სამსახურში მივედით, დამიანე თავის კაბინეტში შეიკეტა როგორც ყოველთვის მე კი ჩემსაში. საბა შემოვიდა, ცოტახანს ვისაუბრეთ, შემდეგ კი საქმეს შევუდექით. ეს ერთი და იგივე სიტუაცია მაგიჟებდა, სამსახურიდან გამოვედი და უნივერსიტეტში წავედი, გოგოები შესასვლელში მელოდნენ და ჭორაობდნენ. მეც შევუერთდი, ვისაუბრეთ, ვიცინეთ და რამდენიმე წუთში სწავლაზე გადავერთეთ. ლექციები, რომ დამთავრდა გოგოებს დავემშვიდობე და ისევ სამსახურში დავბრუნდი. ხანდახან რა აუტანელი და მოსაბეზრებელია ყოველდღე ერთი და იგივე რაღაცის კეთება. ფერებს ვარჩევდი როდესაც კარზე დააკაკუნეს, ოთახში დემემ შემოაბიჯა და გამიღიმა. მივესალმე, ჩემს წინ ჩამოჯდა და თვალს არ მაშორებდა.
-როგორ ხარ ნინი?
-რავი ნორმალურად. შენ?
-მე კარგად, ერთი შემოთავაზება მაქვს.
-გისმენ.
-მინდა, რომ ვახშამზე დაგპატიჟო.
-ოფიციალურია რამე?
-არა, მხოლოდ მე და შენ.
-კარგი, რატომაც არა.
-გამიხარდა, მაშინ დღეს საღამოს გამოგივლი, კარგი?
-ჩემით, რომ მოვიდე?
-არა, მე მოგაკითხავ._გამიღიმა, მეც დავთანხმდი სხვა რა გზა იყო. ერთმანეთს დავემშვიდობეთ და წავიდა. საქმეს მივუბრუნდი და როცა დავამთავრე ბედნიერი წამოვხტი სავარძლიდან. ჩემი ნივთები ავკრიფე და სირბილით გავედი ოთახიდან, შემდეგ ოფისიდან. მანქანაში ჩავჯექი და გეზი პირდაპირ სალოს სახლისკენ ავიღე. ორჯერ დავრეკე ზარი და მალევე მისი ფეხის ხმაც გავიგე, კარი გააღო თუ არა მაშინვე შევიჭერი, გაშტერებული მიყურებდა კარებთან მდგომი.
-რა იყო? რას მიყურებ? გახარებული ვარ.
-ასე ძალიან ვინ გაგახარა?_ხელი მკრა და დივანზე მიმაგდო თან იცინოდა.
-ბალიშით არ მაცემინო ახლა შენი თავი, თორემ მერე ავთო გამისწორდება._ბალიში მოვუღერე სიცილით.
-ჰაა მითხარი ნუ მომკალი ინტერესით.
-დემემ დამპატიჟა სავახშმოდ._აჟიტირებულმა წამოვიყვირე.
-ვათ? არაა, რაღაც მოგეჩვენებოდა._გადაიკისკისა და მოხვდა კიდეც თავში ბატის ბუმბულიანი ბალიში.
-ეხლა შენ მოგეჩვენება კიდევ, რომ გავიმეორებ._ხელები ასწია დანებების ნიშნად.
-კაი არ მცემო ახლა.
-აუ რა ჩავიცვა?
-კაბა.
-ამ სიცივეში ეგეთ მსხვერპლს არ გავიღებ, თბილად ყოფნა მირჩევნია აშკარად.
-სპორტულებით წადი ბარემ. -შენ გგონია გამიჭირდება? -ვიცი, რომ არ გაგიჭირდება.
-ოჰ, ოჰ რძალო რა დღეში ხარ?_ენა გამოვუყავი.
-იქნებ არ ვიყო შენი რძალი?
-რატომ არ უნდა იყო?
-იცი მე?...._ვერ ამბობდა და ვერც მახვედრებდა რა ხდებოდა.
-გისმენ სალ მითხარი._გვერდით მივუჯექი და ხელი მოვხვიე.
-იცი მე ორსულად ვარ._რაააა? თვალები შუბლზე ამივიდა ალბათ, სიცილი ამიტყდა და სალოს თავზე ვაკოცე.
-ვახ, ვახ. მერე დებილო ეხლა უფრო არ ხარ ჩემი რძალი?
