მანძილზე საეჭვოც ვერაფერი შენიშნა, არც უცხო არავინ მოსულა და არც ისეთი სტუმარი, რომ რაიმე თუნდაც უმნიშვნელო შეკითხვა დაესვა მებაღისა თუ მსახურების ირგვლივ. ,,იქნებ ჰგონიათ, რომ მოახერხეს მისი მოკვლა... მე კი გვამი გადავმალე... მითქმა-მოთქმის გამო... ესეც კარგია თუ მართლაც ასე ფიქრობენ... ამ ეტაპზე მეც ასე მაწყობს...’’ ფიქრობდა პატრონი და ათას ვარიანტად ატრიალებდა ყველაფერს.
მართალია მებაღის ამბავი გასაიდუმლოებული იყო, მსახურთა ძალიან მცირე ნაწილმა იცოდა, რომ სასტუმროს ერთ-ერთი ოთახი საავადმყოფოს პალატად იყო ქცეული. დანარჩენ მსახურებს კი წარმოდგენაც არ ჰქონდათ თუ რა ხდებოდა პატრონის სახლში. მხოლოდ ის იცოდნენ, რომ პატრონს შორეული ნათესავი ესტუმრა და არც გამოდიოდა გარეთ. როდესაც მებაღე მოიკითხეს, ყველას აუწყეს, რომ იმ უბადრუკ ქოხში ფილტვების ანთებით დაავადდა და საავადმყოფოში გადაიყვანეს, შეიძლება გაზაფხულამდე არც კი დაბრუნებულიყო, რადგან სათავისო სამუშაოც არაფერი ჰქონდა... მერე კი მალევე დაივიწყეს, ბევრს არც კი გახსნებია, მხოლოდ რამდენიმე მსახურმა ქალმა ერთი ორჯერ ახსენა და ისიც ერთმანეთი გამჭოლი, ეჭვიანი მზერით დაასაჩუქრეს და მალევე გაჩუმდნენ, რადგან არავის უნდოდა მებაღესთან ფარულ კავშირში ემხილებინათ.
მებაღე კი ამ დროს თავს უკვე მშვენივრადაც გრძნობდა, პატრონი არაფერს აკლებდა. სხვა მსახური მის ადგილას უბედნიერეს კაცად იგრძნობდა თავს, მაგრამ მებაღეს გულს დარდი უღრღნიდა და გამოსავალს ვერსაიდან ვერ ხედავდა. როგორმე უნდა გაეღწია თავი ამ ოქროს გალიიდან... დადას დატოვებაც საშინლად უმძიმდა... გრძნობდა, რომ მახეში გაება... აქეთ პატრონი თავისი გამჭოლი მზერით უბურღავდა ტვინს, იქეთ დადაზე ფიქრი მოსვენებას არ აძლევდა...
LEX·2016 წლის 27 თებერვალი, შაბათი