23.
ნახევარ წელზე იყო მეტი გასული და პატრონმა უგოს კვალს ვერსად მიაგნო. ძალიან შორს და ბევრ ალაგს დააგზავნა ხალხი, მაგრამ მებაღისნაირ კაცს არავინ იცნობდა... ან იქნებ სულაც კარგადაც იცნობდნენ და შიშითაც მალავდნენ.
შესაძლოა დადას დღიურს ბევრ რამეზე მოეფინა ნათელი, პატრონი ინტერესით კვდებოდა, ხან მტკიცედ გადაწყვეტდა, რომ უთუოდ უნდა წაეკითხა, ხან კი ამის გაფიქრებაზეც კი უხერხული შეგრძნება ეუფლებოდა, სადღაც თითქოს მოღალატის ამპლუაშიც კი გრძნობდა თავს...
დღეები ისევ გაიწელა. ზეკი უკვე საბოლოოდ გადმობარგდა პატრონთან. ბოლო დროს ძალიან არეულად იცხოვრა, ლოთობასა და თამაშს მიჰყო ხელი, საკმაოდ დიდი თანხაც წააგო, ზედ ქალაქის სახლიც მიაყოლა, ცალკე მევალეები კიდევ გულს უწყალებდნენ, და სანამ ახალ სარფიან საქმეს მოიგდებდა ხელთ, მანამდე პატრონის ფრთის ქვეშ გაყუჩება ამჯობინა. უგოს ამბავს ჯერ კიდევ უმალავდნენ, პატრონმა იცოდა მისი ფიცხი ხასიათი, ზეკი უთუოდ რაღაც ახალ ხიფათს გადაეყრებოდა, ვიდრე რაიმე სარგებელს მოუტანდა ოჯახს, მითუმეტეს, რომ მებაღე ზეკს დიდად არ ეპიტნავებოდა. სულ ცუდ ხასიათზე იყო, მამულში უკმაყოფილოდ დაბორიალებდა, უფრო მეტად თავის თავზე გაბრაზებული ყველაფერზე იღრინებოდა და უმიზეზოდ აძლევდა მსახურებს შენიშვნებს... სულ ბურდღუნებდა და აღარც დადა დაჰყავდა სანადიროდ, თუმცა არც დადა იკლავდა თავს.
დადას ნადირობის ინტერესი სრულიად დაჰკარგვოდა. რაღაც ახალს აიჩემებდა, თითქოს მთელ სულსა და გულს ჩააქსოვდა და მერე კი უცებ ანებებდა თავს და ისე აქცევდა ზურგს, რომ საერთოდ აღარ იხედებოდა იქითკენ. პატრონი ყველანაირად ხელს უწყობდა დადას ახალ-ახალ ახირებებს, ფიქრობდა რომ ახალ ინტერესებს იქნებ ისევ ის ძველი დადა დაებრუნებინა, მაგრამ ყველაფერი ამაო იყო და არაფერი იცვლებოდა. ძველი მხიარული დადა სადღაც შორს გამქრალიყო... თითქოს უგოს გაჰყოლოდა და უკან მობრუნებას აღარ აპირებდა.
დადამ ახლა სამზარეულოში ყოფნას მოუხშირა. სხვადასხვა კერძისა თუ დესერტის მზადებით იყო დაინტერესებული. პატრონს უხაროდა, კარგია თავსაც გაირთობს და ბევრ რამესაც ისწავლისო. იარაღის ტრიალს და სანადიროდ სიარულს ისევ სამზარეულოში ყოფნა სჯობდა, საფრთხეც ნაკლები იყო და პატრონსაც გული მშვიდად ჰქონდა.
სინამდვილეში კი დადა უგოს ამბების გასაგებად უფრო მიდიოდა. იყო თავისთვის ჩუმად. თავი ისე ეჭირა, თითქოს მეტყველებასთან ერთად სმენაც დახშული ჰქონდა, თან კერძს ამზადებდა და თან ყურებ დაცქვეტილი უსმენდა უგოს მოტრფიალე მოსამსახურე ქალების ქაქანს.
პატრონი ჯერ კიდევ ვერ ბედავდა, დადას დღიურის წაკითხვას. რაც უფრო დრო გადიოდა მით უფრო ადგილს ვერ პოულობდა, ძალიან გულით კი უნდოდა წაკითხვა, მაგრამ სამზარეულოდან დადა ნებისმიერ დროს შეიძლებოდა ამოსულიყო, ამიტომ მეტი სიფრთხილე იყო საჭირო.
ერთ დღესაც რაღაც საქმე მოიმიზეზა, ზეკი ქალაქში გაუშვა და თან დადაც გააყოლა, დადას კი ცალკე დავალება მისცა. გოგონა სიხარულით დათანხმდა, ზეკი კი ბუზღუნებდა. იცოდე კიდევ რაიმე ოინბაზობა არ მომიწყოო - აფრთხილებდა დადას.
,,როგორც იქნა’’ - გაიფიქრა პატრონმა, როცა ზეკის მანქანა თვალს მიეფარა, ლამის სირბილით აირბინა კიბე... გალერეაში შესვლილისას აქოშინებული კარს მიეყრდნო ძლივს ამოისუნთქა. ცოტა ხანს ისევ ეჭვი შეეპარა... ,,ნუთუ შეიძლება ადამიანს, რომ პატივს სცემ მის სულში უნებართვოდ ჩაუძვრე?... ეს უსინდისობა და ღალატია მის მიმართ, მაგრამ....’’ პატრონი კარს მოსწყდა, თაროდან წიგნაკი ჩამოიღო და კითხვას, შეუდგა, თან გულში საკუთარ თავს სულ უნამუსოს და უსაყვარლესი ადამიანის სულის მოღალატეს უწოდებდა.
LEX·2016 წლის 10 მარტი, ხუთშაბათი
P.S. წერილები გამოქვეყდნება მხოლოდ მკითხველთა თხოვნით :)