-არ ვიცი ავთო რას იტყვის.
-ოხ ავთო, როგორ შეაცდინე ჩემი გოგო, მოგკლავ შე ავადმყოფო._ამოვილაპარაკე და სიცილი განვაგრძე.
-ნუ დამცინი გიჟო.
-არ დაგცინი, ვაიმე აქ ჩემი, მამიდას გოგო ან ბიჭია._მუცელზე ხელი მოვუსვი.
-რომელიმე კი.
-ვაიმე რა მაგარია, მამიდას ძალიან უყვარხარ და თუ ტყუპები ხართ ორივე მიყვარხართ.._მუცელთან ამოვიჩურჩულე და კიდევ ერთხელ მივადე ხელი.
-ავთოს არ ვიცი როგორ ვუთხრა._ამოიტირა და ჩამეხუტა.
-ეს ჰორმონების ბრალია ხო? აუ შენ რა გაგიძლებს._სიცილით ვუთხარი და მეც ჩავეხუტე.
-როგორ ვუთხრა?
-ეხლა დავურეკავ და ვეტყვი მოვიდეს.
-არა, არა ეხლა ვერა._ისევ ტიროდა.
-მე ვეტყვი იცოდე._დავემუქრე და მაშინვე გაჩერდა.
-სულ გაგიფრენია გოგო შენ. ახალი წლის ღამეს ვეტყვი.
-ოჰ რახან მოიფიქრე არაუშავს კიდე.
-ენას ამოგაძრობ ერთხელაც.
-მიდი აბა სცადე მარტო, ოღონდ მერე ეს პატარა, რომ დაიბადება. ეხლა ვერაფერს დაგიშავებ, გოგოებს არ ვცემ და ორსულებს მითუმეტეს._გავეკრიჭე და შორს გავიწიე, რომ რამე არ ჩაერტყა.
-ოხ შენი._ბალიში გამომიქანა და პირდაპირ სახეში გამარტყა. დივანზე გადავვარდი ბალიშთან ერთად. მისი სიცილი გავიგე და გული გამიბედნიერდა, მის სიცილს კი მალე ავთოს სიცილიც შეუერთდა. თავი წამოვყავი და ბოროტული მზერა ვტყორცნე, უარესად ახარხარდა, ბალიში გავუქანე და თავში გავარტყი. სალომე იცინოდა, ჩვენ კი ვუყურებდით და ხალისით ვუღიმოდით, თვითონ ასხივებდა ბედნიერებას. ავთოს სახე უნდა გენახათ იმ წუთას ისეთი სახე ჰქონდა, თითქოს ხვდებოდა რაღაც ძალიან კარგი, რომ ხდებოდა მაგრამ მაინც ვერ არკვევდა ეს რა იყო. ამ ორის ბედნიერებით ვიყავი გახარებული, ცოტახანში გვრიტებს დავემშვიდობე და სახლში წავედი. ტანსაცმელი შევარჩიე, რა თქმა უნდა, შავი ჯინსი, წითელი პერანგი და შავი მაღალ ქუსლიანი ფეხსაცმელი ჩავიცვი. მსუბუქი მაკიაჟი გავიკეთე, სუნამო მივისხურე და უკვე მზად ვიყავი. 9 საათი ხდებოდა დემე, რომ მოვიდა თაიგულით ხელში იდგა კართან და საყვარლად მიღიმოდა. ვარდები და ქრიზანთემები ერთად რაღაც საოცარად ლამაზია. ყვავილები ვაზაში ჩავაწყვე და მაგიდაზე დავდგი. სანამ მე ამას ვაკეთებდი დემე ჩემს ნახატებს ათვალიერებდა. მასთან, რომ მივედი გამიღიმა და მითხრა:
-იცი? ძალიან ლამაზი ხარ.
