24.
,,ჩემი უჩვეულო საჩუქარი ჩემს უჩვეულო მეგობარს!“...

ასე იწყებოდა დადას ხელნაწერი...
ჩანაწერები ზოგ ცალკე ერთეულ აბზაცს მოიცავდა, ზოგან თითქმის მთელი გვერდი იყო შევსებული, ზოგან ნახევარ გვერდამდეც ძლივს აღწევდა. აბზაცებს შორის დიდი მანძილი იყო დატოვებული, ალბათ სხვდასხვა დროის ნაწერს ასე გამოარჩევდა, რადგან თარიღი არსად არ იყო დასმული.
ფურცლები სავსე იყო უგოსთვის მიძღვნილი წერილებით. დადა ხან წარსულ დროში იხსენიებდა, ხანაც თითქოს ახლახან დაშორდაო...
ჩანაწერებთან ერთად ადამიანის სხეულის ნაწილები იყო ჩახატული ... ცხვირი და თვალები, ხან მარტო თვალები, ნახევარი სახე წვერით, ხანაც კი უწვეროდ... ხან დაკუნთული მკლავი... ყველა ეს ჩანახატი ძალიან ჰგავდა უგოს და ცხადია ასეც იყო.
პატრონს ჩაეღიმა და კითხვა განაგრძო:

„არ ვიცი ეს ყველაფერი როდიდან დაიწყო და არც ის ვიცოდი სადამდე მიმიყვანდა...
ზოგჯერ ვფიქრობ ავხსნა ჩემთვის ვინ იყავი და რას წარმოადგენდი...
თუმცა ყველა შეკითხვას მარტივი პასუხით ვხსნიდი....
შენ უბრალოდ იყავი... იყავი და არსებობდი ჩემთვის და სულ ამას ვთხოვდი ღმერთს - უბრალოდ ყოფილიყავი, მეტი არაფერი მინდოდა...

„ზოგჯერ ისიც კი მეჩვენებოდა, რომ ამ ყოფნაში უსასრულოდ ბევრს მოვითხოვდი...
შეიძლება ასეც იყო, ის რაც მიზერული იქნებოდა ნებისმიერი სხვისთვის, რომ ნამდვილ მეგობრად დარჩენილიყო, შენთვის შესაძლებელია უზარმაზარიც იყო...
საოცარი იყო შენთან ურთიერთობა... საოცარი და ძალიან ადვილი... ძალიან, იმდენად ადვილი, რომ ზოგჯერ პრიმიტიულიც კი იყო, ალბათ ამიტომაც იყო შენში ზოგჯერ ბევრი რამ ზედაპირულიც კი....“

„მიუხედავად იმისა რომ უმდიდრესი შინაგანი სამყარო გქონდა. ბევრჯერ შენი ქცევა საოცრად ცივი და გაყინული იყო. კარგად რომ არ მცოდნოდა შენი შინაგანი სამყარო ვიფიქრებდი, რომ გონებაც და გულიც ორივე გაყინული გქონდა. ოღონდ შენი თავი დაგეცვა და უკან არ იხევდი, ბოდიშს იხდიდი, მაგრამ არა იმიტომ რომ მართლა გრძნობდი შენს დანაშაულს, არამედ სხვისთვის, რომ გეგრძნობინებინა, მიუხედავად ყველაფრისა გნებდებიო, თუმცა არ ხარ მართალიო, და ამავე დროს შეიძლება პირიქითაც ყოფილიყო... შენ თავად ყოფილიყავი დამნაშავე და თან სერიოზული დამნაშავე...
გინდოდა სხვისთვის გეგრძნობინებინა თავი დამნაშავედ, მაშინაც კი თუ იცოდი, რომ ის მართალი იყო, თავს აჩვენებდი, როგორც მისი მონა, თითქოს მან დაგიპყრო, სინამდვილეში კი ქვეშევრდომად გინდოდა გექცია - ეს როცა ზოგჯერ...
მაგრამ როცა მართლა გულით განიცდიდი და სინანულს გრძნობდი გულისტკენაზე მაშინ მართლა ჩასახუტებელი მყავდი, მე კი ამ დროს რაც შემიძლო თავს ვიკავებ, მეშინოდა კიდეც ჩემი საპასუხო სითბოსი ვაითუ ისევ გამყინვოდი, მაგრამ იშვიათად ვიკავებდი თავს და ისიც ბოლომდე არ შემეძლო დამეფარა სიხარული...“

,,ვინ ხარ ჩემთვის? ან რა გინდა ჩემგან? რას ელი? როცა გკითხე გეწყინა, შენ თითონ ვერ ხვდებიო, მაგრამ შენი ცივი საქციელებით თუ ვიმსჯელებთ მაშინ მეფიქრება, რომ გულში დამცინი, ისე მექცევი როგორც მოძველებულ ნივთს, რომელიც გადასაგდებად გენანება, მაგრამ არც არაფერშია საჭირო და გამოსადეგი, უბრალოდ ეგდოს თავისთვის კუთხეში, ხანდახან მტვერს თუ გადაწმენდ. ეს მაშინ, ცივი როცა ხარ და გაყინული, მაგრამ როცა თბილი ხარ მაშინ საოცრად შეგიძლია გაყინული გულის გალღობა.’’

„ზოგჯერ სურვილი მიჩნდებოდა და დარწმუნებულიც ვიყავი, რომ აღარასდროს აღარ მოგწერდი... მერე კი უცებ მოულოდნელად სიურპრიზივით სიზმარში თავს დამატყდებოდა შენი სითბო. სითბო კი არა სიცხე, და ისეთი სიძლიერით მწვავდა, რომ ერთი ყლუპი წყალი მთელს ქვეყანას მირჩევნოდა... და ეს ყლუპი კი შენ იყავი...’’

LEX·2016 წლის 11 მარტი, პარასკევი