32.
პატრონი დარდობდა და რაც უფრო გადიოდა დრო, მით უფრო მეტად არ აძლევდა მოსვენებას, ქალაქში, იმ დღეს, სალონის ვიტრინიდან დანახული უგო...
„ის საშიშ თვალება კაცი... და უგო...
საიდან?.. როგორ?.. იქნებ სულაც არ იყო ის კაცი უგო?...
ან დადას რატომ ეშინია ასე იმ საშიშთვალებასი?..
იქნებ ეშინია კი არა ვერ იტანს... იქნებ უბრალოდ არ მოსწონს და არც სიამოვნებს მისი სტუმრობა... ეს ხომ არ ნიშნავს, რომ ეშინია...“
პატრონი ყოველთვის გამოირჩეოდა თავისი გამჭრიახობით და ამაყობდა კიდეც ამით, მაგრამ ახლა ძალიან გაუძნელდა, ახსნა ვერ მოუძებნა ვერაფერს, რატომ უნდა დაექირავებინა უგო იმ საშიშთვალება კაცს მის მოსაკლავად?.. თანაც ამდენი ცერემონიალი რა საჭირო იყო?.. ისედაც შეეძლო ქალაქში სადმე ჩასაფრებოდა, ან მანაქანა აეფეთქებინდა გზაზე...
მამულში დამკვიდრება, თავის მოჩვენება მოხუც უბადრუკად... თანაც ამდენი ხანი... ეს ხომ სრული უაზრობა იყო...
პატრონს თავი უსკდებოდა ფიქრისგან. ათასნაირად ატრიალა მებაღის შემოჭრა მათ ცხოვრებაშო, მაგრამ პასუხი ვერ იპოვა...
საღამომ წყნარად ჩაიარა. ცოტა სუსხი კი იყო, მაგრამ ჰაერში მაინც ადრეული გაზაფხულის სურნელი იგრძნობოდა.
მამულში სიმშვიდე სუფევდა... თუმცა ეს სიმშვიდე რაღაც ავისმომასწავებელ მდუმარებას უფრო წააგავდა, ვიდრე...
პატრონს გული ეწურებოდა, ყველაფერი კი ისე იყო ჩახლართული, რომ ძალიან უჭირდა კვანძის გახსნა...
„არა, მორჩა! დადას უნდა დაველაპარაკო. რატომ ეშინია ასე ამ კაცის? იქნებ როგორმე გავარკვიო, თუ უარზე დადგა... მაინც ვაიძულებ... და ბოლოს და ბოლოს მაშინ უკვე მართლაც მოვიშველიებ მის დღიურს“...
თითქოს რაღაც ხმამ გამოაფხიზლა. საწოლზე წამოჯდა... დადას დღიურში ნანახი ის ლამაზად გაფორმებული გერბი იმ საშიშ თვალება კაცის სახლში ჰქონდა ნანახი, რომელიც ამაყად იწონებდა თავს საკუთარი წარმომავლობით...
პატრონი საწოლიდან წამოვარდა.
ახლა კი მისთვის ყველაფერი ნათელი გახდა... უგო პატრონის კი არა დადას მოსაკლავად იყო მოვლენილი...
,,იმ სულელ ბიჭს კი ეს სულელი გოგო შეუყვარდა... ღმერთო ჩემო.... ამიტომაც გაექცა და წავიდა... მაგრამ საიდან გაიგო იმ საზიზღარმა და საშიშმა კაცმა, რომ დადა ჩემი შვილი არ იყო?... ნუთუ ძველი ბანაკიდან ვინმეს დაუკავშირდა?..“
თავის დროზე ბანაკიდან გამოძევებული ხალხი კი დაემუქრა არ შეგარჩენთო... მაგრამ .... ,,თუმცა ვინ იცის... იქნებ... სწორედ ის ხალხი გამოუშვა უგოს მოსაშორებლად, რადგან დავალების შესრულებაზე უარი მიიღო...“
პატრონი ახლა უფრო დარწმუნდა, მისთვის ყველაფერი ნათელი გახდა, სწორედ ამიტომაც ჰგავდა ასე ძალიან ზეკის ხელწერას მებაღის მკვლელობის მცდელობა... მათ ხომ ერთი „სკოლა“ ჰქონდათ გავლილი...
რაიმე უნდა ეღონა, პატრონი დარწმუნებული იყო ეს ამბავი ასე ადვილად არ დამთავრდებოდა, უკვე დრო იყო და ზეკს ყველაფერი უნდა სცოდნოდა.
მართალია თავიდან კი მოუვიდოდა გული, ამდენ ხანს რატომ მიმალავდითო, მაგრამ პატრონს დიდი იმედი ჰქონდა მისი, რაც არ უნდა მომხდარიყო და რაც არ უნდა გაშმაგებულიყო ზეკი მაინც მისი ოჯახის წევრი იყო და ყოველთვის მაინც მის გვერდით დადგებოდა...
ისევ რაღაც ხმაურმა პატრონი ფიქრებიდან გამოარკვია, ვერ გაეგო საიდან მოდიოდა ან რა იყო...
აივანზე გამოსულს კვამლის სუნი ეცა, ეზო უფრო მეტად ახმაურდა, ქვემოდან მსახურმა ამოსძახა, რომ ხეხილის ბაღი იწვისო, ქარმა კი ცეცხლი ვენახებისკენაც წამოიღოო... კიდევ რაღაცის თქმა უნდოდა, მაგრამ მეორე მსახური ყვირილით მორბოდა... მთელ თავლასაც და ცხოველთა სადგომსაც ცეცხლი გასჩენოდა...
ეს უკვე თავდასხმას იყო. პატრონმა სასწრაფოდ ზეკის გაღვიძება ბრძანა, თავად კი იარაღი მოიმარჯვა და დადას საძინებლისკენ გაიქცა.
ოთახში შესვლისთანავე რაღცას წამოედო. სისხლის გუბეში ვიღაც ყელგამოჭრილი კაცი ეგდო... დადა არსად ჩანდა...
კომოდის უჯრა ღია იყო... თავახდილი ყუთი კი ცარიელი...
პატრონის ნაჩუქარი მოოქროვილი ვალტერის იარაღიც დადასთან ერთად გამქრალიყო....
პატრონი გიჟივით გავარდა გალერეისკენ... იქაც არავინ დახვდა...
სამალავი კიბის კარი ღია იყო...

LEX·2016 წლის 20 მარტი, კვირა