-მადლობა._ნაზად გავუღიმე, დაიხარა და ლოყაზე მაკოცა. გაგიკვირდებათ და მისი შეხებისას ვერაფერი ვიგრძენი, ვერ მივიღე ის მუხტი რასაც დამიანესგან ვიღებ. უბრალოდ მისი ახლოს ყოფნაც კი საკმარისია, რომ გული ამიჩქარდეს და დავიბნე. მისსავით ვერავინ მოქმედებს ჩემზე, ბიჭი მითუმეტეს. ბარში მივედით, ჯენტლმენი ბიჭია, მანქანის კარი გამიღო და ღიმილით გამომიწოდა ხელი. შენობაში შევედით, ფანჯარასთან ახლოდ დავსხედით, შეკვეთა მივეცით და დაველოდეთ. ვისაუბრეთ ბევრ რამეზე, მაგრამ ფიქრებით მაინც დამიანესთან ვიყავი, რომელიც არ მწერდა. ალბათ ჩემ მიწერას ელოდება, მაგრამ არ მივწერ. კარგად გავერთეთ მე და დემე, უკვე 23:00 საათი იყო სახლში, რომ მიმიყვანა. სასიამოვნოა ბიჭია ვაღიარებ, აი ისეთი წვერი, რომ უხდება განსაკუთრებით. ლოყაზე მაკოცა და დამემშვიდობა. ბინაში ავედი, შუქი, რომ ავანთე სავარძელში მოკალათებულ დამიანეს მოვკარი თვალი და კინაღამ გული გამისკდა.
-იმ ვიღაცაზე ადრე თუ აპირებ ჩემს იმ ქვეყნად გასტუმრებას თქვი, არ მეწყინება._გაბრაზებულმა ვუთხარი. ისეთი თვალებით მიყურებდა ალბათ მართლა მომკლავდა.
-სად იყავი?_მკაცრი ტონი გაისმა ოთახში.
-ძალიან გაინტერესებს?
-ნაგლობა არ გინდა, არ გირჩევ ჩემს ნერვებზე თამაშს._ისევ ისეთი ტონით გააგრძელა.
-დემესთან ერთად ვივახშმე. რამე პრობლემაა?_ირონიას არ ვაკლებდი.
-არა არ არის პრობლემა, უბრალოდ შენზე ვზრუნავ.
-არ მჭირდება შენი ზრუნვა. მგონი იმ კაცს მისამართი შეეშალა აშკარად.
-ნინი...
-არ მაინტერსებს, ადექი და მიბრძანდი ჩემი სახლიდან. ძალიან მაწუხებ უკვე!_ფეხზე წამოდგა და ჩემ წინ გაჩერდა.
-ვის ატყუებ? ჩემზე მეტად ვისი შეხება გსიამოვნებს? როგორც ვიცი არავისი._ირონიულად ჩაიცინა.
-არც დემეა ცუდი სხვათაშორის._თვალი ჩავუკარი და მოვშორდი. გამწარდა თან როგორ, ვაიი. თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა და ერთი სული ჰქონდა რამე დაემტვრია. ხელები მომუჭა, ყელზე ძარღვები დაეჭიმა, ამ დროს უფრო მიმზიდველია, ფუ ნინი გაჩერდი რაზე ფიქრობ. არაფერი უთქვამს ისე გავიდა სახლიდან, კარი, რომ გაიჯახუნა ლამის მთელი კორპუსი დაინგრა. მასზე გამარჯვებას ვზეიმობდი, სავარძელში მოვკალათდი, განათებვულ ქუჩას გავცქეროდი, სადაც ციდან ნელა მოფარფატებდნენ ქათქათა ფიფქები. ვერ ვისვენებდი, ამიტომ გასაღები ავიღე და სამსახურში წავედი, რათა იქაურობას ახალი წლის მოსვლა შეტყობოდა. დაცვის ბიჭმა მაჩვენა ყველაფერი რაც ვიყიდეთ მე და დამიანემ და საქმეს შევუდექი. მარტო ვერ მოვრჩებოდი ამას ამიტომ საბას დავურეკე.
-სად ხარ?_ვუთხარი, რომ მიპასუხა.
-სახლში, რა იყო?
-სამსახურში მოდი რა, დამეხმარე.
-ამ დროს მანდ რა გინდა?
-საახალწლოდ უნდა მოვრთო და შენი დახმარება მჭირდება.
-კარგი ჩემო გოგო მოვალ ეხლავე.
-კაი გელოდები, მოიცა რამე დასალევი წამოიღე.
-ოო, ეგ უკვე მომწონს. მალე მოვალ.
საბა მოვიდა, რამდენიმე ბოთლი ლუდითა და სასუსნავებით. თან ვსვავდით და თან ოფისს ვალამაზებდით.


***
მადლობა ყველას ვინც კითხულობთ და საკუთარ აზრს აფიქსირებთ. ეს ახალი თავი და იმედი მაქვს მოგეწონებათ.